Είναι θεωρητικά εύκολο να γράφεις μετά από ένα θετικό αποτέλεσμα, σε ένα ματς που τουλάχιστον στα χαρτιά θεωρείται ντέρμπι. Διαβάζεις και ακούς άλλωστε παντού αποθεωτικά σχόλια για την ομάδα, τον κόσμο, τον προπονητή, παίκτες που πριν 5 μέρες είχαν αφοριστεί, και όλα τα σχετικά που ακολουθούν μετά από μία τέτοια νίκη.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός χθες ήταν πολύ καλός. Στα μάτια πολλών ανώτερος από την Τετάρτη και το πως παρουσιάστηκε στο ματς εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης. Νομίζω όμως ότι, εν μέρει, έδωσε δικαίωμα και ο αντίπαλος, ο οποίος προφανώς δεν έχει ούτε το επίπεδο ούτε, πολύ περισσότερο, την ετοιμότητα της Ρεάλ. Στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να δώσει δικαίωμα. Η υπεροχή των ερυθρόλευκων ήταν καθηλωτική σε όλα τα επίπεδα. Ένα δείγμα του Ολυμπιακού της φετινής χρονιάς, που ακόμα χτίζεται, είδαμε στον αγώνα της Τετάρτης. Το 1ο ημίχρονο ήταν πολύ καλό. Στο 2ο δεν κατάφερε να ακολουθήσει και από ένα σημείο και μετά τα παράτησε. Η Ρεάλ είναι μια ομάδα που έχει μάθει να παίζει γρήγορο μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός και ο “Superfoods” τώρα το μαθαίνουν. Το πλεονέκτημα των ερυθρόλευκων είναι η ομοιογένεια, σε αντίθεση με τον μεγάλο του αντίπαλο που είναι μια εντελώς καινούρια ομάδα. Το απογοητευτικό της 1ης αγωνιστικής της Euroleague ήταν ότι οι παίκτες τα παράτησαν. Δεν μας έχουν συνηθίσει. Έχουμε μάθει να παλεύουν, να δίνουν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους και όπου βγει. Από πέρυσι όταν ένα παιχνίδι στραβώνει και βρίσκεται προς το τέλος του, η ομάδα τις περισσότερες φορές χάνει τη συγκέντρωσή της και στα εκτός έδρας ματς δεν βγάζει αντίδραση. Είναι μικρό το φετινό δείγμα, μόλις ένα ματς, αλλά στηρίζομαι σε κάτι που συμβαίνει από πέρυσι. Και πρέπει να αλλάξει.
Για το χθεσινό ματς τι να πει κανείς; Είναι από τα παιχνίδια που βλέπεις τους “αριθμούς” και μπορείς πολύ εύκολα να μαντέψεις τι και πως. 46-26 τα rebounds (πρώτος ο Lojeski με 9), τα επιθετικά 19(!!!)-6, 28-5 οι πόντοι από αυτά, 17-4 οι πόντοι στον αιφνιδιασμό. Έχω την εντύπωση ότι οι τελευταίοι είναι παραπάνω καθώς βλέποντας το ματς σε επανάληψη ο ΟΤΕ TV, 5 λεπτά πριν τη λήξη, έβγαλε στατιστικό “Πόντοι από αιφνιδιασμό 22-7”. Το νόημα βέβαια είναι το ίδιο. Η ομάδα μπόρεσε και έτρεξε. Και το έκανε για 1η φορά επί 40′. Κι εδώ μπαίνει στην εξίσωση η διαφορά του αντιπάλου. Με την Ρεάλ ο Ολυμπιακός έπρεπε να τρέχει και στην άμυνα. Να κουραστεί, να μοχθήσει. Με τους “πράσινους” δεν χρειάστηκε. Τα επιθετικά rebounds που πήρε, και δεν έδωσαν την ευκαιρία στον αντίπαλο του να τρέξει, και το πλάνο(;) του Πεδουλάκη δεν κούρασαν τους παίκτες αμυντικά, και επιθετικά φαινόντουσαν πυραυλοκίνητοι. Πολλά από τα επιθετικά rebounds ήταν και αυτά στον αιφνιδιασμό. Δεν έτρεξαν μόνο πολύ οι παίκτες του Ολυμπιακού, έτρεξαν και σωστά. Με σωστές αποστάσεις με σωστές τοποθετήσεις. Και πάντα φαινόντουσαν (και ήταν) 1 ή και 2 παραπάνω.
