«They’re talking about things of which they don’t have the slightest understanding, anyway. It’s only because of their stupidity that they’re able to be so sure of themselves.»

Οι παραπάνω γραμμές είναι ένα απ’τα αγαπημένα μου κομμάτια από τη «Δίκη» του Kafka και βρίσκει πλήρη εφαρμογή στο 90% των περιπτώσεων – τουλάχιστον της δικής μου κοινωνικής καθημερινότητας.  Αυτές οι γραμμές είναι αντανακλαστικά ( ¯\_(ツ)_/¯ ) η πρώτη μου σκέψη σε κάθε υπερβολή, σε κάθε αμετροέπεια που διαβάζω/ακούω/συναντώ ένθεν κακείθεν. Και εντάξει, αν υπάρχει κάτι στο οποίο είμαστε *πραγματικά* καλοί, αυτό είναι η ακατάσχετη αμετροέπεια. Ειδικά για ζητήματα που είτε δεν καταλαβαίνουμε είτε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε επακριβώς.

https://i.makeagif.com/media/11-22-2016/oDYO0p.gif

Κομμάτι αυτής της αμετροέπειας είναι και η σχεδόν καθημερινή αναθεώρηση βλέψεων ανάλογα με μια ήττα, μια μεταγραφή ή έναν τραυματισμό (btw αν έβγαλα ένα πόρισμα τελευταία, αυτό είναι ότι η συνειρμική αλληλουχία «τραυματισμός» – «μεταγραφή» λειτουργεί τελείως παβλοφικά σε όλους μας).

Πρώτα, ρίχνουμε όλες μας τις ελπίδες σε αυτούς που είναι εδώ. Μετά μόλις φύγουν αρχίζει η απαξίωση, ο νιχιλισμός. «Ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός» άλλωστε. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο εδώ: Πάντα ο καινούριος είναι καλύτερος απ’τον προηγούμενο, όπως ακριβώς στις διαπροσωπικές σχέσεις.  «Το μοναστήρι να ‘ναι καλά», «η ομάδα πάνω απ’όλα». Σαν αυτό το «εσύ να ‘σαι καλά κι από Μαρίες, ουυυ» που σου λένε όσοι είναι δίπλα σου όταν χωρίσεις. Και μετά ξανά όλα καλά. Μέχρι να έρθει μια ανόητη ήττα (btw όλες οι ήττες ανόητες είναι, οι άλλοι δεν δικαιούνται ποτέ τίποτα) ή ο πρώτος τραυματισμός, ακόμα και κάποιου πρακτικά ρολίστα. Εκεί περιμένουμε τον αντικαταστάτη/σωτήρα ως την manic pixie girl που θα μας βγάλει απ’την μιζέρια μας και τις ψυχαναγκαστικού βαθμού νόρμες μας και θα μας οδηγήσει στην ευτυχία. Αν αυτή η κυκλοθυμία δεν είναι ατόφια προσομοίωση ερωτικής σχέσης, τότε τι είναι;

Συχνό επακόλουθο του όποιου συναισθηματικού breakdown είναι η (δια)στρέβλωση των γεγονότων, προς ικανοποίηση των «what ifs» που έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε. O Young  είναι μια τέτοια περίπτωση στη δική μου λογική. Νιώθω ότι πολύς κόσμος έβαλε σε ένα νοητό μιξεράκι τις προσδοκίες που έχει γι’αυτόν λόγω των δυνατοτήτων του συν το τι νομίζει πως έδειξε ο παίκτης πέρυσι συν το τι πραγματικά έδειξε (σε ένα δείγμα μόλις 5 παιχνιδιών της ανώφελης regular season) φτιάχνοντας ένα μείγμα υπερβολών, για έναν center που στα δικά μου μάτια, αυτή τη στιγμή πλην της αυτοπεποίθησης και του ρυθμού δεν διαφέρει και σε πολλά με τον άγουρο παίκτη που μας συστήθηκε πέρυσι. Αυτό βέβαια είναι η δική μου αφήγηση των πραγμάτων & δέχομαι όλο τον αντίλογο του κόσμου. Ο Hegel ας πούμε, πίστευε ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια γιατί δεν υπάρχει κανένας παράγοντας έξω απ’την ανθρώπινη αντίληψη που να μπορεί να την επιβεβαιώσει/επικυρώσει. Ας συμφωνήσω.

