Από σήμερα καλωσορίζουμε τον Weekendman στην ομάδα του Red Point Guard. Στο πρώτο του κείμενο επέλεξε να αγγίξει ένα από τα ζητήματα που μας έχουν απασχολήσει πολλάκις στην Ολυμπιακή μπλογκό-σφαιρα. Και δεν είναι άλλο παρά ένας απολογισμός στην πορεία του Coach Σφαιρόπουλου στον Ολυμπιακό.”
– Red Emerald
–o–
Με αφορμή το πρώτο ματς του Σφαιροπουλου εναντίον του Ολυμπιακού, μετά την απόλυση του το καλοκαίρι του 2018. Ο συντάκτης αυτού του κειμένου, θα κάνει μια απόπειρα να ασχοληθεί με την τετραετία Σφαιρόπουλου. Σε μια σχέση που φαίνεται να έχει τουλάχιστον μέχρι τώρα ένα happy end. Τόσο για τον Ολυμπιακό, που στάθηκε τυχερός. Και μπορούσε να φέρει προπονητή της ποιότητας του Μπλατ. Χωρίς ουσιαστικά να αντιμετωπίσει τον μέγιστο ανταγωνισμό από άλλες ομάδες, την χρονική στιγμή που τον προσέγγισε. Όσο και για τον Σφαιρόπουλο, που βρήκε θέση σε μια από τις πιο ιστορικές μπασκετικές διευθύνσεις της Ευρώπης την Μακάμπι Τελ Αβιβ. Ένας σύλλογος που σίγουρα δεν φαίνεται να ταιριάζει με το γενικότερο στυλ του Σφαιρόπουλου ως προπονητή. Που ως μοναδική επαφή με το Ισραηλινό μπάσκετ είχε την θητεία ως βοηθός δίπλα στον Γκέρσον.
Αλλά αποτελεί σε κάθε περίπτωση τιμή για κάθε άνθρωπο του μπάσκετ να είναι μέλος του. Αναλογιζόμενοι μάλιστα, ότι ο ερχομός του στον Ολυμπιακό ήταν καθαρό προϊόν σύμπτωσης. Λόγω του πείσματος των οπαδών του ΠΑΟΚ. Που απέτρεψαν με την αρνητική τους στάση τον ερχομό του Μαρκόπουλου. Και του στέρησαν μια κυριολεκτικά μοναδική ευκαιρία ζωής, να κοουτσάρει μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρωλίγκας. Ο Σφαιρόπουλος δικαιούται να νιώθει τυχερός, και ευχαριστημένος για την πορεία της καριέρας του. Πόσο μάλλον, έχοντας και ένα απρόσμενο καλό ευρωπαϊκό ξεκίνημα με την Μακαμπι.
Ας υποθέσουμε όμως ότι βρισκόμαστε σε έναν ουτοπικό κόσμο – όπου οι φίλαθλοι μπορούν να στήνουν λαϊκά δικαστήρια. Και να καταδικάζουν προπονητές ανάλογα με τα πεπραγμένα τους στην θητεία τους. Και ο γραφών ήταν ο άτυχος, που έπρεπε να αναζητήσει κάποια επιχειρήματα για να υπερασπιστεί τον πρώην κόουτς του Ολυμπιακού. Η έστω να αναλύσει την κατάσταση. Χωρίς την εκ των προτέρων προδιάθεση να καταδικαστεί ο Σφαιρόπουλος από το σώμα των ενόρκων. Ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, θα ήταν ο χωρισμός της περιόδου Σφαιρόπουλου σε ενότητες. Καθώς για μια πραγματικά όσο το εφικτό πλήρη αξιολόγηση – θα χρειαστεί να πάρουμε τον χρόνο μας.
§ Παρέλαβε ο Σφαιρόπουλος καμένη Γή;
Ο Μπαρτζώκας ήταν ως γνωστόν ο πρώτος προπονητής που πήρε Ευρωλίγκα. Ένα μεγάλο κατόρθωμα, αν σκεφτεί κανείς ότι κατέκτησε κάτι που δεν κατάφερε για παράδειγμα ο μεγάλος προπονητής Γιάννης Ιωαννίδης.
Παρόλα αυτά μερικά δεδομένα συνηγορούσαν υπέρ της θεωρίας της καμένης Γής – που χρησιμοποιείται τόσο συχνά από πολιτικούς.
- Τα 2 άτιτλα χρόνια εντός συνόρων.
- Το ότι ο Σπανούλης δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί από τον Μπαρτζώκα στα ματς με τον Παναθηναϊκό. Όπως θα ήθελαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού.
- Και ίσως το κυριότερο από όλα η στελέχωση της ομάδας.
Με την αποχώρηση βασικών στελεχών των back to back τίτλων στην Ευρωλίγκα. Την προσθήκη Μπεγκιτς από τον Μπαρτζωκα – που δεν τα πάει γενικότερα καλά με τους Seven-footers. Και την αποδυνάμωση της αμυντικής ισχύoς στην περιφέρεια. Με τον Λο να μην μπορεί να βοηθήσει από τον Ιανουάριο και μετά. Τον Μάρντι Κόλινς να κάνει σχετικά καλές εμφανίσεις στους Ελληνικούς Τελικούς – αλλά να αργεί χαρακτηριστικά να ενσωματωθεί στην ομάδα. Και τον Λοτζέσκι, αν και μέγιστο λάβρακι, να μην είναι ικανός να καλύψει την άμυνα και το μέγεθος του Παπανικολάου στην θέση του σμόλ-φόργουορντ.
Επιπλέον οι καλοκαιρινές κινήσεις, με την μεγάλη ευκαιρία του Ντιλέινι να χάνεται. Τους Λαφαγιέτ και Ντάρντεν – να έρχονται στην θέση του. Και την παραμονή του Πέτγουει που είχε μπασκετικό ταβάνι και αποδειγμένα προβλήματα με την μέση του. Θα ήταν αρκετές αφορμές για όσους είναι βιαστικοί και απαισιόδοξοι – να θέσουν το ακόλουθο ερώτημα.
Μήπως ο Σφαιρόπουλος ήταν ένας μάγος που έκανε θαύματα. Και εκπλήρωσε με επιτυχία μια αποστολή αυτοκτονίας;
Η ορθή απάντηση πάνω σε αυτό, θα ήταν όχι ακριβώς.
Από την μία. Αν πάρουμε την άποψη του Ντιν Όλιβερ, ως ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα τι κάνει μια ομάδα επιτυχημένη με τους 4 παράγοντες. Τα πράγματα θα ήταν μαύρα για τον Ολυμπιακό σε σύνολο ολόκληρης σαιζόν. Με τον Ολυμπιακό να ήταν 13ος σε ριμπάουντ ανάμεσα σε 24 ομάδες σε μέσο όρο. Στα τρίποντα και στις βολές 14ος και 20ος σε ευστοχία αντίστοιχα . Στην κατηγορία του True Shooting μόλις 15ος ,και σε αυτή του eFG% 10ος. Επιβεβαιώνοντας και αριθμητικά την εντύπωση που έχουν πολλοί για την έλλειψη επιθετικής ποιότητας των ομάδων Σφαιρόπουλου.
Αυτό όμως ήταν η μια πλευρά του νομίσματος.
Αφού η εικόνα του Ολυμπιακού σε αυτά τα στατιστικά δεδομένα βελτιώθηκε σε ΤΟΠ-16 και πλέι-οφ. Όπου χαρακτηριστικά ήταν 6ος σε ποσοστά στα τρίποντα και True Shooting σε ΤΟΠ-16. Και αν πάρουμε την συνολική εικόνα της ομάδας. Με 2 μεγάλους ηγέτες σε περιφέρεια και ψηλούς, δυνατή άμυνα που συνδυαζόταν με τις λιγότερες κατοχές από όλες τις ομάδες της Ευρωλίγκας και την τρίτη καλύτερη επίδοση στους πόντους που επέτρεπε ανά 100 κατοχές. Καλή αναλογία σε ασσιστ-λάθη. Υψηλή αθλητικότητα στους ψηλούς (Πέτγουει, Χάντερ, Ντάνστον).
Και αρκετούς παίκτες που μπορούσαν να απειλήσουν περιφερειακά – παρά τις διακυμάνσεις τους (Σπανούλης, Μάντζαρης, Σλούκας, Λαφαγιετ, Λοτζέτσκι, Πέτγουει). Ο Ολυμπιακός είχε θέσει τις βάσεις για να είναι μια δυσκολοκατάβλητη ομάδα. Ώστε η προηγούμενη σαιζόν να ήταν μια παρένθεση. (Κάτι που φάνηκε και στο παρκέ).
- Με νίκες επί Φενέρ και ΤΣΣΚΑ.
- Επιστροφή σε Φάιναλ Φορ.
- Και το μεγαλύτερο ποσοστό νικών στην Ευρωλίγκα με 73,3% μόνο πίσω από την ομάδα του 2010.
§ Μπορούσε ο Ολυμπιακός του 2014-2015 να κάνει το κάτι παραπάνω στο Φάιναλ Φορ της Μαδρίτης;
Βάσει της εικόνας που είδαμε στην Μαδρίτη, η μονολεκτική αντίδραση θα ήταν Όχι. Αφού στον ημιτελικό, παρά την εξουδετέρωση του αντίπαλου PnR χρειάστηκαν μπασκετικά θαύματα από τον Σπανούλη. Και ένα ξέσπασμα του Σλούκα, για να γίνει αυτό που φαινόταν αδύνατο – εφικτό. Και στον τελικό η ομάδα του Ολυμπιακού έδειχνε πιο κουρασμένη συγκριτικά με τον αντίπαλο της, που εκτός από την θεωρητική υπεροχή του υλικού της, και το κυριολεκτικά πλεονέκτημα έδρας. (Είχε δώσει και έναν πιο ξεκούραστο ημιτελικό με την Φενέρμπαξε).
