Eres un buen campeon de causas perdidas

«Eres un buen campeon de causas perdidas.(1)»

“Είσαι ένας καλός πρόμαχος χαμένων σκοπών / υποθέσεων”

Σπάνια θυμάμαι τα όνειρά μου όταν ξυπνάω. Αυτή τη φορά ήταν όμως ολοζώντανο, λίγο πριν ανοίξω τα μάτια μου. Σα να ένιωθα την πνιγηρή ατμόσφαιρα έξω από την Μεσκίτα (2)

εκείνο το καλοκαιρινό απομεσήμερο, το ιδρωμένο χέρι της τσιγγάνας να κρατάει το δικό μου. Επέμενε, παρόλο που της ξηγήθηκα, ότι ούτε τα πιστεύω δαύτα, ούτε θα ασημώσω «για το καλό». Χούφτιασε το χέρι μου, περιεργάστηκε λίγο την παλάμη μου, με κοίταξε δυσοίωνα, «Eres un buen campeon de causas perdidas», είπε, και φεύγοντας άφησε το χέρι μου να πέσει.

«Τι διάτανο την είδα;» σκέφτομαι καθώς ξαλάφρωνα από τα χθεσινά αλκοόλια. Χτες το γλεντήσαμε για τα καλά, την σκίσαμε την Μπάρτσα, ποιός να το περίμενε; Πάω στο σαλόνι, ευτυχώς δεν ήταν κανείς. Είχα καλομάθει στις μοναξιές μου τόσα χρόνια και η πολυκοσμία επιστρέφοντας, προσωρινά έστω, στο πατρικό ένεκα της κρίσης, μου κακόπεφτε σοβαρά. «Ά ρε Θρύλε, τι μας έκανες πάλι!» αναλογίζομαι και εκεί σκάει το ακαταμάχητο.

Για αυτό την είδα, πρέπει να πάω!!!

Είναι που είχα να σταυρώσω πελάτη κανά εξάμηνο και είχα ζοριστεί, μετρημένα και λειψά τα φράγκα, όπως οι περισσότεροι. Αλλά και τι λέγαμε βασικά; Καλά ήταν ως εδώ, τρυπήσαμε το ταβάνι, θα μας τσακίσουν στην Πόλη. Ντροπή σκέφτομαι τώρα. Άσε που δεν ξέρεις τι θα κάνουν οι ακατανόμαστοι, εδώ πέρσι με χειρότερη ομάδα και το σήκωσαν. Είμαστε τώρα που δεν υπάρχει σάλιο (…) να τρέχουμε για να ζήσουμε τέτοιες νίλες; Ντροπή και αίσχος ρε, ξανασκέφτομαι, τζάμπα τα συνθήματα που ουρλιάζουμε. Πρέπει να πάω, η ώρα μία το μεσημέρι. Αεροπορικά απλησίαστα, οι σύνδεσμοι μουδιασμένοι ακόμα, μόνο με ρόδα θα γίνει η φάση. Τηλέφωνα, συνδυασμοί…

– Είσαι παλαβός ρε; που να πάμε τώρα; ΤΣΣΚΑ ρε μαλάκα!

– Ρε να πάμε και ας χάσουμε με 40, η ομάδα το αξίζει, δεν την πιστέψαμε και μας μπούκωσε!!!

Σιχτιρίζω, καλά να πάθω, εγώ που δεν είχα χάσει εκδρομή, εγώ που έχω δείξει και έχω μπήξει… Τι σημαίνει δεν έχω λεφτά, δεν έχω ντάξει, αλλά σκατά, δείλιασα και τώρα το πληρώνω. Σκέφτομαι εντατικά, εισιτήρια θα βρούμε δε μπορεί, έστω θα πάρουμε από ζέλες ξέρωγω. Ρόδα να βρεθεί, και παρέα. Τρία, έστω δύο, άτομα να μοιραστούμε βενζίνες και τιμόνι, ένας θα κοιμάται πίσω βάρδιες, χωρίς ξενοδοχεία γυρνάμε πίσω. Μόνο έτσι. Ποιος θα έρθει γαμώτο…

Τηλεφωνώ παντού, παρακαλώ, βρίζω, απειλώ, τίποτα, δεν βρίσκω συνένοχους.

Κι αν πάω με τη μηχανή και την πέσω σε κανά πάρκο; Ούτε τα λεφτά βγαίνουν, ούτε θέλω να πρωταγωνιστήσω στο σήκουελ του Εξπρές του Μεσονυχτίου… Έχει πάει τέσσερις…

– Το θες πολύ ρε; Βρες άλλον έναν και πάμε. Παίρνουμε το οκτάβια του γέρου, συνεννοήθηκα. Πρέπει μέχρι το βράδυ να την κάνουμε, το πρωί δεν προλαβαίνουμε. Αλλά ξηγημένοι, βρες τρίτον, να πάμε τρεις, με δυο δεν βγαίνει…

Γίναμε!!! Ρε το αλάνι τον Μ, γαύρος μεδουλάτος βέβαια αλλά είχε κόψει τα τραβήγματα πια. Πάντα θυσιαζόταν όμως για τον φίλο και πάντα έδινε τα ρέστα του για τον Θρύλο, τώρα να βρω τον τρίτο (καλά, θα πάμε και οι δυο μας μόνοι μας, σκέφτομαι, ψήθηκε ο τρελός). Ανεβαίνει η ένταση, πυρετώδης επικοινωνία με όλα τα μέσα, με όλους, με το Σύμπαν.

-Έλα ρε, χρόνια και ζαμάνια, ποια Πόλη ρε, είσαι μουρλό;

Το κέρατό μου, τζίφος… Έκλαμψη ελπίδας, αμάν, ο Σινάν! Ρε ο Τούρκος είχε πάρει εισιτήρια από τον Σεπτέμβρη, η Γαλατά δεν πέρασε, ρε λες;

– Hello Arkadas this is D. from Greece … και μετά από λίγο…

-Okay malaka, I still have the tickets, come and Ι give to you.

Αποδίδουν τα χρόνια στο εξωτερικό, χεχεχε.

-Έλα ρε, έχω 2 εισιτήρια, πάμε ρε, άσε τον τρίτο!

-Δεν βγαίνει αδερφέ, και το ξέρεις…

Βγαίνει σκέφτομαι, αλλά δεν βγαίνει κιόλας, δίκιο έχει, γαμώτο! Αρχίζω και απογοητεύομαι αλλά «Έρες ουν μπουέν καμπεόν ντε κάουσας περδίδας» σκέφτομαι, τον Ζάρκο και το ΤελΑβίβ σκέφτομαι, τον Σιγάλα σκέφτομαι, τον Ρίβερς και την Ρώμη που θυσίασα για τις Πανελλαδικές σκέφτομαι..

Tις εφηβικές εκρήξεις στο Σεφ σκέφτομαι, τον Κορυδαλλό σκέφτομαι, το γαμημένο το Παρίσι σκέφτομαι και λέω κάτι θα βρεθεί… Νέος γύρος, με εισιτήρια πλέον, η ώρα 8 το βράδυ, τίποτα.

-Εντάξει, δε μπορείς εσύ, σκέψου κανάν άλλο και πες του, το και το, και να με πάρει αν είναι…

Περιμένω… τί περιμένω; Θα πάω να τον πιάσω από τον λαιμό τον Μ. και θα πάμε!!! Δεν γίνεται να μην πάμε, δεν γίνεται να το αφήσω έτσι!

-Έλα ρε κοκοβιέ!

-Έλα ρε, τι λέει; (που με θυμήθηκε ο μαλάκας τώρα, και αυτό το κοκοβιέ εδώ μου κάθεται)

– Πες μου μόνο ότι θα έχει θέμα…

– Τι θέμα, τι λες ρε;

– Στο Κτελ που φεύγει για την Πόλη λέω… θα έχει κανα ποδόγυρο μετά;

Ο Γ. ρε, από μπάλα-μπάσκετ, ομάδες, γήπεδο λίγα πράγματα, μόνο σε ιστορικές στιγμές για το τζέρτζελο αν και πάντα ενημερωμένος, κυρίως μπάσκετ τώρα που το σκέφτομαι, έτσι έλεγε ότι είναι Ολυμπιακός, αλλά μεγάλος ταξιδευτής και γύπας – (αυτός μάλιστα @Mikefigure8)

Έπιασε η σπόντα μου, το έμαθε από το σπασμένο τηλέφωνο και του φάνηκε ωραία φάση, αυτός ο μέγας μπονβιβέρ της αλητείας και εξαίρετος συμπαίκτης του ωραίου φύλου.

-Αγόρι μου έλα εσύ και θα σε πάω στις βαριές χανούμισσες μετά, αχαχαχαχαχα!

