Η Regular Season για την Euroleague ολοκληρώθηκε και ο Ολυμπιακός έχασε οριακά την πρόκριση στο Top8. Βέβαια, όταν έχεις στον πρώτο γύρο 9-6 και κάνεις ένα δεύτερο με 6-9 είναι προφανές πως κάτι δεν πήγε καθόλου καλά – αν παίξεις με την φωτιά, στο τέλος κινδυνεύεις να καείς. Και εμείς κάναμε ό,τι δεν έπρεπε από ό,τι φάνηκε εκ του αποτελέσματος.
Για να φτάσει ο Ολυμπιακός σε αυτή την απρόσμενη αποτυχία συνέβησαν πολλά σε αγωνιστικό και εξ αγωνιστικό επίπεδο. Και ήταν απρόσμενη (η αποτυχία) γιατί ο πρώτος του γύρος ήταν αξιοπρόσεκτος.
Με καλές εκτός έδρας νίκες με Baskonia, Khimki, Bayern και Barcelona, 3 καλές εντός έδρας νίκες με Real Madrid (που είχε έρθει όμως με προβλήματα), Efes και Maccabi. Αλλά κυρίως γιατί από 2001 που ξεκίνησε η Ευρωλίγκα την πορεία της με τον Ολυμπιακό παρόντα σε όλες τις διοργανώσεις – μόνο 2 φορές βρέθηκε εκτός Play Off (το 2005 επί Γιόνας Καζλάουσκας) και το 2016 επί Σφαιρόπουλου.
Τελικά τρίτωσε το φαινόμενο και μάλιστα για 2η φορά σε 4 χρόνια (αν ήταν τυχαίο ή όχι θα το δούμε στο μέλλον).
Διαβάζοντας τις διάφορες αναλύσεις, η αποτυχία έχει κυρίως αποδοθεί στην στελέχωση (3 SF, έλλειψη 2ου αξιόπιστου center) αλλά και στους εξωαγωνιστικούς λόγους, πρωτίστως στο ηχητικό. Το επιχείρημα εδώ είναι πώς μέσα στη ζάλη που προκάλεσαν οι φήμες και το παρασκήνιο της συνομιλίας του Πρίντεζη η ομάδα έκανε ένα από τα χειρότερα σερί ηττών με 5 συνεχόμενες (Fenerbahce, Barcelona, Maccabi, Efes, CSKA).
Αλλά μάλλον ξεχνάμε πως ακόμα και χωρίς όλα αυτά η ομάδα είχε εμφανείς αδυναμίες οι οποίες και έβγαιναν κυρίως στα μεγάλα ματς. Δηλαδή και χωρίς τις παρενέργειες του ηχητικού δεν ήταν απίθανο ο Ολυμπιακός να έχανε και πάλι και τα 5 παιχνίδια. Τίποτα από όσα σας έχω γράψει μέχρι τώρα δεν είναι καινούργιες ή πρωτότυπες ανακαλύψεις αλλά κάπου εδώ όλο αυτό θα αλλάξει.
Πριν πάμε στο ζουμί του κειμένου να υπενθυμίσω σε όποιον δεν έχει διαβάσει παλαιότερα μας κείμενα για την σημασία που έχουμε δώσει στο να ακολουθεί μια ομάδα πρωταθλητισμού τις τάσεις του αθλήματος.
Αντίθετα με όσα κάποιοι πιστεύουν δογματικά:
Το μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε οποιαδήποτε διαδικασία που απαιτεί μάχες και προσπάθεια σε βάθος χρόνου είναι η προσαρμογή στις νέες συνθήκες.
Και δυστυχώς εμείς το αγνοήσαμε τουλάχιστον εν μέρει.
Τελικά πόσο κακός ήταν ο φετινός Ολυμπιακός;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να μελετήσουμε τις τάσεις στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά και να αποδεχθούμε πως, με ένα μέτριο budget και παίρνοντας πολλά ρίσκα, με νέους και μη έμπειρους σε αυτό το επίπεδο παίκτες, πρέπει να έχεις λίγες αστοχίες στην στελέχωση και η πρώτη ύλη να αποδειχθεί δυνατό κράμα.