Και όμως η ιστορία θα μπορούσε να εξελιχθεί και διαφορετικά. Το καλό ξεκίνημα του Ολυμπιακού στο ματς, έστω και υποβοηθούμενο από την παρουσία Μπουρούση. Το ότι κέρδιζε φάουλ και βολές. Και ότι πήγαινε το ματς στο ρυθμό που ήθελε, μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Θα έπρεπε να εγγυηθούν ένα αμφίρροπο ματς. Τα χαμένα ριμπάουντ όμως. Η αστοχία στις βολές. Και η έμπνευση του Σφαιρόπουλου να βάλει μαζί Λαφαγιετ και Μάντζαρη, τους 2 αμυντικογενείς γκαρντ της ομάδας ,προς το τέλος του δευτέρου δεκαλέπτου. Σε ένα Φάιναλ Φορ που δεν είχαν ευστοχία στο σουτ τους. Έδωσε μια διαφορά στην Ρεάλ. Και εξανάγκασε τον Σφαιρόπουλο να προχωρήσει σε αλχημείες. Και σε μια εκτεταμένη χρήση μια πιο επιθετικής τριπλέτας από το ξεκίνημα της τρίτης περιόδου με Σπανούλη, Σλούκα και Λοτζέτσκι και τον Μάντζαρη να παίζει κατά διαστήματα. Κίνηση που έφερε μεν αποτελέσματα και ανέτρεψε την διαφορά. Αλλά έχοντας να σηκώσει το βάρος σε επίθεση και άμυνα. Έβαλε τις βάσεις για το ξέσπασμα του Κάρολ.
Που εκμεταλλεύτηκε σε 2 περιπτώσεις ότι βρήκε απέναντι του Σπανούλη και Λοτζέτσκι – απέκτησε ρυθμό – και όταν μπήκε ο Μάντζαρης, ήταν ήδη δύσκολο να σταματηθεί. Κάτι που εκ αποτελέσματος ήταν το σημείο καμπής που έγειρε τον τελικό υπέρ της Ρεάλ. Ακόμα όμως και σε ένα ματς, όπου ο Ολυμπιακός είχε άσχημη αναλογία ασσιστ-λαθών και Χαμένα ριμπάουντ. Πολλές χαμένες βολές και τρίποντα. Τους 2 επιθετικούς ηγέτες του εκτός παιχνιδιού. Και αχρηστευμένους τους 2 περιφερειακούς Αμερικανούς ξένους. Η ομάδα του Πειραιά 4 λεπτά πριν το τέλος, είχε κρατήσει την Ρεάλ στους 62 πόντους, και ήταν μόλις στο -7. Με τις 2 ομάδες να είχαν μείνει άποντες για 2 λεπτά. Πριν το τρίποντο του Νοτσιόνι εκτοξεύσει την διαφορά στο +10. Δείγμα το πόσο σκληρός ήταν ο Ολυμπιακός. Σε ένα ματς που εκπληρώθηκε το χειρότερο δυνατό σενάριο. Στο τέλος της ημέρας όμως – σημασία είχε ότι η επιθετική εικόνα της ομάδας είχε πάρει βαθμό κάτω από την βάση. Ανεξαρτήτως το αν πίστευε κανείς στην κατάκτηση η όχι του τροπαίου.
§ Κεφάλαιο Σλούκας αδικημένος από την άτιμη Κοινωνία και τον Σφαιρόπουλο.
Όποιος παρακολουθεί τον Ολυμπιακό επί Αγγελόπουλων ,του είναι πολύ εύκολο να κατανοήσει την σημασία του Ελληνικού κορμού. Συμπεριλαμβάνοντας βέβαια και τα μειονεκτήματα που προκύπτουν. Όπως ο σταθερός χρόνος του Μάντζαρη έναντι των ξένων ανταγωνιστών ανεξαρτήτως απόδοσης. Και η παράλειψη ενός Power Forward που θα βοηθούσε πραγματικά τον Πρίντεζη. Ώστε να πάρουν ευκαιρίες οι Παπαπέτρου και Αγραβάνης.
Όμως η βοήθεια της Ελληνικής βάσης δεν ήταν πάντα τόσο αυτονόητη.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα, οι απορρίψεις από τους καλούς Έλληνες διεθνείς στα πρώτα χρόνια των Αγγελόπουλων. Που διαμόρφωσαν μια όχι ιδανική κατάσταση από πλευράς Ελληνικού κορμού. Αλλά που δεν διαφοροποιούσε, την χρησιμότητα που είχαν οι Έλληνες εκείνων των πρώτων σαιζόν. Ένα καλό παράδειγμα για το παραπάνω η ομάδα του 2005-2006 με Σόφο και Βασιλόπουλο να αρχίζουν να εδραιώνονται στην Εθνική. Και τους υπολοίπους να δίνουν ότι έχουν. Όπως ο Χρήστος Χαρίσης, ένας που έζησε τα δύσκολα χρόνια του Κορυδαλλού, και κατάφερνε με τα συγκεκριμένα πράγματα που έδινε, να φανερώνει την διακριτή διαφορά που μπορούσε να προκαλέσει ακόμα και ένας παίκτης με περιορισμένες δυνατότητες.
Όπου από την μία στην Ευρώπη. Έδινε για παράδειγμα πολύτιμες ανάσες στον Έτνι στον δεύτερο προημιτελικό της Ευρωλίγκας. Βάζοντας το λιθαράκι του για να ισοφαρίσει ο Ολυμπιακός την Μακάμπι σε 1-1. Και από την άλλη στο Ελληνικό πρωτάθλημα, που δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής – νιώσαμε το κενό του. Με τον Κόλιεβιτς να μην μπορεί να δώσει σοβαρό στήριγμα στον Έτνι, απέναντι στην πληρέστατη αριθμητικά και ποιοτικά γραμμή περιφερειακών του Παναθηναϊκού. Και την κατάληξη των τελικών να αδικεί την εικόνα του Ολυμπιακο, στο δεύτερο μισό εκείνης της χρονιάς.
Για να γυρίσουμε όμως στο κύριο θέμα.
Σε γενικές γραμμές οι αδικίες, για τις όποιες αναφέρονται οι υποστηρικτές του Σλούκα ήταν υπαρκτές.
Με τον Κατσίβελη να ήταν μπροστά από τον Σλούκα στην αρχή της σαιζόν 2011-2012. Τον Ίβκοβιτς που τον ανέδειξε να προτιμά τον Γκετσεβίτσιους σε αρκετές περιπτώσεις έναντι του Σλούκα στους Τελικούς με τον Παναθηναϊκό το 2012. Τον Σπανούλη να περιορίζει τον χρόνο που αγωνιζόταν ο Σλούκας. Και τους ταπεινούς Λαφαγιετ και Μάντζαρη, να του τρώνε μερίδιο χρονικής συμμετοχής στην τελευταία του σαιζόν στον Ολυμπιακό.
Eδώ όμως βρίσκεται η παγίδα. Με πολλούς να έχουν την τωρινή εικόνα του Σλούκα στο μυαλό τους. Και επηρεασμένοι από τους πολλούς Ζελικόλατρεις, και την κλασσική τάση του Ελληνα να γκρινιάζει. Να οδηγούνται σε εξιδανίκευση ολόκληρης της θητείας του Σλούκα στα ερυθρόλευκα. Θολώνοντας με αυτόν τον τρόπο την κρίση τους. Γιατί οι σαιζόν 2012-2013 και 2013-2014. Και οι θητείες του στην Εθνική στο διάστημα 2013-2014. Θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να τον βοηθήσουν σε ένα μικρότερο η μεγαλύτερο step-up στην καριέρα του. Σε ένα πιο πρόωρο χρονικό σημείο από ότι αυτό πραγματικά συνέβη.
Αντί αυτού στους Ελληνικούς τελικούς του 2013. Ο Σλούκας όχι μόνο δεν ωφελήθηκε από το ότι ο Λο έπαιξε μόνο 20 λεπτά σε όλη την σειρά, αλλά είχε σε συνολικά 3 ματς τον φτωχό απολογισμό των 15 πόντων 3 ασσιστ και 3 λάθων, με προσπάθειες εντός παιδιάς τα εξίσου φτωχά στατιστικά των 1/5 διπόντων και 2/11 τριπόντων. Και στους επόμενους Ελληνικούς τελικούς του 2014. Παρά το γεγονός ότι ο Λο έγινε Κόλινς. Και ότι παρουσίασε αυτήν την φορά μια βελτιωμένη αναλογία ασσιστ-λαθών 13 προς 5. Η συνολική απόδοση του συνέχισε να μην είναι επαρκής, για να κάνει μια πραγματικά αποφασιστική διαφορά. Έχοντας ως απολογισμό 5/10 δίποντα και 2/11 τρίποντα και το χαμένο κρίσιμο τρίποντο στον τέταρτο τελικό στο ΣΕΦ. Και διαιώνιση και εκ μέρους του της αρνητικής παράδοσης των Ελλήνων γκαρντ του Ολυμπιακού, όσο αφορά τις εμφανίσεις τους στο ΟΑΚΑ. Και όλα αυτά σε μια σαιζόν. Όπου τελείωσε τα προημιτελικά με την Ρεάλ για την Ευρωλίγκα του 2014. με 3,6 πόντους με 37,5% δίποντα και 25% τρίποντα. Και στα 2 ματς με τον μεγαλύτερο δικό του χρόνο συμμετοχής, είχαμε τις 2 πιο άσχημες εμφανίσεις του Ολυμπιακού απέναντι στους Μαδριλένους.
Όμως οι πραγματικές εμφανίσεις που ήταν ικανές τα εξασθενήσουν τα γνωστά επιχειρήματα, ότι ο Μάντζαρης του έκλεβε χρόνο αποκλειστικά και μόνο, γιατί ταίριαζε αμυντικά με τον Σπανούλη. Και ότι ο Σπανούλης του έπαιρνε σημαντικό χρονικό μερίδιο που δικαιούταν. Ήταν αυτές με την Εθνική ομάδα τα έτη 2013-2014.
Όπου αν το δει κάνεις πιο αναλυτικά. Στο Ευρωμπάσκετ του 2013. Με την λάθος επιλογή του Τρινκιέρι να αφήσει την Εθνική Ελλάδος με τρία γκαρντ. Και σε ορισμένα ματς και με 2 εξαιτίας του τραυματισμού του Σπανούλη. ήταν αντικειμενικά μια τεράστια ευκαιρία για τον Σλούκα. Που φάνηκε να ανταποκρίνεται αρχικά, με ένα καλό ξεκίνημα και 2 διψήφιες επιθετικές επιδόσεις σε πόντους – αλλά όχι ανάλογο τέλος. Αν κρίνει κανείς από τους 5,4 πόντους μέσο όρο στα 5 τελευταία ματς του Ευρωμπάσκετ. Και ότι αποτέλεσε και αυτός μέρος της προβληματικής περιφερειακής άμυνας της Εθνικής, που την έφερε εκτός οκτάδας. Και επειδή υπήρχαν ακόμα αμετανόητοι, που επέμεναν να επικαλούνται την επιβλαβή παρουσία του Σπανούλη εις βάρος του Σλούκα. Που εξακολουθούσε να αποτελεί δικαιολογία ανεξαρτήτως του συνολικού αριθμού των γκαρντ στις οποίες συνυπήρχαν οι 2. Το Μουντομπάσκετ του 2014 – χωρίς τον Σπανούλη έμελε να απαλείψει κάθε είδους δικαιολογία.
