by Centaur
Η φετινή σεζόν για τον Ολυμπιακό είναι σαν να βλέπεις ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε αργή κίνηση, αλλά κανείς δεν είχε την θέληση ή την ικανότητα να πατήσει φρένο πριν να ήταν πολύ αργά.
Όσο και να μην μας αρέσει, η αδυναμία πρόκρισης ισοδυναμεί με συνολική αποτυχία για τον σύλλογο. Η ευθύνη ξεκινά από τους προέδρους, συνεχίζει στα στελέχη του οργανισμού, ακουμπάει το προπονητικό team και τελικά τους παίκτες. Κανείς δεν είναι στεγνός από ευθύνες. Η βροχή ξεκίνησε από τα πάνω πατώματα και έφτασε ως το παρκέ του ΣΕΦ.
Η πραγματικότητα στην αρχή της χρονιάς ήταν διαφορετική, γι’ αυτό κάτι λιγότερο από ένα ταξίδι στα playoffs της Ευρωλίγκας φάνταζε καταστροφικό. Εσφαλμένα ή όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Όταν βλέπεις τον αγωνιστικό θάνατο να σε πλησιάζει για μια ακόμη χρόνια, το μόνο που σκέφτεσαι είναι να βάλεις τα χέρια σου μπροστά και να σωθείς, όχι τι σε οδήγησε εδώ. Το ίδιο κάναμε πέρυσι. Και πριν από αυτό. Φροντίσαμε να “σωθούμε”. Όχι να δούμε τι μας οδήγησε να σπάσουμε τα μούτρα μας ξανά και ξανά.
Η αποτυχία έχει τραβήξει όλη την προσοχή μας, αξίζει όμως να τονιστεί ότι οι αντίπαλοι είναι αυτοί που κέρδισαν την πρόκριση πάρα την χάσαμε εμείς. Και μας κέρδισαν ολοκληρωτικά, αρχικά έξω από τις τέσσερις γραμμές. Καθισμένοι σε κρύα γραφεία στο Κάουνας και στο Μόναχο. Αναζητώντας ανθρώπους που θα τους έκαναν καλύτερους. Οι περισσότεροι από εμάς “θρηνούν” για την απώλεια του Πάντερ, του Μπόλντγουιν και κοιτάζουμε σαν ξερολούκουμο τον Ρέυνολντς. Μπορώ να έχω σας παρακαλώ τον άνθρωπο που πήγε τον θηριώδη Αμερικανό σέντερ στην Μπάγερν; Μπορώ να έχω τον άνθρωπο που ταξίδεψε στο Βελιγράδι και έδωσε τα κλειδιά του project στον Αντρέα Τρινκιέρι; (Αλήθεια πόσοι ξέρουν το όνομα του κυρίου δίπλα στον Αντρέα..)
Το μπάσκετ είναι κάτι παραπάνω από χι και όμικρον πάνω στον πίνακα. Για να είσαι κάλος και επιτυχημένος στο μπάσκετ, πρέπει να είσαι καλός και έξω από αυτό. Δεν είναι θέμα προσώπων, δεν είναι οι δυο ώρες του αγώνα. Ο Ολυμπιακός είναι οργανισμός. Και σαν τέτοιος πρέπει να ανθίζει και να αναπνέει κάθε στιγμή της μέρας του. Και ο Ολυμπιακός αγαπητοί μπασκετόγαυροι αναπνέει, αλλά δεν ανθίζει. Παιδιά σαν τον Χάρισον γίνονται στόχος, για μια ακόμη σεζόν. Είναι μια παράδοση, και σαν σύλλογος της κορυφαίας διοργάνωσης της ηπείρου οφείλουμε να σεβόμαστε τις παραδόσεις μας. Έχουμε τον δικό μας τρόπο. Our way. Our Traditions. Σε άλλες πολιτείες, όταν ένα κομμάτι του οργανισμού σου δεν ανταποκρίνεται όπως θα ήθελες το στέλνεις στην Σαραγόσα και παίρνεις πίσω ένα άλλο, που θα σε κάνει καλύτερο. Λέγεται μάνατζμεντ, λέγεται διαχείριση. Είναι η αρχή και το τέλος της αποτυχίας μας.
Η συντριπτική πλειονότητα της αρθρογραφίας γύρω από το μπάσκετ αφορά τους παίκτες, αλλά μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας οφείλεται στην δομή μιας ομάδας. Η σωστή και σύγχρονη λειτουργία της είναι το πιο υποτιμημένο στοιχείο της πραγματικότητα μας. Τα παραδείγματα σωστής κατεύθυνσης είναι άφθονα ανά την Ευρώπη, είναι εν εξελίξει και μας ζητούν να τα προσέξουμε.
