Πριν από κάποια χρόνια, σε ένα αντίστοιχο κείμενο έγραψα ότι το Red Point Guard ξεκίνησε από ένα “σύντομο αστείο” στις (15/2/2016) και η πλάκα είναι ότι το “αστείο” συνεχίζεται.. Η σελίδα μας συμπλήρωσε 5 χρόνια και μέσα σε αυτό το διάστημα παρήγαγε 700 κείμενα και σχεδόν 100 podcast! Πραγματικά εντυπωσιακό για μια ερασιτεχνική προσπάθεια με ελάχιστους πόρους και βασισμένη στο φιλότιμο και την αγάπη των συντελεστών της και μόνο. Θα μου ήταν επίσης πολύ δύσκολο να ευχαριστήσω προσωπικά τον κάθε ένα που συνέβαλε πολύ ή και ελάχιστα στην δημιουργία του περιεχομένου, όχι γιατί δεν αναγνωρίζω το έργο τους – όσο γιατί αυτές οι ευχαριστίες μου φέρνουν συνειρμικά αποχαιρετισμούς. Και σίγουρα η σελίδα δεν θα υπάρχει για πάντα (ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα). Όμως μην ανησυχείτε φίλοι και φίλες, για την ώρα δεν σκοπεύουμε να πάμε πουθενά, που να πας με τον Covid-19 να παραμονεύει άλλωστε… Τουναντίον, συνεχίζουμε και δουλεύουμε πάνω σε νέες ιδέες και κείμενα που ελπίζουμε να σας παρουσιάσουμε σύντομα.
Και αυτό, μαζί με τις προσωπικές σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί, θεωρώ ότι είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμα της προσπάθειας. Ταυτόχρονα ήταν μια καλή ευκαιρία να τους ρωτήσω τι σημαίνει για τους ίδιους το Red Point Guard. Ορισμένες απαντήσεις με κάνουν να νιώθω άβολα όμως ως γνωστόν στο RPG δεν υπάρχει λογοκρισία οπότε θα το “ανεχθώ”. Ας δούμε όμως τι απάντησαν:
Kpapan
“Μία μπασκετική κοινότητα που μου δίνει τη δυνατότητα να ασχολούμαι με μία από τις “καψούρες” μου, μαθαίνοντας παράλληλα κάποια παραπάνω πράγματα για την ομάδα και το άθλημα. Μία από τις πιο αξιέπαινες προσπάθειες ενασχόλησης στον οπαδικό χώρο του μπασκετικού Ολυμπιακού. “
Manolo77
“RPG, ένα αρκτικόλεξο, που μέχρι πριν μερικά χρόνια το μόνο που μου έφερνε στη μνήμη ήταν τα περίφημα Role Playing Games (τύπου Heroes Quest για τους μυημένους), τα οποία έπαιζα μικρός! Όμως την τελευταία διετία, που έγινα μέλος αυτής της υπέροχα τρελής και παλαβής (με το μπάσκετ και τον Ολυμπιακό) παρέας, του Red Point Guard, παίζοντας το ρόλο του… Manolo77, δεν μπορεί παρά να σημαίνει πολλά παραπάνω από μια απλή συμμετοχή σε ένα blog. Πέρασαν κιόλας 2 χρόνια από τότε που με «ψάρεψε» ο Red Emerald και σίγουρα ήταν από τα πιο εύκολα και ευχάριστα ΝΑΙ που έχω πει!
Το καθημερινό interaction με όλα τα παιδιά, το γεγονός ότι βρήκα άτομα που να μοιράζονται το ίδιο πάθος και αγάπη για το μεράκι μου, τον μπασκετικό Ολυμπιακό (και όχι μόνο) έδωσαν ένα νέο νόημα στον ελεύθερο χρόνο μου και με έκαναν να ανακαλύψω νέες ασχολίες, που μέχρι σήμερα δεν είχα την ευτυχία να αναπτύξω.
Τι σημαίνει, λοιπόν, για εμένα το RPG; Σημαίνει αγάπη για το άθλημα και την ομάδα μου, ένας χώρος όπου μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις και εμπειρίες μου μαζί με όλους εσάς. Να περνάω την καθημερινότητα μου, μετατρέποντας το χόμπι μου σε μια μορφή επικοινωνίας, γνωρίζοντας ότι εκεί έξω είμαστε πολλοί με την ίδια καλώς εννοούμενη «τρέλα»! Γιατί τελικά, μόνο αν εξωτερικεύσεις αυτό που νιώθεις, σε άτομα που σε καταλαβαίνουν και το αγαπάνε όσο και εσύ, αποκτά αξία.