Καθώς η πραγματικότητα ήταν για μια ακόμη φορά σκληρή για τον Σλούκα. Τρία ματς με μονοψήφιο αριθμό συμμετοχής. Μέγιστο χρόνο συμμετοχής 17 λεπτά. Και συνολικά 25 πόντους και 10 ασσιστ σε 6 ματς μαζί. Δεδομένα που έδειχναν αντικειμενικά πως δεν ήταν εγγυημένο ότι ο Σλούκας θα έκανε οπωσδήποτε το κάτι παραπάνω την σαιζόν που θα ακολουθούσε.
Η ότι έπρεπε να πάμε σε πιο εκτεταμένα σχήματα Σπανούλη-Σλούκα. Όταν πάρα το παραπλανητικό καλό Defensive Rating της σαιζόν 2014-2015, ρεαλιστικά δεν είχαμε την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσουμε τον Λοτζέτσκι πάνω στον καλύτερο αντίπαλο γκαρντ. (Όπως θα γινόταν με Παπανικολάου πολύ αργότερα). Ο Ντάρντεν που θα μπορούσε – δεν είχε εκτεταμένο ρόλο στην Ευρώπη. Και οι πιο ταιριαστοί αμυντικά Λαφαγιετ και Μάντζαρης (με εξαίρεση το Φάιναλ Φορ) έκαναν σε βάθος σαιζόν την δουλειά τους.
Με τον Αμερικανό κάτοχο Κροατικού διαβατήριου να έχει παρά το κακό φίνις του 40% τρίποντα στην Ευρωλιγκα. Και καλή αναλογία ασσιστ-λάθων. Προσφέροντας για παράδειγμα 10 ασσιστ σε συνολικά 2 ματς με την ΤΣΣΚΑ στο ΤΟΠ-16. Και τον Μάντζαρη να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο Λαφαγιέτ. Με καθοριστικά τρίποντα στα προημιτελικά απέναντι στην Μπαρτσελόνα.
Τελικά όμως αποδείχθηκε ότι τα παραπάνω δεν ήταν δυσθεώρητα εμπόδιο. Και έτσι και ο Σλούκας επιτέλους έκανε ένα βήμα παραπάνω στα κρίσιμα σε Φάιναλ Φορ, και στα ματς με τον ΠΑΟ. Και οι αμυντικοί γκαρντ έκαναν την δουλειά τους. Αφού όταν ο Λαφαγιετ ήταν περισσότερο τραυματίας – παρά υγιής στα τελευταία 4 ματς με τον Παναθηναϊκό. Και ο Μάντζαρης είχε 5 πόντους μέσο όρο στα συγκεκριμένα ματς. Εκεί αναλάμβανε να τους καλύψει επιθετικά, ο άφαντος σε αυτόν τον τομέα στην Ευρωλίγκα Ντάρντεν. Σβήνοντας και στην άλλη πλευρά του γηπέδου τον Διαμαντίδη – και δίνοντας θεωρητικά έναν επιθυμητό επίλογο στην όλη ιστορία.
Όμως όπως και αν δει κάποιος την υπόθεση Σλούκα.
- Δηλαδή είτε ο Ολυμπιακός δεν έπεισε τον Σλούκα.
- Είτε ο Έλληνας γκαρντ κορόιδεψε τον Ολυμπιακό.
Η επιλογή του ήταν απολύτως λογική, και θα την έκανε πιθανότατα και ο ίδιος ο συντάκτης του κειμένου, αν ήταν στην θέση του.
Η Φενέρ ήταν μια ομάδα, που με τα τεράστια ποσά που ξόδευε ήταν θέμα χρόνου να πάρει μια Ευρωλίγκα. Οι ανταγωνιστές στην Τουρκία είναι ελάχιστοι, με εξαίρεση την Εφές. Στην Τουρκική ομάδα δεν υπήρχε περιφερειακός παίκτης με το μεγάλο usage του Σπανούλη. Ενώ θα του δινόταν από τον Ομπράντοβιτς η ευκαιρία να γίνει μια βασική επιλογή στην θέση που προτιμούσε αυτή του πλέι-μεικερ. Ευκαιρία που εκ των πραγμάτων την άρπαξε από τα μαλλιά. Παρά το ότι δεν έγινε απόλυτος ηγέτης στα μέχρι τώρα Φάιναλ Φορ που έπαιξε με τους Τούρκους.
Όμως αν και αφιερώθηκε αρκετός χώρος εναντία στην εξιδανίκευση του, οφείλουμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι, και να μην εκτοξεύσουμε δριμύ κατηγορώ ούτε στον ίδιο Σλούκα ούτε στον Ολυμπιακό εξαιτίας της αργοπορίας στην αγωνιστική έκρηξη του νυν παίκτη της Φενέρ.
Γιατί πολύ απλά δεν ήταν κάτι καινοφανές στο Ελληνικό μπάσκετ. Και το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό των 3 μεγάλων γκαρντ Διαμαντίδη, Παπαλουκά και Σπανούλη. Που έδειξαν ότι για να ωριμάσει ένας πλέι-μεικερ χρειάζεται χρόνος. Τόσος χρόνος, που για παράδειγμα μετά τον χαμένο προημιτελικό στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, οι εφημερίδες έγραφαν για έλλειψη μεγάλων προσωπικοτήτων στο Ελληνικό μπάσκετ. Λίγους μήνες πριν αρχίσει η χρυσή εποχή της Εθνικής, και η χρονική περίοδος οι τρεις αυτοί παίκτες θα καθόριζαν σε πολύ μεγάλο βαθμό το σκηνικό του Ευρωπαϊκού μπάσκετ ,και σε συλλογικό επίπεδο.
§ Πατρικ Γιανγκ ένα ακόμα What if στην Ιστορία του Μπασκετικού Ολυμπιακού.
Αν ένας συγγραφέας ήθελε να κερδίσει εύκολα χρήματα. Δεν χρειαζόταν να αφιερώσει πολύ χρόνο ώστε να σκεφτεί. Θα αρκούσε να γράψει κυριολεκτικά ένα βιβλίο με υποθετικά σενάρια. Με το τι θα έκανε ο Ολυμπιακός, αν δεν έχανε σημαντικούς παίκτες στην πορεία μια χρονιάς. Η ακόμα και στην αρχή της ερυθρόλευκης καριέρας τους, όπως οι Ματσιγιάουσκας και Τιλί.
H σαιζόν 2015-2016 πάντως μας δείχνει ότι είναι εφικτό το παράδοξο, να φτιάχνεις δηλαδή ένα σύνολο με λάθος τρόπο και να παίρνεις τίτλο. Ενώ σε άλλες χρονιές. Που η δόμηση του ρόστερ ήταν πιο ορθή θεωρητικά, ο τελικός απολογισμός να είναι αρνητικός από συγκομιδή τίτλων.
Και ήδη χωρίς να το ξέραμε, ο ερχομός του Στρόμπερι ήταν ένα πρελούδιο αυτών που θα βλέπαμε στην πορεία. Αφού ήταν μια επιλογή ,που είχε γίνει έχοντας ως δεδομένη την παραμονή του Σλούκα, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ολοκληρώνοντας ένα από τα 2 μεγάλα βασικά λάθη του τότε σχεδιασμού. Με το άλλο να ήταν η αναβολή στην απόκτηση ξένου τεσσαριού στην θέση του Πέτγουει, που τελικά έγινε πιο μόνιμη από ότι νομίζαμε αρχικά. Υποθετική κίνηση, που αν προχωρούσε ο Ολυμπιακός, και συνοδευόταν από καλό σουτ 3 πόντων, και την παρουσία Λοτζέσκι και Σλούκα. Θα ανέβαζε επίπεδο τον Ολυμπιακό στα χαρτιά.
Με τον Χάκετ της καλής παρελθοντικής επιθετικής συγκομιδής σε ρόστερ πολλών ταλαντούχων παικτών. Και τον Στρόμπερι των εκπληκτικών πλέι-οφ στην Τουρκία, να έβρισκαν χώρο για διεισδύσεις και γενικότερα παιχνίδι κοντά στο καλάθι .Παρέχοντας μας την πολυτέλεια να μην μας απασχολεί η έλλειψη σταθερότητας τους στην περιφερειακή απειλή. Και εξασφαλίζοντας κατά συνέπεια μια λειτουργική επίθεση. Την ίδια ώρα που στην άλλη αμυντική πλευρά του γηπέδου. Το δίδυμο Γιανγκ και Χαντερ θα έκοβε τα πάντα που τολμούσε να επιτεθεί στην ρακέτα του Ολυμπιακού. Και θα έδιναν την άνεση να αναπτύξουμε με την ησυχία μας τον Μιλουτίνοβ. Που είχε αποτελέσει σε αρκετά ματς Παρτιζάν-Ολυμπιακός, καλό ματσάρισμα απέναντι στον γίγαντα Μαριάνοβιτς.
Από τα παραπάνω όμως είδαμε ελάχιστα. Και αν και η πορεία στην πρώτη φάση των ομίλων ,ήταν όπως είχαμε συνηθίσει σε καλό επίπεδο. Με τον Αθηναίου να δίνει λύσεις στο τρίποντο μέχρι να περιθωριοποιηθεί. Ο Ολυμπιακός για μια ακόμη φορά έχασε κομβικούς παίκτες – αυτήν την φορά με ένα τραβηγμένο σενάριο.
Με τον πρώην σέντερ του Ολυμπιακού να τραυματίζει τον νυν. Και να τον βγάζει νοκ-αουτ εκτός υπόλοιπου χρονιάς. Και την απόφαση των υπευθύνων του Ολυμπιακού, να τον ξαναρίξουν στον συγκεκριμένο αγώνα με ρήξη χιαστού να προκαλεί αλγεινή εντύπωση. Και το κερασάκι στην Τούρτα να ήταν και η απώλεια του Λοτζέτσκι, που μετά την αντίστοιχη του Γιανγκ του παίκτη με το μεγαλύτερο PIR στον Ολυμπιακό, στέρησε και τον μοναδικό αξιόπιστο σουτέρ της. Πρόβλημα που εντάθηκε ακόμα περισσότερο με την αμυντική χρήση του Μιλουτίνοβ με χετζ άουτ, την κακή περίοδο του Μάντζαρη από την γραμμή των 6 και 75. Και τις ακόμα πιο χειρότερες προσθήκες εν μέσω της χρονιάς.