{παρένθεση: Για όλον αυτόν τον ανυπόφορο καταιγισμό νευρωτικών συμπεριφορών θα μου ήταν πολύ εύκολο να κατηγορήσω αυτούς που διοχετεύουν την πληροφορία, αλλά παραείναι εύκολο για να το κάνω. Στην τελική δεν το κατέχω και πολύ το θέμα. Αλλά ειλικρινά νομίζω ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ότι σαν χώρα δεν έχουμε έναν Bill Simmons για παράδειγμα. Κι’αυτό γιατί το πρόβλημα δεν είναι η μιντιακή επιρροή των “pundits” στην κοινή γνώμη αλλά το ότι η κοινή γνώμη επιλέγει να τρέφεται από βολικές -για εκείνη και το πεπτικό της σύστημα- φωνές/απόψεις. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό & δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα.}

Φέτος μου φαίνεται ότι πολλά δεν βγάζουν νόημα σ’αυτήν την Euroleague. Εκεί που μέχρι πέρυσι είχαμε συνηθίσει σε μια ανθολογία πλέον μιλάμε για μια Saga και μάλιστα γραμμένη σε μια ακατάληπτη γλώσσα. Αρχαία ισλανδικά ή κάτι τέτοιο. Sorry, το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους του Skeleton tree (thx Nick Cave, τι αλμπουμάρα). Νιώθω ότι αυτό το χαοτικό πράγμα θα μας ευνοήσει. Wishful thinking ή όχι, θα φανεί με τη νέα χρονιά. Αφού άντεξα χρονιά που έφυγε ο Bowie & αποσύρθηκε ο Duncan, αντέχω τα πάντα στην τελική.

Tbh το τελευταίο διάστημα δεν έχω παρακολουθήσει τα δρώμενα αρκετά (αυτό μπορεί να συμβεί αν ξαφνικά πέσει στα χέρια σου ένα kindle) & μου φαίνεται ότι πλέον δεν ισχύει τίποτα απ’όσα θυμόμουν έναν μήνα πριν, ότι οι σταθερές που είχα θεμελιώσει στο μυαλό μου είναι όλες για τα σκουπίδια. Κάτι το οποίο βρίσκω τέλειο για την ώρα (και εξαντλητικό ωστόσο) και εν πολλοίς το προσάπτω στο καινούριο σύστημα της Euroleague το οποίο παίζει μπάλα σε love/hate basis (για την ώρα είμαι στους  love). Anw, αρκετά με τις φλυαρίες, περνάω στην εξαγωγή αυθαίρετων συμπερασμάτων:

*μουσικούλα αγωνίας*

• Το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις μετά από ήττα, είναι να μην ανοίξεις ουδεμία σελίδα η οποία δίνει την επιλογή του σχολιασμού. Σύμφωνα με (δικές μου) έρευνες, αυτού του είδους οι σελίδες είναι το συχνότερο αίτιο της επιληψίας. Με ευχαριστείς μετά.
• Το σύστημα της λίγκας για την ώρα είναι λειτουργικότατο. Κι όταν πρόκειται για λειτουργικότητα, έχω κυρίως ένα κριτήριο: Το ενδιαφέρον. Οι ομάδες είναι κοντά βαθμολογικά, που σημαίνει ότι για την ώρα δεν ελλοχεύει ο κίνδυνος να δούμε πολλές αδιάφορες ομάδες και συνεπώς παιχνίδια-φρικωδίες (δεν έχω χειρότερο) στο άμεσο μέλλον.
• Η CSKA προφανώς και έχει ξεχωρίσει (έχει τον 1^ο ή 2^ο καλύτερο προπονητή κατ’εμέ, βρείτε τα εσείς, δε θα βγάλω εγώ το φίδι απ’την τρύπα) και όλοι οι υπόλοιποι πάνω-κάτω βράζουν στο ίδιο καζάνι είτε λόγω απουσιών είτε λόγω ελλιπούς συνοχής (στην κατηγορία των ομάδων «υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο» βάζω τις baskonia & brose // φανατικά με trinchieri) με αποτέλεσμα να μην έχουμε δει πραγματικά καλές *ομάδες* με σταθερότητα. Σ’αυτό εν μέρει το αντιληπτικό μου σύστημα εξηγεί το από πάνω περί ενδιαφέροντος.
• Με βάση το γενικό επίπεδο, είμαστε πολύ δυνατή ομάδα ως τώρα. Και το λέω εγώ που είμαι φύσει ιδιότροπος και απαισιόδοξος. Guess what, τελικά μάλλον δεν τα κάνουμε όλα λάθος. ^_^
• Ότι όποιος κλείνει μια πρόταση με το «κτλ», κατά 95% δεν είχε τίποτα άλλο να προσθέσει ως «λοιπά» σε όσα ήδη είπε.