G-League Scouting (Winter 2020)

Το καλοκαίρι έχει έρθει, οι περισσότεροι ετοιμάζουν βαλίτσες για διακοπές (;), το roster του Ολυμπιακού, στην παρούσα φάση και με την απόκτηση του Σλούκα, φαίνεται ότι έχει κλείσει, οπότε μοιραία και το RPG Radar σιγά, σιγά, ρίχνει αυλαία.

Δύο αναρτήσεις έμειναν ακόμη, με σκοπό να δούμε πλέον κάποιους παίκτες, οι οποίοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν χειμερινές προσθήκες, σε περίπτωση που προκύψει ανάγκη ενίσχυσης, είτε λόγω αναπάντεχου τραυματισμού είτε για μεγαλύτερο βάθος σε κάποιες θέσεις, όπου ίσως υπάρχει έλλειψη στο τωρινό depth chart.

Κυρίως θα μελετήσουμε περιπτώσεις Αμερικάνων, με ρεαλιστικές πιθανότητες να κάνουν το βήμα προς την Ευρώπη, χωρίς τόσο υψηλό κασέ και status. Έχοντας αυτά κατά νου, ας τσεκάρουμε τρεις “αδυναμίες” μου από την G League, που βρέθηκαν την περασμένη season στο πρωτάθλημα – προθάλαμο του ΝΒΑ, δείχνοντας έτοιμοι για το step up.

JOSH GRAY: USA (26y, 183cm) (ERIE BAYHAWKS) |PG|

Ξεκινάμε, λοιπόν, τη βόλτα μας στην G League, με έναν point guard, η ιστορία του οποίου θα μπορούσε να έχει γυριστεί σε ταινία για το πώς ένας παίκτης. με δυσκολίες στην εφηβεία και πολλές ατυχίες στο διάβα του αρχικά, κατάφερε να ζήσει το american dream, με όπλο την ισχυρή του θέληση, υπερνικώντας τα εμπόδια και τους προσωπικούς του … δαίμονες!

Πριν προχωρήσουμε στην πολύ “δυνατή” ιστορία ζωής του … νομάδα Josh Gray, να πούμε ότι συνήθως δεν είναι εύκολο για παίκτες από φτωχές οικογένειες, όσο ταλέντο και αν έχουν, να αντιμετωπίσουν σε νεαρή ηλικία δύσκολες καταστάσεις και να αποφύγουν τους πειρασμούς. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στη δεκαετία του ’80 ήταν ο, θρύλος των open courts της ΝΥ, Lloyd Daniels, ο οποίος δεν είχε στο ελάχιστο την καριέρα που άξιζε βάσει προσόντων, ενώ μην ξεχνάμε ότι υπήρξαν παίκτες εκείνη την εποχή που έχασαν, όχι μόνο μια θέση στο ΝΒΑ αλλά ακόμη και, την ίδια τους τη ζωή, νικημένοι από τα ναρκωτικά.

Και μπορεί ο Gray να μην αντιμετώπισε τέτοιου είδους προβλήματα, ωστόσο για μια διετία ακροβατούσε σε … τεντωμένο σκοινί, προτού τελικά κατορθώσει να βρει την πνευματική του ισορροπία και φθάσει μέχρι το ΝΒΑ! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Γεννημένος στις 9/9/1993 στην περιοχή Lake Charles της Louisiana, ήταν μέλος μιας 7μελούς οικογένειας, έχοντας 5 αδελφούς! Ωστόσο, σε ηλικία 16 ετών, έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια του, καθώς η αναπάντεχη απώλεια της μητέρας του, Charnella Robinson, λογικά του στοίχισε πολύ, δίχως να μπορεί να ξεπεράσει, ειδικά τα πρώτα χρόνια, το χαμό της.

Παρά την προσπάθεια του να “ξεχαστεί”, μέσα από την ενασχόληση με το μπάσκετ, το οποίο ήταν η αναγκαστική διέξοδος λόγω του ταλέντου που είχε, δεν απέφυγε τις κακές συναναστροφές. Ενώ, λοιπόν, ως sophomore, στο Washington Marion Magnet High School της Louisiana, οδηγούσε το Γυμνάσιο μέχρι τους περιφερειακούς ημιτελικούς της Class 4A, όντας ο ηγέτης του, ξεκίνησαν τα προβλήματα με το νόμο, καθώς σε ένα τυπικό έλεγχο της αστυνομίας σε αυτοκίνητο, όπου ο ίδιος ήταν συνεπιβάτης, βρέθηκε παράνομος οπλισμός.

Αυτό το γεγονός επέδρασε ευεργετικά πάνω του, καθώς τον ταρακούνησε, δίνοντας του την ευκαιρία να αναθεωρήσει κάποια πράγματα και να κατανοήσει ότι αν δεν ήθελε να … καταλήξει σε κάποιο κελί, θα έπρεπε να μείνει μακριά από τέτοιου είδους μπλεξίματα. Ευτυχώς για τον Gray αποδείχθηκε ότι δεν είχε σχέση με το περιστατικό και ότι βρέθηκε τυχαία στο αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να αθωωθεί.

Ο Gray θα δοκίμαζε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στο Humble Christian Life Academy, που από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνετε ότι επελέγη από τον πατέρα του, προκειμένου να τον βοηθήσει, σε εξωαγωνιστικό επίπεδο κυρίως. Ως junior είχε αρκετά καλή season, με πάνω από 20 πόντους μ.ο., τραβώντας σταδιακά τα βλέμματα των scouters κολεγίων. Ωστόσο, για κακή του τύχη, το γυμνάσιο στο τέλος της περιόδου 2010 – 11 έκλεισε και έτσι ο Gray θα έπρεπε να βρει ξανά μια νέα στέγη.

Αυτή τη φορά θα μετακόμιζε στο Houston, και συγκεκριμένα στο Wheatley High School, όπου ως senior θα ολοκλήρωνε τη γυμνασιακή του καριέρα με πολύ καλά νούμερα (24 πόντοι, 6 assists και 3 κλεψίματα μ.ο.). Αρκετά Κολέγια της Division I ενδιαφέρθηκαν για αυτόν, με τον Gray να επιλέγει τελικά το Texas Tech, λόγω της προσέγγισης από τον τότε προπονητή Billy Gillispie.