Ξεκινώντας από τον Σον Τζέιμς που δεν ήταν στο αθλητικό επίπεδο της ακμής του στην Μακάμπι. Τον Γουόρικ να αργεί να έρθει. Και να ήταν ένας αρκετά σοφτ ψηλός που έμοιαζε για τεσσάρι παρά για τον σέντερ που υποτίθεται έψαχνε ο Ολυμπιακός. Και φυσικά τον Όντομ εκρηκτικό παίκτη με 1 εναντίον 1. Αλλά όχι ιδιαίτερα έτοιμο για το επίπεδο Ευρωλίγκας συνολικά. Και χωρίς ούτε κατά διάνοια να λύνει το πρόβλημα του περιφερειακού σουτ, που άφησε πίσω του ο Λοτζέσκι. Από την άλλη η επιστροφή του Παπανικολάου δεν έσωσε την ευρωπαϊκή χρονιά. Όμως η παρουσία του. Η επιστροφή του Λοτζέτσκι για τα Ελληνικά Πλεί-οφ. Το αμυντικό διάβασμα στα εκτός έδρας ματς στο ΟΑΚΑ. Και τα μυθιστορηματικά τελειώματα του Σπανούλη.
Εξασφάλισαν ένα πρωτάθλημα, που θα έμενε στην Ιστορία. Ήταν τα 2 πρώτα συνεχόμενα μετά την δεκαετία του 90. Αλλά είχε αφήσει ταυτόχρονα τις πρώτες σοβαρές ρωγμές, σχετικά με τον Σφαιρόπουλο – εξαιτίας της εικόνας στην Ευρώπη. Από μια ομάδα ,που ακόμα και με ρόστερ Κορυδαλλού (2003) η με νεαρά παιδιά (2006) έφτανε κοντά σε Φάιναλ Φορ. Και δεν ήταν εύκολο για τους οπαδούς της να ανεχτούν χρονιά εκτός οκτάδας.
§ Δύο χρόνια γεμάτα μεγάλες χαμένες ευκαιρίες
Αν παραθέσει κάποιος τα παρακάτω στατιστικά, σε ένα τυχαίο φίλαθλο της καλαθοσφαίρισης. Και δεν του φανέρωνε περί ποιας ομάδας πρόκειται. Δεν θα πίστευε σε καμία περίπτωση ότι αντιστοιχούσαν σε μια κορυφαία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό, μιας από τις 4 μεγάλες δυνάμεις των τελευταίων ετών στην Ευρωλίγκα.
- Χαρακτηριστικά το (2016-2017),ήταν 11ος στην επίθεση, 14ος στις ασσιστ, 12ος στα κλεψίματα, 15ος στις ασσιστ προς λάθη, 10ος στο ποσοστο βολών, 10ος σε ποσοστό διπόντων, 11ος σε προσπάθειες διπόντων, 14ος σε ποσοστό τριπόντων, και 12ος σε True Shooting.
- Ενώ το (2017-2018) οι στατιστικές επιδόσεις ήταν, 13ος στα κλεψίματα, 15ος στις τάπες, 16ος στις ασσιστ προς λάθη, 11ος στο true shooting, 16ος στα ποσοστά στα τρίποντα, 10ος στα ποσοστά των δίποντων 14ος σε προσπάθειες διπόντων, και 10ος σε ποσοστο βολών.
Και όμως σε αυτές τις 2 σαιζόν ο Ολυμπιακός ήταν ικανός για μεγάλα πράγματα. Καθώς ο Σφαιρόπουλος είχε πάρει το μάθημα από την προηγούμενη χρονιά.
Ενίσχυσε το σουτ της ομάδας με τον Γκριν. Και έχοντας τον Παπανικολάου από την αρχή, τον Γιανγκ και πάλι στο ρόστερ, και τον Μπιρτς να έρχεται με πολλές υποσχέσεις στην θέση του Χάντερ. Όλα έδειχναν ότι ο Ολυμπιακός θα επανερχόταν στο υψηλό επίπεδο που ξέραμε. Και αυτό με μια second unit η ελληνιστή αναπληρωματική πεντάδα. Που παρείχε ασφάλεια και αμυντικά.
Με τον Χάκετ πλέι-μεικερ και κύριο άξονα πίεσης στην άμυνα. Αλλά και επιθετικά με τους πιο αδύναμους στα αμυντικά καθήκοντα τους Γκριν και Λοτζέτσκι. Να αποτελούν φονική απειλή στα πλάγια. Και να καλύπτουν με επιτυχία όσα ματς έγιναν χωρίς Σπανούλη. Παιχνίδια στα οποία ο Γκριν είχε την ευκαιρία του για ακόμη περισσότερες μπάλες – για να μας δείξει το επιθετικό ταλέντο του σε πλήρη έκταση. Τα πράγματα έμοιαζαν μάλιστα τόσο θετικά. Που ο Παναθηναϊκός συνετρίβη στο ΣΕΦ για το παιχνίδι πρωταθλήματος. (Έχοντας βέβαια 2 απουσίες). Αλλά παρουσιάζοντας ένα ακόμα σαφές δείγμα ότι κάτι καλό είχε χτιστεί. Με λογική συνέπεια την πρόωρη εξασφάλιση του ευρωπαϊκού πλεονεκτήματος έδρας – και την αντίστοιχη εντός συνόρων.
Η τύχη όμως δεν ήταν για μια ακόμη φορά στο πλευρό του Ολυμπιακού.
Μη επιτρέποντας στον Ολυμπιακό να έχει τους Χακετ και Λοτζέτσκι, στα κρίσιμα ματς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και τα απρόοπτα να μην λείπουν φυσικά, και από τους Ελληνικούς τελικούς. Με τον Σπανούλη να έχει εν μέσω τελικών πυρετό, και να μην αγωνίζεται στο δεύτερο ματς. Και τον Γκριν να τραυματίζεται νωρίς στον τρίτο τελικό, και να μην είναι παρών ουσιαστικά σε εκείνο το παιχνίδι. 2 γεγονότα που συνδυασμένα με τις δεδομένες απουσίες των 2 ξένων περιφερειακών. Στοίχησαν στον Ολυμπιακό στο κομμάτι των διαθέσιμων δυνάμεων. Κάτι που φάνηκε παραπάνω από ξεκάθαρα στον πέμπτο, και τελευταίο τελικό με τον Παναθηναϊκό.
Παρόλα αυτά η σαιζόν θα μπορούσε ίσως να εξελιχθεί καλύτερα. Αν ο Ολυμπιακός διάλεγε το σωστό σταυροδρόμι, στις χειμερινές μεταγραφές του 2016-2017.
Και κατέληγε στον Χένρι που ήταν ανάμεσα στα ονόματα εκείνης της περιόδου, και αντιμετωπίστηκε με απροθυμία στο να έρθει από τους φιλάθλους του Ολυμπιακού. Γιατί παρά την τότε ροπή στα λάθη, σε σύγκριση με τον μεταγενέστερο εαυτό του, ο Χενρι ήταν μια λύση που θα εξυπηρετούσε την ανάγκη να αντικατασταθεί η άμυνα και το μέγεθος του Χάκετ στην περιφέρεια. Έχοντας σαν παράσημο από την προηγούμενη σαιζόν, τον σημαντικό ρόλο που είχε παίξει ως προσωπικός φρουρός του Θιόντορ, για τον αποκλεισμό της Φρανκφούρτης από την Ουλμ του Χένρι στα ημιτελικά της Γερμανικής Λίγκας του 2015-2016.
Δυστυχώς όμως για εμάς. Η τελική επιλογή ήταν ο Γουότερς.
Ένας παίκτης που το παρελθόν του είχε πολλές ασσιστ και καλό σουτ. Άλλα δεν έλυνε το βασικό πρόβλημα της άμυνας. Ενώ ταυτόχρονα στο επιθετικό κομμάτι, η διαφορετική ποιότητα των ομάδων της Ευρωλίγκας. Περιόριζε τις επιθετικές αρετές που είχε δείξει σε προηγούμενες ομάδες. Παρουσιάζοντας δυσκολίες στο κατέβασμα της μπάλας. Και με λίγες αναλαμπές τριπόντου. Και κυρίως σουτ μέσης απόστασης. Πράγματα σίγουρα λιγότερα χρήσιμα από αυτά που θα πρόσφερε ο Χένρι. Που ένα ενδεχόμενο ματσάρισμα απέναντι στον Τζέιμς των γνωστών τραβηγμένων προσπαθειών. Θα μπορούσε να γυρίσει αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού με τις 1 προς 1 προσπάθειες υπέρ του Ολυμπιακού.
Δεν μπορεί όμως να κατηγορήσει κανείς τον Ολυμπιακό της σαιζόν 2016-2017. Ότι δεν το πάλεψε ενάντια στις αντιξοότητες. Ο Σφαιρόπουλος κατέφυγε σε πειράματα. Και βρήκε ένα σχήμα με τρία φόργουορντ στην ίδια πεντάδα, που τον πήγε στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας.
Εφάρμοσε και ένα κόλπο στα τελευταία λεπτά του ημιτελικού της Ευρωλίγκας, με το τεσσάρι να δίνει σκριν, ώστε να μην πέφτει ο Χάινς πάνω σε Σπανούλη και λοιπούς γκαρντ κατά τις αλλαγές των σκριν. Και είχε παράλληλα την τύχη ο Ιτούδης, να κρατήσει τον Όγκουστιν μέσα σε κρίσιμα σημεία του αγώνα. Διευκολύνοντας τον επιθετικό προσανατολισμό του Ολυμπιακού. Και να επιλέξει ο προπονητής της ΤΣΣΚΑ μια αμυντική τακτική με βοήθειες στο low-post – και στο PnR. Η όποια έδινε προκλητικά σουτ στον Ολυμπιακό, σαν να ήταν μια μέση Αφρικανική ομάδα. Τακτική που θεωρητικά που δεν ήταν αδικαιολόγητη. (Αφού ο Ολυμπιακός σούταρε αρκετά). Άλλα ήταν από τις τελευταίες ομάδες στην ευστοχία, δίχως τον καλύτερο σουτέρ της.
