Μιλάμε (σχεδόν…) όλοι μαζί, δυνατά. Χαβαλές, πειράγματα, προσμονή και μπέρδεμα.
-Ρε σεις, δεν νομίζω να πηγαίνουμε καλά… πρέπει να έχουμε φτάσει στην άλλη άκρη και να διασχίσαμε τον Δούναβη!
-Μήπως να ρωτήσουμε, δε μπορεί, κάποιος θα ξέρει…
-Βάλτο ρε συ πάλι στο GPS, δε μπορεί θα το βρούμε!
-Δε δουλεύει ρε, ούτε Ίντερνετ έχει και δεν δουλεύουν οι χάρτες!
– Να το βάλουμε στου Γιώργου, χτες λειτούργησε, βάλτο ρε Γιώργο!
-Έλα το έβαλα, πιάνει… Έχουμε ήδη αργήσει, κανονίστε να μην προλάβουμε…
Τον ακούω και συνειδητοποιώ ότι δεν είχε μιλήσει ως τότε. Η φωνή του σοβαρή, ήρεμη και επιτακτική. Τον κοιτάω, έχει σφιγμένα χείλη και είναι ελαφρώς συνοφρυωμένος. Είναι προφανώς σε αποστολή. Το βουλώνουμε και το γυρνάμε από τον χαβαλέ στην προσήλωση, να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Βρισκόμαστε στο Βελιγράδι για άλλη Ολυμπιακή αιτία (1), αλλά υπάρχει και μια πιο ιδιαίτερη ατζέντα, ένας πολύ συναισθηματικός λόγος, ένα «τάμα» αν θέλετε… Ήδη από Ελλάδα, όταν κανονίζαμε πως θα βρεθούμε που θα φτάναμε από διαφορετικές ηπείρους στην Λευκή Πολή (2), το έχουμε συζητήσει με τον γνωστό σε πολλούς σας στο διαδίκτυο ως Spanoularos (καθόλου τυχαίο), τον Γιώργο που διαβάσατε να μας κόβει τον αέρα πριν.
-Και κανείς άλλος να μην θέλει, πάω και μόνος μου!
-Είσαι τρελός ρε, έρχομαι εγώ σίγουρα, δεν μπορεί, και οι άλλοι θα γουστάρουν!
Όντως, είμαστε όλοι στο βανάκι και διασχίζουμε ξανά την πόλη, με μόνο τις απαραίτητες κουβέντες για την πλοήγηση… Διασχίζουμε τον Σάβο ποταμό, οδηγούμε πλέον στην λεωφόρο Νίκολα Τέσλα (3) στην περιοχή του Νόβι Μπέογραντ (4).
-Πάμε καλά, πρέπει να πλησιάζουμε, κάπου εδώ θα είναι, δε μπορεί!
Γυρνάω και κοιτάω τον Γιώργο, το βλέμμα του απλανές, ο ίδιος ξέρει ποιές φάσεις του Αρχηγού περνάνε από την ταινία που παίζει στο μυαλό του, καθώς κοιτάζει το όμορφο πράσινο στις όχθες του Δούναβη, προσπαθώντας να τρυπήσει το δάσος και να εντοπίσει τον στόχο.
-Νά το, το είδα! , φωνάζει ο βενιαμίν της παρεάς.
-Που, είσαι σίγουρος; χιμάει στο παράθυρο φωνάζοντας ο Γιώργος.
-Ναι, εκεί, πίσω από τα δέντρα τώρα, είδα την πορτοκαλί επιγραφή, έχω δει φωτογραφίες, αυτό είναι!
Το ψιλοδιακρίνουμε όλοι τελικά αλλά όταν πια το έχουμε περάσει, άμεση αναστροφή και μετά από μίνι σύσκεψη, αφού δεν βρίσκαμε πάρκινγκ, «πετάμε» μέσα σχεδόν σε έναν θάμνο το βανάκι, σε ένα κάθετο στην Τέσλα δρομάκι. Διασχίζουμε γρήγορα την λεωφόρο και συνεχίζουμε τρέχοντας ανάμεσα από τα δέντρα και το γρασίδι, σαν κάτι να μας κυνηγάει, σαν κάτι να μας ελκύει με μαγικό μαγνητισμό. Φτάνουμε λαχανιασμένοι και ενθουσιασμένοι, ναι, βρισκόμαστε επιτέλους στο “Spanoulis Basket Court” (5)!