Παρόλα αυτά, για ακόμη μια φορά δε θα στέριωνε εκεί, μένοντας μόλις μία season στο Texas Tech, καθώς ο άνθρωπος που ουσιαστικά τον έφερε, θα έφευγε μεσούσης της season , λόγω προβλημάτων υγείας, όπως ήταν η επίσημη αιτιολογία. Τη θέση του θα έπαιρνε ο Chris Walker και παρόλο που ο Gray δεν είχε πρόβλημα με αυτόν, ένιωσε κάπως ξεκρέμαστος, καθώς η παρουσία του Gillispie του παρείχε ασφάλεια. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για έναν 19χρονο αθλητή, μακριά από το σπίτι του, που μόλις πριν από 3 χρόνια, είχε βιώσει την απώλεια της μητέρας του και συνεπώς η ψυχολογία του ήταν εύθραυστη…

Σε μια ανεξήγητη απόφαση για τη συνέχεια της καριέρας του, και με τον ίδιο προφανώς να αναζητεί ψυχική ηρεμία και γαλήνη, επέλεξε ένα Junior College για τη sophomore season του, το Odessa. Εκεί, η διαφορά επιπέδου ήταν εμφανής και ο Gray “έχτισε” αυτοπεποίθηση αποτελώντας έναν από τους top παίκτες, σκοράροντας κατά βούληση, με +50 πόντους στο ενεργητικό του σε αρκετούς αγώνες! Η λήξη της χρονιάς τον βρήκε με 34.7 πόντους (45.9% στα σουτ εντός παιδιάς), 5.9 assists και 2.7 κλεψίματα μ.ο.

Τα όρια του Junior College θα αποδεικύονταν πολύ στενά για έναν παίκτη με το ταλέντο του Gray και ήδη αρκετά top Κολέγια προσπαθούσαν να τον δελεάσουν για να επιστρέψει στην Division I, όπως το Illinois, το Marquette, το Providence κ.α. Ο ίδιος δε δυσκολεύτηκε να επιλέξει καθώς, όπως είχε δηλώσει αργότερα, ένιωσε ότι έφθασε η ώρα, μετά από 5 χρόνια και ισάριθμες αλλαγές Γυμνασίων / Κολεγίων, να βρει το “λιμάνι” του, που δε θα μπορούσε να είναι κάπου αλλού από το σπίτι του!

Η πρόταση για υποτροφία από το LSU ήταν η πιο χαρμόσυνη είδηση, που είχε ακούσει τα τελευταία χρόνια, και η επιστροφή του στα πάτρια εδάφη θα γινόταν, επιτέλους, και πάλι πραγματικότητα. Ο προπονητής Johnny Jones είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον Gray, τον οποίο μάλιστα έφθανε σε σημείο να παρομοιάζει με τον πάλαι ποτέ αστέρα του Κολεγίου, Chris Jackson (γνωστός στους περισσότερους αργότερα ως Mahmoud Abdul-Rauf)!

Ωστόσο, παρά τις προσδοκίες, ο Gray θα τα έβρισκε “σκούρα” και η μετάβαση δε θα ήταν εύκολη. Παρά τις καλές στιγμές που είχε (buzzer beater απέναντι στο West Virginia), οι μεταπτώσεις στην απόδοση του ήταν συχνές, χωρίς να μπορέσει να σταθεροποιηθεί στο rotation ως ο βασικός PG δίπλα στον Quarterman, σε ένα Κολέγιο όπου υπήρχαν και οι γνωστοί μας Jordan Mickey και Jarell Martin.

Τα πράγματα θα γίνονταν ακόμη πιο δύσκολα στη senior season του, με την παρουσία του freshman Ben Simmons, ο οποίος, εκτός από χρόνο, θα του “έκλεβε” και την μπαγκέτα του LSU. Έτσι είδε το μ.ο. συμμετοχής του να μειώνεται δραματικά από 24.8′ ως junior σε 15.5′ και, με φανερά πεσμένη ψυχολογία, η αγωνιστική πτώση θα ήταν εμφανής και στα νούμερα του. Ολοκλήρωσε μια περιπετειώδη κολεγιακή θητεία με μόλις 5.4 πόντους (51.2% στα δίποντα και 21.2% στα τρίποντα), 2.1 rebounds, 1 κλέψιμο και 1.8 assist για 1.4 λάθη μ.ο.

Μετά από μια καταστροφική χρονιά, ο Gray θα ερχόταν, για ακόμη μια φορά στη ζωή του, αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Θα κατόρθωνε αυτή τη φορά να επιτύχει τους στόχους του ή θα τα παρατούσε; Ευτυχώς για τον ίδιο όλες αυτές οι δυσκολίες που είχε περάσει τα προηγούμενα χρόνια, αντί να τον απογοητεύσουν, τον πείσμωσαν. Ήθελε όσο τίποτε άλλο να τα καταφέρει, να γίνει επαγγελματίας παίκτης μπάσκετ στο υψηλό επίπεδο.

Χωρίς καμία τύχη να επιλεγεί στο draft, χωρίς καν πρόσκληση να συμμετάσχει σε pre draft tournaments, για να δείξει τις δυνατότητες του, ήταν ξεχασμένος από όλους, όχι όμως και από τον εαυτό του. Με δικά του έξοδα ($150) συμμετείχε σε try out ομάδων της G League καταφέρνοντας, έστω και με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο, να πείσει τους Northern Arizona Suns να του δώσουν μια θέση στο ρόστερ τους!

Την πρώτη του επαγγελματική season (2016 – 17) ο Gray θα πραγματοποιούσε θετικές εμφανίσεις, δείχνοντας ότι αξίζει ακόμη και μια θέση στο ΝΒΑ. Κάτι που θα το κατάφερνε ένα χρόνο αργότερα όταν, προς το τέλος της RS 2017 – 18, οι Suns του προσέφεραν ένα 10-day contract, λόγω τραυματισμού του Canaan κι έτσι θα έκανε το όνειρο του πραγματικότητα.

Ήταν τότε που βρισκόταν στο απόγειο καριέρας του, ενώ παράλληλα ετοιμαζόταν να υποδεχθεί το γιο του Kason, ως τον καρπό του έρωτα με την αγαπημένη του. Η ζωή του επιτέλους είχε μπει ξανά στις σωστές ράγες και το μέλλον του προδιαγραφόταν λαμπρό, βρίσκοντας τη σταθερότητα που τόσο επιζητούσε.

Παράλληλα, θα πραγματοποιούσε και άλλο ένα όνειρο ζωής, ξεκινώντας μια πρωτοποριακή πλατφόρμα (για την οποία μάλιστα βραβεύθηκε από την Πολιτεία της Louisiana), η οποία έχει σκοπό να παρέχει υποστήριξη σε νέους ανθρώπους, κυρίως, βοηθώντας τους στην επίτευξη των στόχων τους και προσφέροντας ένα είδος οδηγού για το μέλλον τους.

Ως συνειδητοποιημένος οικογενειάρχης και πατέρας, ο Gray, μη καταφέρνοντας να βρει εγγυημένο συμβόλαιο στις ΗΠΑ, αποφάσισε για μια season να ξενιτευθεί, ακολουθώντας το… χρώμα του χρήματος στη Ν. Κορέα και αγωνιζόμενος την περίοδο 2018 – 19 στους Changwong LG Sakers, με τους οποίους είχε 17.3 πόντους ανά αγώνα με 62.2% στις βολές, 42.6% στα σουτ εντός παιδιάς και 26.9% στα τρίποντα.

