«Ζούμε τον πόλεμο που έλαχε στη γενιά μας» είναι η φράση που ακούω συνέχεια γύρω μου. Δεν αντιλέγω. Πραγματικά οι καταστάσεις και η καθημερινότητα μας προσομοιάζει με πόλεμο, αλλά το θέμα είναι ότι δεν δείχνει και πολύ σπουδαίος. Την μάχη δεν θα τη δώσουμε σε χιονισμένα βουνά, ούτε με σφαίρες να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι μας. Δεν θα πεινάσουμε για να τρώμε τις γάτες της γειτονιάς και δεν θα ψάχνουμε μολύβι να γράψουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Θα αγωνιστούμε σαν λιοντάρια από τους καναπέδες μας με τα Netflix να παίρνουν φωτιά, με τα ψυγεία γεμάτα ενώ θα ανεβάζουμε χαριτωμένα βιντεάκια καραντίνας στα socials. Άρα τελικά μας έλαχε ένας μάλλον «φτηνός» πόλεμος, μια κατάσταση που αρμόζει περισσότερο σε ήρωες με παντόφλες.
Το σημερινό κείμενο της στήλης Ερυθρόλευκος παρατηρητής είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε «ήρωες» και «θαρραλέες» πράξεις αγαπητοί αναγνώστες. Και φυσικά και σε «κατορθώματα» από εμβληματικές μπασκετικές μορφές.
Και το μέγα ερώτημα που τίθεται είναι αν είμαστε άξιοι έστω αυτού «του μεταλλίου της φακής». Γιατί αυτό το «ηρωικό» μου μας ζητάνε οι ειδικοί να κάνουμε είναι απλά να μείνουμε στο σπιτάκι μας. Αν δεν είμαστε άξιοι να κάνουμε ούτε αυτό το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η φράση του Woody Allen:
«Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος οδηγεί στην καταστροφή και ο άλλος στον αφανισμό. Ας προσευχηθούμε να επιλέξουμε σωστά».
Προσευχή έγραψα και θυμήθηκα το θέμα τον ημερών με τις εκκλησίες και την Θεία Κοινωνία. Μεγάλη διαμάχη, κάτι σαν το Pitino (θα ασχοληθώ αναλυτικά με τον HoF μετά) ή Πεδουλάκης που ταλανίζει τους rivals. Έχω ξεκάθαρη άποψη που αν σας λέει κάτι, προέρχεται από ένα άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του «πιστό» με χριστιανικές παραστάσεις και καταβολές.
Η ιδιότητα του πολίτη σε κάθε περίπτωση υπερισχύει του δικαιώματος του Πιστού, άρα οι πράξεις και τα καθήκοντα μας ως πολίτες και το δημόσιο συμφέρον, του αγαθού της υγείας εν προκειμένω, είναι σημαντικότερες από αυτές του Χριστιανού για παράδειγμα. Οι κοινωνίες αφορούν πολίτες, και για αυτούς που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στην Θρησκεία βάζοντας την πάνω από όλα υπάρχουν τα ωραία μοναστήρια μας και η μοναχική ζωή, ενώ αυτοί που βάζουν πάνω από όλα την μπασκετική ομάδα του Ολυμπιακού από την άλλη έχουν το Red Point Guard κοκ.
Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι είναι σκληρό να περιορίζονται ατομικές ελευθερίες από κρατικές αποφάσεις. Λοιπόν καλοί μου φίλοι μην αγχώνεστε καθόλου. Βλέποντας το συνωστισμό σε ότι δεν έχει προλάβει ακόμα να κλείσει το κράτος, σας δίνω μία πολύ θετική είδηση. Καλύτερα που δεν είμαστε τόσο ελεύθεροι. Βαρύ πράγμα η ελευθερία και απαιτεί πολλές σωστές αποφάσεις που πρέπει να παίρνουμε για τους εαυτούς μας. Αυτά είναι δύσκολα πραγματάκια και μας ζορίζουν. Αφήστε να παίρνουν τις αποφάσεις οι ειδικοί απλά. Οι «μεταξωτές ελευθερίες» απαιτούν και “επιδέξιους κώλους”. Σε πολλούς μας λείπει αυτή η επιδεξιότητα. Οπότε στο βαθμό που μάθουμε να υπακούμε σε εντολές έχουμε μια ελπίδα να περάσουμε ενωμένοι αυτή την κρίση ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε εμείς «οι ήρωες με παντόφλες» τα δημοκρατικά μας δικαιώματα που η αλήθεια είναι ότι σε έκτακτες ανάγκες δεν αποδεικνύονται αποτελεσματικά. Όχι τα δικαιώματα, αλλά οι φορείς τους. Βλέπετε ότι τελικά το να είσαι ελεύθερος και δημοκράτης είναι απείρως πιο δύσκολο και απαιτητικό από να είσαι υπήκοος αυταρχικού κράτους.