– Ποιες χανούμισσες, αφού ξες ποτέ πληρωμένο ο Γ. ρεεε…

– Ναι ρε, αφού τα ‘χουμε συμφωνήσει, ό,τι θες, θα ‘ρθεις ή με δουλεύεις ρε κερατά, μη με σκας!!!

– Σε μια ώρα είμαι όπου μου πεις.

Δέκα η ώρα το βράδυ ξεκινάμε, με τις ευχές των πατεράδων, τα «προσοχή» των μανάδων και τις γκρίνιες των κοριτσιών. Με τις φανέλες κ τα κασκόλ του Θρύλου, τα σέα, μια λάμψη στα μάτια, ένα χαζό μειδίαμα στα χείλη και την αίσθηση αποστολής αυτοκτονίας. Πάμε για να αποθεώσουμε την ομάδα στον τελικό και την ήττα της.

«Έρες ουν μπουέν καμπεόν ντε κάουσας περδίδας», λέμε.

Κίνηση δε βρίσκουμε, πάμε αντίθετα από τους γλεντζέδες, είναι και η κρίση. Γερό 160άρι στο κοντέρ, τρέχουμε, να φτάσουμε, να προφτάσουμε. Μαλάκες είμαστε στον τελικό, πάμε να δούμε την τρέλα μας!!! Ένταση, υπερένταση, που να κοιμηθείς, ιστορίες…

– Θυμάσαι ρε που τρώγαμε μαζί τις φάπες έξω από την Ανάσα ξημερώματα για να μη μας αφήσουν στα 12+1 μας να μπούμε στα πούλμαν για Τούμπα;

– Ναι ρε… «Είναι πόλεμος εκεί πάνω ρε μόμολα, τι να σας κάνουμε; Κατεβείτε γαμώ το κεφάλι σας!!!» και σφαλιάρα, αχαχαχα.

Ωραία χρόνια, τότε που όλες οι πιθανότητες ήταν ανοιχτές ακόμα… Μας γοήτευε η οπαδική κουλτούρα και θυμηθήκαμε διάφορα…

– Τι μαλάκες είσαστε με τα καφριλίκια σας ρε, για τις ομάδες ρε, αλλού είναι η ζωή!

– Ρε φλώρε Γ. αν δεν έχεις φάει μόνο ένα μοιρασμένο σάντουιτς στα 4 όλη μέρα, αν δεν έχεις κάνει χιλιόμετρα με τα τζάμια σπασμένα, το ξεροβόρι και το χιονόνερο να σε θερίζουν και να πας να αφήσεις τα σπλάχνα σου στα τσιμέντα για τον Θρύλο σε όλα τα πέταλα του κόσμου, δεν καταλαβαίνεις, ακούς; Βούλωστο λοιπόν.

-Τι να καταλάβω ρε, τι υπερασπίζεστε ρε μαλάκες, τους οπαδούς, τους κάφρους; Αφού και σεις ξεκόψατε, γιατί ξεκόψατε, δε τα θυμάστε; Εσείς μου τα έχετε πει ρε, πως φοβηθήκατε με τα σκηνικά, πως σιχαθήκατε, τώρα τι μου το παίζετε;

– Για αυτά κόψαμε ρε, αλλά δεν ήταν μόνο αυτά, ούτε πάντα αυτά, υπήρχε ρομαντισμός ρε παλιά ρε! Και δεν φοβηθήκαμε για μας τόσο, και για μας φοβηθήκαμε ντάξει αλλά δεν καταλαβαίναμε τίποτα ρε, απλά τρομάξαμε για το που πάει η φάση.

– Αυτό λέω και γω ρε, δε σε είπα χέστη ρε μαλάκα Μ.! Τα άλλα είναι μαλακίες και το ξέρεις, ρομαντισμοί και ιστορίες… Άπαξ και πέσει η πρώτη φάπα, αργά ή γρήγορα θα καρφωθεί ένα μαχαίρι, αργά η γρήγορα θα πεθάνει κόσμος! Μίλα ρε Δ.!

-Δεν πάει ακριβώς έτσι ρε Γ. Δεν ξέρω…

-Ξεράδια! Μαλάκες… Μ. πρόσεξε τώρα στον Μαλιακό!

-Άντε γαμήσου ρε!

-Καλά, πρόσεξε…

Λαμία.

-Πως πήγαινε το σύνθημα ρε; «Γαμήσαμε Αλεξάνδρειο! Γαμήσαμε Γλυφάαααδα!»

-«Όλους θα τους γαμήσουμε! Σ’ Ευρώπη και Ελλάααααδα!»

-Θυμάσαι ρε που το είχε φέρει φωτοτυπία ο Γ. ο Θ. στο σχολείο και το μαθαίναμε στα διαλείμματα;

-Ναι ρε φίλε…

– «Φέραμε απ’την Αμέρικη! Τον Έντι (για σένα @thefastergun) το πιστόοοοολι! Στ’ αρ… »

– Κόφτο!

-Τι κόφτο ρε;

– Μ. τον Ζάρκο δεν θα τον βρίσουμε, ο Ζάρκο σήκωσε …

– Τι δεν θα τον βρίσουμε τον καργιόλη ρε, πήγε στη βαζέλα!!!

– … στις πλάτες του ολόκληρο λαό. Τον διώξαμε ρε, ο Φρύδιας…

– Λίγα για τον Πρόεδρο ρε! Αυτός δεν τον έφερε τον προδότη ρε; Αυτός τον έστειλε κιόλας!

-Άσε με ρε Μ. αφού στα ‘χω ξαναπεί, έφερνε αλλά όλους τους έδιωχνε, όποιος έπαιρνε κεφάλι στις καρδιές μας και δεν ήταν γιεσμαν.

– Ρε γαμώ το κεφάλι σου ο Κόκκαλης μας πήρε από τα σκατά, από το πουθενά ρε, ανύπαρκτοι στο μπάσκετ και να έχουμε φτάσει στην μπάλα να έχει μπροστινό του ο Ρίνγκο για πρόεδρό μας, τσικό του βάζελου θα καταντούσαμε!!!

– Τα ξέρω ρε, ξες κ συ, αιώνια ευγνώμων θα είμαι εγώ και όλοι οι γαβροι, αλλά τα κέρατά του τα έκανε! Άφησε και το μπάσκετ στο έλεος των κοντών…

– Ναι, αυτό ναι…

– Αυτό κ άλλα πολλά ρε, μη με κουρδίζεις τώρα!!!

– Καλά μαλάκα, αυτός φταίει που βγήκε μπροστά και λες ακόμα ότι είσαι γάβρος.

– Κέρδισε και αυτός ρε από μας ρε… «εθνικός» προμηθευτής έγινε…

– Γάμησέ μας με τα πολιτικά σου ρε μαλάκα Δ., αυτά μας φάγανε.

– Όλα είναι και πολιτικά ρε, και δεν είναι τα πολιτικά «μου».

-Ε, γαμήθηκες.

– Καλά, εγώ γαμήθηκα.

– Μπορεί ρε απλά να ξενέρωσε με την ομάδα και να βρήκε καύλα αλλού ρε ο Ζάρκο, και καλά έκανε!

– Παράτα μας ρε Γ. ερωτύλε και εσύ!

– Καλά ρε μαλάκες, καλά σας λέω, τι μονογαμικές μαλακίες είναι αυτές, όπου γουστάρει ο καθένας. Στη τελική επαγγελματίες είναι…

– Αν είναι επαγγελματίες, να μη μας τσαμπουνάει ο Δ. να μην τους βρίζουμε, θα τ’ ακούνε τότε.

-Υπάρχει και ενδιάμεσος χώρος ρε Μ., δεν είναι όλα 0 ή 1 ρε, ή επαγγελματίας ή οπαδός…

– Έλα ρε, σε λίγο θα μας πεις ότι υπάρχουν και επαγγελματίες οπαδοί!

-Αχαχαχαχα, ρε μαλάκα… κατάντια, ναι.

– Πάντως ρε Γ. γενικότερα για αυτό που έλεγες πριν για μονογαμικούς, όλα τα αλλάζεις, ομάδα δεν αλλάζεις!

– Ναι, διότι είναι το πιο σημαντικό από τα δευτερεύοντα πράγματα στην ζωή, οπότε δεν έχει και νόημα να το αλλάξεις.

– Άσε μας ρε Δ., στις φιλοσοφίες καλός είσαι, αν είναι δευτερεύον γιατί μας έπρηξες ρε, γιατί οδηγάμε μέσα στη νύχτα ρε, γιατί ρε πάμε στην Πόλη σχεδόν άφραγκοι ρε;

– Γιατί είναι και γαμώ τις φάσεις ρε, γι’ αυτό!

