Γεια χαρά σε όλους. Συμμετέχω και εγώ στην νέα προσπάθεια του εξαιρετικού αυτού χώρου και συναινετικά αποφασίστηκε να καταθέτω τις αποψάρες μου, αφού από ανάλυση είμαι κοντά στα μαύρα μεσάνυχτα.
Αρχικά να μοιραστώ μια ιδιαίτερα καλοπροαίρετη παρατήρηση. Φαίνεται ότι πλέον στην ελληνική μπασκετομπογκόσφαιρα τα κείμενα συνηθίζεται να βασίζονται σε, να έχουν αναφορές από ή έστω να διανθίζονται με αποσπάσματα από έργα κατεστημένων φιλοσόφων, του μεγάλου κινηματογράφου, νομπελιστών ποιητών και Φλαμανδών ζωγράφων ξέρωγω. Ή κάτι τέτοιο ψαγμένο, έστω μια θυμοσοφία του παντογνώστη ελληνικού λαού. Κάτι ενδεχομένως μάλλον καλό, απλά δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ οπότε, όπως ίσως μαντέψατε από τον τίτλο, θα παίξω με την εβραϊκή μυθολογία και τις αγελάδες. Τελείως επιδερμικά πάντως, απλά για να μη φαίνεται δεύτερο το γραπτό μου.
Βρισκόμαστε σκέφτομαι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για την ομάδα και ενώ θα γούσταρα πολύ να γράψω τα κατεβατά που έχω στο μυαλό μου για το τι έφταιξε όλα αυτά τα χρόνια, προτιμώ να τοποθετηθώ γενικότερα ως προς το ποιος νομίζω ότι είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να κινηθούμε από εδώ και πέρα. Ακόμα και έτσι, μια μικρή αναδρομή δε νομίζω ότι θα την αποφύγουμε.
Ο Ολυμπιακός μας στο μπάσκετ λοιπόν, μετά την ανυποληψία των ετών όταν και τον παράτησε σχεδόν στο έλεος της τύχης ο Σωκράτης Κόκκαλης, κάτι για το οποίο δεν θα τον συγχωρήσω ποτέ, το 2005 περνάει στο μάνατζμεντ των Αγγελόπουλων για να πάρουν και τον πλήρη έλεγχό του το 2009. Μια εξέλιξη σωτηρίας για το πολύπαθο τμήμα του Συνδέσμου, που οδήγησε σε μια νέα εποχή με επιτυχίες.
Την περίοδο 2005-2011 ξοδεύτηκαν υπέρογκα ποσά για να επαναφέρουν την ομάδα στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, κάτι που μόνο μερικώς επιτεύχθηκε. Είναι η περίοδος των Παχιών Αγελάδων, με απίστευτες σπατάλες ειδικά την τριετία 2008-2011.
Στην συνέχεια το καλοκαίρι του 2011 υπό την πίεση της απογοήτευσης για την αποτυχία κατάκτησης κάποιου σημαντικού τίτλου έχουμε την προσωρινή απόφαση απεμπλοκής των Αφών. Η παραμονή τους τελικά έφερε έκτοτε την περίοδο των Ισχνών Αγελάδων. Σφικτός συγκριτικά προϋπολογισμός, στα όρια της αυτοϋπονόμευσης αρκετές φορές.
Λόγω διαφόρων αιτιών, με τις Ισχνές Αγελάδες συνυπήρξαν και Χρυσές Αγελάδες. Η μία ήταν ο μεγάλος Dusan Ivkovic, που βρέθηκε στο τιμόνι κατά την μετάβαση, ως προίκα της μιας εποχής στην άλλη. Κυρίως όμως μιλάμε για τους Διόσκουρους του Ολυμπιακού μας, τον καλύτερο παίκτη και το καλύτερο 4άρι της Ευρωλίγκας, τον Βασίλη Σπανούλη και τον Γιώργο Πρίντεζη.
