Το κείμενο αυτό το έχω ξεκινήσει και το έχω σταματήσει ατελείωτες φορές. Αν δεν με απατά η μνήμη μου το ξεκίνησα για πρώτη φορά – κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 2010, με σκοπό να το ποστάρω σε ένα μπασκετικό forum στο οποίο και αφιέρωνα χρόνο να ανταλλάσσω απόψεις με φίλους του μπάσκετ. Δυστυχώς οι administrators με απέτρεψαν από την δημοσίευση – μιλώντας μου για κανόνες της σελίδας τους – που θα μου επέφεραν «ποινές» αποκλεισμού για κάποιες ημέρες… και διάφορες άλλες αστειότητες που κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ανεχτεί. Τους χαιρέτησα, πήρα το καπελάκι μου και έφυγα.
Από εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως ο οπαδισμός και το μίσος για τον όποιο απέναντι – έχει θολώσει τα μυαλά και τις συνειδήσεις πολλών φίλων των σπορ στην Ελλάδα (όχι ότι δεν γίνεται και αλλού). Ταυτόχρονα, άρχισα να παρατηρώ ότι οι χώροι μπασκετικού διαλόγου επέβαλαν ως «πολιτική ορθότητα» την τακτική των ίσων αποστάσεων και την συστηματική άρνηση της πραγματικότητας. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορούμε να κάνουμε μια ολοκληρωμένη κουβέντα παραθέτοντας επιχειρήματα, αλλά να καθοδηγούμαστε είτε στην σιωπή, είτε στην ανοχή στον παραλογισμό για να μην τσακωθούμε υποτίθεται – με αυτούς που στην ουσία δεν αντέχουν τον διάλογο. Το φαινόμενο έχει όνομα και καλείται “Στρουθοκαμηλισμός”.
Την τάση αυτή την έπιασαν τα λαγωνικά της ειδησιογραφίας και άρχισαν να χτίζουν μεθοδικά το αφήγημα τους. Τι και αν η αλήθεια είναι μια; Με μια στροφή του λόγου οι επαγγελματίες λογοπλόκοι κάνουν μια σύγκριση με κάτι άλλο – και καταλήγουν στο «ναι μεν αλλά». «Ναι ήταν φάουλ αλλά και εσείς μια φορά είχατε ευνοηθεί εκεί – οπότε εντάξει μωρέ… Non call – shit happens» και έτσι νομίζουν πως ξεπλένουν τις πρόσφατες αμαρτίες με κάποιες πραγματικές ή υποτιθέμενες παρελθοντικές.
Γιατί το κάνουν όμως αυτό; Αν έχουν ίδιον όφελος – π.χ. για να χαϊδεύουν τα αυτιά στην αναγνωστική τους πελατεία – θα είχε κάποια λογική αυτή η συμπεριφορά, έστω και ανήθικη.
Παρατηρώντας προσεκτικά την ιδιοσυγκρασία του Νεοέλληνα διαπιστώνεις μια ανάγκη να αποκτά ταυτότητα μέσα από σημαίες, σπουδαίες ιδεολογίες ή απλά κάτι που τον κάνει να νιώθει μέρος ενός μεγάλου σκοπού. Ενδεχομένως αυτό και να γίνεται συνειδητά – δηλαδή η επιλογή να ζούμε μέσα σε ένα καλοστεκούμενο ψέμα. Ένα ψέμα καταφύγιο από την σκληρή πραγματικότητα.
Ο Στέλιος Ράμφος σε κάποια ανάλυση του για μεγάλο πολιτικό της εποχής μας – είπε:
«Όχι ακριβώς επειδή θέλει, ας πούμε, να κοροϊδέψει, επειδή βρίσκει εαυτό στο ψέμα, επειδή είναι η μόνη πραγματικότητα, διότι η υπόλοιπη πραγματικότητα έρχεται εναντίον του, αποτελεί δηλαδή, κατά τη γνώμη μου, ένα ζωτικό στοιχείο συγκροτήσεως εαυτού.»
Αλλά ας αφήσουμε την πολιτική εκτός κάδρου αφού ψέμα και πολιτική είναι έννοιες αλληλένδετες. Το θέμα μας είναι πως οι πολιτικοί εκλέγονται από τους ψηφοφόρους και όταν αυτοί θέλουν ψέματα για να νιώσουν ικανοποιημένοι – παρήγορα ψέματα θα λάβουν.
