Μιλάμε (σχεδόν…) όλοι μαζί, δυνατά. Χαβαλές, πειράγματα, προσμονή και μπέρδεμα.
-Ρε σεις, δεν νομίζω να πηγαίνουμε καλά… πρέπει να έχουμε φτάσει στην άλλη άκρη και να διασχίσαμε τον Δούναβη!
-Μήπως να ρωτήσουμε, δε μπορεί, κάποιος θα ξέρει…
-Βάλτο ρε συ πάλι στο GPS, δε μπορεί θα το βρούμε!
-Δε δουλεύει ρε, ούτε Ίντερνετ έχει και δεν δουλεύουν οι χάρτες!
– Να το βάλουμε στου Γιώργου, χτες λειτούργησε, βάλτο ρε Γιώργο!
-Έλα το έβαλα, πιάνει… Έχουμε ήδη αργήσει, κανονίστε να μην προλάβουμε…
Τον ακούω και συνειδητοποιώ ότι δεν είχε μιλήσει ως τότε. Η φωνή του σοβαρή, ήρεμη και επιτακτική. Τον κοιτάω, έχει σφιγμένα χείλη και είναι ελαφρώς συνοφρυωμένος. Είναι προφανώς σε αποστολή. Το βουλώνουμε και το γυρνάμε από τον χαβαλέ στην προσήλωση, να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Βρισκόμαστε στο Βελιγράδι για άλλη Ολυμπιακή αιτία (1), αλλά υπάρχει και μια πιο ιδιαίτερη ατζέντα, ένας πολύ συναισθηματικός λόγος, ένα «τάμα» αν θέλετε… Ήδη από Ελλάδα, όταν κανονίζαμε πως θα βρεθούμε που θα φτάναμε από διαφορετικές ηπείρους στην Λευκή Πολή (2), το έχουμε συζητήσει με τον γνωστό σε πολλούς σας στο διαδίκτυο ως Spanoularos (καθόλου τυχαίο), τον Γιώργο που διαβάσατε να μας κόβει τον αέρα πριν.
-Και κανείς άλλος να μην θέλει, πάω και μόνος μου!
-Είσαι τρελός ρε, έρχομαι εγώ σίγουρα, δεν μπορεί, και οι άλλοι θα γουστάρουν!
Όντως, είμαστε όλοι στο βανάκι και διασχίζουμε ξανά την πόλη, με μόνο τις απαραίτητες κουβέντες για την πλοήγηση… Διασχίζουμε τον Σάβο ποταμό, οδηγούμε πλέον στην λεωφόρο Νίκολα Τέσλα (3) στην περιοχή του Νόβι Μπέογραντ (4).
-Πάμε καλά, πρέπει να πλησιάζουμε, κάπου εδώ θα είναι, δε μπορεί!
Γυρνάω και κοιτάω τον Γιώργο, το βλέμμα του απλανές, ο ίδιος ξέρει ποιές φάσεις του Αρχηγού περνάνε από την ταινία που παίζει στο μυαλό του, καθώς κοιτάζει το όμορφο πράσινο στις όχθες του Δούναβη, προσπαθώντας να τρυπήσει το δάσος και να εντοπίσει τον στόχο.
-Νά το, το είδα! , φωνάζει ο βενιαμίν της παρεάς.
-Που, είσαι σίγουρος; χιμάει στο παράθυρο φωνάζοντας ο Γιώργος.
-Ναι, εκεί, πίσω από τα δέντρα τώρα, είδα την πορτοκαλί επιγραφή, έχω δει φωτογραφίες, αυτό είναι!
Το ψιλοδιακρίνουμε όλοι τελικά αλλά όταν πια το έχουμε περάσει, άμεση αναστροφή και μετά από μίνι σύσκεψη, αφού δεν βρίσκαμε πάρκινγκ, «πετάμε» μέσα σχεδόν σε έναν θάμνο το βανάκι, σε ένα κάθετο στην Τέσλα δρομάκι. Διασχίζουμε γρήγορα την λεωφόρο και συνεχίζουμε τρέχοντας ανάμεσα από τα δέντρα και το γρασίδι, σαν κάτι να μας κυνηγάει, σαν κάτι να μας ελκύει με μαγικό μαγνητισμό. Φτάνουμε λαχανιασμένοι και ενθουσιασμένοι, ναι, βρισκόμαστε επιτέλους στο “Spanoulis Basket Court” (5)!
Είναι το ανοιχτό γήπεδο που έχει έτσι ονομαστεί προς τιμή του μεγάλου Βασίλη Σπανούλη, του αρχηγού και ηγέτη του μπασκετικού Ολυμπιακού μας, του Θρύλου του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, ενός από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία των ευρωπαϊκών παρκέ!