Είναι το ανοιχτό γήπεδο που έχει έτσι ονομαστεί προς τιμή του μεγάλου Βασίλη Σπανούλη, του αρχηγού και ηγέτη του μπασκετικού Ολυμπιακού μας, του Θρύλου του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, ενός από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία των ευρωπαϊκών παρκέ!
Η πρωτοβουλία για την νέα κατασκευή (υπήρχε και παλιότερα γήπεδο στην ίδια θέση) και την ονομασία του γηπέδου ανήκει στον Μίσκο Ραζνάτοβιτς, σε συνεργασία και με την έγκριση του Δήμου Βελιγραδίου και της Σερβικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Το γήπεδο εγκαινιάστηκε το 2015, σε μια εκδήλωση όπου παραβρέθηκε και «έκοψε την κορδέλα» ο ίδιος ο Βασίλης ο Σπανούλης. Βρίσκεται σε ένα πανέμορφο μέρος, μέσα στα δέντρα και το γρασίδι, λίγα μέτρα από τις όχθες του Δούναβη, όπου υπάρχει περίπτωση να καταλήγουν οι ξέμπαρκες μπάλες!
Αλήθεια, διανοούμαστε πόσο μεγάλη τιμή είναι στην πρωτεύουσα μιας καλαθοσφαιρικής υπερδύναμης, με μία από τις σημαντικότερες σχολές παγκοσμίως, να υπάρχει καθολική συναίνεση στο να ονομαστεί ένα γήπεδο με το όνομα ενός Έλληνα καλαθοσφαιριστή, χωρίς καν να έχει παίξει στην χώρα; Φαντάζεστε ένα αντίστοιχο γήπεδο «Τεόντοσιτς» στην Ισπανία, ή ακόμα χειρότερα «Ναβάρρο» στην Ελλάδα; Νομίζω συνεννοούμαστε.
Πίσω στην παρέα μας, νιώθουμε περηφάνια, συγκίνηση, χαρά. Εντάξει, ίσως «παραέξω» δεν φαίνεται να είναι και κάτι το τρομερό, για εμάς όμως το να βρεθούμε εδώ είναι πολύ σημαντικό, και για κάποιον ειδικά (καταλαβαίνετε, μην επαναλαμβάνομαι)… όνειρο ζωής! Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, τις θριαμβευτικές φωνές, τις φωτογραφίες, συνειδητοποιούμε οι απαράδεκτοι ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε το σχέδιό μας, δε μπορούμε να παίξουμε μονάκια όπως λέγαμε, αφού ξεχάσαμε… να φέρουμε μπάλα μπάσκετ!
Όμως με τον Γιώργο δεν χάνουμε την αισιοδοξία μας και κατηφορίζουμε στις όχθες του ποταμού, όπου υπάρχουν μαγαζιά σε πλατφόρμες, να ζητήσουμε μήπως κατά τύχη υπάρχει καμιά μπάλα για να δανειστούμε. Μπαίνουμε σε ένα πολύ όμορφο και προσεγμένο εστιατόριο και μιλάμε στον δίμετρο σερβιτόρο και οι δυο μαζί, ανάκατα και μπερδεμένα, αλλά το αλάνι νιώθει και χαμογελώντας ανεβαίνει στον όροφο, από όπου μας φέρνει μια κατά τα πάντα τέλεια μπάλα μπάσκετ (όχι αυτή της φωτογραφίας). Μωρή μπασκετομάνα Σερβία!
Πίσω στο γήπεδο θριαμβευτές, με την μπάλα στα χέρια. Με δέος κάνουμε τις πρώτες τρίπλες μας και δοκιμάζουμε σουτάκια, ενώ «ζεσταινόμαστε» για το πρώτο μονάκι. Είναι γήπεδο με μία μπασκέτα και πληροί τα πρότυπα για την διεξαγωγή των διεθνών αγώνων 3on3. Διαθέτει ένα πλαστικό διάτρητο «παρκέ», τύπου που δεν έχω ξαναδεί, το οποίο φαίνεται ανθεκτικό αλλά προσφέρει πρόσφυση και ελαστικότητα ανώτερη των τσιμεντένιων. Έχει και εξέδρα για θεατές από την μία πλευρά.