Αλήθεια όμως πόσο διαφορετική είναι αυτή η ανάλυση για τον μέσο Έλληνα οπαδό; Πόσες και πόσες φορές έχετε πιάσει τον εαυτό σας ή άλλους να πιστεύουν και να ζουν μέσα σε ένα όμορφο ψέμα; Εκτιμώ πολλές.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Όπως πολύ σωστά είπε ο Ρωμαίος Γάιος Πετρώνιος
“Mundus vult decipi, ergo decipiatur”
(Αν ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άσ’ τον λοιπόν να εξαπατηθεί)
Αυτό και έγινε – ζήσαμε μέσα σε ένα ψέμα για πολλά χρόνια και ο αθλητισμός ήταν μέρος αυτής της πραγματικότητας.
Βέβαια, όσο και να μακροημερεύσει ένα ψέμα έρχεται πάντοτε η στιγμή που θα αποκαλυφθεί. Αυτό έγινε και με το σύστημα του Ελληνικού μπάσκετ. Ένα σύμπλεγμα απαρτιζόμενο από επιφανείς αθλητικούς παράγοντες της ομοσπονδίας, ομάδων, ενώσεων, θεσμικών οργάνων και δημοσιογράφων που για πάνω από 40 χρόνια «διοικούν» το Ελληνικό μπασκετικό οικοδόμημα. Ένα σύστημα που δεν προέκυψε από παρθενογένεση αλλά φτιάχτηκε σε στάδια και μεθοδικά.
Για να μην σας κουράζω πολύ με τις λεπτομέρειες – η άνοδος του Ελληνικού μπάσκετ, συνέπεσε με τις εποχές των παχιών αγελάδων (όπου το χρήμα έρεε άφθονο στην χώρα) και δημιούργησε hype βασιζόμενο στα δίπολα Άρη – ΠΑΟΚ και μετέπειτα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού τα οποία τραβούσαν το κάρο τόσο της δημοτικότητας όσο και των υψηλών επενδύσεων στο σπορ.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον της καλής χαράς – όλοι αυτοί οι «κύριοι» έπιασαν πόστα σε μια δομή όπου ίσχυε η αρχή του ενός και όπου η αντίθετη άποψη δεν ήταν αποδεκτή. Έτσι, για να ενδυναμώσουν τους ρόλους τους είτε έκαναν τα στραβά μάτια (σε ότι δεν λειτουργούσε καλά), είτε πούλαγαν εξυπηρετήσεις στους πιο πάνω/κάτω από αυτούς στην ιδιότυπη ιεραρχία. Οι αθλητικές επιτυχίες που ήρθαν τόσο σε επίπεδο Εθνικών Ομάδων όσο και στους συλλόγους ενίσχυσαν και ισχυροποίησαν το σύστημα και την πίστη του πως είναι τέλειο και αναντικατάστατο. Όλα αυτά δούλευαν καλά μέχρι την στιγμή που ο Σ. Κόκκαλης αποχώρησε και οι αντικαταστάτες του επέλεξαν να μην συνεχίσουν την συνεισφορά στο σύστημα που βασιζόταν στη λογική του δίπολου.
Ξαφνικά το «σύστημα» βρέθηκε προ εκπλήξεως γιατί αν δεν υπάρχει ο κακός κόκκινος ή πράσινος πως θα μπορούσαν να πείσουν για τις σημαντικές τους υπηρεσίες – το όποιο αντίπαλο στρατόπεδο – αλλά και να πείσουν την πολιτεία για την προσφορά τους; Έτσι λοιπόν, είτε βάση σχεδίου είτε λόγω αντανακλαστικών αποφάσισαν να δώσουν ένα μάθημα στους απείθαρχους που… χάλασαν την πιάτσα. Την συνέχεια την γνωρίζετε, το σύστημα αγκάλιασε τον ένα πόλο και έγινε ο υπηρέτης του.
Ακολούθησε μια 10ετία με ατελείωτο κυνήγι απέναντι στον μπασκετικό μας τμήμα το οποίο και νομιμοποιούσαν τα ΜΜΕ με φοβερό ξέπλυμα της κάθε λογής αδικίας – ως δήθεν ηθικό αντίβαρο στον έλεγχο και την εύνοια του Ολυμπιακού στο ποδοσφαιρικό περιβάλλον, (που ναι, υπήρχε!). Μην ψάχνετε για λογική ούτε για ηθική, αυτό τους συνέφερε όλους και αυτό έκαναν.