Ο Πεδουλάκης ξεκίνησε το ματς με συνταγή “Τελικών 2013”. Gist πάνω στο Σπανούλη. Αυτό αναγκαστικά έφερε τον άπειρο, και αδύναμο για τη θέση 4, Χαραλαμπόπουλο πάνω στον Πρίντεζη. Ο αρχηγός, αποφορτισμένος πια μετά τους καταπληκτικούς περσινούς τελικούς, μοίρασε σωστά το παιχνίδι δεν υπερέβαλε για να αποδείξει πράγματα, και οι ερυθρόλευκοι έχτισαν πάνω σε αυτό. Ο Πρίντεζης έβαλε τη σπίθα, ο Μπουρούσης προσπάθησε να τη σβήσει αλλά με Green-Hackett στο παρκέ το ΣΕΦ πήρε φωτιά. Ο τρελο-Ιταλός, από πέρυσι, μοιάζει να ζει και να πεθαίνει γι αυτά τα παιχνίδια και γι αυτό άλλωστε τον λατρεύει και η κερκίδα. Οι άμυνες του βγάζουν το πάθος, τον τσαμπουκά, την ενέργεια που χρειάζεται η ομάδα για να πάρει μπρος. Μπορεί να έπαιξε μόλις 4 λεπτά παραπάνω σε σχέση με τον αγώνα της Μαδρίτης αλλά το impact του ήταν πολλαπλάσιο. Ο Green ήταν αγχωμένος στο 1ο σημαντικό ματς της σεζόν, αλλά το εντός έδρας του έδωσε φτερά. Θα το γράψω τώρα και ας εκτεθώ. ΤΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ. Μετά το 0/4 στη Μαδρίτη μπαίνει μέσα, χλατς το 1ο, χλατς το 2ο , χλουτς το 3ο. 2 ή 3 φορές στο 1ο ημίχρονο πήρε την 1η πάσα μετά το αμυντικό rebound (ή το πήρε ο ίδιος) και οι αντίπαλοι τον έψαχναν. Τρέχει και βλέπει γήπεδο σωστά. 2 πράγματα θέλω από εκείνον. Να δυναμώσει λίγο στην άμυνα και λιγότερο “ντάπα ντούπα”. Το έκανε 3 φορές στο 2ο ημίχρονο και κατέληξε η επίθεση με άστοχο δικό του σουτ. Ήταν και η διαφορά βέβαια που επέτρεπε τέτοιες καταστάσεις.
Το εκρηκτικό τελευταίο πεντάλεπτο του 1ου ημιχρόνου έδωσε την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να πάει με το πολύτιμο +18 στα αποδυτήρια. Αν κρίνω από το γεγονός ότι οι παίκτες του “Superfoods” βγήκαν από αυτά μόλις 4 λεπτά πριν την έναρξη του 2ου ημιχρόνου πρέπει να άκουσαν τα εξ αμάξης από τον προπονητή τους. Εν μέρει έπιασαν τόπο καθώς το 3ο δεκάλεπτο έληξε με επί μέρους σκορ 18-17 υπέρ των “ερυθρόλευκων” αλλά η διαφορά παρέμεινε στα ίδια. Το 4ο δεκάλεπτο ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα και το μόνο που είχε ενδιαφέρον ήταν η τελική διαφορά και η έκκληση του κόσμου του Ολυμπιακού να περάσει στο παρκέ ο Μπουρούσης. Μία διαφορά που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο σε ενδεχόμενη ισοβαθμία. Δεν θα γίνονται κάθε χρόνο άλλωστε συνεχόμενα σπασίματα έδρας στους τελικούς. Πολλοί φίλαθλοι των “πρασίνων” παραξενεύτηκαν και καταδίκασαν την επιλογή Σφαιρόπουλου να περάσει στο παρκέ Πρίντεζη και Σπανούλη ενώ όλα είχαν κριθεί. Πραγματικά δεν βρίσκω λόγο. 1ον η διαφορά ίσως και να αποδειχτεί καθοριστική και 2ον μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια (2005) αλλά ας μην ξεχνάμε τις παροτρύνσεις του Αλβέρτη προς τους συμπαίκτες του μπας και σπάσουν την καταραμένη γι αυτούς 35αρα του 1996. Δεν θυμάμαι να είχε ενοχληθεί κανείς τότε.