Είμαστε τυχεροί διότι μεσημεριάτικα, νωρίς, ημέρα Δευτέρα, δεν υπάρχει άλλος να θέλει να παίξει οπότε έχουμε το γήπεδο για πάρτη μας. Οι ομάδες χωρίζονται και παίζουμε λύσσα, λες και μας βλέπει ο Σπανούλης και θα δώσει κάποιο βραβείο στους νικητές. Κάθε καλάθι πανηγυρίζεται με πάθος και βάζουμε τα κορμιά δυνατά στις διεκδικήσεις. Παίζουμε κανά δίωρο και σταματάμε μετά από 3 μονάκια εξουθενωμένοι, σίγουρα εγώ τουλάχιστον.
Είχε περάσει η ώρα όμως και είχαν μαζευτεί κάποια παιδάκια, που μας περίμεναν υπομονετικά. Προφανώς είχαν έρθει μετά από το σχολείο τους για να παίξουν μπάσκετ. Πηγαίνω να τα γνωρίσω, είναι ο Luka, o Mihajlo, o David, o Filip και ο Stanko και πριν συνεχίσω την «συνέντευξη» που σχεδίαζα, πλησιάζει ο Γιώργος, ρωτάει αν ήρθαν να παίξουνε, απαντάνε θετικά δείχνοντάς του την μπάλα που είχαν μαζί. Ρωτάει αν ξέρουν το όνομα του γηπέδου, «καλά δεν το βλέπεις;» του απαντάνε, γελάω που τον ψιλοπαίρνουν στο ψιλό. Απτόητος, ρωτάει και αυτό που ήθελε εξαρχής…
-Ξέρετε ποιός είναι ο Σπανούλης;
-Βέβαια ξέρουμε, είναι ένας θρύλος του μπάσκετ, είναι θρύλος εδώ στη Σερβία!
Εντάξει, ένιωσα πολύ περήφανος, αλλά δεν μπορώ να περιγράψω τον ενθουσιασμό του Γιώργου από την απάντηση! Παρακολουθήσαμε τα πιτσιρίκια, 11-12 ετών, να παίζουν ενώ ανακτούσαμε τις αναπνοές μας και συμφώνησαν να τα βιντεοσκοπήσουμε για λίγο.
Έχουμε υλικό από νέα γενιά του σέρβικου μπάσκετ να κάνει τα πρώτα της βήματα στο “Spanoulis Basket Court”! Εντάξει, υπερβολή αλλά δε μας νοιάζει και ιδιαίτερα, χεχεχε.
Πάμε να επιστρέψουμε την μπάλα στον σερβιτόρο και καθόμαστε να φάμε στο μαγαζί όπως είχαμε υποσχεθεί σε αυτόν και τον μάνατζερ νωρίτερα, όταν μας έδωσαν την μπάλα. Το εστιατόριο είναι εξαιρετικό και ήταν πολύ όμορφα να τρως σε μια προβλήτα ουσιαστικά, πάνω στον Δούναβη, με το καταπράσινο μεγάλο Νησί του Πολέμου (6) απέναντί σου, ενώ στο βάθος πιο κάτω βλέπεις το ιστορικό και εμβληματικό Hotel Jugoslavija, γνωστό και από το βραβευμένο σχετικό ντοκυμανταίρ (7).
Ευτυχώς ήμασταν μόνοι μας και είχαμε την αμέριστη προσοχή του δίμετρου σερβιτόρου, του Luka, ο οποίος προς έκπληξή μας δεν ασχολιόταν με το μπάσκετ αλλά ήταν αθλητής του ΜΜΑ με βασική του τέχνη το Brazilian Ju-Jitzu, ψαρωτικό. Μας εξήγησε, αν καταλάβαμε καλά, ότι το εστιατόριο ανήκει σε αυτόν που κατασκεύασε το γήπεδο και ότι ο Σπανούλης (ναι, τον ρώτησε σχετικά ο Γιώργος και τον θεωρεί και αυτός θρύλο τον Μπίλαρο) έχει έρθει και έχει δειπνήσει πολλές φορές στο συγκεκριμένο εστιατόριο (8)!
