Το να λες ότι αγαπάς κάτι και να το παρακολουθείς σαν χόμπι από απόσταση είναι μια ευχάριστη κατάσταση. Το να το αγαπάς και να το υποστηρίζεις, να το βλέπεις να μεγαλώνει, να ανδρώνεται και να είσαι εκεί δίπλα του σε κάθε βήμα η στραβοπάτημα δεν είναι απαραίτητα ευχάριστη – αλλά είναι επιλογή. Επιλογή μάλιστα ίσως και υψηλού ρίσκου, ιδιαίτερα εάν εξαρτάται και επαγγελματική σου πορεία από αυτό και αν βρισκόμασταν χρονικά στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Κάποιοι όμως το πήραν αυτό το ρίσκο και δικαιώθηκαν.
Από τότε πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια και σήμερα υπάρχουν πλέον πολλοί που γράφουν επαγγελματικά για το αγαπημένο μας άθλημα στην Ελλάδα. Όμως είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να διεκδικήσουν τα εύσημα για την συνεπή (επικοινωνιακά) υποστήριξη και εν τέλει συνεισφορά στην ανάπτυξη του σπόρ στην χώρα μας. Ο Δημήτρης Καρύδας ανήκει δικαιωματικά σε αυτό το ιδιότυπο και πολύ μικρό Hall of fame.
Γεννήθηκε το 1963 στην Αθήνα, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και ειδικότερα το αθλητικό ρεπορτάζ. Δούλεψε σε πολλές αθλητικές και πολιτικές εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς και διατέλεσε στέλεχος του αθλητικού τμήματος του Mega Channel από την πρώτη μέρα λειτουργίας του σταθμού έως το 1996. Υπήρξε αρχισυντάκτης της ημερήσιας αθλητικής εφημερίδας “Πρωταθλητής” και παραμένει σχολιαστής αγώνων μπάσκετ για το συνδρομητικό τηλεοπτικό κανάλι “Novasports”. Έχει εκδώσει αρκετά βιβλία με θέματα από τον αθλητισμό.
Ο λόγος όμως για το οποίον θα τον θυμόμαστε οι περισσότεροι της γενιάς μου (των 40+) είναι γιατί μαζί με μερικούς ακόμα μας έμαθε μπάσκετ! <Fact> (άσχετα αν ο ίδιος ταπεινά δεν το παραδέχεται)
Αρχικά μέσα από την δουλειά του στο περιοδικό «Τρίποντο» και μετέπειτα με το «All Star Basket» αλλά και από τα αναρίθμητα άρθρα, σχόλια, τηλεοπτικές μεταδόσεις και αναλύσεις του σε κάθε λογής μέσο. Του είχα ζητήσει κάποια στιγμή να μιλήσουμε για μπάσκετ σε μορφή συνέντευξης ή μάλλον συζήτησης (τι συνέντευξη μπορώ να πάρω άλλωστε εγώ από τον Δ. Καρύδα;). Το αποδέχθηκε ευγενικά και έτσι βρεθήκαμε μέσα στις γιορτές για μια μακρά συζήτηση όπου και μου μίλησε για πολλά και ενδιαφέροντα. Είμαι βέβαιος πως οι απαντήσεις του θα συζητηθούν είτε αρέσουν είτε όχι.
Η κουβέντα μας κύλισε όπως την περίμενα όμως μόλις συνειδητοποίησα το μέγεθος του κειμένου κατάλαβα πως θα υποχρεωθούμε να το δημοσιεύσουμε σε μέρη. Σήμερα θα διαβάσετε το 1ο Μέρος και τα υπόλοιπα τις επόμενες ημέρες.
∼ο∼
Μέχρι Τέλους
RE: Έχοντας διαβάσει κάποια θέση σας σχετικά με το «Μέχρι τέλους», που αν κατάλαβα καλά το θεωρείτε μία λανθασμένη κίνηση από πλευράς Ολυμπιακού ή τέλος πάντων μία κίνηση η οποία δεν έχει αποδώσει μέχρι τώρα αυτό το οποίο θα περίμενε η διοίκηση, θα ήθελα να μου εξηγήσετε πως αντιλαμβάνεστε εσείς το «Μέχρι τέλους», γιατί είναι μία έννοια που δεν έχει οριστεί ούτε από τους ίδιους.
ΔΚ: “Κατ’ αρχήν μιλάμε χωρίς να έχουμε, από τον περασμένο Φεβρουάριο μέχρι τώρα δηλαδή σχεδόν 1 χρόνο μετά, μία επίσημη τοποθέτηση από τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Με βάση όσα έχουν ακουστεί σποραδικά – αποσπασματικά για το όλο θέμα, θα έλεγα ότι μπορεί κάποιος να πει ότι είμαι αντίθετος, υπό την έννοια ότι θεωρώ ότι είναι μία κίνηση που στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να οδηγήσει σε οτιδήποτε. Ο Ολυμπιακός έχει μείνει μέσα στους κόλπους της ΕΟΚ παίζοντας στην Α2, άρα για ένα σύστημα το οποίο οι ίδιοι, χωρίς να μιλάω επί προσωπικού αυτή τη στιγμή, οι άνθρωποι του Ολυμπιακού είχαν παράπονα – αντιδράσεις – διαμαρτυρίες, στην ουσία μένουν σε αυτό το ίδιο σύστημα”.
“Αν όμως ξεφύγουμε από αυτό το στενό πλαίσιο της αντιπαράθεσης με την ΕΟΚ, για μένα υπάρχουν 2 γκρίζες ζώνες σε όλη αυτή την ιστορία, που η μία είναι ιστορική και η άλλη αγωνιστική. Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος ο Ολυμπιακός είναι μία ιστορική ομάδα, δεν είναι μία ομάδα μεσαίου ή μικρού μεγέθους, είναι ένα τεράστιο μέγεθος και για το ελληνικό και για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, και νομίζω ότι μία τέτοια απόφαση θα συνοδεύει ιστορικά την διοίκηση του Ολυμπιακού τον επόμενο αιώνα. Εκούσια αποφασίστηκε η ομάδα να παίξει στην Α2”.
