Το τέλος της φετινής μπασκετικής σαιζόν για τον Ολυμπιακό ήταν για ορισμένους ονειρικό! Σε μια σειρά τελικών με τον ΠΑΟ – που τα παιχνίδια συνήθως προκαλούν πονοκέφαλο από την ποιότητα του θεάματος, τα σφυρίγματα των διαιτητών, τα επεισόδια και τις βωμολοχίες από την κερκίδα – είδαμε 4 αρκετά καλά παιχνίδια σε σχετικά κόσμια (για τα Ελληνικά δεδομένα) ατμόσφαιρα, έγιναν 3 break στις έδρες των γηπεδούχων και κυρίως για την ομάδα μας μπήκαν τα 2 φοβερά buzzer beater από τον Σπανούλη που μας έδωσαν εν τέλει τον τίτλο του πρωταθλητή. Και επειδή στην Ελλάδα σημασία έχει το τελευταίο γεγονός και η προϊστορία απλά διαγράφεται μέσα σε ένα σύννεφο έκστασης και οπαδισμού – σχεδόν όλοι σήμερα αποθεώνουν τους Πρωταθλητές, ωραιοποιούν τα φετινά λάθη, και ετοιμάζονται για την μεταγραφική περίοδο κάνοντας μεγάλα όνειρα για την επόμενη ημέρα.
Από την αρχή του blog είπα πως δεν θα ασχοληθώ με το Ελληνικό πρωτάθλημα για 2 λόγους α) είναι τέτοια η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟ με τι υπόλοιπες ομάδες που στην ουσία Regular Season & Play Off είναι ματς προετοιμασίας για να παίξουν Ολυμπιακός – ΠΑΟ στο τελικό και β) υπάρχει τέτοια διαπλοκή στον τρόπο λειτουργίας της ΕΟΚ και στην ΚΕΔ και στην επιλογή και λογική σφυριγμάτων των διαιτητών που είναι άσκοπο να συζητάμε μπασκετικά για τα παιχνίδια. Και για να μην θεωρήσει κανείς πως αποφεύγω το ζήτημα – ήταν προφανές πως έκανε βήματα ο Σπανούλης στον 3ο τελικό και αν δεν ήταν στο τελευταίο δευτερόλεπτο θα το είχαν σφυρίξει 100 φορές – αλλά δεν πρόλαβαν γιατί το κόλλησε και φύγαμε! (Ίσως για αυτό και καρατομήθηκαν από την ΚΕΔ για να μάθουν άλλη φορά να είναι πιο γρήγοροι..) Που να φανταζόντουσαν πως ο Kill Bill θα το ξαναέκανε μερικές ημέρες αργότερα και πάλι με τον ίδιο τρόπο και αυτή τη φορά χωρίς βήματα J
Όπως είχα σχολιάσει σε προηγούμενο άρθρο ήμουν είμαι και θα παραμείνω οπαδός αλλά πάντοτε θα προσπαθώ να κρίνω με δεδομένα και την κατάλληλη στιγμή. Ήρθε λοιπόν η ώρα του απολογισμού για την φετινή χρονιά.
Εν συντομία η φετινή χρονιά ξεκίνησε με αποκλεισμό και άσχημη εμφάνιση στο κύπελλο, η κανονική διάρκεια στην Ευρωλίγκα ήταν σχετικά ικανοποιητική, είχαμε ένα απογοητευτικό Τοπ16 όπου και αποκλειστήκαμε δικαιολογημένα και ολοκληρώθηκε όπως είδαμε με μια απρόσμενα ευχάριστη εμφάνιση στους τελικούς της Α1. Μια στο κρύο και μια στη ζέστη δηλαδή, αλλά εν τέλει ο τρόπος κατάκτησης του πρωταθλήματος μας γέμισε συναισθήματα, που ενδεχομένως κάνουν τη φετινή συνολική πορεία να μοιάζει καλύτερη από ότι στην πραγματικότητα ήταν. Είναι όμως έτσι?
