Στέκομαι για λίγο αναποφάσιστος μπροστά στη βιβλιοθήκη με τα cd’s. Απλώνω διστακτικά το χέρι. Το ξαναμαζεύω. Τεντώνω αυτή τη φορά το αριστερό χέρι αποφασιστικά, επιλέγοντας τον κατάλληλο δίσκο για την περίσταση και κρατώντας σφιχτά το «τρόπαιο» κατευθύνομαι με αργά βήματα στο cd player. Όχι, δεν κάνω βιαστικές κινήσεις και αυτό είναι ένα μυστικά της απόλαυσης άλλωστε, να μεγαλώνεις το ταξίδι μέχρι τον προορισμό. Κάθομαι αναπαυτικά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, ρουφάω με κλειστά τα μάτια την πρώτη γουλιά του αχνιστού καφέ με τη συνοδεία του απαραίτητου τσιγάρου. Πρέπει βλέπετε φίλες και φίλοι να ξεκινήσω να γράφω. Λένε ότι μόνο για ένα πράγμα μπορεί να «γράψει» κάποιος : για αυτό που βρίσκεται μπροστά από τις αισθήσεις του τη στιγμή που γράφει… Και ο ήχος από τον πρώτο δίσκο των Led Zepellin δημιουργεί ήδη την απαραίτητη μαγεία στο χώρο για να γραφτεί ένα κείμενο για τη μοναδική περίπτωση του «Mr. Γλώσσα», του φανταστικού κύριου Κώστα Σλούκα.
Η φωνή του Robert Plant από το πρώτο τραγούδι “Good times, bad times” ήδη φτάνει στα αυτιά μου:
«…In the days of my youth
I was told what it means to be a man…»🎸
Νομίζω δύο πράγματα χαρακτηρίζουν τον Σλούκα και το πρώτο είναι ωριμότητα βετεράνου που είχε από τα μπασκετικά του γεννοφάσκια. Φανταστείτε για παράδειγμα ότι βρίσκεστε σε ένα μπαρ για ποτό και στην παρέα μαζί σας υπάρχουν οι νεαροί Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης κλπ… Σε ποιον θα δίνατε τα κλειδιά του αυτοκινήτου να οδηγήσει; Ακριβώς, σε κανέναν από αυτούς. Θα παίρνατε τηλέφωνο τον Σλούκα να έρθει να σας πάρει γιατί δεν θα είχε βγει πιθανότατα μαζί σας καν. Θα έβλεπε για 653η φορά το βίντεο από το τελευταίο του παιχνίδι. Σας θυμίζει κάποιον; Σκληρή δουλεία από μικρή ηλικία, ωριμότητα στις επιλογές, όπως για παράδειγμα η επιλογή του να πάει στον Άρη και προσήλωση στα… κλειδιά του αυτοκινήτου. Και εδώ κάπου φτάνουμε στο δεύτερο πράγμα που τον χαρακτηρίζει. Την Γλώσσα! Ξέρετε. Αυτή που κρέμεται προς τα έξω στις μεγάλες στιγμές. Η γλώσσα της θεάς Kάλι, το μυθικό σύμβολο του άλλου θρυλικού συγκροτήματος, των Rolling Stones.
Στο δωμάτιο όμως ακούγεται ο ήχος από το μαγικό άγγιγμα στις χορδές από τα ακροδάχτυλα του Jimmy Page. Ακούγεται ήδη το δεύτερο truck του δίσκου “Babe, I’m Gonna Leave You”. Σκέφτομαι ότι η ροκ μουσική μπορεί να θεωρηθεί σαν μια προσπάθεια εξόδου από αυτό το νεκρό, άψυχο σύμπαν και διεκδίκησης του σύμπαντος της μαγείας. Και αν βρίσκεται κάτι κοντά στη ροκ αυτό είναι το μπάσκετ. Ένας lead quitarist όπως ο Page θα έπρεπε να θεωρηθεί αρχιερέας αυτής της μυστηριακής θρησκείας.
Αλλά τότε και ένας μεγάλος playmaker θα ήταν ένας μεγάλος μάγος του μπασκετικού σύμπαντος. Οι στίχοι από το I’m Gonna Leave You διακόπτουν τις σκέψεις μου:
“… Babe, baby, baby, I’m gonna leave you
I said baby, you know I’m gonna leave you
I’ll leave you when the summertime
Leave you when the summer comes a rollin’
Leave you when the summer comes along…”🎶
Αλλά όχι, αυτό είναι!
