Καλησπέρα σε όλους! Μεγάλο διπλό χθες και δεύτερη νίκη απέναντι στην Maccabi του coach Σφαιρό. Μια νίκη που μας φέρνει στο (10-8) και αφήνει τους Ισραηλινούς στο (8-11). Μια νίκη που ήρθε στην παράταση με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Κώστα Σλούκα, ο οποίος έπαιξε σερί τα τελευταία 32 λεπτά του παιχνιδιού (μπήκε στο 13′ στη δεύτερη περίοδο και δεν ξαναβγήκε), αλλά φυσικά με τους Λαρεντζάκη–Vezenkov–Πρίντεζη δίπλα του να κάνουν μεγάλο παιχνίδι και με τους Livio–Jenkins να κάνουν φοβερή δουλειά κυρίως αμυντικά.
Ο coach Β ξεκίνησε με τον Jenkins και τον Χαραλαμπόπουλο δίπλα στον Σλούκα, με τον Αμερικάνο φυσικά να αναλαμβάνει από νωρίς το μαρκάρισμα του Wilbekin και με τον Έλληνα forward να ισοφαρίζει ουσιαστικά το μέγεθος των αντιπάλων με τον Zoosman απέναντι του στο ‘3’.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε κάπως μαγκωμένα επιθετικά, κάνοντας βιαστικές επιλογές με την Maccabi να πετυχαίνει αρκετά <deflections> στις πρώτες πάσες δυσκολεύοντας έτσι τη ροή της επίθεσης. Μιας επίθεσης που φάνηκε από την αρχή να θέλει να ακουμπήσει στον Πρίντεζη στο <low post>, είτε σε πρώτο χρόνο για <early offense> είτε ακόμα μετά από το πρώτο <pick n roll>. Η διαφορά που βρήκε ο Ολυμπιακός χθες όσον αφορά την αντιμετώπιση του Σλούκα στα <screen> που δεχόταν, ήταν ότι με τον Zizic ως αντίπαλο ψηλό, η Μaccabi δεν μπορούσε να πάει σε <hard hedge> τα οποία έχουμε δει ως κύρια επιλογή των αντιπάλων μας μέχρι σήμερα. Αντίθετα ο Ζizic θα έβγαινε μπροστά στον Σλούκα κάνοντας ωστόσο ένα βήμα πίσω περιμένοντας ουσιαστικά τον κοντό να ξαναέρθει στη θέση του μπροστά από την μπάλα.
Αυτό έδινε χώρο και χρόνο στον Σλούκα για να σκεφτεί τις επιλογές του, έτσι συχνά έβρισκε την πάσα χαμηλά στον Πρίντεζη και με βάση την πρώτη ανισορροπία στο <screen> η περιστροφή της Maccabi μπορεί να έδινε ευκαιρία για έξτρα πάσα στην περίμετρο, κάτι που έγινε αρκετές φορές με τον Χαραλαμπόπουλο αποδέκτη ο οποίος είχε τις ευκαιρίες να χτυπήσει τόσο στο <close out>, όσο και όντας ελεύθερος από τη γραμμή του τριπόντου. Παρένθεση εδώ για τον Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος κατά τη γνώμη μου μπορεί να βοηθήσει τον Ολυμπιακό, από μία θέση που σίγουρα μας λείπει μέγεθος. Τακτικά γνωρίζει που να σταθεί, ειδικά επιθετικά, έχει σωστές επιλογές, ωστόσο αμυντικά πολλές φορές έχει αργές αντιδράσεις κάτι που φυσικά πρέπει να διορθώσει τώρα που είναι υγιής, παράλληλα με το σώμα του.
Παράδειγμα εδώ, με κοντύτερο αντίπαλο, ξέρει ότι θα πάρει το κάθετο <screen> για να βγει στις 45o οπότε, για να μην τον χάσει στο <cross>, αποφασίζει στην πρώτη κίνηση του Bryant να πάει προς τα εκεί ”τρώγοντας” έτσι μια, μάλλον εύκολη, προσποίηση.