Τι είδαμε φέτος:
Κύπελο – Το αφήνω εκτός εξίσωσης αφού είναι ένα μόνο παιχνίδι και στην αρχή της χρονιάς – ακόμα και να κερδίζαμε δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα. Θεσμός της πλάκας αποτέλεσμα των “οργανωτικών ικανοτήτων” της ΕΟΚ και των κολλητών του Σωλήνα..
Πρωτάθλημα – Τα παιχνίδια για να διαβάζετε αυτό το blog τα έχετε δει όλοι/ες έχετε διαβάσει τις αναλύσεις από τους έγκριτους και μη δημοσιογράφους και δεν χρειάζεστε σπουδαία ανάλυση στο τι είδατε. Long story short παίζουν 2 κάθε χρόνο για τον τίτλο, φέτος είμασταν καλύτεροι και πιο τυχεροί – ο αντίπαλος στα κάτω του με σοβαρά προβλήματα – και έγινε αυτό που όλοι είδαμε. Καλό θα είναι όταν περάσει η περίοδος των πανηγυρισμών να θυμηθούμε πως νικήσαμε 2 ματς στο ένα σουτ – ένα αντίπαλο περιορισμένων δυνατοτήτων και όχι την Γιουγκοπλάστικα! But yes it feels good!
Ευρωλίγκα – Εδώ που είναι και το υψηλότερο επίπεδο η χρονιά είναι ξεκάθαρα αποτυχημένη – όχι μόνο ο αποκλεισμός αλλά κυρίως οι εμφανίσεις του ΤΟΠ16 (ειδικά εκτός έδρας) μας γύρισαν χρόνια πίσω. Στις ενδιαφέρουσες στατιστικές παρατηρήσεις είναι πως ομάδα ήταν καλύτερη επιθετικά φέτος (+2,5π μ.ο.) παρότι είχε χαμηλότερα ποσοστά ευστοχίας από πέρυσι (49% 2π., 34% 3π.) και αυτό έγινε γιατί ανέβασε ρυθμό (+2,5 κατοχές) από τις 69,6 κατοχές στις 71,3. Αλλά ήταν χειρότερη δημιουργικά 1,4 assist/turnover σε σύγκριση με πέρυσι 1,5 με αποτέλεσμα να χρειάζεται μεγαλύτερο αριθμό επιθέσεων για να πετύχει περισσότερους πόντους.
Πίνακας 1
Γιατί λοιπόν αποτύχαμε αφού είμασταν καλύτεροι επιθετικά? Ξεκάθαρα η απάντηση είναι γιατί μας πρόδωσε η άμυνα – στοιχείο το οποίο ήταν και σημείο αναφοράς του τι ομάδα ήθελε ο προπονητής μας να είμαστε. Η ομάδα λοιπόν φέτος δεχόταν 74,9π κατά μ.ο. +3,6π περισσότερους από πέρυσι. Οι αντίπαλοι μας αύξησαν τα ποσοστά ευστοχίας τους στο 46,9% για 2π (+1,3pts), και 38,8% για 3π (+4.9pts!!!) στατιστικά λοιπόν η χρονιά στη Ευρωλίγκα χάθηκε στην περιφερειακή μας άμυνα και ειδικά στην άμυνα στο τρίποντο.
Table 3
Όποιος ανατρέξει στα προηγούμενα άρθρα θα δει πως είχα επισημάνει περισσότερες από 2 φορές αυτή την αμυντική τρύπα. Και επειδή δεν θεωρώ τον Coach και το staff χθεσινούς το ήξεραν και το έβλεπαν και αυτοί. Γιατί λοιπόν συνέβη? Υποθέτω γιατί το είχαν αποδεχτεί ως ενδεχόμενο στη βασική μας αμυντική στρατηγική – η άμυνα με Hedge στο PnR αποσκοπούσε να περιορίσει τις αντίπαλες περιστροφές αλλά άφηνε ελευθέρα σουτ ειδικά αν ο αντίπαλος χρησιμοποιούσε σωστά την έξτρα πάσα. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την ολοένα και αυξανόμενη τάση των ομάδων παγκοσμίως να επιδιώκουν αρκετά μακρινά σουτ ακόμα και υπό συνθήκες 1 on 1 μετά από εισαγωγικό σκριν η PnR και να μην ψάξουν τα miss match – έκανε την άμυνα μας μη αποτελεσματική και για αυτό δεχόμασταν αρκετά ελεύθερα σουτ. Μετά την Ευρωπαική αποτυχία ο Σφαιρόπουλος το αναγνώρισε – και για αυτό και επέλεξε άμυνα αλλαγών σε όλα τα σκριν στη σειρά των τελικών της Α1. Για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ τον Σφαιρόπουλο κακό προπονητή ούτε υπάρχουν χρυσές φόρμουλες για κάθε περίσταση στην άμυνα η στην επίθεση – αλλά του χρεώνω την καθυστερημένη αντίδραση που μας στοίχησε το Τοπ16.
