Έχουμε καιρό να τα πούμε.
Τι καλύτερο λοιπόν από το να αναθερμάνω τη σχέση μας με ένα κείμενο αφιερωμένο στον, μέχρι στιγμής, αναγεννημένο Canaan.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλοι ξέρετε ότι ανήκω στην μειοψηφία που παραμένει σκεπτική με την περίπτωση του.
Οφείλω όμως να παραδεχτώ πως η είσοδος του στη σεζόν 23-24 είναι σχεδόν εκκωφαντική και σίγουρα πολύ ουσιαστική και εξόχως παραγωγική. Τα δείγματα γραφής στα 2 παιχνίδια απέναντι στον φιλόδοξο ΠΑΟ, αλλά και το σχεδόν ρεκόρ απέναντι στον Άρη, έχουν ενθουσιάσει τους πάντες. Οι αιτίες αυτής της έκρηξης μπορούν να βρεθούν στην μεγαλύτερη εξοικείωση και του ίδιου με την ομάδα και το πλάνο του προπονητή, αλλά και της ομάδας και του προπονητή με τον Canaan.
Ο Ησαΐας έχοντας γίνει κοινωνός του δόγματος Μπαρτζώκα και έχοντας εξοικειωθεί με το ρόλο του και το τι σκέφτεται για αυτόν ο Μπαρτζώκας, νιώθει απελευθερωμένος και σίγουρα περισσότερο ανάλαφρος στο πως θα βγει στο παρκέ. Είναι ξεκάθαρο πως παίζοντας χωρίς να έχει στο κεφάλι του ότι πρέπει να αποδείξει κάτι, τελικά πετυχαίνει αυτό ακριβώς…
Να αποδεικνύει πως έχει ρόλο, σημαντικό, σε αυτό το σύνολο.
Βέβαια επειδή είμαι ρηχός και πιστεύω πως η ψυχολογία έχει επίδραση μέχρι ενός σημείου, έψαξα να βρω αν υπάρχει κάποια εξήγηση αγωνιστικής φύσης , αν κάτι άλλαξε από πέρσι. Κατέληξα σε κάποιες παρατηρήσεις και στις παραθέτω αμέσως.
Ξεκινάω από τις κοσμογονικές αλλαγές που επέφεραν οι αποχωρήσεις των Σάσα και Σλούκα. Το roster άλλαξε δραματικά σε χαρακτηριστικά και αυτό δεν άφησε ανεπηρέαστο ούτε το παιχνίδι του Ολυμπιακού, ούτε τον Ησαΐα. Ο Μπαρτζώκας μπορεί να παρουσίασε πέρσι μια ομάδα που κινούνταν σαν ένα σώμα, σαν μια άρτια χορογραφημένη παράσταση των Μπολσόι, μπορεί οι κανόνες διατήρησης των αποστάσεων να είναι εκεί και φέτος και να το είδαμε, όμως φίλες και φίλοι, στα μέχρι τώρα παιχνίδια που έχει δώσει, ο Ολυμπιακός, «κινείται» λιγότερο από ποτέ στη δεύτερη θητεία του Μπαρτζώκα. Εννοείται πως υπάρχουν τα weave entries και τα split screens, εννοείται πως η μπάλα θα ακουμπήσει σε όλους ή όχι ακριβώς (κρατήστε το αυτό), θα μεταφέρεται με μια επαφή αν καθίσταται δυνατό, αλλά φίλες και φίλοι είναι πολλές οι κατοχές που οι ερυθρόλευκοι έχουν μια πιο στατική εναρκτήρια διάταξη, βγαλμένη από τα εγχειρίδια του spread PnR.
Δεν είναι παράλογο να συμβαίνει αυτό, αφού το ελεύθερο ηλεκτρόνιο που μεταπηδούσε από στοιβάδα σε στοιβάδα και έκανε τον Ολυμπιακό radiοactive, ναι για το Σάσα μιλάω, δεν είναι πια εδώ και δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Προφανώς και δεν ξεχνάω τον Peters, πως θα μπορούσα άλλωστε, όταν μιλάμε για μια ήσυχη απειλή, αλλά όπως και να το κάνουμε ο Αλέκος δεν κινείται στην ίδια ένταση, για τόσο μεγάλη διάρκεια και δεν έχει στο ρεπερτόριο του εκτελέσεις από οπουδήποτε με οποιονδήποτε τρόπο.