Ωραία όλα αυτά αλλά ποια ήταν η μεγάλη εικόνα;
O Ολυμπιακός αποκλείστηκε σε 3πλη ισοβαθμία στις 15 νίκες με τις Baskonia και Zalgiris (εδώ και 2 χρόνια τον κακό του δαίμονα…). Αλλά πόσο ανταγωνιστικός ήταν σε επίθεση και άμυνα για να καταλήξει σε αυτό το ατυχές αποτέλεσμα;
Για να το δούμε αυτό έφτιαξα το ακόλουθο γράφημα (αρχικά πριν από 3 χρόνια και με χαρά βλέπω πως πλέον το έχουν υιοθετήσει και άλλες σελίδες που ασχολούνται με τα Advanced Stats) που συγκρίνει την επιθετική και αμυντική αποτελεσματικότητα των ομάδων σε 100 κατοχές (αυτό σημαίνει πως ο ρυθμός εδώ δεν καταγράφεται ως δείκτης που έχει επίδραση).
Όποιος κάνει τον κόπο να το μελετήσει θα διαπιστώσει πως τόσο η Baskonia (Ortg #6, Drtg #7) όσο και η Zalgiris (Ortg #7, Drtg #8) είχαν καλύτερη ισορροπία μεταξύ επίθεσης και άμυνας από τον Ολυμπιακό που για μια ακόμη χρονιά ήταν ισχυρός στο αμυντικό μέρος του παιχνιδιού και ανίσχυρος στο επιθετικό (Ortg #10, Drtg #5)
(Σημείωση για όσους δεν είναι τόσο κοντά στα Advanced Stats – Ortg = Offensive Rating, Drtg = Defensive Rating)
Αν θελήσουμε όμως να διαβάσουμε λίγο πιο προσεκτικά το γράφημα θα διαπιστώσουμε πως τελικά προκρίθηκαν στα Play Off οι 6 από τις 8 καλύτερες επιθέσεις και οι 6 από τις 8 καλύτερες άμυνες.
Ενώ ταυτόχρονα αποκλείστηκε η 4η (Armani) και η 8η (Bayern) από τις καλύτερες επιθέσεις και η 4η (Maccabi) και η 5η (Ολυμπιακός) από τις καλύτερες άμυνες.
Αυτό μας λέει πως οι two way teams (που απέδιδαν αποτελεσματικά και στις 2 πλευρές του γηπέδου άνω του μετρίου) πέρασαν έστω και δύσκολα, ενώ από αυτές που ήταν περισσότερο ικανές σε μια από τις 2 πλευρές του γηπέδου (Armani, Barcelona, Παναθηναϊκός, Efes, CSKA, Maccabi), οι καλές επιθέσεις πέρασαν άνετα (CSKA, Efes) και οι καλές άμυνες (Barcelona, Παναθηναϊκός) λίγο δυσκολότερα αλλά και πάλι δεν κινδύνευσαν.
Κοινώς αν δεν είσαι άνω του μετρίου και στις 2 πλευρές φρόντισε να είσαι κορυφαίος στο ένα από τα 2 μέρη.
Ο φετινός Ολυμπιακός δεν ήταν τίποτα από τα δύο και φυσιολογικά αποκλείστηκε – μάλιστα η ισοβαθμία στις 15 νίκες με 2 ομάδες που ήταν άνω του μετρίου σε επίθεση και άμυνα είναι μάλλον κολακευτική.
Αφού πιάσαμε την κουβέντα γύρω από τα Advanced Stats να υπενθυμίσω πως η διαφορά ανάμεσα σε Ortg και Drtg ονομάζεται Net rating και είναι ο δείκτης που συνδέεται περισσότερο με τις νίκες στην Euroleague. (Από το 2001 μέχρι σήμερα η συσχέτιση με τις νίκες είναι 93%)
Τι μας λέει αυτό σε συνδυασμό με την προηγούμενη παρατήρηση;
- Πως στατιστικά νικάς αν είσαι άνω του μετρίου και στις 2 πλευρές του παρκέ είτε αν δημιουργείς διαφορές από την υπερβολικά καλή σου επίδοση σε επίθεση ή άμυνα.
- Αν μάλιστα κάποιος προσπαθήσει να επιλέξει σε ποια από τις 2 πλευρές του γηπέδου πρέπει να δώσει μεγαλύτερη έμφαση η στατιστική λέει πως η Επίθεση συσχετίζεται περισσότερο με την νίκη από ότι η Άμυνα.
(Για όλα αυτά έχουμε μιλήσει σε παλαιότερο μας κείμενο ΕΔΩ)
Ας επιστρέψουμε όμως στο αρχικό μας ερώτημα.
Τελικά πόσο κακός ήταν ο φετινός Ολυμπιακός;
Η απάντηση είναι πως είχε κάτω του μετρίου Επίθεση και η καλή του Άμυνα δεν ήταν όσο αποτελεσματική χρειαζόταν για να του δώσει την πρόκριση.