Ένα άλλο ζήτημα που θα ήθελα να αναφερθώ είναι η διαχείριση του χρόνου ειδικά των περιφερειακών. Η ομάδα χρησιμοποίησε τον Σπανούλη κατά μ.ο. 27 λεπτά, τον Μάτζαρη 23λ. τον Χάκετ 20λ. τον Όντομ 12λ. και τον Αθηναίου 12λ. (κυρίως στη regular season). Αλλά όποιος προσπαθήσει να δει την προσφορά των παικτών σε πόντους αξιολόγησης PIR ανά λεπτό συμμετοχής θα διαπιστώσει τα εξής παράδοξα.
Α) Μάτζαρης 0,284 σε 23λ. – Χάκετ 0,452!!! 20λ.
Β) Όντομ 0,173 12λ. – Αθηναίου 0,273!!! σε 12λ.
Για πιο λόγο χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ο Μάντζαρης από τον Χάκετ φέτος στην Ευρωλίγκα με αυτά τα δεδομένα? Για πιο λόγο αποκτήθηκε ο Όντομ όταν ο Αθηναίου απέδιδε τόσο ικανοποιητικά στη Regular season? Απαντήσεις που δεν θα πάρουμε ποτέ γιατί κάποια πράγματα πρέπει να μένουν μέσα στα αποδυτήρια και γιατί κανένας Έλληνας δημοσιογράφος δεν θα υποβάλει ποτέ τέτοιες σοβαρές ερωτήσεις. Στο δια ταύτα δεν έχει σημασία γιατί έτσι αποφάσισε ο προπονητής – αλλά όπως του δίνουμε τα εύσημα στις επιτυχίες έτσι και στις αποτυχίες θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη. Και δυστυχώς ο coach μας είπε σε πρόσφατες συνεντεύξεις του πως όλα έγιναν σωστά από την πλευρά του – και πως η όλη αναστάτωση στη χημεία της ομάδας προέκυψε λόγω των τραυματισμών.. σωστό εν μέρει αλλά οι επιλογές της διαχείρισης του χρόνου και των αντικαταστατών και προσθηκών παικτών έγιναν από τον ίδιο. Θα ήταν νομίζω καλύτερο να αναλάβει την ευθύνη λέγοντας ένα mea culpa και να προχωρήσει παρακάτω. Αντί αυτού στις περισσότερες του απαντήσεις ακούσαμε μια δογματική άποψη «εμείς παίζουμε πάντοτε άμυνα – δεν κάνουμε φάουλ …» είτε ένα ξύλινο λόγο «αν ο αντίπαλος βάλει 3-4 τυχερά τρίποντα θα χάσεις…» που κατέληγε στο «εγώ ξέρω καλύτερα και αστάθμητοι παράγοντες επηρέασαν το πλάνο μου». Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το μεγάλο μειονέκτημα του συγκεκριμένου προπονητή η αδιαλλαξία. Ο coach Σφαιρόπουλος είναι ένας εργατικός και ικανός προπονητής με εικόνες και εμπειρίες δίπλα σε μεγάλους Έλληνες και Ευρωπαίους προπονητές. Εάν όμως θέλει να εξελιχθεί και αυτός αλλά και η ομάδα μας θα πρέπει να μάθει από τα φετινά του λάθη και να τα χρησιμοποιήσει για να γίνει καλύτερος. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν για τους καλύτερους παρά μόνο αναγνώριση των λαθών τους και σκληρή δουλειά.
