Λίγες ώρες μετά το τέλος της φετινής σαιζόν και όλα μοιάζουν να εξελίχθηκαν φυσιολογικά. Η καλύτερες ομάδες προκρίθηκαν αρχικά στο F4 και μετέπειτα στον τελικό και το τρόπαιο το κατέκτησε σε έναν πολύ ωραίο τελικό η κατά κοινή ομολογία καλύτερη ομάδα στη διάρκεια της σαιζόν.
Πριν όμως περάσω στο θέμα του σημερινού άρθρου θα ήθελα να αναφέρθω για λίγο στην ΤΣΣΚ. Γιατί πράγματι πρόκειται για σημαντική επιτυχία αφού:
- το πέτυχε ουσιαστικά εκτός έδρας (σε ένα γήπεδο γεμάτο Τούρκους που πίεσαν πολύ ψυχολογικά και την ΤΣΣΚ αλλά και τη διαιτησία)
- είχε απέναντι της μια ομάδα με πανάκριβο ρόστερ (ίσως το καλύτερο δίδυμο ψηλών Ουντό & Βέσελι σε επίθεση και άμυνα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε μεγάλη ομάδα)
- τον πιο επιτυχημένο προπονητή των ευρωπαϊκών γηπέδων που κερδίζει τελικούς για πλάκα (και με το κοκαλάκι της νυχτερίδας πολλές φορές…)
- είχε τεράστια αδυναμία στη θέση 5 με ουσιαστικά μόνο ένα ψηλό (Χαίνς) και αυτόν undersized μετά τον νέο τραυματισμό του Freeland
- και κυρίως έπρεπε να αντιμετωπίσει τους δαίμονες της λόγω των αποτυχιών των τελευταίων ετών
Αλλά τα κατάφερε – γιατί προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες, γιατί δούλεψε μεθοδικά για να κρύψει την αδυναμία της στο 5, γιατί είχε συνεχώς 2 περιφερειακούς ικανούς να οργανώσουν και να εκτελέσουν μέσα στο παρκέ, γιατί έβαλε τις βολές, γιατί έδωσε 22 ασσιστ, είχε και την τύχη στη φάση του Κριάπα και στο τέλος δικαιώθηκε! (Θα ήθελα να τα πω όλα αυτά στους Ρώσους με τις κόκκινες τους μπλούζες και τα στρατιωτικά δίκοχα…. που κάθονταν πίσω μου στον τελικό αλλά ήταν τέτοια η χαρά τους που το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να τους απολαύσεις να φωνάζουν Νταααααα!!! στα μούτρα των Τούρκων)
Αν μας έμαθε κάτι το Final 4 του Βερολίνου είναι πως το μπάσκετ όπως και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα μεταλλάσσεται και εξελίσσεται και πως τακτικά το παιχνίδι δεν είναι πλέον το ίδιο. Παρακολουθώντας τους 2 ημιτελικούς ένιωθα πως έβλεπα ένα ασταμάτητο figurate ή άλλα εισαγωγικά σκριν που κατέληγαν στο να δημιουργηθεί ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα ώστε να βρεθεί ένα καλός χειριστής να παίξει στα πόδια τον αντίπαλο ψηλό ή να τον ζαλίσει και να σουτάρει 3π. Εναλλακτικά drive & split – pass – extra pass και 3π! Μόνο η Φενέρ με τον Ουντό και η Λαμποράλ με τον Μπουρούση προσπάθησαν να ποστάρουν συνειδητά σε κάποια σημεία των αγώνων τους αλλά ακόμα και ο τελευταίος σούταρε 5 τρίποντα!!! Θα μπορούσα να μιλάω για ώρα για αυτό αλλά δεν θέλω να κουράσω – θυμίζω λοιπόν μόνο μια φάση από τον τελικό που για εμένα είναι χαρακτηριστική της «νέας εποχής» που έχουμε περάσει.