Ο Κώστας Σλούκας και η πρώτη μεγάλη εμφάνιση της γλώσσας του. Την έβγαλε στο ίδιο του τον εαυτό. Παρουσιάστηκε σε όλους του προπονητές κ.κ. Duda, Μπαρτζώκα, Σφαιρόπουλο, με τη σειρά εμφάνισης, πέρασε το λουρί της Fender Stratocaster γύρω από το κεφάλι του, έπιασε την πένα, δυνάμωσε τέρμα τον Marshall ενισχυτή και τους είπε:
Ε, και εκείνοι του είπαν «καλά παιδί μου, η θέση είναι κατειλημμένη από τον Βαγγέλη Μάντζαρη, υπόγραψε μια αίτηση και θα σε ειδοποιήσουμε»… Δηλαδή όχι ακριβώς, αλλά κάπως έτσι τέλος πάντων. Και κάπου εκεί εμφανίστηκε Zelico Οbradovic, που με καθαρό μυαλό από απόσταση είχε διακρίνει το σπάνιο χάρισμα. Η φύση βλέπετε έκτος από μεγάλη πόρνη έχει και την συνήθεια να καλύπτει τα κενά. Και την κατάλληλη στιγμή που γράφω την τελευταία λέξη ακούγεται στο χώρο το μελαγχολικό τρίτο τραγούδι του δίσκου:
“…You know you shook me
You shook me all night long.
You know you shook me, baby…”🎵
You shook us Κώστα. Όλον τον ερυθρόλευκο κόσμο και σίγουρα τους προέδρους. Πίστεψαν από την πρώτη στιγμή σε εκείνον και προφανώς θα αισθάνθηκαν μια πίκρα. Το παράδοξο είναι ότι πραγματικά δεν ευθύνεται κανείς γι αυτό! Αν το δούμε Oλυμπιακοκεντρικά ήταν μεγάλο πλήγμα. Αλλά ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από μας, αλλά γύρω από τους πρωταγωνιστές του αθλήματος. Η διοίκηση έκανε μια καταπληκτική πρόταση, ο Σφαιρόπουλος μίλησε με ειλικρίνεια, o Obradovic άρπαξε την ευκαιρία και ο Σλουκας ρώτησε «κόουτς θα παίζω;” Άκουσε “Yes Κosta” και σεμνά αθόρυβα και ταπεινά γεννήθηκε ένας από τους κορυφαίους playmaker στην σύγχρονη μπασκετική ιστορία της Ευρώπης. Όσο για μας; Απομείναμε “Dazed and confused” όπως το 4ο κομμάτι του δίσκου που φτάνει στα αυτιά μου και στα πλήκτρα μου.
Και η Fener λοιπόν έφτασε τόσο ψηλά όσο καλός ήταν ο ροκάς μουσικός που επέλεξε ο Ζοτς. Και αποδείχτηκε πολύ καλός… Η γλώσσα του Κώστα απέκτησε μια ξεχωριστή, δική της, μεταφυσική δύναμη, που αλλάζει τις ιστορίες μας στο μπασκετικό σύμπαν! Ήδη ακούγεται το πέμπτο τραγουδι. “Your Time is Gonna Come”. Η ένταση η προσμονή και η αδρεναλίνη αρχίζει να ανεβαίνει…
«Μεγάλωσε» ο Κώστας στην Τουρκία τόσο που δεν το καταλάβαμε και εμείς οι ίδιοι. Βελτιώθηκε με σκληρή δουλειά και με σωστή καθοδήγηση σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού. Αμύνεται καλύτερα, διαβάζει καταπληκτικά, πασάρει με ευφυΐα και εκτελεί πιο δολοφονικά από πληρωμένο μέλος της familia στο Νew Jersey. Έγινε αυτό που πίστευε μόνο ο ίδιος ίσως πριν 10 χρόνια. Κορυφαίος playmaker. Ίσως παρά έγινε βέβαια άσσος εδώ που τα λέμε. Βλέπετε αν στην μπασκετική μυθολογία ο άσσος είναι ο δημιουργός, το 10 το καλό και το «δυάρι» είναι ο σκόρερ, ο γκολτζής σέντερ φορ, θα λέγαμε ότι ο Σλούκας άφησε πίσω λίγο το «σεντερφορίσιο» ένστικτο. «Μπουμπούνα τα Κώστα» που λέει και μια ψυχή εδώ στη σελίδα!
Μεγάλωσε μπασκετικά ο Κώστας, μεγάλωσε και επιθυμία μας να τον ξαναδούμε στα ερυθρόλευκα. Να τελειώσει και η δύσκολη ανάβαση μας στο “Black Mountain Side” που παίζουν τώρα τα ηχεία στο δωμάτιο. Στρίβω ένα τσιγάρο και θυμάμαι. Τον έχω βρίσει ως αντίπαλο; Ναι… Έχω θυμώσει; Πολύ… Έχω πικραθεί; Σαν να έχω καταπιεί μια κανάτα λεμόνια…
Όμως κάθε φορά, κάθε καλοκαίρι, μακριά από την ένταση των παιχνιδιών, καταλάβαινα. Έκλεινα τα μάτια και σε κάθε ρόστερ τον φανταζόμουν, εκεί, δίπλα στον αρχηγό και διάδοχο του αρχηγού. Η «γλώσσα» αυτή είναι κομμάτι της ιστορίας της ομάδας, μέρος της Ολυμπιακής ψυχής. Είναι η γλώσσα του αιώνιου έφηβου της ομάδας, μιας φτωχογειτονιάς που έμελε να κυριαρχήσει παντού.
