Scouting KBL (Winter 2020) |

Ενώ το πιο περίεργο και διαφορετικό Πάσχα των τελευταίων ετών (θα έλεγα από την εποχή Τσερνομπίλ το 1986, για όσους το ζήσαμε) μας αποχαιρετάει, εδώ στο Red Point Guard, πιστοί στο “καθήκον” μας, συνεχίζουμε να σας κρατάμε συντροφιά με κάθε δυνατό τρόπο, για όσο διάστημα χρειαστεί να μείνουμε σπίτι (και όχι μόνο)!

Και όπως γίνεται κάθε δεύτερη Κυριακή, έτσι και σήμερα, βρίσκεται μαζί σας το RPG Radar, η στήλη που παρουσιάζει εξελίξιμους παίκτες ανά την υφήλιο, οι οποίοι φαίνεται ότι έχουν τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν και στο υψηλότερο επίπεδο.

Μετά από τη βόλτα στην Ανατολική Ευρώπη (VTB) και πιο νότια, σε Ισραήλ και Τουρκία στις προηγούμενες αναρτήσεις, αυτή τη φορά σας ταξιδεύω σε ένα πιο εξωτικό πρωτάθλημα της Ασίας και συγκεκριμένα στην KBL, δηλαδή τη Λίγκα της Νότιας Κορέας.

Πολλοί θα απορήσετε με αυτήν την επιλογή, καθώς μπορεί να πρόκειται για μια κορυφαία διοργάνωση για τα δεδομένα της Ασίας, ωστόσο το επίπεδο παραμένει πολύ χαμηλότερο από το αντίστοιχο της Ευρώπης. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι παίκτες, με θητεία στην KBL, συνεχίζουν την καριέρα τους με αξιώσεις στα ευρωπαϊκά παρκέ.

Χαρακτηριστικές είναι φέτος οι περιπτώσεις των Marcus Foster και Justin Tillman, οι οποίοι μετά από “αγροτικό” 1 χρόνου στη Ν. Κορέα, μεταπήδησαν στο Ισράηλ, αποδεικνύοντας ότι και στην Άπω Ανατολή βρίσκονται κρυμμένα διαμάντια!

Αφού, λοιπόν, η KBL έβαλε για φέτος οριστικό λουκέτο, και αυτή φυσικά λόγω κορωνοϊού, έφθασε η κατάλληλη στιγμή να ασχοληθούμε με τρεις παίκτες οι οποίοι, για διαφορετικούς λόγους, αγωνίστηκαν αυτή τη σεζόν στη Ν. Κορέα, κερδίζοντας τις εντυπώσεις.

JORDAN HOWARD: USA (24y, 180cm) (GOYANG ORION ORIONS) |PG|

(NCAA, G-League, South Korea)

Ο πρώτος, που μπαίνει στο μικροσκόπιο μας, είναι ένας ταλαντούχος point guard ο οποίος, μετά από μια εξαιρετική 4ετή κολεγιακή καριέρα, δεν έχει καταφέρει ακόμη να δικαιώσει τις υψηλές προσδοκίες για το πρόσωπο του. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Ο γεννημένος στις 6 Ιανουαρίου του 1996 Jordan Howard, μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου ο αθλητισμός αποτελούσε ανέκαθεν τρόπο ζωής, καθώς τόσο ο πατέρας του, Chuck, όσο και ο μεγάλος αδελφός του Desmond, ασχολήθηκαν ημι-επαγγελματικά με το American Football και το μπάσκετ αντίστοιχα.

Πάντως, ο ίδιος και ο μικρότερος αδελφός του, Marcus, φαίνεται ότι είχαν περισσότερο ταλέντο κατορθώνοντας, από νεαρή ηλικία, να πρωταγωνιστήσουν στο High School. Μετά, λοιπόν, την αποφοίτηση του από το Γυμνάσιο, ο Jordan Howard ήταν έτοιμος για το Grand Canyon, ο προπονητής του οποίου, Russ Pennell, έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για εκείνον!

Η αποχώρηση του τελευταίου από τον πάγκο των Antelopes και η μετακίνηση του στο UCA (University of Central Arkansas που έχει “βγάλει” τον Scottie Pippen στο παρελθόν), καθόρισαν τελικά το μέλλον του Howard, ο οποίος βρέθηκε στους Bears, ακολουθώντας εκείνον που αποδείχθηκε ο μπασκετικός του μέντορας.

Η 4ετία του εκεί ήταν αποκάλυψη, ξεκινώντας από τη freshman κιόλας σεζόν του, να είναι, όχι απλά επιδραστικός, αλλά ο απόλυτος star του Κολεγίου. Με 15.7 πόντους (42.6% στα δίποντα και 38.9% στα τρίποντα), 1.9 assists (για 2.7 λάθη) και 0.5 κλεψίματα ανά παιχνίδι ανακηρύθηκε freshman της χρονιάς, για την περιφέρεια Southland.

Την επόμενη αγωνιστική περίοδο (2015 – 16), ως sophomore, ο Howard βελτιώθηκε σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες, έχοντας 20.2 πόντους (42.8% στα τρίποντα), 2.8 assists (για 2.2 λάθη) και 0.6 κλεψίματα μ.ο. Ήταν τότε που άρχιζε, σιγά-σιγά, να χτίζεται ο “μύθος” του ως ο Steph Curry του Southland!

Τη σεζόν 2016 – 17, ως junior, συνέχιζε να βομβαρδίζει τα αντίπαλα καλάθια, την ίδια ώρα που πρωτοεμφανιζόταν με τα χρώματα του Marquette, ο αδελφός του Marcus, ένα δίδυμο, το οποίο παρομοιαζόταν με τους … Splash Brothers για τα δεδομένα του NCAA! Ο Jordan Howard, στην 3^η του κολεγιακή χρονιά, “μέτρησε” 19.5 πόντους (με 88.9% στις βολές, 41.5% στα δίποντα και 44.5% στα τρίποντα – career high), 2.9 assists (για 2.5 λάθη) και 1,1 κλέψιμο μ.ο. Το όνομα του άρχισε να ακούγεται όλο και πιο έντονα στις ΗΠΑ, ως ένας από τους πιο prolific scorers του NCAA.

Μπαίνοντας στη senior season του, ο Howard θα βρισκόταν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του, ολοκληρώνοντας τη θητεία του ως πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Bears και κορυφαίος όλων των εποχών στα τρίποντα για την περιφέρεια. Παράλληλα, θα κέρδιζε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς για τη Southland Conference και, για δεύτερη σερί χρονιά, θα κατακτούσε ατομικό τίτλο για τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις, αποφοιτώντας με πτυχίο στον κλάδο του digital filmmaking.

Τα νούμερα του την περίοδο 2017 – 18, όπου συν τοις άλλοις ανακηρύθηκε 3^ος σκόρερ σε όλη την Division I του NCAA, ήταν εντυπωσιακά: 25.1 πόντοι (με 88.8% στις βολές, 51.2% στα δίποντα και 39.4% στα τρίποντα), 3.6 rebounds, 2.7 assists (για 2.3 λάθη) και 1 κλέψιμο μ.ο..

Αυτή, ωστόσο, ήταν η μία όψη του νομίσματος. Στο σκληρό κόσμο του επαγγελματικού μπάσκετ, ειδικά στο ΝΒΑ, όπου μετράνε πολλά περισσότερα από τις ατομικές διακρίσεις και τα στατιστικά, ο Howard “πλήρωσε” το μονοδιάστατο τρόπο παιχνιδιού του, καθώς και την έλλειψη physical tools. Όλες οι ομάδες τον προσπέρασαν, και το μόνο που κατάφερε ήταν να αγωνιστεί με τους GS Warriors στο Summer League. Ο λόγος προφανής καθώς, η ομάδα από το Oakland, είχε εμπειρία από τη διαχείριση ενός παρόμοιου παίκτη πριν μια δεκαετία, του Curry (κάπου εκεί σταματάνε, όμως, οι συγκρίσεις).

Ο Howard φάνηκε ότι, για την ώρα, δεν είχε θέση στο NBA και τελικά επιλέχθηκε στο Nο10 του draft της G League, από τους Santa Cruz Warriors, θυγατρική του Golden State, με τους οποίους πάντως δεν κατάφερε να αγωνιστεί. Αφού έμεινε ελέυθερος αγωνίστηκε, μέχρι το τέλος του 2018, στους Texas Legends και το υπόλοιπο της σεζόν το πέρασε με τους Raptors 905. Οι μ.ο. του στην παρθενική του χρονιά ως επαγγελματίας (σε 26 παιχνίδια συνολικά με 20,6’ συμμετοχής ανά αγώνα) ήταν 11 πόντοι (87% στις βολές, 49.5% στα δίποντα και 39.8% στα τρίποντα), 2.1 rebounds, 2.6 assists (για 1.3 λάθη) και 0.7 κλεψίματα.