“Προσωπική μου άποψη είναι, και μπορεί να κάνω λάθος, ότι για ιστορικούς λόγους η απόφαση είναι λανθασμένη“.
“Κατ’ αρχήν αδικείται αυτή καθαυτή η προσπάθεια και η επένδυση που έχουν κάνει οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Αν πιστέψουμε όσα έχουν ειπωθεί, και δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω, μιλάμε για 2 αδέλφια που έχουν βάλει σε 15 χρόνια ένα ποσό που μπορεί να πλησιάζει τα 200 εκατομμύρια”.
RE: Σίγουρα είναι πάνω από 150 εκατομμύρια.
ΔΚ: “Όσα κι αν είναι λοιπόν, καθώς δεν είμαι ούτε λογιστής ούτε εφοριακός, με αυτόν τον τρόπο αδικούν αυτή καθαυτή τη δική τους επένδυση και σε χρόνο και σε χρήματα και σε ενδιαφέρον. Στο δεύτερο κομμάτι, που για μένα είναι πιο βραχυπρόθεσμο, ο Ολυμπιακός καλείται να παίζει ένα παιχνίδι τη βδομάδα, εκτός από αυτές με τα διπλά ματς, πράγμα που σημαίνει ότι επενδύοντας σε κάποιους νέους παίκτες, δεν έχει την ευχέρεια ή την πολυτέλεια της ανάδειξης τους μέσα από τη διαδικασία κάποιων πιο εύκολων παιχνιδιών. Υπάρχουν 2, για να μην πω 3, πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα”.
“Το πρώτο είναι ο Happ, ο οποίος είναι μία πάρα πολύ καλή επένδυση, θα γίνει πάρα πολύ καλός παίκτης και θα εξελιχθεί σε έναν πάρα πολύ καλό ψηλό στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Στον Ολυμπιακό δεν έπαιξε καθόλου, πήγε δανεικός και παίζει πάρα πολύ καλά, αποδεικνύοντας ότι η επένδυση του Ολυμπιακού είναι σωστή αλλά εδώ δεν είχε χρόνο, καθώς ο Ολυμπιακός ψάχνει τα αποτελέσματα σε ένα παιχνίδι την εβδομάδα”.
“Το δεύτερο, παρ’ ολίγον, λάθος είναι ο Baldwin καθώς στο ξεκίνημα της σεζόν δεν έπαιζε καθόλου, ήταν με το χέρι και με το πόδι στην πόρτα της εξόδου, έμεινε και βλέπουμε ότι σταδιακά η απόδοσή του βελτιώνεται και γίνεται πολύ καλύτερος παίκτης από αυτό που δεν μπορούσε να δει κανείς. Δηλαδή θα έφευγε ο Baldwin και δεν θα ξέραμε αν είναι καλός ή κακός παίκτης. Αυτή τη στιγμή υπάρχει η δυνατότητα να το μάθουμε”.
RE: Αν μου επιτρέπετε, αυτό που έχουμε μάθει εμείς είναι ότι ο λόγος για τον οποίο είχε βρεθεί σε αυτή τη θέση ο Baldwin ήταν πειθαρχικό παράπτωμα και σοβαρό μάλιστα, και δεν είχε τόσο να κάνει με το αγωνιστικό.
ΔΚ: “Ναι αλλά δεν έπαιζε, πέρα από τα πειθαρχικά ζητήματα που υπάρχουν σε όλες τις ομάδες παγκοσμίως και δεν είναι ούτε ο κανόνας ούτε η εξαίρεση και ισχύουν με κάποιους παίκτες περισσότερο και με κάποιους λιγότερο. Μιλάω καθαρά αγωνιστικά αυτή τη στιγμή. Πέρα από το πειθαρχικό κομμάτι, που το λύνεις ή δεν το λύνεις, αγωνιστικά ο Baldwin ήταν εκτός rotation για ένα μεγάλο χρονικό κομμάτι στο ξεκίνημα της σεζόν και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτός είναι κακός ή καλός παίκτης”.
“Ξέραμε ότι είναι ένας παίκτης που τώρα ήρθε στην Ευρώπη, ότι ξέραμε ήταν από την Αμερική, τα κολλεγιακά του χρόνια και αυτά στο ΝΒΑ και στην G-League. Θα έφευγε και ξαφνικά οι πιθανότητες με τον Baldwin ήταν δύο. Ή θα τον έβλεπε κάποιος να παίζει τρομακτικά σε μια άλλη ομάδα και θα έλεγε «μα γιατί έφυγε;» ή δεν θα έπαιζε καθόλου καλά κάπου αλλού ή θα έπαιζε μέτρια και θα λέγανε ότι ήταν λάθος επιλογή και ότι κακώς είχε έρθει. Αυτή τη στιγμή έχει τη δυνατότητα μέσα στο σύστημα του Ολυμπιακού να δείξει τι παίκτης είναι”.
“Το τρίτο κομμάτι, που ίσως δεν έχει άμεση σχέση με τον μονό αγώνα της βδομάδας, είναι η περίπτωση του Punter. Ο Punter δεν είχε το χρόνο να κάνει τη μετάβαση από το Champions League, που ήταν αποδεδειγμένα ένας από τους δύο ή τρεις καλύτερους παίκτες”.
“Δεν είχε τα παιχνίδια, έπαιζε με λάθος τρόπο. Δεν είναι λάθος ότι έφυγε από τον Ολυμπιακό, λάθος είναι το γεγονός ότι δεν είχε πολλές ευκαιρίες γιατί δεν υπήρχαν οι αγώνες”.