Αλλά η μεγάλη πλάκα είναι πως όλοι αυτοί – 10χρόνια μετά συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν το ίδιο τροπάριο. Τους εξυπηρετεί βλέπετε να ζουν μέσα στο ψέμα τους και ταυτόχρονα να πουλάνε ηθική και παχιά λόγια περί αθλητικού κινήματος – και προστασίας του αθλητικού ιδεώδους! (Επί τη ευκαιρία που εδρεύει το αθλητικό κίνημα να πάμε να γραφτούμε;)
Τι υποκριτές Θεέ μου!
Να μιλάνε οι γραπωμένοι από την καρέκλα για ηθική και αθλητικό πνεύμα.
Ίσως έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ευ αγωνίζεσθαι, δεν πειράζει, επειδή επανάληψή μήτηρ πάσης μαθήσεως ας τους το υπενθυμίσουμε:
Το «ευ αγωνίζεσθαι» βασίζεται στο Ολυμπιακό πνεύμα, το οποίο και εκπέμπει ο όρκος του αθλητή «υπόσχομαι να πάρω μέρος στον αγώνα, σεβόμενος τους κανονισμούς που τον διέπουν, σύμφωνα με το αληθινό πνεύμα της ευγενούς άμιλλας, για τη δόξα του αθλητισμού και την τιμή της πατρίδος μου»
Ο Αθλητισμός, επαγγελματικός και μή δεν συμβολίζει τίποτα άλλο από ένα πανανθρώπινο πακέτο ηθικών αξιών οι οποίες προϋποθέτουν αξιοπρέπεια, εμπιστοσύνη, σεβασμό, ευθύνη, και δικαιοσύνη.
Τι σχέση έχει όμως με τις ηθικές αξίες το Ελληνικό μπασκετικό σύστημα; Αμφιβάλω καν αν γνωρίζει τι σημαίνουν αυτές οι έννοιες.
Αξιοπρέπεια είναι το αίσθημα που έχει ένας άνθρωπος η ομάδα ανθρώπων όταν οι άλλοι τους σέβονται. Και αυτός ο σεβασμός προσδίδει κάποια αξία. Αξιοπρεπής είναι γενικά αυτός που διακρίνεται για σωστή συμπεριφορά, σοβαρότητα και ευγένεια. Ο Ολυμπιακός διαφωνούσε για πολλά χρόνια με τις μεθοδεύσεις της ΚΕΔ και των αντιπάλων του. Οι Αφοι Αγγελόπουλοι με επανειλημμένες καταγγελίες προσέφυγαν στις αρμόδιες αρχές – χωρίς καμία ανταπόκριση.
Δεν έφτιαξαν οργανωμένους στρατούς, δεν δημοσίευαν προκλητικά πρωτοσέλιδα, δεν άφηναν γυναικεία εσώρουχα στον αντίπαλο πάγκο, δεν κατηγορήθηκαν πως τραμπούκισαν διαιτητές, δεν ούρλιαζαν στα αποδυτήρια «ευχές» για καρκίνους άσχημους θανάτους σε γυναίκες και παιδιά. Το μόνο που ζητούσαν ήταν νομιμότητα και διαφάνεια στις διαδικασίες των ΕΟΚ και ΚΕΔ – δηλαδή το αυτονόητο.
Η ομοσπονδία και η πολιτεία δεν αντιδρούσε και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις οι της ΚΕΔ χλεύαζαν και τις καταγγελίες. Ταυτόχρονα, το σύστημα δημιούργησε πραιτοριανούς με αρμοδιότητα να κάνουν το άσπρο μαύρο επικοινωνιακά, όσο οι γκρίζοι λύκοι έφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα μέσα στα γήπεδα.
