Ο Μεφιστοφελής μοιράζεται με όλους μας τις δραματικές στιγμές που οδήγησαν στην αποχώρηση του Σάσα Βεζένκωφ και υπόσχεται να κάνει κάτι για διορθώσει την κατάσταση. Απολαύστε με σύνεση.
Μέρες τώρα διαβάζω ιστορίες από insiders, δημοσιογράφους, ταξιτζήδες και νυχούδες για το πώς και το γιατί έφυγε ο Σάσα, ήρθε όμως η ώρα να γράψω την πραγματική αιτία που ο Σάσα αποφάσισε να πάει Αμερική γιατί το χρωστάω στον εαυτό μου και σε όσους θέλουν να ξέρουν την αλήθεια. Όλα ξεκίνησαν την βραδιά του μεγάλου τελικού, τη στιγμή που ο Γιούλ με ένα σουτ μανταρίνι ή πορτοκαλί (ή ίσως καλύτερα πρωκτοκάλι, μιας και μας μπήκε στον κώλο), μας στερούσε ένα ακόμα ευρωπαϊκό. Τις επόμενες τέσσερις ώρες έμεινα ακίνητος στην καρέκλα, ούτε τα exit polls, ούτε οι πανηγυρισμοί των δεξιών, ούτε η Λιάνα Κανέλλη χαρμάνισσα κατάφεραν να με συνεφέρουν.
Είδαν και αποείδαν στο καφενείο και με πήραν σηκωτό με την καρέκλα να με πάνε στο σπίτι. Στο δρόμο, οι λίγες γριές που γυρνούσαν από τον εσπερινό, με πέρασαν για περιφορά του λειψάνου του Μητροπολίτη και μου φύλαγαν τα χέρια και τα πόδια. Η μάνα μου μόλις με είδε έπεσε στο πάτωμα και άρχισε να σιγοτραγουδαει ένα ηπειρωτικό μοιρολόι, ο πατέρας πιο ψύχραιμος την ηρέμησε. -Ξερω τι θέλει για να συνέλθει… Έβαλε στο βίντεο την υποδοχή του Ντέταρι, τίποτα… -Ειναι σοβαρά τα πράγματα, ψέλλισε. Έπειτα Σαλιαρέλη να διαγραφεί χρέη στην εκπομπή του Συρίγου… Καμιά αντίδραση… Νίκο Αναστόπουλο να λούζεται με ultrex (ΣτΕ rexona!) … Λες και δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την πιτυρίδα… Καλύτερες στιγμές του Ρέαμπτσουκ… Δεν κούνησα βλέφαρο. Δεν μπορούσε πλέον να κάνει τίποτα, απλά να περιμένει σε ένα θαύμα.
Οι μέρες περνούσαν και δεν έδειχνα σημάδια βελτίωσης. Ο πατέρας μου κάθε απόγευμα με έβγαζε στον κήπο κάτω από την κερασιά, να κάνω το σκιάχτρο στα κοράκια που του έτρωγαν τα κεράσια, η μάνα μου έτρεχε στην εκκλησία και προσεύχονταν, οι γείτονες μάζευαν χρήματα να μου παραγγείλουν φραπελιά… Ώσπου μια μέρα, παραμονή του πρώτου τελικού ήρθε επίσκεψη στο σπίτι η αδερφή μου. -Τι έγινε πατέρα; Γιατί είναι έτσι η καράφλα του Μεφ; Έπαιζε paintball; -Τα κοράκια φταίνε, τα κόβει η κοιλιά από τα κεράσια… -Μαμα! Έλα να δεις την καινούργια μου παντελόνα! Ξαφνικά γύρισα το βλέμμα μου… –Παντελονα ψιθύρισα, πανταλόνα, Μπανταλόνα... Σηκώθηκα όρθιος ιδρωμένος.