Η πρωτοβουλία για την νέα κατασκευή (υπήρχε και παλιότερα γήπεδο στην ίδια θέση) και την ονομασία του γηπέδου ανήκει στον Μίσκο Ραζνάτοβιτς, σε συνεργασία και με την έγκριση του Δήμου Βελιγραδίου και της Σερβικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Το γήπεδο εγκαινιάστηκε το 2015, σε μια εκδήλωση όπου παραβρέθηκε και «έκοψε την κορδέλα» ο ίδιος ο Βασίλης ο Σπανούλης. Βρίσκεται σε ένα πανέμορφο μέρος, μέσα στα δέντρα και το γρασίδι, λίγα μέτρα από τις όχθες του Δούναβη, όπου υπάρχει περίπτωση να καταλήγουν οι ξέμπαρκες μπάλες!
Αλήθεια, διανοούμαστε πόσο μεγάλη τιμή είναι στην πρωτεύουσα μιας καλαθοσφαιρικής υπερδύναμης, με μία από τις σημαντικότερες σχολές παγκοσμίως, να υπάρχει καθολική συναίνεση στο να ονομαστεί ένα γήπεδο με το όνομα ενός Έλληνα καλαθοσφαιριστή, χωρίς καν να έχει παίξει στην χώρα; Φαντάζεστε ένα αντίστοιχο γήπεδο «Τεόντοσιτς» στην Ισπανία, ή ακόμα χειρότερα «Ναβάρρο» στην Ελλάδα; Νομίζω συνεννοούμαστε.
Πίσω στην παρέα μας, νιώθουμε περηφάνια, συγκίνηση, χαρά. Εντάξει, ίσως «παραέξω» δεν φαίνεται να είναι και κάτι το τρομερό, για εμάς όμως το να βρεθούμε εδώ είναι πολύ σημαντικό, και για κάποιον ειδικά (καταλαβαίνετε, μην επαναλαμβάνομαι)… όνειρο ζωής! Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, τις θριαμβευτικές φωνές, τις φωτογραφίες, συνειδητοποιούμε οι απαράδεκτοι ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε το σχέδιό μας, δε μπορούμε να παίξουμε μονάκια όπως λέγαμε, αφού ξεχάσαμε… να φέρουμε μπάλα μπάσκετ!
Όμως με τον Γιώργο δεν χάνουμε την αισιοδοξία μας και κατηφορίζουμε στις όχθες του ποταμού, όπου υπάρχουν μαγαζιά σε πλατφόρμες, να ζητήσουμε μήπως κατά τύχη υπάρχει καμιά μπάλα για να δανειστούμε. Μπαίνουμε σε ένα πολύ όμορφο και προσεγμένο εστιατόριο και μιλάμε στον δίμετρο σερβιτόρο και οι δυο μαζί, ανάκατα και μπερδεμένα, αλλά το αλάνι νιώθει και χαμογελώντας ανεβαίνει στον όροφο, από όπου μας φέρνει μια κατά τα πάντα τέλεια μπάλα μπάσκετ (όχι αυτή της φωτογραφίας). Μωρή μπασκετομάνα Σερβία!
Πίσω στο γήπεδο θριαμβευτές, με την μπάλα στα χέρια. Με δέος κάνουμε τις πρώτες τρίπλες μας και δοκιμάζουμε σουτάκια, ενώ «ζεσταινόμαστε» για το πρώτο μονάκι. Είναι γήπεδο με μία μπασκέτα και πληροί τα πρότυπα για την διεξαγωγή των διεθνών αγώνων 3on3. Διαθέτει ένα πλαστικό διάτρητο «παρκέ», τύπου που δεν έχω ξαναδεί, το οποίο φαίνεται ανθεκτικό αλλά προσφέρει πρόσφυση και ελαστικότητα ανώτερη των τσιμεντένιων. Έχει και εξέδρα για θεατές από την μία πλευρά.
Είμαστε τυχεροί διότι μεσημεριάτικα, νωρίς, ημέρα Δευτέρα, δεν υπάρχει άλλος να θέλει να παίξει οπότε έχουμε το γήπεδο για πάρτη μας. Οι ομάδες χωρίζονται και παίζουμε λύσσα, λες και μας βλέπει ο Σπανούλης και θα δώσει κάποιο βραβείο στους νικητές. Κάθε καλάθι πανηγυρίζεται με πάθος και βάζουμε τα κορμιά δυνατά στις διεκδικήσεις. Παίζουμε κανά δίωρο και σταματάμε μετά από 3 μονάκια εξουθενωμένοι, σίγουρα εγώ τουλάχιστον.
Είχε περάσει η ώρα όμως και είχαν μαζευτεί κάποια παιδάκια, που μας περίμεναν υπομονετικά. Προφανώς είχαν έρθει μετά από το σχολείο τους για να παίξουν μπάσκετ. Πηγαίνω να τα γνωρίσω, είναι ο Luka, o Mihajlo, o David, o Filip και ο Stanko και πριν συνεχίσω την «συνέντευξη» που σχεδίαζα, πλησιάζει ο Γιώργος, ρωτάει αν ήρθαν να παίξουνε, απαντάνε θετικά δείχνοντάς του την μπάλα που είχαν μαζί. Ρωτάει αν ξέρουν το όνομα του γηπέδου, «καλά δεν το βλέπεις;» του απαντάνε, γελάω που τον ψιλοπαίρνουν στο ψιλό. Απτόητος, ρωτάει και αυτό που ήθελε εξαρχής…
-Ξέρετε ποιός είναι ο Σπανούλης;
-Βέβαια ξέρουμε, είναι ένας θρύλος του μπάσκετ, είναι θρύλος εδώ στη Σερβία!