Ο εύκολος κριτής προσώπων και καταστάσεων θα τα ρίξει όλα στον προπονητή και καθάρισε. Αυτός όμως που δεν του αρκούν οι εύκολες απαντήσεις και οι αφορισμοί θα συνεχίσει την αναζήτηση των αιτιών του πως φτάσαμε ως εδώ. Για να αναλύσουμε το ζήτημα θα χρειαστεί να το σπάσουμε σε επιμέρους μέρη.
PACE: Για αρχή ας μιλήσουμε για τον ρυθμό
Ο ρυθμός στατιστικά δεν σχετίζεται με την νίκη και αυτό είναι κάτι εύκολο να το καταλάβει κανείς όταν φέτος η 3η ταχύτερη ομάδα (Real Madrid) και η πιο αργή (Fenerbache) πήραν την 3η και την 1η θέση αντίστοιχα στην κατάταξη της Regular Season.
Το κυρίαρχο ερώτημα στον ρυθμό είναι ποιος μπορεί να τον επιβάλει. Για παράδειγμα σε ένα αγώνα Fenerbahce Vs Real Madrid θεωρητικά ο χαμηλός ρυθμός θα έδινε πλεονέκτημα στους Τούρκους και ο υψηλός στους Ισπανούς.
Τάσεις
Για να δούμε όμως τι γίνεται στην Euroleague και που στεκόμαστε εμείς αποφάσισα να προσθέσω μερικές επιπλέον απεικονίσεις όπου καταγράφονται οι μέσοι όροι
α) Όλων των ομάδων = ALL Teams
β) Των ομάδων που έφτασαν στο Final Four = F4 Teams
γ) του Ολυμπιακού = OLY
PACE
H διαπίστωση από αυτό το γράφημα είναι πως ο Ολυμπιακός ιδιαίτερα από το 2014 παίζει κάτω από το μ.ο. του Ρυθμού της διοργάνωσης (α) αλλά και των ομάδων που φτάνουν F4 (β) και αυτό σημαίνει πως για να έχει καλή επιθετική παραγωγή πρέπει να έχει υψηλή ευστοχία στις λιγότερες κατοχές που επιδιώκει να πάνε οι αγώνες του.
Σε ότι αφορά την διοργάνωση οι ομάδες ανέβασαν ρυθμό από το 2014 (ο Ολυμπιακός δεν ακολούθησε) και μάλλον η Euroleague με το νέο format βρίσκεται σε στάδιο σταθεροποίησης γύρω στις 71 κατοχές. (Σημ: O δικός μας Penny Hardaway έγραψε πριν λίγο καιρό για την “Αξία της προσαρμογής στο πνεύμα της εποχής” και είμαι περίεργος να δω πως θα εντάξει την παρατήρηση μου περί ρυθμού στην δική του θεώρηση σε μελλοντικό μας κείμενο)
EFG%
Όπως βλέπουμε στο γράφημα για το EFG% (Δείκτης ευστοχίας για 2π και 3π) η κακή απόδοση του Ολυμπιακού στο σουτ είναι ζήτημα σχεδόν 4ετίας. Από το 2015 και έπειτα ο Ολυμπιακός σουτάρει κάτω από τον μέσο όρο της διοργάνωσης και η ψαλίδα με τις ομάδες που φτάνουν στο F4 μοιάζει αγεφύρωτη.
Τα αίτια αυτής της απόδοσης θα πρέπει μάλλον να αναζητηθούν στις επιλογές στελέχωσης των coach Σφαιρόπουλου και Blatt με το όποιο ελαφρυντικό μπορεί να δοθεί λόγω του χαμηλού Budget αλλά και του ακραίου εναγκαλισμού του πλάνου (ιδιαίτερα επί Σφαιρόπουλου) με τον ελληνικό κορμό.
3Par
Ένα άλλο ζήτημα που μας έχει απασχολήσει αρκετά είναι η αύξηση και η επίδραση του τρίποντου στο σύγχρονο τρόπο παιχνιδιού. Από το 2011 και έπειτα οι ομάδες έχουν αυξήσει σημαντικά τις προσπάθειες για 3π και ο Ολυμπιακός έχει ακολουθήσει αυτή την τάση με συνέπεια μάλιστα στην 3ετία 2012-14 σούταρε σημαντικά περισσότερο από τον μέσο όρο της διοργάνωσης. Και με εξαίρεση το 2016 ακολουθεί τις τάσεις του παιχνιδιού.