Το RPG είναι αυτή η κοινότητα που μας ενώνει, είναι το στήριγμα μας σε δύσκολες στιγμές, όταν κανείς εκεί έξω δε μας καταλαβαίνει, είναι το δικό μας «Πασα-λιμάνι» in good times and in bad times! Είναι κάτι σαν το μπασκετικό «σπίτι» των μπασκετόγαυρων, όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το δίπτυχο «μπάσκετ – Ολυμπιακός», μέσα σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο, με άξονα το σεβασμό στη γνώμη του καθενός. Και αν μέσα στα 5 χρόνια ζωής του έχει ήδη καταφέρει τόσα πολλά, δεν μπορώ να φανταστώ τι έπεται στη συνέχεια…”
Sober
“Όταν ξεκίνησε το RPG είπα μέσα μου “άντε άλλο ένα μέσο να μου τρώει την ώρα”, από τα πολλά που είχα καταπιαστεί εκείνη την περίοδο. Θυμάμαι, ήθελα να μειώσω σημαντικά αυτή την ενασχόληση. Σήμερα, 5 χρόνια μετά, το έχω καταφέρει σε σημαντικό βαθμό. Το RPG είναι το μοναδικό μέσο που συνεχίζω να ασχολούμαι. Είναι η ενημέρωση μου, η διαφυγή μου, η ψυχανάλυση μου. Εύχομαι το μεράκι να συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα και η εξέλιξη να είναι χωρίς όρια!”
Red Finisher
“Το Red Point Guard μπήκε στην ζωή μου εντελώς τυχαία πριν από περίπου ενάμιση χρόνο. Σε ένα τυπικό scroll down στο Facebook πέφτω πάνω στα γνωστά <<Σφηνάκια>> και λέω εδώ είμαστε. Από την πρώτη ανάγνωση κατάλαβα πως το RPG είναι ένας χώρος αυστηρά για “μπασκετόγαυρους”. Μέσα από τα κείμενα των παιδιών είδα να αναλύονται και να γίνονται αντικείμενο συζήτησης τα θέματα για τα οποία ανησυχούσα και εγώ σε εκείνο τον καταστροφικό σχεδιασμό του καλοκαιριού του 2019. Έτσι, λοιπόν, για τον επόμενο χρόνο παρακολουθούσα στενά τα κείμενα και την γενικότερη δουλειά του RPG και οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν απίστευτα ενθουσιασμένος που βρήκα ένα τέτοιο site που να ασχολείται αποκλειστικά με τον μπασκετικό Ολυμπιακό και που υπάρχει η ίδια τρέλα για την ομάδα. Φτάνουμε στον Ιούνιο του 2020. Έχοντας σκεφτεί πολλές φορές να στείλω μήνυμα για να ενταχθώ στην φοβερή και τρομερή ομάδα του RPG, ήρθε η στιγμή να το κάνω πραγματικότητα. Με ένα άρθρο για την λαχτάρα να δούμε τον Κώστα Σλούκα στα ερυθρόλευκα, έκανα το ντεμπούτο μου στο site. Οκτώ μήνες παρουσίας μου στο team και έχω καταλάβει ότι ήταν ευχής έργον να ενταχθώ σε αυτό. Συζητήσεις, διαφωνίες, συμφωνίες … Όλα αυτά αποτελούν καθημερινότητα πλέον με τα υπόλοιπα παιδιά και σίγουρα είναι ένα μεγάλο αποκούμπι για αυτά τα δύσκολα μπασκετικά (και όχι μόνο) χρόνια που περνάμε.”
Red Label
“Το RPG, όπως συνηθίζω να το λέω το συνάντησα εντελώς τυχαία το καλοκαίρι του 2019, όταν στην οθόνη του υπολογιστή μου, καθώς έψαχνα γνώμες για τον μπασκετικό Ολυμπιακό που να εμβαθύνουν στον τρόπο παιχνιδιού, ξεφεύγοντας από δημοσιογραφικά κλισέ. Ως μη γνώστης του αθλήματος έψαχνα κάτι που θα με κεντρίσει να μπω και σε θεωρητικά ζητήματα και να εμβαθύνω και ο ίδιος την παρατήρηση μου στον τρόπο παιχνιδιού. Διαβάζοντας διάφορα άρθρα και προχωρώντας η σεζόν, άρχισα να θέλω να καταγράψω και γω κάποιες απόψεις για την ομάδα και το άθλημα που αγαπάμε. Αμέσως επικοινώνησα με τα παιδιά και δέχτηκαν να φιλοξενήσουν το πρώτο μου κείμενο στις 8-10-2019 κι από εκεί και πέρα άρχισα να εντάσσομαι σε μια παρέα «τρελαμένων» με το μπάσκετ και τον Ολυμπιακό μας. Το RPG λοιπόν, για εμένα είναι μια ωραία παρέα που με κάνει να θέλω κάθε μέρα να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου άθλημα και την αγαπημένη μου ομάδα. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας περνάμε ωραία, συζητάμε για μπάσκετ και Ολυμπιακό και τίποτα δε μας σταματά… Θα ήθελα, τέλος να ευχαριστήσω δημόσια τον @Ataraxias10 που φρόντισε για την ομαλή ένταξη μου στην ωραία παρέα.”
Desp1na Konto
“Τι είναι το RPG; Μμμμμμ τι είναι το RPG… ok νομίζω το χω.
