Τσάρος δίχως ερυθρόλευκο στέμμα

Ήταν Ιούνιος του 2008.

Ο υπολογιστής ήταν ανοιχτός μέχρι τα ξημερώματα, όπως συνήθως συνέβαινε εκείνο τον καιρό. Οι κυριότεροι λόγοι ήταν δύο:

1. Εξεταστική, οπότε ό,τι δεν διαβάζαμε όλη τη χρονιά το κάναμε το προηγούμενο βράδυ.
2. Football Manager (Maciej Zurawski δεν θα ξεχάσω ποτέ το hat-trick πρόκριση μέσα στο Camp Nou).

Η αλήθεια είναι ότι πέρασε αρκετός καιρός για να θυμάμαι τι από τα δύο έκανα εκείνο το ξημέρωμα της 20^ης  Ιουνίου. Θυμάμαι όμως τον πατέρα μου να με μπινελικώνει γιατί κοπανιόμουν. Ο λόγος;

Πηγή: https://www.sport24.gr/Basket/OmadesBasket/A1Olympiakos/article315972.ece

Το internet δεν είχε πολύ καιρό που είχε μπει στην καθημερινότητα μας και διαβάζαμε κάποια λίγα ρεπορτάζ για το ενδεχόμενο ο Παπαλουκάς να  ξαναφορέσει τα «ερυθρόλευκα». Όχι σε καθημερινή βάση και όχι με τη ροή πληροφοριών του σήμερα, καθώς οι ιστότοποι αθλητικού περιεχομένου δεν είχαν τόση πέραση και σε καμία περίπτωση τα social media δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Ήταν ακόμα η περίοδος που περισσότερο περίμενα να ακούσω κάποια είδηση στο ραδιόφωνο, ή ακόμα και να την διαβάσω την επόμενη μέρα σε κάποιο πρωτοσέλιδο, παρά να βρω κάτι online.

Μία επιστροφή που τάραξε τα νερά του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μιας και οι Αγγελόπουλοι μόλις είχαν φέρει στο λιμάνι έναν από τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης, μέλος της καλύτερης πεντάδας της Euroleague την χρονιά που μόλις είχε περάσει κι έναν άνθρωπο που είχε απορρίψει πλουσιοπάροχες προτάσεις των αδελφών Γιαννακόπουλων για να τον πάρουν στον Παναθηναϊκό και που, επί διοίκησης Σωκράτη Κόκκαλη, δεν είχε φύγει και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αλλά μάλλον παρέλειψα αρκετά κομμάτια της ιστορίας. Επιτρέψτε μου ένα rewind.

Η προσωπική λατρεία για τον Παπαλουκά ξεκίνησε πριν ακόμα φορέσει το σορτσάκι και τη φανέλα του Ολυμπιακού, όταν αγωνιζόταν με τα κυανέρυθρα του Πανιωνίου. Ήταν τότε που αγωνιζόμενος στα παιδικά τμήματα της ομάδας της Νέας Σμύρνης (εγώ, όχι ο Παπαλουκάς) ακούγαμε καθημερινά στην προπόνηση και βλέπαμε στα παιχνίδια τον Παπαλουκά και τον Διαμαντόπουλο και προσπαθούσαμε να τους αντιγράψουμε. Ο Διαμαντόπουλος, όντας μεγάλος σκόρερ, ήταν και ο αγαπημένος των περισσότερων παιδιών.

Ο δίμετρος Θοδωρής συνδύαζε court vision και δημιουργία ενώ αμυντικά ήταν πάντοτε συνεπής. Η επιθετική του παραγωγικότητα δεν ήταν πάντοτε εκθαμβωτική αλλά η ικανότητα του να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του ήταν τόσο μοναδική που οι αντίπαλοι προπονητές επέλεγαν να του κλείσουν την πάσα και να του δώσουν το σουτ – γιατί οι πάσες του δημιουργούσαν πάντοτε εξαιρετικές προϋποθέσεις για εκτέλεση. Αλλά και γιατί το σουτ μετά από τρίπλα ήταν και το αδύνατο σημείο του. Κάτι που αν είχε δουλέψει περισσότερο θα τον είχε κάνει ακόμα σπουδαιότερο από ότι τελικά κατάφερε να γίνει.