Σε ποια ευνομούμενη χώρα κάποιος διαμαρτύρεται επί 10 έτη για οτιδήποτε και η πολιτεία αδιαφορεί τόσο χαρακτηριστικά;
Ο Ολυμπιακός όφειλε στον οργανισμό του και στους φιλάθλους να παραμείνει πιστός στις αρχές του. Ενημέρωσε όλα τα μέρη (και μάλιστα ίσως και να επέμεινε περισσότερο από ότι έπρεπε) για τις παρατυπίες της ΚΕΔ, προσέφυγε στα αρμόδια δικαιοδοτικά όργανα – και ζήτησε από τους συνεταίρους του στην Basket League να τον υποστηρίξουν στην εφαρμογή της νομιμότητας. Αυτοί του απάντησαν «έχετε δίκιο αλλά ας τα δούμε από το καλοκαίρι» – λες και είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται κουκούλωμα με μετάθεση την όποιας λύσης στο μέλλον. Αλλά πόσο ακόμα δούλεμα κύριοι – σας μάθαμε τόσα χρόνια δεν μας ξεγελάτε. Μετά από 10 χρόνια καταγγελίες και ουδεμία αλλαγή – γιατί να σας εμπιστευτούμε τώρα; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ΕΣΑΚΕ, ομάδες και ΚΕΔ επιθυμούν να ζουν μέσα στο ψέμα τους. Έμαθαν να είναι υποτακτικοί… και πλέον τους αρέσει.
Τα πράγματα είναι απλά – είτε αναγνωρίζεις πως κάτι δεν πάει καλά και το διορθώνεις – είτε νομιμοποιείς μια λανθάνουσα κατάσταση. Το τι έκαναν οι 3 αυτοί φορείς επιβεβαιώνει πως δεν θέλουν να διορθώσουν τίποτα. Και σίγουρα για πολλούς από όλους αυτούς δεν είναι όλα καλώς καμωμένα όμως δεν τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι – ίσως γιατί φοβούνται, ίσως γιατί δεν έχουν το ηθικό ανάστημα. Στο δε επιχείρημα «ας το κάνουμε από το καλοκαίρι» αυτό είναι εξίσου υποκριτικό. Αφού μπορεί να αποκατασταθεί η αξιοπιστία του πρωταθλήματος άμεσα με ξένους διαιτητές – γιατί να περιμένουμε μερικούς μήνες; Γιατί δεν το προβλέπει ο κανονισμός λένε οι ίδιοι. Ναι αλλά ο κανονισμός δεν επιτρέπει και τον ορισμό διαιτητών από 2 άτομα, δεν επιτρέπει την επικύρωση της βαθμολογίας – και παρόλα αυτά τα δέχεστε! Πείτε απλά πως δεν θέλετε να πάτε κόντρα στον δυνάστη σας και θα σας καταλάβουμε – αυτό θα ήταν πιο έντιμο αν και πάλι όχι αξιοπρεπές.
Μιλώντας όμως για αξιοπρέπεια.
- Πόσο αξιοπρεπής είναι άραγε η ΕΟΚ και ο πρόεδρος της, Κος Βασιλακόπουλος όταν δεν σέβεται τους συμμετέχοντες στις διοργανώσεις της και δεν δίνει λογαριασμό για τον τρόπο επιλογής των διαιτητών;
- Όταν δεν σέβεται το ίδιο το καταστατικό της ομοσπονδίας του και αφήνει την ΚΕΔ να «ορίζει» τους ίδιους και τους ίδιους χωρίς καν να συμπληρώνει τα απαιτούμενα μέλη;
- Πόσο αξιοπρεπής είναι η ΕΟΚ / ΚΕΔ όταν αφαιρεί τους διεθνείς διαιτητές από τους ορισμούς με το έτσι θέλω και ενώ υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίων απέναντι της;
- Πόσο αξιοπρεπής είναι η ΚΕΔ όταν σύμφωνα με καταγγελία διεθνούς διαιτητή δεν συμμετέχει στις «κληρώσεις» γιατί τον έχει εξαιρέσει μεγαλοπαράγοντας;
- Πόσο αξιοπρεπείς είναι οι υπεύθυνοι στην ΚΕΔ όταν υποκύπτουν στις «έντονες παροτρύνσεις» από παράγοντες άλλων ομάδων για να ορίσουν διαιτητές σε άλλους αγώνες;
Και αυτοί οι κύριοι μας κάνουν μαθήματα ηθικής… μας μιλάνε για την εμπορευματοποίηση του σπορ την “κακιά Ευρωλίγκα” και διάφορα άλλα ευφάνταστα.
Αλλά αυτό είναι το επίπεδο του Ελληνικό Μπάσκετ – όπως το κατάντησαν οι κατά τα άλλα θεματοφύλακες…
Θα μου πει κανείς τι ψάχνεις να βρεις αφού το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Εδώ ο ίδιος ο πρόεδρος της ομοσπονδίας δεν είχε την ευθιξία να παραιτηθεί όταν:
- Αποκαλύφθηκε πως δήλωσε σε εκδήλωση για τα 30 χρόνια της ΕΚΑΣΘ (τοπική Ένωση Θεσσαλονίκης) το 2006 για το ΝΒΑ: «Στο ΝΒΑ τι κάνουν; Έχουν μαϊμούδες και καρφώνουν. Δεν παίζουν μπάσκετ».