Τη φετινή σεζόν, χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον από ομάδες του ΝΒΑ, παρά την αξιόλογη παρουσία του στο Summer League με τους Lakers (από όπου και τα στιγμιότυπα απέναντι στους Sacramento Kings), επέλεξε να ξενιτευθεί στη Ν. Κορέα, προκειμένου να “χτίσει” το όνομα του και εκτός ΗΠΑ, αλλά και να γεμίσει τον τραπεζικό του λογαριασμό.

Παρόλα αυτά, οι εμφανίσεις του ήταν μέτριες. Κάτι η δυσκολία να προσαρμοστεί, κάτι οι κανονισμοί της KBL (επιτρέπουν μόνο ένας εκ των δύο ξένων να βρίσκεται στο παρκέ), τον “έριξαν” μόλις στα 18,5’ μ.ο. συμμετοχής, στα 25 παιχνίδια που αγωνίστηκε με τους Goyang Orion Orions, με τους οποίους είχε 11.6 πόντους (35.7% στα τρίποντα), 2.1 rebounds και 3.1 assists για 1.5 λάθη μ.ο..

Αποχαιρέτησε τα γήπεδα της Ν. Κορέας στα τέλη Ιανουαρίου, προτιμώντας για τη συνέχεια της καριέρας του ένα πιο οικείο, σε αυτόν, πρωτάθλημα, το BSN του Πουέρτο Ρίκο (όπου δέσποζε ο Russ Smith με τους Cariduros de Fajardo), μιας και ο ίδιος έχει πορτορικάνικες ρίζες! Σε 5 αγώνες με τους Brujos de Guyama, πριν “προλάβει” και εκεί ο κορωνοϊός να ρίξει την αυλαία, ο Howard “μέτρησε” 20 πόντους (με 55% στα δίποντα και 58% στα τρίποντα), 2.6 rebounds και 4.4 assists μ.ο..

Με τη σεζόν να λήγει άδοξα, το μέλλον του Howard φαίνεται να είναι εκτός ΗΠΑ, καθώς,εκτός των άλλων και σύμφωνα με δημοσιεύματα, εξετάζει το ενδεχόμενο να συμμετάσχει με τη φανέλα του Πουέρτο Ρίκο στις διεθνείς διοργανώσεις. Εκτιμώ ότι αυτή η εξέλιξη, μόνο καλό μπορεί να του κάνει, δεδομένου ότι θα τον “βάλει” πιο σύντομα στις απαιτήσεις του FIBA Basketball!

Με αυτό ως επισήμανση, ας δούμε το αγωνιστικό profile του Howard, και κατά πόσο θα μπορούσε ένας παίκτης με το στυλ και αθλητικό/πνευματικό πακέτο του, να προσαρμοστεί στα πιο δύσκολα και με έμφαση στην αμυντική τακτική, ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Με ύψος περίπου 180cm, ο Howard θεωρήθηκε “κοντός” για τα δεδομένα του ΝΒΑ, όπου για να σταδιοδρομήσει κάποιος ως point guard, ειδικά αν είναι undersized, πρέπει να διαθέτει υψηλό δείκτη αθλητικότητας. Παρά τα 82 κιλά του όμως, απέχει από το να χαρακτηριστεί ένας δυναμικός παίκτης, ειδικά στην άμυνα, γεγονός που σίγουρα αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα στην εξέλιξη της καριέρας του. Παρόλα αυτά, είναι αρκετά ταχύς (με την μπάλα και χωρίς αυτή), ευλύγιστος σε ικανοποιητικό βαθμό, ενώ είναι και αλτικός, χαρακτηριστικά που εκμεταλλεύεται στο έπακρο στην επίθεση.

Όσον αφορά στο πνευματικό κομμάτι, ο Howard είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση παίκτη. Έχοντας συνηθίσει να είναι top “όνομα” και ο star του Κολεγίου στο παρελθόν, δύσκολα μπαίνει σε καλούπι, προσαρμοζόμενος σε ένα πιο δευτερεύοντα ρόλο, όπως φάνηκε και στο πέρασμα του από την KBL. Μαθημένος να έχει πολύ χρόνο συμμετοχής, μονοπωλώντας τις επιθέσεις, θα χρειαστεί να κατανοήσει ότι είναι άλλη υπόθεση το επαγγελματικό από το κολεγιακό μπάσκετ.

Επίσης, παρά το γεγονός ότι είναι clutch παίκτης, που δε φοβάται να πάρει την ευθύνη ενός κρίσιμου σουτ (το έχει κάνει με επιτυχία απέναντι στο UCLA), θα πρέπει να αποδεχθεί ότι για να γίνει πραγματικός ηγέτης, ως pure άσος, πρέπει να βελτιώσει και τη δημιουργία του, βάζοντας το play making στο ρεπερτόριο του. Βασικό του μέλημα παραμένει το σκοράρισμα και δεν είναι τυχαίο ότι, διαχρονικά, ο μ.ο. assists του δεν είναι ικανοποιητικός. Ένα τέτοιο αγωνιστικό στυλ μπορεί να αποτελεί διαβατήριο για να πρωταγωνιστεί σε πρωταθλήματα χαμηλότερου επιπέδου, όμως δεν πρόκειται να του ανοίξει την πόρτα για να δοκιμάσει την τύχη του και στον υψηλότερο ανταγωνισμό.

Και είναι κρίμα, ένας guard με το δικό του έμφυτο ταλέντο στην επίθεση, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ενώ έχει το “πακέτο” δεξιοτήτων για αξιόλογη καριέρα, να μένει πίσω λόγω τακτικής/πνευματικής αδυναμίας. Νομίζω ότι ο Howard είναι κλασική περίπτωση παίκτη που χρειάζεται δίπλα του έναν guard να του “βάζει” χαλινάρι, ένα facilitator με court vision, ο οποίος θα ορίζει το tempo και θα “τρέχει” την ομάδα. Συνεπώς, ο Howard πρέπει να βγάλει σε πρώτη φάση από το μυαλό του το ρόλο του leading guard και να εστιάσει στο ότι με όπλο το καλό μακρινό σουτ, και βελτιώνοντας κάποια άλλα στοιχεία στο παιχνίδι του, μπορεί να σταδιοδρομήσει ως ένας scoring guard με συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα.

Αναμφίβολα, η επιθετική ικανότητα και η έφεση του στο σκοράρισμα τον κατέταξαν στο παρελθόν ως έναν από τους κορυφαίους σκόρερ στο NCAA, και μπορεί να τον αναδείξουν και στο μέλλον. Lethal από τη γραμμή του τριπόντου, είναι εξαιρετικός στο μακρινό σουτ, τόσο off dribble όσο και spot. Σε όλα τα πρωταθλήματα που έχει αγωνιστεί, η εκτελεστική δεινότητα από μέση και μακρινή απόσταση είναι το μεγάλο πλεονέκτημά του! Παρατηρείτε από τα στατιστικά του ότι, μετά το φετινό 35.7% στα τρίποντα στη Ν. Κορέα, οι επόμενες χειρότερες επιδόσεις είναι το 38.9% όταν ήταν freshman και το 39.4% στη senior season του (σε 6 προσπάθειες ανά παιχνίδι) με το UCA!

Γενικά, το στυλ που σουτάρει θυμίζει αρκετά τον Steph Curry, αν και συνολικά ο τρόπος με τον οποίο κινείται στην επίθεση και σηκώνεται για jump shot, προσωπικά μου “φέρνει” πιο πολύ σε Scottie Wilbekin της εποχής της ΑΕΚ. Εξάλλου και ο ίδιος είναι εξαιρετικός στο iso, καθώς διαθέτει πληθώρα επιλογών για να φθάσει μέχρι το καλάθι (εκτός από side step και step back jumpers, συχνά εκτελεί με lay up και floaters μετά από drive). Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην ευστοχία του από τη γραμμή των ελευθέρων βολών, με τα ποσοστά του να είναι διαχρονικά πολύ υψηλά.

Διαθέτει επίσης καλό χειρισμό και ποικιλία από dribble moves, με κορυφαία μια crossover, η οποία του επιτρέπει να κερδίζει χώρο, ανοίγοντας του διαδρόμους. Αυτό είναι το μεγάλο του όπλο στο κάθετο παιχνίδι καθώς, σε συνδυασμό με την ικανοποιητική εκρηκτικότητα του, λειτουργεί ως ένας extra τρόπος απειλής πέραν της ικανότητας του στο σουτ. Συνεπώς, δεδομένου ότι και τα slashing abilities του είναι ανεπτυγμένα, αυτό μεταφράζεται σε ένα συνολικά πλούσιο skillset επιθετικά, το οποίο καθιστά το μαρκάρισμα του, κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση για την αντίπαλη άμυνα.