Όμως τιμωρήθηκε με ανελέητο τρόπο από την ομάδα του Ολυμπιακού που απλά συνέχισε τα εξαιρετικά ποσοστά της από τα πλέι-οφ, με αποτέλεσμα να πάει για μια ακόμη φορά στον τελικό. Όπου εκεί αν και η Φενέρ παραχώρησε πόντους στο 5. Και ο Ολυμπιακός δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι 2 χρόνια πριν στην Μαδρίτη. Ο Ολυμπιακός πόνταρε σε διπλές και τριπλές βοήθειες. Άλλα όπως και η Ρεάλ τζόγαρε λάθος. Και το σουτ της Φενέρμπαξε και του Κάλινιτς διευκόλυνε τα πράγματα υπέρ των Τούρκων. Για την πρώτη Ευρωλίγκα της γειτονικής χώρας.
Αυτή όμως η πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό έσωσε την δουλειά του Σφαιρόπουλου, και του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Γιατί όλοι μας ξέρουμε ότι μια σαιζόν όπου χάνεις τους 2 εγχωρίους στόχους του, μέσα στην έδρα του από τον Παναθηναϊκό. Θα ήταν από μόνη της αρκετή για απόλυση.
Και όμως σε αυτήν την δεύτερη ευκαιρία, ο Σφαιρόπουλος αντί να πάει σε πιο δοκιμασμένες συνταγές, ρίσκαρε ακόμη περισσότερο προχωρώντας σε ορισμένες τομές, συγκριτικά με τον Ολυμπιακό που είχαμε συνηθίσει την εποχή της κυριαρχίας Σπανούλη. Και αλλάζοντας δεδομένα που συντέλεσαν στις επιτυχίες του παρελθόντος.
Με τις μεταγραφές Στρέλνιεκς, Ρόμπερτς στην περιφέρεια και Μακλίν στην θέση του σέντερ. Αφήνοντας την ομάδα για πρώτη φορά μετά από χρόνια χωρίς κλασσικό αθλητικό σέντερ με έφεση στην άμυνα. Και χωρίς αμυντικό εξολοθρευτή στην περιφέρεια με εξαίρεση τον Μάντζαρη, τουλάχιστον στο θεωρητικό κομμάτι. Και προχωρώντας στις προσθήκες Γουίλτζερ και Μπράουν. Συμπληρώνοντας έτσι έναν αριθμό χειμερινών μεταγραφών (Γουόρικ,Γουότερς, Γουιλτζερ, Μπράουν) – με παίκτες που δεν είχαν μεγάλη σχέση με το αμυντικό κομμάτι. Παρά το γεγονός ότι ερχόταν στην θέση παικτών που διακρινόταν σε αυτό. Και παρότι ο Σφαιρόπουλος κατηγορούταν ως υπέρ του δέοντος αμυντικός προπονητής.
Η σαιζόν μάλιστα ξεκίνησε πολύ άσχημα. Με τον Ολυμπιακό να χάνει ουσιαστικά από την πρώτη αγωνιστική το πλεονέκτημα στην Ελλάδα. Χάρη στην άκυρη προσπάθεια άσκησης πειθαρχίας στον Παπανικολάου από τον Σφαιρόπουλο βγάζοντας τον τα τελευταία λεπτά ενώ ο Ολυμπιακός έδειχνε να έχει το ματς. Το αρνητικό σερί απέναντι στον Παναθηναϊκό συνεχίστηκε και με την ήττα στο ΣΕΦ για την Ευρωλίγκα.
Όμως αν και η ευρωπαϊκή χρονιά είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Και μερικές ντροπιαστικές εμφανίσεις όπως αυτές σε Βιτόρια, Μόσχα Κίμκι και Βελιγράδι.
Και τα 2 πιο αμυντικογενή τεσσάρια της ομάδας να έπαιξαν σε μικρό αριθμό παιχνιδιών. Ο Σφαιρόπουλος παρόλα αυτά έκανε αρκετά πράγματα σωστα, και καταφέρε και πάλι να φτιάξει μια δυνατή ομάδα στην άμυνα, όσο και αν τα προηγμένα στατιστικά Drtg έδειχναν και αριθμητικά τις δυσμενείς συνέπειες των επιλογών του.
- Χρησιμοποιώντας τον Παπανικολάου ως αντίδοτο απέναντι στον κύριο χειριστή ,και απειλή της αντίπαλης ομάδας.
- Με αξιοπιστία στην συλλογή ριμπάουντ για μια ακόμη φορά.
- Τον Μιλουτινοβ να κάνει το βήμα παραπάνω επιθετικά και αμυντικά.
- Και την τριάδα του Σέρβου,μαζί με τον Μακλίν και τον Πρίντεζη. Να δίνει με συνέπεια πόντους μέσα από το καλάθι.
- Βοηθώντας μαζί με τον Σπανούλη στο να είναι ο Ολυμπιακός πρώτη ομάδα, σε κερδισμένα φάουλ, και σε προσπάθειες βολών.
Αλλά και να μπορεί πια ο Ολυμπιακός να κερδίζει μεγάλα ματς, ακόμη και χωρίς Σπανούλη στην έδρα της Φενέρ η με κακό Σπανούλη στην έδρα της Ρεάλ. Χάρη και στην παρουσία των Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς, που παρά την αστάθεια του δευτέρου – έδιναν λύσεις στα μεγάλα ματς.
Η αυτοκαταστροφική όμως τάση του Ολυμπιακού, που κατάφερε να θέσει χωρίς υπερβολή σχεδόν μόνος τους εκτός βασικά όπλα του. Με τους Πρίντεζη Παπανικολάου και Τιλί να χάνουν αγώνες η να μην είναι στο 100% της κατάστασης τους. Και τους Μιλουτίνοβ, Μπόγρη να τραυματίζονται και αυτοί αφήνοντας τον Μακλίν μόνο του. Μαζί με μερικές λάθος παραχωρήσεις όπως τα PnP στον Γιανκούνας. Και το δεδομένο ότι 3 ξένοι της ομάδας πρόσφεραν όλοι μαζί 15 πόντους (Γουιλτζερ, Τόμπσον, Μπράουν), σε σύνολο με τόσα προβλήματα. Γκρέμισαν ότι χτιζόταν ωραία.
Από μια ομάδα που έδειχνε άνεση, απέναντι στους βασικούς ανταγωνιστές της. Και είχε την προοπτική της φίλαθλης συμπαράστασης στο Final Four του Βελιγραδίου. Έτσι όμως όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Τουλάχιστον από οπαδική σκοπιά. O δε Παναθηναϊκός δεν εκμεταλλεύτηκε την συγκυρία για να παίξει με τον Ολυμπιακό στα πλέι-οφ. Και να προκριθεί επιτέλους παλι στο Final Four. Εφόσον ο Ολυμπιακός εκείνη την χρονική περίοδο, ήταν μάλλον σε κατάσταση διάλυσης. Που θα έχανε και από την 16η ομάδα της Ευρωλίγκας σε σειρά best off five.
Και αν η αυτοκαταστροφική τάση του Ολυμπιακού, και η ατυχία του στέρησαν ότι δικαιούταν στην Ευρωλίγκα. Στην Ελλάδα η ξεκάθαρα αιτία απώλειας των τίτλων (Στο αγωνιστικό κομμάτι τουλάχιστον) Ήταν η περιφερειακή αδυναμία στο 1 εναντίον 1. Όπου παρά τις καλές προσπάθειες του Σφαιρόπουλου στο να διατηρήσει τις αμυντικές επιδόσεις. Δεν ήταν εντέλει αρκετές για να κρύψουν το συγκεκριμένο αμυντικό μειονέκτημα. Με Χάρις και Τζέιμς να είναι σημαντικοί παράγοντες στους χαμένους τελικούς Κυπέλλου και Πρωταθλήματος. Αρνητικές εξελίξεις, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, εαν ακολουθούτανε ο αρχικός σχεδιασμός με Αγραβάνη, Τιλί στο 4. Και τον Τόμπσον να βοηθάει και στην θέση 2 σε ψηλά σχήματα.
Με ένα πολύ καλό παράδειγμα, να ήταν οι τελικοί με τον Παναθηναϊκό. Γιατί ακόμα και αν παίρναμε ως δεδομένο ότι ο Τζέιμς θα εκμεταλλευόταν με τον ίδιο τρόπο την αδυναμία σε 1 εναντίον 1 άμυνα στην περιφέρεια. Ο Σφαιρόπουλος έχοντας διαβάσει τον Καλάθη σε μεγάλο μέρος των παιχνιδιών. Και περιορίζοντας τον σε 5 από τα 9 παιχνίδια σε χαμηλές επιδόσεις πόντων και άσσιστ, (με εξαίρεση 12 πόντους στον κερδισμένο τέταρτο τελικό). Θα είχε το ματσάρισμα Τόμπσον με Λοτζέτσκι και Ρίβερς, και ένα κορμί που θα εμπόδιζε τις επιθέσεις που δοκίμαζε ο Παναθηναϊκός μέσω αυτών, μακριά αλλά και κοντά στο καλάθι. Ωφελούμενος από τα μις-ματς υπέρ τους. Και δημιουργώντας ανισσόροπιες στην άμυνα του Ολυμπιακού με τις βοήθειες που έπρεπε να δώσει.
Την ίδια ώρα που δεν θα επέτρεπε τον Σινγκλετον να προσφέρει τόσο πολύ επιθετικά στο 4. Ο οποίος συνείσφερε ακόμα και στην PnR δημιουργία. Κόβοντας έτσι 2 ακόμη πηγές επίθεσης, που κρατούσαν ζωντανό τον Παναθηναϊκό στην σειρά των τελικών. Όπως στον δεύτερο τελικό, που η παρουσία του Γουίλτζερ έδωσε την διαφορά στον Παναθηναϊκό, στο δεύτερο ημίχρονο εκείνης της αναμέτρησης. Δεν ήταν όμως γραφτό να γίνει αυτό. Και είχαμε την λογική συνέπεια της αποχώρησης του Σφαιρόπουλου, μετά από 2 χρόνια χωρίς οποιοδήποτε τίτλο.