Mε την είσοδο του Σπανούλη από την μία πλευρά και του Hunter από την άλλη, ο coach Σφαιρόπουλος πήγε σε αλλαγές απέναντι στον Βασίλη, βγάζοντας έτσι μόνιμα πάνω του τον Αμερικάνο (είτε και τον Bender), και δυσκολεύοντας αρκετά την κίνησή μας επιθετικά.
Την ίδια ώρα αμυντικά, είχαμε ξεκάθαρο πρώτο μέλημα τον περιορισμό του Wilbekin. Ο Jenkins από την αρχή βρέθηκε πάνω του για να τον πιέσει, προσπαθώντας να ”σπάει” όλα τα <screens> που δεχόταν, την ώρα που, αν έμενε πίσω, ο ψηλός μας θα πήγαινε ξεκάθαρα πάνω στον Wilbekin, για να αποφύγουμε το τρίποντο σε πρώτο χρόνο, ρισκάροντας έτσι την περίπτωση κάποιας γρήγορης πάσας, είτε στον <screener> είτε στο πλάι, με τον Bryant έτσι να βρίσκει κάποιους εύκολους πόντους.
Στις αρχές της δεύτερης περιόδου ο Μπαρτζώκας, έκανε ότι και με την Bayern περνώντας τον Σάσα στο ‘3’, αυξάνοντας έτσι το μέγεθός μας και διευκολύνοντας έτσι τις αλλαγές στην άμυνα στην πίσω ζώνη, μειώνοντας και το ρίσκο του <miss-match> στο αμυντικό <rebound>.
Με τον Σπανούλη να μη βρίσκει καθόλου ρυθμό στο παιχνίδι, και τον Σλούκα να μην ξεκουράζεται πολύ, ο McKissic κατάφερε να κρατήσει τον Ολυμπιακό σχετικά κοντά στο σκορ, παίρνοντας συνεχόμενες μπάλες κι επιθέσεις, σ’ ένα σχεδόν ”νεκρό” διάστημα για εμάς.
Με την είσοδο του Wilbekin ωστόσο και τον ίδιο να πρέπει να αναλάβει το μαρκάρισμα του φάνηκε να έχει πρόβλημα. Αφού, ναι μεν πίεζε ικανοποιητικά, μέχρι ένα σημείο, αλλά φαινόταν να χάνει εντελώς τη συγκέντρωση του όταν έπρεπε να επιλέξει πού θα πάει μετά το <screen> (κάτι που έχει ξαναγίνει με Shved και Lull). Χαρακτηριστικό είναι ότι είχε διαφορετικές επιλογές σχεδόν σε κάθε <pick> που δεχόταν (άλλες έμενε πίσω, άλλες έδινε πλευρά, άλλες προσπαθούσε να σπάσει το <screen>), με αποτέλεσμα να μην είναι ξεκάθαρο ποια είναι η οδηγία. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ο Wilbekin δεν ένιωθε το ίδιο άβολα όσο με τον Jenkins απέναντι του.
Με τον Jenkins λοιπόν να επιστρέφει στην πεντάδα και τον Wilbekin να μην περνάει καλά, η μπάλα περάσε σε αρκετές φάσεις και στον Bryant στον οποίο ο coach B είχε αποφασίσει να δίνει πλευρά στο <screen> (αριστερά), έτσι αν αποφάσιζε να πάει προς τα εκεί, εκτός από το κακό του χέρι είχε να αντιμετωπίσει και τη βοήθεια του Livio από το πλάι. Ο οποίος Livio, εκτός από τις βοήθειες στην πίσω γραμμή μετά την πρώτη δράση ψηλά όταν ήταν αυτός ο αμυνόμενος στο <screen>, έκλεινε πολύ καλά το οπτικό πεδίο του κοντού, προσπαθώντας έτσι να δυσκολέψει την πρώτη εύκολη, κοντινή πάσα που θα προσπαθούσε να κάνει για να σπάσει το <hedge>.
