Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου η αίσθηση αλλά η φετινή χρονιά μοιάζει να έχει ξεκινήσει κάπως περίεργα. Η ήττα από τον Παναθηναικό στους περσινούς τελικούς και οι αθλιότητες που ακολούθησαν σε συνδιασμό με τη νέα ήττα στο φετινό πρωτάθλημα (που ως “δια μαγείας” κληρωθήκαμε εντός με τον αίωνιο αντίπαλο την 1η αγωνιστική) σε ματς χωρίς κόσμο – δημιούργησαν κάτι συνηθισμένο για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Απογοήτευση, γκρίνια, απαιτήσεις για αλλαγή προπονητή, μεταγραφές και ψευτο διχασμό μεταξύ “μπασκετικών” και “ποδοσφαιρικών” (αστεία πράγματα για όποιον είναι αυθεντικός Ολυμπιακός και όχι imitation οπαδός της νίκης). Το φαινόμενο μοίαζει σαν εποχιακή γρίπη .. ξέρεις από πριν τα συμπτώματα και τις συνέπειες και μπορείς να πάρεις θεωρητικά τα μέτρα σου. Αλλά για κάποιο ανόητο λόγο νομίζεις πως θα είσαι η εξαίρεση στο τέλος την πατάς και μετά εκνευρισμένος τα βάζεις με την τύχη σου. Έτσι έγινε και φέτος και δεν χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο όποιος καταλαβαίνει το πως λειτουργεί ο μπασκετικός Ολυμπιακός (με τα θετικά και αρνητικά του) πιστεύω πως κατάλαβε.
Αυτό όμως που μοιάζει εντελώς διαφορετικό στην φετινή σεζόν δεν είναι η κουλτούρα της ομάδας και τα χούγια της όσο ο νέος αγωνιστικός της προσανατολισμός. Επί Γ. Σφαιρόπουλου ξέραμε πως οι σταθερές της ομάδας ήταν συγκεκριμένες (Έμφαση στην αμυντική συμπεριφορά, 1η επιλογή στην επίθεση το Transition και όσο πέρναγε ο καιρός επιστροφή στο PnR με Σπανούλη δημιουργό και έναν mobile center, Post με τον Πρίντεζη, και αναλόγως με την χρονιά ποικιλίες από ISO plays (κυρίως για Σπανούλη) και αρκετές επιλογές Catch & shot για guard & forwards. Αυτό που βλέπουμε όμως φέτος είναι κάτι άλλο. Ξέρω πως όλοι σκέφτεστε πως λείπει ο Σπανούλης και μας χτύπησε και πάλι η “κατάρα” των τραυματισμών (μεγάλο κεφάλαιο αυτό για άλλο άρθρο). Αλλά αν προσέξουμε το πως δομήθηκε το φετινό ρόστερ και την έως τώρα αγωνιστική συμπεριφορά θα διαπιστώσουμε α) μια μεταστροφή της ομάδας τόσο στο να μεταφέρει την μπάλα περισσότερο in the paint β) επιλογές Pick n Pop και γ) αρκετές συνεργασίες μεταξύ των ψηλών με τον Μιλουτίνοφ να πασάρει πολλές φορές ακόμα και χωρίς να του έχουν δώσει βοήθεια. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που η δημιουργία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των guards.
Ταυτόχρονα η ύπαρξη των Ρόμπερτς και Στρέλνιεκς προσέθεσε 2 ακόμα αξιόλογους χειριστές μπαλας που μπορούν να δημιουργήσουν και να εκτελέσουν μαζί με τον Σπανούλη. Αυτό θυμίζει λίγο την 3άδα Σπανούλη, Law, Σλούκα και ανεξάρτητα από το όποιο τελικό αποτέλεσμα θα κάνει το παιχνίδι της ομάδας πιο ελκυστικό και απρόβλεπτο. Αλλά είναι αυτό αρκετό?