- Σε άλλη του δήλωση για το αν μπορεί να βρεθεί πλαίσιο συμφωνίας μεταξύ FIBA και Euroleague χρησιμοποίησε στις 31/04/2018 ως παράδειγμα τον Πάου Γκασόλ: «Η Ισπανία είναι μία ομάδα που παρακμάζει. Ο Γκασόλ έχει συμπληρώσει τα ένσημα και τον αφήνουν και παίζει. Δεν είναι παίκτης ο Γκασόλ».
- Όταν δε τον κατηγόρησαν για κωλυσιεργία στην επιλογή προπονητή στην Εθνική ομάδα. Δήλωσε «Μια ομάδα ξεκινάει από τους παίκτες. Παίκτες έχουμε. Αν εσείς είστε διαθέσιμος (προς δημοσιογράφο που τον ρώτησε) ελάτε να το συζητήσουμε».
- Η προεδράρα κατόρθωσε μέχρι και να απαξιώσει με τις εκφράσεις του ίσως το μεγαλύτερο asset του Ελληνικού Μπάσκετ τον G. Antetokounmpo ο οποίος όπου βρίσκεται αποτελεί τον καλύτερο πρεσβευτή της δόλιας Ελλαδίτσας μας.
Δε χρειάζεται να είσαι συντηρητικός ή «κολλημένο μυαλό» για να είσαι αξιοπρεπής. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αξιολογείς σωστά τους ανθρώπους γύρω σου, να γνωρίζεις τα όριά σου, να σέβεσαι τον εαυτό σου και να έχεις αντίληψη των πραγμάτων και των καταστάσεων που διαδραματίζονται γύρω σου. Και με όλο τον σεβασμό στα χρόνια του Γ. Βασιλακόπουλου, δυστυχώς μοιάζει να μην έχει καλή αντίληψη των καταστάσεων και των συμπεριφορών του.
Το γυαλί έχει ραγίσει εδώ και χρόνια μεταξύ Ολυμπιακού και της Ομοσπονδίας και αυτό οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης.
Η εμπιστοσύνη είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, το οποίο κρατάει «υγιή» μια οποιαδήποτε σχέση. Είναι ουσιαστικά αυτό το αίσθημα της αλληλοκατανόησης την οποία πρέπει να έχει το κάθε μέρος από το άλλο. Σηματοδοτεί μια άτυπη συμφωνία, η οποία γίνεται ανάμεσα σε 2 πλευρές σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι αποδεκτό. Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη ότι το άλλο μέρος θα μείνει πιστό στη συμφωνία, τότε όλα κυλούν ομαλά, χωρίς διαφωνίες ή προστριβές.
Στο Ελληνικό μπάσκετ αυτό δεν ισχύει γιατί δεν τηρούνται ούτε οι συμφωνίες μεταξύ των μερών ούτε εφαρμόζονται οι νόμοι και οι κανονισμοί.
Με αποτέλεσμα να μην εμπιστεύεται κανείς πλέον κανένα και να έχουμε τυχοδιωκτικές επιλογές από θεσμούς, ομάδες και παράγοντες κατά το δοκούν.
Χάθηκε ο σεβασμός
‘Ο σεβασμός, λένε οι ψυχολόγοι, είναι ένα συναίσθημα έμφυτο στον άνθρωπο. Κατά κανόνα, σεβόμαστε όταν εκτιμούμε κάποιον. Πώς λοιπόν μπορούμε να σεβαστούμε ένα χώρο που δεν σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό; Οι λοιποί συμμετέχοντες στο πρωτάθλημα της Basket League δέχονται τον ρόλο του κομπάρσου – με την ελπίδα να βουτήξουν κανένα ξεροκόμματο από το γεύμα των μεγάλων. Και κανείς δεν ζητάει να αλλάξει τίποτα – παρά μόνο να πάρουν καλύτερη θέση στο τραπέζι πιο κοντά στο κυρίως γεύμα. Η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός δεν έχουν θέση σε αυτό το τραπέζι δυστυχώς..
