Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά έχω ήδη 2/2 στα τελευταία pre game και συνεχίζω.
Αρκετά αγχωτική νίκη απέναντι στην σκληροτράχηλη Bayern του Trinchieri (να είναι καλά ο Baldwin με τα 7 λάθη του), ενώ η τελευταία φάση μονοπώλησε τη συζήτηση τις μέρες που ακολούθησαν για το αν είναι φάουλ ή δεν ήταν, με τη διοργανώτρια αρχή να παίρνει ευθέως θέση υπέρ των Γερμανών. Προσωπικά δεν είδα πουθενά φάουλ αλλά οκ, προχωράμε.
Να θυμίσω ότι είναι διαβολοβδομάδα η τρέχουσα, αφού ακολουθεί η αναμέτρηση με Villeurbanne στο ΣΕΦ. Ελπίζω να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο και η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, ώστε να αυξήσουμε το ισοζύγιο νικών-ηττών από το 9-8 που είμαστε αυτή τη στιγμή, και μας βρίσκει στην 9η θέση του βαθμολογικού πίνακα. Μια νίκη μακριά από την 8αδα δηλαδή, ανάμεσα όμως σε τουλάχιστον 7 ακόμα συνδιεκδικητές του ίδιου στόχου, μία εκ των οποίων είναι και η αποψινή αντίπαλος μας Maccabi στο, πανέμορφο κατά τα άλλα, Τελ Αβίβ. Αν η Ιερουσαλήμ είναι παγκόσμιο προσκύνημα, το Τελ Αβίβ είναι ο ναός του nightlife. Μια πόλη χαλαρή, σύγχρονη, φτιαγμένη για να σε κάνει να πεις «η ζωή είναι μια παραλία». Από τα glamorous παραλιακά ξενοδοχεία και τους ουρανοξύστες του κέντρου μπορείς μέσα σε λίγα λεπτά να βρεθείς στην παραδοσιακή συνοικία των Υεμενιτών και σε λίγο να ψωνίζεις στο μοδάτο Rothschild Boulevard. Το cafe society ανθεί στην πόλη (μια βόλτα στη see and be seen οδό Sheinkin και στο Neve Tzedek θα σας πείσει) και οι γραβάτες –τουλάχιστον ως… στάση ζωής– σπανίζουν. Η μουσική σκηνή της πόλης ανθεί, η θεατρική δραστηριότητα είναι υπολογίσιμη, με αρκετές διεθνείς παραγωγές, ενώ το shopping παρουσιάζει ενδιαφέρον, με μια γκάμα που καλύπτει από ακριβές μπουτίκ μέχρι μικρά καλλιτεχνικά ατελιέ. Η πόλη έχει γενικότερα μια laissez faire διάθεση, την οποία υποστηρίζει τόσο η σχετικά χαμηλή (με κάποιες εξαιρέσεις) δόμηση όσο και το γεγονός ότι από κάθε δρόμο βλέπεις λίγη θάλασσα. Και αν η νυχτερινή ζωή είναι το No 1 προσόν της, το καλό φαγητό καταλαμβάνει σίγουρα τη δεύτερη θέση.
Την πρώτη θέση πάντως σίγουρα στην καρδιά των πολιτών της καταλαμβάνει η ομάδα του λαού, Maccabi. Ενός λαού που συνήθως κατακλύζει ως κίτρινο ποτάμι την Nokia Arena , αλλά σήμερα, ελέω Covid-19, θα το αφήσει ασυνήθιστα παγωμένο. Αν επίσης αναλογιστούμε ότι μέχρι τώρα τα πηγαίνουμε καλύτερα εκτός έδρας απ’ ότι εντός, ενισχύει ακόμα περισσότερο την αισιοδοξία μου για κάτι καλό. Το αποψινό είναι το 33ο συναπάντημα των δυο ομάδων, με ένα εντυπωσιακό στατιστικό να τις συνοδεύει. Έχουμε ακριβώς 16 νίκες έκαστος, με την ίδια ακριβώς κατανομή (10-6 υπέρ των γηπεδούχων).
Εν τω μεταξύ από τη στιγμή που η στήλη ονομάζεται film noir , συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό μια συγκεκριμένη ταινία τέτοιου τύπου. «Το Γεράκι της Μάλτας» («The Maltese Falcon», 1941), το οποίο μεταφέρει στην οθόνη το ομώνυμο, εμβληματικό της νουάρ λογοτεχνίας, μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ, χωρίς να χάσει σταγόνα από τον cool κυνισμό του. Τυλιγμένος στην καπαρντίνα του, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ είναι ο ιδανικός Σαμ Σπέιντ, ένας κυνικός, κουρασμένος private eye που δεν θα διστάσει να οδηγήσει ως την αγχόνη τη γυναίκα που αγαπάει (Μέρι Άστορ), όταν εκείνη αποδειχθεί δολοφόνος. Κι όλα αυτά για ένα φτηνό αγαλματάκι, κατασκευασμένο «από το υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα». Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Γιατί εμένα μου ήρθε στο μυαλό κατευθείαν ο coach Σφαιροπουλος, ο οποίος με ώμο κυνισμό μας αντιμετώπισε τις τελευταίες δυο φορές (πέρυσι) οδηγώντας στη μπασκετική αγχόνη, την ομάδα που μέχρι πρότινος αγαπούσε, κυνηγώντας το δικό του όνειρο στη δίκη του γη της επαγγελίας. Ευελπιστώ σήμερα να αλλάξει το σενάριο και να φύγουμε με το ροζ φύλλο. Μόνο εύκολο δε θα είναι όμως.
Η Maccabi βρίσκεται στο 8-10, μια θέση κάτω από μας, με τον ίδιο ακριβώς στόχο, μια ομάδα που φέρει τη σφραγίδα του μπάσκετ που πρεσβεύει ο coach Bullet, με πειθαρχία στην άμυνα και μπόλικο ξύλο, ενώ μπροστά στηρίζεται κυρίως στα άγρια μπασκετικά ένστικτα του σεσημασμένου Wilbekin. Είναι άλλωστε η ομάδα που είναι δεύτερη σε rebounds σε όλη τη διοργάνωση (μ.ο 35), πίσω μόνο από την CSKA, ενώ είναι πρώτη στα αμυντικά! Που σημάνει ότι δουλεύουν καλά τα box out τους, άρα δε θα έχουμε πολλές δεύτερες ευκαιρίες, άρα τα ποσοστά μας θα πρέπει να κινηθούν σε υψηλά επίπεδα. Και όλα αυτά με γνωστές τις απουσίες των Harrison και Παπανικολάου, ενώ στα θετικά είναι η επιστροφή McKissic και η συμμετοχή (τελικά) του Martin. Το θετικό της υπόθεσης είναι η απουσία του πιο dominant ψηλού τους, και παλιού μας γνώριμου, Othello Hunter, ενώ εσχατως προστέθηκε και ο Cohen στο απουσιολόγιο, λόγω covid. Υπάρχουν όμως και οι Zizic, Dorsey, Caloiaro, Bryant και γενικά πρόκειται για ένα σύνολο που δε τα παρατάει ποτέ. Γενικά στατιστικά κυμαινόμαστε στα ίδια επίπεδα, συνεπώς βλέπω κλειστό παιχνίδι μέχρι το τέλος, παρόμοιο με το περσινό 71-70 που χάσαμε στο τέλος. Ελπίζω φέτος η κατάληξη να είναι διαφορετική. Τα λέμε Πέμπτη/Παρασκευή με Villeurbanne.