Γιατί Χρυσές Αγελάδες; Διότι πάνω στο πλαίσιο που όρισε ο Ντούντα οι δύο παικταράδες απέδιδαν τα μέγιστα και μαζί με την υπόλοιπη ομάδα επέτρεπαν στον σφικτό προϋπολογισμό να σφίγγει με τανάλιες κάτι απλωμένα πολλαπλάσια μπάτζετ. Έτσι φτάσαμε σε δοξασμένους τίτλους και αξιοζήλευτες πορείες. Το πλαίσιο συνεχίστηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μέχρι και πέρσι, ίσως βέβαια ακόμα πάνω σε αυτό βασιζόμαστε.
Εδώ όμως και δύο χρόνια οι δυο αυτοί παικταράδες δεν μπορούν να σύρουν το κάρο των Ισχνών Αγελάδων και η σχετική ένδεια ποιότητας πέρα από αυτούς περιορίζει σημαντικά την οροφή αλλά και την μέση αξία της αγωνιστικής απόδοσης της ομάδας.
Δεδομένου ότι ο χρόνος δεν σταματά να περιμένει κανέναν, στο κρίσιμο σταυροδρόμι που αναφέρθηκε στην αρχή του κειμένου, πρέπει να δούμε πως θα πορευτούμε στο εξής. Οι Παχιές Αγελάδες είναι μακρινό όνειρο, οι Ισχνές είναι η πραγματικότητα, χωρίς όμως τις Χρυσές. Οι δυο παικταράδες δεν πρέπει να καταλήξουν είναι οι Ιερές μας Αγελάδες, να θαμπώσουμε έτσι την περίλαμπρη προσφορά τους στον Ολυμπιακό μας.
Εντάξει, πως όμως διατηρείσαι στην κορυφογραμμή συνεχίζοντας να έχεις τον 8ο-10ο μεγαλύτερο προϋπολογισμό, υποπολλαπλάσιο των μεγαθηρίων τύπου Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ, Μπάρτσα και εσχάτως Φενέρ;
Εδώ να δηλώσω πως ομάδα κορυφογραμμής ορίζω την ομάδα που κάθε χρόνο έχει ως λογικό στόχο, όχι υπερβατικό ή ως όνειρο, την παρουσία στο Φ4 και αυτό το στόχο τον πετυχαίνει περισσότερες φορές από ότι όχι.
Για εμένα η μόνη οδός είναι στην εγκαθίδρυση μιας οργανωμένης δομής που θα χρησιμοποιεί πολλαπλασιαστές ισχύος του δεδομένου προϋπολογισμού, σε μια πιο γενική και καφενειακή διατύπωση:
“Πρέπει η ομάδα να βρωμάει μπασκετίλα για να φτουρήσουν τα φράγκα”
Ο πρώτος υποστηρίζω πολλαπλασιαστής ισχύος είναι ο προπονητής που να ανήκει στην ελίτ. Δεν είναι πολλοί όσοι κυκλοφορούν στην αγορά, πρέπει πάντα να διαθέτεις έναν από αυτούς. Εδώ είναι λίγο περίπλοκο το ζήτημα, καθώς ελίτ προπονητής δεν είναι μόνο όποιος έχει αποδείξει στο παρελθόν το στάτους του, αλλά και αυτός που είναι έτοιμος να φτάσει σε αυτό το επίπεδο ή βρίσκεται ήδη εκεί και απλά δεν το έχει κεφαλαιοποιήσει. Επίσης δεν είναι όλοι οι προπονητές κατάλληλοι για όλες τις φάσεις που βρίσκεται μια ομάδα. Το πως θα γίνει η σωστή διάκριση μπορεί να απαντηθεί στην συνέχεια.
Είμαστε τυχεροί που αυτή την στιγμή έχουμε καταφέρει να προσελκύσουμε τον David Blatt, έναν αποδεδειγμένα ελίτ προπονητή. Ελπίζω να έχουμε την διαύγεια να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι απαραίτητο να τον διατηρήσουμε στην φαρέτρα μας όσο περισσότερο γίνεται, όσο περισσότερο αυτό είναι καρποφόρο και για τις δύο πλευρές. Η φετινή χρονιά είναι χρονιά μετάβασης και ο Blatt εκτιμώ ότι είναι ένας από τους καταλληλότερους να θέσουν το νέο πλαίσιο για τα επόμενα χρόνια, όπως το 2011 ο Ντούντα.