Ακούω ήδη το “Communication Break Down” και σκέφτομαι ότι οι επιστροφές είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Κουβαλάνε καλοί μου φίλοι βλέπετε, εκτός από προσδοκίες, και «ιστορία». Χρειάζεται μεγάλη δύναμη και μεγάλο θράσος να πετύχουν. Και πάλι αυτή η “γλώσσα» του Κώστα Σλούκα κάνει την εμφατική εμφάνιση της. Από όλες τις δύσκολες προκλήσεις μετά την Fener, επέλεξε την χειρότερη! Ομάδα στο χειρότερο σημείο της δεκαετίας, Σπανούλη προς το τέλος, χωρίς συμμετοχή σε Α1, με τεράστιες όμως προσδοκίες από τον κόσμο και αρκετή καχυποψία. Όλοι θα τρέχαμε μακριά και αυτός έκανε σαν τρελός να επιστρέψει! Η μαγεία του ροκ κιθαρίστα.
Το νέο πάντρεμα σαφώς και δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δυο μεταβατικές ουσιαστικά χρονιές με δυσκολίες λόγω πανδημίας με την αποχώρηση του Σπανούλη αλλά και την συνύπαρξη με ένα προπονητή με διαφορετικό τρόπο σκέψης και δουλειάς από τον Obradovic. Όμως ο Σλουκας είναι πολύ πολύτιμος για να μην αξιοποιείται πλήρως. Ευτυχισμένη σύζυγος, ευτυχισμένο ζευγάρι και χαρούμενος Σλουκας κάνει καλό στην αγωνιστική μας υγεία θα πω εγω. Ειλικρινά πιστεύω ότι η επιτυχία της ομάδας φέτος θα εξαρτηθεί από τον βαθμό αξιοποίησης του. Η αγωνιστική μας μοίρα είναι δεμένη μαζί του και η ψυχή του είναι η ψυχή της φετινής ομάδας και πιστέψτε με, είμαστε πολύ πολύ τυχεροί άνθρωποι και οπαδοί. Και ο ίδιος όμως είμαι σίγουρος ότι νιώθει τυχερός κάθε φορά που πατάει το παρκέ στο ΣΕΦ. Γι αυτό επέστρεψε, για αυτό είμαστε εκεί για την ομάδα! “I Can’t quit you baby” σιγοψιθυρίζω μαζί με τον Plant το προτελευταίο κομμάτι του Led Zepellin I.
Ακουμπάω την πλάτη μου στο κάθισμα και πίνω την τελευταία γουλιά του καφέ. Κάτι τραβάει την προσοχή μου έξω από το παράθυρο. Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα σμήνος θαλασσοπούλια που μοιάζουν να διαγωνίζονται ποιο θα κάνει την πιο όμορφη φιγούρα! Μα πόσα πολλά είναι; Πόσα πολλά παιδιά ξεκινάνε με χιλιάδες όνειρα αντίστοιχα, την πορεία τους στο άθλημα; Και πόσα είναι αυτά τα «σπάνια πουλιά» που καταφέρνουν να φτάσουν στην κορυφή; Ένα τέτοιο παιδί από μια απλή οικογένεια ο Κώστας κατάφερε, με σκληρή δουλειά να ανήκει σε ένα πολύ, πολύ κλειστό κλαμπ των μάγων του αθλήματος.
Ακούγονται οι τελευταίοι στίχοι στα ηχεία: «… When I give you all my love, please, please be true...”. Σκέπτομαι ότι πολλές φορές εμείς οι οπαδοί απαιτούμε από τους παίκτες να δείχνουν διαρκώς την αφοσίωση τους, αντίθετα με μας που δύσκολα μένουμε πιστοί σε αυτούς. Πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό ότι οφείλουμε σεβασμό σε όλα αυτά τα παιδιά. Ταξιδεύουμε με τα δικά τους μπασκετικά όνειρα άλλωστε, με τα δικά τους φτερά, έστω λαθραία, έστω για μια στιγμή.
Στη δική του «γλώσσα» κατοικούν και τα δικά συναισθήματα, η δική μας μπασκετική ψυχή. Και κάθε φορά που θα διασχίζει το παρκέ θα κρυφοκοιτάζουμε από μια γωνία και θα κλέβουμε λίγο από τα δικά του όνειρα, τη δική του μαγεία..
Χρόνια πολλά Κώστα!!