Είχε πια σκοτεινιάσει και χορτασμένοι από μπάσκετ και το εξαιρετικό φαγητό, ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο διαμέρισμά μας στο Dortsol. Στο γήπεδο είχαν ανάψει τα φώτα και έπαιζαν τέσσερις Σέρβοι. Τους πιάσαμε την ψιλοκουβέντα, ο ένας έκανε την παρατήρηση ότι πρέπει να αλλάξουν θέση οι προβολείς καθώς πέφτει το φως στα μάτια σου όταν επιτίθεσαι/αμύνεσαι από τα πλάγια (ισχύει, τι κάνει η Πολιτεία;) και επιβεβαιώσαμε για πολλοστή φορά το στάτους του Σπανούλη στα μάτια των μπασκετικών Σέρβων. Αφήσαμε το “Spanoulis Basket Court” με μια αίσθηση πληρότητας. Θα αναθυμόμαστε συχνά τις ωραίες μπασκετικές στιγμές που περάσαμε εκεί και περισσότερο από όλους ο Γιώργος ο Spanoularos, αυτός που έθεσε αυτήν την επίσκεψη, αυτό το «προσκύνημα» αν δεν γίνομαι γραφικός, ως προϋπόθεση για το ταξίδι στο Βελιγράδι.
ΠΗΓΕΣ
(1) Τον αγώνα Ερυθρός Αστέρας – Ολυμπιακός για το Champions League, μοναδική εμπειρία!
(2)Αυτό σημαίνει Βελιγράδι στα σλαβικά (https://en.wiktionary.org/wiki/Belgrade)
(3) Ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες όλων των εποχών, οπωσδήποτε επισκεψη στο σχετικό μουσείο αν βρεθείτε στο Βελιγράδι. https://www.sansimera.gr/biographies/42
(4) Το Νέο Βελιγράδι, μία πόλη που χτίστηκε εξαρχής μετά τον Β’ΠΠ, με σχέδιο βασισμένο στις αρχές του Μοντερνισμού και της (αμφιλεγόμενης) Χάρτας των Αθηνών του μεγάλου Ελβετού αρχιτέκτονα Λε Κορμπυζιέ. Η πρωτεύουσα της Βραζιλίας, Μπραζίλια, είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό δείγμα.
(5) https://www.facebook.com/spanouliscourt/
(7) https://hotel-jugoslavija-film.com/en/home-an/
(8) https://www.facebook.com/gabbianorestoran/
Τα μηνύματά σας που δεν έχουν αριθμό (έιναι… 0) με ερωτήσεις για λεπτομέρειες για τα μονάκια κ το εξής “…Και αν χρειαστείτε να πάρετε τον αταραξία μαζί σας για δύο λόγους.Κινητό gps αλλά κυρίως να κερδίσει εκεί γιατί ήταν με τους χαμένους…”εμπρηστικό σχόλιο του Σπανούλαρου, έκαναν δουλίτσα… ορίστε κ το ραπόρτο για το αγωνιστικό σκέλος!
Για τα μονάκια λοιπόν, παλιά ελληνική σχολή των μονών στα καλύτερά της, μπούκες στα χνάρια Γκάλη, Διαμαντόπουλου και Λιαδέλη, ξύλο αλά Γιαννάκη, Σιγάλα και Παπανικολάου, πολύ καντήλι και διαφωνία για τα «φάουλ». Αρκετή αμπαλοσύνη από τους περισσότερούς μας (όλοι πλην του Γιώργου του Σπανιούλαρου δλδ) και ελάχιστες πάσες κυρίως από… μένα, έκανα και μία αλά Μάτζικ, τον Σταυρόπουλο εννοώ, που έφτασε σε χέρια συμπαίκτη και όχι στον… Δούναβη!
Απολαυστικές και οι μάχες για το ριμπάουντ και στο ποστ, όπου έπεσε πολύ ξύλο από τους αντίπαλους πύργους, Ηλία και Γιάννη. Υπήρξαν και οι μοντερνιές με κάτι φλόουτερ (από τον άλλο Γιώργο, τον «Αρμένη») και σκρην, που το σκρην στα δικά μου τα χρόνια ήταν αιτία τριήμερης αποβολής από το γηπεδάκι, αλλά ένεκα που έπαιζα με την πιτσιρικαρία προσαρμόστηκα στα δεδομένα, χεχεχε. Σχεδον καθόλου τρίποντο, τουλάχιστον μέχρι να κουραστούμε οπότε τα μπουμπουνίζαμε από όπου λάχει, με καλό ποσοστό (μπόμπερ Χρήστος και Spanoularos) γενικά, ίσως διότι δεν επιχείρησα κανένα.
