Δύο και σήμερα κυρίες και κύριοι.
Σαν άλλοι φαντάροι που περιμένουν με αδημονία το απολυτήριο και την επιστροφή στην «κανονική» ζωή μετά τη θητεία, έτσι εμείς οι Γαύροι μετράμε τις αγωνιστικές που απομένουν μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας της Ευρωλίγκα, για μα δούμε από ποια θέση θα περάσουμε από την κανονική διάρκεια της διοργάνωσης στα play offs. Στην περίπτωση του κουρασμένου, ή και όχι τόσο, φαντάρου, αλλά και στην περίπτωση του Ολυμπιακού μας τα δύσκολα αλλά και τα όμορφα είναι μπροστά. Play offs, όνειρο για ακόμα ένα final 4 αλλά και μάχη, αγωνία. Η σεζόν κύλησε περίεργα αλλά το σημαντικό είναι πως η ομάδα θα είναι εκεί.
Στο poll που έτρεξε η σελίδα μας σε κάθε πλατφόρμα, όσες και όσοι ψήφισαν έβγαλαν πραγματισμό.
Το 75% μας βλέπει ή στο 5 ή στο 6 της τελικής κατάταξης. Εντάξει, υπάρχει και ένα 19% που δεν χάνει ποτέ την ελπίδα για πλεονέκτημα. Κάτι που δεν είναι στο χέρι μας απόλυτα αλλά που παραμένει πολύ-πολύ σημαντικό. Το 8% που μας βλέπει play in, το εκλαμβάνω σαν ένα ποσοστό δεισιδαιμονίας που θέλει να ξορκίσει την πιθανότητα ή που θέλει τόσο πολύ να συμβεί το συναπάντημα με τον ΠΑΟ στα play offs.
Αν και έχουμε μπροστά μας ένα σπουδαίο και σημαντικό παιχνίδι με την εβρισκόμενη σε δύσκολη θέση Partizan στο καυτό Βελιγράδι, δεν μπορώ να αγνοήσω την επιθυμία να μπω στη συζήτηση για τον προτιμότερο αντίπαλο στο ενδεχόμενο που τελικά όντως καταλήξουμε εκεί που μας βλέπει η πλειοψηφία.
Έστω ότι καταλήγουμε 5-6, άρα θα πρέπει να διαλέξουμε κάποιον ανάμεσα σε ΠΑΟ, Μπαρτσα και Μονακό.
Η εκπεφρασμένη πρώτη επιλογή μου ήταν και είναι ο αιώνιος αντίπαλος. Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει μια εξαιρετική χρονιά, κατάφερε άμεσα να φτιάξει ένα τρομερά ανταγωνιστικό σύνολο που έχει ρόλο διεκδικητή του τίτλο, αλλά στο ματσάρισμα με εμάς έχει ακόμα αρκετές δυσκολίες να αντιπαρέλθει. Η προηγούμενη διετία έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα κυριαρχίας του Ολυμπιακού απέναντι στον ΠΑΟ. Η ομάδα μας νιώθει πως μπορεί να τους επιβληθεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και απόδειξη αποτελούν τα δυο πρόσφατα ντέρμπι με διακύβευμα. Και στο Κυπελλο και στο Σεφ για το 2ο γυρο της Ευρωλίγκα ο Μπαρτζωκας και οι παίχτες του έδειξαν στους αντιπάλους τους ότι έχουν και το πλάνο αλλά και την ικανότητα να τους κερδίσουν. Ο Nunn ζορίζεται, ο Lessort μόνος δεν μπορεί να τα βάλει με την πολυποίκιλη frontline μας, ο Grigonis μπαίνει σε άβολα μονοπάτια να παίξει με μπάλα πολύ περισσότερο από αυτό που μπορεί, εξαιτίας της άμυνας του Θρύλου, και ο Grant στα δυο τελευταία παιχνίδια βγάζει δισταγμό στην εκτέλεση.
Πέρα από το αγωνιστικό αυτό καθαυτό, η πίεση σε ένα τέτοιο συναπάντημα θα είναι τεράστια και για τις δυο ομάδες και νομίζω πως το project του ΠΑΟ δεν είναι ακόμα έτοιμο να τη διαχειριστεί στο βαθμό που μπορεί να το κάνει ο Ολυμπιακός. Δυστυχώς όμως πλέον το ενδεχόμενο να ζήσουμε αυτό το ματσάρισμα απομακρύνεται. Δε νομίζω ότι ο ΠΑΟ θα χάσει κάποιο από τα τρία επόμενα παιχνίδια και έτσι θα καταλήξει 2ος.