Λοιπον, « to RPG είναι το μέσω που μου έδωσε την ευκαιρία να εκφράζομαι για ότι αφορά την μεγάλη μου αγάπη, τον μπασκετικο Ολυμπιακό, ένιωσα ότι βρήκα άλλη μια οικογένεια που με καταλαβαίνει και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, με αγκάλιασε από τη πρώτη στιγμή και με έκανε να νιώσω ότι επιτέλους ανήκω κάπου μπλα μπλα μπλα…»
Ναι καλά, σιγά μην πιστέψει κάνεις ότι έγραψα εγώ τέτοιο πράγμα… πάμε να πούμε κάτι που να θυμίζει Δέσποινα.
Σε διάφορες οπαδό-συζητήσεις και ειδικά με ανθρώπους που δε με γνώριζαν προσωπικά, σχεδόν πάντα με ρωτούσαν αν γράφω κάπου ή αν ασχολούμαι με το “άθλημα». Όχι, όχι σε καμιά περίπτωση δεν είμαι ειδικός. Ούτε τεχνικά πράγματα ξέρω, ούτε προπονητής της κερκίδας είμαι, ούτε κανένα συγγραφικό τάλαντο.
Απλά έλεγα αυτό που έβλεπα και ένιωθα αλλά μάλλον τα έλεγα ωραία. Ένας άνθρωπος του επαγγέλματος προσπαθούσε συχνά να με παροτρύνει να αρχίσω να γραφώ. Από τις πιο συνηθισμένες ατάκες ήταν «όλα αυτά που μου λες γιατί δεν τα γράφεις;» «ρε Δέσποινα έλα γράψε ένα 10λεπτο ενός αγώνα». Και οι συνηθισμένες απαντήσεις «ναι, όρεξη είχα», «άσε με τώρα για να με κοροϊδεύεις;» (πάντα πνεύμα αντιλογίας!!!)
Δεν ξέρω ούτε το πως ούτε και το γιατί, το μόνο που ξέρω είναι ότι το RPG με πλησίασε. Το «ναι» πληκτρολογείται εντελώς ασυναίσθητα και αυτόματα. Το ανακοινώνω στον επαγγελματία…«Αντε ρε επιτέλους! Μπράβο!», το λέω σε έναν φίλο πράσινης απόχρωσης «εντάξει επόμενο ήταν»
Το πρώτο κείμενο ανέβηκε. Και ξέρεις τι κατάλαβα; Ότι το RPG είναι το ομαδικό μου ημερολόγιο (γιατί είχες και κανονικό και τώρα απέκτησες και ομαδικό; Όχι αλλά λέμε τώρα). Να εκφράζω σκέψεις, προβληματισμούς, και ότι συναισθήματα ανά πασά στιγμή μπορεί μου βγάλει ο Ολυμπιακός μας.
Οι άνθρωποι του RPG… θα μπορούσα να γραφώ κατεβατά ολόκληρα, ένας και ένας. Όχι δεν είναι μια νέα οικογένεια (πολύ κλισέ για μένα). Είναι οι γηπεδικοί μου φίλοι. Είναι αυτές οι γνώστες φυσιογνωμίες που συναντάς στο βαγόνι του ηλεκτρικού, στην ουρά στις θύρες, κάθονται γύρο σου στις κερκίδες. Κατά τη διάρκεια του αγώνα θα πιαστείς από ένα φευγαλέο σχόλιο και θα πιάσετε την κουβέντα. Είναι αυτοί που μαζί τους μετά το τέλος τους ματς προς το παρκινγκ θα σχολιάζετε την εικόνα της ομάδας. Ο ένας είναι ο ειδικός στα συστήματα που είναι ικανός να σε βραχυκυκλώσει με τις τόσες τεχνικές λεπτομέριες, ο άλλος είναι λίγο πιο ρομαντικός και είναι ικανός να ανασύρει λεπτομέρειες από παλιούς αγώνες που εσύ δεν παίζει να είχες γεννηθεί. Οι πιο φαντασμένοι, οι πιο ψύχραιμοι, οι πιο ονειροπόλοι και οι ρεαλιστές.
Μέσα από τα δικά μου μάτια… αυτό είναι το RPG και σε ευχαριστώ για αυτό!”
Red n Gun
“Η τρέλα του Red Emerald είναι αυτή που μας οδήγησε εδώ. Το λέω από την αρχή για να γνωρίζετε. Στην αρχή ήμασταν απλά 3 φίλοι που είπαν ότι πάμε να κάνουμε την καύλα μας. Να εξελίξουμε κάτι που έφτιαξε ο founder, που λένε και στο χωριό μου. Μετά σιγά σιγά μπήκαν κι άλλα παιδιά, κάποιοι έφυγαν, ήρθαν κάποιοι άλλοι (περισσότεροι από αυτούς που έφυγαν ευτυχώς γιατί ακόμα θα με κυνηγούσε να γράψω ο Emerald). Και προσωπικά είμαι πολύ περήφανος για το περιεχόμενο. Περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω τα post games του Νavaho, του Σπανούλαρου, του Penny και του Terence γιατί θα μάθω κάτι παραπάνω από τα λίγα που ξέρω. Tα pre του Filman και του Kon. Τα αριστουργήματα του Figure. Τα scouting report του Manolo. Tις ατελείωτες εμπειρίες του (γ)Αtaraxia (sorry φίλε δεν κρατήθηκα) και τις αναλύσεις του λάτρη της στατιστικής, Red Emerald. Φυσικά δεν ξεχνάω τον Charles, που με την φωνή του συνοδεύει τα δύσκολα βράδια της φετινής Euroleague.