Στον αντίποδα, ένα αρνητικό που χαρακτηρίζει τον Jordan Howard είναι η μέτρια αμυντική συμπεριφορά του. Τόσο στην ατομική άμυνα, όσο και στο κομμάτι των αλληλοκαλύψεων δείχνει να μην έχει ούτε τη διάθεση, ούτε τα tools για να μπορέσει να σταθεί αξιοπρεπώς στα μετόπισθεν. Πέραν αυτών, και η τακτική του προσήλωση είναι κάτω του μετρίου, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις, μοιάζει “χαμένος” στις αλλαγές.

Δεν είναι ο παίκτης που θα ασκήσει ιδιαίτερη πίεση πάνω στην μπάλα, αλλά αντίθετα θα προτιμήσει να μαρκάρει από σχετική απόσταση τον αντίπαλο του, κυνηγώντας το κλέψιμο μετά από μια πάσα, μακριά από την μπάλα (ο μ.ο. κλεψιμάτων του κυμαίνεται σε αποδεκτά επίπεδα). Επίσης, αρκετές φορές “κολλάει” στα screens δημιουργώντας ανισορροπία στην άμυνα, ως απόρροια της δυσκολίας που αντιμετωπίζει γενικότερα στις επαφές.

Το μεγαλύτερο ερωτηματικό ωστόσο, ειδικά για την Ευρώπη, αποτελεί το γεγονός ότι με το “διάβασμα” των αμυντικών του αδυναμιών, ο Howard συχνά θα γίνεται “στόχος” και δε θα είναι εύκολο να “κρυφτεί” στο πίσω μισό του παρκέ. Σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού θα χρειαστεί άμεσα βελτίωση, αν έχει σκοπό να καθιερωθεί σε ένα πρωτάθλημα υψηλότερου επιπέδου.

Σε γενικές γραμμές, ο Howard είναι ένας παίκτης με ατόφιο επιθετικό ταλέντο και έμφυτο χάρισμα στο μακρινό σουτ! Αυτές είναι δύο σημαντικές παράμετροι στο σύγχρονο μπάσκετ, που συνήθως “χρυσοπληρώνονται”. Όσο όμως παραμένει άγουρος σε αρκετούς τομείς, και δε δείχνει διάθεση να βάλει “φρένο” στο άναρχο παιχνίδι του προσθέτοντας περισσότερα στοιχεία στην επίθεση (όπως η δημιουργία) και βελτιώνοντας την αμυντική συμπεριφορά του, θα αναλώνεται σε πρωταθλήματα χαμηλότερης δυναμικότητας.

Συμπερασματικά, στην παρούσα φάση δε φαίνεται έτοιμος, ούτε για ένα βοηθητικό ρόλο στην Euroleague, αυτόν του instant scorer, ο οποίος θα έρχεται από τον πάγκο. Εκτιμώ ότι για αρχή, εφόσον η G League ή μια λίγκα όπως η BSN π.χ., δε θα τον βοηθήσουν να εξελίξει το παιχνίδι του, θα έπρεπε να δοκιμάσει σε ένα πρωτάθλημα της Ευρώπης, όπως αυτό του Ισραήλ, για να “τεστάρει” τις δυνάμεις του στον υψηλότερο ανταγωνισμό. Μην ξεχνάτε ότι πολλοί παίκτες στα μέρη μας, κάπως έτσι ξεκίνησαν την καριέρα τους, πριν κατάφερουν να την απογειώσουν! Είναι στο χέρι του, λοιπόν, να αποδείξει ότι έχει θέση σε αυτό το επίπεδο και αν πάρει την ευκαιρία δεν πρέπει να την αφήσει να πάει χαμένη!

Rating: 64% |VERDICT: To be re-evaluated|

CHRIS MCCULLOUGH: USA (25y, 206cm) (ANYANG KGC) |PF|

(NBA, NCAA, G-League, South Korea)

Ο επόμενος στο radar μας είναι ένας παίκτης ο οποίος, μόλις στα 25 χρόνια του, έχει ζήσει μια “γεμάτη” καριέρα, χωρίς όμως να καταφέρει να γίνει ακόμη αυτός που όλοι περίμεναν, όταν το 2014 θεωρούταν από τα μεγαλύτερα ταλέντα του γυμνασιακού μπάσκετ (νούμερο 19 σε όλες τις ΗΠΑ σύμφωνα με την ιστοσελίδα Rivals). Πριν δούμε που βρίσκεται τώρα ο Chris McCullough και αναλύσουμε το αγωνιστικό profile του, ας κάνουμε μια αναδρομή στο πλούσιο παρελθόν του.

Γεννημένος στις 5 Φεβρουαρίου του 1995 στο Bronx της ΝΥ, ο McCullough βίωσε δύσκολα παιδικά χρόνια, λόγω της κακόφημης περιοχής στην οποία μεγάλωσε. Στην καθημερινότητα του ήταν οι συμμορίες και όλο το “άγριο” σκηνικό που διαδραματιζόταν στους δρόμους του Bronx. Η μητέρα του, θέλοντας να τον κάνει να ξεφύγει από την εγκληματικότητα και τη βία, είχε αποφασίσει να τον στείλει από νωρίς σε ένα prep high school όπως αποκαλούνται (προπαρασκευαστικό πρόγραμμα πριν το Κολέγιο) και σύντομα φάνηκε ότι αυτή η επιλογή θα ήταν η καλύτερη!

Παρά τις αντιρρήσεις του McCullough, όταν ένα βράδυ έμαθε για το θάνατο του καλύτερου του φίλου με το ψευδώνυμο “Squeeze” στο Brooklyn (όπου ευτυχώς για τον ίδιο δεν τον είχε ακολουθήσει) κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, ο κόσμος γύρω του γκρεμίστηκε. Έτσι, έπρεπε από μικρός να βιώσει τη σκληρή πραγματικότητα του χαμού ενός αγαπημένου προσώπου του, για να προχωρήσει τη ζωή του και να γίνει δυνατότερος μέσα από ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός.

Με το μυαλό του πλέον στο μπάσκετ, όπου ήδη φαινόταν ιδιαίτερα ταλαντούχος, ο Chris μετακόμισε στο Connecticut, στο Salisbury School. Μετά από 2 χρόνια εκεί, και αφού ως sophomore οδήγησε το γυμνάσιο του στην κατάκτηση του NEPSAC Class A championship με 26 πόντους, 8 rebounds και 2 κοψίματα στον τελικό, μεταπήδησε στην Brewster Academy, που εκείνα τα χρόνια άρχισε να “χτίζει” τη φήμη της ως η καλύτερη Ακαδημία για μπάσκετ σε γυμνασιακό επίπεδο (ο πιο γνωστός παίκτης που “έβγαλε” είναι ο star των Utah Jazz, Donovan Mitchell, ενώ και αρκετοί γνώριμοι των ευρωπαϊκών γηπέδων όπως οι Jeff Adrien, Jonah Bolden, Semaji Christon και Thomas Robinson έχουν θητεύσει εκεί).

Η παρουσία του όμως, εκτός των εντυπωσιακών αγωνιστικών επιδόσεων, θα συνοδευόταν από ένα περιστατικό, το οποίο ήρθε να αναδείξει τα ακαδημαϊκά του προβλήματα. Λόγω ενός party, όπου θεωρήθηκε ότι ο McCullough δεν έπρεπε να βρίσκεται και είχε ανάρμοστη συμπεριφορά, αποβλήθηκε από το σχολείο. Τότε, ξεκίνησαν να βγαίνουν, σταδιακά στη δημοσιότητα, οι μαθησιακές του δυσκολίες και γενικά η αδυναμία του να είναι έστω συνεπής και στο ακαδημαϊκό κομμάτι. Τελικά, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του “γυρολόγου” από νεαρή ηλικία, θα ολοκλήρωνε τη θητεία του στο γυμνάσιο, σε ένα τρίτο high school, την IMG Academy στη Florida.

Ωστόσο, σε αθλητικό επίπεδο ο McCullough ήταν ήδη από τα top ονόματα στις ΗΠΑ, ένας εκρηκτικός PF με πλούσια φυσικά προσόντα, ο οποίος μπορούσε να σκοράρει από μακριά και να αποτελεί factor και στην άμυνα, χάρη στα θεαματικά του κοψίματα. Πολλά Κολέγια είχαν εκφράσει έντονο ενδιαφέρον, όπως το Connecticut και οι Kansas Jayhawks, ωστόσο εκείνο που θα τον κέρδιζε θα ήταν το Syracuse, του Jim Boeheim, το οποίο είχε τη φήμη να εξελίσσει ψηλούς με το δικό του αγωνιστικό στυλ. Στα άρθρα εκείνης της εποχής γραφόταν ότι ο McCullough ήταν ο πιο ταλαντούχος newcomer στους Orangemen από τα χρόνια του … Carmelo Anthony!