“Ο Ολυμπιακός ψάχνει άμεσα αποτελέσματα σε μία διοργάνωση, αυτός είναι ο φετινός του στόχος. Να μπορέσει να πειστεί ή να μάθει ο Punter ότι το παιχνίδι στην Ευρωλίγκα είναι διαφορετικό από το να παίζεις στην ΑΕΚ ή στην Bologna του Champions League, να κρατάς τη μπάλα, να ντριπλάρεις και να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις το δικό σου σουτ, κάνοντας 15 προσπάθειες ανά παιχνίδι. Αυτά τα δύο κομμάτια είναι ενδεικτικά. Το ιστορικό μπορεί να μην λέει τίποτα σε πολλούς, σε μένα λέει πάντως”.
RE: Από την άλλη όμως κ. Καρύδα, αυτό το οποίο θα έλεγε κάποιος για να εκφράσει τη διοίκηση, είναι ότι ενδεχομένως είναι λάθος επιλογή – αλλά την ίδια στιγμή εμείς θεωρούμε ότι όχι μόνο αδικούμαστε αλλά υποτιμάται η επένδυσή μας! Όταν πηγαίνουμε, επί σειρά ετών, σε τελικούς και μας αντιμετωπίζουν με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν, κάτι που δεν είναι απαραίτητα σωστό. Κάποιες φορές μπορεί να είναι και λάθος. Και δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή. Δηλαδή τι να κάνεις; Αυτό λένε οι ίδιοι.
ΔΚ: “Η επένδυση δεν υποτιμάται με το να είναι ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή στην Α2;”
RE: Δεν είναι ο Ολυμπιακός, είναι ένα Development project.
ΔΚ: “Εντάξει, και ο Ολυμπιακός που είναι; Η 1η ομάδα;”
RE: Ο Ολυμπιακός είναι στην Euroleague.
ΔΚ: “Εντάξει ο Ολυμπιακός είναι στην Euroleague. Άρα λοιπόν, κάνοντας μία υπόθεση εργασίας, ο Ολυμπιακός κόβει τους δεσμούς του με την Basket League, δεν θα επιστρέψει ποτέ και δεν θα ξαναπαίξει ποτέ στη ελληνικό πρωτάθλημα”.
RE: Αυτό είναι θέμα της διοίκησης να το εξηγήσει, όπως η ίδια το αντιλαμβάνεται γιατί εγώ βλέπω ένα ημίμετρο. Αλλά θέλω να πω ότι στην αρχή, όταν το επικοινώνησαν προς τα έξω, είπαν ότι εμείς αυτό θα κάνουμε. Ηθικά δεν ξέρω αν ήταν τόσο λάθος τελικά.
ΔΚ: “Ούτως ή άλλως η ιστορία θα κρίνει. Εμείς μιλάμε με τα σημερινά δεδομένα. Εγώ τοποθετήθηκα, που αν θέλεις, κι αυτό το λέω in extremis, δεν με αφορά, δεν με αγγίζει αλλά όταν θεωρείς ότι δίνεις έναν αγώνα το να φεύγεις στη μέση σημαίνει αποδοχή μιας ήττας. Συνεχίζεις τον αγώνα και αποδεικνύεις ότι έχεις τη δύναμη ή τον τρόπο να τον κερδίσεις”.
“Σήμερα λοιπόν που μιλάμε, έξι μήνες μετά την εκούσια απόφαση του Ολυμπιακού να παίξει στην Α2, ο Βασιλακόπουλος χαίρει άκρας υγείας και είναι ακόμα στη θέση του, δεν σκοπεύει να φύγει και αν ακόμα και ο νόμος τον υποχρεώσει να φύγει, θα βρει τρόπο, θα υπάρξει τρόπος να είναι εκεί!”
“Το κομμάτι για το οποίο διαμαρτυρόταν κυρίως ο Ολυμπιακός, το διαιτητικό, εγώ δεν έχω δει να έχει αλλάξει σε τίποτα, στην Α1 εννοώ, έστω και ερήμην του Ολυμπιακού. Άρα λοιπόν έχω την αίσθηση ότι στον πρώτο κύκλο αυτής της ιστορίας, ο στόχος που έβαλε η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν έχει επιτευχθεί. Από εκεί και πέρα, το τι θα γίνει μελλοντικά δεν μπορεί να το ξέρει κανένας”.
Αντιδράσεις από το εξωτερικό
RE: Ναι, θα το δούμε αυτό. Θα έχουμε το χρόνο να δούμε τελικά τι θα γίνει. Δύο ερωτήσεις ακόμα σχετικά με το «Μέχρι τέλους». Εσείς που, και λόγω δουλειάς, έχετε σχέσεις με συναδέλφους σας από το εξωτερικό και ενδεχομένως με παράγοντες της Euroleague. Η αντίδρασή τους, ο τρόπος που έχουν αντιληφθεί το «Μέχρι τέλους», αν γνωρίζουν ότι το λένε έτσι, ποιος είναι; Δηλαδή τι ερωτήσεις σας κάνουν;
ΔΚ: “Για τους δημοσιογράφους του εξωτερικού, ακόμα κι ένας εκούσιος υποβιβασμός δεν είναι σοκαριστικός, διότι κατά διαστήματα στο εξωτερικό, πολύ παλιότερα από τα δικά μας επαγγελματικά δεδομένα του μπάσκετ, έχουν διαλυθεί ομάδες, για άλλους άσχετους λόγους, έχουν σβήσει από το χάρτη ιστορικές ομάδες, έχουν σβήσει από το χάρτη ομάδες πολύ μεγάλα μεγέθη όταν αυτό συνέβη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ”.
“Η Cazerta δεν υπάρχει πια στον χάρτη του ιταλικού μπάσκετ, η Zaragoza πέρασε πολλά χρόνια στη δεύτερη κατηγορία, κινδύνευσε να διαλυθεί, ήταν χρεοκοπημένη, η Ulker χρειάστηκε να συγχωνευθεί με την Fenerbahce, όχι σαν οντότητα αλλά σαν οτιδήποτε, σαν χορηγία, σαν ένα όνομα και όχι σαν ομάδα. Επίσης η Tofas, πρωταθλήτρια Τουρκίας, αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα, είχε φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας, την απέφυγε στο παρά ένα”.