Την περασμένη season επέστρεψε στις ΗΠΑ και στην G League, όπου πραγματοποίησε μια εκπληκτική χρονιά με τους Erie Bayhawks με 2-way συμβόλαιο, κερδίζοντας ξανά στις αρχές του 2020 μια θέση στο ΝΒΑ με τους New Orleans Pelicans, με τους οποίους αγωνίστηκε σε 2 παιχνίδια.

Στην Αναπτυξιακή Λίγκα ήταν από τους κορυφαίους σε αρκετές στατιστικές κατηγορίες, κλείνοντας τη season ως 5^ος σκόρερ με 22.5 πόντους, 7^ος σε assists με 7.3 και 2^ος σε κλεψίματα με 2.4 μ.ο. Στην τριετή του παρουσία στην G League οι μ.ο. καριέρας του ήταν 18 πόντοι (72.8% στις βολές. 48.2% στα δίποντα και 37.5% στα τρίποντα), 4.5 rebounds, 2 κλεψίματα και 5.8 assists για 3 λάθη ανά αγώνα. Πλέον, βρίσκεται στο 17-man roster της ομάδας της Νέας Ορλεάνης, με πιθανότητες να τον δούμε στο restart του ΝΒΑ.

Μετά, λοιπόν, το οδοιπορικό στο … βίο και πολιτεία του Gray, ας δούμε αναλυτικά και το αγωνιστικό του profile! Ξεκινώντας με τα physical tools, από τις επίσημες μετρήσεις του Elite Mini Camp της G League το 2018, ο Gray έχει ύψος 1.85 m και βάρος μόλις 78 kg, κάτι που σημαίνει ότι δε διαθέτει το μέγεθος και το σωματικό όγκο να επιβληθεί μέσω physical game. Ωστόσο, διαθέτει αρκετά ικανοποιητικό wingspan για το ύψος του (1.93 m), χωρίς πάντως το συνολικό του standing reach να είναι κάτι το ιδιαίτερο, ακόμη και για point guard (2.40 m).

Στον αντίποδα είναι πολύ ταχύς (από τους χαμηλότερους χρόνους σε ¾ court sprint με 3.28”) και ευλύγιστος (3^ος καλύτερος χρόνος σε 4-Way Agility με 10.89”), στοιχεία που σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό του χειρισμό, όπως θα δούμε στην συνέχεια, τον βοηθάνε στην επίθεση. Επίσης, μιλάμε για ένα αθλητικό guard το οποίο, όσο και αν δεν του βγαίνει πάντα στο παιχνίδι του, διαθέτει max vertical leap 0.85 m!

Περνώντας στο πνευματικό κομμάτι, ο Gray παρόλο που έχει ισχυρή θέληση να πετύχει και να διακριθεί, άρα είναι motivated, ταυτόχρονα είναι παίκτης – ψυχολογίας, με αρκετά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Θέλει να νιώθει σημαντικός σε μια ομάδα και αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν τα κατάφερε στο LSU, παρά το ταλέντο του.

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, λοιπόν, είναι point guard με ηγετικά χαρακτηριστικά, που του αρέσει να “τρέχει” την ομάδα, έχοντας τον έλεγχο των αποφάσεων. Είναι εξαιρετικός δημιουργικά, όπως μαρτυρά και ο υψηλός μ.ο. assist του διαχρονικά, χωρίς μεγάλη ροπή στο λάθος. Παίρνει αρκετές πρωτοβουλίες, χωρίς να “κρύβεται” σε κρίσιμες στιγμές στην επίθεση, ωστόσο λειτουργεί αποκλειστικά με την μπάλα στα χέρια, την οποία θέλει αρκετή ώρα στην κατοχή του, για να “διαβάσει” την αντίπαλη άμυνα και πριν πάρει την τελική απόφαση.

Το μεγάλο προσόν, λοιπόν, το στοιχείο που του δίνει μεγάλο πλεονέκτημα είναι ο χειρισμός του! Κινείται με μεγάλη άνεση ντριπλάροντας, μπορεί να αλλάζει με ευκολία κατεύθυνση και ταχύτητα, ενώ γενικά διαθέτει μεγάλη ποικιλία από dribble moves, που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα από τον αμυνόμενο. Η ευχέρεια αυτή του επιτρέπει να κερδίζει μέτρα από τον προσωπικό του αντίπαλο και να είναι απρόβλεπτος στο παιχνίδι του, χωρίς να μπορεί να τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια άμυνα (ειδικά αν είναι στη βραδιά του), αν δεν καταφύγει στα foul ή σε σκληρό παιχνίδι με overplay άμυνα, προκειμένου να του “χαλάσει” την ψυχολογία…

Επιθετικά, ο Gray είναι αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν crafty, διαθέτει ένα συνδυασμό τεχνικής και αθλητικότητας, με αποτέλεσμα, σε πολλές φάσεις που επιλέγει να τελειώνει με drive, να δημιουργεί θεαματικά highlights, όπως αυτά με αντίπαλο τον Tacko Fall των Maine Red Claws. Είναι αποτελεσματικός σε floaters, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις προτιμά αυτή τη λύση από τη σωματική επαφή, φθάνοντας μέχρι βαθιά στη ρακέτα. Γενικά, είναι εξαιρετικός σε 1οn1 καταστάσεις, αλλά και σε Pick ‘n’ roll συνεργασίες, είτε εκτελώντας ο ίδιος με pull up jumper μετά από το screen είτε αξιοποιώντας τον ψηλό!

Ωστόσο, ενώ είναι ικανοποιητικός Off dribble shooter, δε συμβαίνει το ίδιο και σε spot συνθήκες, με τη μηχανική του να μην τον βοηθάει ιδιαίτερα. Ειδικά έξω από τη γραμμή του τριπόντου τα ποσοστά του παρουσιάζουν μεταπτώσεις από χρονιά σε χρονιά καθώς, με εξαίρεση την παρουσία του στην G League με τις “χαλαρές” άμυνες, δεν έχει παρουσιάσει μεγάλη αποτελεσματικότητα. Πάντως, είναι ένα κομμάτι του παιχνιδιού του, το οποίο έχει βελτιώσει με την πάροδο των ετών, χωρίς να μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τις βολές, όπου παραμένει παίκτης του 70%-75%.

Ολοκληρώνουμε το scouting report με το αμυντικό κομμάτι. Παρά την έλλειψη δύναμης και μεγέθους, ο Gray, είναι αξιόπιστος αμυντικός με μεγάλη έφεση στα κλεψίματα, όπου τον βοηθάει η αντίληψη παιχνιδιού και το overall υψηλό μπασκετικό IQ του, καθώς και τα μεγάλα (για το ύψος του) άκρα. Είναι καλός on ball defender, πιέζοντας τον αντίπαλο του στην ντρίπλα, ενώ και μακριά από την μπάλα καιροφυλακτεί για κλέψιμο μετά από πάσα.