3P%
Το πρόβλημα είναι πως παρότι αύξησε τις προσπάθειες για 3π είναι από το 2014 πάρα πολύ άστοχος. Η απόδοση του στο 3p% είναι πτωτική, σουτάρει κάτω από τον μ.ο. της διοργάνωσης και η διαφορά του από τις κορυφαίες ομάδες ανοίγει σημαντικά. Αυτό εξηγεί σε ένα βαθμό και τις επιλογές Blatt φέτος που έδωσε έμφαση στους παίκτες που μπορούσαν να του δώσουν αξιόπιστο μακρινό σουτ.
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες ακόμα για όλα αυτά – για να μην σας κουράζω περισσότερο και για να συνοψίσουμε αυτό το κείμενο. Long story short…
Επίθεση
Από το 2014 η επιθετική αποτελεσματικότητα του Ολυμπιακού είναι κάτω από τον μέσο όρο των διοργανώσεων που αγωνίστηκε και αυτό είναι συνδυασμός χαμηλού ρυθμού και ικανότητας στο σουτ. Αυτό που παρουσίασε η φετινή ομάδα (και της στοίχισε την πρόκριση) δεν είναι κάτι καινοφανές γιατί οι πρωταγωνιστές όλα αυτά τα χρόνια είναι οι ίδιοι και η ποιότητα του ρόστερ μοιάζει διαρκώς μειούμενη.
- Η έλλειψη αθλητικότητας δεν επιτρέπει στην ομάδα να πάει σε περισσότερες κατοχές
- Η έλλειψη ποιότητας οφείλεται στο μέτριο Budget και τις επιλογές που σταμάτησαν να αγοράζουν προοπτική και να δημιουργούν υπεραξία.
Μετά από 3 χρόνια ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να πούμε πως Moneyball is dead!
Άμυνα
Αν υπάρχει κάτι θετικό στην σημερινή μας ανάλυση είναι πως από το 2011 και έπειτα αμυντικά ο Ολυμπιακός επιδεικνύει αξιοθαύμαστη αμυντική ικανότητα. Και σε διάρκεια χρόνου έφτιαξε μια αμυντική μηχανή που του κέρδισε και τίτλους αλλά κυρίως του έδωσε την αυτοπεποίθηση να κυνηγά τα μπασκετικά θαύματα. Αυτό με κάποιο τρόπο δεν έχει χαθεί και θα πρέπει να το διατηρήσουμε και τα επόμενα χρόνια.
Συνοψίζοντας αυτό το σεντόνι
Όπως είπαμε και στο παρελθόν αλλά και νωρίτερα σε αυτό το κείμενο το Ntrg = Ortg – Drtg δηλαδή η διαφορά των πόσων περισσότερους πόντους θα πετύχεις σε 100 κατοχές από όσους θα δεχτείς προδιαγράφει ως δείκτης την επιτυχία. Τα 2 τελευταία χρόνια είμαστε στο μ.ο. της διοργάνωσης και για αυτό το λόγο δεν προχωράμε στις επόμενες φάσεις.
Όμως ουσιαστικά ο λόγος που επήλθε η αγωνιστική κατάρρευση από πέρυσι και συνεχίστηκε φέτος είναι έλλειψη επιθετικού ταλέντου και πιο συγκεκριμένα ουσιαστικής απειλής από την περιφέρεια.
Και όπως ο ψηλός δεν φτιάχνεται αλλά αγοράζεται έτσι και το επιθετικό ταλέντο που μας λείπει είναι ζήτημα επένδυσης και καλού scouting.
Αν απαγκιστρωθούμε από τα συναισθηματικά κολλήματα που δικαίως λόγω αναμνήσεων και επιτυχιών έχουμε με τον Ελληνικό κορμό, και με δεδομένο πως ο coach Blatt και γνωρίζει και έχει κατά καιρούς βγάλει σπουδαίους επιθετικά παίκτες από το πουθενά,
Η άμεση βελτίωση της ομάδας συνοψίζεται στο..
Εάν πάλι τα χρήματα δεν υπάρχουν θα πρέπει να χαράξουμε μια πορεία που θα δώσει έμφαση στην απόκτηση παικτών που θα δώσουν ώθηση στην αθλητικότητα του συνόλου ώστε να ανεβάσουμε ρυθμό και κατοχές. Το σίγουρο είναι πως εάν συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο το χάσμα με τα big boys της Euroleague θα μεγαλώσει.
Πηγή
Τα στατιστικά για αυτή την ανάλυση προέρχονται από την εξαιρετική δουλειά που κάνει ο Ανδρέας Χριστοφόρου στο http://www.badbasket.gr