RE: Απλά σε αυτή την ιστορία δεν έφταιγαν οι ίδιοι. Ό,τι συνέβη, συνέβη λόγω της Turk Telekom.
ΔΚ: “Δεν διαφωνώ. Λέω πολύ απλά ότι για τους ξένους δεν είναι σοκαριστικό το να βλέπουν μία ομάδα στην Α2”.
“Η Ευρωλίγκα έχω την εντύπωση ότι στάθηκε στο πλευρό του Ολυμπιακού, δεν ήταν ενάντια. Όχι μπροστά από τις γραμμές αλλά πίσω από αυτές, θεωρώ ότι, και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με ο ελληνικό μπάσκετ αλλά με politics του ευρωπαϊκού, για την Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός άνοιξε ένα μονοπάτι”.
“Η Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή μεγαλώνει συνεχώς το καλεντάρι της, για εμένα σωστά, γιατί είναι μία ανταγωνιστική λίγκα και προσπαθεί να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες εβδομάδες, με όσο το δυνατόν πιο δυνατά παιχνίδια και πιο δυνατές ομάδες να παίζουν μεταξύ τους, καθώς τελικά αυτό είναι το ζητούμενο και για τον κόσμο. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο σημείο η Ευρωλίγκα να συμπιέσει ακόμα περισσότερο τα εθνικά πρωταθλήματα”.
“Έχω την αίσθηση ότι αυτό που κάνει σήμερα ο Ολυμπιακός, για άλλους λόγους, το να είναι με δύο ομάδες, μία ομάδα όπως κι αν λέγεται στην Ελλάδα και μία ομάδα στην Ευρωλίγκα, κάποια στιγμή είναι το μέλλον”.
“Οι ομάδες δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν, ούτε αριθμητικά σε παίκτες ούτε από πλευράς προγράμματος. Αν κάποια στιγμή οι ομάδες της Ευρωλίγκα γίνουν 20, το πρόγραμμα δεν θα βγαίνει και ομάδες θα είναι υποχρεωμένες να διαλέξουν ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν”.
“Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι, επειδή και η Maccabi είναι της ίδιας άποψης και άλλες ομάδες δεν είναι αρνητικές στην ιδέα της συντήρησης δύο ομάδων, και ενδεχομένως ως project να είναι πολύ ενδιαφέρον να έχεις μία ομάδα νέων σαν development, και να χρησιμοποιείς το πρωτάθλημα της χώρας σου σαν αναπτυξιακό. Ενδεχομένως λοιπόν για την Ευρωλίγκα, χωρίς να το πει ποτέ δημόσια, αυτό να μπορέσει να ανοίξει ένα πολύ ενδιαφέρον μονοπάτι και μία πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική για τα επόμενα χρόνια”.
RE: Να γίνει δηλαδή ένα G-League χωρίς να είναι ξεχωριστό πρωτάθλημα.
ΔΚ: “Ένα κολεγιακό ή μία G-League. Κάπως έτσι. Ή σε άλλα πρωταθλήματα, γιατί κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, να υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής της ομάδας της Ευρωλίγκα στα playoff, και όχι στην κανονική περίοδο”.
RE: Υπάρχουν πολλές ιδέες να υλοποιηθούν. Να γίνει σύνδεση με το Eurocup, να υπάρχει άνοδος και υποβιβασμός, κάπως έτσι ίσως;
ΔΚ: “Νομίζω ότι αυτό θα ναι το επόμενο βήμα. Κάποια στιγμή θα υπάρξει και αυτό. Ό,τι γίνεται σήμερα με 2 ομάδες του Eurocup να πηγαίνουν στην Ευρωλίγκα, κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα συνδεθεί ακόμα περισσότερο η μία διοργάνωση με την άλλη. Εκεί βέβαια υπάρχει το ζήτημα ότι πρέπει να λυθεί η ανισομέρεια των εγγυημένων συμβολαίων σε κάποιες ομάδες στην Ευρωλίγκα και των μη εγγυημένων συμβολαίων του Eurocup”.
“Ίσως η Ευρωλίγκα να πρέπει να έχει με τις 40 καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες εγγυημένα συμβόλαια και, ανάλογα με τη δυναμική της κάθε ομάδας, θα είναι εν ισχύ είτε στο Eurocup είτε στην Ευρωλίγκα“.
“Από αυτά που συζητάω μαζί τους, γιατί μετά από τόσα χρόνια έχω τη δυνατότητα να συζητάω, είναι πάρα πολλές οι συσκέψεις, υπάρχει μία διαρκής κινητικότητα σε αυτά τα πράγματα. Μην ξεχνάμε ότι πάντα οι εσωτερικές υποθέσεις, αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Γερμανία, επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα και την Ευρωλίγκα, κι όχι το αντίστροφο”.
RE: Μια καλή ιδέα θα ήταν, αν κάποια στιγμή τα playoff γίνουν με 16 ομάδες και είναι 2 οι σειρές για να μπορέσεις να πας στο Final 4, αν θέλουν να το κρατήσουν, ώστε οι 4 τελευταίοι να παίζουν κάθε βδομάδα την παραμονή τους και να υπάρχει κάποιου είδους Play in – Play out με 2 ομάδες από το Eurocup.
ΔΚ: “Μπορεί να υπάρχουν πολλές λογικές. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι το Final 4 θα υπάρχει είτε έτσι είτε αλλιώς σε οποιαδήποτε μορφή”.
“Δεν υπάρχει περίπτωση η Ευρωλίγκα να πάει σε λογική, που ζητάει εδώ και πολλά χρόνια ο Δημήτρης Ιτούδης και η CSKA, best-of-5 ή best-οf-7 παιχνίδια”.
“Έτσι ενδιαφέρει όλη την Ευρώπη το Final 4, ενώ το πιλοτικό πρώτο Best-of-5 της Kinder με την Taugres το 2001 απασχόλησε 2 χώρες και ελάχιστα όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Άρα λοιπόν δεν πρόκειται ποτέ, με τα σημερινά δεδομένα, να επιστρέψει σε αυτό το μοντέλο”.
RE: Για να επιστρέψουμε στην κουβέντα και να κλείσουμε το θέμα. Η αντίδραση του κόσμου στο «Μέχρι τέλους» ποια ήταν; Το περίμεναν και ήταν ένα ενδεχόμενο ή απορούσαν με αυτή την απόφαση;
ΔΚ: “Δεν νομίζω ότι το περίμενε κανείς. Ήταν μια διαδικασία η οποία στην ουσία ξεκίνησε το Φεβρουάριο, χωρίς να ξέρω αν υπήρχε σαν ιδέα από τότε αλλά φάνηκε να μπαίνει μπροστά, και ολοκληρώθηκε το Μάιο. Δηλαδή ήταν πολύ σύντομο το χρονικό διάστημα που όλα ξεκίνησαν και όλα τελείωσαν. Άρα λοιπόν δεν υπήρχε η λογική ότι το περίμενε ή δεν το περίμενε κάποιος”.
“Έχω την αίσθηση ότι ήταν και μια απόφαση, όχι ακριβώς παρορμητική, ή καλύτερα μία κατεύθυνση στην οποία οδηγήθηκε από τα γεγονότα ο Ολυμπιακός”.
“Δεν είμαι σίγουρος, αφού δεν έχω μιλήσει γι αυτό το θέμα με τη διοίκηση του Ολυμπιακού, αλλά αν είχαν το χρόνο να το σκεφτούν περισσότερο, υπήρχε δηλαδή μία διαδικασία πολύ μεγαλύτερη χρονικά και είχαν αυτή την ευχέρεια, δεν είμαι σίγουρος ότι θα έπαιρναν την ίδια απόφαση. Αυτό επαναλαμβάνω είναι δική μου καθαρά ερμηνεία, το ξεκαθαρίζω για να μην παρεξηγηθώ”.
Περί διαιτησίας
RE: Και κάτι τελευταίο γι αυτό το θέμα. Πιστεύετε ότι ηθικά ο Ολυμπιακός οφείλει να νιώθει αδικημένος στην Α1 από τον τρόπο με τον οποίο του έχουν συμπεριφερθεί και η διοίκηση της ΕΟΚ αλλά και ο τρόπος με τον οποίο τον έχουν σφυρίξει σε κρίσιμα παιχνίδια;
ΔΚ: “Εμένα η εμπειρία μου εδώ και 40 χρόνια στο μπάσκετ λέει το εξής”.
“Πάντα, οι ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό σε αυτή τη χώρα, όπως κι αν λέγονται, διεκδικούν ένα παράδοξο, ελληνικό 50-50. 50 τα δικά μου και 50 του αλλουνού”.
“Ακόμα και στο 51-49, και δεν το λέω μιλώντας για τον Ολυμπιακό αλλά για δεδομένα που ισχύουν και τα βλέπω από το 1980 μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε ομάδα έκανε πρωταθλητισμό και οποιαδήποτε ομάδα την ανταγωνίζονταν είχαν ακριβώς την ίδια λογική”.
“Λυπάμαι που χαλάω το όραμα, ένθεν και ένθεν που ο καθένας διεκδικεί την πρωτοτυπία για τους δικούς του λόγους, αλλά δεν βλέπω σε αυτή την προσέγγιση καμία διαφορά εδώ και 40 χρόνια”.
“Ήταν ο Άρης και ο ΠΑΟΚ πιο παλιά ας πούμε”.
RE: Εγώ τα δέχομαι όλα αυτά χάριν συζητήσεως. Όμως με το χέρι στην καρδιά, θυμάστε σφυρίγματα σαν τον περιβόητο 3ο τελικό του 2010 στο ΟΑΚΑ; Γιατί λέμε και για τις 2 πλευρές αλλά εγώ, που είμαι οπαδός και παίρνω και τη σημαία μου και το καπελάκι μου και λέω εγώ αυτός είμαι, λέω ότι δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι αντίστοιχο..
ΔΚ: “Εγώ που δεν είμαι οπαδός μπορώ να θυμηθώ δεκάδες περιπτώσεις σε τελικούς, σε παιχνίδια που ίσως πολλοί τα έχουν ξεχάσει, σε πάρα πολλά ματς καθοριστικά που έχουν ακουστεί τα όσο μύρια για τη διαιτησία”.
“Η διαιτησία είναι το αναγκαίο κακό της ιστορίας. Δεν είναι το μπάσκετ η διαιτησία. Όποιος ασχολείται μόνο με τη διαιτησία, ή κυρίως με τη διαιτησία, για μένα χάνει το δάσος, που είναι το μπάσκετ”.
“Ο βασικός λόγος που είμαστε εδώ και συζητάμε, που ο καθένας μας κάνει αυτό που κάνει είναι το μπάσκετ. Αν αυτό δεν υπήρχε, το οποίο όλοι το ξεχνάμε, παράγοντες – παίκτες – προπονητές – δημοσιογράφοι – φίλαθλοι – οπαδοί, σήμερα θα μιλάγαμε για κάτι άλλο. Για σκάκι ή για τάβλι ή για handball ή δεν ξέρω κι εγώ για τι. Πάντως δεν θα μιλάγαμε για το μπάσκετ. Και δυστυχώς σήμερα μπαίνει σε τρίτη και σε τέταρτη θέαση, στο βάθος της εικόνας”.
“ΑΝ θέλουμε να έχουμε καλύτερη διαιτησία, καλύτερους δημοσιογράφους, καλύτερους οπαδούς πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουμε καλύτερο μπάσκετ, να γίνονται δηλαδή τα αυτονόητα, τότε αυτή τη συζήτηση δεν θα την κάναμε, θα ήταν αδιέξοδη και δεν θα υπήρχε λόγος να την κάνουμε. Όσο δεν μπορούμε να δούμε το ποιος πραγματικά αγαπάει το άθλημα, ποιος το βοηθάει και τι το βοηθάει, ο καθένας από την πλευρά και την οπτική του γωνία θα καταλήγει σε συζητήσεις που θα έχουν να κάνουν με το μπάτζετ των ομάδων, με τη διαιτησία, με το Βασιλακόπουλο, με οποιονδήποτε άλλο και όχι με την ουσία του πράγματος”.
Το Ελληνικό μοντέλο
RE: Απλά είναι έτσι η δομή του ελληνικού μπάσκετ, για να πάμε και στο επόμενο θέμα, από το 1990, την εποχή των παχιών αγελάδων, που δέναμε του σκύλους με τα λουκάνικα, από τη στιγμή που έφυγαν τα υψηλά τηλεοπτικά συμβόλαια, που ήταν ο βασικός αιμοδότης και χρηματοδότης του ελληνικού μπάσκετ, βρεθήκαμε να είμαστε με 2 ομάδες και με ένα μοντέλο προέδρου – επενδυτή, ο οποίος λίγο πολύ ορίζει και το επίπεδο του μπάσκετ στην Ελλάδα.
ΔΚ: “Εδώ βάλαμε πολλά ανόμοια πράγματα μαζί. Οφείλουμε να τα ταξινομήσουμε για να τα κουβεντιάσουμε. Αρχικά ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω”.
“Καταρχήν το μοντέλο του επενδυτή που βάζει λεφτά στον ελληνικό αθλητισμό, και ας μείνουμε στο μπάσκετ και όχι σε άλλα πράγματα που δεν ξέρω, υπήρχε πάντα και πάντοτε”.
“Για παράδειγμα στη δεκαετία του ’70 ένας από τους μεγαλύτερους προέδρους στην ιστορία του Ολυμπιακού, ο Γουλανδρής, έκανε ένα τρομακτικό άνοιγμα, θέλοντας να είναι ένας καλός Ολυμπιακός και στο μπάσκετ, και πήγε κι έφερε Ελληνοαμερικανούς από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους πλήρωνε αδρά, τρομακτικά ποσά για την εποχή και για τα δεδομένα του μπάσκετ, και προσπάθησε να δημιουργήσει μία υπερομάδα. Το έκανε γιατί τότε απαγορευόντουσαν οι μεταγραφές, ο ελληνικός νόμος το απαγόρευε. Αν επιτρεπόταν ενδεχομένως να είχε σαρώσει την μισή ελληνική αγορά στην προσπάθειά του. Δεν το έκανε για να πάρει καμιά ανταπόδοση. Ο Ολυμπιακός έπαιζε στο Παπαστράτειο, των 2.000 ανθρώπων και οι μισοί έμπαιναν και τσάμπα, καθώς καλά καλά τότε δεν υπήρχαν εισιτήρια”.
“Το ίδιο μοντέλο προσπάθησε αργότερα να το κάνει, για παράδειγμα, ο Π.Α.Ο.Κ., με τον Νίκο Βεζυρτζή που ξόδεψε μία προσωπική περιουσία για να ανταγωνιστεί τον Άρη, πετυχαίνοντας κάποια πράγματα και χωρίς να πετύχει κάποια άλλα. Το μοντέλο αυτό διαιωνίστηκε, δεν είναι του ’90 ούτε είναι με αφορμή τα τηλεοπτικά συμβόλαια. Ακόμα και την εποχή των τηλεοπτικών συμβολαίων, εγώ έβλεπα ότι οι οικονομικά ισχυροί παράγοντες που ήταν στο μπάσκετ ήταν περισσότεροι. Δηλαδή την εποχή που θα μπορούσε να υπάρχει αυτοδιαχείριση των ομάδων, με μία διοίκηση χωρίς ένα μεγάλο όνομα, παρέλασαν από το ελληνικό μπάσκετ ασύλληπτα ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου, και δεν μιλάω ούτε για τον Σωκράτη Κόκκαλη ούτε για τους αδελφούς Γιαννακόπουλους, φεύγουμε από αυτή τη εξίσωση”.
“Πέρασαν λοιπόν από το ελληνικό μπάσκετ ο Βωβός, ο Εμφιετζόγλου, ο Μίνωας Κυριακού στον Πανελλήνιο, και είπα πρόχειρα ορισμένους. Αυτοί όλοι ήταν την εποχή των βαριών τηλεοπτικών συμβολαίων, δεν ήταν την εποχή που δεν υπήρχε φράγκο στην αγορά και μπήκαν και την κίνησαν, παρ’ όλα αυτά είχαν βάλει λεφτά, για μένα είναι λάθος το να μπουν!”
NBA vs Euroleague
“Μου έλεγε κάποτε ο Mark Cuban, ο ιδιοκτήτης των Mavericks, σε μία συνάντηση που είχαμε στην Αμερική, οι 30, τότε, ομάδες του ΝΒΑ, μαζεύονταν οι ιδιοκτήτες μία φορά το χρόνο, και υπήρχε ένας ιδιοκτήτης που τον έδιωξαν μετά για άλλους λόγους οι Clippers, o Sterling για το ρατσιστικό περιστατικό, που πήγαιναν όλοι κι έλεγε ο Cuban”
«Καθόμαστε και λέμε πόσα λεφτά κερδίσαμε από τις ομάδες μας». Έλεγε ο πρόεδρος των Lakers «Εγώ κέρδισα φέτος 30 εκατομμύρια δολάρια», έλεγε ο Cuban «Εγώ κέρδισα 15» κι έλεγε ο καθένας τι είχε κερδίσει. Φανερά ήταν τα λεφτά, δεν είχαν να κρύψουν τίποτα. Κι έλεγε ο Sterling «Εγώ φέτος έχασα 15 εκατομμύρια δολάρια» και τον κοροϊδεύαν όλοι.