Ωστόσο, κάπου εκεί σταματάνε τα πλεονεκτήματα του, καθώς μπορεί να εκτεθεί αν έρθει αντιμέτωπος με ένα guard με μεγεθος, που θα τον βάλει πλάτη ή ένα δυναμικό αντίπαλο με slashing abilities και εκρηκτικότητα. Το ίδιο συμβαίνει αν βρεθεί και σε switch defense απέναντι σε forwards / centers, καθώς δε διαθέτει τον κορμό, και γενικότερα τα physical tools, για να σπρώξει με αποτέλεσμα μοιραία να καταφεύγει στη λύση του foul.

Συνολικά, ο Gray, στα μάτια μου, είναι ένα steal για ομάδες επιπέδου της Euroleague, καθώς η έλλειψη φυσικών προσόντων, μπορεί να είναι απαγορευτική για να σταδιοδρομήσει στο ΝΒΑ, όμως δε συμβαίνει το ίδιο και με την από εδώ όχθη του Αταλαντικού. Διαθέτοντας ανεπτυγμένα play making instincts και πλούσιο ρεπερτόριο επιθετικά, σε συνδυασμό με το overall αθλητικό / πνευματικό του πακέτο, είναι μια περίπτωση παίκτη, που θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην Ευρώπη!

Όσον αφορά τον Ολυμπιακό, η φετινή στελέχωση στην περιφέρεια προσέθεσε leadership, σουτ και δημιουργικές ικανότητες με την απόκτηση του Σλούκα, καθώς και elite quality στην άμυνα με τον Jenkins. Όμως μέχρι να διαπιστωθεί η κατάσταση του Σπανούλη, αλλά και για να μην “πιεστεί ο αρχηγός σε βάθος χρόνου και να παίρνει ανάσες, εκτιμώ ότι λείπει ένας back up άσος, με χαρακτηριστικά σαν του Gray, ο οποίος θα μπορεί να ηγηθεί της 2^nd unit και ταυτόχρονα να μπορεί να αποσυμφορεί τους δύο Έλληνες άσους από την οργάνωση, αλλά και το κατέβασμα της μπάλας.

Το skillset του επιθετικά είναι πλούσιο και δίνει στοιχεία που λείπουν (χειρισμός, 1on1), καθιστώντας τον ιδανικό fit δίπλα σε παίκτες όπως οι Jenkins, Harrison και Παπανικολάου, με καλό spot shooting και αμυντικές αρετές, αλλά και με την κάλυψη που μπορούν να του προσφέρουν με βοήθειες, ψηλοί όπως οι Martin, Ellis και Jean-Charles. Με αυτό το σκπετικό και θεωρώντας ότι αν υπάρχει κάποια έλλειψη στο ρόστερ, τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι στην περιφέρεια με έναν Pass-first play maker και όχι στη front line, ο Gray θα μπορούσε να ταιριάξει στο υπάρχον roster.

Rating: 70.0% |VERDICT: Recommended|

ARIC HOLMAN: USA (23y, 208cm) (TEXAS LEGENDS) |POWER FORWARD|

Ο επόμενος παίκτης που βρίσκεται στο radar μας, έχει μια εντελώς διαφορετική ιστορία από εκείνη του Gray, με κοινό, όμως, γνώρισμα τους το πάθος και τη θέληση να επιτύχουν στο υψηλότερο επίπεδο, παρά το ότι δεν επιλέχθηκαν στο draft.

Γεννημένος στις 11/7/1997 στο Owensboro του Kentucky (μια κωμόπολη που έχει “βγάλει” πολλούς επαγγελματίες αθλητές, μεταξύ των οποίων ο γνωστός SG στα 90s Rex Chapman), o Aric Holman ήταν, από μικρή ηλικία, ένας ψιλόλιγνος νεαρός που ενώ έβλεπε τις αδελφές του να ασχολούνται με το volleyball και το basketball, η δική του καρδιά ήταν ταγμένη στο baseball, με τον ίδιο να φαντάζεται τον εαυτό του ως pitcher, έχοντας για είδωλο τον Randy Johnson και αγαπημένη ομάδα τους ΝΥ Yankees!

Η ζωή του στη μικρή κωμόπολη δεν είχε πολλές διεξόδους και ο αθλητισμός ήταν μία από αυτές με τον Holman, όταν είχε καλοκαιρία, να βρίσκεται συνήθως σε αλάνες επιδιδόμενος στο αγαπημένο του άθλημα. Παράλληλα όμως, δεν έχανε ευκαιρία να παίζει και μπάσκετ το οποίο, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, τον βοηθούσε να βελτιώνει τις αντιδράσεις του και τη συνολική ευστροφία στο baseball. Υπήρχαν όμως και οι δύσκολες εποχές του χρόνου όπου, αποκλεισμένος από τα χιόνια, έμενε στο σπίτι για μέρες, ακόμη και χωρίς φαγητό.

Στο γυμνάσιο ξεκίνησε από το τοπικό Owensboro και όταν σε μερικούς μήνες πήρε περίπου 7 cm σε ύψος, φθάνοντας τα 1.99 m, πήρε την απόφαση ότι ήταν καλύτερα για τον ίδιο, να ασχοληθεί με την … πορτοκαλί θεά! Και όλα θα άρχιζαν να παίρνουν το δρόμο τους όταν, το 2014 ως junior, έλαβε μέρος στο Adidas Uprising AAU circuit και αργότερα σε ένα τουρνουά στην Atlanta, όπου κατέπληξε τους scouters, περισσότερο και από τους Jaylen Brown και Josh Jackson (οι οποίοι στο μέλλον έγιναν lottery picks)!

Ο Holman άρχιζε να καταλαβαίνει ότι είχε ταλέντο, το οποίο μεγάλωνε μαζί με το μπόι του! Την άνοιξη του 2015, το όνομα του θα γινόταν ευρύτερα γνωστό στις ΗΠΑ, οδηγώντας τους Red Devils στην κατάκτηση του Περιφερειακού Πρωταθλήματος μετά από 30 χρόνια και τερματίζοντας 2^ος στην κούρσα για τον τίτλο του Kentucky Mr. Basketball! Οι προτάσεις από Κολέγια της Division I … έπεφταν βροχή, ωστόσο ο ίδιος, αντί να προτιμήσει το Louisville ή το Kentucky, επέλεξε το Mississippi State.

Όπως δήλωσε ο ίδιος αργότερα, ο βασικός λόγος ήταν ο προπονητής Ben Howland, που είχε μόλις αναλάβει τις τύχες των Bulldogs και την προηγούμενη 10ετία του στο UCLA, είχε “βγάλει” παίκτες όπως οι Kevin Love, Russell Westbrook, Norman Powell κ.α. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όσο ιδανικά περίμενε ο Holman καθώς, με εξαίρεση τη senior season του που το Mississippi State έφθασε ξανά μέχρι το NCAA Tournament, το Κολέγιο δεν πέτυχε κάτι ιδαίτερο, με τον ίδιο να μην καταφέρνει να δώσει το κάτι παραπάνω.