(Hesham Sharif, At the Dinner Table 2018)
Σε ότι αφορά την κοινωνική πλευρά του θέματος. Ο σεβασμός εμπνέει τη διατήρηση, τη συνέχεια. Όλες οι κοινωνίες εμπνέονται από σεβασμό για την Ιστορία, παράδοση, τούς ήρωες, τούς προγόνους, τον πολιτισμό τους.
Το ίδιο ισχύει και στον αθλητισμό – μια μικρή κοινωνία που έχει θέσει ως σκοπό της να εμπνέει δέος και σεβασμό μέσα από την προσπάθεια και την ευγενή άμιλλα. Όταν δεν σέβεσαι τον αντίπαλο, τον θεσμό και τις αξίες που πρεσβεύει, το οδηγείς στον μαρασμό. Το Ελληνικό μπάσκετ έχει έναν δυνάστη με υποστήριξη από τον αιώνιο ευνοούμενο του και πολλούς σφουγκοκωλάριους σε διαφορετικά επίπεδα του οικοδομήματος – και για αυτό και έχει καταντήσει ένα υποβαθμισμένο Πρωτάθλημα.
Και ποιανού ευθύνη είναι να δώσει λύση στο πρόβλημα;
Πολλοί προσπαθούν να αποδώσουν ευθύνες αλλού για όλη αυτή την κατάσταση. Γιατί είπαμε μας αρέσει το ψέμα ως καταφύγιο. Η «ευθύνη», ως έννοια και στάση ζωής, είναι από τις πιο αμφίβολες κατανοητικές στάσεις. Ταυτόχρονα, ως λέξη, είναι μάλλον άβολη. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη της επίλυσης του προβλήματος γιατί ζώντας μέσα στο ψέμα τους πιστεύουν πως είτε δεν υπάρχει πρόβλημα (υποκρισία) είτε δεν είναι δικό τους ζήτημα για να το επιλύσουν (ευθυνoφοβία).
Βέβαια, την αξία της ευθύνης και την υπευθυνότητα, ως στάση ζωής και συμπεριφοράς, δεν είναι όλοι ικανοί να αντιληφθούν την σημασία τους.
Και αυτό γιατί η ευθύνη απαιτεί ηθική ακεραιότητα και γενναιότητα.
Να έχεις την πυγμή να κοιτάξεις την αλήθεια στα μάτια και όχι να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Δυστυχώς η ανάληψη ευθυνών και πρωτοβουλιών δεν είναι στοιχείο που μας χαρακτηρίζει ως λαό – και συχνά ψάχνουμε κάποιον άλλο να κατηγορήσουμε για τις δικές μας επιλογές είτε να φορτώσουμε το πρόβλημα μας.
Εκεί είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη των Αφών οι οποίοι αλαζονικά απαξίωσαν με την στάση τους την Basket League και αφοσιώθηκαν στην Ευρωπαϊκή καταξίωση, δίνοντας ακόμα περισσότερο χρόνο στην «μόλυνση» να επεκταθεί σε ολόκληρο τον οργανισμό του Ελληνικού Μπάσκετ. Όταν αποφάσισαν να αναλάβουν σοβαρές πρωτοβουλίες ήταν πλέον πολύ αργά. Το διεφθαρμένο σύστημα είχε προσαρμοστεί στις επιθυμίες του «αφέντη» και τώρα – παρότι δεν το καταλαβαίνει – οδηγείται σε βέβαιο θάνατο.
Μα καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος ανίδεος περί των μπασκετικών δρώμενων, δεν υπάρχει δικαιοσύνη; Έστω κάποιος εισαγγελέας να παρέμβει για όλα όσα έχουν καταγγελθεί;
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, η επίλυση μιας συγκεκριμένου τύπου δικαστικής διαφοράς για μια επιχείρηση στη χώρα μας χρειάζεται κατά μέσο όρο 1.580 ημέρες, δηλαδή σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια. Με βάση αυτό – τι ποιότητα και ταχύτητα αποφάσεων να περιμένεις για ζητήματα που αφορούν τα αθλητικά δρώμενα;
Η κατάσταση τόσο στους αθλητικούς χώρους, όσο και στην αθλητική δικαιοσύνη, ανταποκρίνεται στην παθογένεια, της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της δικαιοσύνης.
Το περίφημο αυτοδιοίκητο της ΕΟΚ, με διεθνείς συμβάσεις που έχουν συναφθεί με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες ομοσπονδίες, δημιουργεί κωλύματα που σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα ήταν ανεκτά.