Τα παιχνίδια κρίθηκαν στον πόντο, εντάξει, με τους 2 πόντους διαφορά που απαιτείται για να είναι η νίκη καθαρή. Η ομάδα που είχε τον μοναδικό εν ενεργεία μπασκετμπολίστα (τον σεσημασμένο ντε) κέρδισε και τα δύο, την ρεβάνς μάλιστα με ένα εντυπωσιακό fade away από μέση απόσταση μέσα στα μούτρα μου, αφού του είχα αρνηθεί είσοδο στην ρακέτα με επίπονα πλάγια βήματα. Επίπονα βήματα που έφεραν τον 40άρη γράφοντα στα όριά του, παίζοντας με αντίπαλους από 19 ως 29 ετών, που εγώ στην ηλικία τους έπιανα την μπάλα και την έστιβα χυμό να πούμε, μουχχαχαχα. Όμως επέμεναν για 3ο, με νέες ομάδες, “μια φορά έρχεσαι για πρώτη φορά στο Σπανούλης κόρτ ρε κωλόγερε”, σκέφτηκα μέσα μου κ είπα εντάξει, ας πάμε ένα τρίτο. Αλλά άλλαξα ρότα, έτσι αλλιώς κ αλλιώτικα κ πασαλιμανιώτικα, που λέμε.
Στο τρίτο μονάκι λοιπόν, με αλλιώς χωρισμένες ομάδες πλέον, πήρε επιτυχημένες προσπάθειες κ τελικά καθάρισε ο γέροντας με μπάζερ μπήτερ χορευτικό ποστ αλά Σάβιτς στα μούτρα του Σπανούλαρου. Ναι, τόσο παλιός, κόλπα που η πιτσιρικαρία έχει δει στα βίντεα, ενώ εμείς τα προβάραμε στα τσιμεντένια την άλλη μέρα κιόλας από τότε που τα βλέπαμε. Του έφυγε κ ένα ωωω, τόσο ποίηση τον κέρασα. Τα είχα φτύσει λέμε και έπρεπε να αναλάβω δράση για να λήξω το ματσάκι, χεχεχε!
Ήταν πολύ ωραία παίδες…
Η αλήθεια είναι πως με τα λεγόμενα σου με καλύψες πλήρως. Το καλαθάκι στο τέλος που μου έβαλες και το εληξες, να ξέρεις πως σε έπαιξα 100% άμυνα γιατί δεν ήθελα να χάσω.Για αυτό έπαιρνα τις επιθέσεις στο τέλος των παιχνιδιών. Ο γέροντας καθάρισε στα μούτρα μου , όμως δεν σου κρύβω πως ήταν τέτοια η χαρά μου που παίξαμε εκεί που χάρηκα και την ήττα. Διονυσαρα είσαι άρχοντας και ελπίζω να ξαναπάμε εκεί να παίξουμε μαζί ομως , με κάνα δυο Σέρβους σαν τον “dunker” το βράδυ.Τριποντο δεν επιχειρησες όμως οι πάσες σου ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ.
Εγώ ευχαριστώ διονυσαρα! Περάσαμε τόσο ωραία που το λησμονησα ήδη. Να μαστε καλά και να ξαναπάμε σε κάτι αντίστοιχο
Μπράβο σας παιδιά που το τιμήσατε κ με μπασκετάκι μάλιστα(ελπίζω σκεπτόμενο με πικνρολ κλπ).
Πήγα και εγώ για την ίδια Ολυμπιακή αιτία αλλά είχα στο μυαλό μου να καταφέρω να το επισκεφτώ. Τα καταφέραμε τελικά το προτελευταίο βράδυ στο γυρισμό από το πολύ όμορφο Νοβι Σαντ.