Ως pass first playmaker έψαχνε διαρκώς καταστάσεις ανοικτού γηπέδου παρότι η σπεσιαλιτέ του ήταν η δημιουργία μέσα από το PnR. Σε αυτό τον βοηθούσαν τα 201 cm σε συνδυασμό με τα top ball handling skills που σε καταστάσεις 2 εναντίον 2 έβαζαν τον αντίπαλο προπονητή σε φοβερό δίλημμα αφού μετά το Pick αν άλλαζε η άμυνα έπαιζε τον ψηλό στην ταχύτητα, αν δεν άλλαζε ένας δίμετρος γκάρντ πήγαινε καρφί για το lay up. Αν τον αντιμετώπιζες με Hedge θα έβρισκε σχεδόν πάντοτε την πάσα και αν του έδινες το κεντρικό διάδρομο θα έβγαζε σχεδόν σίγουρα ένα wing ελεύθερο για σουτ μέσα από Kick Out.

Αν μάλιστα θέλουμε να τον αναλύσουμε μέσα από τα Advanced Stats έκανε μια καριέρα 252 αγώνων στην Euroleague με 20λ μ.ο. και USG% 18% δηλαδή αρκετός χρόνος και πολλά Plays περνούσαν από τα χέρια του. Στη διαχείριση της μπάλας, assist και οι τελικές πάσες φτιάχνουν ένα δείκτη 2,26 (αρκετά καλό για την περίοδο που αγωνίστηκε), στο δε σουτ με EFG% 55% δεν μπορεί κανείς να τον κρίνει ανεπαρκή, μάλλον το αντίθετο! Κάτι που δεν θυμάται εύκολα ο hater του Παπαλουκά είναι το πόσο καλός ήταν στην άμυνα με 1,3 κλέψιμο ανά αγώνα και Def rating 101,5 σε 100 κατοχές μπάλας, ενώ ο δείκτης defensive wins ήταν 1 σε όλη του την καριέρα. Ο συνδυασμός αυτός τον μετέτρεψε σε ένα υπερπολύτιμο 2 way guard για όλες τις χρήσεις.

Όμως δεν ήταν τόσο σπουδαίος εξαρχής.

Η αλήθεια είναι ότι άργησε λίγο να κάνει το ξεπέταγμα. Τα βήματα του όμως ήταν σταθερά. Ντεμπούτο στην Α1 με τους Αμπελόκηπους, από εκεί στην Δάφνη και μετά μετακόμιση 1 χιλιόμετρο προς τα δυτικά (τόσο απέχουν το κλειστό Μιχάλης Μουρούτσος, όπως λέγεται πλέον, από αυτό της Αρτάκης) για να φορέσει την φανέλα του «Ιστορικού». Στους Δαφνιώτες αγωνίστηκε για 2 χρόνια. Την 1^η χρονιά, όντας 20 ετών, αγωνιζόταν κατά μέσο όρο περίπου 16’ ανά παιχνίδι (σε 23 από τα 26 ματς της σεζόν), 6.1 πόντους με 55% στα σουτ 2π., 40% στα σουτ 3π., 1.5 rebounds, 1 assist και 1.2 λάθη. Την αμέσως επόμενη χρονιά (για την οποία δυστυχώς δεν βρήκα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία) η Δάφνη τερμάτισε πρώτη στην Α2, ξαναπήρε την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία και ο Παπαλουκάς την εξαργύρωσε με την μεταγραφή του στο σύλλογο της Νέας Σμύρνης.

Στην «Πλατεία» ο Παπαλουκάς έμεινε επίσης για 2 χρόνια. Η 2^η χρονιά, που ήταν και η καλή του (34’ ανά παιχνίδι, 14.4π. με 59% στα 2π, 33% στα 3π. 4.1 rebounds, 5.7 assists, 2 κλεψίματα, 2.6 λάθη), του έδωσε το εισιτήριο για το λιμάνι της καρδιάς του το καλοκαίρι του 2001, μετά από ένα mini serial, που ήθελε τον Παναθηναϊκό να είχε μπει γερά στη διεκδίκησή του, τον Πανιώνιο να θέλει να τον δώσει στους πράσινους λόγω καλύτερης οικονομικής προσφοράς και τον Παπαλουκά να κάνει ξεκάθαρη τη θέση του ότι θέλει να αγωνιστεί στον Ολυμπιακό.