Πρωτοφανείς καταστάσεις βιώνουμε λοιπόν. Σίγουρα αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα περάσει και αυτό, όλα περνάνε. Σκέφτομαι ότι την περασμένη βδομάδα, για την ακρίβεια πριν 6 μέρες τσακωνόμασταν για το πού έπρεπε να ορίσει η Euroleague το παιχνίδι Olympiacos – Armani ενώ πριν 5 μέρες η ομάδα μας ταξίδευε τέτοια ώρα για το Βερολίνο. Τα πάντα άλλαξαν πλέον μέσα σε 5 μέρες. Επηρεάστηκαν και όλες οι αθλητικές διοργανώσεις και φυσικά και η Euroleague, η οποία αν δεν αλλάξει κάτι σημαντικά προς το θετικό θα μείνει στη μέση. Πάρα πολύ άσχημο για την αρμάδα του Ataman που είχε πραγματικά τη δυνατότητα να την κατακτήσει.
Υπήρχε και χειρότερο σενάριο, ειδικά για μας τους Ολυμπιακούς. Στην θέση της Efes να βρίσκεται η ομάδα μας. Φανταστείτε δηλαδή σε ένα υποθετικό σύμπαν ο Blatt να μην έφευγε ποτέ, οι μεταγραφές του να αποδεικνύονταν χρυσάφι, η ομάδα μας να πήγαινε τρένο και να η διοργάνωση να έμενα στα μισά! Πόσο, μα πόσο Ερυθρόλευκο θα ήταν ένα τέτοιο σύμπαν που θα συνωμοτούσαν όλα για να μας πάνε στραβά; Αλλά παραδόξως όλα τα φετινά μας λάθη φαίνεται να τα σκεπάζει και αυτά ο κορονοϊος ο οποίος ξεκίνησε λένε τώρα οι ειδικοί – περίπου τότε που μεγαλουργούσε ο coach Kemzura – o δικός μας φετινός κορονοϊος με την έννοια ότι έβαλε την ομάδα σε δίμηνη αναγκαστική καραντίνα.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και εμάς, τους φιλάθλους του Ολυμπιακού μας έκοψε στο καλύτερο η διακοπή. Πάνω που έφυγε το ban, πάνω που κάναμε καλές μεταγραφές, πάνω που άρχιζε να παίζει καλύτερα η ομάδα, έσβησαν όλα. Εκτός της εξέλιξης είχαμε να ασχολούμαστε και με την αξιολόγηση του υπάρχοντος ρόστερ. Ζούσαμε την απέραντη δική μας off season. Που μου θυμίζει, τι άλλο, πάλι ένα ανέκδοτο. Δυο τύποι με μαγιό διασχίζουν την έρημο Σαχάρα. Κάπου στη διαδρομή συναντάνε κάτι καμηλιέρηδες. Μας συγχωρείτε τους ρωτούν, η θάλασσα είναι ακόμα μακριά; Ε, περίπου 300 χιλιόμετρα, απαντούν οι βεδουίνοι. Γυρίζει ο ένας από τους και λέει στο φίλο του, «Πω πω, ατελείωτη αυτή η παραλία».
Ατελείωτη φάνταζε αυτή η off season λοιπόν μέχρι που εμφανίστηκε ο CoViD-19 και κατέληξε απροσδιόριστη No-season. Αυτό που δεν σταματάει ποτέ όμως είναι η επιθυμία του ανθρώπου να ονειρεύεται και του Μπασκετόγαυρου να ελπίζει. Και όσο βλέπω παίκτες ελπίζω. Στο Red Point Guard θα διαβάσετε όλο αυτό το διάστημα αφιερώματα τα οποία επιμελήθηκε ο φίλος Manolo77 για πρωταθλήματα ανά τον κόσμο με παίκτες που έχουν ξεχωρίσει και θα μπορούσαν να ντυθούν στα ερυθρόλευκα. Κακά τα ψέματα, αλλά πλέον το βλέμμα μας βρίσκεται στην επόμενη σεζόν η οποία τείνει να γίνει πολύ απρόβλεπτη. Στο καλό σενάριο που θα ξεκινήσει κανονικά θα πρέπει να δούμε τα οικονομικά δεδομένα τα οποία είναι πιθανό να επηρεάσουν τις ομάδες της Λίγκας. Ίσως και την ίδια την Euroleague αν σκεφτούμε ότι βασικός χορηγός είναι μια αεροπορική εταιρεία που θα δοκιμαστεί άγρια όπως όλες το επόμενο διάστημα.