Στην άλλη μεριά, ο Σλούκας έπαιρνε συνήθως την μπάλα στη δεύτερη περιστροφή, σε μια προσπάθεια να αποφορτιστεί από την πίεση στο κατέβασμα. Με τον Zizic απέναντι και την επιλογή Σφαιρό να μένει πίσω ο Κροάτης σέντερ, ο Σλούκας συνέχιζε να βρίσκει επιλογές μετά το <screen>, το οποίο τις περισσότερες φορές στηνόταν προς τις 45o μοίρες και όχι τόσο από την κορυφή, δίνοντας έτσι στην Maccabi λιγότερες επιλογές για βοήθεια από τους πλάγιους διαδρόμους και προσπαθώντας να πάει σε ένα ξεκάθαρο <2vs2> παιχνίδι.
Βλέποντας αυτό ο Σφαιρό, άλλαξε τον Zizic και πέρασε τον Hunter στο ‘5’ πηγαίνοντας ταυτόχρονα σε αλλαγές στην άμυνα. Κάτι που δεν φάνηκε να επηρέαζει και πολύ τον Κώστα, ο οποίος πήγαινε στο ένας μ΄ έναν απέναντι στον Αμερικάνο ψάχνοντας παράλληλα και το <kick out> εξώ. Με τον Hunter απέναντι ο Σλούκας από το 27′ και μετά βρήκε 9 πόντους και 2 πάσες εξώ, για τα τρίποντα των Λάρυ–Σάσα (συν ακόμη μία <assist> στη ρακέτα για τον Hassan). Αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι όλοι στην πεντάδα είχαν πολλές φορές την υπομονή για να χτυπήσουν αυτή την άμυνα με αλλαγές του Σφαιρό, και να ψάξουν την έξτρα πάσα.
Με τους Λάρυ–Jenkins να σπάνε όλα τα <screen> και να βρίσκονται πάντα ένα βήμα από τους Jones και Bryant, o Oλυμπιακός έβγαζε καλές άμυνες αφού μετά το πρώτο <screen> ψηλά, όλοι έκλειναν στη ρακέτα ρισκάροντας λίγο παραπάνω το μακρινό σουτ των Ισραηλινών, καταφέρνοντας όμως πολλά χέρια στην μπάλα κοντά στο ζωγραφιστό (Livio–Σάσα), αλλά και πολλά <deflections> σε <kick-outs> (Λάρυ–Jenkins). Ωστόσο επιθετικά, δεν μπορούσε να πάρει διαφορά, αφού σε αρκετά σημεία είχαμε κακές επιλογές, με τον Σάσα μέχρι εκείνη την ώρα να μην έχει βρει καθόλου ρυθμό στην επίθεση, μπερδεύοντας έτσι περισσότερο το μυαλό του αφού πολλές φορές δεν έπαιρνε σουτ που έπρεπε να πάρει προσπαθώντας να χτυπήσει στο <close-out> χωρίς να έχει αποφασίσει ακριβώς τι θέλει να κάνει.
Μια κακή επιλογή του McKissic να πάει <under> απέναντι στον Wilbekin και ένα επιθετικό <rebound> του Hunter έφεραν τη Maccabi στο +4 (71-67). Mε ψυχραιμία στις βολές ισοφαρίσαμε για να πάμε στην τελευταία κατοχή με την Maccabi να έχει 24 δευτερόλεπτα στο (71-71). Ο coach Μπαρτζώκας αποφάσισε να πάει σε παγίδα στον Wilbekin για να βγάλει την μπάλα από πάνω του και να κάνει φάουλ μετά (λογικά σε όποιον γινόταν αποδέκτης) και να έχει εκείνος την τελευταία επίθεση, προσπαθώντας παράλληλα να βάλει πίεση σ’αυτόν που θα πήγαινε στις βολές δίνοντάς του την ευθύνη του ματς χωρίς να του την έχει δώσει ο προπονητής του. Και εν μέρει δικαιώθηκε αφού ο Dorsey έχασε τη μία βολή, η Maccabi πήρε βέβαια το επιθετικό <rebound> αλλά ο Wilbekin έχασε κι αυτός μία βολή για να στείλει τελικά το ματς στην παράταση ο Σλούκας με δύο βολές μετά από φάουλ του Hunter, αφού και πάλι είχε χτυπήσει την αλλαγή.
