Πάει και το 2019 και τι έμεινε να θυμόμαστε; Κάτι αστείοι τύποι, που έτρεξαν να ικανοποιήσουν τα αφεντικά τους βιάζοντας για ακόμα μια φορά το ελληνικό μπάσκετ, και ένα στρινγκ σε μια καρέκλα στο ΟΑΚΑ μετά την αποχώρηση του Ολυμπιακού. Για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με το τι κουβαλάει στην τσέπη του ο κάθε παράγοντας, ακόμα και αν είναι πρόεδρος ή μεγαλομέτοχος ΚΑΕ, καθώς πιστεύω πως πρέπει να ζεις σύμφωνα με τις αρχές σου και να πράττεις ό,τι σε εκφράζει.
Βέβαια μαζί με όλη αυτή την ζοφερή εικόνα προκλήσεων, μίσους και ανούσιας τοξικότητας είχαμε και μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά αθλητικά δρώμενα απόφαση. Μία απόφαση – σταθμό, που οδήγησε εν τέλει στην αποχώρηση του Ολυμπιακού από το πρωτάθλημα της Α1. Μια απόφαση που δίχασε, και ακόμα το κάνει, τους φίλους των “ερυθρόλευκων”, κυρίως αυτούς που βλέπουν διαφορετικά κίνητρα πίσω από αυτή. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας, είναι μάλλον ελάχιστοι αυτοί οι φίλοι της ομάδας που δεν επικρότησαν το νόημα της κίνησης αυτής – βάζοντας ταυτόχρονα πολλά ερωτηματικά για το timing αλλά και τις υπόλοιπες αρνητικές παρενέργειες που θα επέφερε σε περίπτωση που δεν υπήρχε έτοιμο πλάνο, που όντως δεν υπήρχε όπως τελικά αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος.
Ταυτόχρονα βιώσαμε και μια αγωνιστική κατάρρευση του Ολυμπιακού στον 2ο γύρο της περυσινής Euroleague, ιδίως μετά την περιβόητη διαρροή του ηχητικού του Γ. Πρίντεζη και τα όσα είπε σε αυτό. Ακολούθησε, ένα καλοκαίρι όπου το budget παρέμεινε στα ίδια (ίσως και σε χαμηλότερα) επίπεδα, με την διοίκηση βουβή και απούσα για περίοδο μηνών. Μια διοίκηση, που παρότι προσπάθησε να εξωθήσει την ΕΟΚ στην παραχώρηση του ιερού της δισκοπότηρου, δηλαδή τον έλεγχο στην διαιτησία, απέτυχε παταγωδώς. Την ίδια στιγμή, το γύρισμα της πλάτης από τις υπόλοιπες ομάδες της Basket League σε όλες τις προτάσεις του Ολυμπιακού για αναβάθμιση του πρωταθλήματος έδειξε πως ο Ολυμπιακός δεν έχει σύμμαχους σε αυτή του την προσπάθεια. Εν τέλει μετά από μια περίεργη off season παρουσιάστηκε μια κακοφτιαγμένη ομάδα, ειδικά στην περιφέρεια, από τον coach Blatt ο οποίος, χωρίς να του δοθεί χρόνος να την δουλέψει, απολύθηκε την 1η αγωνιστική μετά από την ήττα από την Villeurbanne. Η κατάληξη ήταν μια επιφανειακή προσπάθεια να διορθωθούν κάποια από τα κακώς κείμενα, με μικρoαλλαγές στους ξένους και ένα προπονητή που δεν έχει το ειδικό βάρος να κουμαντάρει μια τέτοιας πολυπλοκότητας κατάσταση.
Μέσα σε όλα αυτά υπήρχαμε και εμείς. Οι μουρλοί, αυτοί που σκάνε με τα χάλια μας. Οι υγιείς – άρρωστοι που στηρίζουμε χωρίς να αφήνουμε τον οπαδισμό να μας τυφλώνει και κάνοντας, θέλουμε να πιστεύουμε, σωστή κριτική. Αυτοί που σε κάθε εντός και εκτός έδρας είμαστε εκεί! Γιατί; Βίτσιο, μην το ψάχνεις αγαπητέ/η αναγνώστη/ρια. Η αγάπη μας για το Παιχνίδι και την Ερυθρόλευκη με τον Δαφνοστεφανωμένο Έφηβο είναι απλά μέρος της εξήγησης – γιατί η αλήθεια απαιτεί πολύ βαθύτερη ανάγνωση και αίτια.
Βλέπεις αγαπητέ φίλε/η στην ζωή μας δενόμαστε με πρόσωπα και καταστάσεις κυρίως με τρόπο βιωματικό – και αυτή είναι μια σχέση που δεν κατασκευάζεται αλλά την ζεις και την μεταφέρεις μέσα σου στην συνέχεια του χρόνου!