Το ίδιο καλοκαίρι αγωνίστηκε και με την φανέλα της εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας. Ίσως και να είναι καρμικό ότι η 1^η «ολοκληρωμένη» ανάμνηση που έχω από την εθνική ομάδα, είναι συνδεδεμένη με τον Παπαλουκά. Ένα παιδί που θαύμαζα, χωρίς καν να έχει παραστάσεις από το top επίπεδο, προσπάθησε να πάρει από το χέρι την Εθνική. Και τα είχε καταφέρει μέχρι να έρθουν εκείνες οι καταραμένες βολές εναντίον της Γερμανίας του 23χρονου τότε, Dirk Nowitzki. 17 πόντοι, 7 assists, 3 rebounds, 4 λάθη σε 40’ (με βάση το boxscore του αγώνα ο Παπαλουκάς αγωνίστηκε σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού).

Έβλεπα το ματς στο καφενείο του χωριού, καθώς τα σχολεία δεν είχαν ανοίξει ακόμα. Έφυγα σχεδόν με δάκρυα στα μάτια, ενώ οι υπόλοιποι αναθεμάτιζαν. Δεν με ένοιαζε που χάσαμε, με ένοιαζε που έβριζαν όλοι τον αγαπημένο μου παίκτη. Ήξερα όμως ότι σύντομα θα τον έβλεπα με την λατρεμένη ερυθρόλευκη. Και ανυπομονούσα.

Εκείνη την αγωνιστική σεζόν τα πράγματα δεν ξεκίνησαν και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς τα αποτελέσματα έφεραν την αντικατάσταση του Ηλία Ζούρου από τον Λευτέρη Subotic, τον Ιανουάριο του 2002. Ο Παναθηναϊκός με την παρουσία των Obradovic και Bodiroga έμοιαζε να είναι το μεγάλο φαβορί.

Στην Regular Season της Euroleague ο Παπαλουκάς μέτρησε 14 ματς (25.5 λεπτά ο μέσος όρος συμμετοχής του) 7.7 πόντους με 50% στα 2π., 17% στα 3π. (σε μόλις 12 προσπάθειες), 3.2 rebounds, 3.9 assists, 1.9 κλεψίματα και 2.3 λάθη. Στο ματς εναντίον της Efes Pilsen οι 10 assists αποτελούν ένα μικρό μόνο δείγμα των ικανοτήτων του. Για ένα παιδί που έρχεται από τον Πανιώνιο για να αγωνιστεί στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο οι εμφανίσεις είναι παραπάνω από ικανοποιητικές. Το αυτό πιστοποιεί και το Top 16 εκείνης της χρονιάς όπου ο Subotic τον εμπιστεύεται απόλυτα του δίνει την μπαγκέτα (30’ μέσο όρο) και ο Παπαλουκάς τον ανταμείβει με μέσο όρο 10 πόντους, 54,5% στα δίποντα, 47% στα τρίποντα (σε 15 προσπάθειες στα 6 ματς), 2.5 rebounds, 4.2 assists, 2.2 κλεψίματα και 2.7 λάθη.

Την καλύτερη του εμφάνιση την κάνει εναντίον της ΑΕΚ, όπου αγωνίζεται 40 λεπτά και παρέα με τον Ford, οδηγούν τον Ολυμπιακό στην εντός έδρας νίκη με 75-69. Ακολουθεί μία ακόμα εξαιρετική εμφάνιση εναντίον της Ολύμπια Λουμπλιάνα και η χειρότερη εμφάνισή του στο ΟΑΚΑ εναντίον του Παναθηναϊκού, ο οποίος όμως δεν καλύπτει το +17 του 1^ου ματς και τα πάντα, 2 αγωνιστικές πριν το τέλος, είναι στα χέρια των ερυθρόλευκων. Με 2 νίκες θα είχε τη δυνατότητα να είναι παρών στο Final 4, της Μπολόνια.