Σε κάποια ζητήματα όμως o Coach είχε και μεγάλο δίκιο το οποίο δεν είναι εύκολο να το καταλάβεις αν δεν βάλεις τα νούμερα κάτω.
1) Η απουσία που στοίχισε σε μεγάλο βαθμό τη φετινή μας πορεία στο ΤΟΠ16 δεν ήταν του Young (που οι περισσότεροι αναφέρουν) αλλά πολύ περισσότερο του Λοτζέσκι! Τα νούμερα του Αμερικανο-βέλγου ανά λεπτό συμμετοχής φέτος είναι ενδεικτικά 0,566 σε 22λ. – ήταν ο δεύτερος σημαντικότερος παίκτης σε προσφορά φέτος στην Ευρωλίγκα μετά τον τεράστιο Γιώργο Πρίντεζη 0,616 και δυστυχώς ο Μάττ αγωνίστηκε μόνο σε 11 από τα 24 παιχνίδια μας στην Euroleague φέτος.
2) Οι Παπαπέτρου και Αγραβάνης δεν δικαίωσαν την εμπιστοσύνη που τους έδειξε. Παπαπέτρου 0,253 σε 19λ. Αγραβάνης 0,254 σε 12λ. Σε αυτό δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον προπονητή όταν δίνει χρόνο σε 2 από τα μεγαλύτερα projects που διαθέτει η ομάδα. Το όφελος της φετινής επένδυσης σε χρόνο σε αυτούς τους 2 θα το δούμε τις επόμενες σαιζόν. Αλλά ήταν αναγκαίο να γίνει.
3) Τέλος ένας αστάθμητος παράγοντας στο οποίο δεν αναφέρθηκε ο Coach ήταν η απίστευτη αστοχία του Σπανούλη από το 3π με μόλις 26%! Ήταν η χειρότερη χρονιά του στην Ευρώπη όπου και έχει ποσοστό καριέρας 33% και όποιος δει τα παιχνίδια πολλά από τα σουτ που έχασε ήταν από αυτά που ο Σπανούλης σε ότι κατάσταση και να είναι απλά δεν τα χάνει. Ακόμα και η μηχανική του σουτ του σε κάποια παιχνίδια έμοιαζε “κάπως”.. Υποθέτω πως κάποιος ιατρικός λόγος θα υπήρχε που δεν βγήκε προς τα έξω – και όταν αποκαταστάθηκε το πρόβλημα (η απλά ξεκουράστηκε για ένα μήνα πριν τα play off) τον είδαμε να κάνει τα όργια του ΟΑΚΑ.
Στον πίνακα που ακολουθεί παρουσιάζω την απόδοση των παικτών σε Ευρωλίγκα και Α1 Μ
Πίνακας 2
Η καλύτερη 5αδα για φέτος (Euroleague & A1) PIR:
PG: Hackett 11.6
SG: Spanoulis 10.7
SF: Lodjeski 14.6
PF: Printezis 13.4
C: Hunter 11.6
Αντικειμενικά η χρονιά είναι χειρότερη από πέρυσι που η ομάδα έπαιξε στον τελικό της Ευρωλίγκας και σκούπισε τον ΠΑΟ με 3-0 στους τελικούς της Α1.Κλείνοντας όμως αυτό το κείμενο δεν πρόκειται να αναφερθώ ούτε στην ευρωπαική αποτυχία ούτε στη μεγάλη επιτυχία των τελικών της Α1 και στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Παρότι όταν έχεις μόνο 12 πρωταθλήματα καλό θα είναι να αξιολογήσουμε το μέγεθος της επιτυχίας του back 2 back που είναι αποτέλεσμα της δουλειάς της ομάδας και του staff. Θέλω μόνο να αναφερθώ στο μέλλον της ομάδας.