Η πορεία και οι στιγμές που μας έχει προσφέρει αυτή η φανέλα μας κάνει να την νιώθουμε κάτι πολύ σημαντικότερο από μια αθλητική ομάδα – κάτι ανάμεσα σε φίλη, σύντροφο ή ερωμένη. Προφανώς δεν είναι το σημαντικότερο ζήτημα στην ζωή μας, αλλά παραμένει μια γλυκιά εμμονή και ένα αέναο πάθος. Και μπορεί να ισχύει, όπως έλεγε και ένα παλαιότερο σύνθημα της ερυθρόλευκης εξέδρας, ότι «Όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις» και οι πληγές εδώ είναι πολλές, κυρίως από το Tel Aviv και έπειτα.
Μέσα στα πλαίσια αυτής της (δικής μου εκδοχής του Μπασκετόγαυρου) η ομάδα του Red Point Guard τετραπλασιάστηκε, με μια σειρά από φίλους που εντάχθηκαν σε αυτή την ιδιόμορφη κατάσταση. Αρχικά για να εκφραστούν και στην συνέχεια για να φτιάξουν αυτή την υπέροχη παρέα που απαρτίζει αυτό που ορίζουμε ως εναλλακτικό χώρο ανταλλαγής απόψεων για τον μπασκετικό Ολυμπιακό και όχι μόνο.
Στο Red Point Guard είμαστε μια παρέα Ολυμπιακών που εκφράζουμε την λαχτάρα μας για το τμήμα καλαθοσφαίρισης του Συνδέσμου και προσπαθούμε να αναλύσουμε και να καταλάβουμε το Παιχνίδι και πως το υπηρετεί η ομάδα μας. Ανταλλάζουμε με εναλλακτικό και ελεύθερο τρόπο απόψεις, συχνά συγκρουόμενες αλλά χωρίς λογοκρισία, εξαρτήσεις και κοινή γραμμή. Όλοι μας συμφωνούμε σε, και προσπαθούμε να τηρούμε, βασικές αρχές, τις παρακάτω:
Αγάπη για το Άθλημα και τον Σύνδεσμο, μίσος για κανέναν.
Αυθεντικό περιεχόμενο χωρίς “αυθεντία”.
Σεβασμός και Ειλικρίνεια χωρίς δεσμεύσεις.
Με την ολοκλήρωση του 2019, και κάνοντας ένα πρόχειρο απολογισμό, η αναγνωσιμότητα της σελίδας έχει εκτοξευθεί σε βαθμό που ξεπέρασε τις προσδοκίες του υπογράφοντα και τα μηνύματα από αναγνώστες αλλά και επαγγελματίες του χώρου είναι πολύ θετικά.
Σε μερικές ημέρες το Red Point Guard θα συμπληρώσει 4 χρόνια ύπαρξης και με αφορμή αυτή την επέτειο θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους συμμετέχουν σήμερα, είτε έχουν βάλει έστω και ένα λιθαράκι στην όλη προσπάθεια στο παρελθόν.
Και με αφορμή τις ευχαριστίες μου στην ομάδα να αδράξω την ευκαιρία και να υπενθυμίσω τα καλύτερα (βάση αναγνωσιμότητας) κείμενα μας για το 2019.
#1: Το Πορνείο
Ο Figure8 δεν χρειαζόταν διαπιστευτήρια στον τρόπο γραφής, άλλωστε όποιος τον διάβαζε και στο παρελθόν το γνώριζε καλά αυτό. Όμως με το Πορνείο μας έβαλε σε βαθύ, περίεργο, βρόμικο και σκοτεινό τόπο κάνοντας όπως και ό ίδιος έγραψε «Μια βουτιά στο πιο απόμερο και με ξεψυχισμένο φως, κομμάτι του εαυτού μας». Τι να λέμε τώρα κείμενο – σταθμός.
#2: Ρε που πάμε ρε;
Ο Πιστός Ερυθρόλευκος μπορεί να μην γράφει πλέον τόσο συχνά, καθώς τον έχουν φάει οι υποχρεώσεις, όμως πριν από 6 μήνες έπιασε ακριβώς τον παλμό του κόσμου και τις αγωνίες μας. Επειδή τoν ξέρω πολύ καλά δεν το θεωρώ το καλύτερο από τα κείμενα του, όμως την χρονική στιγμή που το έγραψε έκανε bingo!