Το hype γύρω από αυτόν ήταν ήδη πολύ μεγάλο, με τον προπονητή του να δηλώνει ότι ο McCullough ήταν έτοιμος για lottery pick στο επόμενο draft. Με πολύ καλές εμφανίσεις από την αρχή της freshman season του, φαινόταν ότι είχε τα φόντα να πρωταγωνιστήσει στο μέλλον στο NBA! Ωστόσο, ένας σοβαρός τραυματισμός στα μισά της χρονιάς, η απρόσμενη γέννηση ενός μωρού και μια λάθος απόφαση οδήγησαν στο να πάρει η καριέρα του λάθος δρόμο. Δείτε το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για τη ζωή του, που ακολουθεί, για να πάρετε μια γέυση από εκείνη την περίοδο:

Πολλοί δήλωσαν στη συνέχεια ότι αν ο McCullough είχε μείνει έστω άλλη μία χρονιά στο NCAA, μη δηλώνοντας πρόωρη συμμετοχή στο draft ως τραυματίας μετά από εγχείρηση πρόσθιου χιαστού, όλα θα ήταν διαφορετικά. Όμως, ο ίδιος έχοντας στο μυαλό του και την πρόσθετη ευθύνη που θα δημιουργούσε ο ερχομός του γιου του, σκέφτηκε το οικονομικό σκέλος, πιστεύοντας ότι είναι έτοιμος να σταθεί στο NBA.

Για να καταλάβετε την πίστη, που υπήρχε στην προοπτική του McCullough ως NBA ready, επιλέχθηκε στο νούμερο 29 του draft το 2015 από τους Brooklyn Nets (κοντά στη γενέτειρα του), μετά από μόλις μισή σεζόν (!) στο NCAA, όπου σε 16 αγώνες με το Syracuse σε 28’ συμμετοχής μ.ο. είχε 9.3 πόντους (47.8% στα σουτ εντός παιδιάς), 6.9 rebounds, 1.1 assists, 1.7 κλεψίματα και 2.1 blocks ανά παιχνίδι!

Ωστόσο όντας σοβαρά τραυματίας, και σε μια ομάδα η οποία είχε δομικά προβλήματα, ο McCullough έπρεπε να περιμένει μέχρι το Φεβρουάριο του 2016 για να κάνει το ντεμπούτο του! Μέχρι το τέλος της σεζόν πήρε αρκετό χρόνο συμμετοχής (15’ μ.ο.) στα 25 παιχνίδια που αγωνίστηκε, μετρώντας 4.7 πόντους (με 37.1% στα τρίποντα), 2.8 rebounds, 0.5 block και 1.2 κλεψίματα ανά αγώνα.

Παρά το γεγονός ότι την επόμενη περίοδο αναμενόταν το αγωνιστικό ξεπέταγμα του τελικά το Brooklyn δεν πίστεψε στο “project McCullough”, μη δίνοντας του χρόνο στο rotation και στέλνοντας τον με assignment στην G League. Η αθλητικότητα και το καλό μακρινό του σουτ δε συνοδευόταν και από την απαραίτητη δύναμη για να σταθεί ως PF στο ΝΒΑ, ούτε με την κατάλληλη τακτική προσέγγιση του παιχνιδιού. Κάπως έτσι ο McCullough, πέρασε το πρώτο μισό της χρονιάς στην G League, όπου με τους Long Island Nets είχε κατά μ.ο. σε 29 αγώνες 17.4 πόντους (με 44.9% στα σουτ εντός παιδιάς και 34.8% στα τρίποντα), 7.9 rebounds, 1.9 assists, 0.8 block και 1.3 κλεψίματα.

Το Φεβρουάριο του 2017 θα μετακόμιζε στη Washington, μαζί με τον Bojan Bogdanovic στα πλαίσια ενός trade, που έστειλε στο Brooklyn δύο ρολίστες όπως ο Marcus Thornton και ο Andrew Nicholson, καθώς και ένα draft pick 1^ου γύρου. Το υπόλοιπο της σεζόν αγωνίστηκε ελάχιστα στο ΝΒΑ (μόλις 2 αγώνες), με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην G League, με τη φανέλα όμως των Northern Arizona Suns, “γράφοντας” σε 12 παιχνίδια 11 πόντους (35.7% στα τρίποντα) και 5.3 rebounds.

Η σεζόν 2017 – 18 θα εξελισσόταν ακόμα χειρότερα για τον McCullough, ο οποίος πλέον έβλεπε το … τρένο του ΝΒΑ να περνάει, χωρίς γυρισμό! Πήρε ελάχιστες ευκαιρίες στους Wizards (19 αγώνες, όπου σε 5’ συμμετοχής μ.ο. είχε 2.6 πόντους και 1.3 rebounds), για να “κλείσει” τη χρονιά ξανά στην G League με τρεις διαφορετικές ομάδες! Μόλις στα 23 του, το πάλαι ποτέ μεγάλο ταλέντο του Syracuse, βρισκόταν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον του.

Τελικά αποφάσισε να πάρει το δρόμο για την Κίνα, όπου όμως δε μακροημέρευσε, καθώς αγωνίστηκε σε μόλις 3 παιχνίδια με τους Shanxi Brave Dragons. Επέστρεψε στην G League με τους Rio Grande Valley Vipers για μόλις 7 παιχνίδια, πριν κλείσει τη χρονιά στη Λίγκα του Πουέρτο Ρίκο, την BSN, με τους Brujos de Guyama, με τους οποίους σε 8 αγώνες είχε 19.3 πόντους (με 46.1% στα σουτ εντός παιδιάς και 25% στα τρίποντα), 9 rebounds, 1.5 assists, 0.8 block και 1.1 κλέψιμο μ.ο.

Ο “Φιλέας Φογκ” McCullough ολοκλήρωσε τον περσινό γύρο του κόσμου (σε παραπάνω από 80 ημέρες), αγωνιζόμενος το καλοκαίρι του 2019 στο πρωτάθλημα των Φιλιππίνων, στη San Miguel Beermen ως αντικαταστάτης του Charles Rhodes. Σε μια χαμηλής δυναμικότητας Λίγκα, τα νούμερα του ήταν εντυπωσιακά (32 πόντοι μ.ο. με career high 51 πόντους απέναντι στη Rain or Shine), οδηγώντας την ομάδα του στην κατάκτηση του Commissioner’s Cup (δείτε στο video μερικά στιγμιότυπα του).

Φέτος προτίμησε ξανά την Ασία και την KBL. Σε 34 παιχνίδια με τους Anyang Orions είχε 15.5 πόντους (41.2% στα σουτ εντός παιδιάς και 25.4% στα τρίποντα), 5.4 rebounds και 1.3 blocks μ.ο., πριν τραυματιστεί το Φεβρουάριο (όχι σοβαρά). Παρά το πολυσύνθετο παιχνίδι του επιθετικά, ο McCullough ήταν η δεύτερη επιλογή πίσω από τον άλλο ψηλό της ομάδας, Brandon Brown, τον οποίο ο προπονητής προτιμούσε, ειδικά στα κλεισίματα αγώνων για την καλή του άμυνα. Παρόλα αυτά φάνηκε ότι είναι σε καλή φυσική κατάσταση και πλέον, έχοντας πατήσει τα 25, έχει φθάσει η ώρα να πάρει σοβαρές αποφάσεις για την καριέρα του.

Η μία λύση είναι να ακολουθήσει το δρόμο του Andray Blatche (ήδη έχει δεχθεί πρόταση να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα των Φιλιππίνων ως “νατουραλιζέ”) και να ξεμείνει εκεί, καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματα υπάρχει και ειδύλλιο με την τηλεστάρ και ηθοποιό Maine Mendoza (παρά το ότι είναι πατέρας, ο McCullough δεν έχει δημοσιοποιήσει πτυχές της προσωπικής του ζωής και λογικά δεν είναι παντρεμένος). Σε μια τέτοια περίπτωση άλλο ένα μεγάλο ταλέντο θα πάει χαμένο, σε τόσο νεαρή ηλικία.

Ο άλλος, ο πιο δύσκολος δρόμος είναι αυτός της Ευρώπης. Αν ο McCullough έχει ακόμα στο μυαλό του το ΝΒΑ, πρέπει να μπει ξανά σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού. Ουσιαστικά όλα αυτά τα χρόνια αγωνίζεται σε χαμηλό επίπεδο, σε πρωταθλήματα όπου με το ελάχιστο effort είναι ένας dominant παίκτης. Αν, λοιπόν, δεν δοκιμάσει τις δυνάμεις του έστω στην Ευρώπη, για να αποδείξει ότι έχει θέση στο ΝΒΑ, τότε η πόρτα αυτή θα κλείσει οριστικά!