Δεύτερος πολλαπλασιαστής ισχύος είναι το ισχυρό και ανεξάρτητο από μανατζεριλίκια τμήμα αγωνιστικής στελέχωσης, δηλαδή scouting που λέμε στο χωριό της μάνας μου. Αποτελούμενο από γνώστες του αντικειμένου, που θα εκμεταλλεύονται τα σύγχρονα εργαλεία ανάλυσης όπως τα προηγμένα στατιστικά και την συλλογή αξιόπιστων intelligence πληροφοριών υποβοηθητικά της στέρεας μπασκετικής γνώσης. Χρειάζεται να έχουν χαρτογραφημένες περιπτώσεις παικτών, και όχι μόνο, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, με αξία, σε κάθε θέση.
- Η «αξία» δεν έγκειται μόνο στην εύρεση του νεανικού ταλέντου σε καλή τιμή.
- Είναι επίσης η αναγνώριση αξίας σε παίκτη που έχει παίξει σε υψηλό επίπεδο αλλά για διάφορους λόγους – τραυματισμό, λάθος ρόλους – έπεσε η απόδοσή του το τελευταίο διάστημα, αλλά είναι έτοιμος, έχει το κίνητρο κ την διάθεση να επιστρέψει στα προηγούμενα επίπεδα.
- Είναι η αναγνώριση της δυνατότητας κάποιου παίκτη να αλλάξει ρόλο και να συνεισφέρει στην ομάδα.
- Είναι η αναγνώριση του κινήτρου και των χαρακτηριστικών βετεράνου παίκτη που μπορεί να φέρει χρήσιμα στοιχεία ηγεσίας χωρίς να υπολείπεται αγωνιστικά.
Ενδεχομένως να είναι και άλλες περιπτώσεις, ενδεικτικά ανέφερα κάποιες που σκέφτηκα. Ένα ισχυρό τμήμα σκάουτινγκ οφείλει σε κάθε περίπτωση και σε κάθε στιγμή (π.χ. τραυματισμός μέσα στην χρονιά) να μπορεί να προτείνει αξιόπιστες, ταιριαστές και οικονομικά προσιτές λύσεις, με αξία για την ομάδα. Εμείς αν καταλαβαίνω καλά, έχουμε αφεθεί στην γνώση του κάθε προπονητή και στην συνεργασία με μάνατζερ για να στελεχώνουμε την ομάδα, πέρα από προφανείς και γνωστούς σε όλους στόχους.
Τρίτος πολλαπλασιαστής ισχύος είναι η κορυφαίου επιπέδου σύμπλεξη διατροφής-εκγύμνασης- πρόληψης (μείωσης) τραυματισμών
- Σε αγαστή συνεργασία με την επίσης κορυφαίου επιπέδου διάγνωση-θεραπεία-αποκατάσταση τραυματισμών και επανένταξη. Πλέον κάθε μία από αυτές τις λειτουργίες μπορούν και πρέπει να είναι προσωποποιημένες. (1)
- Κάθε παίκτης να ακολουθεί το προσωπικό του πρόγραμμα διατροφής και εκγύμνασης που θα συνδέεται δημιουργικά με αυτό της ομαδικής προπόνησης. Όλα τα παραπάνω απαιτούν ανθρώπους με γνώση και κατάλληλο εξοπλισμό σε ειδικές υποδομές. Περισσότερο όμως απαιτούν την κατανόηση και τον ενστερνισμό της αξίας αυτών των διαδικασιών από τους ίδιους τους αθλητές. Στην διαδικασία αυτή μπορεί κανείς να φτάσει τόσο βαθιά, όσο στο να αλλάξει τελείως τον τρόπο που στέκεται, τρέχει, αλλάζει κατεύθυνση ή κάνει άλματα, ώστε να αυξάνει την αντοχή, την αποτελεσματικότητά του ενώ μειώνει την καταπόνηση και τον κίνδυνο τραυματισμού. Ένα εκπληκτικό τέτοιο παράδειγμα είναι ο Russel Westbrook και η υποδειγματική δουλειά που έκανε σε συνεργασία με ειδικούς για να αλλάξει σχεδόν τελείως τον τρόπο που έκανε τα πράγματα στο παρκέ. (2)
- Ειδικά το κομμάτι των τραυματισμών είναι μια από τις πιο σημαντικές ανησυχίες των σύγχρονων μπασκετικών οργανισμών και μία πληγή για την πρόσφατη ιστορία του Ολυμπιακού μας. (3)
Τέταρτος πολλαπλασιαστής ισχύος είναι η ψυχολογική (αλλά και γενικότερη) υποστήριξη των παικτών, αλλά και όλων των συμμετεχόντων στην ομάδα σε δεύτερο επίπεδο. Ήταν από πάντα ανάγκη, αλλά πλέον ευτυχώς έχει γίνει αρκετά της μόδας. Στο ΝΒΑ το παίρνουν σοβαρά (4) και έτσι πρέπει και εμείς.