Πέραν αυτών, που βγάζουν και την περισσότερη «δουλειά», είμαι περήφανος για όλα τα κείμενα και για όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό το site, με οποιοδήποτε τρόπο. Αγγέλα, Δέσποινα, Μαίρη, Αναστάση, Finisher, Sober, Θανάση και όλα τα παιδιά που έχουν βάλει έστω ένα λιθαράκι. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά που βλέπετε, όπως οι ατελείωτες τουιτερο-ντιεμ- συζητήσεις, κυρίως μετά από ήττες (κάτι που λέει πολλά για την ιδιοσυγκρασία του μπασκετόγαυρου). Φυσικά όλα τα κείμενα είναι ξεχωριστά, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι του site. Είναι των ίδιων των παιδιών που γράφουν, και απλά βρήκαν ένα πάτημα. Μπορεί το Red Point Guard να μην είναι το site που παρέχει την «είδηση», το πιπεράτο νέο ή οτιδήποτε δημιουργεί hype (κι αυτό το λένε στο χωριό μου, να ξέρετε). Αλλά θα διαβάσεις όλες τις απόψεις. Κι αυτό είναι που στο μυαλό μου το κάνει ξεχωριστό.
Θα κάνω μία ειδική μνεία στον «αδελφό» μου, Πιστό Ερυθρόλευκο με το όνομά. Όχι για τίποτα άλλο, απλά 15 χρόνια πριν, ένα διαρκείας που ήταν, κατά κάποιο τρόπο, ορφανό, ήταν η αφορμή να κατέβω στο ΣΕΦ και να γνωρίσω τον Emerald.
Και κάτι τελευταίο. Όταν με το καλό τελειώσει αυτό που ζούμε, που προσωπικά μου φαίνεται αδιανόητο (Covid-19), σας περιμένουμε όλους για μπύρες, κερνάει ο Θύμιος (sorry ρε, θα πέσει λίγο έξω το μαγαζί).”
Filman
“Τι είναι για μένα το RPG; Είναι το καταφύγιο στις μπασκετικές μου ανησυχίες! Το φως στα μπασκετικά μου σκοτάδια. Οι ανιδιοτελείς πένες που το συγκροτούν. Οι ακραιφνείς μπασκετικές αναλύσεις του Ναβα. Οι μελωδικοί στίχοι από ένα τραγούδι του Τσαρλς. Οι ποιητικές πινελιές του figure που με ταξιδεύουν όταν κλείνω τα μάτια. Οι καυγάδες με το Σπανουλαρο και το Μανολο στο γκρουπ για τη στελέχωση και οι διαφωνίες με τον Emerald κάθε φορά που με κυνηγάει να γράψω ένα κείμενο, η γαστρονομική σύμπνοια με τον Red n Gun και οι σοφιστείες του Αταραξία, τα σφηνάκια αισιοδοξίας του Θύμιου, οι εύστοχες παρεμβολές του Terence. Είναι ο λόγος που ο εβδομαδιαίος χρόνος επί της οθόνης του κινητού ξεπερνάει αυτόν του ημερήσιου ύπνου. Είναι ο λόγος που εδώ και 18 μήνες ξυπνάω με χαρά και ανυπομονησία για αλληλεπίδραση με τους συνδαιτημόνες της σελίδας. Πέντε χρόνια θεωρείται ακόμα παιδί που ακόμα μαθαίνει αλλά έχει πολλά να δώσει με την ορμή και το πάθος της νιότης του. Χρόνια πολλά από μένα, κάθε μέρα και καλύτεροι!!”
Aggela
“Το RPG για εμένα ένας χώρος έκφρασης. Έκφρασης συναισθημάτων, σκέψεων, ανησυχιών, προβληματισμών. Ένας χώρος στον οποίο θα βρεις ανθρώπους που θα ταυτιστείς με αυτά που γράφουν αλλά και ανθρώπους που θα διαφωνείς. Αυτό είναι και το πιο ωραίο από όλα, ο πλουραλισμός.
Προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ που το RPG βρέθηκε στον δρόμο μου και μου έδωσε το βήμα για να εκφράζω όλα αυτά που πολλές φορές δε μπορώ να πω.