Ειλικρινά δεν πρόκειται να κατηγορήσω κανένα ότι και να γίνει τα επόμενα χρόνια γιατί οι χαρές που μας έχει δώσει αυτή η ομάδα είναι μοναδικές. Εάν όμως θέλουμε να συνεχίσουμε αυτό το όμορφο αθλητικό μπασκετικό ταξίδι (Διοίκηση, Τεχνικό τιμ, Παίκτες και οπαδοί) οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως το μοντέλο λειτουργίας της ομάδας χρειάζεται αναθεώρηση. Π.χ.
- Η εμμονή στη λογική moneyball θα σου φέρει Χαινς και Χάντερ αλλά θα σου φέρει και τον Τζειμς και τον Γουόρικ.
- Η εμμονή στο εμείς παίζουμε με την μπάλα 16” στα χέρια του Σπανούλη θα καταρρεύσει και την ομάδα και τον ίδιο αργά η γρήγορα.
- Η εμμονή της διοίκησης να καταγγέλλει τον γραφικό πρόεδρο των πράσινων τουλάχιστον 1 φορά την εβδομάδα ούτε αυτόν θα αλλάξει ούτε βοηθάει την ομάδα.
- Η εμμονή σε κάθε αποτυχία να φωνάζουμε πως είμαστε η καλύτερη ομάδα της τελευταίας 5, 6, 7ετίας δεν μας κάνει καλύτερους – φτιάχνει άλλοθι για τις όποιες αποτυχίες.
Αυτή η ομάδα δεν έχει ανάγκη ούτε δικαιολογίες ούτε να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνει αυτοκριτική, (και ας μην την μοιραστούν με κανένα) να θέσει υψηλότερους στόχους, να μετρήσει τις οικονομικές της δυνατότητες και το επίπεδο των ανταγωνιστών μας, και όσο μπορεί να επενδύσει σε ταλέντο υψηλής μπασκετικής ευφυΐας γιατί μόλις σταματήσει ο Σπανούλης η προσγείωση στην πραγματικότητα θα είναι απότομη. Και όπως πάντα να δουλέψει σκληρά για να γίνει καλύτερη – και οι μελλοντικές επιτυχίες θα έρθουν στην ώρα τους – η μόνη μας απαίτηση ως οπαδοί είναι να συνεχίσουν να παλεύουν για να κερδίσουν όλα τα παιχνίδια μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. “Refuse to lose” και όπου πάει.
Δεν ξέρω αν ο Coach Σφαιρόπουλος είναι ο καλύτερος προπονητής για την ομάδα, δεν ξέρω αν οι παίκτες που θα έρθουν θα είναι καλύτεροι από αυτούς που είχαμε φέτος – αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως στην Ελλάδα των μνημονίων το να έχεις τέτοια διοίκηση είναι ευλογία. Oι Αφοι Αγγελόπουλοι είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον του συλλόγου /επιχείρησης τους – και ως μοναδικοί χρηματοδότες έχουν έμπρακτα αποδείξει με πράξεις την αγάπη τους για την ομάδα. Με Σφαιρόπουλο λοιπόν η χωρίς, με Σπανούλη η χωρίς (όποιοι είναι αυτοί που η διοίκηση θα κρίνει κατάλληλους) όσο επικρατεί η κοινή λογική και μπουν στο περιθώριο οι όποιες εμμονές και αλαζονεία – το μέλλον του συλλόγου θα είναι ευοίωνο. Περιμένοντας λοιπόν με μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε το σχεδιασμό του νέου project τους επόμενους μήνες – η κριτική μπαίνει στο ψυγείο. Η επόμενη φορά που θα τους ασκήσω κριτική θα είναι καλώς εχόντων των πραγμάτων το επόμενο καλοκαίρι. Όχι γιατί τους κάνω τη χάρη η γιατί η γνώμη μου έχει και μεγάλη σημασία – αλλά γιατί έτσι επιβάλλεται να φερόμαστε σε ανθρώπους που η προσφορά τους μας έχει δώσει τόσες αθλητικές χαρές και ευχάριστες στιγμές σε μια χώρα που κυριολεκτικά παραπαίει…
Υ.σ. Πρίντεζη είσαι πολύ μεγάλο παλικάρι – να είναι ελαφρί το χώμα που σκεπάζει τον πατέρα σου