Έτσι λοιπόν ο Μπι παρουσιάζει τώρα στην αρχή ένα “στατικά αεικίνητο” Ολυμπιακό που προσπαθεί να βάλει τους παίχτες του στις θέσεις που βολεύονται. Έτσι λοιπόν ο Ησαΐας, σχεδόν στο σύνολο των κατοχών, καταλαμβάνει μια από τις δυο γωνίες και συγκεκριμένα αυτή που βρίσκεται απέναντι από την πλευρά που γίνεται η εισαγωγική πάσα. Θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω σαν βασιλιά της weakside.
Τοποθετώντας τον εκεί, ο Μπαρτζώκας ξέρει πως έχει μια μόνιμη απειλή για την αντίπαλη άμυνα στην αδύνατη πλευρά, που θα απενεργοποιήσει τις πιθανές βοήθειες από εκεί στην κυρία δράση του PnR (ζωτικός χώρος για το Milutinov) ή θα τις τιμωρήσει εκτελώντας. Ταυτόχρονα με την τοποθέτηση του εκεί ο Ησαΐας δε χρειάζεται να κάνει πράγματα τα οποία δεν μπορεί. Δεν χρειάζεται να ντριμπλάρει πολύ κι κυρίως δεν χρειάζεται να ντριμπλάρει στον κεντρικό διάδρομο με την πολυκοσμία και τις πολλές βοήθειες από παντού. Μπορεί να δείχνει μια μεγαλύτερη διάθεση να επιτεθεί προς το καλάθι, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο απέναντι σε guards παρόμοιου μεγέθους και μόνο με δεξιά ντρίμπλα. Οτιδήποτε άλλο παραμένει δύσκολο.
Στην τελική, πλέον το ρόστερ του δίνει τη δυνατότητα να μην υποδύεται τον δεύτερο χειριστή. Όπως σας ανέφερα και παραπάνω, η μπάλα συνεχίζει να περνάει από όλους, αλλά φίλες και φίλοι υπάρχουν παρά πολλές κατοχές που οι 4 τρέχουν το weave και ο Ησαΐας στέκεται στη γωνία του. Ο Παπ στην πρώτη πεντάδα έρχεται να γίνει δευτερος κουβαλητής και υπεύθυνος για την εισαγωγική πάσα, απελευθερώνοντας τον Ησαΐα από αυτή την ευθύνη. Το αυτό συμβαίνει φυσικά και όταν ο Goss συνυπάρχει μαζί του και με το Walkup σχηματίζουν μια 3 guards lineup που πέρσι η αμυντική αδυναμία του Σλούκα δεν επέτρεπε να εφαρμοστεί.
Κάτι άλλο που δεν επέτρεπε η αδυναμία συνύπαρξης του με το Σλουκα ήταν η χρήση του σαν screener του screener στο Spain PnR. Η δράση αυτή άνηκε στο Σλούκα και φυσικά στο Σάσα. Φέτος θa δούμε περισσότερο τον Canaan να εμπλέκεται και να εκτελεί ή να δημιουργεί χάος με την κίνηση του προς τα έξω .
Φυσικά και ο Canaan έχει συμμετοχή στο motion, αλλά είναι λιγότερο επιδραστικός. Αντίθετα, σε κλασικές διατάξεις PNR μοιάζει να είναι περισσότερο άνετος με τις αποφάσεις του.
Για το αμυντικό κομμάτι δε θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά. Δεσμεύομαι να την εντάξω σε ένα κείμενο γενικά για την άμυνα της ομάδας.
Canaan και ομάδα έκαναν τα βήματα τους και δείχνουν να βρίσκουν κοινή γραμμή. Μένει να δούμε αν αυτό θα έχει διάρκεια.