-Άσε ρε Γ., εσύ και για να πάμε να φάμε μπακλαβά και να γυρίσουμε θα ψηνόσουνα ρε, και βασικά γιατί δεν κοιμάσαι, πως θα οδηγήσεις μετά; Εσύ ρε μαλάκα Δ., πες ρε, γιατί;

– Δεν ξέρω… Γιατί νιώθω ξανά την έξαψη που ένιωθα μικρός, όταν πρωτοπανηγύρισα για τον Ολυμπιακό ρε, όλη την προσμονή, όλη την καύλα που ακόμα δεν ξέραμε πώς να την πούμε, την χαρά, αυτή την χαρά που ξεχνάς για λίγο τα πάντα και απλά είσαι χαρούμενος…

-«Μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια»

-Τι είναι αυτό ρε Γ.; Ωραίο!

-Το’χα διαβάσει σε έναν τοίχο, και τώρα μου το θύμισες… Είναι θα λέγαμε ο Ολυμπιακός η πατρίδα μας δηλαδή ρε Δ.;

-Αν και ξέρεις αυτό με τις πατρίδες πόσο καχύποπτο με κάνει, ναι, μια είδους πατρίδα, σίγουρα.

Λάρισσα.

Βενζίνη, αλλάζουμε, παίρνω τιμόνι, ο Μ. την πέφτει πίσω, σε λίγο θα ροχάλιζε κιόλας ελαφρά, συνοδηγός ο Γ.

-Λέγε ρε, πως και ήρθες;

– Αφού με ξέρεις ρε, μέσα σε όλα!

– Άσε τα ψόφια, κάτι έχεις

– Ρε Δ., άστο τώρα, πάμε να γουστάρουμε με την Θρυλάρα.

– Τι άστο ρε, την Θρυλάρα την θυμάσαι μια φορά κάθε Ολυμπιάδα… άλλωστε τόσο χρόνο έχουμε…

– Καλά, άκου τότε…

Δεν είναι λίγα όσα του συμβαίνουν, ξέρεις καμμιά φορά νομίζεις ότι ξέρεις κάποιον και δεν ξέρεις τίποτα. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις επίσης που τον ξέρεις τον άλλον μια ζωή αλλά δεν είναι στην καθημερινότητά σου, έχεις όμως αυτή την ιδιαίτερη σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης, που ανοίγεσαι και του λες αυτά που δεν λες αλλού. Του ξεφορτώνω και τα δικά μου.

– Μάλιστα ρε Δ… μας έχουν πάρει παραμάζωμα.

– Θα στρώσουν όλα κάποτε ρε, απλά να ξέρεις, τα ζόρια είναι μπροστά.

– Ευχαριστώ ρε μαν μου αλλά δεν το ξέρω… Τα έχω δει κωλυόμενα φίλε… Ρε Δ. ξέρεις, είσαι ο μόνος που δεν με έπρηξε με συμβουλές και τα ρέστα.

– Τι συμβουλές ρε, δεν βλέπεις πως τα έχω σκατώσει και γω;

– Καλά, ξέρεις τι λέω, εννοώ δεν μου κούνησες το δάκτυλο…

– Τέλοσπάντων, να ξέρεις ρε, ό,τι και να γίνει, αν μπορούμε, όλοι ρε, θα βοηθήσουμε

– Καλά, ούτε αυτό δεν ξέρω… ένα ξέρω. Ότι στο τέλος-τέλος, στο κάτω κάτω της γραφής είμαστε μόνοι μας, ο καθένας μόνος του με τον εαυτό του, με τον καθρέφτη του, με την συνείδησή του.

– Όχι ρε Γ. είναι και όσοι αγαπάς και σε αγαπάνε ρε κοντά σου.

– Όχι Δ… στα κατάβαθα της ψυχής σου, είσαι μόνος σου, ολομόναχος, με τις σκέψεις και όλα τα κέρατά σου, μόνο εσύ δε μπορείς να σε κοροϊδέψεις… Και έτσι πρέπει να είναι, μόνο εσύ έχεις ευθύνη για αυτό που είσαι και που κάνεις.

– Δεν ξέρω ρε συ… Δεν ξέρω. Και μετά εμένα λέτε φιλόσοφο, καλός μαλάκας είσαι και συ…

– Δεν είναι φιλοσοφία Δ. Απλά εκεί έχω καταλήξει.

– Σκληρό να το πιστεύεις αυτό φίλε, ζόρικο… Αλλά να ξέρεις, κάτι ξεχνάς…

– Τι;

Τον Ολυμπιακό ρε μαλάκα, τον Θρύλο μας! Αυτός πάντα είναι μαζί μας!

– Χεχεχε, σε αυτό δεν έχεις άδικο, να σου πω, ο Ολυμπιακός είναι η πιο τίμια σχέση της ζωής μου. Όσο γουστάρω ασχολούμαι, όσο ασχολούμαι και δίνω, παίρνω, και όταν αποτραβιέμαι πάλι νο πρόμπλεμ, όποτε επιστρέψω θα είναι εκεί, και το ξαναπιάνουμε από την αρχή. Μακάρι να ήταν έτσι όλα… Γιατί συνήθως δίνω, δίνω και δεν παίρνω τίποτα πίσω…

– Ντάξει ρε συ έχει και πίκρες η ομάδα και κυρίως ο μπασκετικός. Πάντως φίλε το να δίνεις καλύτερα να είναι επειδή το θες και όχι γιατί περιμένεις αντάλλαγμα. Έτσι είσαι πιο ήρεμος και δεν τρελαίνεσαι… Ρε! περνάμε από την Βόλβη, με το ιστορικό Συνέδριο, «μου είπαν για να πάω στην Καβάλα πρέπει να έχω την θάλασσα προς τα δεξιά μου»

– «Και συ που την έχεις;»

– «Από τα αριστερά μου!»

– «Τα λάθη για τους ανθρώπους είναι» (3), χαχαχαχαχα

– Ταινιάρα ρε… Αλλά ρε συ και μεις την Βόλβη δεξιά μας την έχουμε, έχουμε κάνει μαλακία;

– Αχαχαχα, ρε Δ. και μας το παίζεις ταξιδεμένος. Η Εγνατία περνάει πάνω από την Βόλβη, δεν ισχύουν αυτά της ταινίας ρεεεεε!

– Έλα ρε, δεν το ‘χα καταλάβει, δίκιο έχεις, χεχεχε!

Ασπροβάλτα

Την πέφτω πίσω στο κάθισμα. Ο Γ. στο τιμόνι, πιάνουν κουβέντα για παλιές γκομενοδουλειές, θέλω να χωθώ αλλά κλείνει ο διακόπτης. Βλέπω ένα από τα κλασσικά όνειρά μου, αυτά που δεν πολυθυμάμαι μετά, αγαπημένοι ή απλά γνωστοί μου άνθρωποι σε τελείως διαφορετικούς από τους πραγματικούς τους τους ρόλους στη ζωή μου, σε χαοτικό σενάριο, που συνήθως περιλαμβάνει ένταση, καμιά καταδίωξη ή κάτι τέτοιο. Ξυπνάω από το φως της αυγής, γλυκοχαράζει και μεις καταπίνουμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα, κάθε στιγμή μας φέρνει πιο κοντά στον Θρύλο μας!

-Που είμαστε;

-Πες μια καλημέρα, ρεεεε!

-Καλημέρα.

-Μόλις περάσαμε την Ξάνθη. Θες καφέ;

-Όχι ρε, αφού με κοιμίζει…

– Α ναι, ξεχνάω πόσο ανώμαλος είσαι.

-Μ.;

-‘Αστον, κοιμάται…

– Καλά και σε άφησε μόνο σου να οδηγάς; Και συ άυπνος σχεδόν είσαι.

-Αφού ξέρεις ρε, είμαι κομάντο εγώ!

Έχει πάει 7 το πρωί όταν φτάνουμε στους Κήπους.

-Που πάτε παιδιά;

-Κωνσταντινούπολη, για τον Ολυμπιακό!

-Μπράβο, να φέρετε την κούπα!

-Ολυμπιακός είσαι;

-Όχι Παναθηναϊκός!

-Ευχαριστούμε πολύ!

-Ελπίζω να το δεχθούν οι Τούρκοι το χαρτί, μπορεί και να έχετε πρόβλημα. Θα γυρίσετε πίσω και θα πρέπει να πάτε Αλεξανδρούπολη.

-Εντάξει, αλλά θα γυρίσουμε πίσω μόνο με το Κύπελλο!