§ Επίλογος
Πως θα μπορούσε να κάνουμε τον επίλογο σε αυτό το σεντόνι;
Σε κάθε περίπτωση ανεξαρτήτου της άποψης που έχει κανείς για τον Σφαιρόπουλο, με 2 πρωταθλήματα και 2 συμμετοχές σε Τελικούς Ευρωλίγκας. Θα μείνει στην Ιστορία του Ολυμπιακού – ότι και αν συμβεί στο υπόλοιπο της καριέρας του. Και αν ψάξουμε να βρούμε κάτι θετικό από τις 2 άτιτλες χρονιές – είναι ότι δοκίμασε πράγματα.
Όχι μόνο όσο αφορά στο κομμάτι που αναφερθήκαμε παραπάνω, με αρνητική πτυχή την αγνόηση βασικών συστατικών παρελθοντικής επιτυχίας. Αλλά και διότι πέρα από το τρικ με τον Παπανικολάου που κάλυψε σε κάποιον βαθμό την έλλειψη περιφερειακών με αμυντική πίεση, και αποδείχθηκε επιτυχημένο. Υπήρχαν επιλογές που η εξέλιξη της Ευρωλίγκας έδειξε ότι είχαν προοπτικές να ευοδωθούν στο παρόν. Όπως τα αναγκαστικά ψηλά σχήματα της σαιζόν 2016-2017. Και η θεωρητική επανάληψη τους με τον ερχομό Τόμπσον το 2017-2018. Όπου εφαρμοστήκαν και από ομάδες του Φάιναλ Φορ με την Φενέρμπαξε του Ομπράντοβιτς. Και την Ζαλγκίρις του 2017-2018. Που χρησιμοποιούσε τον Τουπάν στο 2. Η δε επιλογή Γιανγκ των 2 μέτρων και 9 εκατοστών – ταίριαζε στην κατεύθυνση, που θα βλέπαμε τα τελευταία χρόνια. Με τους undersized σέντερ, (παρά την κυριαρχία του δεινόσαυρου Ταβάρες την σαιζόν 2017-2018 – φυσικά να μην εξαλείφεται στο σημερινό γρήγορο μπάσκετ. Αλλά να εξελίζονται ακόμη περισσότερο οι λεγόμενοι αθλητικοί ψηλοί. Με σέντερ που δεν υπολείπονταν σε αθλητικότητα η αμυντική σκληρότητα. Αλλά έχουν και μεγαλύτερο ύψος, με Ούντοχ (2 μέτρα και 8 εκατοστά), Βέσελι (2 μέτρα και 13 εκατοστά) και Ντέιβις (2 μέτρα και 8 εκατοστά) για παράδειγμα.
Ποιο όμως ήταν τελικά το κύριο πρόβλημα;
Το πιο προφανές για το οποίο οι περισσότεροι θα σπεύσουν να απαντήσουν, θα είναι ο αργός ρυθμός του Σφαιρόπουλου, και το αποκρουστικό μπάσκετ τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα της καλαθοσφαίρισης. Είτε φέροντας σαν εικόνα ματς με πολλή ντρίμπλα Σπανούλη, και το hero ball με την σχετική εξάρτηση, η τις επιθέσεις του Πρίντεζη που ξεκινούσαν σε κάποιες περιπτώσεις σπρώχνοντας με πλάτη από το ποστ. Η την σχετική έλλειψη σκριν κατά άλλους.
Θα υπάρξουν βέβαια και άλλοι, που ως πιο στατιστικολάτρεις θα στραφούν περισσότερο στην στατιστική εικόνα του πράγματος, και λιγότερο στην εμπειρική. Εστιάζοντας στην αυξημένη μέχρι στιγμής επιθετική παραγωγικότητα του Ολυμπιακού με 79 πόντους, και πάνω από 80 πριν τα τελευταία άσχημα ματς. Και στις τιμές σε πιο προηγμένα στατιστικά οπού και εδώ έχουμε ήδη φέτος στην εποχή Μπλατ καλύτερες τιμές από οποιαδήποτε χρονιά Σφαιρόπουλου με την διαφορά στην Ortg (113,8 φέτος) να βγάζει μάτια υπέρ του νέου προπονητή. Και την κατάσταση στο Nrtg να είναι μια από τις λίγες επιθετικές κατηγορίες που ο Μπλατ δεν ξεπερνάει προς το παρόν τον Σφαιρόπουλο του Ολυμπιακού. Έχοντας μεν καλύτερο από το περσινό με 2,3 έναντι του περσινού 0,8. Αλλά και επίσης χειρότερο από όλες τις υπόλοιπες σαιζόν Σφαιρόπουλου στο συγκεκριμένο στατιστικό κομμάτι .
Στο σκέλος όμως του συγκρατημένου ρυθμού – οι κατηγορίες δεν πρέπει να είναι ανάλογα απόλυτες. Και το διαπιστώνουμε, αν ρίξουμε μια ματιά στις προηγμένες στατιστικές, και στο Pace. Που αντιστοιχεί στον αριθμό των επιθέσεων. Στην στατιστική αυτή ο Ολυμπιακός:
Mε εξαίρεση την χρόνια 2015-2016, ήταν μεν πάντα στις πρώτες 6 ομάδες με το χαμηλότερο ρυθμό παιχνιδιού και εκδηλωμένων επιθέσεων.
Ως 1ος το 2014-2015, 6ος το 2016-2017 και 4ος το 2017-2018. Αλλά επίσης η Φενερμπαξε μια άλλη από τις 4 μεγάλες δυνάμεις των πρόσφατων 10 χρόνων. Δείχνει να παίζει και αυτή σταθερά με συγκρατημένο αριθμό επιθέσεων. Με την χειρότερη θέση στην κατηγορία pace από το 2014-2015 και μετά να είναι η 3η του 2014-2015. Και στις άλλες χρονιές να είναι 2 φορές 1η και μια φορά 2η πίσω μόνο από μια από τις άλλες 4 φιναλίστ του Φάιναλ φορ την Λοκομοτίβ.
Αποδεικνύοντας ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε, όσες ομάδες εκδηλώνουν χαμηλό αριθμό επιθέσεων. Όταν το κάνει και μεταξύ των άλλων ο Γιασικεβίτσιους. Ο άνθρωπος που ποντάρουν πολλοί, ότι θα κάνει καριέρα στην προπονητική τουλάχιστον ανάλογη αυτής που είχε ως παίκτης. Και ο φετινός Ολυμπιακός στον 1 και κάτι γύρο της Ευρωλίγκας δεν φαίνεται να κινείται σε πολύ υψηλότερες στροφές όσο αφορά την συγκεκριμένη κατηγορία με 69 έναντι 68,8 του 2017-2018.
Στην σύγκριση όμως του φετινού Ολυμπιακού με παλιότερους. Και την απόφαση του Μπλατ να αφήσει τον ακμαίο ακόμα Σπανούλη, εκτός από τα τελευταία λεπτά αγώνων. Προκύπτει και ένα ακόμα ζήτημα για ορισμένους, αν έπρεπε να μην εξαρτιέται τόσο πολύ ο Ολυμπιακός από τον Σπανούλη σε κομμάτια όπως το δημιουργικό τις τελευταίες 2 σαιζόν για παράδειγμα.
Η προβλεψίμοτητα του παιχνιδιού είναι ένα φαινομενικά καλό επιχείρημα. Μαζί με το στατιστικό γράφημα των 2 στατιστικών δεδομένων της μεγάλης τιμής Usage και Ortg στο όποιο τελευταίο ο Σπανούλης, έχει ένα από τα μικρότερα στον Ολυμπιακό και στις περιόδους Σφαιρόπουλου.
Όμως πρόκειται για μια κατηγορία που μπορεί για παράδειγμα να ευνοήσει αρκετά τους ψηλούς των ομάδων. Με τους πρώτους 10 της περσινούς να είναι κατά τα 9/10 Center και Power Forward. Και να αφήσει μετά την 60η θέση παίκτες που έκαναν την χρονιά της ζωή τους όπως οι Καλάθης και Πάνγκος.
Και επίσης η ιστορία μας διηγείται ότι καμιά φορά, οι πολλοί μάγειρες χαλάνε το φαγητό.
Παράδειγμα ο Παναθηναϊκός της τριετίας του 2008-2010 – με την περιφέρεια των Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους και Διαμαντίδη ,που έμεινε 2 φορές εκτός προημιτελικών Ευρωλίγκας.
Η ο Ολυμπιακός των Τεόντοσιτς, Παπαλουκά και Σπανούλη. Που δεν κατάφερε να μπει στο Φάιναλ Φορ. Περιπτώσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν αυτό το ρίσκο.
Ακόμα και με 2 από τους κορυφαίους Σέρβους και Ευρωπαίους προπονητές όλων των εποχών στο τιμόνι τους. Μαζί με τους τίτλους που κατέκτησε από την άλλη ο Παναθηναϊκός το 2007 και το 2011, αλλά και ο Ολυμπιακός με κεντρικό πρόσωπο τον Σπανούλη. Και παρόλο που υπήρχε φανερά μεγάλη εξάρτηση από τους 2 μεγάλους Έλληνες γκαρντ. (Κατάσταση βέβαια που μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ).
Αλλά έχουμε δει πως μπορεί να αντιμετωπιστεί ακόμη και χωρίς τον συμπρωταγωνιστή του 1,5 η 2 εκατομμύριων.
- Με τον Λο δίπλα στον Σπανούλη του 2012-2013.
- Τον Σλούκα το 2015.
- Τον Γκριν του 2017.
- Και τους Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς πέρσι.
Οπότε το πραγματικά καινοφανές είναι ότι ο Σπανούλης φέτος, δεν παίρνει τόσο μεγάλο μερίδιο των τελευταίων επιθέσεων. Αλλά ίσως ακόμη μεγαλύτερη σημασία από την απόδοση των ίδιων των αστέρων έχει η στελέχωση τους με τους κατάλληλους παίκτες γύρω τους. Με κλασσικά παράδειγμα τον Σπανούλη που τον κάλυπταν αμυντικά οι αθλητικοί σέντερ. Και γκαρντ με καλές αμυντικές επιδόσεις πάνω του όπως θα έπρεπε. Η το αντιπαράδειγμα της περιόδου 2015-2016. Όπου η έλλειψη spacing χωρίς πολλούς σουτέρ για να του ανοίγουν τον δρόμο – τον έκαναν να φαίνεται χειρότερος σε επίπεδο Ευρωλίγκας από ότι τις ερχόμενες σαιζόν.