Αλλά εδώ είναι Ελλάδα – η διοργανώτρια αρχή μπορεί και νιώθει ανεξάρτητη να λειτουργεί ακόμα και εκτός εθνικών νόμων, εδώ αψηφά τους δικούς της κανονισμούς και επικυρώνει την βαθμολογία του Πρωταθλήματος παρότι υπάρχει προσφυγή κατά του κύρους της διοργάνωσης στο ανώτατο δικαιοδοτικό αθλητικό όργανο!
Βέβαια στην ίδια χώρα η πολιτεία παρέκαμψε αυτό το κώλυμα περί αυτοδιοίκητου (στο ποδόσφαιρο) της ΕΠΟ και προχώρησε σε αυτό που θεώρησε ως «εξυγίανση». Με ξένους διαιτητές, σειρά από εισαγγελικές έρευνες και πολιτικές παρεμβάσεις… αλλά στο μπάσκετ η ίδια πολιτεία σφυρίζει αδιάφορη.
Το πρωτάθλημα της Basket League, έχει μετατραπεί σε ένα κοινωνικό πείραμα όπου ο παραλογισμός και η αθλιότητα εξυμνούνται και οι φωνές για νομιμότητα και λογική καταπνίγονται.
Οι ομάδες δεν βλέπουν την μεγάλη εικόνα αλλά το βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους – και σπεύδουν να φιλήσουν το χέρι του πατερούλη σε κάθε ευκαιρία. Ενώ στρατοί από οπαδικά πρόβατα (διαφόρων αποχρώσεων) χειροκροτούν χαιρέκακα, απειλούν, ανταλλάσσουν «ευχές» στα social media και πολλές φορές βιαιοπραγούν, νιώθοντας όλο αυτό σαν μια προέκταση του «ανδρισμού» τους…
Όμως σε μια ευνομούμενη πολιτεία, όπως θέλει να θεωρείται και η δική μας, η πολιτεία δεν μπορεί να απέχει του ρυθμιστικού της ρόλου. Επίσης τα όργανα της πολιτείας που επιβαρύνονται με την απονομή της δικαιοσύνης, δικαστές, δικηγόροι κ.λ.π., έχουν εξίσου, ίσως και περισσότερη, ευθύνη για την κατάσταση.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι άμοιρος ευθυνών αλλά ταυτόχρονα είναι και το κύριο θύμα αυτής της νοσηρής κατάστασης.
Με όχι μόνο αγωνιστικές συνέπειες αλλά και οικονομικές αφού η 10ετής επένδυση του απαξιώθηκε με σκιώδεις μεθόδους. Η επιλογή της διοίκησης του να συγκρουσθεί με τη διαπλοκή έπρεπε να γίνει δέκα χρόνια νωρίτερα. Όταν η Λερναία Ύδρα του συστήματος δεν είχε ακόμα γιγαντωθεί. Αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ!
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως δεν φτάσαμε ως εδώ τυχαία. Η ανοχή (ΟΛΩΝ ΜΑΣ) στην παραβατικότητα και η προσφυγή στη μυθοπλασία για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα ως πρακτική δημιούργησαν την μήτρα που γεννάει αυτού του είδους τα φαινόμενα.
Ο Ολυμπιακός έκανε το χρέος του με το να παραμείνει αξιοπρεπής και πιστός στις αρχές του – ζητάει διαφάνεια και νομιμότητα. Είναι πλέον στο χέρι της πολιτείας να παρέμβει και να επαναφέρει την αξιοπρέπεια, την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό, την ευθύνη, και την δικαιοσύνη στο Ελληνικό μπάσκετ.
Μέχρι τότε η ομάδα θα πρέπει να χαράξει νέα πορεία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει Α2, ερασιτεχνικό ή οριστική απόσυρση της ομάδας από την Ελλάδα και συμμετοχή σε άλλο πρωτάθλημα όπως η Αδριατική λίγκα.
Μέχρι όμως να υπάρξει παρέμβαση και ολική αναδιάρθρωση των θεσμών του Ελληνικού μπάσκετ ο Ολυμπιακός δεν έχει θέση σε αυτό το θέατρο σκιών – ότι και αν σημαίνει αυτό.
Ένα είναι βέβαιο πως από εδώ και έπειτα όλοι θα ζήσουμε με τις συνέπειες των πράξεων μας. Αξιοπρεπείς και μη..