Ο Παπαλουκάς δεν είναι τόσο καλός όσο στα νικηφόρα ματς, δεν παίρνει πολλές προσπάθειες, έχει 3 assists – 3 λάθη και σε συνδυασμό με την αστοχία του Ford ο Ολυμπιακός υποκύπτει στην παράταση. Η νίκη εναντίον της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ δεν έχει κάποιο αντίκτυπο και ο Παναθηναϊκός είναι στην Μπολόνια. Ήταν τόσες οι πιθανότητες να πάνε οι «ερυθρόλευκοι» στο final 4, που είχε αγοράσει τα δικαιώματα το Tv Magic. Για τέτοια «αυτοκτονία» μιλάμε.

Πριν από το καθοριστικό ματς με τους Σλοβένους είχε διεξαχθεί το final 4 του Κυπέλλου Ελλάδας. Στον ημιτελικό ο Ολυμπιακός έχει να αντιμετωπίσει τον αιώνιο αντίπαλο. Με παίκτη έκπληξη τον Μπουντούρη και τους Παπαλουκά – Ford σε εξαιρετική κατάσταση ο Ολυμπιακός ρίχνει στο καναβάτσο τον Παναθηναϊκό και είναι έτοιμος να επιστρέψει στους τίτλους. Μαζί και με το παιχνίδι του τελικού απέναντι στο αξιόμαχο Μαρούσι ο Παπαλουκάς κάνει σχεδόν οργιαστικές εμφανίσεις και δείχνει ότι μπορεί να ηγηθεί της συνέχειας. Είναι εκείνες οι μέρες που παίρνω εκδίκηση από τον περίγυρο μου για τον Παπαλουκά, και που έχω αποφασίσει πια ότι η φανέλα με το «6» θα είναι η αγαπημένη για πολλά χρόνια ακόμα.

Μετά την «αποτυχία», όπως εξελίχθηκε, στην Euroleague ο Ολυμπιακός κατάφερε να βάλει τα χεράκια του και να βγάλει τα ματάκια του και στο πρωτάθλημα. Νίκη, εναντίον του πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού στα ημιτελικά, 2-0 προβάδισμα στους τελικούς εναντίον της ΑΕΚ, και τελικά…. ένα ακόμα χαμένο πρωτάθλημα. Ο Παπαλουκάς έχει σε 34 παιχνίδια (μαζί με αυτά των play-off), σχεδόν 23’ συμμετοχής ανά ματς και 7,3 πόντους με 58% στα 2π., 37% στα 3π., 2.6 rebounds, 4.2 assists, 1.3 κλεψίματα και 1,9 λάθη. Σε κρίσιμα ματς με αιώνιο αντίπαλο ο Παπαλουκάς δεν είναι εκθαμβωτικός αλλά δεν είναι και αρνητικός. Βοηθάει κυρίως οργανωτικά, αυξάνοντας όμως και το μέσο όρο των λαθών του. Στους τελικούς εναντίον της ΑΕΚ όλα ξεκινάνε ιδανικά αλλά τελικά και ο ίδιος και ο Ολυμπιακός μοιάζουν εγκλωβισμένοι από την απουσία του Ford (αλήθεια γιατί χτυπιόταν στον πάγκο στον 4^ο τελικό και δεν μπήκε ποτέ;) στο 4^ο και στο 5^ο ματς και μοιραία, μένει η «ρετσινιά».

Ο Παπαλουκάς το καλοκαίρι του 2001 είχε υπογράψει 4ετές συμβόλαιο. Όχι κλειστό όμως. Στο τέλος κάθε αγωνιστικής σεζόν η οψιόν ανανέωσης ανήκε στην ομάδα. Είχε αποκτηθεί για να γίνει, σταδιακά, ο ηγέτης. Στην αρκετά νεαρή ηλικία που βρισκόμουν τότε δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πως ήταν δυνατόν να αφήνεις τον 2^ο καλύτερο και καθοριστικό παίκτη σου να φεύγει έτσι απλά. Αλλά ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να κάνεις πρόταση μείωσης αποδοχών της τάξης του 40%, σε κάποιον που σε βοήθησε τα μέγιστα να επανέλθεις στους τίτλους. Τότε το μόνο που άκουγα από δω κι από κει ήταν:

«Ντροπή του να μην δεχτεί τη μείωση»

«Πως είναι δυνατόν να την δέχεται ο Tomic και όχι το αμούστακο»

«Εε καλά δεν κάνανε και τίποτα, το Μαρούσι κερδίσανε στον τελικό»

και όλα αυτά τα υπέροχα που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα φίλαθλο/οπαδό, που έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό την κοντή μνήμη. Εξώδικα επί εξωδίκων και φυσικά όλα αυτά δεν έχουν ποτέ καλή κατάληξη. Δεν λέω ότι δεν είχε άδικο και ο Παπαλουκάς. Με βάση τα όσα διαβάζω από δω κι από κει, αν είχε κάνει κάποιες μέρες υπομονή ίσως και να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Με βάση την εξέλιξη της ιστορίας του Ολυμπιακού αλλά και την δικιά του, μάλλον η επιλογή να πάει στην CSKA ήταν η καλύτερη για τον ίδιο.

Μιας και είμαστε αμιγώς Ολυμπιακό blog θα πρέπει να σταματήσω κάπου εδώ το rewind (εντάξει πήρε λίγο παραπάνω) και να επιστρέψω στον σωτήριον έτος 2008. Αλλά θέλω λίγο ακόμα να σας/μας θυμίσω ως τι  παίκτης επέστρεψε ο Παπαλουκάς στο λιμάνι. Αρχικά ήταν παρών με την CSKA  σε όλα τα Final-4 από το 2003 έως και το 2008. Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνα δεν είναι τόσο καταλυτικός αλλά δεν παύει να είναι σημαντικός για την Εθνική, όντας 2^ος σε χρόνο συμμετοχής πίσω από τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Η Εθνική αποκλείεται στους 8 από την Αργεντινή αλλά ο ίδιος σε εκείνο το ματς είναι αρκετά καλός με 11 πόντους, 4/6 2π., 1/2 3π., 2 rebounds, 2 assists, 5 κλεψίματα και 1 μόλις λάθος σε 32 λεπτά. To 2005 η Εθνική ομάδα επανέρχεται στην κορυφή της Ευρώπης.

Ο Παπαλουκάς ξεκινάει αρκετά νωθρά στην 1^η φάση της διοργάνωσης ενώ η εθνική διαθέτει μία εξαιρετική περιφέρεια με τους Παπαλουκά, Ζήση, Σπανούλη, Χατζηβρέττα και Διαμαντίδη. Στο knock-out ματς με την Ρωσία ο Παπαλουκάς, απέναντι σε γνωστούς αντιπάλους κάνει εξαιρετικό ματς και οδηγεί την ελληνική ομάδα στα ημιτελικά έχοντας σε 32’, 23 πόντους 6/7 δίποντα, 2/3 τρίποντα, 4 rebounds, 1 assist, 1 λάθος και 2 κλεψίματα. Στον ημιτελικό, όπως είναι λογικό μας έχει μείνει το τρίποντο του Διαμαντίδη που μας έδωσε και την πρόκριση αλλά το τελευταίο 1,5 λεπτό που είχαμε βρεθεί πίσω με 9 πόντους και η μπάλα έκαιγε ο Παπαλουκάς ανέλαβε την οργάνωση και με γρήγορες επιθέσεις (πέραν ενός λάθους) οδήγησε την ομάδα σε μία εκ των μεγαλύτερων ανατροπών. Στον τελικό κάνει και το καλύτερό του παιχνίδι στην διοργάνωση με 22 πόντους, 4 rebounds, 6 assists, 3 κλεψίματα και 1 μόλις λάθος.

Το 2006 κάνει μία μεστή χρονιά η οποία καταλήγει σε ένα μαγικό final-4, βγαίνει MVP (18,5 πόντοι μ.ο με 70% στα 2π, 40% στα τριπ, 5 μόνο προσπάθειες, 3 rebs,4,5 ασσιστς, 2 κλεψίματα, 2 λάθη και 25,5 στο σύστημα αξιολόγησης) και οδηγεί την ομάδα του κόκκινου στρατού στην κατάκτηση – βάλσαμο για τους Ρώσσους, οι οποίοι, όπως και διαχρονικά, είχαν πετάξει πολλά λεφτά στον κουβά για να φτάσουν στην πηγή και να καταφέρουν να πιούν και νερό. To καλοκαίρι του 2006, είναι εξαιρετικός και στο Μουντομπάσκετ και κατακτά με την εθνική το αργυρό μετάλλιο. Highlight, όπως φυσικά και για τους περισσότερους παίκτες, η νίκη εναντίον τον H.Π.Α. που μετράει 12 (δώδεκα…) assists.