Είναι η σύντομη εκδοχή του τι συνέβη στους Κήπους. Ο αστυνομικός για να μην τα πολυλογούμε με το που κατάλαβε ότι δεν είχαμε την κάρτα διεθνής ασφάλισης, και βλέποντας την απελπισία μας, έκανε τα αδύνατα δυνατά με φίλο του του ασφαλιστή στην Αλεξανδρούπολη, Παοκτζή, Κυριακή το πρωί, για να πάει ο ασφαλιστής να μας την βγάλει και μάλιστα να μας την φαξάρει στους Κήπους, να μη χρειαστεί να πάμε στην Αλεξανδρούπολη. Αν και υπήρχε περίπτωση να μας γυρίσουν πίσω που δεν είχαμε το κανονικό έντυπο, αλλά μια φαξαρισμένη φωτοτυπία, τελικά το δέχθηκαν χωρίς πολλά πολλά. Δεν υπάρχουν λόγια για την ευγνωμοσύνη.

Συμβαίνει καμιά φορά να σπάνε σε μία δόση πολλά από τα στερεότυπα που κουβαλάει κανείς, εν προκειμένω για μένα για τους αστυνομικούς, τους ασφαλιστές, τους Παοκτσήδες και τους Παναθηναϊκους.

-Περάσαμε μαλάκες, αχαχαχα!

-«Τούρκοι, ρουφιάνοι, ήρθε το Λιμάνι!!!»

-Άκυρο ρε μαλάκα, χαχαχα

-«Είσαι στο μυαλόοοοοοο, κάτι μαγικόοοοοοο. Όπου παααας εσύ, θα’μαι πάαααντα γω, να σου τρααγουυυδώωωωω…»

-«Θρύλε ολέεεε ολέεεεεεεε, Θρύλε ολέεεε ολέεεεεεεε…»

-«Ντου ντουρουντου, ντουρουντου ντουντου, ντου ντουρουντου, ντουρουντου ντουντου»

-Πάμε χέρια ρεεεεεε!!!

-«Ντου ντουρου ντουρου ντουντου»

– Όλοι ρεεεε, πάμε Πειραιώτικα!

-«Ντου ντουρου ντουντουντου»

-Και οι Πρόεδροι! Πάμε, και οι Αγγελόπουλοι χέρια!!!

-Πιάσε το τιμόνι ρε μαλάκααα, χαχαχα!

– «Ντουρουντουρουντουουουουου»

– «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ!!! Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ!!!»

– «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ!!!»

– «Μπράβο μάγκες»

-Αχαχαχαχα!

Ντελίριο ενθουσιασμού, που περάσαμε από τις δικές μας Συμπληγάδες, που τις δημιουργήσαμε μόνοι μας, σαν άμπαλοι, αφού δε φροντίσαμε να μάθουμε για το τι χρειάζεται για να μπεις Τουρκία με το αυτοκίνητό σου…

-Ντάξει, θα το πάρουμε. Είναι αναπόφευκτο πλέον.

-Αναπόφευκτη είναι η 30άρα που θα φάμε.

-Ποια 30άρα ρεεεεε! Εδώ μας καβάτζωσαν βάζελος μπάτσος και μπαοκτζής ασφαλιστής. Αυτά γίνονται μόνο στα ανέκδοτα και πριν τις ιστορικές στιγμές!

-Ντάξει ρε Μ., να το πούμε αυτό στον Κιριλένκο να χεστεί πάνω του.

-Ρε Δ. γιατί είσαι τόσο στριμάδι; Όλοι οι οιωνοί δείχνουν Κύπελλο. Εσύ δε μας έπρηξες να έρθουμε; Πίστεψέ το ντε!

– Φίλε δεν πιστεύω γενικά, δεν θέλω να πιστεύω σε τίποτα, σα…

-‘Ωχ, άρχισες τις παπαριές πάλι!

-… σας έπρηξα να έρθουμε για να ζητήσουμε συγγνώμη από την ομάδα που την αφήσαμε μόνη, αουτσάιντερ μέσα στα θηρία. Πρέπει να στηρίζουμε την ομάδα στα δύσκολα, εμείς κολώσαμε και η ομάδα μας μπούκωσε. Δεν πιστεύω ότι θα νικήσουμε, πόσο το θέλω ένας θεός το ξέρει, αλλά δεν πιστεύω ότι έχουμε πάνω από 10% πιθανότητες. Πάμε, εγώ πάω για να την τραγουδήσω μέχρι τέλους. Πάμε, γιατί ό,τι και να γίνεται στο γήπεδο, ο κόσμος του Ολυμπιακού πρέπει να κερδίζει την εξέδρα.

– Δ. εγώ πάντα πιστεύω στην νίκη της ομάδας. Ολυμπιακός είμαστε, κερδίζουμε τον οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Πρέπει να πιστέψεις!

– Ρε παράτα με ρε, δεν πιστεύω σε τίποτα.

-«Δεν πιστεύω, σ’ αγάπες κι έρωτες, δεν πιστεύω…»

-Ρε Γ. μπορείς να μην είσαι τόσο άκυρος ρε, αχαχαχα…

– Πίστεψε ρε!

-Δεν πιστεύω.

«Έρες ουν μπουέν καμπεόν ντε κάουσας περδίδας», σκέφτομαι μέσα μου. Μήπως το παρακάνω; Μήπως να πιστέψω και αν πιστέψω θα γίνει; Αναρίθμητα τα παραδείγματα της δύναμης της πίστης…

-Αρε φίλε πως περάσαν τα χρόνια…

-«και γω ακόμα…»

-Ναι ρε, «και γω ακόμα»… Πότε ρε ήρθε ο Ζάρκο, πότε πήραμε το Ευρωπαϊκό, πότε πήγαμε Κορυδαλλό, και τώρα ξανά στον τελικό, όπως το ΄10…

-Γάμησέ τα. Ξέρεις, προτιμώ το φετινό από του ’10. Ακόμα και που ξέρω ότι θα χάσουμε.

-Είχες πάει κ τότε, έ Δ.;

-Ναι Γ. είχα πάει, ευτυχώς που έβαλε το φόλοου ο Τσίλντρες και πήγαμε τελικό, αλλιώς μιλάμε για χάλια φάση.

– Τι χάλια ρε, Παρίσι!

-Φίλε, το έχω σκεφτεί, αν πας Φ4, σαν ταξίδι, αξίζει μόνο αν περάσεις ημιτελικό. Αν χάσεις, από Παρασκευή τουρίστας, ξενερωμένος. Τώρα αν το πάρεις κιόλας απλά γαμεί, αλλιώς ξενερώνεις, αλλά στο τέλος. Έχεις περάσει το τριήμερο μπόμπα, με χαρά και προσμονή. Πάντως η ομάδα στο Παρίσι δεν ήταν ομάδα. Η χειρότερη αναλογικά ομάδα του Φ4 ήμασταν. Μας έσκισε η Μπάρτσα.

-Της το ξεπληρώσαμε φέτος. Όλα θα τα ξεπληρώσουμε φέτος.

-Τι όλα ρε; Και αν έχουμε γραμμάτια σαν μπασκετικός Ολυμπιακός. Ξεχνάμε το Τελ-Αβίβ;

-Το Τελ Αβίβ… Μη λες για Τελ Αβίβ… Ακόμα το νιώθω εφιάλτη, πωωωωω… Οι βολές, τα χαμένα φόλλοου, το τρίποντο του Κορνήλιους, όχι φίλε, όχι το Τελ Αβίβ, το Τελ Αβίβ θα μείνει για πάντα πληγή…

– Έτσι ρε Γ. μη λες για Τελ Αβιβ. Εγώ είχα γονατίσει μπρος στην τηλεόραση παρακαλούσα, προσευχόμουν στην Παναγία, τον Χριστό, τον Θεό, τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, όλους τους…

-Τον Αρχάγγελο Γαβριήλ;

-Ναι ρε μαλάκα, νόμιζα ότι τον λένε έτσι επειδή ήταν γαύρος, μη διακ…

-Αχαχαχα ρε μαλάκα, «επειδή ήταν γαύρος» λέει.

-Είσαι τελείως καμμένος ρε Μ.!!!

-Μη διακόπτετε ρε! Προσευχόμουν γονατιστός να βάλει τις βολές ο Ζάρκο… Και μετά να μπει η επίθεση η τελευταία, και μετά… μετά το τρίποντο του ανύπαρκτου έβαλα τα κλάμματα ρε μαλάκα, ξέσπασε όλη η αδικία και η ένταση. Όλη τη νύχτα δε μπορούσα να ηρεμήσω… Ζητούσα τον λόγο γιατί, γιατί, ΓΙΑΤΙ;! Απάντηση δεν έπαιρνα ε, και εκεί χάλασε η σχέση με τον Θεό. Δεν πήγα καν στην Ανάσταση εκείνη την χρονιά. Ήταν το πρώτο και ισχυρό χτύπημα ενάντια στην πίστης μου στον Θεό.