ΥΓ: Του χρόνου ευελπιστώ τα γενέθλια της σελίδας να τα γιορτάσουμε μέσα στο ΣΕΦ”
P3nny Hardaway
“Με τον μπασκετικό Ολυμπιακό ασχολούμαι όλη μου τη ζωή και έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Από τις πρώτες αναμνήσεις το 1993-94 μέχρι και τη σημερινή προσπάθεια που γίνεται, ήμουν πάντα πιστός ακόλουθος αυτού του πολυαγαπημένου τμήματος. Κατά συνέπεια μου ήταν πολύ εύκολο και φυσικό να ενσωματωθώ στην ομάδα του Red Point Guard πριν από περίπου 2 χρόνια, δεχόμενος με χαρά την πρόσκληση του Red Emerald στο να συνδράμω στην πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη προσπάθεια που ο ίδιος τότε είχε ξεκινήσει σαν blog.
Πέρα από την δεδομένη αγάπη μου για το άθλημα και το τμήμα, αλλά και την ανάγκη μου να εκφραστώ μέσα από ένα blog, για μένα τεράστιο ρόλο στην απόφασή μου να γίνω μέλος αυτής της πολύ όμορφης παρέας στο Red Point Guard, έπαιξε το γεγονός ότι ο Red Emerald ήταν ξεκάθαρος από την αρχή ως προς την φιλοσοφία του blog. Αγάπη για το μπάσκετ και τον Ολυμπιακό, χωρίς κοινή γραμμή και κατευθύνσεις, χωρίς μίσος για κανένα. Εντάξει ας μη γελιόμαστε, οπαδοί είμαστε όλοι αλλά δε θα μπορούσα ποτέ να συμμετάσχω σε κάτι που θα ήταν ακραία φανατικό, με παρωπίδες και συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Για μένα ήταν θέμα ουσίας να έχω το “χώρο” ώστε να εκφράζομαι αυθόρμητα και με ειλικρίνεια, και αυτό ήταν κάτι που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει σε αυτή τη σελίδα. Εξάλλου δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, αλλά γνώμες, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά απόψεις.
Πλέον, μετά από άπειρες διαδικτυακές συζητήσεις και αρκετές συναντήσεις με τα παιδιά της ομάδας, νιώθω ότι συνεχίζουμε με υγεία και θέληση να κάνουμε τη σελίδα μας ακόμη καλύτερη, μέσα από την ανταλλαγή απόψεων και την υλοποίηση νέων ιδεών σχετικά με τον μπασκετικό Ολυμπιακό!”
Ataraxias
“Πέντε χρόνια λοιπόν… Το Red Point Guard μου είχε τραβήξει την προσοχή από πριν να γίνω μέλος του. Εύστοχα κείμενα για τον Ολυμπιακό και το μπάσκετ, με το πάθος του οπαδού του Συνδέσμου, την αγάπη του φίλαθλου για το Παιχνίδι, την δίψα του ρέκτη για αναζήτηση πέρα από την επιφάνεια, σε ένα πλαίσιο σεβασμού προς τον αναγνώστη και κυρίως αυτοσεβασμού των συντακτών. Τα μεγάλα κενά ανάμεσα στις δημοσιεύσεις όμως έκαναν επιδερμική την επαφή αυτή.
Που να φανταστώ ότι μια απρόβλεπτη ακολουθία γεγονότων θα έφερνε σε επαφή τον εμπνευστή του μπλογκ @RedEmerald, στον οποίο οφείλεται η ύπαρξη και η πρόοδος του μπλογκ, με μια ομάδα πλανώμενων στα ΜΔΚ μπασκετόγαυρων, με πάνω-κάτω τα ίδια μειονεκτήματα. Σε αυτήν την ομάδα άνηκα και γω, και μπράβο μας που απαντήσαμε θετικά στην πρόσκλησή του και να κάνουμε εισοδισμό στο Red Point Guard, τον Φλεβάρη του 2019, δύο χρόνια πριν. Έφερε αυτό μια άνθηση του μπλογκ, μη σας φαίνεται κομπορρημοσύνη αυτό, και από τότε η πορεία μας είναι απολαυστική, για… εμάς τουλάχιστον, χεχεχε!
Το Red Point Guard πλέον είναι μια άλλου τύπου οικογένεια για μένα (κλισεδιά αλλά “τι ‘α καν’ς;”), με άτομα που θαυμάζω, εκτιμώ και σέβομαι, όπου παρεμπιπτόντως θεραπεύουμε προσωρινά το ασίγαστο πάθος για τον Σύνδεσμο, την βαθιά αγάπη για το Παιχνίδι και ψάχνουμε σαν άλλοι Πουαρώ και Σέρλοκ να ικανοποιήσουμε την δίψα μας για να καταλάβουμε τι βλέπουμε. Έχουμε αποκτήσει πολλούς φίλους που τους αρέσει η προσπάθειά μας και την στηρίζουν, κάποιοι από αυτούς έχουν γίνει και μέλη ομάδας μας.