Οι αθλητές μιας ομάδας μπάσκετ έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο ζωής και μια πολύ απαιτητική σε ψυχολογική διαχείριση εργασία.
Μπορεί σε όλους εμάς να φαίνεται αστείο να υπάρχουν τέτοια προβλήματα σε αυτούς που νομίζουμε ότι κάνουνε την ιδανική δουλειά, αλλά υπάρχουν και είναι σοβαρά. Αλλά και πέρα από το πιο σύνθετο της καλής ψυχικής υγείας των παικτών, η οργανωμένη προσπάθεια γενικότερης υποστήριξης της ζωής των παικτών είναι σημαντικό. Όπως έχουμε ακούσει συχνά από παίκτες στο ΝΒΑ αλλά και αλλού, οι ομάδες υποστηρίζουν τόσο καλά τους παίκτες που έχουνε όλα τα ζητήματά τους λυμένα και το μόνο που έχουν να ασχοληθούν είναι η προπόνηση και οι αγώνες.
Πέμπτος πολλαπλασιαστής ισχύος είναι ένα στοχευμένο και αποτελεσματικό πρόγραμμα ατομικής βελτίωσης των παικτών. Είναι μια πάγια γκρίνια μου, οι φίλοι μου νομίζω με λένε γραφικό σε σχέση με αυτό. Όταν δεν έχεις τα χρήματα για να αγοράσεις χαρακτηριστικά, τότε δημιούργησέ τα. Εντάξει, ίσως δεν τα δημιουργήσεις στην εντέλεια, αλλά ποιος είπε ότι τα βρίσκεις στην εντέλεια, σε σωστούς συνδυασμούς και σε προσιτές τιμές, σε παίκτες της αγοράς; Είναι ένας δομημένος τρόπος να δημιουργείς αξία μέσα στον οργανισμό σου, που είναι μετά στο χέρι σου να την κεφαλαιοποιήσεις.
Η προσωπική βελτίωση των παικτών αφορά κυρίως νεότερους παίκτες αλλά και «φτασμένους», όλοι έχουν περιθώριο βελτίωσης. Επίσης προσθέτει ένα όπλο διαρκείας καθώς κάθε χρόνο όλοι οι παίκτες ή θα έχουν βελτιώσει ένα χαρακτηριστικό ή θα έχουν προσθέσει ένα στο οπλοστάσιό τους, δημιουργώντας νέες δυνατότητες στην προπονητική ομάδα, αλλάζοντας τον τρόπο παιχνιδιού χωρίς να πειράζεται η χημεία, αφού μιλάμε για τους ίδιους παίκτες που έχουν τριφτεί μεταξύ τους δημιουργώντας μια ομάδα.