Για όποιον διάβαζε τα σχόλια μου στο μπλογκ και στο παρελθόν θα θυμάται πως είχα παρατηρήσει πως το παιχνίδι γίνεται περισσότερο γρήγορο και απαιτεί αρκετούς παίκτες που να μπορούν να πάρουν γρήγορες αποφάσεις σε παιχνίδια υψηλού ρυθμού. Και αυτή η ικανότητα να πάρεις το σωστό σουτ, να δώσεις την σωστή πάσα ή να τριπλάρεις σε παιχνίδια υψηλής έντασης και ρυθμού είναι κάτι που αγοράζεται πολύ ακριβά στα guard και με τα συμβόλαια που μπορούν αυτοί να βρουν σε ΝΒΑ και Κίνα. Εμείς από την άλλη πιστοί στο moneyball συνεχίζουμε να επενδύουμε σε παίκτες ναι μεν είναι καλούς αλλά που δεν είναι από το πάνω ράφι και κυρίως δεν είναι τόσο αθλητικοί. (Και αυτό δεν είναι μομφή αλλά διαπίστωση)
Η αλλαγή στον ρυθμό (από αρκετές ομάδες) αύξησε τον απαιτούμενο αριθμό παικτών του βασικού rotation και μείωσε τους χρόνους συμμετοχής. Ενώ ταυτόχρονα προώθησε παίκτες με χαρακτηριστικά αθλητικότητας (ταχύτητα, δύναμη, άλμα) και ικανότητας στο 1 on 1 εις βάρος των υπολοίπων. Με αυτά τα δεδομένα η φετινή μετάλλαξη του Ολυμπιακού δεν συμβαδίζει με την τάση της εποχής – για την ακρίβεια φαίνεται πως τραβάμε ένα δικό μας δρόμο. Αφού οι επιλογές των Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς και Μακλιν σου δίνουν επιθετικές επιλογές αλλά όχι ταχύτητα και αθλητικότητα. Ενώ ο Τίλι που προοριζόταν για τέτοιο ρόλο δυστυχώς τραυματίστηκε σοβαρά. Και νομοτελειακά όταν δεν έχεις το πιο ακριβό ρόστερ και πας κόντρα στην ταση της εποχής θα βρεθείς αργά η γρήγορα απέναντι στα αγωνιστικά προβλήματα.
Πολλοί θα πουν πως τα αποτελέσματα μέχρι τώρα μας έχουν στο 3-0 αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως είναι και ο καθρέπτης των πραγματικών δυνατοτήτων της ομάδας – στο επίπεδο που κινείται πλέον το υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαικού μπάσκετ. Η δυναμική των Μάλαγα, Βασκώνια και Μακάμπι κατά την γνώμη μου δεν είναι για υψηλές πτήσεις και θα πρέπει να περιμένουμε τα παιχνίδια με τους κύριους ανταγωνιστές μας για να έχουμε καλύτερη άποψη. Θα έχει λοιπόν ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αναμέτρηση με την Κιμκι όχι γιατί είναι Power house αλλά για να δούμε την αντίδραση της ομάδας απέναντι στην πιο γρήγορη ομάδα στην διοργάνωση τις πρώτες 3 αγωνιστικές. Το σίγουρο είναι πως μέχρι να γυρίσει ο Kill Bill η μπάλα θα πηγαίνει κατά βάση στον ψηλό.. και αυτό είναι κάτι που έχουμε να το δούμε πολλά χρόνια. Το πόσο έντονο είναι πλέον αυτό φάνηκε στο χθεσινοβραδυνό παιχνίδι στο Τελ Αβίβ που από τις 81 κατοχές ο Ολυμπιακός έδωσε 33 σε Πρίντεζη, Μιλουτίνοφ και Μακλιν!
Υ.σ. #1 Δεν μπορώ παρά να δηλώσω εντυπωσιασμένος από την τεράστια εμφάνιση του Αι Γιωργη εχθές … σαν το παλιό κρασί όσο περνάει ο καιρός γίνεται και καλύτερος. Ο τρόπος που στέλνει αδιάβαστους τους αμυντικούς με τις έξυπνες επαφές στις προσποιήσεις / περιστροφές του είναι πλέον Textbook material.
Υ.σ. #2 Σε ότι αφορά τον αντικαταστάτη του άτυχου Τίλι ελπίζω να πάμε σε μια επιλογή που να έχει στοιχεία rim protector & Defensive rebound γιατί η αδυναμία σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού είναι παραπάνω από εμφανής. Και η αγορά είναι γεμάτη από δαύτους …
Υ.σ. #3 Θα περιμένω με ενδιαφέρον τα σχόλια σας στο νέο φόρουμ του μπλογκ LINK