Αρκετά σας κούρασα, όμως, με το οδοιπορικό στο παρελθόν του McCullough. Θα μου πείτε (και με το δίκιο σας) τι με έπιασε πασχαλιάτικα και γράφω τόσα πολλά για ένα παίκτη (με μεγάλο potential κάποτε), ο οποίος το πιθανότερο είναι να μην έρθει ποτέ στα μέρη μας. Ο λόγος είναι απλός. Ο McCullough, παρά τις περιπέτειες και τις λανθασμένες επιλογές στη μέχρι τώρα καριέρα του, παραμένει ένα αυθεντικό ταλέντο, ένα ακατέργαστο διαμάντι, που στα 25 του χρόνια δεν έχει βγάλει ακόμα στην επιφάνεια ούτε το 50% των δυνατοτήτων του. Αν βρει κίνητρο και αν βρεθεί σε ένα οργανισμό με αρχές, ίσως βρει ξανά τον εαυτό του και την πυξίδα του. Με αυτό ως απαραίτητη “γέφυρα”, ας περάσουμε στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του, για να εξακριβώσουμε τα πλεονεκτήματα/μειονεκτήματα του.

Ο McCullough με ύψος 205cm (σύμφωνα με την επίσημη μέτρηση του NBA Draft Combine το 2015) και βάρος 91 κιλά θεωρείται ένας ελαφρύς PF, με καλό face up game στην επίθεση, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Το μεγάλο του προσόν είναι η αθλητικότητα, καθώς διαθέτει υψηλό vertical jump, το οποίο συνδυάζεται με ένα πολύ μεγάλο wingspan των 221cm! Αυτό του επιτρέπει να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη σε άμυνα και επίθεση, καλύπτοντας έτσι την αδυναμία του στο post (σπρώχνεται εύκολα λόγω αδύνατου upper και lower body). Παράλληλα, είναι εξαιρετικά ταχύς για τη θέση του, με αποτέλεσμα να αποτελεί σημαντικό παράγοντα στο transition. Γενικά έχει την ικανότητα χάρη και στην ευλυγισία του να είναι ένα βήμα μπροστά, απέναντι σε αργούς αντιπάλους.

Κάτι άλλο που τον βοηθάει πολύ στο 1on1 είναι ο εξαιρετικός χειρισμός του, και δεν είναι λίγες οι φορές που με την μπάλα στα χέρια παίρνει αρκετές πρωτοβουλίες. Η υπερβολική του αυτοπεποίθηση σε αυτόν τον τομέα γυρίζει, όμως, σε αρκετές περιπτώσεις boomerang, καθώς υποπίπτει συχνά σε λάθη, ειδικά όταν αναγκάζεται να τριπλάρει με το “κακό” του αριστερό χέρι.

Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω πλεονεκτήματα του, ο McCullough είναι αδύναμος στο πνευματικό/τακτικό κομμάτι του παιχνιδιού. Μακριά από το υψηλότερο επίπεδο για πολλά χρόνια, δεν έχει ουσιαστικά δοκιμαστεί σε συνθήκες ανταγωνισμού και με το “πρέπει” της νίκης στην καριέρα του (με εξαίρεση τη θητεία του στις χαμηλής δυναμικότητας λίγκες της Ν. Κορέας και των Φιλιππίνων). Αλλά και ο ίδιος δε φαίνεται να έχει τη φιλοδοξία για να σταθεί σε ένα δυσκολότερο πρωτάθλημα και θεωρώ ότι βολεύεται σε μια κατάσταση, όπου καταβάλλοντας ελάχιστη προσπάθεια είναι ένας επιδραστικός παίκτης με καλά στατιστικά.

Σε αυτό σίγουρα δεν τον έχει βοηθήσει το γεγονός ότι έμεινε μόλις μισή σεζόν ουσιαστικά στο Κολέγιο, μη εμπλουτίζοντας το συνολικό του skillset με εμπειρία και παραστάσεις από σημαντικούς αγώνες. Γενικά η πνευματική και τακτική του διαχείριση ορισμένες στιγμές μοιάζει με νεότερου παίκτη. Όχι ότι τον έχουν πάρει τα χρόνια, ωστόσο μετά από 5ετή επαγγελματική καριέρα, θα τον περιμέναμε πιο ώριμο και έτοιμο σε αυτόν τον τομέα.

Και στην άμυνα και στην επίθεση, υπάρχουν περιπτώσεις, που οι αντιδράσεις του δεν είναι οι ενδεδειγμένες ή είναι ένα “κλικ” πίσω, ως σκέψη, σε σχέση με τους αντιπάλους του. Εκτιμώ ότι στην επίθεση λειτουργεί καλύτερα με την μπάλα στα χέρια (χωρίς ωστόσο να είναι ο ιδανικός passer), ενώ στην άμυνα, παρά τα γρήγορα πόδια και τα μακριά του άκρα, θέλει ακόμα δουλειά για να μαρκάρει με επιτυχία στην περίμετρο.

Συνεχίζουμε με την ανάλυση του παιχνιδιού του Chris McCullough όσον αφορά το κομμάτι της επίθεσης. Από τα γυμνασιακά του χρόνια, τα scouting report έκαναν λόγο για ένα παίκτη με σπάνιο συνδυασμό φυσικών προσόντων και καλού μακρινού σουτ, ίσως έναν πιο αθλητικό Al Harrington! Εξαιρετικό face up stretch 4άρι, μπορεί να εκτελέσει με υψηλά ποσοστά από τη γραμμή του τριπόντου, όντας πολύ αποτελεσματικός σε catch ‘n’ shoot καταστάσεις. Επίσης, παρότι δεν είναι και ο ιδανικότερος screener, αρέσκεται να “παίζει” pick ‘n’ pop και pick ‘n’ roll. Ψηλά στο playbook του βρίσκεται και το ένας εναντίον ενός, παίρνοντας την μπάλα στο high post και έχοντας την επιλογή είτε του jump shot είτε ενός drive.

Τα μακριά του άκρα τον βοηθάνε τόσο στο σουτ, καθώς εκτελεί από ψηλά, όσο και στα τελειώματα μέσα στη ρακέτα, όπου είναι μετρ σε θεαματικά καρφώματα! Και παρόλο, που όπως θα δούμε μετά, οι επαφές δεν είναι και το … καλύτερο του, όταν φθάσει κοντά στο καλάθι ή πάρει την μπάλα ψηλά μετά από alley oop συνήθως δε σταματιέται! Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι με όπλα το wingspan και το άλμα του πρόκειται και για ένα εξαιρετικό επιθετικό rebounder, μια στατιστική κατηγορία, όπου διαχρονικά έχει καλά νούμερα.

Στον αντίποδα, ο McCullough, δεν απειλεί ιδαίτερα στο post, καθώς δε διαθέτει τη δύναμη να “πάει” μέσα τον προσωπικό του αντίπαλο και για αυτό το λόγο κινείται περιφερειακά περισσότερο, όπου νιώθει πιο άνετα. Επίσης, ένας τομέας που θα χρειαστεί βελτίωση είναι και οι ελεύθερες βολές, καθώς είναι παίκτης του 60% από τη γραμμή του φάουλ.

Κλείνουμε με την άμυνα, όπου με εξαίρεση την προσφορά του ως rim protector, κυρίως πηγαίνοντας σε “βοήθειες”, είναι άλλο ένα κομμάτι στο οποίο παρουσιάζει έλλειμμα κατά βάση τακτικό. Δυστυχώς, δεν εκμεταλλεύθηκε το προνόμιο που του δόθηκε να βρεθεί στο Syracuse (ένα πρόγραμμα, το οποίο δίνει έμφαση στη ζώνη 2 – 3 με αθλητικά forward στα φτερά) και δεν κατάφερε να εξελίξει το παιχνίδι του, μαθαίνοντας πολύ καλά τα βασικά.

Ωστόσο, ο McCullough έχει όλα τα εφόδια για να βελτιωθεί καθώς, εκτός από το footwork του που είναι εξαιρετικό για ψηλό, τον βοηθάει πολύ το wingspan του κυρίως στα blocks, αλλά και στα κλεψίματα όπου επίσης παρουσιάζει ικανοποιητικούς μ.ο. διαχρονικά. Στα μάτια μου μοιάζει ιδανικός να υποστηρίξει hedge out, βγαίνοντας μακριά από τη γραμμή του τριπόντου και πιέζοντας τον αντίπαλο χειριστή. Γενικά, του αρέσει να χρησιμοποιεί τα χέρια του για να αλλοιώνει πάσες κι έτσι προσφέρει σημαντικά, μακριά από την μπάλα.

Από την άλλη μια από τις αδυναμίες του, η οποία έχει επισημανθεί στο παρελθόν, είναι το physical game. Στο NBA δεν μπορούσε να αντιπαραβάλει δύναμη απέναντι σε πιο σκληρά PF, και γενικά “σπρωχνόταν” σχετικά εύκολα. Σε τέτοιες καταστάσεις υποπίπτει συχνά σε foul, καθώς βρίσκεται ξεκάθαρα σε μειονεκτική θέση (κάτι που το είδαμε στη Ν. Κορέα, όταν κατά συνθήκη αναγκαζόταν να μαρκάρει παίκτες όπως ο Cady Lalanne).