Δεν αναφέρομαι στα μεγαθήρια της Euroleague, αλλά σε ομάδες με μικρό πορτοφόλι και ακόμη πιο μικρό μέγεθος μπροστά σε έναν σύλλογο με την δική μας υπόσταση. Μπασκετάνθρωποι όπως ο Simone Giofre, GM της Brindisi, ο Yannick Rohatsch της Riesen Ludwigsburg και ο τζένεραλ μάνατζερ της Strasbourg Nicola Alberani είναι μερικά από τα ονόματα μια μεγάλης λίστας. Μιας λίστας επαγγελματιών του χώρου, οι οποίοι εργάζονται σε απολυτή αρμονία με το προπονητικό team της ομάδας τους με στόχο να την κάνουν καλύτερή.
Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ένας οργανισμός καταφέρνει να μετατραπεί από ομάδα σε φιλοσοφία. Να αποκτήσει κουλτούρα νίκης. Προπονητές όπως ο Ίβκοβιτς έκαναν τέχνη το να το πετυχαίνουν. Για να είμαστε σαφείς, δεν πρόκειται για φιλοσοφία γύρω από το μπάσκετ και μόνο αυτό. Αντίθετα, αφορά τη δημιουργία μιας σταθερής οργανωτικής δομής που εστιάζει αποκλειστικά στη νίκη. Μιας δομής που θα δώσει στον προπονητή την δυνατότητα να πάρει τα σχέδια στα χεριά του και να χτίσει κάτι όμορφα ανταγωνιστικό.
Το μπάσκετ είναι ένα σπορ όπως τόσα αλλά, που τυχαίνει να μας αρέσει λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα. Υπάρχει ένας σύλλογος που αγαπάμε και ένας προπονητής που δουλεύει σε αυτόν. Αν δουλεύει καλά ή όχι δεν έχει νόημα να το συζητήσουμε αυτή την στιγμή. Αυτό που μένει στην άκρη και αγνοείται επιδεικτικά απ’ όλους είναι το παιχνίδι. Και είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος της αδιαφορίας μας που μερικές φορές απλά μας αρκεί να μπει η μπάλα στο καλάθι.
Η Olimpia Milano είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κακής λειτουργίας πριν την άφιξη του διδύμου Μεσίνα – Σταυρόπουλου, ακολουθώντας επιλογές fast process τόσο στο χτίσιμο του ρόστερ όσο και στην στελέχωση του οργανισμού. Προπονητές απέτυχαν, ενώ παίκτες όπως οι Μέλι και Χάκετ αποχώρησαν και άνθισαν ανα την Ευρώπη. Σας θυμίζει κάτι;
Στην απέναντι όχθη του ατλαντικού υπάρχει το salary cap. Αυτός ο περιορισμός όμως ισχύει μόνο για τους παίχτες, και όχι για τα στελέχη και το προπονητικό team. Μπορείς να ξοδέψεις κυριολεκτικά όσο θες για να θωρακίσεις την ομάδα σου όπως πιστεύεις ότι της αξίζει. Οι καλύτεροι παίχτες της δυναστείας των Golden State Warriors δεν ήταν οι Κάρι , Ντούραντ και Τόμσον, αλλά ο Στίβ Κέρ και οι άνθρωποι του. Από τον πρώτο βοηθό, μέχρι το παιδί που φέρνει τους καφέδες στα μίτινγκ της ομάδας.
Και ο Ολυμπιακός; Αν κάτι μας χαρακτηρίζει είναι η έλλειψη προετοιμασίας, προσαρμοστικότητας και προνοητικότητας. Από τους παίκτες έως τους προπονητές. Από τη διοίκηση έως τους ιδιοκτήτες. Αντί να εργαστούμε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που οδήγησαν στην κατάρρευση της περασμένης σεζόν, κάναμε ότι ήταν δυνατόν για να τα επιδεινώσουμε. Και αυτό δεν αφορά το αγωνιστικό σκέλος, θα μπορούσαμε να είχαμε μαζέψει δυο νίκες παραπάνω και να έχουμε προκριθεί. Και λοιπόν;
Στην αυγή της νέας χρόνιας θα συνεχίζαμε να είμαστε μια κακή ομάδα. Πρώτα εκτός των τεσσάρων γραμμών και στην συνέχεια μέσα από αυτές. Από τα ψηλά πατώματα του οργανισμού, μέχρι το παρκέ του ΣΕΦ. Αυτό θέλουμε να είμαστε;
Είναι επιτακτική ανάγκη να χαράξουμε νέα στρατηγική. Στην επόμενη μέρα του συλλόγου δεν περισσεύει κάνεις, αλλά τόσο η εισαγωγή τεχνογνωσίας όσο και η αναδιανομή των ρολών κρίνεται απαραίτητη για το τμήμα μπάσκετ. Το χρωστάμε στην ιστορία μας, και στα παιδιά που θα φορέσουν την φανέλα μας τα επόμενα χρόνια.