Ο προπονητής του, ενώ ήταν ευχαριστημένος μαζί του στο επιθετικό κομμάτι και ειδικά στην ικανότητα του να εκμεταλλεύεται το καλό μακρινό σουτ, είχε παράπονα για την αμυντική του συμπεριφορά, παρά τα πλούσια αθλητικά του προσόντα και πάντα ζήταγε κάτι παραπάνω από αυτόν στα μετόπισθεν! Ο Holman ολοκλήρωσε την 4ετή του κολεγιακή θητεία έχοντας αγωνιστεί συνολικά σε 124 παιχνίδια των Bulldogs, με μ.ο. καριέρας 8.3 πόντους (68.7% στις βολές, 57.3% στα δίποντα και 38.2% στα τρίποντα, με ποσοστά 44% και 42.9% αντίστοιχα στις δύο τελευταίες του χρονιές), 5.6 rebounds, 0.8 assist, 0.6 κλεψίματα και 1.6 κοψίματα ανά παιχνίδι.

Δεν επιλέχθηκε στο περσινό draft, ωστόσο δεν τα παράτησε και πραγματοποίησε θετικές εμφανίσεις με τους Lakers στο SL! Μάλιστα, μετά τον τραυματισμό του Cousins, ήταν μεταξύ των υποψηφίων για την τελευταία θέση στο roster, πριν προτιμηθεί ο Dwight Howard.

Τελικά ο Holman βρήκε ένα training camp contract με τους Mavericks, χωρίς όμως και εκεί να κερδίσει συμβόλαιο, με αποτέλεσμα να καταλήξει στη θυγατρική τους, Texas Legends! Σε 40 παιχνίδια στην G League σε 17.2’ χρόνο συμμετοχής μ.ο., είχε 9.7 πόντους (66.7% στις βολές, 46.3% στα σουτ εντός παιδιάς και 34.6% στα τρίποντα), 4.3 rebounds, 1.4 assist, 0.4 κλεψίματα και 0.9 κοψίματα ανά αγώνα.

Πλέον ως FA και με το NBA να κάνει restart, με αποτέλεσμα η νέα season να είναι άγνωστο το πότε θα ξεκινήσει, δεν αποκλείεται να εξετάσει την εναλλακτική της Ευρώπης. Εξάλλου, ίσως και ο ίδιος καταλαβαίνει ότι το physical πακέτο και το αγωνιστικό του στυλ, είναι ιδανικά για την από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, ειδικά αν κατορθώσει να βελτιώσει τις αμυντικές του αδυναμίες. Και με αυτά ως “γέφυρα” ας περάσουμε να δούμε τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά.

Ξεκινώντας από τα physical tools του Holman, να πούμε ότι, βάσει των επίσημων μετρήσεων από το περσινό Portsmouth Invitational Tournament έχει ύψος 2.07 m και βάρος 95 kg, ενώ το wingspan του ανέρχεται σε 2.19 m, με συνολικό standing reach το εντυπωσιακό 2.78 m, που τον κατέταξε ως δεύτερο πιο “μακρύ” παίκτη μεταξύ όλων των συμμετεχόντων! Επίσης το max vertical leap του μετρήθηκε στα 83 cm.

Ωστόσο, δεν πήγε καλά στα test ταχύτητας και ευλυγισίας, καθώς οι χρόνοι του σε ¾ court sprint (3.56”) και lane agility (12.95”) ήταν από τους χειρότερους. Συνεπώς, το συμπέρασμα είναι ότι ο Holman, παρά το ότι είναι προικισμένος με πολύ μακριά άκρα και αθλητικότητα πάνω από το μέσο όρο για τη θέση και το ρόλο του, στοιχεία που τον βοηθάνε στο above the rim παιχνίδι, δε διαθέτει τη μυική δύναμη για να κυριαρχήσει επί physical αντιπάλων του, ειδικά για τα δεδομένα του ΝΒΑ.

Ένας άλλο τομέας στον οποίο χρήζει βελτίωσης είναι της τακτικής – mentality. Με χαμηλό δείκτη aggressiveness και χωρίς διάθεση, σε στιγμές αγώνων, να αμυνθεί αποτελεσματικά, είτε πάνω στον προσωπικό του αντίπαλο είτε σε βοήθειες, είναι παίκτης που δημιουργεί ανισορροπία στα μετόπισθεν και γενικά θεωρείται ασταθής στις δύο πλευρές του παρκέ.

Επίσης, αποφεύγει σε μεγάλο βαθμό τις επαφές και για το λόγο αυτό το επιθετικό του ρεπερτόριο περιορίζεται σε μακρινά σουτ, Pick ‘n’ roll συνεργασίες και “κοψίματα”, κυρίως στην base line, για να υποδεχθεί την πάσα. Στο Κολέγιο δεν έβγαλε leadership skills και στριζόταν κυρίως στα αθλητικά προσόντα και στο σουτ του, πάνω στο οποίο δούλεψε πολύ, για να σταθεί αξιοπρεπώς. Παρόλα αυτά, είναι ένας έξυπνος PF, ο οποίος ξέρει να κινείται χωρίς την μπάλα και διαθέτει υψηλό μπασκετικό IQ, άρα θα έλεγα ότι τα ελαττώματα του πηγάζουν κυρίως από την έλλειψη effort.

Ο χειρισμός του, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι ικανοποιητικός για τις ανάγκες του ρόλου του, ως stretch 4άρι, καθώς μπορεί να ντριπλάρει με άνεση, χωρίς να υποπίπτει σε αβίαστα λάθη. Θα τολμούσα να πω ότι το face up παιχνίδι του, παρόλο που δεν είναι τέλειο ακόμη, βρίσκεται σε καλό επίπεδο και του δίνει πλεονέκτημα σε συνδυασμό με τα πλούσια αθλητικά προσόντα του!

Επιθετικά, λοιπόν, ο Holman είναι ο κλασικός ψηλός, που θα “ανοίξει” το γήπεδο με το σουτ του, έχοντας παράλληλα την ικανότητα να συνεργαστεί αποτελεσματικά με το guard, και με Pick ‘n’ roll και με pick ‘n’ pop. Αυτό είναι το αγαπημένο του στυλ, καθώς ουσιαστικά βασίζεται στην ικανότητα του να εκτελεί από μακριά σε spot συνθήκες ή να τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι μετά από alley oop. Σπάνια θα τον δούμε να πάρει θέση στο Post, βάζοντας πλάτη τον προσωπικό αντίπαλο του και γενικά, όπως είπαμε προηγουμένως, δεν αρέσκεται σε παιχνίδι επαφών.

Το fast tempo του ταιριάζει, καθώς συχνά ακολουθεί τους αιφνιδιασμούς, τελειώνοντας με θεαματικά καρφώματα, ενώ στον αντίποδα, σε set καταστάσεις, αν η αντίπαλη άμυνα τον “διαβάσει”, μη δίνοντας του το περιφερειακό σουτ ή κλείνοντας τους διαδρόμους για Pick ‘n’ roll, καταντάει κάπως προβλέψιμος.