Τέλος, λαμβάνοντας υπόψιν ότι δεν είναι αποτελεσματικός στο post game, δεν προκαλεί απορία ότι η ικανότητα του στο αμυντικό rebound είναι μέτρια. Ο McCullough βασίζεται κυρίως στο άλμα και τα μακριά του χέρια, καθώς αν βρεθεί απέναντι σε έμπειρο αντίπαλο, που θα πάρει καλύτερη θέση, δεν προσφέρει σιγουριά στο ζωγραφιστό. Συνεπώς, ο βαθμός που παίρνει στα box out είναι χαμηλός για τα δεδομένα ενός PF. Σε γενικές γραμμές, στην υπόθεση εργασίας ότι ενσωματωνόταν στο roster του Ολυμπιακού, εκτιμώ ότι θα μπορούσε να έχει ένα ρόλο παρόμοιο με του Honeycutt στην Khimki, αγωνιζόμενος όμως στο 4.

Αυτή ήταν η ανάλυση του αγωνιστικού profile του McCullough, ενός παίκτη που κανονικά δεν έπρεπε να συζητείται σε αυτήν τη στήλη, καθώς βάσει των προσόντων και της ηλικίας του, υπό κανονικές συνθήκες, θα αγωνιζόταν στο ΝΒΑ. Ωστόσο, με την τροπή που έχει πάρει η καριέρα του, ακόμα και η Ευρώπη φαντάζει πλέον πολυτέλεια για αυτόν.

Το θέμα είναι αν αξίζει να ρισκάρει μια ομάδα πάνω του, προσπαθώντας να “βγάλει” τον καλύτερο εαυτό του. Για το φετινό Ολυμπιακό, ο οποίος φαίνεται ότι θέλει να ξεφύγει από τα στοιχήματα των τελευταίων ετών, η απάντηση μου με μια πρώτη σκέψη θα ήταν “όχι”, ειδικά αν τα ονόματα των Bolden, Thompkins και Gill ευσταθούν ως μεταγραφικά σενάρια.

Αν όμως, η φημολογούμενη απόκτηση δύο guard, που φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητα αυτή τη στιγμή για την ομάδα (και όχι άδικα), αφήσει μικρότερο budget για την τελευταία θέση στη front line (ειδικά αν μείνει ο Happ είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μπαρτζώκας θα πάει σε επιλογή κλασικού 4αριου), τότε θα μπορούσε να εξεταστεί μια τέτοια λύση, αντί για ήδη γνωστά ονόματα όπως π.χ. ο Jarrod Jones με συγκεκριμένο ταβάνι. Ο McCullough είναι ένας PF, ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει όπως ο Jeremy Evans, ως ένας αθλητικός rim protector στο 4, με εξίσου καλό σουτ, αλλά καλύτερη προσωπική φάση και face up παιχνίδι!

Μην ξεχνάτε ότι και οι Chris Singleton και Malcolm Thomas, κάπως έτσι ανασύρθηκαν από τα αζήτητα από τον Μπαρτζώκα, και όλοι είδαμε που έχουν φθάσει πλέον.

Rating: 65.4% |VERDICT: Recommend|

JAMES THOMPSON IV: USA (25y, 208cm) (SEOUL SAMSUNG THUNDERS) |C|

(NCAA, Italy, South Korea)

Η τελευταία περίπτωση που θα δούμε διεξοδικά είναι ένας center που και αυτός, ενώ διαθέτει όλα τα προσόντα και προοριζόταν από νεαρή ηλικία για μεγάλη καριέρα, δεν έχει καταφέρει ακόμη να φθάσει το maximum potential του. Ο λόγος για το γεννημένο στις 18/1/1995 στο Baton Rouge της Louisiana, James Thompson IV ο οποίος, από τα χρόνια του στο Parkview Baptist High School, υπό τις οδηγίες του Don Greene, ξεχώριζε για τις αγωνιστικές και μαθησιακές επιδόσεις του, με ένα μέλλον που προδιαγραφόταν λαμπρό.

Μια στιγμή στη ζωή του όμως, το καλοκαίρι του 2014, έμελλε να τον στιγματίσει και να σημαδέψει το μέλλον του αρνητικά… Έχοντας μόλις τελειώσει το γυμνάσιο, ο Thompson, έβλεπε όλες τις πόρτες να είναι διάπλατα ανοικτές, με Κολλέγια όπως το LSU, το Kansas State και η Oklahoma να επιθυμούν να τον εντάξουν στο ρόστερ τους. Ο ίδιος πάντως είχε άλλη άποψη, καταλήγοντας στην επιλογή του South Carolina. Πριν ξεκινήσει ωστόσο η σεζόν, το όνομα του βγήκε στη δημοσιότητα για τους λάθος λόγους. Σε μια σκηνή ζηλοτυπίας, όπου έχασε την ψυχραιμία του, αντιδρώντας με το χειρότερο δυνατό τρόπο, πέταξε το κινητό στο πρόσωπο της φιλενάδας του και στη συνέχεια την κλώτσησε στο πρόσωπο (σύμφωνα με τα άρθρα του τοπικού τύπου της εποχής), για ένα post της στο Ιnstagram.

Με το ποινικό του μητρώο “λερωμένο”, και τη λαϊκή κατακραυγή να τον συνοδεύει έκτοτε, ο Thompson αντί για την Division I του NCAA, πέρασε ένα χρόνο σε prep school, καθώς η συμφωνία με το South Carolina δεν ευοδώθηκε. Και έτσι, το καλοκαίρι του 2015, μετανιωμένος για το περιστατικό βιαιοπραγίας, περίμενε μια ευκαιρία, για να αποδείξει τι αξίζει! Τελικά του την έδωσε ο Rob Murphy, προπονητής στο Eastern Michigan, ο οποίος την περίοδο 2004-11, ως assistant στο Syracuse, είχε συνεργαστεί με γνωστούς μας forward όπως οι Hakim Warrick και Wesley Johnson, και διέβλεπε στο πρόσωπο του Thompson, έναν ψηλό που θα μπορούσε να… αφήσει εποχή! Ο Thompson, από τη freshman κιόλας σεζόν του, έπιασε την ευκαιρία από τα “μαλλιά”, αποτελώντας ένα βασικό γρανάζι στη μηχανή των Eagles, τον F/C πάνω στον οποίο ο Murphy είχε χτίσει το αμυντικό του οικοδόμημα.

Η περίοδος 2015-16 θα ήταν μια αποκάλυψη για τον ίδιο, με το όνομα του να βγαίνει ξανά στην επιφάνεια, αυτή τη φορά για θετικούς λόγους. Ο Thompson θα ανακηρύσσονταν freshman της χρονιάς για την περιφέρεια MAC (ο 2ος που θα το κατάφερνε στην ιστορία των Eagles), καθώς και μέλος της 2ης καλύτερης πεντάδας για τη Mid American Conference! Τα στατιστικά του ήταν άκρως εντυπωσιακά, καθώς ολοκλήρωσε τη σεζόν ως βασικός και στα 33 παιχνίδια του Κολεγίου, με 14.8 πόντους και 10.7 rebounds μ.ο., με το προσωνύμιο Mr. Double Double να τον ακολουθεί. Το ποσοστό του στα σουτ εντός παιδιάς (64.5%) ήταν το καλύτερο στην περιφέρεια MAC και το 8ο σε όλο το NCAA! Παράλληλα, θα έμενε στην ιστορία ως ο freshman με την καλύτερη επίδοση, όλων των εποχών σε πόντους για το Eastern Michigan!

O Murphy είχε πέσει διάνα στην επιλογή του, καταφέρνοντας να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του Thompson και κερδίζοντας ένα σημαντικό παίκτη για τους Eagles. Ο ίδιος συνέχισε ως sophomore στους ίδιους ρυθμούς, αναγκάζοντας όλους να ασχολούνται ξανά μαζί του. Στα 32 παιχνίδια που αγωνίστηκε ως βασικός, είχε 14.6 πόντους (με 57.4% στα δίποντα) και 11.2 rebounds μ.ο. (2η καλύτερη επίδοση στην περιφέρεια MAC και 6η σε ολόκληρο το NCAA), ενώ τα 4.8 επιθετικά rebounds ανά αγώνα ήταν μακράν η κορυφαία επίδοση εκείνης της χρονιάς και η 2η καλύτερη στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ! Παράλληλα με τα 0.8 κοψίματα ανά παιχνίδι κατετάγη 8ος στην περιφέρεια. Ο Thompson στα 21 του είχε γίνει ένας dominant ψηλός και πλέον όλοι μίλαγαν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν, και το άσχημο παρελθόν του θα άρχιζε σιγά σιγά να ξεχνιέται.