Ένα λεπτό πριν το τέλος σκορ 78-81 επαναφορά από το πλάι για την Φενέρ η μπάλα στον Ντιξον αντιμέτωπος με τον Χαινς στην κορυφή (εκτιμώ επιλογή Ιτούδη για να μην μπορεί να τον περάσει στα πόδια και να αλλάξει στο σκριν με έναν εκ των Χίγκινς, Ντε Κολό) ο Ομπράντοβιτς του δίνει την επιλογή να παίξει Isolation και να σουτάρει τρίποντο για την ισοφάριση – το οποίο και έκανε. Όποιος παρακολουθεί ευρωπαϊκό μπάσκετ χρόνια δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από το γεγονός πως ο Ομπράντοβιτς δεν προσπάθησε να βάλει την μπάλα στο ζωγραφιστό όπου έπαιζε η ΤΣΣΚ με χαμηλό σχήμα και να δημιουργήσει το τρίποντο που ήθελε – από μέσα προς τα έξω με Άντιτς και Ούντο αλλά επέλεξε να κριθεί ίσως ο τελικός σε προσωπική φάση 1-on-1 και μάλιστα με μακρινό σούτ – όχι από τον Διαμαντίδη, Γιασικεβίτσιους ή τον Σπανούλη ούτε από τον Μπογντάνοβιτς η τον Ντατόμε αλλά από τον Ντίξον! Πρόκειται για πραγματικά μεγάλη αλλαγή σε επίπεδο νοοτροπίας στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ αφού περνάμε από την εποχή του διαβάζω την φάση και δημιουργώ miss match πριν ολοκληρώσω το play (Ευρωπαϊκή λογική) στο στηρίζομαι στο ατομικό ταλέντο τα φυσικά προσόντα και στο ένστικτο (Αμερικάνικη λογική). (Πρώτη παρατήρηση)
Αλλά δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει αυτό αφού τα ISO plays είναι πλέον σημαντικό μέρος των επιθέσεων της κάθε ομάδας και όχι η εξαίρεση (όπως το βλέπουμε στον Ολυμπιακό μόνο στις προσωπικές φάσεις από τον VSpan και ορισμένες φορές στο ποστ από τον Πρίντεζη). Η έκπληξη είναι η έμφαση των περισσοτέρων ομάδων στο μακρινό σούτ. Όπως θα διαπιστώσετε στον Πίνακα που ακολουθεί:
την τελευταία 5ετία όλες οι ομάδες έχουν σταδιακά αυξήσει τις προσπάθειες τους έξω από τα 6,75μ. (π.χ. το 2012 το 33,9% των επιθέσεων στο F4 ήταν για 3π, το 2013 35,9% κλπ), Και αυτό ισχύει και για αυτές που φτάνουν στο F4 αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες φάσεις (Regular Season, Top16, Play Off) Όμως αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια είναι μοναδικό αφού φτάσαμε στο σημείο οι ομάδες των F4 να σουτάρουν 39% το 2015 και 45% το 2016 των προσπαθειών τους από το τρίποντο! Είναι λοιπόν παν δήλο πως πρόκειται για τάση και όχι συγκυρία. (Δεύτερη παρατήρηση)
Αν σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός πως κατά μ.ο. τα ποσοστά ευστοχίας στο F4 βελτιώνονται σταδιακά από το 2012 (από 34% σε περίπου 36%) – καταλαβαίνουμε γιατί οι προπονητές επιλέγουν να ρισκάρουν περισσότερο με το μακρινό σουτ. Αφού όταν οι ομάδες σουτάρουν κατά μ.ο. φέτος με 51% για 2π και 36% για 3π οι πιθανότητες απόδοσης είναι 1,02 πόντους (όταν σουτάρουν 2π) και 1,08 πόντους (όταν σουτάρουν 3π) που σημαίνει πως σε βάθος χρόνου περισσότερες επιθέσεις από το 3π θα προσφέρουν περισσότερους πόντους επιθετικά.
Το τρίποντο λοιπόν έγινε σημείο αναφοράς – και όπως παρατηρούμε στο ΝΒΑ με τους Warriors αλλά πλέον και στην Ευρώπη εξελίχθηκε σε σημαντικό παράγοντα επιτυχίας. Μοιάζει ειδικά στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ να είναι σημαντικότερο από τα post plays – καθορίζει το ρυθμό του παιχνιδιού αλλά και τον τρόπο άμυνας. Ανέδειξε την σημασία του επιθετικού ριμπάουντ και έδωσε αξία και χρόνο συμμετοχής σε παίκτες που έχουν ικανότητα σε αυτό. Κάπως έτσι μας προέκυψαν και οι όροι Stretch Power Forwards, Catch and Shoot, Shoot after dribble ως σημεία αναφοράς των μεγάλων ομάδων. Τις παρατηρήσεις αυτές θα είναι καλό να τις κρατήσουμε εν όψει της νέας σαιζόν και της δημιουργίας του νέου ρόστερ. Είτε με τον Coach Σφαιρόπουλο είτε με οποιονδήποτε άλλο δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως αυτό που παρουσιάσαμε φέτος αγωνιστικά και που παίζουμε τα τελευταία 2 χρόνια μπορεί να μας επαναφέρει στην κορυφή – Π.χ. με την επάνοδο των Γιάνγκ & Λοτζέσκι.Γιατί αν το πιστεύουμε μάλλον θα συνεχίσουμε να ζούμε στο δικό μας μικρόκοσμο.
Το παιχνίδι άλλαξε και πρέπει να προσαρμοστούμε στη νέα εποχή – μέχρι τότε οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την φετινή ανωτερότητα της ΤΣΣΚ και την δουλειά του Coach Ιτούδη.