Εντάξει, ένιωσα πολύ περήφανος, αλλά δεν μπορώ να περιγράψω τον ενθουσιασμό του Γιώργου από την απάντηση! Παρακολουθήσαμε τα πιτσιρίκια, 11-12 ετών, να παίζουν ενώ ανακτούσαμε τις αναπνοές μας και συμφώνησαν να τα βιντεοσκοπήσουμε για λίγο.
Έχουμε υλικό από νέα γενιά του σέρβικου μπάσκετ να κάνει τα πρώτα της βήματα στο “Spanoulis Basket Court”! Εντάξει, υπερβολή αλλά δε μας νοιάζει και ιδιαίτερα, χεχεχε.
Πάμε να επιστρέψουμε την μπάλα στον σερβιτόρο και καθόμαστε να φάμε στο μαγαζί όπως είχαμε υποσχεθεί σε αυτόν και τον μάνατζερ νωρίτερα, όταν μας έδωσαν την μπάλα. Το εστιατόριο είναι εξαιρετικό και ήταν πολύ όμορφα να τρως σε μια προβλήτα ουσιαστικά, πάνω στον Δούναβη, με το καταπράσινο μεγάλο Νησί του Πολέμου (6) απέναντί σου, ενώ στο βάθος πιο κάτω βλέπεις το ιστορικό και εμβληματικό Hotel Jugoslavija, γνωστό και από το βραβευμένο σχετικό ντοκυμανταίρ (7).
Ευτυχώς ήμασταν μόνοι μας και είχαμε την αμέριστη προσοχή του δίμετρου σερβιτόρου, του Luka, ο οποίος προς έκπληξή μας δεν ασχολιόταν με το μπάσκετ αλλά ήταν αθλητής του ΜΜΑ με βασική του τέχνη το Brazilian Ju-Jitzu, ψαρωτικό. Μας εξήγησε, αν καταλάβαμε καλά, ότι το εστιατόριο ανήκει σε αυτόν που κατασκεύασε το γήπεδο και ότι ο Σπανούλης (ναι, τον ρώτησε σχετικά ο Γιώργος και τον θεωρεί και αυτός θρύλο τον Μπίλαρο) έχει έρθει και έχει δειπνήσει πολλές φορές στο συγκεκριμένο εστιατόριο (8)!
Είχε πια σκοτεινιάσει και χορτασμένοι από μπάσκετ και το εξαιρετικό φαγητό, ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο διαμέρισμά μας στο Dortsol. Στο γήπεδο είχαν ανάψει τα φώτα και έπαιζαν τέσσερις Σέρβοι. Τους πιάσαμε την ψιλοκουβέντα, ο ένας έκανε την παρατήρηση ότι πρέπει να αλλάξουν θέση οι προβολείς καθώς πέφτει το φως στα μάτια σου όταν επιτίθεσαι/αμύνεσαι από τα πλάγια (ισχύει, τι κάνει η Πολιτεία;) και επιβεβαιώσαμε για πολλοστή φορά το στάτους του Σπανούλη στα μάτια των μπασκετικών Σέρβων. Αφήσαμε το “Spanoulis Basket Court” με μια αίσθηση πληρότητας. Θα αναθυμόμαστε συχνά τις ωραίες μπασκετικές στιγμές που περάσαμε εκεί και περισσότερο από όλους ο Γιώργος ο Spanoularos, αυτός που έθεσε αυτήν την επίσκεψη, αυτό το «προσκύνημα» αν δεν γίνομαι γραφικός, ως προϋπόθεση για το ταξίδι στο Βελιγράδι.
ΠΗΓΕΣ
(1) Τον αγώνα Ερυθρός Αστέρας – Ολυμπιακός για το Champions League, μοναδική εμπειρία!
(2)Αυτό σημαίνει Βελιγράδι στα σλαβικά (https://en.wiktionary.org/wiki/Belgrade)
(3) Ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες όλων των εποχών, οπωσδήποτε επισκεψη στο σχετικό μουσείο αν βρεθείτε στο Βελιγράδι. https://www.sansimera.gr/biographies/42
(4) Το Νέο Βελιγράδι, μία πόλη που χτίστηκε εξαρχής μετά τον Β’ΠΠ, με σχέδιο βασισμένο στις αρχές του Μοντερνισμού και της (αμφιλεγόμενης) Χάρτας των Αθηνών του μεγάλου Ελβετού αρχιτέκτονα Λε Κορμπυζιέ. Η πρωτεύουσα της Βραζιλίας, Μπραζίλια, είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό δείγμα.
(5) https://www.facebook.com/spanouliscourt/
(7) https://hotel-jugoslavija-film.com/en/home-an/
(8) https://www.facebook.com/gabbianorestoran/