Θα έλεγα ότι το Red Point Guard υπάρχει διότι δημιουργούμε το περιεχόμενο το οποίο λαχταρούσαμε να δούμε αλλά δεν το βρίσκαμε κάπου. Έτσι, και με το σύνθημα «Αγάπη για τον Σύνδεσμο και το Άθλημα, Μίσος για κανέναν, Σεβασμός προς όλους», «αναγκαστήκαμε» να το προσφέρουμε εμείς στους εαυτούς μας και σε όποιον το βρίσκει ενδιαφέρον. Δυστυχώς, αυτή η όμορφη για μένα παρέα και ασχολία συμπίπτει, προς το παρόν εύχομαι, με την αγωνιστική κάμψη του Ολυμπιακού μας στο μπάσκετ, κάνοντάς με να παρομοιάσω την άνθηση του Red Point Guard στα χρόνια της Φαγούρας, με την «Παλαιολόγεια Αναγέννηση» των τελευταίων αιώνων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ελπίζω να μην έχουμε ανάλογη πορεία με αυτή για τον Θρύλο μας και να αξιωθούμε στο μέλλον ως Red Point Guard να καλύψουμε την πορεία του Ολυμπιακού μας ξανά σε Final 4 και μέχρι το Πρωτάθλημα Ευρώπης, ξανά και ξανά! Το σίγουρο είναι ότι εμείς, ό,τι και να γίνει, θα προσπαθήσουμε να είμαστε πάντα δίπλα στο τμήμα και στο Άθλημα που λατρεύουμε, ελπίζω με όλο και υψηλότερη ποιότητα και ενισχύοντας τους όμορφους φιλικούς μας δεσμούς εντός του Red Point Guard!”
TerrenceNesquik
“Είναι ένα μέρος, σαν ένα μεγάλο σπίτι με διαφορετικά δωμάτια και πτέρυγες κάθε ένα από τα οποία περιέχει λίγους ή και περισσότερους τρόφιμους. Αυτοί παρουσιάζουν αντίστοιχα συμπτώματα, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι πάσχουν από το ίδιο νόσημα, ανάλογα όμως και τον οργανισμό η κλινική εικόνα αλλάζει ανά περίπτωση. Έτσι, καθόλη τη διάρκεια της ημέρας ψάχνεις να βρεις σε ποιο δωμάτιο θα την περάσεις και με ποιον… γιατί η αλήθεια είναι ότι είσαι κι εσύ εκεί και γι’ αυτό μπήκες εξ’ αρχής, γιατί έψαχνες να βρεις θεραπεία. Βέβαια, τελικά δεν ξέρω αν ανταποκρίνεσαι στη θεραπεία ή αν απλά ”επιβαρύνεσαι” και με τα διαφορετικά συμπτώματα των υπολοίπων. Το σίγουρο είναι ότι βλέποντας και τους υπόλοιπους να πάσχουν, νιώθεις μια ασφάλεια. Θα τα καταφέρετε; Ποιος ξέρει… αφού βρήκαμε ο ένας τον άλλον, τι σημασία έχει; Ας μείνουμε εδώ για πάντα…”
Thimios Kavaklis
“Πολλές φορές οι αναμνήσεις που έχουν να κάνουν με τον Ολυμπιακό δεν αφορούν έναν αγώνα, ένα σουτ που δεν μπήκε ή το τελικό σκορ του ταμπλό. Πάντα μετά την λήξη υπάρχει και το «βρώμικο», αυτό που θα απαλύνει την πίκρα της ήττας ή θα ανεβάσει την χαρά της νίκης. Άσχετα αν τρώγεται ή όχι, αν οι πατάτες είναι τηγανισμένες δύο μέρες πριν (Charles Bronson π.χ.), ή το κρέας θυμίζει καλαμάκι που ξέμεινε την προηγούμενη και το κρατάς για πρωινό (Navaho π.χ.), αποτελεί κομμάτι της εμπειρίας. Μαρκάρεις καντινιέρη με την άφιξη στο γήπεδο, το συζητάς στο ημίχρονο, άσχετα αν στο τέλος θα το φας ή όχι. Κάπως έτσι είναι για μένα το Red Point Guard, μέρος που βρήκα ανθρώπους να μοιράζομαι την τρέλα μου, να λέω τις ιστορίες μου και να διαβάζω τις δικές τους, μέρος που μου προκάλεσε οικειότητα από την πρώτη στιγμή. Αναπόσπαστο κομμάτι πλέον της εμπειρίας που ονομάζεται Ολυμπιακός. Γιατί όπως είπα και πιο πάνω, πάντα μετά την λήξη ενός αγώνα υπάρχει και το «βρώμικο» ή αλλιώς για μένα το Red Point Guard!”
Spanoularos
“Πριν δύο χρόνια περίπου γνώρισα τον Νίκο και έπειτα τους υπόλοιπους. Τα προηγούμενα χρόνια στις ήττες που τις έπαιρνα αρκετά βαριά (μεταξύ μας ακόμα το κάνω) πίστευα πως είμαι τρελός. Τώρα βρήκα ανθρώπους που αντιδρούν όπως εγώ, οπότε ενδεχομένως να μην είμαι ο μόνος τρελός. Σε αυτό το πολύ όμορφο και παρείστικο blog γνώρισα καλούς φίλους και πλέον τις νίκες και τις ήττες τις περνάμε μαζί. Το πιο σημαντικό θα σας το γράψω αργότερα. Το Red Point Guard για μένα είναι ελευθερία έκφρασης, παρέα γιατί ό,τι κάνουμε το κάνουμε για εμάς. Κυρίως να περνάμε εμείς καλά.