Καλά τα πανηγύρια λοιπόν για την άνετη επικράτηση επί του αιωνίου αντιπάλου αλλά νομίζω ότι στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο έχουν ήδη σταματήσει. Ακολουθεί ένα παιχνίδι με μία πολύ καλή ομάδα, ενός προπονητή που πέρυσι έκανε στην Baskonia καταπληκτική δουλειά και που θεωρητικά έχει βλέψεις και αυτή για την 8αδα. Το θέμα από εδώ και πέρα είναι η διάρκεια. Ο Ολυμπιακός έδειξε ότι μπορεί να τρέξει, μπορεί να παίξει γρήγορα και όχι βιαστικά. Για όσο μεγαλύτερο διάστημα το καταφέρνει τόσο πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα γι αυτόν.
Υ.Γ.: Ο Ολυμπιακός τη φετινή σεζόν θα ζήσει και θα πεθάνει με τις επιλογές του. Μία από αυτές είναι και η εμπιστοσύνη στον Young. Την κατανοώ απόλυτα από την στιγμή που αποτελεί και επένδυση. 1η φάση κάρφωμα και κραυγή, 2η φάση κερδισμένο φάουλ και 2/2 βολές. Μετά πρέπει να παραπάτησε τρέχοντας-περπατώντας 3-4 φορές. Δεν φοβάται να πάει στις επαφές, φοβάται να τρέξει. Στο δικό μου το μυαλό αυτό δεν είναι λογικό. Ας ελπίσουμε να πάρει μπρος σύντομα. Και 12-15 λεπτά να μπορέσει να προσφέρει θα είναι καθοριστικός.
Υ.Γ.1: Δεν θα κάνω ειδική μνεία για Πρίντεζη και Lojeski. Τι να πούμε για αυτά τα παιδιά; Πάντα εκεί στα δύσκολα, στα κρίσιμα, στα μεγάλα. Η απώλεια του Matt ήταν καταστροφική για την περυσινή σεζόν. Στα δικά μου τα μάτια. Ας ελπίσουμε την φετινή χρονιά να είναι καθαρό το ιατρικό του δελτίο, αν και έχει αποδειχθεί ότι είναι αρκετά επιρρεπής. Όσο για τον Πρι τα λόγια περιττεύουν. Θα πω κάτι που αφορά το τρόπο παιχνιδιού του και μόνο, κάτι που κατά τη γνώμη μου συνδυάζεται και με την παρουσία του Matt. Σε Μαδρίτη και ΣΕΦ σούταρε συνολικά 24 δίποντα και 1 τρίποντο. Είναι το καλύτερο 4αρι στην Ευρώπη και, εκτελεστικά, μέσα στο top3 σε post παιχνίδι. Εκεί πρέπει να εστιάσει και να σταματήσει να βγαίνει τόσο “έξω” όσο πέρυσι. Με τον Matt μέσα αναγκαστικά ανοίγουν οι άμυνες και του δίνουν την ευκαιρία να οργιάσει. Και αν δεν ανοίξουν θα οργιάσει o Matt.
Υ.Γ.2: Δεν έχει υπάρξει άλλη ομάδα στον ελληνικό αθλητισμό με το δέσιμο που έχει ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Το βλέπεις στα γέλια μεταξύ των παικτών, στο πως πανηγυρίζει ο Young και ο Birch στα καρφώματα και στις τάπες του Milutinov, στο πως πανηγυρίζουν οι “Παπ” στα τρίποντα του Lojeski, στο πως πανηγυρίζει ο Kill Bill και ο Μάντζαρης στις άμυνες του Hackett. Μα πολύ περισσότερο στο πόσο κοντά είναι ο ένας με τον άλλο στα δύσκολα. Πέρυσι ήταν ο Πρίντεζης που πέρναγε το δικό του γολγοθά, φέτος είναι ο Γ. Αγγελόπουλος. Είναι όλοι εκεί. Έσπευσαν να του αφιερώσουν τη νίκη, τον είδαν γα 1η φορά στο γήπεδο και έδωσαν τα πάντα και γι αυτόν. Και για την εκλιπούσα γυναίκα του, που πάντα θα έχει μία θέση στο ΣΕΦ.