To 2007 αναδεικνύεται MVP της κανονικής περιόδου και κάνει ένα ακόμα φοβερό παιχνίδι στον τελικό της διοργάνωσης στο ΟΑΚΑ, εναντίον του Παναθηναϊκού, χωρίς όμως να καταφέρει να οδηγήσει τους Ρώσους στην κατάκτηση. Είναι τότε που όλη η «πράσινη» εξέδρα τον βρίζει εν χορώ κι εκείνος προσπαθεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά!

Προφανώς ο κυριότερος λόγος είναι ότι περνάει πολύ καλά στη Ρωσία, έχει την αποδοχή όλων και δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα, αλλά πιθανότατα έχει στο μυαλό του και την επιστροφή στην αγαπημένη του ομάδα. To καλοκαίρι συμμετέχει και πάλι στο Ευρωμπάσκετ και βοηθάει εκ νέου την εθνική να κάνει μία φοβερή και τρομερή ανατροπή εναντίον της Σλοβενίας στους 8 έχοντας 17 πόντους σε 31 λεπτά συμμετοχής με 5 rebounds, 1 assist 1 κλέψιμο και 1 λάθος.

Εκείνο το καλοκαίρι έχει υπογράψει και το νέο 3ετές συμβόλαιο με την CSKA, το οποίο τον καθιστά τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη στην Ευρώπη εκείνη τη χρονιά. Οι Ρώσοι έχουν ομαδάρα (Andersen, Holden, Langdon, Siskauskas, Smodis) και φτάνουν στην κατάκτηση της Euroleague, ίσως πιο εύκολα από κάθε άλλη φορά. Ο Παπαλουκάς είναι αρκετά καλός καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, είναι πολύ καλός στον final-4, και κανείς δεν περιμένει την εξέλιξη του καλοκαιριού και την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό.

Είναι η εποχή που ο Ολυμπιακός ακόμα προσπαθεί να επανέλθει στην κορυφή, με τους Αγγελόπουλους να έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου τα ηνία. Οι μεταγραφές εκείνης της σεζόν προκαλούν δονήσεις στην Ευρώπη και «ερυθρόλευκοι» μοιάζουν έτοιμοι. Εκτός του Παπαλουκά, λιμάνι πιάνουν και οι Childress, Vujcic, Halperin και μαζί με τους  Greer, Teodosic, Μπουρούση, Βασιλόπουλο, Σχορτσιανίτη οδηγούν τον Ολυμπιακό, ύστερα από 10 χρόνια στο Final 4. Ο Παπαλουκάς έχει πιάσει τα γνωστά του standards με 11.5 μ.ο. στο PIR, 8 πόντους 73% στα 2π., 37% στα 3π., 2.7 rebounds, 5.2 assists, 1.1 κλέψιμο και 2,8 λάθη.

Ο Νο «4» των «ερυθρολεύκων» κάνει πολύ καλή σειρά εναντίον της Real στα Palyoff, o Ολυμπιακός ηττάται στον ημιτελικό του Final 4 από τον αιώνιο αντίπαλο, ο Παπαλουκάς δεν είναι κακός αλλά δεν είναι και τόσο καλός όσο έχει υπάρξει σε αντίστοιχα παιχνίδια με την CSKA. Το πρώτο βήμα όμως έχει γίνει και ο Ολυμπιακός μοιάζει να είναι έτοιμος να επιστρέψει για τα καλά. Στο πρωτάθλημα οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν μόλις μία ήττα και είχαν το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας και η επιστροφή στην εγχώρια κορυφή ήταν κοντά. Αλλά όπως αποδείχτηκε τόσο μακριά. Από το 1^ο ματς ο Ολυμπιακός χάνει το πλεονέκτημα, το οποίο δεν καταφέρνει να ανακτήσει ποτέ, ο Παπαλουκάς δεν ικανοποιεί καμία εκ των προσδοκιών των «ερυθρόλευκων» φιλάθλων και οι πρώτες μουρμούρες ακούγονται ήδη.