-Οχι Μπανταλόνα οχιιιι!!!…
Ο πατέρας με κατάλαβε. -Γρήγορα γυναίκα φέρε την τηλεόραση την Τόμπσον. -Ποια την παλιά; -Ναι την χοντρή. -Οχι πατέρα όχι Τόμπσον λυπήσου με -Ηρεμησε γιε μου είναι για το καλό σου.. Γύρισα και τον κοίταξα -Τι μέρα είναι πατέρα; -Αυριο ξεκινάνε οι τελικοί… Ξαφνικά ένιωσα να με χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα,οι τελικοί ήταν η τελευταία ευκαιρία να πάρει ένα τίτλο αυτή η ομαδάρα και γω κλαιγομουν για ένα σουτ, έστω και αν αυτό ήταν από τον πρώτο podemos μπασκετμπολίστα. Ο βάζελος είχε μια χρυσή ευκαιρία να μας καταστρέψει, μια καλοδουλεμένη ορχήστρα από πανηγύρι στα Λεγραινά ερχόταν με φορά να διαλύσει ότι κτίσαμε όλη τη χρονιά. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Τον Αγραβάνη; Που αν ήταν ιστορική περίοδος θα ήταν η μεγάλη ακμή του Βυζαντίου; Τον Γκουντάιντις; Τον Γεβγένι Πλούσενκο του ευρωπαϊκου μπάσκετ!… Τα δίδυμα Καλαϊτζάκια; Που αν ζούσαν στα 90ς θα είχαν κάνει σίγουρα γυμνό εξωφύλλο στο Νίτρο; Τον Πάρις Λι; Που αρχικά τον είχε φέρει η Βιανέξ για να δοκιμάζει φαρμακευτική κάνναβη; Τον Πονίτκα; Τον ξεχασμένο στιχουργό του another brick in the wall; Με μαέστρο τον Χρήστο Σερέλη, με κόμπο στη γραβάτα γυρνάω από κωλομπαρο 7 η ώρα το πρωί, που προσπάθησε σε λίγους μήνες να μεταδώσει στους παίκτες την πειραιώτικη μαγκιά και τα Ολυμπιακά ιδεώδη. Και πίσω από όλους ο ιδιοκτήτης, ένας Σαολίν μοναχός με ειδίκευση στο Τάι Τσι να μεταδίδει ηρεμία και αυτοσυγκράτηση.
Η αλήθεια ήταν ότι φοβόμουν… Και οι φοβίες μου επιδεινώθηκαν μετά τους δύο πρώτους τελικούς που η ομάδα έδειχνε χαμένη. Όταν όμως στο τρίτο τελικό ξύπνησαν οι μνήμες Μάμρα, ήμουν σίγουρος ότι οι μέρες τους ήταν μετρημένες. Και πράγματι δικαιώθηκα.. Το ΟΑΚΑ έβραζε, γι’ αυτό έφυγε ο Παπαπέτρου σκέφτηκα, το μάτι των παικτών όμως γυάλιζε. Χωρίς καν να ιδρώσουν έφτασαν την διαφορά στους τριάντα πριν διακοπεί το ματς. Χοροπήδαγα από καναπέ σε καναπέ και αγκάλιαζα τον πατέρα μου. Η μάνα μου κοίταξε την τηλεόραση και με ρώτησε. -Ποιος είναι αυτός που χτυπάει τη φυσούνα; -Ο Νέστορας μάνα. -Ο αρχαίος βασιλιάς της Πύλου; Αυτός είναι σαν ο Κυριάκος Βελόπουλος να έχει καταπιεί τον Πασχάλη, καμιά σχέση με τα αγάλματα… Και γιατί βαράει τη φυσούνα; -Για το χαμό του Αγαμέμνονα… Πίσω η αδερφή δοκίμαζε καινούργια ρούχα. -Ποιος είναι αυτός; -Ο Νέστορας είπαμε -Θεε μου τι Κόμματος…