Λίγες λοιπόν οι βεβαιότητες για το προσεχές μέλλον και την επόμενη σεζόν, εκτός από μία δυσάρεστη είδηση φαντάζομαι, την αποχώρηση του Pitino από τον πάγκο του Παναθηναϊκού. Αποχώρηση δεν ξέρω αν είναι η ακριβής περιγραφή. Ψάχνοντας να γράψω κάτι καταλληλότερο το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η διαβόητη ατάκα της συντρόφου που φεύγει από το σπίτι λέγοντας «Αγάπη μου θέλω να μείνω λίγο μόνη, να σκεφτώ». Πίσω από αυτό βέβαια γνωρίζουμε ότι κρύβεται συνήθως ένας φλογερός εραστής και ο οριστικός χωρισμός, αλλά πάντα είναι ωραίο να το λες ευγενικά. Έφυγε λοιπόν ο Pitino από το πράσινο σπίτι να σκεφτεί αλλά έπεσε στην αγκαλιά της Iona. Και κάπου πήρε το μάτι μου ότι θέλει να ξαναγυρίσει για περιορισμένες εμφανίσεις αν γίνουν τα play off ή να προπονήσει την Εθνική…
Καταρχήν να πω ότι αυτή η επιστροφή για λίγο, κατ’αναλογία με το προηγούμενο παράδειγμα, μου θυμίζει λίγο mercy fuck από αυτό που ο ένας σύντροφος προσφέρει στον άλλο «επί τω χωρισμώ» ξερωγω. Αλλά και αυτό στα λόγια θα μείνει. Αυτό που θα μείνει ως πράξη είναι το δούλεμα περί «μαζί ως τον τάφο» και τα υπόλοιπα. Αλλά κυρίως την κοροϊδία σχετικά με την Εθνική λέγοντας αρχικά όταν ανέλαβε ότι ΜΟΝΟ αυτή θα προπονεί, μετά άντε και λίγο τον ΠΑΟ και στο τέλος κολεγιακό και εθνική του Giannis. Ευχαριστούμε mister για τις χάντρες, τουλάχιστον δίδαξες μπάσκετ όσο βρέθηκες στα μέρη μας. Λέμε τώρα… Ξεβράκωμα αυτή η συμπεριφορά του HoF όχι τόσο για τον ίδιο όσο για την διοίκηση της ΕΟΚ που ξεφτιλίστηκε για τα καλά με την υπόθεση Pitino από την αρχή ως το τέλος. Πολλοί ήρωες με παντόφλες μαζεύτηκαν και από ΗΠΑ και τακίμιασαν με τους δικούς μας.
Γράφω αυτές τις γραμμές και το αυτί μου ταυτόχρονα βρίσκεται στην ανοικτή τηλεόραση και στα γεγονότα που εξελίσσονται. Ακούω το νέο διάγγελμα. Πάλι κουβέντες για πόλεμο. Δεν ξέρω αν είναι «φτηνός» αλλά αυτός μας έλαχε και πρέπει να τον κερδίσουμε.
Το οφείλουμε στους γέρους παππούδες ή γονείς μας.
Στον κάθε άρρωστο συμπατριώτη μας.
Στον πολιτισμό μας και στο μέλλον των παιδιών μας.
Μα πάνω από όλα το οφείλουμε στους εαυτούς μας.
Όχι στον πανικό, όχι στην αδιαφορία, όχι στην τσάμπα μαγκιά.
Ας θυμόμαστε πάντα ότι όταν θα έρθει η ωραία ώρα της ανατολής να μας βρει εκεί εμάς και τους αγαπημένους μας και να έχουμε ψηλά το κεφάλι να ατενίσουμε την νέα αυγή…
Υγεία και τύχη σε όλους!