Δεν πρέπει να επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια του κάθε παίκτη, αλλά να είναι μέρος της κουλτούρας του οργανισμού και της ρουτίνας των αθλητών του. Το παράδειγμα του Russ προηγουμένως εμπίπτει κάλλιστα και στο κομμάτι της ατομικής βελτίωσης απόδοσης, όχι μόνο για την αποφυγή καταπονήσεων. Δεν είναι απίθανο τέτοιες αλλαγές να αλλάζουν επίπεδο σε έναν παίκτη που ίσως δεν ήταν εμφανές το δυναμικό του, με αποτέλεσμα η ομάδα να καρπώνεται την άνοδο της απόδοσής του και ενδεχομένως νέων δυνατοτήτων του.
Έκτος πυλώνας είναι η δημιουργία αποτελεσματικών ακαδημιών, όπου το επιλεγμένο ταλέντο από την Ελλάδα κυρίως αλλά και από αλλού θα μαθαίνει το μπάσκετ στην βάση και την ουσία του, ιδανικά και απαραίτητα χωρίς απαίτηση για τίτλους και αγωνιστικά αποτελέσματα. Παιδιά που θα μαθαίνουν στη εντέλεια τα βασικά του αθλήματος, τρίπλα, σουτ, πάσα, ατομική άμυνα, σε αγαστή επικονωνία με την ομάδα, από την εμπλοκή του πρώτου προπονητή, μέχρι ενδεχομένως κοινές προπονήσεις με τους επαγγελματίες παίκτες. Οι ακαδημίες θα πρέπει γενικότερα να λειτουργούν με τα πρότυπα ποιότητας της επαγγελματικής ομάδας στην υποστήριξη του αθλητή.
Έβδομος ίσως σημαντικότερος πολλαπλασιαστής ισχύος είναι η οργανωτική θωράκιση του μπασκετικού Ολυμπιακού σε επίπεδο διοίκησης. Μιλάμε για δημιουργία ισχυρής δομής που θα περιγράφει, θα συντονίζει, θα συνταιριάζει και θα διευθύνει όλα τα παραπάνω, μαζί με άλλες λειτουργίες όπως το εμπορικό τμήμα, η σχέση με φιλάθλους και άλλα.
Για παράδειγμα το θέμα ατομικής βελτίωσης παικτών. Η δομή αυτή θα έχει την ευθύνη να κάνει τους παίκτες ενστερνιστούν ευκολότερα την νοοτροπία ατομικής βελτίωσης, εμπλέκοντας την ψυχολογική υποστήριξη σε αυτούς και τους προπονητές, δίνοντας σημασία στο να ικανοποιούνται ισομερώς οι ανάγκες και της ομάδας και των παικτών. Στην συνέχεια ας πούμε θα πρέπει να το προωθήσει κάνοντας την ατομική βελτίωση συμβατική υποχρέωση, διαδικασία που θα περιγράφεται με σαφήνεια στο συμβόλαιο δηλαδή, και θα την συνδέει με δίκαιη, αποτελεσματική και διάφανη διαδικασία μπόνους.
Ή το παράδειγμα του scouting. Θα πρέπει να έχει καλλιεργήσει επαφές με τους μάνατζερ ή και τους ίδιους τους παίκτες που ξεχωρίζει το τμήμα scouting, ώστε σε οποιαδήποτε στιγμή να υπάρχει μια προεργασία, ένας στρωμένος δρόμος όταν το ενδιαφέρον γίνει άμεσο. Επίσης ας πούμε θα πρέπει να συνδυάσει την πληροφόρηση από το scouting, από την διαδικασία ατομικής βελτίωσης παικτών και την δική της γνώση της αγοράς, ώστε να αξιολογήσει τους υπάρχοντες παίκτες στο ρόστερ της ομάδας και να σχεδιάσει ανανεώσεις, ιδιαίτερα πρόωρες, και αποχωρήσεις.
Να έχει με την συνεισφορά των προπονητών ένα επιχειρησιακό σχέδιο στο οποίο θα εντάσσει τα επιθυμητά «career paths» για κάθε παίκτη μέσα στην ομάδα, να εξηγεί στον καθένα τον ρόλο του και να κερδίζει τον σεβασμό και την προσήλωση του παίκτη στην ομάδα.