Όμως είμαστε τόσα άτομα με διαφορετικές απόψεις που γράφονται όλες. Πάνω απ’όλα αγαπάμε τον Ολυμπιακό και για αυτόν μιλάμε. Θα παραθέσω μία ιστορία για το τέλος.
-Νίκο θέλω να γράψω για το τάδε, υπάρχει ή θα υπάρξει θέμα;
– Είσαι τρελός, ότι θες γράψε, αν δεν το γράψεις θα νευριάσω.
Γράφουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι πιστεύουμε.
Guys (ειδικά εσείς εσείς οι 10) ευχαριστώ αδέρφια που περνάμε καλά κάνοντας κάτι που το γουστάρουμε. Αφού όλη μέρα τον Ολυμπιακό σκεφτόμαστε.”
“Τι είναι το Red Point Guard για μένα ε;
Θα μου επιτρέψετε να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου χωρίζοντας το κείμενο σε 3 μίνι παραγράφους:
(spoiler alert: προσοχή στο πάτωμα γλυστράει από τα σάλια)
EMERALD
Τίποτα από όλα αυτά που έχουν γίνει, από όλα αυτά τα κείμενα και τα τραγούδια που έχουν γραφτεί, από την επικοινωνία που έχουμε με τόσο πολύ κόσμο και από τις σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ μας δε θα υπήρχε αν δεν ήταν ο Νίκος και αν δεν είχε ζοριστεί τόσο ώστε το όραμα του να πάρει σάρκα και οστά.
Γιατί ξεκάθαρα το RPG είναι το παιδί του, ένα παιδί για το οποίο έχει θυσιάσει, και συνεχίζει να το κάνει υπό ακόμα πιο πιεστικές συνθήκες πλέον, υπερπολύτιμο προσωπικό χρόνο. Είμαι σίγουρος ότι κοιτώντας πίσω αυτήν την πενταετία θα γεμίσει με ένα mixed συναίσθημα περηφάνιας και συγκίνησης – και πιστέψτε με, το αξίζει 100%.
Ο Νίκος διακατέχεται από έναν ερασιτεχνικό επαγγελματισμό που δεν συναντάται εύκολα, το μεράκι για τη λεπτομέρεια κι η αφοσίωση που βάζει πάνω στο τραπέζι δεν είναι μετρήσιμα – και γι’ αυτό θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο που μας έχει βοηθήσει όλους να βγάλουμε τον καλύτερο μας εαυτό μας πάνω σε αυτό που κάνουμε.
Ξέρω ότι δε σου αρέσουν τέτοιου είδους αποθεώσεις αλλά εγώ σου βγάζω το καπέλο φίλε μου. Σου χρωστάμε γιατί μας έδωσες την ευκαιρία να κάνουμε πολλά. Κούντος ✊ (Σημ: Red Emerald – Έλεος.. μου αρέσει που κράζεις τον Θύμιο! Τώρα ποιός είναι τώρα το αρκουδάκι της αγάπης;)
ΧΟΜΠΙ
Έχετε ακούσει φαντάζομαι τη γνωστή φράση “τυχερός όποιος κάνει το χόμπι του δουλειά”. Απαντάω μόνος μου, προφανώς και ναι. Εντάξει, εννοείται ότι αυτό είναι μια ιδεατή κατάσταση που συμβαίνει σπάνια, ή έστω πολύ δύσκολα (για να μη λέτε υπερβολικό).
Οπότε αν δεν σου έκατσε αυτό το λαχείο τι κάνεις; Πνίγεις και θάβεις πράγματα που έχεις μέσα σου; Πολλές φορές ναι. Βέβαια αν είσαι τυχερός μπορεί απ’ το πουθενά να βρεθείς σε ένα χώρο όπου μπορείς να εκφράσεις τις δημιουργικές ανησυχίες σου ελεύθερα και, κυρίως, στο χρόνο που μπορείς να διαθέσεις εξαιτίας μιας ενήλικης καθημερινότητας (ακόμα πασχίζω να συνηθίσω ότι έχω μεγαλώσει τόσο πολύ και κοντεύω τα 40 🤷♂️).
Αυτή λοιπόν την ευκαιρία, την ελευθερία και, ακόμα πιο σημαντικό, την ώθηση για να κάνω πράγματα που ήθελα σαν έφηβος, τώρα στα τριάνταφεύγα μου, τη χρωστάω εξ ολοκλήρου στο RPG.
Κι αυτό φίλοι μου να ξέρετε λέγεται τύχη και προνόμιο, και το εύχομαι σε όλους σας.