-Ίδια πίκρα ρε Μ. και γω, απλά εμείς ποτέ δεν προσευχόμασταν στην οικογένεια, ένεκα του κόμματος.

-Αχαχαχα, παλιοκομμούνια. Και γω πάντως τις σχέσεις με την Εκκλησία και την θρησκεία με αφορμή τον Ολυμπιακό τις χάλασα.

-Από το Τελ Αβίβ και σύ ρε Δ.;

-Όχι από τελείως ηλίθια αιτία, πολύ πιο πριν ακόμα. Να, έβλεπα από πιτσιρίκι τους κιτρινόμαυρους Δικέφαλους στις σημαίες έξω από τις εκκλησίες και νόμιζα ότι ήταν ΑΕΚτζήδες, οπότε τους υποπτεύθηκα άσχημα τους παπάδες.

-Καλά, ο ένας χειρότερος από τον άλλο να πούμε, αχαχαχα

-Άσε, ναι. Ρώτησα και τον πατέρα μου, δεν έχει σχέση μου λέει, μου είπε για Βυζάντιο και τα ρέστα, αλλά εμένα η καχυποψία μου είχε μπει. Έ, μετά το κατάλαβα και μόνος μου τι παίζει με την θρησκεία, γενικά δηλαδή, αλλά η πρώτη αφορμή ήταν η Θρυλάρα, χεχεχε.

Είμαστε καλά από χρόνο, είναι αλλά όχι από κούραση. Σταματάμε μετά το Τέκιρνταγ (4), που βλέπουμε για πρώτη φορά την θάλασσα του Μαρμαρά από κοντά, βάζουμε βενζίνη, παίρνουμε κάτι να φάμε και στρωνόμαστε στην παραλία…

-Τι κάνουμε ρε μαλάκες;

-Τι, τι κάνουμε;

-Που πάμε ρε;

-Στον Θρύλο μας ρε, στην Πόλη για τον τελικό!

-Πωωω ρε συ… Λες να το πάρουμε;

-Κοίτα, ποτέ δεν ξέρεις… αλλά όχι.

-Ξεκόλλα ρε Δ. αν είναι να μην το πάρουμε δεν έρχομαι!

-Τι δεν έρχεσαι ρε μαλάκα Μ. αφού εδώ είσαι!

-Κοίτα Δ. είμαστε οι πιο παρανοϊκοί οπαδοί του κόσμου είμαστε…

-Τι εννοείς;

-… οι μπασκετόγαβροι… Κοίτα, κάθε ομάδα έχει έναν μύθο, ένα παραμύθι στον πυρήνα της και το εμπλουτίζει με την ιστορία της. Πχ οι βάζελοι ότι είναι της πρωτεύουσας και ανώτεροι πνευματικά και ευρωπαίοι μη χέσω, τα χανούμια την προσφυγιά ξέρωγω και ότι έχουν παίξει ωραία μπάλα και το πρώτο Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ, οι παοκτσήδες και προσφυγιά και αθήνα γαμημένη και τέτοιες πίπες, εμείς τι έχουμε;

-Ε, εμείς ότι είμαστε από το λιμάνι, λαϊκή ομάδα, των ανθρώπων του τίμιου μόχθου, που πολεμάμε παλληκαρήσια και κερδίζουμε με την αξία μας ό,τι μας αξίζει και πάει να μας στερήσει η μπουρζουαζία της βαζέλας, χωρίς την μιζέρια των αεκοπαοκτζήδων…

-Οκ, αυτό ίσως στην αρχή, τώρα δεν ισχύουν τόσο, τι έχει ζήσει ο τωρινός γάβρος;

-Τι;

-Έχει ζήσει την ομάδα του να έχει τους πιο πολλούς οπαδούς, να έχει την καλύτερη εξέδρα, εντός και εκτός γηπέδων, να είναι κυρίαρχη στην Ελλάδα, να είναι ο πιο σημαντικός σύλλογος…

-Σύνδεσμος είμαστε Μ., Σύνδεσμος Φιλάθλων!

-Ναι ρε Γ., να και μια φορά που δεν διακόπτεις για μαλακία, ο Σύνδεσμός μας λοιπόν να είναι ο σημαντικότερος σύλλογος σε κάθε άθλημα που καλλιεργεί, εκτός του μπάσκετ, με τα περισσότερα πρωταθλήματα, και αν εξαιρέσεις την μπάλα, την καλύτερη εκπροσώπηση στην Ευρώπη…

-Κάτσε ρε Μ., όχι αν εξαιρέσεις την μπάλα και το περνάμε έτσι, στην μπάλα είμαστε αποτυχημένοι στην Ευρώπη και φταίει ο Θείος για…

-Παράτα με τον Πρόεδρο ρε μαλάκα Δ., τον καλύτερο πρόεδρο όλων των εποχών, οκ στην μπάλα είπα δεν ισχύει, αλλού το πάω…

-Και στο πόλο δεν έχουμε τα περισσότερα πρωταθλήματα, ο Εθνικός έχει ακόμα περισσότερα…

-Παράτα με και με την πέμπτη φάλαγγα του Πειραιά, που κάναν τα παιδιά τους βάζελους, πρωτάθλημα στο πόλο έχουνε να δουν από το ’90 ξέρω γω…

-Ναι, αλλά έχουν ακόμα περισσότερα και έχουν δίκιο να μας μισούν, στο Καραϊσκάκη τους γάμησε ο Κόκκαλης και δεν μπήκαν ποτέ ενώ το δικαιούταν…

-Ξεκόλλα ρε μαλάκα, αλλού το πάω, σε λίγο θα πιστέψω ότι ο Κόκκαλης σου άφησε περισσότερα κόμπλεξ σε σένα παρά στους βάζελους…

-Αχαχαχα, δίκιο έχεις ξεκολλάω, που το πας;

-Ναι, λοιπόν, έλεγα περισσότερα πρωταθλήματα σε όλα τα αθλήματα και τον κόσμο δυναμικά δίπλα, βλέπε πέτρινα χρόνια στη μπάλα και διαχρονικά περισσότερο κόσμο σε όλα τα αθλήματα… Και έχεις και το μπάσκετ και τους μπασκετόγαυρους…

-Τι δηλαδή;

-Ενώ το προφίλ του συλλόγου, του Συνδέσμου, είναι του κυρίαρχου στο γήπεδο και στον λαό, στο μπάσκετ είσαι τρίτος, πίσω και από τον Άρη, οριακά πάνω από την ΑΕΚ, σε κάνει ό,τι θέλει ο ζελές, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και αν εξαιρέσεις την εποχή Κόκκαλη, ποτέ δεν έχει δεθεί με τον πυρήνα των οπαδών αυτό το τμήμα.

-Έλα ρε, και πρόπερσι είχαμε κάνει ρεκόρ διαρκείας…

-Ναι, αλλά το βλέπεις ρε συ, ο κόσμος δεν έχει δεθεί με το τμήμα, στα πέτρινα χρόνια του μπάσκετ το άφησε…

-Όχι ρε Μ., καλά εγώ έλειπα εξωτερικό και στρατό, αλλά και μέσα στο Σπόρτινγκ ας πούμε είχαμε κόσμο, και…

-Τι Σπόρτινγκ ρε, στο εκτός με την ζέλα πάντα θα έχεις κόσμο… άμα ξαναεπιτραπεί δηλαδή… Ρε Κορυδαλλό γνωριζόμασταν με τα μικρά μας ρε, λέγαμε για πλάκα άργησε ο τάδε, να πούμε μην ξεκινήσει ο αγώνας να τον περιμένουμε… Ειδικά το ότι είμαστε κάτω από τον βάζελο έχει πειράξει πολλούς και δεν ασχολούνται, το έχεις ακούσει, «η ντροπή του Ολυμπιακού είναι το μπάσκετ» λένε, είναι και οι Αγγελόπουλοι λίγο ξενέρωτοι..

-Οι Αφοί εμένα μου αρέσουν, κυρίως για το ότι δεν ασχολήθηκαν με παρασκήνιο και βάλαν τόσα λεφτά για να το πάρουν στα ίσα… με λάθος τρόπο βέβαια τα έβαλαν τα λεφτά… Και όταν μπούχτησαν από την αδικία και τον εμπαιγμό και θέλησαν να φύγουν, όταν είδαν ότι δεν υπάρχει κάποιος να συνεχίσει, συνέχισαν με ότι μπορούσαν, δεν την παράτησαν σχεδόν, όπως ο Κόκκαλης…

-Μαλάκα, άλλη μια φορά να πεις για τον Σώκρατες θα σε μουντάρω!!!