Φαινόταν ότι τίποτα πια δεν μπορούσε να σταματήσει την ανοδική πορεία του και πράγματι και στην junior season του ήταν εντυπωσιακός, παρά το γεγονός ότι δεν είχε προσθέσει κάτι νέο στο παιχνίδι του. Ανακηρύχθηκε καλύτερος αμυντικός και μέλος της πρώτης 5αδας της Mid American Conference, ενώ παράλληλα ήταν πρώτος στην περιφέρεια σε rebounds (11.2 ανά παιχνίδι), στο ποσοστό ευστοχίας στα σουτ εντός παιδιάς (67.2%) και κοψίματα (1.9). Σε 35 αγώνες (όλους ως βασικός) σκόραρε 14.5 πόντους κατά μ.ο., ενώ με 4.1 επιθετικά rebounds ανά παιχνίδι, ήταν 3ος σε όλο το NCAA! Επίσης, θα συμπεριλαμβανόταν σε ένα κλειστό club παικτών για το Κολέγιο, με 1.000 πόντους και 1.000 rebounds! Δείτε τον στην ακόλουθη συνέντευξη να μιλάει για αυτό του το επίτευγμα:

O Thompson θα έμπαινε με … σπασμένα τα φρένα και στη senior χρόνια του. Έχοντας περάσει το καλοκαίρι του στο γυμναστήριο (όπου έβαλε πάνω του 30 pounds), είχε δυναμώσει περισσότερο, αποτελώντας φόβητρο για όλους τους αντιπάλους του. Η ικανότητα του να τελειώνει με πολλούς τρόπους κοντά στο καλάθι και η έφεση του στην άμυνα και στα rebounds, τον έκαναν μια συνεχή απειλή. Οι αγωνιστικές του επιδόσεις για μια ακόμη χρόνια θα ήταν καταπληκτικές, γράφοντας το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία των Eagles! Ολοκλήρωσε την 4ετή παρουσία του στο Eastern Michigan ως 6ος σκόρερ, 1ος rebounder και 3ος blocker όλων των εποχών για το Κολέγιο! Επίσης, το ποσοστό καριέρας του στα σουτ εντός παιδιάς (63.2%) θα ήταν το κορυφαίο στην ιστορία του Eastern Michigan. Ανακηρύχθηκε ξανά μέλος της 2ης καλύτερης 5αδας της περιφέρειας MAC, ενώ ήταν ανάμεσα στους 20 κορυφαίους center του NCAA, διεκδικώντας το βραβείο Kareem Abdul Jabbar (το οποίο κατέληξε τελικά στον Happ)! Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε να βάζει και το mid range shot στο ρεπερτόριο του, τα νούμερα του ήταν λίγο “πεσμένα” για τα δεδομένα του. Σε 32 αγώνες (30 ως βασικός) είχε 11 πόντους και 10.9 rebounds ανά παιχνίδι, κάτι που σήμαινε ότι για 4η σερί χρόνια θα μετρούσε double double σε μ.ο., ένα επίτευγμα πραγματικά εντυπωσιακό. Επίσης κατετάγη 3ος σε όλο το NCAA σε επιθετικά rebounds (4.1).

Ωστόσο, παρά την πρόσκληση για το Portsmouth Invitational (ο πρώτος για τους Eagles μετά από το 2006), όπου παίρνουν μέρος κάθε χρόνο τα μεγαλύτερα prospects των ΗΠΑ, δεν κατάφερε να πείσει καμία ομάδα του NBA να τον επιλέξει. Να ήταν ο χαρακτήρας του και το μονοδιάστατο παιχνίδι του επιθετικά οι βασικοί λόγοι; Σε κάθε περίπτωση έμεινε εκτός τελικών επιλογών, κυρίως γιατί δεν είχε δοκιμαστεί απέναντι σε υψηλό ανταγωνισμό, δεδομένου ότι αγωνιζόταν σε μια μέτρια ομάδα, η οποία στην 4ετία του εκεί δεν προκρίθηκε σε κανένα NCAA Tournament, ενώ παράλληλα υπήρχαν αμφιβολίες αν θα μπορούσε να σταθεί ως role player στο 5 στο ΝΒΑ.

Κάπως έτσι, αποφάσισε να ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα στην Α2 της Ιταλίας, ένα πρωτάθλημα αρκετά δυνατό το οποίο έχει “βγάλει” παίκτες όπως ο Peyton Siva και ο Henry Sims στο παρελθόν, ενώ σε πιο χαμηλές ακόμη βαθμίδες, έχει αναδειχθεί και ο Mike James! Σε αυτό το επίπεδο, ο Thompson ήταν εντυπωσιακός με 13.4 πόντους (με 69% στα δίποντα), 9.9 rebounds και 0.8 κοψίματα μ.ο.

Οι πληροφορίες μου από την Ιταλία κάνουν λόγο για ένα παίκτη με καλό χαρακτήρα, ένα “μεγάλο μωρό” με ελλείψεις σε τακτικό επίπεδο, αλλά και διάθεση να δουλέψει, όχι όμως τόσο δεκτικό στις παρατηρήσεις, ίσως λόγω και της μη προσαρμογής του ακόμη σε ένα διαφορετικό κόσμο. Είναι καθαρά low post ψηλός με 3-4 δυνατές κινήσεις, παρά το γεγονός ότι έχει “βάλει” και το μακρινό σουτ στο ρεπερτόριο του. Είναι αρκετά δυνατός στην άμυνα και top rebounder, όπου προσφέρει εγγύηση σε αυτόν τον τομέα. Τέλος, παρόλο που δεν είναι το κλασικό pick ‘n’ roll 5αρι, μπορεί να λειτουργήσει επαρκώς και σε τέτοιο ρόλο.

Οι πολύ καλές εμφανίσεις του στην Ιταλία, τράβηξαν το ενδιαφέρον των Seoul Samsung Thunders, οι οποίοι τον υπέγραψαν στα τέλη Ιανουαρίου. Ωστόσο, η παρουσία του Nick Minnerath εκεί (και ο κανονισμός για έναν ξένο στο παρκέ) με το πληθωρικό παιχνίδι και τη σημαντική του παρουσία επιθετικά, δεν του άφησαν πολύ χρόνο και έτσι στους λίγους αγώνες που έπαιξε είχε 6.5 πόντους και 4.3 rebounds μ.ο. Σύμφωνα μάλιστα με δημοσιεύματα, φαίνεται να υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από την Partizan του Andrea Trincheri, να τον υπογράψει για την επόμενη σεζόν.

Μετά την καθιερωμένη βόλτα στο παρελθόν του Thompson, ήρθε η ώρα να σκιαγραφήσουμε και το αγωνιστικό profile του. Ήδη στα 25 του χρόνια, είναι ένας rookie ψηλός, που έχει “μείνει πίσω” σε κάποιους τομείς του παιχνιδιού, λόγω της περιπέτειας των νεανικών του χρονών, που τον ανάγκασε να αποφοιτήσει μεγάλος από το Κολλέγιο (στα 24), αλλά και εξαιτίας του defensive playbook του coach Murphy, ο οποίος χρησιμοποιούσε κατά κόρον ζώνη 2-3, με τον Thompson στα φτερά. Συνεπώς, στο κομμάτι της τακτικής στην άμυνα, ο ίδιος είναι ακόμη αρκετά άγουρος, ειδικά για τα δεδομένα της Ευρώπης, γεγονός που αναμένεται να τον δυσκολέψει σε πιθανή μετάβαση στο υψηλότερο επίπεδο στα μέρη μας.

Παρόλα αυτά, έχει φιλοδοξία και είναι αρκετά εργατικός, όπως φανερώνει η διάθεση του το καλοκαίρι του 2018 να δυναμώσει το σώμα του, προκειμένου να είναι ανταγωνιστικός στη θέση 5. Επίσης, στην επίθεση είναι ο ψηλός που ζει από το τάισμα των συμπαικτών του, χωρίς να καταφεύγει σε περιττές και εξεζητημένες ενέργειες. Εξάλλου, σε αντίθεση με τον McCullough, δεν είναι καλός στο face up game και με την μπάλα στα χέρια. Το αγαπημένο του στυλ παιχνιδιού είναι είτε με πλάτη ένας εναντίον ενός είτε παίρνοντας καλή θέση κοντά στο καλάθι, περιμένοντας την πάσα, όπως μαρτυράει και το υψηλό ποσοστό καριέρας του στα δίποντα. Και παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα άπειρο ουσιαστικά παίκτη, παίρνει καλό βαθμό στο διάβασμα των φάσεων στην επίθεση. Συνοπτικά, είναι ένας κάπως παλιομοδίτικος center, αλλά αρκετά αποτελεσματικός και δυναμικός όπως θα δούμε παρακάτω.