ΦΙΛΟΙ
Το σημαντικότερο όμως, και το πιο σπάνιο μα και συνάμα περίεργο αν μου επιτρέπεται, είναι το γεγονός ότι μέσω του RPG έχουν αναπτυχθεί φιλίες real life. Σπάνιο γιατί δεν θεωρώ εύκολο το να έρθεις κοντά με κάποιους εκ του πούθεν, απλά και μόνο εξαιτίας της κοινής αγάπης που έχετε για την ομάδα και το άθλημα – και περίεργο γιατί, καλώς ή κακώς, μεγαλώνοντας παραξενεύουμε, κάτι που μεταφέρεται και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις καθιστώντας τες πιο “δύσκολες”.
Ξέρετε, δεν σου βγαίνει εύκολα να συζητάς με απλούς γνωστούς, ή και με άτομα με τα οποία έχεις συχνή τριβή λόγω της καθημερινότητάς σου, προσωπικές πληροφορίες και προβλήματα σου.
Ούτε μοιράζεσαι μαζί τους ξεχωριστές στιγμές της ζωής σου.
Ούτε τους ζητάς συμβουλές για σημαντικές αποφάσεις.
Ούτε να κουβεντιάζεις τις στεναχώριες σου.
Ούτε τους δείχνεις περήφανος φωτογραφίες του παιδιού σου.
Αυτά τα κάνεις μόνο με ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και που τους νιώθεις κοντά σου – ανθρώπους που τους θεωρείς καλούς σου φίλους.
Κι αυτό παιδιά είναι πάνω από όλα για μένα το Red Point Guard: Μια παρέα καλών φίλων.”
Figure8
“Το να γράψω τι είναι το RPG είναι κάτι επώδυνο για μένα. Βλέπετε κατοικώντας σε ένα μέρος που αποτελεί τουριστικό προορισμό, όταν έρχομαι σε επαφή με τους επισκέπτες πάντα αισθάνομαι θυμό και ζήλια. Εκείνοι πάντα έχουν τη δυνατότητα να «δουν» πραγματικά τις ομορφιές του. Πάντα θα ανακαλύπτουν ένα μυστήριο κόσμο, θα βλέπουν εκπλήξεις. Άλλοτε μπορεί να ξενερώνουν ή να απογοητεύονται. Γι’ αυτούς θα είναι ένας «νέος κόσμος», ένας προορισμός που αγωνιούν να ανακαλύψουν. Μπορεί να τους αρέσει, μπορεί όχι, αλλά θα έχουν πάντα το κέρδος της εμπειρίας.
Για μένα είναι απλά ο τόπος μου. Τίποτα το μαγικό, τίποτα το νέο. Βρίσκομαι εδώ εκ φύσεως και όχι από επιλογή. Βρέθηκα απλά σε αυτό το μέρος και ποτέ δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να το ανακαλύψω. Απλά το κουβαλάω μέσα μου και είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου. Δεν θα καταφέρω ποτέ να νιώσω την έκπληξη της πρώτης γνωριμίας.
Το RPG είναι σίγουρα ο τόπος μου… το «νησί» μου. Δεν είχα ποτέ την τύχη να το γνωρίσω… Με μελαγχολεί και με πονάει η σκέψη ότι ποτέ δεν θα νιώσω την έκπληξη του ταξιδιώτη στην πρώτη εικόνα του προορισμού του. Το RPG λοιπόν είναι απλά μια «πατρίδα» που μεγαλώνω, είναι το μπασκετικό νησί μου. Χώρος-μαγεία αλλά οικείο και φιλόξενο. Χωρίς άγνωστα πρόσωπα αλλά αγαπημένους φίλους «που λατρεύω να κοιμίζω το βράδυ και να ξυπνάω το πρωί». Όχι κομμάτι της καθημερινότητας. Η καθημερινότητα είναι κομμάτι της παρέας.
Και κάπου εκεί στο φόντο του «νησιού» διακρίνεται ο Ολυμπιακός, σαν το σκηνικό της «γλυκείας συμμορίας» μας, περισσότερο από πρωταγωνιστής. Και το σκηνικό, ο Ολυμπιακός, μοιάζει να παίζει μικρότερο ρόλο από το συναίσθημα. Και σε όλη αυτή την ιστορία της τρέλας για την ομάδα και του μπασκετικού ενθουσιασμού, τραβηγμένοι πίσω από τις κουρτίνες της ανωνυμίας, μέσα σε ένα σύνορο του δικού μας κόσμου, γράφουμε και λέμε τις ιστορίες μας. Τις «ολυμπιακές» ή τις προσωπικές. Ευχαριστώ Νίκο που μου έδωσε τη δυνατότητα να γράφω τις δικές μου ιστορίες. Χαίρομαι σύντροφοι που τις γράφουμε μαζί. Χαίρομαι που τις μοιράζομαι με εσάς που τις διαβάζετε. Εύχομαι πάντα το Rpg να παραμείνει καθρέφτης του χαρακτήρα μας, ο τόπος μας και η σχέση μας. Επιτυχίες στην ομάδα και μαζί στις χαρές και τις λύπες.”
Χρόνια Πολλά Red Point Guard!