-Καλά, δεν ξαναλέω, χεχεχε…

-Πάντως, νομίζω έχεις δίκιο ρε Μ., μυστήρια φάρα είμαστε οι μπασκετογαυροι και για άλλον έναν λόγο. Οι βάζελοι για παράδειγμα, «αναγκαστικά» γίναν μπασκετικοί, διότι η μεγάλη ακμή του μπάσκετ τους συνέπεσε με κακή 15ετία τους και την δυναστεία την δική μας στο ποδόσφαιρο. Ενώ εμείς, επιμένουμε να στηρίζουμε τον μπασκετικό Θρύλο, παρόλο που στο ποδόσφαιρο τους έχουμε όλους για πλάκα!!!

-Δυο στα δυο Γ., να δεις που στο τέλος θα σε συμπαθήσω, αχαχαχα!

-Άντε γαμήσου ρε Μ., χαχαχαχα, ναι, λέω ότι όλοι στην Ελλάδα είμαστε κατά βάση ποδοσφαιρικοί, και όταν η ομάδα σου παίρνει τίτλους όλα καλά, εμείς οι μπασκετόγαυροι, αν θες με ενστάσεις για το πως και τι του ποδοσφαίρου, δίνουμε βάση στο μπάσκετ, που δεν παίρνουμε τίτλους!

-Κοίτα Γ. δεν μου αρέσουν οι διαχωρισμοί, Ολυμπιακοί είμαστε, τελεία. Στηρίζουμε τον Σύνδεσμο σε όλα τα αθλήματα, παντού. Αν και εντάξει, έχω τα θέματά μου για το «τι και το πως» που λες και συ στο ποδόσφαιρο, όμως ίσως είναι δική μου πετριά. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτό που λες εσύ Μ. το βλέπω προσωπικά αλλιώς.

Ακριβώς επειδή υπολειπόμαστε στο μπάσκετ, ακριβώς επειδή είναι το τμήμα με αναλογικά τις μικρότερες επιτυχίες, δυο φορές περισσότερο που τα άλλα τμήματα είναι κυρίαρχοι, για αυτό πρέπει γαμώ το κέρατό μου να στηρίζουμε παραπάνω, λυσσασμένα, με πείσμα το μπασκετικό τμήμα, να το φέρουμε στην κορυφή.

-Όταν ένα παιδί σου είναι λίγο ασθενικό σε σχέση με τα άλλα, δεν το κάνεις αποπαίδι, πέφτεις από πάνω του για να πάρει τα πάνω του!

-Ρε φίλε Δ. από την άλλη… πόσες πίκρες να αντέξει ο γαύρος από αυτό το τμήμα… σκέψου και αυτό…

-Έλα μωρέ, οι άλλοι πως τις αντέχουν;

-Αυτό ακριβώς σου λέω ρε Δ. οι άλλοι είναι συνηθισμένοι να είναι από κάτω, και όλοι από κάτω από τον Ολυμπιακό, οι μπασκετόγαυροι είναι οι μόνοι που αντέχουν τόσες πίκρες… Από την γραμμή στην Λιμόζ, το Τελ-Αβίβ, το τρίποντο του Πέτζα…

-Πιο εκκωφαντική σιωπή δεν έχω ξανακούσει πότε ρε φίλε από το ΣΕΦ εκείνη τη μέρα…

-…όντως, μας άφησε μαλάκες ο παιχταράς, και με τον Τάκι κρεμασμένο πάνω του… λοιπόν… που ήμουνα… την Ζάλγκιρις και το σπάσιμο στον 5^ο το ’99, την καταστροφική επιστροφή Ξανθού, τον Ζούρο τον Ηλία, την ήττα με την Ολύμπια το 2002…

-Και τότε είχαμε πάει πολύ λίγος κόσμος, για ματς που θα μας έστελνε Φ4!

-… ναι, ήμουνα μέσα, εσύ μας το έπαιζες ιστορία στις Ευρώπες, το 3-2 από 0-2…

-Σταμάτα ρε!

-Θες και άλλα; Το φερμάρισμα από τους γκρι στο Σπόρτινγκ, την 50άρα από την Εφές…

-Κάτσε ρε Μ., και στα πέτρινα χρόνια ο κόσμος ήταν κοντά στην μπάλα με ανάλογες πίκρες, το πέναλντι του Φούνες, αυτό του Αλεξανδρή, τον Σούκερ… αλλά 80 χιλιάδες κόσμο με την Δόξα Δράμας και βγαίναμε όγδοοι.

-Αυτό είπα πριν ρε Γ., στο μπάσκετ δεν το κάνουμε όλοι οι γαύροι αυτό, μόνο οι «μπασκετόγαυροι»! Να συνεχίσω, έχει ακόμα…

-Πωωω ρε φίλε, σταμάτα! Όντως ιστορία πίκρας και παραίτησης ο μπασκετικός Ολυμπιακός, τουλάχιστον για τα δεδομένα του Συνδέσμου. Ίσως ρε Μ. να είναι και η γενιά μας, ξες, παιδιά του ’87, η ομαδάρα του μπάσκετ μεσουρανούσε στα μέσα του ’90, στα πέτρινα του ποδοσφαίρου…

-Μπορεί Δ., αλλά θα λες η ομαδάρα που έφτιαξε ο Κόκκαλης!

-Ναι, την ομαδάρα που έφτιαξε ο Κόκκαλης…

-Έτσι μπράβο!

– …και την παράτησε μετά!

-Έ, δεν τρώγεσαι ρε μαλάκα, αχαχαχα! Λοιπόν, λέγε θα το πάρουμε;

-Δεν ξέρω, όχι ρε…

-Σου λέω μαλάκα, είμαστε οι πιο παρανοϊκοί οπαδοί του κόσμου, υποστηρίζουμε την ομάδα μας που δεν πληροί το προφίλ της ομάδας μας, αν δεν πάμε εμείς τώρα για να το πάρουμε, ποιοι πάνε;

-Εμείς πάμε, αλλά όχι για να το πάρουμε, όχι απαραίτητα δηλαδή…

-Δεν το γλιτώνεις το ξύλο από μένα, μαλάκα Δ. …

Είχε πάει δύο η ώρα τοπική, για μισή-μία ωρίτσα ξάπλα, είπαμε. Κάτι το φαγητό, κάτι η κούραση, λίγο η γλυκιά ημέρα με τον ηλιαράκο και την συννεφούλα, ο φλοίσβος της Προποντίδας…

-Μαλάκες σηκωθείτε! Έχει πάει 5 η ώρα!

-Καλά δεν έβαλε κανείς ξυπνητήρι;

-Γάμησέ μας ρε μαλάκα, πάμε τώρα!

Κακήν κακώς ξεκινάμε. Θεωρητικά ήμασταν 2 ώρες από την Πόλη, αλλά είχαμε 3 ώρες για την έναρξη του ματς!

-‘Ετσι και χάσουμε το ματς θα σας γαμήσω!

-Να ξυπνούσες ρε μαλάκα, να μας ξυπνούσες εσύ τότε! Εσύ που μας ξεσήκωσες!

Με το που φτάνουμε 50 χλμ έξω από το προορισμό μας, σταματάμε ακούνητοι από την κίνηση. Τίποτα, ακινησία, απελπισία.

– Arkandas we are stuck in traffic, what can we do?

– Malaka, now you are fucked… Try to take the exit to the seaside road and follow the signs to Attaturk Airport. Sinan Erdem is very close…

Λοιπόν κατεβαίνουμε από άλλον δρόμο. Μπουγιουκχεσίρ-Κιουτσουκχεσιρ και ξεχεστήρ όλη την ώρα για την κίνηση. Τουλάχιστον τσουλάμε. Έχει πάει 8 παρά η ώρα, σε λίγο ξεκινάει ο αγώνας…

-Malaka where are you?? I have to leave!

«Έρες ουν μπουέν καμπεόν ντε κάουσας περδίδας» σκέφτομαι.

-Wait! I am coming!!

-Που πας ρε μαλάκα;

-Πάω για τα εισιτήρια, θα σας περιμένω εκεί!

Τρέχω, τρέχω και σε λίγο δεν αισθάνομαι τα πόδια μου, τρέχω σαν να με κυνηγάει η μοίρα να με σκοτώσει, ζαλίζομαι αλλά συνεχίζω, έχω δει τον χάρτη, εκτιμώ δεν θα χαθώ. Δεν χάνομαι. Ξέπνοος βρίσκω τον Τούρκο. Αγκαλιές, φιλιά.

-Malaka, five more minutes and I have left. The kid is sick and is crying my wife will kill me!

-Fucking traffic Arkadas sorry man

-Malaka, I told you… anyway take the tickets!

– Thank you – here is the money

-No money D. this is my present since you don’t stay

Με συγκινεί ο μαλάκας. Επιχείρηση που του τα φέρνει χοντρά έχει, τον τρόπο του τον έχει, αλλά δεν ήταν υποχρεωμένος…

-Thank you ρε!