Ένα άλλο στοιχείο που τον χαρακτηρίζει είναι ότι πρόκειται για streaky shooter, άρα στην κακή του βραδιά από την περίμετρο αποτελεί σε μεγάλο βαθμό non factor ως 4άρι. Όσον αφορά τις επιδόσεις του από τη γραμμή της φιλανθρωπίας, είναι συμπαθητικός σουτέρ ελευθέρων βολών, χωρίς όμως να κερδίζει πολλά foul.

Τέλος, παρόλο που γενικά δεν είναι αξιόπιστος στο κομμάτι των rebounds, τουλάχιστον στην επίθεση, ανανεώνει αρκετές φορές το χρόνο ή τελειώνει με putback μετά από άστοχο σουτ συμπαίκτη, χάρη στα μακριά άκρα και το μεγάλο άλμα του.

Κλείνουμε με την άμυνα όπου ο Holman, ακριβώς επειδή έχει τα προσόντα να εξελιχθεί σε ένα stretch αθλητικό PF – rim protector, τύπου Jeremy Evans, επιβάλλεται να βελτιωθεί. Στην καριέρα του “γράφει” υψηλούς μ.ο. κοψιμάτων, καθώς όταν πηγαίνει σε βοήθειες τον βοηθάει το wingspan και το καλό timing να κόβει / αλλοιώνει προσπάθειες αντιπάλων.

Ωστόσο, είναι ανεπαρκής στην προσωπική άμυνα, μη “βγάζοντας” προσπάθεια και δεν είναι λίγες οι φορές που χάνει τον προσωπικό του αντίπαλο με ευκολία. Δε μαρκάρει με ένταση πάνω στην μπάλα ούτε “κλείνει” το διάδρομο έγκαιρα, παρόλο που το footwork του είναι ικανοποιητικό για ψηλό. Θα έλεγα ότι δε δίνει μεγάλη βαρύτητα στην άμυνα χαμηλά, και είναι κάτι που το είχε επισημάνει ο προπονητής του στο Κολέγιο, ο Howland.

Ακόμη όμως και μακριά από την μπάλα, αν εξαιρέσουμε την επιρροή του στο above the rim κομμάτι, είναι ένας μέτριος αμυντικός, που αργεί να κατανοήσει τι πρέπει να κάνει και ποιον αντίπαλο να μαρκάρει. Καταλαβαίνετε ότι, ειδικά στην Ευρώπη όπου πλέον ψηλός χωρίς καλή συμπεριφορά στις αλλαγές και στις αλληλοκαλύψεις θεωρείται liability, αυτό σημαίνει ότι θα αποτελεί σημαντικό μειονέκτημα για πιθανή ομαλή μετάβαση του Holman. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε τη χαμηλή συνεισφορά του σε αμυντικά rebounds, ο βαθμός που παίρνει στην άμυνα είναι αρκετά χαμηλός.

Εν κατακλείδι, ο Holman είναι ένας PF με προοπτική, με εξαιρετικά στοιχεία ενός μοντέρνου stretch ψηλού, τα οποία συνδυάζονται με αθλητικότητα και, γενικά, είναι παίκτης που μια ομάδα αξίζει να επενδύσει πάνω του… Ωστόσο οι αδυναμίες του στην άμυνα και το περιορισμένο παιχνίδι του επιθετικά, τον καθιστούν ακόμη ως άγουρο και όχι Euroleague material. Την πρώτη ύλη την έχει, αν καταλάβει ότι πρέπει να δώσει έμφαση και στην άμυνα συνολικά, καθώς είναι κυρίως θέμα διάθεσης, εκτιμώ ότι έχει τα φόντα για μια επιτυχημένη καριέρα στην Ευρώπη.

Όσον αφορά το φετινό Ολυμπιακό, δεδομένου ότι για το ρόλο του stretch PF ανανέωσε ο Vezenkov με παρόμοιες αδυναμίες στις δύο άκρες του παρκέ με αυτές του Holman (χωρίς όμως την αθλητικότητα και το above the rim παιχνίδι του), μια πιθανή τέτοια κίνηση θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα παρά θα έλυνε, σε μια front line όπου πιο πολύ απουσιάζει ένας post ψηλός. Συνεπώς, θα τον έχουμε στο radar μας, να δούμε την επιλογή του για τη νέα season και, ανάλογα την εξέλιξη του, θα επανεξεταστεί η περίπτωσή του!

Rating: 60.1% |VERDICT: To be re-evaluated|

KENNY WOOTEN: USA (22y, 203cm) (WESTCHESTER KNICKS) |CENTER|

Για φινάλε, δε θα μπορούσα να μη γράψω για ένα παίκτη από τη θυγατρική ομάδα, των αγαπημένων μου NY Knicks, την οποία παρακολουθώ στενά τα τελευταία χρόνια. Θα μιλήσουμε, λοιπόν, για τον Kenny Wooten, τον blocking machine της φετινής G League (2^ος σε όλο το πρωτάθλημα)!

Γεννημένος στις 17/4/1998 στο Stockton της California, o Wooten έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στα γυμνασιακά του χρόνια, αρχικά με το Stagg High School και στη συνέχεια με το Manteca High School, το οποίο οδήγησε τη senior season του, 2015 – 16, στην κατάκτηση του CIF State Championship, έχοντας 13.6 πόντους, 10.9 rebounds και 4 κοψίματα μ.ο., όντας ο πρωταγωνιστής στο νικητήριο τελικό με 26 πόντους, 18 rebounds και 9 (!!!) blocks.

Παρόλο που αρχικά είχε υπογράψει επιστολή πρόθεσης για να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο της Nevada η αλλαγή προπονητή σε αυτό και τα δικά του ακαδημαϊκά προβλήματα τον οδήγησαν στο να επιλέξει ουσιαστικά ένα postgraduate πρόγραμμα, το Trinity International High School στο Las Vegas, με τον προπονητή του εκεί, Greg Lockridge, να επιδιώκει να τον βελτιώσει σε όλα τα επίπεδα (κυρίως σε πνευματικό, αθλητικό και τακτικό).

Ο Wooten θα ξεκινούσε ωριμότερος την κολεγιακή του θητεία, 19 ετών, στο Oregon, παρόλο που αρχικά είχε δηλώσει στο Arizona State. Στους Ducks θα έμενε τελικά μια διετία και θα αποτελούσε το σημαντικότερο αμυντικό κομμάτι στο puzzle του προπονητή του, Dana Altman, χάρη στην έφεση του στα κοψίματα!

Στη freshman season του, με 6.4 πόντους, 4.5 rebounds και 2.6 κοψίματα μ.ο., κέρδισε την πρωτιά στη συγκεκριμένη στατιστική κατηγορία της 12-Pac και μια θέση στην καλύτερη αμυντική 5άδα της περιφέρειας, με τα 92 blocks να είναι η 3^η καλύτερη ατομική επίδοση στην ιστορία του Oregon σε μία χρονιά..