Στην παράταση, ο coach πέρασε τον Πρίντεζη στο παιχνίδι αφού έψαχνε μια έξτρα σταθερά στην επίθεση. Με την άμυνα της Maccabi προσαρμοσμένη στον Σλούκα και στο <pick n roll> με τον Martin, τόσο ο Πρίντεζης (1 τρίποντο) όσο και ο Λάρυ (3/4 βολές και 1 τρίποντο) βρήκαν χώρους για να χτυπήσουν από την περίμετρο και το <close out>. Και όσο η άμυνα προσαρμοζόταν ολοένα και περισσότερο στη ρακέτα ψάχνοντας να κλείσει τις κοντινές πάσες μετά το screen, ο Σλούκας είδε στην αδύνατη πλευρά τον Σάσα ο οποίος ”χρωστούσε” άλλο ένα μεγάλο σουτ για να τελειώσει το ματς.
Ένα παιχνίδι που μας έφερε μια πολύ σημαντική και για τη βαθμολογία νίκη (αφού πάμε στο 2-0 απέναντι στην Maccabi κάτι που θα μετρήσει πολύ σε πιθανές ισοβαθμίες). Ένα παιχνίδι που είδαμε τον Ολυμπιακό να αντιμετωπίζει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του πολύ καλά τον Wilbekin οδηγώντας τον σε 5/16 σουτ και 8 λάθη, με τους Jenkins–Λάρυ να παίζουν πολύ καλά πάνω του αλλά και τους υπόλοιπους της πεντάδας να έχουν σωστές περιστροφές όταν ρισκάραμε με δύο παίχτες πάνω του για λίγα δευτερόλεπτα, ώστε να του κοπεί η γρήγορη εκτέλεση.
Επιπλέον είδαμε πολύ περισσότερη κίνηση στην επίθεση, λιγότερα στατικά <pick n roll> και συμμετοχή αρκετών παιχτών στο <play> μετά το πρώτο <screen> με αρκετή προσπάθεια για έξτρα πάσα αλλά και για σύνδεση δυνατής-αδύνατης πλευράς. Λίγο περισσότερη συγκέντρωση στις επιλογές στο <close-out> χρειάζεται αφού πολλές φορές ενώ φαινόταν ότι έχουμε πλεονέκτημα καταλήγαμε σε λάθος.
Στα πολύ θετικά επίσης η ετοιμότητα του Λαρεντζάκη για δεύτερο παιχνίδι μετά το Βελιγράδι, ο οποίος αμυντικά είναι πολύ σωστός τακτικά ξέρει να παίρνει σωστές τοποθετήσεις τόσο στην ομαδική άμυνα όσο και να βάζει σωστά το σώμα του στην πίεση, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν φοβάται να πάρει ευθύνες και επιθετικά όταν θα του παρουσιαστεί η ευκαιρία. Προσωπικά το καλοκαίρι ήμουν από αυτούς που δεν έβρισκα θέση στον Λάρυ στην ομάδα, και μπορώ να πω ότι δίκαια έχει τη θέση του στη δωδεκάδα και είναι εκεί για το ρόλο που του αναλογεί.
Ένα μπράβο και στον Livio ο οποίος όπως έχουμε ξαναπεί είναι ο πιο κομβικός ψηλός του ρόστερ, παίζει και στις δύο θέσεις με τον οποιονδήποτε άλλο ψηλό δίπλα του και η δουλειά που κάνει στην άμυνα είναι φοβερή. Επίσης μια ιδιαίτερη αναφορά στον Σάσα, ο οποίος μέσα σε μισό χρόνο έχει καταφέρει να είναι από τους πιο σημαντικούς παίχτες του Ολυμπιακού και καταφέρνει, ακόμα και σε παιχνίδια που δεν ξεκινάει καλά, να είναι επιδραστικός.
Villeurbanne την Παρασκευή στο ΣΕΦ, μια πολύ αθλητική ομάδα θα έρθει στο Φάληρο με 5 ή 6 νίκες χωρίς να έχει τίποτα να χάσει, αντίθετα μ’ εμάς που θέλουμε την 4η συνεχόμενη νίκη οπωσδήποτε, αφού ακολουθεί πρόγραμμα φωτιά με 3 εκτός έδρας παιχνίδια σε Λυών, Κάουνας και Μιλάνο.
ΥΓ. Κώστα είσαι απόλαυση ρε φίλε!