Ξαφνικά και μόλις κόπασαν οι πανηγυρισμοί ένιωσα μέσα μου ένα τεράστιο κενό. Και τώρα τι; Πώς θα περάσουν τέσσερις μήνες χωρίς την ομαδάρα; Πώς θα ζήσω χωρίς την Μπέριλ στις κερκίδες; Χωρίς τα καυτά σορτσάκια του Στέφανου Τριαντάφυλλου; Χωρίς το χαμόγελο του Φαλ; Τι θα κάνω όλο το καλοκαίρι; Το βράδυ στο κρεβάτι στριφογύριζα… Έπρεπε κάτι να κάνω για αυτό. Δύο μέρες μετά πήρα το φίλο μου τον Λάκη τηλέφωνο. -Λάκη, φάιναλ φορ δεν πήγαμε, τελικούς τους είδαμε στο σπίτι, στην φιέστα απουσιάζαμε, είναι καιρός να κάνουμε κάτι και εμείς για την ομάδα δεν νομίζεις; -Και τι να κάνουμε ρε Μεφ; -Να κρατήσουμε τον Σάσα εδώ. –Μέσα, μου είπε ό Λάκης, ετοιμάσου αύριο φεύγουμε για Αθήνα… Πώς όμως θα κρατούσαμε τον Σάσα εδώ χωρίς να μπούμε και φυλακή; Άρχισα να σκέφτομαι σε τι είμαι καλός πως μπορώ να τον εντυπωσιάσω… Σε τίποτα… ή μάλλον… Το 2014 είχα κάνει μαθήματα ζωγραφικής, θα βάλω τα δυνατά μου να του κάνω ένα υπέροχο πορτρέτο! Η ιδέα ήταν μια αηδία αλλά δεν είχα κάτι άλλο στο νου. Έβγαλα τις λαδομπογιές από το συρτάρι και ξεκίνησα να ζωγραφίζω. Όλο το βράδυ έμεινα άυπνος, την ώρα που μου κόρναρε ο Λάκης να κατέβω έβαζα τις τελευταίες πινελιές.. –Μισο λεπτό!… Πήρα μια λευκή τέμπερα και έγραψα από κάτω Sasha MEINE!!! Αυτό ήταν… Τύλιξα το πορτρέτο και έτρεξα στο αμάξι του Λάκη… -Πανετοιμοι!
Λίγο αφού ξεκινήσαμε ένας περίεργος ήχος άρχισε να ακούγεται από το πίσω κάθισμα. –Γιατί κακαρίζει το σασμάν Λάκη; -Δεν είναι το σασμάν, έφερα μια κότα για τον Σάσα. -Τι να την κάνει την κότα ο Σάσα ρε Λάκη; Εσύ είπες θα του φέρεις δύο ντουζίνες αυγά. -Δεν φτάνουν ρε Μεφ, ο Σάσα χρειάζεται πρωτεϊνη κάθε μέρα, άσε που θα δώσει και κανένα ασπράδι στον Σκινδήλια για όγκο.. Δεν είχε άδικο ο Λάκης. Φτάσαμε Αθήνα και πήγαμε στη θεία του Λάκη να αφήσουμε τις βαλίτσες. -Ελα Λάκη να σου δείξω τι του έφτιαξα… Άρχισα να ξετυλίγω τον πίνακα. -Γιατί φοράει η Έλενα Ακρίτα την φανέλα του Ολυμπιακού; -Ο Σάσα είναι… -Αααα υπέροχο.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε να βρούμε τον Σάσα, οι πληροφορίες μας έλεγαν ότι συχνάζει στην Παραλιακή. Πήραμε το λεωφορείο για Άλιμο, βάλαμε την κότα και τον πίνακα δίπλα στον οδηγό και απολαύσαμε την διαδρομή. Όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο ήμασταν στη μέση του πουθενά. Τι σκατά, που είναι τα μπιτσόμπαρα; Σταματήσαμε να ρωτήσουμε ένα ταξιτζή. –Συγνώμη, που είναι το Ναλού; -Α, είστε Ναλού για αλλού, είναι καμιά δεκαριά χιλιόμετρα από δω!