O Spanoularos είναι από τους πιο μικρούς της παρέας, αλλά και από αυτούς που έχουν και την πιο κοντινή επαφή με το παιχνίδι καθώς είναι εν ενεργεία αθλητής και προπονεί μικρότερες ηλικίες. Με το κείμενο του αυτό (περίπου 1 μήνα πίσω) έκανε απολογισμό σε μεγάλα λάθη του παρελθόντος και έψαξε να βρει πιθανά κέρδη από την φετινή περίοδο. Έχουν αγωνίες αυτοί οι νέοι.
Τον Γιώργο όμως (τον Σπανούλαρο ντε) τον μάθαμε πρώτα και κυρίως με αυτό το κείμενο, που προσπάθησε να αναλύσει τι είναι το σκεπτόμενο μπάσκετ καθώς και το πως και το γιατί οι Έλληνες αθλητές καταλήγουν να αναπτύσσουν ή όχι τις δεξιότητες που τους χαρακτηρίζουν.
#5: Coach έχω απορίες – Gomelsky Cup II
Στο Νο5 έχουμε Navaho που, όσο γκρινιάρης και να είναι άλλο τόσο, αναλύει τις τακτικές και ποιοτικές αδυναμίες του Ολυμπιακού. Πόσο μάλλον όταν στον πάγκο βρισκόταν ο αιμοδιψής Ραββίνος David Blatt (όπως και τον βάφτισε σε διάφορα Podcast). Δεν είναι τυχαίο πως, μετά από το επιδέξιο πριόνισμα της καρέκλας του Αμερικανό-Ισραηλινού, δεν σταυρώνει προπονητής, ενώ ελεύθεροι υποψήφιοι μας το παίζουν δύσκολοι! Κανείς δεν θέλει να τον αναλύει ο Πάνος και να τον κάνει να μοιάζει λίγος… τους καταλαβαίνω. Τέλος πάντων ο Navaho το είχε δει το έργο από το Gomelski Cup όταν και στο κλείσιμο του άρθρου του έγραψε «Το πράγμα σήμερα μαύρισε, αλλά θα το ξαναπώ…είναι ακόμα νωρίς αλλά όχι τόσο νωρίς».
#6: Wade Baldwin IV scouting report
Ανάμεσα στα άλλα, στον θάλαμο με τους άλλους ερυθρόλευκους μπασκετοπαθείς, κάνουμε και Scouting reports τρομάρα μας. Σε ένα από αυτά ο Μανώλο ανέλυσε το μεγαλύτερο στοίχημα του φετινού Ολυμπιακού, τον Wade Baldwin τον 4ο. Αν το διαβάσει κανείς το κείμενο αυτό σήμερα 5 μήνες μετά θα δει ότι τελικά ο Μανώλης δεν έπεσε και πολύ έξω.
Στο Νο7 έχουμε ένα κλασσικό κείμενο Μπασκετόγαυρου. Ένα κείμενο από guest και συγκεκριμένα του Re(d) Bound, που καταπιάνεται με τον Γιώργο Πρίντεζη. Όποιος δεν το έχει διαβάσει και αναζητεί αυθεντικό συναίσθημα ας το κάνει.
#8: Ζήτημα αξιοπρέπειας – μέχρι τέλους
Στο νούμερο 8 η αφεντομουτσουνάρα μου. Ίσως το κείμενο που με εκφράζει περισσότερο, από ό,τι έχω γράψει μέχρι σήμερα στην σελίδα. Η δική μου ερμηνεία του τι εστί το Μέχρι Τέλους.
#9: Το μετέωρο βήμα και το νέο όραμα
Ένα ακόμα Guest κείμενο θα βρείτε στο νούμερο 9. Ο Leon Kokkinos, 9 μήνες πριν, ασχολείται με ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα για την Ερυθρόλευκη ΚΑΕ που δεν είναι άλλο από το γήπεδο. Από τότε πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί αλλά το κείμενο παραμένει στην ουσία και επιχειρηματολογία του το ίδιο φρέσκο όσο και τότε.
#10: Eres un buen campeon de causas perdidas
Τελευταίο στην λίστα των πιο δημοφιλών κειμένων το αριστούργημα του Αταραξία. Το κείμενο που, μαζί με το Πορνείο, έχει για εμένα την μεγαλύτερη συναισθηματική αξία. Αν δεν το έχεις διαβάσει δεν ξέρω τι κάνεις εδώ.
Αυτά προς το παρόν. Με την ελπίδα η διάθεση μας και ο χρόνος να μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε αυτό το ωραίο ταξίδι.
Καλή χρονιά με υγεία και διαύγεια σκέψης για όλους μας.
Το έχουμε ανάγκη στις εποχές που ζούμε.
We are prisoners of our time
But we are still alive
Fight for the freedom, Fight for the right
We are Running Wild