– No problem next time you come to my house and my wife believes my story!

Και φεύγει με το MG που ανακατασκευάζει μόνος του.

-Μαλάκες, έχω τα εισιτήρια! Έχει πάει οκτώ και τέταρτο, που είστε!

-Ρε δε βρίσκουμε να παρκάρουμε γαμώ το στανιό μου, δεν έχει τίποτα!!!

-Παρατήστε το κάπου και άντε γαμηθείτε!

Τι να κάνω, ο αγώνας είναι μέσα, οι άλλοι πότε θα έρθουν; Θέλω να μπω, έχω τρελαθεί αλλά κρατάω ψυχραιμία. Υπάρχει στόχος, το 3^ο εισιτήριο. Ρωτάω αριστερά δεξιά, δεν υπάρχει τίποτα. Πάω να πιάσω κουβέντα με τους σεκιουριτάδες, δεν ξέρουν αγγλικά.

-Έλα που είσαι;

-Στην είσοδο που μπαίνουμε εμείς ρε, ακολουθήστε τα μπανεράκια. Παρκάρατε;

-Άσε, θα σου πω.

-Δεν έχω βρει εισιτήριο και δεν μπορώ να βρω να συνεννοηθώ

-Ερχόμαστε για το ντου!

-Καλά, μη φύγει ο πόντος μόνο.

Είναι 9 παρά πια… Φτάνουν και οι άλλοι, αγκομαχώντας. Έρχεται τελικά ένας που μιλάει αγγλικά, του εξηγούμε τι θέλουμε, να περιμένουμε λέει. Σκάει ένας αρχισεκιουριτάς, με τα κουστούμια του, το γλειμμένο μαλλί, τις ενδοσυνεννοήσεις του… Του εξηγούμε την φάση και ότι είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε εισιτήριο κανονικά για τον τρίτο από μας, απλά δεν… βρίσκουμε.

Ρωτάει λεπτομέρειες, γιατί ήρθαμε τρεις ενώ είχαμε δύο εισιτήρια, του λέμε για την κίνηση και την καθυστέρηση και τον Σινάν και… μας αφήνει να περάσουμε, αφού μας παίρνει τα διαβατήρια να τα τσεκάρει σε ένα βαν της αστυνομίας. Όχι μόνο αυτό, μας συνοδεύει μέχρι να μπούμε στο γήπεδο κανονικά, καθώς πριν ήμασταν στην πρώτη περίμετρο ελέγχου.

Ναι, όπως ήταν εντελώς φυσιολογικό για αυτό το ταξίδι, μετά τον βάζελο μπάτσο και τον παοκτσή ασφαλιστή, μας καβάτζωσε τούρκος αρχισεκιουριτάς. Τι να πεις…

-Μαλάκα δεν γίνονται αυτά.

-Σκάσε, τρέχα, πρέπει να έχει αρχίσει το δεύτερο!

-Πάμε ρε Θρύλε!!!

Με το που μπαίνουμε στο γήπεδο ακούμε ντουντούκα και «Ολυμπιακός! Ολυμπιακός!». «Ολυμπιακός!» προλαβαίνουμε να φωνάξουμε, τρέχοντας να πάρουμε θέση. Δεν μας αφήνουν κάτω, πάμε πάνω, ακούμε πανηγυρισμούς δεν ξέρουμε, τι γίνεται; Βλέπω τον πίνακα πριν να δω παρκέ, 38-22, 16 πόντοι ρε πούστη μου, αλλά μήπως κάτι έγινε και καθυστέρησε; Ένα ημίχρονο μόνο 22 πόντους βάλαμε;

Με το που βρίσκουμε να κάτσουμε, κολλάει χωρίς σκέψη τρίποντο ο Παπ. «Ναι ρε Κωστάκη αγόρι μου!»

-Τι λέει μάγκες, τώρα ήρθαμε, τι έχει γίνει;

-Μας έχει γαμήσει ο Μίλος ρε φίλε, από μας μόνο Σπανούλης και Παπ έχουν σκοράρει, και ένα ο Άντιτς.

Βλέπω ξανά τον πίνακα, όντως τρεις παίκτες έχουν σκοράρει από μας μόνο.

«Θρύλε γερά, γερά, γαμώ την ΤΣΣΚΑ!»

Ο κόσμος στηρίζει, στους μείον δεκατρεις. Ωραία, αλλά και πως αλλιώς; Τελικό είμαστε, που δεν το περίμενε κανείς, εδώ είμαστε, θα ξελαρυγγιαστούμε. Τρίποντο Μίλος, στους δεκάξι πάλι η διαφορά, Άντιτς παλεύει, καλές άμυνες όλη η ομάδα, έχει σφυγμό, Μπίλαρος απαντάει!!!

«Γάμα τους τη μάνα Ολυμπί-ακε!»

Προσέχω τον Λω, τον αγαπημένο μου φέτος, δεν είναι καλά. Βομβαρδίζει από έξω η ΤΣΣΚΑ, χάνουμε βολές εμείς.

«Όπου κι αν παααααας, θα ‘χεις εμααααας, μη σταματάς, μη σταματαααααας, να τους γαμαααας! Θρύλε ολεεεε, Θρύλε ολεεεε, για σένα ζω, κ τραγουδώ, τρελαίνομαιαιαιαιαι!!!»

Ναι, ρε φίλε, το τραγουδάς και το εννοείς, όπου κι αν πας, θα ‘χεις εμάς. Από εξέδρα καλά πάμε, κλασσικά δεν έχει πολλούς οπαδούς η ΤΣΣΚΑ, το μισό γήπεδο γαύροι. Αν και βέβαια βλέπεις σε πολλούς ότι τραγουδάνε για το ονόρε του οπαδού, ή έτσι νιώθω εγώ κρίνοντας από την πάρτη μου. Φαίνεται ότι δε γυρνάει το παιχνίδι, μας κρατάει εύκολα πάνω από τους 12-13 πόντους διαφορά, έχει κλείσει την ρακέτα και ούτε καν παίρνουμε τρίποντα, πόσο μάλλον να τα βάλουμε.

«Είσαι στο μυαλόοοοο, κάτι μαγικόοοοο…»

Καλάθι στον αιφνιδιασμό η Τσσκα, 20 πόντοι διαφορά, τάημ άουτ

-Γαμημένε, το ‘πες και γίνεται, 40 θα φάμε!

-Δε πειράζει ρε, είμαστε εδώ, δίπλα στην καψούρα μας και τραγουδάμε για τον Θρύλο μας!

Με πιάνει και με ταρακουνάει ο Μ., τα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει.

-Τι δεν πειράζει ρε μαλάκα, γαύρος είσαι εσύ; Μόνο για την νίκη παίζει ο Ολυμπιακός ρε, πάντα και παντού!

-Νίκη θα είναι αν τραγουδάμε μέχρι το τέλος

-Εγώ θα ουρλιάζω για να νικήσουμε, αλλιώς να πα να γαμηθείς και συ και τα τραγούδια σου.

Με αφήνει. Έχει δίκιο.

Τι σκατά γαύρος είμαι αν αποδέχομαι απολέμητα την ήττα, τι διάτανο καμπεόν ντε κάουσας περδίδας είμαι; Αρχίζω να ψήνομαι, να πιστέψω, να πιστέψω ενάντια σε όλα αυτά που έχω με κόπο και κόστος έχω αποφασίσει ότι θέλω να με ορίζουν, οι αποδείξεις, ο Λόγος, να αφεθώ στην παιδική μου αθωότητα και απλά να πιστέψω το κέρατό μου, να πιστέψω σε αυτήν την «πατρίδα» των παιδικών χρόνων μου, στον μόνο εκτός της οικογένειάς μου συνοδοιπόρο της ζωής μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, να πιστέψω στον Ολυμπιακό…

«Θρυλέ ολεε, Θρυλέ ολεεε, σε βλέπω και τρελαίνομαιαιαιαι. Τον Θρύλο μου, τον αγαπώ, και πάντα τον ακολουθώ, ποτέ δε πρό-κειταί εγώ, να τον αφήσω μοναχό!!!»

Έχει μπει η δεύτερη ομάδα, πιτσιρικαρία, χάνονται καλάθια εκατέρωθεν και, χωρίς να καταλάβουμε πως, με το που βάζει ο Μαντζαράκος τρίποντο, ρίχνει την διαφορά στους δεκατρείς. Τουλάχιστον φαίνεται ότι έχουμε σφυγμό, δεν θα συντριβούμε, υπόθεση για μια νέα ομάδα. Αυτό ή μήπως να… πίστέψω;

«Ολυμπιακός! Ολυμπιακός!»