Ο χρόνος όμως προχωράει. Και κάθε σοβαρός σύλλογος πρέπει να προετοιμάζεται για την επόμενη μέρα. Ακόμα και αν ο Σπανούλης αποδειχθεί Γκάλης στην δίψα του να συνεχίσει το μπάσκετ σε προχωρημένη ηλικία ως πρωταγωνιστής. Αν και η περίπτωση Γκαλη μπορεί να διδάξει πράγματα. Με την έννοια, ότι όπως ο Γκάλης στράφηκε με το πλήρωμα του χρόνου περισσότερο στην θέση του πλέι-μεικερ, και επιμήκυνε χρονικά την καριέρα του. ‘Έτσι και ο Σπανουλης έχει την δυνατότητα να πράξει ανάλογα. Έχοντας σηκώσει έτσι και αλλιώς μεγάλα δημιουργικά βάρη στην καριέρα του.
Η προσωπική άποψη πάντως του γράφοντος, είναι ότι τα βασικά προβλήματα που εμπόδισαν τον Ολυμπιακό σε ακόμη μεγαλύτερη συγκομιδή τίτλων. Την όποια θα άξιζε βάσει των καλών συνόλων, που έφτιαχνε όλα τα τελευταία χρόνια – και θα κρίνουν αν η εποχή Μπλατ έφερε πραγματικά την διαφορά.
- Είναι το αν παρουσιαστεί η ομάδα σε καλή αγωνιστική κατάσταση δηλαδή σε φόρμα και όχι ταλαιπωρημένη από απουσίες, τραυματισμούς σεισμούς και καταποντισμούς.
- Η αξιοποίηση των ξένων και γενικά του ρόστερ.
- Και το εξαωαγωνιστικό κομμάτι της ομάδας – που συνίσταται στα λεφτά που δίνονται για επιλογές ξένων, όπως αυτών στην χειμερινή περίοδο.
- Η την προστασία της ομάδας στις Ελληνικές διοργανώσεις. Που ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός που μας έρχεται στο μυαλό είναι ότι μοιάζει ανεπαρκής.
Στο πρώτο το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υπομονή. Γιατί τότε θα δούμε αν ο Ολυμπιακός είναι φορμαρισμένος η όχι όταν κρίνονται οι 2 πιο σημαντικοί τίτλοι. Και αν επικροτήσουμε τα ρεπό που δίνει ο Μπλατ στους αστέρες της ομάδας. Στο έτσι και αλλιώς όχι πολύ απαιτητικό Ελληνικό πρωτάθλημα. Ώστε να μην επαναληφθεί ο τραγέλαφος του 2017-2018, μιας ομάδας που είχε 5 Guard (Σπανούλης, Ρόμπερτς, Στρελνιεκς, Μάντζαρης, Μπραουν η Τολιόπουλος). 3 Small Forward (Παπανικολαου, Παπαπέτρου, Τόμπσον), Τέσσερα Power Forward (Πρίντεζης, Τιλί, Αγραβάνης, Γουίλτζερ) ,και τρεις λύσεις στο 5 (Μιλουτίνοβ, Μακλίν, Μπόγρης). Που δεν είχε ανάγκη να επικεντρωθεί στο Ελληνικό πρωτάθλημα, αφού είχε χαθεί πολύ νωρίς το πλεονέκτημα έδρας. Είχε ουσιαστικά εξασφαλίσει νωρίς το αντίστοιχο ευρωπαϊκό. Αλλά δεν έφταναν όλα αυτά για να παρουσιάσει μια ομάδα σε στοιχειώδη κατάσταση στα ματς με την Ζαλγκίρις. Με το αντίστοιχο παράδειγμα των Φενέρ του 2017 – και της Ρεάλ του 2018. Που αντιμετώπισαν προβλήματα απουσιών, που τους έριξαν βαθμολογικά αλλά στο τέλος πήραν το τρόπαιο. Να ξεγυμνώνουν ακόμα περισσότερο την διαχείριση του Ολυμπιακού, με τους παίκτες του.
Το δεύτερο προβληματικό κομμάτι στο όποιο οφείλουμε να εστιάσουμε είναι οι ξένοι – και αν και λίγα περισσότερα λεφτά, θα διευκόλυναν την δουλειά του Ολυμπιακού.
Εφόσον οι αντικειμενικά ευεργέτες του μπασκετικού τμήματος πετάνε λεφτά, σε ένα ζημιογόνο άθλημα και επί εποχής Σφαιρόπουλου.
Δεν θα επικεντρωθούμε απαραίτητα στην ποιότητα τους:
Γιατί π.χ. ενδεικτικά ο Στρόμπερι έχει κάνει 2 πολύ δυνατές σειρές πλει-οφ σε ένα από τα δυνατότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα το Τουρκικό. Η θέση 5 αποτέλεσε χρυσορυχείο με τις αθλητικές επιλογές του Ολυμπιακού στα 5, συν την εξέλιξη του Μιλουτίνοβ σε έναν από τους καλύτερους σέντερ της Ευρώπης. Είχαμε την τύχη να βλέπουμε για 4 χρόνια έναν από τους πιο φαρμακερούς παίκτες αδύνατης πλευράς τον Λοτζέσκι. Και επίσης να έχουμε ενέσεις επιθετικής ποιότητας με τους sharpshooter Γκριν και Στρέλνιεκς. Μαζί με την δεδομένη ικανότητα στο 1 εναντίον 1 του Μακλίν.
Ενώ ακόμα και επιλογές που δεν έδωσαν για ποικίλους λόγους ότι θα επιθυμούσαμε – είχαν τα δικά τους θεωρητικά εχέγγυα έκτος του Στρομπερι. Από τον Ντάρντεν τον άνθρωπο που ξέρει πώς να παίρνει πρωταθλήματα σε κάθε χώρα και βοήθησε την Ρεάλ να πάρει το πρώτο μετά από αρκετά χρόνια. Μέχρι τον Χάκετ που είναι σήμερα σε ολόκληρη ΤΣΣΚΑ. Τον Λαφαγιετ που ήρθε ως ένας από τους κορυφαίους πασέρ του Ισπανικού πρωταθλήματος. Αλλά και τον Τόμπσον με τα καλά νούμερα στο ΝΒΑ.
Αυτό όμως που πραγματικά θα έπρεπε να μας προβληματίσει περισσότερα σχετικά με τους ξένους. Είναι ο όχι πάντα ιδανικός τρόπος χρησιμοποίησης τους.
Φαινόμενο που δεν εντοπίζεται μόνο στις αλλαγές με το χρονόμετρο και το excel, αλλά μπορεί να χωριστεί ,και σε διάφορες κατηγορίες. Με ορισμένες προβληματικές περιπτώσεις, να έχουν επισημανθεί νωρίτερα, σε αυτό το μακροσκελές κείμενο. Όπως του Μιλουτίνοβ και Στρόμπερι το 15-16. Άλλες να είναι και αποτέλεσμα της αλλαγής προπονητή. Όπως αυτή του 2014-2015, με Λαφαγιετ και Ντάρντεν. Που σε μια ομάδα με Μπαρτζώκα θα πήγαιναν σε περισσότερες κατοχές – και Θα είχαν καλύτερες προϋποθέσεις στα σουτ που θα εκτελούσαν μέσω της κυκλοφορίας της μπάλας. Ένα όχι αυθαίρετο συμπέρασμα. Όπως είδαμε και σε επόμενες ομάδες του Μπαρτζώκα – που θα χτιζόταν και θα βασιζόταν σε περιφερειακό σουτ. Και δυστυχώς τον κατάλογο να μην σταματάει εδώ.
Συμπεριλαμβάνοντας τις περιπτώσεις που προς όφελος των Ελλήνων υποχρησιμοποιηθηκαν ξένοι σαν τον Χάκετ του 2015-2016. Η τον Τόμπσον του 2017-2018.
(Που για να είμαστε δίκαιοι για τον τελευταίο, πότε δεν ανταποκρίθηκε στο βασικό λόγο για το όποιο αποκτήθηκε το σουτ – αλλά είχε δείξει στο πρώτο κομμάτι της σαιζόν ότι και χωρίς αυτό. Ήταν έτοιμος να βοηθήσει τον Ολυμπιακό. Κάνοντας τον εαυτό του χρήσιμο ακόμα και σε ματς με Παναθηναϊκό και ΤΣΣΚΑ). Όμως εκτός του σουτ – το ότι δεν χωρούσε στο 3 εξαιτίας των Παπαπέτρου και Παπανικολάου. Και ότι επίσης δεν ήταν τόσο εύκολο να σταθεί για μεγαλύτερο χρόνο στο 2. Λόγω χειρισμού μπάλας, και έλλειψη δημιουργίας στοίχησαν σημαντικά εις βάρος του.
Και δεν ήταν η μόνη αμφισβητήσιμη διαχείριση ξένου της περσινής σαιζόν.
Εφόσον υπήρχε και η απελπισμένη προσπάθεια του Ρόμπερτς να προσπαθεί να γίνει πλέι-μεικερ. Αλλά να 2αρίζει ολοφάνερα. Να καταφέρνει να εξομαλύνει τις εντυπώσεις στους τελικούς και σε κάποια μεγάλα ματς. Μην αφήνοντας τόσο αρνητικές εντυπώσεις όσο φοβόμασταν σε κάποιο σημείο της σαιζόν. Αλλά να στοιχίζει και αυτός με τον τρόπο του στον Ολυμπιακό. Που αναγκάστηκε να πάρει εξαιτίας της αστάθειας του Ρόμπερτς. Έναν επιπλέον γκαρντ τον Μπραουν, που δεν μπορούσε να παίξει ,όπως και οι άλλοι 4 – ως έστω κατά συνθήκη σμόλ-φόργουορντ. Προκαλώντας συνωστισμό με 5 ενεργούς γκαρντ στις θέσεις 1-2. Και καταδικάζοντας την μεταγραφή του Μπομπι από την αρχή της σε αποτυχία. Αφού έπρεπε να μάθει ξαφνικά, στα μπασκετικά γεράματα του να παίζει άμυνα. Και να είναι αποτελεσματικός επιθετικά σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Πράγματα που μην έχοντας κάνει ποτέ. Ήταν φυσιολογικό να μην το δούμε ούτε στον Ολυμπιακο, ως παίκτης που στις προηγούμενες ομάδες του απαιτούσε πολλές κατοχές.