Το καλοκαίρι του 2009 οι Αγγελόπουλοι είναι ίσως πιο αποφασισμένοι από ποτέ. Σίγουρα η παρουσία στο Final 4 τους γλύκανε αρκετά και θέλησαν να πάνε το επίπεδο του roster ένα βήμα παραπέρα. Ο Childress παρέμεινε, ο ρόλος του Teodosic αναβαθμίστηκε και προστέθηκε το οπλοπολυβόλο που άκουγε στο όνομα Linas Kleiza. Όλοι, μαζί κι εγώ, περιμέναμε ότι μετά από μία χρονιά «προσαρμογής» του Παπαλουκά στα νέα δεδομένα και με αυτούς τους παίκτες δίπλα του, θα ήταν ο καταλύτης. Και αν όχι καταλύτης θα βοηθούσε πολύ πιο ουσιαστικά. Ο Ολυμπιακός πήγε στην Euroleague ένα βήμα παραπέρα, καθώς έφτασε στον τελικό, όπου και ηττήθηκε από την Barcelona.

Φημολογείται ότι κατά τη διάρκεια του τελικού και γενικά προς το τέλος της σεζόν τα εσωτερικά προβλήματα ήταν αρκετά, με τον Γιαννάκη να μην καταφέρνει να διατηρήσει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια. Ο Έλληνας guard αγωνίζεται 25’ μ.ο., με 69% στα 2π., 35% στα 3π., 2,1 rebounds, 5,1 assists, 1.3 κλεψίματα και 1.9 λάθη. Κάνει όμως ένα πάρα πολύ καλό final 4, με μέσο PIR 13, 11π., 91% στα 2π. (10/11 στα 2 ματς, 1 rebound, 4 assists, 1,5 κλεψίματα και 2 λάθη) αλλά και πάλι ο Ολυμπιακός δεν κατακτά την κορυφή.

Στο πρωτάθλημα οι «ερυθρόλευκοι» ήταν 2^οι στην κανονική διάρκεια ενώ κατάφεραν να κερδίσουν το Κύπελλο, νικώντας στον τελικό τον αιώνιο αντίπαλο. Ο Παπαλουκάς κα πάλι ήταν κατώτερος των προσδοκιών, στους αείμνηστους τελικούς του 2010 , και ο Ολυμπιακός για μία ακόμα χρονιά δεν καταφέρνει να ανακτήσει τα σκήπτρα. Πέραν των γεγονότων του 3^ου τελικού, ο Παπαλουκάς γίνεται αποδέκτης δριμείας κριτικής και το γυαλί έχει ήδη ξεκινήσει να ραγίζει.

Το καλοκαίρι του 2010 γίνεται μία κίνηση που στο μέλλον, θα στιγματίσει την ιστορία. Οι Αγγελόπουλοι φυσικά περίμεναν ότι με την έλευση του Σπανούλη στο μεγάλο λιμάνι και την ταυτόχρονη παρουσία του με τον Παπαλουκά κα τον Teodosic o Ολυμπιακός θα φτάσει εκεί που δεν κατάφερε να φτάσει τις 2 περασμένες χρονιές κι ότι η αλλαγή θα ήταν άμεση και δεν θα «καθυστερούσε» άλλον έναν χρόνο.

Μία ακόμα χρονιά που ξεκίνησε με πολλά όνειρα, αλλά κατέληξε χειρότερα και από τις 2 προηγούμενες. Με βάση τις προσδοκίες θα μπορούσαμε να το πούμε και φιάσκο. Ο Παπαλουκάς και πάλι δεν έκανε τη διαφορά, εκτός του Top 16 όπου με εξαίρεση το ματς με την Zalgiris εκτός έκανε εξαιρετικά παιχνίδια, που περίμεναν όλοι, με την επιστροφή του στον Ολυμπιακό. Αυτή τη χρονιά έμοιαζε και να μην ταίριαζε με τους άλλους δύο βασικούς άξονες της οργάνωσης των ερυθρολεύκων, παρά το γεγονός ότι ο Ivkovic προσπάθησε να βρει διάφορους τρόπους να ταιριάξει τους guard, καθώς εκτός των τριών υπήρχαν και οι Gordon, Halperin.