Περνάω λοιπόν στα πιο βάσιμα ενδεχόμενα.
Μονακό ή Μπαρτσα;
Δε μου αρέσουν οι αλλαγές και προτιμώ το «κακό» που γνωρίζω από αυτό που δεν γνωρίζω.
Με την παρέα του James μας ενώνει μια προϊστορία, ένα πλήθος κλειστών παιχνιδιών, μια μεταγραφική καζούρα, μια επική 3η περίοδο σε ημιτελικό F4, γενικά έχουμε κοινές αναμνήσεις που θα ήθελα να εμπλουτίσουμε με μια ακόμη σειρά for the ages. Έχουν κορμιά, έχουν εξαιρετικούς χειριστές που μπορούν να δημιουργήσουν ανισορροπία μετά από ball screens, πλέον έχουν και εμπειρία, δεν τους έχουμε παίξει φέτος με πλήρη backcourt (ο Loyd μπορεί να απελευθερώσει τόσο τον Mike οσο και τον Okobo και να αποδιοργανώσει τις καλύψεις μας και τα tags) αλλά κάπου εδώ τελειώνουν τα ζόρια.
Η Μονακό σουτάρει μέτρια, στην καλύτερη, από το τρίποντο κάτι που για μας είναι ευλογία. Η άμυνά μας ρισκάρει με το σουτ και μετατρέπει σε ναρκοπέδιο το post, απέναντι σε αυτούς θα το κάνει με μεγαλύτερη άνεση.
Πλέον, με την παρουσία του Wright και το δίδυμο με τον Petrusev έχουμε κορμιά να περιορίσουν τον αεροδιάδρομο του Hall που είναι ο πιο αταίριαστος ψηλός τους για εμάς την τελευταία 3ετια. Ταυτόχρονα αυτοί οι δυο μπορούν να φθείρουν και τον Brown που τα πηγαίνει εξαιρετικά με Peters.
Τέλος η έδρα τους δεν είναι ακριβώς κολαστήριο. Δε θα σε λυγίσει , δε θα σου βάλει πίεση δε θα αλλάξει ισορροπίες.
Είναι η Βαρκελώνη τόσο παραπάνω καυτή σαν εδρα; Όχι , αλλά και ναι με τον τρόπο της. Άλλο ειδικό βάρος, άλλη παράδοση, άλλα decibel η Βαρκελώνη από το Μονακό. Ακόμα και αγωνιστικά η Μπαρτσα είναι ομαδα που στα μάτια μου μας κουμπώνει ελάχιστα.
Η επάνοδος του Ρικυ είναι ευλογία όχι μόνο για το μπάσκετ αλλά και για τον Γκριμάου. Του δίνει πλεον την ευχέρεια να διαθέτει ελιτ οργανωτή σε κάθε σχήμα και να απελευθερώνει από το βάρος κυρίως τον Laprovitola και δευτερευόντως τους Brizuela και Jokubaitis. Την ίδια στιγμή ο ελίτ PnR decision maker Rubio παντρεύεται με τον, ευρισκόμενο στην καλύτερη φάση της καριέρας του, Vesely αλλά και με τον ποιοτικότατο finisher Willy, που μπορεί μέσα από αυτή τη συνεργασία να αναδειχθεί σε παράγοντα. Μικρή σημείωση ο Ricky στα play offs θα έχει συν ένα μήνα αγώνων στα πόδια του.
Γενικά, η Barça έχει μηχανισμούς, όπως απέδειξε και στα δυο παιχνίδια της regular, μέσα από τα ball screens να αποδιοργανώσει την άμυνά μας. Μέσα σε όλα διαθέτει μέγεθος σε κάθε θέση , μεγάλη ποσότητα εμπειρίας και φτερά που σουτάρουν πολύ και καλά. Κρατάω μια μικρή ελπίδα πως δεν τους έχουμε δει απέναντι στη μετά Μωϋσή frontline μας. Όμως, όπως και να έχει δεν τους θέλω με τίποτα .
Δε θέλω να μάθω αν Grimau νιώσει πίεση και θολώσει, δε θέλω να παίξω την πρόκριση στο Palau, δε θέλω να δω πως θα συμπεριφερθούν εκεί οι εύθραυστοι διαιτητές της διοργάνωσης στη τελική.
Αυτά τα αεριτζίδικα προς ώρας.
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου .
