ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ!
Ένα όνομα, αμέτρητες τεράστιες στιγμές και συναισθήματα.
Νιώθω ότι του οφείλω ένα συγγνώμη για τις φορές που στα 37 του και στα 38 του ήθελε να είναι ο πρωταγωνιστής και με τρέλαινε όμως αν δεν είχε αυτή τη νοοτροπία δε θα ήταν και ο τεράστιος παίχτης που υπήρξε στην πλούσια καριέρα του.
Για μένα ο Σπανούλης υπήρξε ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας στην Ευρώπη τα τελευταία 20 χρόνια σε μπασκετικό και πνευματικό επίπεδο. Είδαμε πολλούς παιχταράδες όλον αυτόν τον καιρό όμως προσωπικά δεν έχω ξαναδεί αθλητή που να δίνει τόσο μεγάλη ορμή στους συμπαίκτες του παρασύροντάς τους σε τεράστια επιτεύγματα. Ο Ολυμπιακός από το 2011 που έριξε το μπάτζετ του και με τον Σπανούλη ως αδιαμφισβήτητο ηγέτη εντός και εκτός παρκέ, κατέκτησε την Ευρωλίγκα 2 φορές και έπαιξε σε άλλους 2 τελικούς. Αντίστοιχα επιτυχίες είχαν οι Real Madrid και CSKA Moscow με τριπλάσια όμως μπάτζετ και με ομάδες φορτωμένες με stars. Πώς να συγκρίνω τον Σπανούλη με οποιονδήποτε άλλο παίχτη όταν ο Kill Bill έπαιζε με Μάντζαρη στο 1 και Παπανικολάου στο 3; Να τον συγκρίνω με τον De Colo που είχε δίπλα του Milos και Clyburn; Με τον Lull που είχε Sergio και Rudy (για να μην πάμε σε ποιοτικό βάθος).
Έλα εντάξει θα πει κανείς, είχε και Πρίντεζη και Hines / Birch μαζί του. Όχι παιδιά, αν υπήρξε ένας λόγος που τρυπούσαμε το ταβάνι μας κάθε χρόνο αυτός ήταν αποκλειστικά ο Σπανούλης. Αυτός τους έβαλε το μικρόβιο της νίκης και του refuse to lose μέσα τους, αυτός τους έδινε την ηρεμία και το καθαρό μυαλό που ήταν απαραίτητα σε τόσες πολλές διαφορετικές στιγμές, με αυτόν δίπλα τους ένιωθαν ότι θα σπάσουν βράχους και θα κατακτήσουν δυσθεώρητες κορυφές.
Όχι μια και δύο φορές αλλά ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑ!
Άλλωστε που έπαιζε ο Hines πριν έρθει σε μας; Πόσο καλός pick n roll παίχτης ήταν; Ο Birch; Τι winning mentality είχαν οι Παπανικολάου / Πρίντεζης / Μάντζαρης / Σλούκας / Lojeski; Τι είχαν κατακτήσει πιο πριν στην καριέρα τους;
Και φτάνουμε στα σουτ του ενός εκατομμυρίου. Στα σουτ στο crunch time. Εκεί που λυγίζουν και οι πιο δυνατοί. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα σουτ με τη Barcelona το 2012; Τις βόμβες εναντίον της Real Madrid το 2013; Τα κοχονάτα σουτ εναντίον της CSKA το 2015; Τα σουτ στο ΟΑΚΑ; Το έπος του 2017 στο 4ο παιχνίδι απέναντι στην Anadolu Efes στην Τουρκία όταν παίζαμε με την πλάτη στον τοίχο; Κάθε σουτ ζύγιζε το βάρος της μπάλας σε χρυσάφι. Και δεν ήταν μόνο αυτά, ήταν και το πώς έστηνε τους συμπαίκτες του ώστε να παίρνουμε το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Hines και Birch πληρώθηκαν εκατομμύρια απ το πουθενά, Dunston και Hunter το ίδιο, όποιος έφευγε από τον Ολυμπιακό πήγαινε σε διεκδικητή του τίτλου. Όπου σταθούν και βρεθούν λένε για το «σχολείο Σπανούλη» το οποίο εκτόξευσε την καριέρα τους. Δίπλα του έμαθαν σωστά το μπάσκετ…
Όλα τα παραπάνω αφορούν το μπασκετικό κομμάτι. Όμως το μπάσκετ είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και η κατάκτηση της κορυφής κάτι το εκπληκτικά σπουδαιότερο, ειδικά όταν δεν έχεις καράβια λεφτά να ξοδέψεις ώστε να γεμίσεις ποιότητα την ομάδα σου. Διότι ένας τελικός για τον Ολυμπιακό στη Σπανούλεια εποχή ήταν κάτι το εξωπραγματικό άσχετα αν σε μας δε φαινόταν ακριβώς έτσι. Για την CSKA, τη Real, τη Barcelona ένας τελικός δεν έλεγε απολύτως τίποτα αν ήταν χαμένος, οι οπαδοί της και οι διοικήσεις τους δεν περίμεναν κάτι λιγότερο από αυτό.
Ο Σπανούλης λοιπόν ήταν ο νούμερο ένα λόγος για τον οποίο η ομάδα έφτανε ως εκεί. Διότι δεν αρκούν οι καλοί παίχτες. Χρειάζεται συνέπεια, πνευματική σκληράδα και αριστεία. Πάθος για αριστεία…Χρειάζεται σοβαρότητα, ανθρώπους που θα στοχεύουν στο τέλειο και θα έχουν το μυαλό τους πρωί μεσημέρι απόγευμα και βράδυ σε αυτό. Αυτά όλα πρέσβευε ο τεράστιος Βασίλης Σπανούλης και θεωρώ ότι αυτή του η αφοσίωση δεν άφηνε περιθώριο σε κανέναν άλλο γύρω του να χαλαρώσει ή να μην προσπαθεί να αριστεύει με την ίδια ευλάβεια. Όταν βλέπεις τον ηγέτη σου να συμπεριφέρεται έτσι και να δίνει τον τόνο, πρέπει να κάνεις το ίδιο ειδάλλως δεν έχεις καμία θέση στην ομάδα. Γι αυτό λέω ότι ο Σπανούλης ήταν παραπάνω από ένας απλός παιχταράς, ήταν πρότυπο για τους πάντες.
Στο site της ομάδας μίλησαν πολλοί παλιοί του συμπαίκτες όταν ανακοίνωσε ότι σταματάει το μπάσκετ. Παραθέτω κάποια σχετικά αποσπάσματα που αποδεικνύουν ότι το μπάσκετ είναι…νοοτροπία:
Hackett: “Νιώθαμε πιο δυνατοί με έναν τέτοιο αρχηγό, που μας έδειχνε σε καθημερινή βάση τι έπρεπε να κάνουμε”.
Κόνιαρης: “Πέρα από το κομμάτι που βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση κατά την διάρκεια του αγώνα, θα ήθελα να τονίσω πως η ανταγωνιστικότητα που είχε ακόμα και στις προπονήσεις, ήταν απίστευτη! Πολλοί ίσως να νόμιζαν πως επειδή ο Βασίλης βρισκόταν σε τόσο υψηλό επίπεδο, δεν θα έμπαινε στην διαδικασία να ‘χτυπιέται΄ με τους συμπαίκτες του. Και όμως, ήταν ο πρώτος που το έκανε, προκειμένου να υπάρχει πάντα μια σπίθα στην προπόνηση. Για να μην εφησυχάζει κάνεις και ποτέ εν ώρα προπόνησης, ώστε όταν έρθει η ώρα του αγώνα να είναι όλοι έτοιμοι. Εγώ, τουλάχιστον, πήγαινα πάντα έτοιμος. Όλο αυτό θα μου μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό και θα το έχω σαν οδηγό σε όλη μου την καριέρα”.
Jenkins: “Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση, λοιπόν, ήταν όταν μου εξήγησε πως διατηρεί το σώμα του σε αυτή την κατάσταση, αλλά και το πώς προετοιμάζεται πνευματικά πριν από κάθε παιχνίδι. Το άλλο που με εντυπωσίασε, ήταν το αυτό που μου είπε έπειτα από μια ήττα. Τον είχα ρωτήσει τι έφταιξε και μου έδωσε μια τρομερή απάντηση: ‘Οι μεγάλοι παίκτες, απαντούν. Δεν μιλάνε, απλά απαντούν’. Ήταν φοβερή ατάκα. Δεν έψαξε για δικαιολογίες, δεν κατηγόρησε κάποιον, αλλά απλά περίμενε την επόμενη αναμέτρηση για να δώσει απαντήσεις”.
Σλούκας: “Με τον Βασίλη ήμουν για πολλά χρόνια συγκάτοικος στα δωμάτια στα ξενοδοχεία όπου μέναμε πριν τους αγώνες. Όσοι είχαν αυτή την ευκαιρία, θα με καταλάβουν. Οι ατελείωτες ώρες συζητήσεων για το μπάσκετ με έκαναν καλύτερο”.
Martin: “ Το να παίζεις μαζί του στο παρκέ, ήταν σαν να έχεις τον προπονητή σου δίπλα σου. Ως σέντερ, δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω καλύτερο οδηγό μέσα στο παρκέ από εκείνον. Μου έδινε πάντα τις καλύτερες συμβουλές και μου έκανε το μυαλό καλύτερο. Σκέφτομαι διαφορετικά το μπάσκετ μετά τη συνύπαρξη μαζί του”.
Hines: “Προπονούνταν πάντα πιο σκληρά και περισσότερο από κάθε άλλον. Και στο γυμναστήριο και στην προπόνηση, ήταν πάντα πρώτος. Έμαθα από εκείνον πώς να προετοιμάζομαι και πνευματικά και σωματικά για κάθε προπόνηση, για κάθε αγώνα και τι θυσίες να χρειάζεται να κάνει κάποιος για να γίνει πρωταθλητής.”
Μπόγρης: “Μεγάλος Βασιλης Σπανούλης, ο άνθρωπος που όσο και να χάνεις, σε οποίο λεπτό και αν είναι το ματς, νιώθεις μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Αυτό δημιουργούσε ο Βασίλης σε όλους μας, την σιγουριά της νίκης. Μια σιγουριά που έβγαινε στους συμπαίκτες, στον προπονητή και σε όλους τους οπαδούς. Μόνο τυχαίο δεν ήταν βέβαια. Όλα ξεκινούσαν από την καθημερινότητα, την κάθε προπόνηση, την κάθε αποθεραπεία, την κάθε κουβέντα που έκανε στο τηλέφωνο. Μας τραβούσε όλους από το χέρι να γίνουμε καλύτεροι, να δώσουμε το κάτι παραπάνω και να καταλάβουμε ότι μόνο ως νικητές έχει νόημα όλο αυτό που κάνουμε. Είχα φτάσει στο σημείο θυμάμαι να θέλω να εντυπωσιάσω τον Βασίλη στην προπόνηση και όχι τον προπονητή μου”. Ο Σπανούλης δεν ήταν απλά ένας τεράστιος παίχτης, αλλά ο άνθρωπος που δημιουργούσε αλάνθαστες μπασκετικές συνειδήσεις.
Δεν γίνεται να κλείσω το κείμενο χωρίς να πω το εξής: Βασιλάρα ένα τεράστιο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για όσα μας πρόσφερες τόσα χρόνια. Η χαρά στη ζωή είναι στιγμές και οι αμέτρητες στιγμές που μας έκανες να ανατριχιάσουμε και να πετάξουμε στον έβδομο ουρανό θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας!