Ως sophomore θα συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο, με σημαντικό αμυντικό ρόλο, αλλά και περιορισμούς στο επιθετικό κομμάτι, δίχως μεγάλη ποικιλία επιλογών, όπως θα δούμε και στη συνέχεια. Ολοκλήρωσε τη χρονιά με 6.3 πόντους, 4.8 rebounds και 2.2 κοψίματα μ.ο., μπαίνοντας ξανά στην καλύτερη αμυντική 5άδα της 12-Pac και κατορθώνοντας, μέσα σε 2 αγωνιστικές περιόδους με μ.ο. συμμετοχής μόλις 21.8′, να είναι ήδη 3^ος blocker στην ιστορία των Ducks! Για να καταλάβετε το εντυπωσιακό της υπόθεσης, αρκεί να αναφέρουμε ότι per 40 minutes, ο μ.ο. κοψιμάτων του ήταν 4.3!

Παράλληλα, θα κατόρθωνε σταδιακά να συμμετέχει περισσότερο και στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας, με βραδιές όπως αυτή εναντίον της Omaha, όπου είχε 20 πόντους.

Παρά το γεγονός ότι ο περίγυρος του τον πίεζε να συνεχίσει και την junior season στο Oregon, ο ίδιος ήταν έτοιμος να κάνει το μεγάλο βήμα, δοκιμάζοντας την τύχη του στο περσινό draft. Όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξη του, ένιωθε ότι βελτιωνόταν χρόνο με το χρόνο στο Κολέγιο, αλλά όχι τόσο γρήγορα όσο ο ίδιος ήθελε. Στα 21 του χρόνια, και με εμφανείς ελλείψεις στην επίθεση συν την αδυναμία του να “κατέβει” στο 4, δεν επελέγη στη διαδικασία, ούτε πήρε πρόσκληση για κάποιο Combine Tournament.

Διέπρεψε, ωστόσο, στο G League Elite Mini Camp, όπου “έσπασε” τα κοντέρ στις μετρήσεις, όπως θα δούμε παρακάτω, πείθοντας τους Westchester Knicks να τον εντάξουν στο ρόστερ τους! Ο Wooten θα εξελισσόταν σε ατραξιόν στη φετινή Αναπτυξιακή Λίγκα, με πολλά θεαματικά καρφώματα και τάπες, ολοκληρώνοντας τη season ως 2^ος blocker του πρωταθλήματος.

Στις αρχές του 2020 κατάφερε να κερδίσει ένα 2-way συμβόλαιο με τους NY Knicks, χωρίς όμως να ντεμπουτάρει στο ΝΒΑ, λόγω ενός τραυματισμού. Στην παρθενική επαγγελματική του χρονιά είχε 7.7 πόντους, 6.1 rebounds και 3.6 κοψίματα ανά αγώνα, με ποσοστό 65.1% στα σουτ εντός παιδιάς, αλλά και μόλις 57.8% από τη γραμμή του foul.

Αφού είδαμε τη μέχρι τώρα καριέρα του Wooten, ας προχωρήσουμε την ανάλυση των αγωνιστικών του στοιχείων, ξεκινώντας από τον τομέα των physical tools. Από τη μέχρι τώρα περιγραφή καταλάβατε ότι μιλάμε για έναν ultra athletic ψηλό, ο οποίος για τα δεδομένα της Ευρώπης αποτελεί τον ορισμό, αυτού που αποκαλούμε ΜΑΠ, δηλαδή Mobile Αθλητικό Πεντάρι!

Μπορεί για το ΝΒΑ να μη διαθέτει ούτε το size ούτε και τη δύναμη να σταθεί ως center, ενώ και ως PF τον “πληγώνει” η έλλειψη σουτ, ωστόσο για την από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, τα φυσικά / αθλητικά του προσόντα θεωρούνται υπεραρκετά για να είναι ένας dominant αθλητικός ψηλός, στα πρότυπα που έχει καθιερώσει την τελευταία 10ετία ο Ολυμπιακός.

Με ύψος 2.04 m και βάρος 98 kg, o Wooten διαθέτει τη σωματοδομή και ένα συνδυασμό ταχύτητας και αθλητικότητας, για να σταδιοδρομήσει επιτυχώς ακόμη και στο επίπεδο της Euroleague. Οι περσινές του μετρήσεις στο G League Elite mini camp, ήταν εντυπωσιακές, με χρόνο 3.04″ σε ¾ court sprint, που ήταν από τους χαμηλότερους, ακόμη και σε σχέση με αυτούς των περισσότερων guards.

Παράλληλα το max vertical leap του μετρήθηκε στα 106 cm, ενώ το “τρομακτικό” αθλητικό του πακέτο έρχεται να ενισχύσει το wingspan των 2.18 m, με συνολικό standing reach 2.73 m. Επίσης, είναι αρκετά ευλύγιστος για τις απαιτήσεις της θέσης και του ρόλου του, ωστόσο πρέπει να βελτιώσει τον έλεγχο του σώματος του και αυτός είναι ένας από τους λόγους, που χρεώνεται εύκολα με foul.

Στο πνευματικό κομμάτι, ο Wooten, είναι φιλόδοξος και εργατικός παίκτης, ο ορισμός του hustle player, ο οποίος θα κυνηγήσει όλες τις διεκδικούμενες μπαλιές, δε θα αφήσει προσπάθεια, κοντά στην περίμετρο του, που δε θα προσπαθήσει να κόψει / αλλοιώσει / κλέψει. Ζει και αναπνέει για αυτές τις φάσεις και τον βοηθάει αρκετά ο συνδυασμός αθλητικότητας, timing και καλής overall αμυντικής συμπεριφοράς του.

Παρόλα αυτά, ειδικά στην επίθεση είναι αρκετά “ακατέργαστος” στον τομέα της τακτικής και γενικά το ρεπερτόριο του, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια, είναι περιορισμένο. Μπορεί, φύσει και θέσει να μην είναι ηγέτης, αλλά στην πορεία του Oregon στο NCAA Tournament της περιόδου 2018 – 19, μέχρι το Sweet Sixteen, έδειξε leadership skills και “βγήκε μπροστά”, αποτελώντας κομβικό παίκτη για τους Ducks, εκτός από την άμυνα και στην επίθεση.

Περνάμε στον τομέα της επίθεσης, εκείνον δηλαδή που, αν ο Wooten τον βελτιώσει, εμπλουτίζοντας το skillset του, τότε το “ταβάνι” του θα είναι πολύ υψηλό. Μιλάμε για έναν παίκτη, ο οποίος μπορεί να απειλήσει με συγκεκριμένο τρόπο και μόνο σε above the rim παιχνίδι. Είναι ικανότατος σε pick ‘n’ roll συνεργασίες, καθώς μετά το screen ρολάρει ιδανικά και μπορεί να τελειώνει με ικανοποιητικά ποσοστά όταν πάρει την μπάλα ψηλά.

Πρόκειται για εξαιρετικό finisher, ακόμη και μετά από επαφή, ωστόσο χρειάζεται έναν guard με δημιουργικές αρετές και έφεση στο συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, ο οποίος θα τον τροφοδοτεί στο σωστό χρόνο. Επίσης, είναι αποτελεσματικότατος στα επιθετικά rebounds, χάρις στο εντυπωσιακό άλμα του και τα μακριά του άκρα, χαρακτηριστικά που τον βοηθάνε να πραγματοποιεί θεαματικά putback καρφώματα!