Η παρέα ήταν ψόφια και δεν τους είδα να ψήνονται κ πολύ να κάνουμε τη στάση, εγώ ήμουν ανένδοτος να με αφήσουν κ θα γυρναγα με τα πόδια στη Skandarlija. Τελικά σταματήσαμε και είχα την ίδια αντίδραση. Διέσχισα το δρόμο και έτρεχα στο πάρκο να βρω το γήπεδο χαχα. Έπαιζε μια παρέα σουτάκια κ καρφώματα(!). Το παρκέ ήταν όντως περίεργο. https://uploads.disquscdn.com/images/ba5b21d82ff7cf8544fbfe1cc93e150003a81712e736fc6e04d52bc79976a430.jpg https://uploads.disquscdn.com/images/18e28a675ba90a7b4ed5e85724f9a35a58401b861406a7af5bfbf05ad9a935ea.jpg https://uploads.disquscdn.com/images/b27bb2de7b8e5b01b68d8245d881938c39d223e3c518a30c0111ae4da9e4dab3.jpg
Bonus: φώτο από γηπεδάκι στο νέο Βελιγράδι με τον Μπογκντάνοβιτς. https://uploads.disquscdn.com/images/d1ab3364446d057f865607720577e909f36b364a876945d33e9b6f6c04c2e0e0.jpg
🤣🤣🤣
Γιώργο, αν δεν μοίραζες απλόχερα τον ενθουσιασμό σου, την καύλα σου να πάμε στο γηπεδάκι αυτό, μπορέι να μην ψηνόμουνα να πήγαινα. Σε ευχαριστώ κ από εδώ, ήταν ανεκτίμητο!
Πάντα τέτοια παίδες!!! Και εγώ πέρασα μια βόλτα για προσκύνημα στο γηπεδάκι που φέρει το όνομα του Βασίλαρου, τον Σεπτέμβρη που επισκέφτηκα το Βελιγράδι. Εμείς κάναμε ακόμα μεγαλύτερη «εξυπνάδα» μιας και είχαμε αποφασίσει να πάμε με τα πόδια από το κέντρο του Βελιγραδίου και μέχρι το παραποτάμιο Ζέμουν δίπλα στο Νέο Βελιγράδι. Μιλάμε για απόσταση πάνω από 10χλμ. Με το που φθάνεις στο γηπεδάκι αισθάνεσαι ένα δέος, για την ύπαρξή του σε μια μπασκετομάνα (από τις σημαντικότερες της Ευρώπης) πόλη όπως το Βελιγράδι. Εμείς δεν είχαμε κουράγιο για μονό μιας και είχαμε ψοφήσει στο περπάτημα. Μπράβο και πάλι που μοιραστήκατε αυτές τις στιγμές παιδιά.
Ευχαριστούμε κύριε Λευτέρη
Μην το επόμενο είναι πάλι Βελιγράδι για την Ευρωλίγκα μόνο.
Μπράβο παιδιά είστε ευλογημένοι που βρεθήκατε εκεί και ζήσατε από κοντά τον παλμό και την “ατμόσφαιρα” αυτού του γηπέδου. Και εμείς ως οργανισμός Ολυμπιακός BC, είμαστε ευλογημένοι που είχαμε την τύχη να έχουμε στις τάξεις μας αυτόν τον τεράστιο αθλητή! Και που είστε, περιμένουμε άρθρο από το επόμενο roadtrip σας…
Αυτές είναι εμπειρίες! Να στε καλά να ξαναπάτε!
Τυχεράκηδες… την επόμενη φορά πάρτε και’μένα μαζί να μοιράζω έστω πετσέτες και νερά! Σας εύχομαι πολλές ανάλογες εμπειρίες στο μέλλον!
Τι εμπειρία ζήσαμε ρε αταραξία. Τα συναισθήματα που ένιωσα όταν είδα το γήπεδο από μακριά , οκ μπορεί να είναι υπερβολικά αλλά είμαι ευγνώμον στον ΒΑΣΙΛΑΡΟ για τις χαρές που μας έχει προσφέρει. Με το κείμενο κατάφερες να με κάνεις να ξαναγυρίσω πίσω.. Όποιος έχει τη δυνατότητα του προτείνω να το τολμήσει γιατί εκτός των άλλων είναι ένα υπέροχο ανοικτό γήπεδο με αρκετά μαλακό πάτωμα , που πρώτη φορά είδα παρόμοιο του. Και αν χρειαστείτε να πάρετε τον αταραξία μαζί σας για δύο λόγους. Κινητό gps αλλά κυρίως να κερδίσει εκεί γιατί ήταν με τους χαμένους. χεχε
Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας ΜΥΘΟΣ! Δίπλα στα λάβαρα του ΣΕΦ (ή όπου μας βρουν οι επόμενες χρονιές) ΠΡΕΠΕΙ να κρεμαστεί η φανέλα του