Σε μια πλήρως επιτυχημένη εκδοχή αυτού του μοντέλου, μάνατζερ και παίκτες, ιδιαίτερα νέοι και ταλαντούχοι, θα επιδιώκουν συνεργασία με τον Ολυμπιακό, όχι γιατί βέβαια επειδή είχαν αφίσες του Alphonso Ford στο παιδικό δωμάτιο αλλά γιατί θα συνεκτιμούν τις δυνατότητες βελτίωσης που θα τους παρέχει ο οργανισμός.
Σε στρατηγικό επίπεδο το ίδιο θα πρέπει να κάνει και με τους προπονητές, επιλέγοντας με την βοήθεια του scouting (ναι, ναι, θέλω σκάουτινγκ και για προπονητές) τον καταλληλότερο για κάθε φάση της ομάδας, έχοντας μελετήσει σοβαρά διάφορους παράγοντες, εξηγώντας του το γενικότερο σχέδιο, που στοχεύει και δίνοντας του τον χρόνο (για μένα τετραετία), τα μέσα και τους (περιορισμένους, εντάξει) πόρους για το φέρει εις πέρας.
Παραδείγματα σωστού συνδυασμού των έξι πυλώνων από τον έβδομο είναι πάρα πολλά, απλά ανέφερα κάποια που σκέφτηκα έτσι λίγο πρόχειρα για το πόσο σημαντικό είναι όλες οι λειτουργίες να ευθυγραμμίζονται αρμονικά από μια δυνατή διοικητική ομάδα, ώστε η πολλαπλασιαστική της ισχύος επίδραση να γίνεται ακόμα και εκθετική.
Πιο σημαντικό όμως ότι είναι η ομάδα ανθρώπων που θα είναι υπεύθυνη για την αποκρυστάλλωση και την εμφύσηση της κουλτούρας του Ολυμπιακού μας. Ποιος είναι ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ, τι πρεσβεύει, τι θέλει να κάνει και πως το πετυχαίνει.
Αυτή η κουλτούρα πρέπει να είναι αρμονικά δεμένη με την περίεργη ψυχοσύνθεση των φιλάθλων του Συνδέσμου μας. Μου φαίνεται το τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης θα τραβήξει υπερωρίες για να την περιγράψει, καλύτερα οι άνθρωποι να είναι ήδη άρρωστοι γαύροι, όπως θα έλεγα καλύτερα να είναι όλοι στην ομάδα Ολυμπιακοί αν γίνεται, καψούρηδες, συναισθηματικοί και ζόρικοι, Ολυμπιακοί.
Η δομή αυτή για μένα πρέπει να περιλαμβάνει ανθρώπους επιστημονικά καταρτισμένους στο αθλητικό (και ιδιαίτερα στο μπασκετικό αν γίνεται) μάνατζμεντ, έχοντας μπροστά έναν Γενικό Διευθυντή ή/και έναν Τεχνικό Διευθυντή, μπασκετάνθρωποι και σε κάθε περίπτωση ικανοί να εκφράσουν την κουλτούρα του Ολυμπιακού και να αναλάβουν αυτό το έργο του τρεξίματος όλου αυτού του έργου.
Ήδη θα έχετε κουραστεί αρκετοί από την ακατάσχετη φλυαρία μου, λίγη υπομονή ακόμα. Περισσότεροι ίσως θα έχετε αμφισβητήσει την εφικτότητα όλων αυτών που περιγράφω, εδώ χρωστάμε 41 μήνες στον Πριντέζαρο να πούμε. Αλήθεια και εγώ αμφιβάλλω αν μπορούν να γίνουν όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διατηρηθούμε (ή να επανέλθουμε αν θεωρούμε ότι δεν είμαστε πια) στην κορυφογραμμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η προσέγγισή μου είναι ότι με την μόνιμη και αποτελεσματική ύπαρξη όλων αυτών των λειτουργιών που περιγράφω επιτρέπεις την πολύ αποδοτικότερη τοποθέτηση των περιορισμένων πόρων που διαθέτεις, ώστε το κόστος τους να υπολείπεται της αξίας που προσδίδουν.