“Διότι δεν κάνεις business, χάνεις χρήματα. Ήταν ο μοναδικός που κάθε χρόνο έχανε λεφτά από τους Clippers και ήταν τότε ο περίγελος του ΝΒΑ”.
“Άρα λοιπόν για μένα το μοντέλο αυτό, και είναι ζήτημα σοβαρό ότι η Ευρωλίγκα είναι ένα τρομακτικό πρωτάθλημα, πολύ βελτιωμένο, που κάθε χρόνο κάνει βήματα προόδου, αλλά είναι ένας συνεταιρισμός 16 ομάδων που μόνο οι 3 είχαν κερδοφορία, η Zalgiris, η Bayern και η Maccabi. Δεν υπολογίζω τις ισπανικές γιατί είναι ιδιάζουσα περίπτωση”.
RE: Και ο Παναθηναϊκός είχε κερδοφορία πέρυσι..
ΔΚ: “Εντάξει, προφανώς και ο Παναθηναϊκός είναι η 4η ομάδα. Η λογική της Ευρωλίγκα είναι ότι έχει 16 ομάδες, είναι εύρωστη ως πρωτάθλημα, αλλά οι μέτοχοί της χάνουν λεφτά. Δηλαδή έχουμε φτιάξει μια εταιρεία, 16 ομάδων από τις οποίες οι 13 χάνουν λεφτά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν εξετάζω αυτούς τους λόγους αλλά το αποτέλεσμα”.
“Η ουσία των πραγμάτων είναι ότι εγώ είμαι κατά του μοντέλου του μεγάλου επενδυτή, δεν με αγγίζει, είμαι υπέρ του μοντέλου του επενδυτή που κερδίζει λεφτά. Γιατί έτσι θα μείνει στο χώρο, όχι για συναισθηματικούς λόγους”.
“Αυτά είναι τα σοβαρά ζητήματα που ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει. Ο κόσμος στέκεται σε ένα σφύριγμα, στη νίκη ή στην ήττα. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας ότι αύριο βγαίνουν προς πώληση ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, οι ομάδες μπάσκετ. Τι έχουν να πουλήσουν; Εγώ έχω τα λεφτά και θέλω να αγοράσω και τις δύο ομάδες”.
RE: Μόνο το brand name. Ούτε assets έχουν τίποτα..
ΔΚ: “Ακριβώς! Φτάνουμε λοιπόν στο ότι όποιος θέλει αυτή τη στιγμή να είναι πρόεδρος στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό το κάνει πρωτίστως για συναισθηματικούς – οπαδικούς λόγους. Δηλαδή «Είμαι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, έχω λεφτά, έχω τη διάθεση να δίνω 3-5-10 εκατομμύρια το χρόνο, ή όσα δίνω από το παντελόνι μου». Δεν είναι το σωστό μοντέλο”.
RE: Είτε όπως θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής «Για να έχω τον προσωπικό μου στρατό».
ΔΚ: “Ό,τι θέλεις. Εγώ δεν εξετάζω ποιο κίνητρο οδηγεί. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, σίγουρα όμως είναι προσωπικοί λόγοι, δεν είναι επιχειρηματικοί. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος θολωμένος οπαδός. Υπάρχουν και οι 2 ισπανικές. Η Real και η Barcelona όμως είναι 2 τεράστιοι οργανισμοί, που δεν βάζει τα λεφτά ο πρόεδρος, είναι κερδοφόροι”.
RE: Η μία είναι εταιρεία λαϊκής βάσης και το μοντέλο της Real δεν το έχω καταλάβει ακριβώς για να είμαι ειλικρινής, νομίζω είναι κάτι ιδιότυπο.
ΔΚ: “Εν πάση περιπτώσει. Είναι 2 μοντέλα στα οποία γίνονται τζίροι 1-2 δισεκατομμυρίων το χρόνο και μέσα από αυτό το τζίρο έχουν τη δυνατότητα να υποστηρίξουν και το μπάσκετ και τα υπόλοιπα τμήματά τους. Ακριβώς γι αυτό το λόγο, κι επειδή πάμε στο άλλο κομμάτι, ότι τελείωσαν τα μεγάλα τηλεοπτικά συμβόλαια, και προφανώς και τελείωσαν γιατί το μπάσκετ έχει γίνει ακριβό σπορ για την τηλεόραση”.
Γιατί μειώθηκαν τα έσοδα
ΔΚ: “Όταν την ίδια εποχή η τηλεόραση, από το γύρισμα του αιώνα και μετά, μπορούσε να δείχνει reality παιχνίδια τύπου Big Brother, τα οποία της εξασφάλιζαν 70% ή 80% θεαματικότητα και κόστιζαν το 1/10 το κάθε επεισόδιο από μία αγωνιστική του πρωταθλήματος μπάσκετ…”
RE: Αυτό ήταν λογικό. Ήταν μια εξέλιξη ξενόφερτη. Από την άλλη δεν έγινε ήταν λάθος όταν επέλεξαν τα κανάλια να δώσουν πολύ μεγαλύτερη προσφορά από την πραγματική ζήτηση; Δηλαδή όταν έβλεπες 4-5 ματς τη μέρα και μετά υπήρχαν και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια μέσα στην εβδομάδα, ο κόσμος άρχισε να κουράζεται από το «θέαμα».
ΔΚ: “Εκεί λοιπόν οι ομάδες που συνέστησαν τον ΕΣΑΚΕ δεν είδαν την παγίδα, την ινδιάνικη που βάζεις σκόρδο από πάνω και από κάτω έχει μυτερά κοντάρια, πήραν τα λεφτά, τα διεκδικούσαν και… θέλω να πω μία ιστορία, χωρίς να θέλω να μιλάω για επαγγελματικά ζητήματα. Τα πρόσωπα δεν παίζουν κάποιο ρόλο”.