Τέταρτη περίοδος, τρίποντο ο Σλούκι! Στους δέκα η διαφορά, τάπα ο Χάινς, χορευτικό του Πρίντεζη, στους οκτώ η διαφορά!!!

Έχουμε πλέον ματς, κάνουν λάθη αυτοί. Και σηκώνεται το όρθιο ξυλάγγουρο, ο Κέσελ, και βάζει ένα αψυχολόγητο τρίποντο!

-ΝΑΙΑΙΑΑΙΑΙ, ναι γαμώ την πουτάνα μου!

-Μαλάκα θα τους γαμήσουμε!!!

-Αχαχαχαχα, δεν το πιστεύω!!!

-Πίστεψε γαμώ το στανιό σου!!!

Χέρια όλο το ερυθρόλευκο γήπεδο, εντάξει πλέον με τα όλα μας

«ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»

Μάχες παντού, λυσσασμένες άμυνες, κρατάμε, ότι τρώμε το βάζουμε, δεν ξεφεύγουν ξανά. Όταν μάχεται ένας τακτικός στρατός ενάντια σε αντάρτικο, όσο δεν κερδίσει αποφασιστικά, στην πραγματικότητα χάνει… και όσο οι αντάρτες δεν χάνουν, στην πραγματικότητα κερδίζουν! Τρίποντο του Παπ στα μούτρα του Κιριλένκο!!!

-ΝΑΙΑΙΑΙΑΑΙΑΙΑΙΑΑΙΑΙΑΙ!!!

Καλαθάρα του Πριντεζη, είμαστε στους δύο, με ενάμισι λεπτό να μένει, εντάξει πλέον δεν είναι κάουσα περδίδα, πλέον είναι παιζόμενη στα ίσα παρτίδα.

Μίλος στις βολές, έλα ρε Μίλος χάσ’τες ρε, έλα ρε αγόρι μου… Χάνει την δεύτερη!!!

-Παμε, πάμε, ΠΑΜΕ ΡΕ ΘΡΥΛΕΕΕΕ!!!

Παπ στις βολές, ο άχαστος σήμερα Παπ. Τα ξόρκια σε ενέργεια, το κωλοδάκτυλο του δεξιού χεριού κρυμμένο μέσα στην φανέλα, στο ύψος του στομαχιού, που είναι σφιγμένο σαν σφουγγαρόπανο… Μέσα η πρώτη!

-ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!

Ούτε 20 χρονώ παιδί, έλα Κωστάκη μου, μην κολώσεις τώρα, το έχεις παικταρά μου! Μέσα και η δεύτερη!

-ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!! Ναι μωρή κάβλα!!!

-ΑΜΥΝΑΑΑΑ, ΆΜΥΝΑΑΑ ΤΩΡΑΑΑΑ!

Όχι, τάημ άουτ, εντάξει έχουμε τρελαθεί!!!

«ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»

Φάουλ, όχι, όχι φάουλ στον Σίσκα. 120% έχει, γαμώ το κέρατό μου…

Διπλό κωλοδάκτυλο κρυμμένο στην φανέλα, στο ύψος του στομαχιού, που ανεβοκατεβαίνει συνέχεια, παίζοντας φάπες με τα πνευμόνια, με την καρδιά να θέλει να την κάνει και να πάει να χοροπηδήσει στο παρκέ…

Χάνει την πρώτη! Αμίλητος, σφιγμένος, βγάζω τα κωλοδάκτυλα και τα δείχνω στον Σίσκα και νομίζω ότι νιώθει την πίεση που του στέλνω, πλέον πιστεύω!!!

Χάνει και την δεύτερη!!!

-ΝΑΙΑΙΑΙΑ!!!

Σπανούλης την μπάλα, ο Σπανούλαρος θα τους γαμήσει τώρα μόνος του, μπαίνει, όχι, τι, δίνει στον Γιώργαρό, σηκώνεται…

-ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!

-ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ, ΓΑΜΩΩΩΩΩΩ!!!

Τι, δεν τελείωσε, έχει κι άλλο, όχι…

-ΠΡΟΣΟΧΗ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΕΕΕΣ!!!

-ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!

…Δεν ξέρω πόσα λεπτά πέρασαν. Έχω καθίσει, πιάνω στο κεφάλι μου, προσπαθώ να ανακτήσω την αναπνοή μου, να ηρεμήσω το καρδιοχτύπι, να πέσουν οι σφυγμοί, περνάνε χιλιάδες εικόνες μπροστά στα κλειστά μάτια μου, δεν θυμάμαι να ακούω τίποτα, έχω αποκοπεί.

-Έλα, έλα είσαι εντάξει;

-Ναι, μια χαρά, ρε…

-Μας τρόμαξες ρε μαλάκα!

Με επανασυνδέουν με τον περίγυρο.

«Σήκωσε τοοοοο, το γάμημένοοοοο, δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένωωωωωωω!!!»

Γελάμε, πανηγυρίζουμε, κλαίμε, αγκαλιαζόμαστε όλοι οι γαύροι μεταξύ μας, βρισκόμαστε παλιοί γνωστοί, «έλα ρε, πως από δω; Χαχαχαχα!». Στην απονομή λες και εξατμιζόταν συσσωρευμένη πίκρα δεκαετιών, εξαφανιζόταν το γαμημένο Τελ-Αβίβ, μια ανείπωτη χαρά για μια απρόσμενη κούπα, ένα πρωτάθλημα που θα μείνει Θρυλικό για όσο υπάρχει μνήμη.

-Πωωω ρε φίλε, τι έγινε;!

-Τι να γίνει, κερδίσαμε δέκα χρόνια ζωή μάγκα μου!

Ο Βασίλης MVP του F4, o Παπ MVP του τελικού, δεν σταματάνε οι πανηγυρισμοί. Ο Μπίλαρος καλεί τον Γιώργαρο και την ψυχάρα τον Παναγιώτη τον Βασιλόπουλο, κίνηση που γουστάρουμε όλοι.

«ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛΕΕΕΕΕΕ!!!»

Και οι αγαπημένοι Queen να κατακλύζουν με τον ήχο τους το Σινάν Ερντέμ. Όλα όπως πρέπει, όλα όπως δεν τα περίμενε κανείς!!!

«Το πήραμε το Ευρωπαϊκόοοοοο, Θρύλε ολεεεεε, Σ’ ΑΓΑΠΩΩΩΩΩΩ!!!»

Το βράδυ όλο, η νύχτα όλη ήταν μια ατέλειωτη γιορτή. Γαύροι παντού, πανηγύρια, ξενοδοχείο, Ρέινα κλαμπ. Εντάξει, αδιάφορο αλλά πρέπει να σημειωθεί. Το βράδυ, που πάμε στο Ρέινα για τα πανηγύρια, ο Γ. βρίσκει τον ποδόγυρο που ήθελε, τον είχαμε χάσει, μας λέει τι έγινε, δεν τον πιστεύουμε. Θα τον πιστεύαμε το καλοκαίρι, που θα τον επισκέπτονταν η τσιρλίντερ της ΤΣΣΚΑ, με μια φίλη της. Ντάξει, μόνο κορυφή για τους γαύρους εκείνο τον Μάιο στην Πόλη.

Η επιστροφή ήταν κουραστική, αλλά με την καύλα της κούπας, μας φάνηκε παιχνιδάκι.

Και καθώς με άφηνε, απογευματάκι κατά τις εφτά, σπίτι μου ο Μ.

-Πιστεύεις ρε μαλάκα;

-Ναι, πιστεύω, πιστεύω, πιστεύω στον Ολυμπιακό.

ΥΓ: Το καύσιμο από εκείνη την βραδιά στην Πόλη κράτησε για πέντε χρόνια ακόμα – και το αποπαίδι του συνδέσμου έγινε το πιο επιτυχημένο τμήμα του Ολυμπιακού σε ευρωπαικές κατακτήσεις και επιτυχίες. Οι πρωταγωνιστές της εποποιίας θα είναι πάντα στις καρδιές μας, ό,τι και να γίνει. Αυτό που ζήσαμε οι γαύροι τότε είναι ανεκτίμητο και το χρωστάμε σε αυτούς.

Θα τους αγαπάω μια ζωή. Στην σκοτεινή περίοδο που περνάει τώρα η ομάδα δεν πρέπει να ξεχνάμε, η αχαριστία δεν είναι ίδιον μας.

Έχουμε όλοι όμως υποχρέωση να δούμε την συνέχεια, την επόμενη μέρα του τμήματος ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε παίκτες με «φτερά στα ποδάρια, καρδιά μες στα στήθια» και να συνεχίσουμε να γράφουμε «Θριάμβους σαν Παραμύθια».

Πηγές