Ας πούμε για παράδειγμα οι απώλειες αγώνων λόγω τραυματισμού μπορούν να ποσοτικοποιηθούν και να εκχρηματιστουν, αποδεικνύοντας την αξία που φέρνει στον οργανισμό το σωστό πρόγραμμα εκγύμνασης, πρόληψης, διάγνωσης και αποκατάστασης τραυματισμών(5).
Το «κόστος» της ύπαρξης ενός τέτοιου τμήματος κορυφαίου επιπέδου, είναι μάλλον μικρότερο από το κόστος της απώλειας των υπηρεσιών πολύτιμων αθλητών σε κρίσιμες στιγμές. Προφανώς δεν θα αποφύγεις όλους τους τραυματισμούς, αλλά θα αποφύγεις αρκετούς και επιπλέον θα μειώσεις τον χρόνο αποθεραπείας.
Επίσης το σωστό σκάουτινγκ θα μειώσει τις υπεραξίες που χρειάζεται να πληρώσεις, απελευθερώνοντας χρήματα στον προϋπολογισμό. Ή η λειτουργία ατομικής βελτίωσης, θα προσφέρει επιπλέον ή βελτιωμένα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που θα ήταν ακριβότερο να αγοράσεις. Για όλους τους πολλαπλασιαστές, τους πυλώνες που περιγράφω μπορεί να γίνει μία ποσοτικοποίηση ώστε να μπορεί να μετρηθεί η συνεισφορά τους στην αξία του οργανισμού και να αξιολογηθεί. Ό,τι δεν μπορεί να μετρηθεί, δεν μπορεί εύκολα να διοικηθεί άλλωστε. Το όλο κόλπο είναι να καταφέρεις αυτά τα «κέντρα κόστους» να τα μετατρέψεις σε «κέντρα αξίας».
Τελείως μπακαλίστικα τα 2.5 εκατομμύρια ευρώ πχ που θα κοστίζει η συντήρηση όλων αυτών των δομών να επιφέρουν το αποτέλεσμα ότι με προϋπολογισμό μισθών παικτών πχ 9 εκατομμυρίων έχεις μέση απόδοση 14-15 εκατομμυρίων με μεγάλη δυνητική οροφή για να χτυπήσεις τίτλο. Αντί να δίνεις 500 χιλιάρικα σε προπονητικό team και άλλα 250 στα γύρω γύρω, αλλά τα 10 εκατομμύρια σε μισθούς παικτών να σου αποδίδουν έστω 11 μύρια, ταβανιασμένος σε μια ηρωϊκή αλλά άνιση και χαμένη μάχη στα Ρ.Ο.
Αυτά λοιπόν και αντί επιλόγου, ο Επίλογος του Μανώλη Αναγνωστάκη
Ἐπίλογος
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τό πολύ-πολύ νά τούς ἐκλάβεις σά δυό θαμπούς
προβολεῖς μές στήν ὁμίχλη
Σάν ἕνα δελτάριο σέ φίλους πού λείπουν μέ τή μοναδική λέξη: ζῶ.
«Γιατί», ὅπως πολύ σωστά εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«Κανένας στίχος σήμερα δέν κινητοποιεῖ τίς μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δέν ἀνατρέπει καθεστῶτα»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τά χέρια σου. Κρίνε γιά νά κριθεῖς.
(Ὁ στόχος, 1970)
Πηγές:
- https://www.researchgate.net/profile/Patrick_Luig/publication/262886986_Preventing_injuries_in_basketball/links/00b4953919115d73ce000000/Preventing-injuries-in-basketball.pdf?origin=publication_detail
- https://www.reddit.com/r/nba/comments/5sl42d/forefoot_striking_a_look_at_how_russell_westbrook/
- http://www.espn.com/nba/story/_/id/16009403/cutting-edge-injury-prediction-prevention
- https://www.thedailybeast.com/how-the-nba-finally-learned-to-start-taking-mental-health-seriously
- http://www.sloansportsconference.com/wp-content/uploads/2016/02/1590-Preventing-in-game-injuries-for-NBA-players.pdf