“Γύρω στο 1990, όταν πήρε το Mega, πληρώνοντας αδρά, το πρωτάθλημα του μπάσκετ, και ήμουν εκεί, καθίσαμε να συζητήσουμε τι καινούριο, σε σχέση με τις μεταδόσεις της ΕΡΤ, μπορούσαμε να βάλουμε. Είπα τότε, εμπνεόμενος από τους αγώνες του ΝΒΑ που έβλεπα με κασέτες VHS κ.τ.λ., ότι έχουμε τηλεοπτικό χρόνο, θέλουμε να βγάλουμε λεφτά, οι ομάδες θέλουν να βγάλουν λεφτά και θα κάνουμε το εξής”.
“Θα ξεκινάμε τα παιχνίδια του πρωταθλήματος ένα τέταρτο πιο νωρίς, π.χ. αντί για 17:00 16:45 για να έχουμε αυτό το τέταρτο στο πρόγραμμά μας, και στο τέλος θα κάνουμε υποχρεωτικές τις συνεντεύξεις τύπου των προπονητών, οι οποίοι θα πηγαίνουν σε ένα δωμάτιο του γηπέδου, από πίσω θα είναι οι χορηγοί των ομάδων, εμείς στο μεσοδιάστημα, από το τέλος του αγώνα και μέχρι τη σύνδεση με τη συνέντευξη τύπου, θα πουλάμε διαφημίσεις 3-4-5 λεπτά, που τότε ήταν και ακριβοπληρωμένες, θα καθιερώσουμε την συνέντευξη τύπου και θα ναι το 3ο ημίχρονο του παιχνιδιού”.
“Όλοι στο δωμάτιο με κοίταζαν λες και μίλαγα άλλη γλώσσα”.
“Μέχρι τότε οι προπονητές μίλαγαν στους διαδρόμους, στην τύχη, σου έλεγαν «δεν μιλάω τώρα, είμαι τσαντισμένος», «δεν γουστάρω να μιλήσω». Υπήρχαν και καταγραφές μερικών ωραίων τηλεοπτικών ενσταντανέ αλλά ήταν ελληνική πατέντα. Αν ψάξει κάποιος αυτά τα βίντεο στο youtube είναι εντελώς cult. Πήγε λοιπόν το Mega στις ομάδες και το είπε. Η αντίδραση των ομάδων και του ΕΣΑΚΕ ήταν ότι δεν ήθελαν να υποχρεώσουν τους προπονητές να πάνε μετά το τέλος του παιχνιδιού στη συνέντευξη τύπου, που θα θέλουν να πάνε στα αποδυτήρια να βρίσουν ή να συγχαρούν τους παίκτες. Δεν τους ένοιαζε”.
RE: Προφανώς γιατί δεν καταλάβαιναν τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς.
ΔΚ: “Μπράβο! Δεν τους ένοιαζε από τη στιγμή που είχαν πάρει τα λεφτά. Ένιωθαν πραγματικά ότι μας έκαναν χάρη που πούλαγαν τα τηλεοπτικά δικαιώματα και γινόντουσαν ομηρικές μάχες και μεταξύ των καναλιών, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της πρώιμης ιδιωτικής τηλεόρασης. Επίσης εγώ θεωρώ ότι ήταν τεράστιο λάθος και για την τηλεόραση, ότι δεν εκμεταλλεύτηκε πραγματικά το προϊόν που λεγόταν μπάσκετ, με το ενδιαφέρον που υπήρχε στον κόσμο, δεν επένδυσε σε εκπομπές, σε προβολή, σε πράγματα που ήδη γίνονταν στο ΝΒΑ, πράγματα που σήμερα βλέπουμε να γίνονται στην Ευρωλίγκα που κάνει τρομακτικό και σωστό promotion στην διοργάνωση”.
RE: Βοηθάει και η τεχνολογία σήμερα σε σχέση με το ’90.
ΔΚ: “Δεν θα γινόντουσαν τα σημερινά πράγματα φυσικά. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, τεχνικά η τηλεόραση δεν ήταν 25 χρόνια πίσω ήταν 55 χρόνια πίσω, όμως υπήρχε η δυνατότητα να κάνει πράγματα με τα δεδομένα της εποχής”.
RE: Τι έγινε όμως και μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν έμαθαν ποτέ οι ομάδες μας πως δημιουργείται αθλητική και οικονομική αξία;
ΔΚ: “Γιατί πολύ απλά τα λεφτά της τηλεόρασης πήγαν σε ένα πηγάδι με μαύρο βαθύ πάτο. Μετά ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση. Υπάρχει το ένα τείχος που λέγεται «Ολυμπιακοί Αγώνες». Ότι δηλαδή οτιδήποτε ήταν υπό μορφή επένδυσης από το 2000 μέχρι το 2005 αφορούσε αυτούς, κατέληξε ο Ολυμπιακός να παίζει στον Κορυδαλλό και ο Παναθηναϊκός στο Σπόρτινγκ, καταστάσεις στις οποίες δεν μπορείς να επενδύσεις, χωρίς να μιλάω υποτιμητικά για τα γήπεδα”.
RE: O Eddie Johnson ακόμα το θυμάται το ματς του Κυπέλου..
ΔΚ: “Πολύ σωστά. Την επένδυση λοιπόν την κάνεις σε μεγάλα γήπεδα. Όταν έχουν συμβεί όλα αυτά, το μπάσκετ έχει να αντιμετωπίσει την επιτυχία της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου, που μέχρι τότε δεν είχε τίποτα να δείξει, καθώς όλη τη δεκαετία του ’90 ο ανταγωνισμός ήταν υπέρ του μπάσκετ σε όλα τα επίπεδα. Στον κόσμο που πήγαινε στα γήπεδα, στα χρήματα που έμπαιναν στο άθλημα, στην εμπορική του αξία”.
(Συνεχίζεται…)