Το 1^ο ματς εναντίον της Siena δεν προμηνύει με τίποτα τα όσα θα ακολουθήσουν και ο Ολυμπιακός θα μείνει εκτός Final 4. Στο πρωτάθλημα το 26-0 στην κανονική διάρκεια δίνει και πάλι το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας. Το οποίο όμως και πάλι χάνεται στο 1^ο παιχνίδι στο ΣΕΦ. Ο Παπαλουκάς κάνει εξαιρετικό ματς στο 4^ο τελικό στο ΟΑΚΑ (7π., 3 rebounds, 8 assists, 1 κλέψιμο, 1 λάθος, 4 κερδισμένα φάουλ) αλλά δυστυχώς και αυτή τη φορά αυτό που μένει είναι οι 2 χαμένες βολές στο τέλος. Όπως ο ίδιος δήλωσε αρκετά χρόνια αργότερα:

Μετά από αυτήν τη χρονιά, ακολούθησε ένα περίεργο διοικητικά καλοκαίρι, με αποφάσεις που οι περισσότεροι θεωρήσαμε ότι δεν θα βοηθήσουν. Ο Ivkovic με τα πολλά παρέμεινε στον πάγκο της ομάδας ζήτησε την παραμονή μόνο του Σπανούλη (αν και οι ερυθρόλευκοι είχαν την ευκαιρία να ισοφαρίσουν την πρόταση της CSKA για τον Teodosic). Ο Παπαλουκάς ήρθε σαν Μεσσίας και στον μυαλό της πλειοψηφίας έφυγε σαν αποτυχημένος. Δικαίως ή αδίκως δεν ξέρω, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος μάλλον δικαίως θεωρήθηκε μη επιτυχημένη η επιστροφή του.

Πιθανώς και να ήταν ο καλύτερος 6^ος παίκτης ever στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Υπήρχαν μεμονωμένα παιχνίδια που έδωσε πολλά, υπήρχαν παιχνίδια που έφερε σε πέρας αμυντικές «αποστολές» αλλά δεν υπήρξε κάποια σεζόν σαν κι αυτές που έκανε με την CSKA, που να είναι καταλυτικός για την ομάδα. Ακόμα και τις χρονιές που η ομάδα πήγε στα 2 Final 4, στα εκεί ματς δεν ήταν αρνητικός αλλά δεν ήταν και αυτό που βλέπαμε στα παιχνίδια με τους Ρώσους.

• Θα μπορούσε να είχε προσφέρει περισσότερα; 100%
• Θα μπορούσε να είχε στηριχθεί περισσότερο από ομάδα και τον περίγυρο; 100%

Κάποιοι τον αγαπήσαμε υπέρ του δέοντος, κάποιοι τον μίσησαν χωρίς όμως να φταίει για όλα εκείνος. Ίσως οι τελευταίοι να περίμεναν περισσότερα από όσα μπορούσε να δώσει μέσα στην τοξικότητα του Ελληνικού Πρωταθλήματος.

Το σίγουρο είναι ότι πέρασε στην ιστορία ως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα για τον μπασκετικό Ολυμπιακό – κυρίως λόγω της επιλογής του να φύγει (μάλλον τον διώξαμε) και να πετύχει μακριά από την Ερυθρόλευκη οικογένεια.

Αλλά όπως είπε πολύ εύστοχα ο Γιάννης Τσαρούχης

Ο Τσάρος όπως έμεινε γνωστός στον Ελληνικό τύπο έγινε ένας μύθος για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά για την συνείδηση πολλών φίλων του Ολυμπιακού ήταν ένας αποτυχημένος παρίας Ελληνικών τίτλων… αρκεί αυτό για να τον κατατάξει ως το μεγαλύτερο What if της σύγχρονης μπασκετικής μας ιστορίας;

Αυτό το ερώτημα καλείστε να το απαντήσετε εσείς.