Πέρα όμως από τις καλοκαιρινές κινήσεις, είναι αναγκαίο να επισημανθούν και οι χειμερινές επιλογές. Που όπως έχει ξαναγραφτεί, ενώ υπήρχε ανάγκη η άμυνα και σε κάποιες περιπτώσεις για σουτ όταν τραυματιζόταν ο Λοτζέτσκι. Ο Σφαιρόπουλος κατέληγε σε επιλογές που εξυπηρετούσαν τα πάντα, αλλά όχι αυτήν την ζωτική ανάγκη που είχε προκύψει. Ακόμα και αν αποδεικνυόταν απρόσμενα λαβράκια σαν τον Γούιλτζερ. Που τώρα είναι ενεργό στέλεχος μιας από τις διαχρονικές μεγάλες δυνάμεις της Ισπανίας πίσω από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ.
Όσο για το εξαγωνιστικό κομμάτι, έγινε μια προσπάθεια να το αφήσουμε έξω από αυτό το κείμενο. Αλλά παρόλο αυτά, όταν μιλάμε για μια ομάδα, η οποία απέναντι στην επιθετική τακτική του μπασκετικού Παναθηναικού, που συνδυάζεται μαζί με την ΕΟΚ και την ΑΕΚ του Αγγελόπουλου της Γιαννακοπουλικής “αστικής ευγένειας”, απάντησε με συγχαρητήρια στην ΑΕΚ για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λίγκ, απάθεια στους Ελληνικούς τελικούς. Τον Πρίντεζη να το παίζει οικουμενικός και να βραβεύει Πηλοιδή. Τον Παπανικολάου να πάει Εθνική και να τον χάνουμε για κάποιο χρονικό διάστημα. Και τους Παπαπέτρου και Σλούκα να λένε για τον σεβασμό των φιλάθλων του Παναθηναϊκών που τους έβγαζαν ντοπαρισμένους και EuroleagueMafia. Με κερασάκι στην τούρτα σε όλα αυτά την διατήρηση του ίδιου ιατρικού επιτελείο.
Τότε όλα αυτά είναι ικανά να μιλήσουν από μόνα τους. Δημιουργώντας την πεποίθηση, ότι με τέτοια μυαλά και με τα υψηλά εξαγωνιστικά εμπόδια. Πρόκειται με μια δόση υπερβολής, για θαύμα που ο Ολυμπιακος κατόρθωσε να πάρει οποιοδήποτε τίτλο εντός συνόρων! Και το μονό θετικό στο οποίο μπορούμε να εστιάσουμε είναι ότι διατηρώντας το ίδιο ιατρικό επιτελείο. Θα λυθεί επιτέλους η απορία, για το αν ο Σφαιρόπουλος έφταιγε για την μη ιδανική φόρμα της ομάδας σε κρίσιμα ματς. Η απλά τον πρόδωσαν οι γιατροί και οι γυμναστές του Ολυμπιακού με τις επιλογές τους.
Όμως θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να σώσει κάποια πράγματα αν έδιωχνε νωρίτερα τον Σφαιρόπουλο;
Αδιαμφισβήτητα υπήρχαν καλές αφορμές για πρόωρη αποχώρηση του.
- Οι πιο ξεκάθαρες η ευρωπαϊκή πορεία του 2015-2016.
- Η ήττα στο Κύπελλο από την ΑΕΚ.
- Αλλά και οι συνεχόμενες ήττες από τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ – με απώλεια τίτλων μέσα στο ΣΕΦ το 2016-2017.
- Και συνέχιση του σερί με 2 ακόμα ήττες την επόμενη σαιζόν.
Ταυτόχρονα όμως είχε καταφέρει σε αυτήν την περίοδο των τεσσάρων χρόνων.
- Να αξιοποιήσει πολύ καλύτερα τον Σπανούλη σε ντέρμπι με τον ΠΑΟ – από ότι για παράδειγμα ο Μπαρτζώκας.
- Πήρε αρκετά διπλά στο ΟΑΚΑ. Ένα δύσκολα ψυχολογικά μέρος για τον Ολυμπιακό – και μια από τις πιο ισχυρές έδρες στην Ευρώπη.
- Και χτίζοντας πάντα μια ομάδα, με καλή άμυνα και δύναμη στην συλλογή ριμπάουντ. Γύρω από τους 2 βασικούς ηγέτες της. Κατάφερνε με το συγκεκριμένο μπάτζετ, που του έδιναν οι Αγγελόπουλοι να παρουσιάζει μια ομάδα που με εξαίρεση την δραματική ευρωπαϊκά σαιζόν του 2015-2016. Ήταν πάντοτε στις 4 πιο ισχυρές ομάδες της Ευρώπης. Συμπεριλαμβάνοντας, και την περσινή μέχρι την γνωστή αυτοκαταστροφική κατάληξη.
Παρόλα αυτά ας κάνουμε ένα ακόμα υποθετικό σενάριο. Με τον Τρινκιέρι να ερχόταν για παράδειγμα στον Ολυμπιακό, το όποιο θα μπορούσε να υλοποιηθεί στα μέσα της περασμένης σαιζόν. Ώστε να κατανοήσουμε τα πραγματικά δεδομένα και την απόκλιση τους, από την αισιόδοξη οπτική των πραγμάτων που θεωρεί ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα επιδρούσε θετικά αντί του Σφαιρόπουλου. Γιατί ο Τρινκιέρι είναι ένας προπονητής με αντικειμενικά καλές περγαμηνές που παρουσίαζε π.χ. με την Μπάμπεργκ ένα σύνολο με το έβδομο Ortg sτην Ευρωλίγκα του 2015-2016. Και θα έδινε άνετα μια πιο άνετη λειτουργική επιθετική εικόνα στον Ολυμπιακό.
Όμως πιθανόν επίσης να κρινόταν και αυτός αγωνιστικά ελλειποβαρής για τον Ολυμπιακό. Και επειδή βγάζουμε ανεπαρκή, έναν προπονητή σαν τον Σφαιρόπουλο, με τόσα διπλά στο ΟΑΚΑ, 4/6 νίκες απέναντι στην Φενέρ σε ΤΟΠ-16 και κανονική περίοδο. Ο οποίος συνέχισε την “πελατειακή σχέση” με την ΤΣΣΚΑ στα Φάιναλ Φορ. Και είχε εξαιρετικό απολογισμό με τους μεγάλους της Ευρωλίγκας την τελευταία σαιζόν του, παρά τις πολλές απουσίες σε ματς. Αλλά και διότι ο Τρινκιέρι εκτός των θετικών στοιχείων του. Έδειξε αρκετά ανεκτικός, στο να πάρει στην Εθνική τον Μπουρούση, να έχει ως βοηθούς τους άπειρους Λημνιάτη και Παπανικολάου. Και να προχωρήσει στην φαεινή επιλογή να πάει με τρία γκαρντ σε ολόκληρο Ευρωμπάσκετ. Παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης στο τελείωμα αγώνων στην θητεία του στην Μπάμπεργκ. Καταστρέφοντας ότι καλό έχτιζε από πλευράς εικόνας ομάδας. Και Last but not Least. Έχτισε ένα έκτρωμα στην τελευταία του σαιζόν στην Γερμανία. Με αρκετούς παίκτες σαν τους Μίτροβιτς, Μίλερ Χίκμαν και Χάκετ, που προσπαθούσαν ουσιαστικά να αναστήσουν την καριέρα τους, που είχε πάρει για διαφόρους λόγους την καθοδική πορεία. Αλλά ήταν και κινήσεις που χάλασαν ένα από τα μεγάλα όπλα των Γερμανών. Την περιφερειακή απειλή από όλους τους παίκτες της πεντάδας.
Επιλογές που αν έστω μια από αυτές πραγματοποιούταν στον Ολυμπιακό. Θα καθιστούσε ένα πράγμα σίγουρο. Θα ερχόταν ένας τυφώνας κριτικής. Κάνοντας ακόμα πιο ξεκάθαρο, ότι αν ήταν να αντικατασταθεί ο Σφαιρόπουλος, καλύτερα θα ήταν να γίνει από ένα εγνωσμένης αξίας προπονητή σαν τον Μπλατ. Που είναι δεδομένα στους κορυφαίους. Και ας στοίχιζε βραχυπρόθεσμα. Από το να έχανε τέτοια ευκαιρία ο Ολυμπιακός εξαιτίας ενός Τρινκιέρι, Περάσοβιτς η ανάλογης κλίμακας κοουτς. Με αμφίβολα αποτελέσματα συνυπολογίζοντας την εξωαγωνιστική κατάσταση του Ελληνικού μπάσκετ. Βεβαίως είχαμε ήδη την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι ακόμα και ένας προπονητής που έχει εμπειρία από τελικούς ΝΒΑ, και έχει κατακτήσει Ευρωλίγκα και Ευρωμπάσκετ, δεν αρκεί, ώστε το τρένο να κυλίσει το τρένο από μόνο του στις ράγες.
Αλλά κακά τα ψέμματα δεν ήταν μυστικό ότι σε μια μεταβατική περίοδο για τον Ολυμπιακό. Ήμασταν έτοιμοι να ζήσουμε μεταπτώσεις στην απόδοση της ομάδας. Για αυτό είναι η κατάλληλη στιγμή να λάβει τέλος η σύντομη αυτή αναφορά περί Μπλατ, Τρινικιέρι και άλλων προπονητών ,και να επανέλθουμε στον Σφαιροπουλο.
Με ένα συμπέρασμα ότι ως άνθρωπος, που πέρασε αρκετά χρόνια στον Ολυμπιακό σαν προπονητής και βοηθός. Θα ήταν δίκαιο να θεωρηθεί λίγο πιο δικός μας από τον μέσο προπονητή. Έστω και αν αρκετοί θα υιοθετήσουν την λογική του μακριά και αγαπημένοι! Και κάνουν μια σωστή παρατήρηση ότι ο Σφαιρόπουλος είναι μια φθηνή αντιγραφή Ιωαννίδη η ενναλακτικά η προσωποποίηση όλων των θετικών και αρνητικών στοιχείων του κλασσικού αμυντικογενούς Ελληνικού μπάσκετ που τοποθετεί την επίθεση σε δεύτερο πλάνο.
Με τα θετικά του και τα αρνητικά του, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του ο Γ. Σφαιρόπουλος είναι μέρος της ιστορίας του Ολυμπιακού και όπως είπε ο Γάλλος συγγραφέας πολιτικός και ποιητής Αλφονς Μαρί Λουί Ντε Λαμαρτεν η ιστορία διδάσκει και τα πάντα ακόμα και το μέλλον.