… Ξεκινήσαμε να περπατάμε μέσα στον ήλιο, εγώ λες και έβγαινα επιτάφιο με την εικόνα και ο Λάκης με την κότα στην πλάτη. Κάποια στιγμή δίπλα μας πέρασαν δύο τουρίστριες, γύρισα και τους έστειλα φιλάκι αλά Μπαρτζώκας στην κερκίδα του Παναθηναϊκού. -Την είδες; μου λέει ο Λάκης, έβαλε το δάχτυλο στο στόμα…-Τυπου θέλω να στον ρουφήξω; -Οχι, τύπου θέλω να ξεράσω… Επιτάχυνα το βήμα μου, μετά από 45 λεπτά είδα την πινακίδα Nalu. -Λακη φτάσαμε!…
Τα παπάρια μας είχαν πάρει φωτιά, αλλά ο ενθουσιασμός ήταν τεράστιος. Τρέξαμε να μπούμε στο μαγαζί ώσπου ξαφνικά ένας θεόρατος πορτιέρης μας έκλεισε το δρόμο. -Που πάτε; -Καποιον ψάχνουμε… Κοίταξε τον πίνακα… -Χάθηκε η Ακρίτα; -Ο Σάσα είναι, άσε μας να μπούμε σε παρακαλώ. –Αποκλείεται, είπε και στάθηκε στην πόρτα. Ορμήσαμε και οι δύο πάνω του αλλά ο τύπος ήταν σαν τον Πέκοβιτς δεν κουνιόταν με τίποτα, πάνω στη μάχη η κότα ξέφυγε από τον Λάκη και άρχισε να τρέχει μέσα στο εστιατόριο. Ο πορτιέρης και ο Λάκης άρχισαν να την κυνηγάνε, “αυτή είναι η ευκαιρία μου!” σκέφτηκα και έτρεξα προς το μαγαζί. Πάνω στον πανικό μου, σαν άλλος Σλούκας μετά το τρίποντο στη Φενέρ, έτρεξα προς το πάρκινγκ. Ένα πολυτελές suv κόντεψε να με χτυπήσει. Κοιταξα μέσα και τι να δω… Στη θέση του οδηγού ήταν ο Σάσα και δίπλα του ο Μιλου… Τι τύχη ήταν αυτή!;
Ο Μιλου άνοιξε το παράθυρο. -Φίλος; Καλά; Με ρώτησε… Τα χέρια μου έτρεμαν, άρχισα να κουνάω τον πίνακα στον Σάσα και να βγάζω άναρθρες κραυγές. Ο Μίλου κοίταξε τον πίνακα και διάβασε σε άπταιστα γκρικλις… -SASA MPINE. Μπινέ;;; Τι διαβάζει; Γύρισα τον πίνακα και τον κοίταξα… Τόσες ώρες στη ζέστη οι λαδομπογιες είχαν λιώσει, το Ε στο ΜΕΙΝΕ είχε γίνει P και το αριστερό μάτι του Σάσα είχε φτάσει κάτω από το στόμα. Ακαριαια σκέφτηκα ότι κάπως έτσι ζωγράφιζε και ο Πικάσο… –ΌχιΣάσα λάθος δεν είναι αυτό που νομ… –Σάσα ουουου! ακούστηκε ο Λάκης από μακριά –Σάσα κότααααα!, ούρλιαξε και κουνούσε πέρα δώθε το πτηνό, ενώ έτρεχε προς το μέρος μας. Ο Μίλου κοίταξε στραβωμενος και ανέβασε το τζαμί, ενώ ο Σάσα σπινιαρε τους τροχούς και εξαφανίστηκε. Μείναμε με τον Λάκη να κοιτάμε απορημένοι, τα είχαμε κάνει σκατά… Την επόμενη μέρα ο Σάσα ανακοίνωνε ότι φεύγει για Σακραμέντο. -Εμεις τον διώξαμε ρε Λάκη; -Εμεις Μεφ… -Και τώρα πως θα γυρίσουμε πίσω; Πώς θα κοιτάξουμε τον κόσμο του Ολυμπιακού; -Δεν θα γυρίσουμε… -Τι εννοείς; –Σήκω, έκλεισα εισιτήρια για Βαρκελώνη… Και δεν θα γυρίσουμε πίσω χωρίς τον Μίροτιτς…