Όσον αφορά τα σωματικά του προσόντα, ο Thompson είναι ένας προικισμένος ψηλός ύψους 208cm και 110 kg, με wingspan περίπου στα 215cm. Είναι δυνατός στις προσωπικές μονομαχίες και, ως εκ τούτου, δε σπρώχνεται καθόλου εύκολα, γεγονός που τον βοηθάει απέναντι σε ογκώδεις αντιπάλους, καθώς και στις διεκδικήσεις των rebounds. Ωστόσο, η ταχύτητα και γενικότερα το mobility του αποτελούν σημεία προβληματισμού, καθώς δεν είναι ο center που θα τρέξει με μεγάλη επιτυχία στο ανοιχτό γήπεδο ή που θα έχει τις πιο γρήγορες αντιδράσεις. Το footwork του θέλει αρκετή δουλειά, αν θέλει να μαρκάρει ταχύτερους ψηλούς ή να μπορεί να ανταποκριθεί σε άμυνα με αλλαγές, απέναντι σε guard. Πάντως, για τα κυβικά του, η αθλητικότητά του κυμαίνεται σε αξιοπρεπή επίπεδα, καθώς είναι αλτικός και αρκετά ευλύγιστος, χωρίς να χαρακτηρίζεται σε καμία περίπτωση “μονοκόμματο” 5αρι.

Αντίθετα ένας τομέας όπου θέλει δουλειά είναι η τρίπλα του, καθώς δυσκολεύεται όταν χρειάζεται να βάλει την μπάλα στο παρκέ. Γενικά, αυτό είναι κάτι που το αποφεύγει, με εξαίρεση όταν παίζει με πλάτη και προσπαθεί να σπρώξει κοντά στο καλάθι τον αντίπαλο του. Επίσης, παρόλο που στο παρελθόν έχει δείξει ότι είναι αρκετά καλός screener, το γεγονός ότι μέχρι τώρα, ειδικά στο Eastern Michigan, δεν είχε το ρόλο του κλασικού pick n’ roll ψηλού, περιόριζε αυτή του τη δράση και συνεπώς, είναι ένας τομέας, όπου η αποτελεσματικότητα του πρέπει να δοκιμαστεί.

Συνεχίζοντας με το κομμάτι της επίθεσης, γίνεται κατανοητό ότι ο Thompson δεν είναι ο κλασικός mobile center, ο οποίος θα τελειώσει με θεαματικά καρφώματα μετά από lob passes, καθώς η πληθώρα των p’n’r συνεργασιών του με τα guard, περιορίζονται στο να παίρνει χαμηλά την μπάλα και να τελειώνει με lay up. Ένα ακόμη αρνητικό στοιχείο στην επίθεση, είναι το γεγονός ότι δεν έχει range στο σουτ του, με αποτέλεσμα να γίνεται προβλέψιμος, παρά το γεγονός ότι σε αγώνες στη Ν. Κορέα τον είδαμε να δοκιμάζει αρκετά συχνά ακόμα και τρίποντα!

Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα ικανός κοντά στο καλάθι, ένας strong finisher, ο οποίος δε φοβάται και δεν επηρεάζεται από την επαφή. Αν πάρει καλή πάσα, ο συνδυασμός της δύναμης με τα μακριά του άκρα, τον καθιστούν ασταμάτητο μέσα στη ρακέτα, ειδικά όταν τελειώνει τη φάση σε πρώτο χρόνο. Αλλά και με πλάτη στο καλάθι, είναι αξιοπρεπής επιθετικά, έχοντας ψηλά στο ρεπερτόριο του sky hook, τα οποία δύσκολα κόβονται. Μια αγαπημένη του κίνηση, όταν παίζει με πλάτη στο καλάθι, κινούμενος παράλληλα στην base line, είναι ένα hook shot από ψηλά, στο οποίο είναι ιδιαίτερα εύστοχος.

Από την άλλη, όπως προ είπαμε, παρά το γεγονός ότι στο Κολέγιο πέρναγε αρκετό χρόνο στο 4, δεν είναι καλός σουτέρ και δεν απειλεί ιδιαίτερα με πρόσωπο στο καλάθι, ενώ και στις ελεύθερες βολές δεν είναι τόσο αξιόπιστος. Το μεγάλο του όπλο επιθετικά, αναμφίβολα, είναι η ικανότητα του στο επιθετικό rebound, όπου στο NCAA, ήταν κορυφαίος σε αυτή τη στατιστική κατηγορία, ακόμα και πάνω από παίκτες όπως ο Deandre Ayton και ο Domantas Sabonis. Οι μ.ο. του δείχνουν έναν παίκτη, ο οποίος κυνηγάει το rebound μετά από κάθε χαμένο σουτ και δεν είναι τυχαίο ότι τα επιθετικά rebounds του αντιστοιχούν στο 40% των συνολικών rebounds που “κατεβάζει”, ενώ το συνηθισμένο ποσοστό για ψηλούς στο Κολεγιακό μπάσκετ, αντιστοιχεί σεπερίπου 27%!

Ο τομέας όπου ο Thompson έχει τα μεγαλύτερα περιθώρια βελτίωσης είναι σαφώς η άμυνα. Όντας ήδη top rebounder, σε μια ομάδα όπως οι Eagles στην οποία δεν έπαιζε ως κλασικός center, έχοντας δίπλα του τον Boubacar Toure, είναι προφανές ότι αγωνιζόμενος πλέον σε ομάδες με το ρόλο του defensive anchor, παραμένοντας περισσότερο κοντά στο καλάθι, θα μπορέσει να είναι ακόμη πιο κυριαρχικός στα αμυντικά rebounds. Και παρά τις τακτικές αδυναμίες του, το ίδιο ισχύει για την προσωπική άμυνα, καθώς διαθέτει τα tools για να είναι αποτελεσματικός σε isolation καταστάσεις, απέναντι σε δυνατούς και υψηλότερους αντιπάλους, ακόμη και 7-footers. Πάντως, έχει την ικανότητα να κλείνει χώρους, δυσκολεύοντας κορυφαίους παίκτες στο drive. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο Zion Williamson τα “βρήκε σκούρα” απέναντι του στην περσινή τους μονομαχία.

Στον αντίποδα, δεν είναι ο κλασικός rim protector, με τους μ.ο. κοψιμάτων, με εξαίρεση μια σεζόν του στο NCAA, να είναι <1, χωρίς όμως να θεωρείται ότι δεν αποτελεί οντότητα στο ζωγραφιστό. Με τα μακριά του χέρια αλλοιώνει επιθέσεις, ενώ αναγκάζει, ειδικά τα αντίπαλα guards να το σκεφθούν πριν πλησιάσουν το καλάθι. Σε γενικές γραμμές, πάντως “τσιμπάει” σε προσποιήσεις, ενώ είναι και επιρρεπής στα foul. Επίσης, όπως προαναφέραμε, δεν είναι ιδανικός για άμυνα με αλλαγές, καθώς το footwork του δεν είναι το καλύτερο. Αντίθετα, έχοντας εντρυφήσει στη ζώνη 2-3, ξέρει να κινείται σε προσαρμοσμένες άμυνες και θα μπορούσε να αποτελέσει πολυεργαλείο για προπονητές ευρωπαϊκών ομάδων, που αρέσκονται να χρησιμοποιούν τέτοιες ζώνες ανά διαστήματα. Κλείνοντας με το κομμάτι της άμυνας, θα έλεγα ότι το αγωνιστικό του στυλ, μου θυμίζει ένα κράμα Willie Reed με Jason Thompson (Fenerbahce season 2017-18).

Εν κατακλείδι, ο Thompson είναι ένας center με ενδιαφέρον πακέτο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, γιατί συνδυάζει την επιθετική ικανότητα κοντά στο καλάθι, όπου ξέρει να κινείται ικανοποιητικά, με έφεση στα rebounds και physical tools, τα οποία του επιτρέπουν να αντιμετωπίζει δυνατούς ψηλούς. Σίγουρα, δεν έχει ακόμη παραστάσεις από υψηλό επίπεδο, όντας late bloomer, αλλά το φημολογούμενο ενδιαφέρον της Partizan, αν μετατραπεί σε επίσημη πρόταση και μεταγραφή, θα σημαίνει ότι μπορεί να αναπτύξει το παιχνίδι του, σε ένα club που ξέρει να δουλεύει με ψηλούς! Και για να τον “κοιτάζει” ο Trincheri, σημαίνει ότι έχει συλλέξει καλές πληροφορίες από την Ιταλία για το πρόσωπο του.

Με αυτό το σκεπτικό, και λαμβάνοντας υπόψιν ότι ακόμη δεν είναι έτοιμος να σταθεί ούτε ως back up center στην Euroleague, είναι μια περίπτωση που θα παραμείνει υπό στενή παρακολούθηση, καθώς με 1-2 καλές σεζόν στην Ευρώπη, μπορεί δυνητικά να έχει ένα ρόλο όπως ο Octavius Ellis, ο οποίος σταδιακά “έχτισε” όνομα και αγωνιστικό profile , καταφέρνοντας να γίνει σήμερα ένας ψηλός – ρολίστας, που προσφέρει συγκεκριμένα πράγματα σε elite επίπεδο και παρά τις όποιες αδυναμίες του, είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια κάθε προπονητή!