Καπού εκεί, όμως, σταματάνε τα πλεονεκτήματα του Wooten στην επίθεση, καθώς είναι μονοδιάστατος και χωρίς άλλες επιλογές στο ρεπερτόριο του. Δεν έχει κατορθώσει να εισάγει στο παιχνίδι του έστω ένα αξιοπρεπές mid range shot (με εξαίρεση τη φετινή season όπου το αμυντικό effort στην G League είναι χαμηλό), που θα του επέτρεπε να αγωνίζεται ως PF, καθιστώντας τον πιο απρόβλεπτο. Γενικά, δεν έχει ανεπτυγμένο face up game με την μπάλα στα χέρια, καθώς ούτε ο χειρισμός του είναι κάτι το ιδιαίτερο ούτε ο ίδιος κινείται με άνεση ντριπλάροντας και το αποφεύγει.

Το ίδιο συμβαίνει και στο post, όπου ο Wooten δεν μπορεί να απειλήσει καθόλου με πλάτη, ούτε να προβληματίσει τον αντίπαλο του σε 1on1 καταστάσεις στη ρακέτα. Και όσο και αν κινείται καλά off ball, και μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικός ως cutter, καταντάει και αυτός προβλέψιμος, όπως ο Holman (απλά σε διαφορετικούς τομείς), ειδικά αν η άμυνα του “κόψει” την επιλογή του pick ‘n’ roll.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, που ειδικά στην επίθεση, ο Wooten εμφανίζει σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του και δεν έχει ικανοποιητικούς μ.ο. σε πόντους. Επίσης, ένα ακόμη στοιχείο που χρήζει βελτίωσης είναι οι ελεύθερες βολές, καθώς ενώ έχει δουλέψει πάνω σε αυτές στην καριέρα του και διαθέτει σωστή μηχανική, παρουσιάζει χαμηλά ποσοστά διαχρονικά.

Ολοκληρώνουμε το scouting report του Kenny Wooten με την άμυνα, όπου δε διστάζω να πω ότι, για τα δεδομένα της Euroleague, μπορεί να χαρακτηριστεί ως elite defender. Η συνολική του προσήλωση και “μανία” να κυνηγάει κάθε φάση, τον καθιστά ως έναν ατόφιο rim protector, ένα συνεχή φόβο για τους αντιπάλους.

Ο συνδυασμός αθλητικότητας και σωστού “διαβάσματος” των φάσεων, τον βοηθάνε στο να κόβει / αλλοιώνει πολλές προσπάθειες, όπως μαρτυρά και ο εντυπωσιακός μ.ο. του σε αναγωγή 40′. Είναι εξαιρετικός αμυντικός σε pick ‘n’ roll άμυνα και μπορεί να υπηρετήσει με επιτυχία switch defense, χάρις στο τρομερό footwork του και την ένταση που “βγάζει”, πιέζοντας στην μπάλα.

Εξίσου ικανός είναι και σε καταστάσεις hedge out, βγαίνοντας δυναμικά στην περιφέρεια, όπου επίσης τον βοηθάνε τα μακριά του άκρα και με σωστή αντίδραση στο recover. Και αν νομίζετε ότι δεν είναι αποτελεσματικός στην post άμυνα, γελαστήκατε! Μπορεί να μη διαθέτει το μέγεθος και τον όγκο να σπρώξει, αλλά χάρις στο mobility και την ενέργεια του, δεν αφήνει σε “χλωρό κλαρί” τον προσωπικό του αντίπαλο, βγαίνει με επιτυχία μπροστά του ή τον πιέζει ασφυκτικά, μην αφήνοντας να πάρει καλή θέση. Όπως είπαμε και πριν ο Wooten είναι ο energy guy, που ζητάει κάθε front line, ο hustle player με τα πλούσια αθλητικά προσόντα παράλληλα!

Στον αντίποδα, δεν είναι τόσο ικανός στα αμυντικά rebounds, με μέτριες τοποθετήσεις στα box out και προτιμά να στηρίζεται στο άλμα του σε αυτές τις περιπτώσεις. Επίσης έχει τόσο μεγάλο δείκτη αυτοπεποίθησης, που αρκετές φορές παρασύρεται, κυνηγώντας μια εξεζητημένη φάση και αφήνοντας εκτεθειμένο το χώρο ευθύνης του. Τέλος, ειδικά για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, πρέπει να χαμηλώσει τη ροπή του προς το foul, καθώς τον βλέπουμε να χρεώνεται σχετικά εύκολα με παράβαση.

Συμπερασματικά, ο Wooten είναι ο κλασικός pick ‘n’ roll – rim protector, undersized center για την Ευρώπη, με “χτυπητές” αδυναμίες, αλλά και ένα θελτικό πακέτο αθλητικότητας / physical tools / αμυντικής συμπεριφοράς / πάθους. Δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι παίκτες στην Euroleague (ίσως ο γνωστός μας Kevarrius Hayes μπορεί να συγκριθεί μαζί του), κάνοντας ακόμη και τον Emmanuel Terry να φαντάζει “λίγος” μπροστά του.

Είναι σε καλή ηλικία, με πολλά περιθώρια βελτιώσης, και αν δεν μπορέσει να βάλει επιτυχώς το σουτ στην επίθεση, ανοίγοντας έτσι την πόρτα του ΝΒΑ ως PF, τότε η Ευρώπη θα είναι μονόδρομος, καθώς το συνολικό του πακέτο ταιριάζει απόλυτα στο μπάσκετ που παίζεται εδώ. Μπορεί στην παρούσα φάση να φαίνεται ότι βρίσκει θέση στο roster των ΝΥ Knicks, αλλά δεν είμαι σίγουρος, με την αναμενόμενη αλλαγή διοίκησης στην ομάδα, αν θα είναι και στους 15 της νέας season.

Όσον αφορά τον Ολυμπιακό, το front court είναι πλέον πλήρες με παίκτες παρόμοιων χαρακτηριστικών (όχι στον ίδιο βαθμό βέβαια όσον αφορά το mobility και rim protection) για τη θέση του center. Αν, όμως, ω μη γένοιτο, υπάρξει μακροχρόνιος τραυματισμός ενός εκ των Charles – Ellis – Martin, ή προκύψει για άλλους λόγους ανάγκη ενίσχυσης με τέτοιου είδους ψηλό, το γεγονός ότι ο Wooten έχει τα χαρακτηριστικά που ζητάει ο Μπαρτζώκας από τα 5άρια του (και όχι post up centers), τον καθιστά ως μια must επιλογή με προοπτική, δεδομένης της παρουσίας των Σλούκα και Σπανούλη.

Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι είναι ένας παίκτης, ο οποίος πρέπει να τον παρακολουθούμε στενά, δεδομένου ότι έχει περιθώρια εξέλιξης.