Νιώθω σαν να έχει περάσει καιρός από την τελευταία νίκη του Ολυμπιακού. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει, αλλά οι δύο τυφώνες που πέρασαν από το ΣΕΦ, με τα κωδικά ονόματα “Maccabi” και “Efes” έκαναν την αναμονή μεγαλύτερη από ότι στην πραγματικότητα ήταν.
Αν και συνήθως οι Λιθουανοί από το Κάουνας δεν ταιριάζουν στους Πειραιώτες, αν και τα τελευταία χρόνια μας έχουν κάνει πελάτες, χτες έμοιαζαν σαν το καταλληλότερο αντάμωμα για τον πολύπαθο Ολυμπιακό. Πριν το παιχνίδι σε συζήτηση με φίλους σχολίαζα πως η συμμορία του Σάρας, δεν έχει ούτε τα guards, ούτε τα κορμιά στη ρακέτα για να εκθέσει τις κραυγαλέες ερυθρόλευκες αδυναμίες, κυρίως στην άμυνα. Οι Λιθουανοί στερούνται αθλητικών χαρακτηριστικών και ποιότητας για να ανεβάσουν το ρυθμό σε υψηλά επίπεδα και να αναγκάσουν τον Ολυμπιακό να μην μπορεί να ακολουθήσει.
Παρακολουθήσαμε λοιπόν μια μάχη χαρακωμάτων στις ρακέτες και των δυο ομάδων που δεν θέλησαν, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις να τρέξουν. Οι δύο Λιθουανοί coaches προσπάθησαν να διαβάσουν τα αδύναμα σημεία ο ένας του άλλου και να χτυπήσουν σε αυτά παίρνοντας τα λιγότερα δυνατά ρίσκα.
Αμφότεροι μάλιστα επέλεξαν πανομοιότυπες άμυνες στην προσπάθεια τους να ελέγξουν το ρυθμό και να οδηγήσουν τον αντίπαλό τους σε βολικότερα για αυτούς μονοπάτια. Φόρτωσαν λοιπόν την πίσω γραμμή άμυνας τους με πολλά κορμιά και προσπάθησαν, ο Σάρας περισσότερο, να ελαχιστοποιήσουν τις αλλαγές μετά από screens. Κάτι ακόμα κοινό στο αμυντικό πλάνο και των δύο ομάδων ήταν πως θέλησαν να εφαρμόσουν από ψηλά την πίεση στο χειριστή. Ο Kemzura το έκανε όταν υπήρχε στο παρκέ κάποιος εκ των Baldwin, Punter, Κόνιαρη ενώ o συμπατριώτης του ανά τακτά διαστήματα άπλωνε τους περιφεριακούς του εφαρμόζοντας ένα full court press με σκοπό να ελαχιστοποιήσει της πιθανότητες γρήγορης επίθεσης από μεριάς Ολυμπιακού, αλλά και επειδή ήλπιζε σε μια επανάληψη των περσινών και να οδηγήσει τους γηπεδούχους σε λάθη.
Αν και οι Ερυθρόλευκοι ζορίστηκαν σε αρκετές των περιπτώσεων, μάλιστα παραβίασαν μια φορά και τα 5” της επαναφοράς, δεν υπέπεσαν σε λάθη και πουλήματα γιατί είχαν σχεδόν πάντα πεντάδες με τουλάχιστον 2 χειριστές ταυτόχρονα στο παρκέ.
Όμως καλές οι γενικότητες για τις άμυνες, αλλά ακόμα καλύτερο θα είναι να τις αναλύσουμε (λέμε τώρα καμιά υπερβολή) γιατί αυτές έπαιξαν καίριο ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού.
Ο Ολυμπιακός σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, ξέροντας πως το backcourt της Zalgiris στερείται πληθώρας εκτελεστικών δυνατοτήτων και πως γενικά οι Λιθουανοί παρουσιάζουν μια κάποια δυσκοιλιότητα στην εκτέλεση πίσω από τη γραμμή του τριπόντου , τους έδωσε όλο το χώρο να κάνουν αυτό που δυσκολεύονται περισσότερο και περιόρισε τους διαδρόμους προς τη ρακέτα του.
Αν και στην αρχή του αγώνα οι αχρείαστες και βιαστικές αλλαγές στa screens έδωσαν στη Zalgiris πολλές δεύτερες ευκαιρίες, αφού ξέμενε ο Σπανούλης να μαρκάρει ψηλότερο αντίπαλο. Όταν βελτιώθηκαν οι περιστροφές και σε κάποιες περιπτώσεις, είτε με τον Παπανικολάου, είτε με τον Paul, εφαρμόστηκε και τριπλή αλλαγή το φαινόμενο εξαλείφθηκε.
Ειδικά όταν στις πεντάδες των Πειραιωτών βρίσκονταν οι Baldwin και Κόνιαρης το missmatch στο κέντρο της ρακέτας, λόγω σωματοδομής των συγκεκριμένων παικτών, δεν πόνεσε αφού ήταν δύσκολο για τους ψηλούς ή ημίψηλους της Zalgiris να γυρίσουν με ευκολία.
Η αμυντική συμπεριφορά του διαβασμένου Ολυμπιακού είχε αποτέλεσμα και στη χαμηλή δημιουργία των αντιπάλων του οι οποίοι έπεσαν στην παγίδα των missmatch και των ελεύθερων σουτ και κυκλοφόρησαν ελάχιστα, για τα δικά τους δεδομένα την μπάλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Grigonis, που μπορεί να σκόραρε αλλά δεν δημιούργησε μέσα από τα split outs όπως συνηθίζει και αυτό είναι πρόβλημα για την επίθεση της Zalgiris.
Γενικά η αμυντική τοποθέτηση της ομάδας του Kemzura, απενεργοποίησε ακόμα ένα όπλο των Λιθουανών, τη διαρκή κίνηση μέσα από κοψίματα στη ρακέτα.
Ο συνωστισμός πολλών κορμιών στο ζωγραφιστό σε μικρή απόσταση και η επιμονή των παικτών του Ολυμπιακού να ακολουθήσουν όντας πάντα σε επαφή τον παίχτη που κόβει, αποδιοργάνωσαν την ροή της ομάδας του Κάουνας. Οι καλές αποστάσεις μάλιστα, μαζί με τη βελτιωμένη επικοινωνία, έδιναν τη δυνατότητα άμεσης παροχής βοήθειας και από τη δυνατή και από την αδύνατη πλευρά σε καταστάσεις υψομετρικού μειονεκτήματος κοντά στο καλάθι.
Το πλάνο δούλεψε σε μεγάλο βαθμό και πέτυχε τους στόχους του, αλλά δεν έλειψαν και οι αστοχίες. Ο Rochestie σε αρκετές περιπτώσεις έμεινε ακάλυπτος από βοήθεια, νικήθηκε αρκετές φορές στα πόδια, όπως και ο Σπαν, αλλά το σημαντικότερο ήταν η όχι αποτελεσματική εφαρμογή τους show and recovery από το Reed, που πολλές φορές έμενε προσκολλημένος στον screener (o ψηλός που δίνει το screen), ενώ σε άλλες είχε μια ενδιάμεση θέση επιτρέποντας, στο Lecavicious που για ακόμη μια φορά έκανε καλό ματς στο ΣΕΦ, να σκοράρει με floater.
O νεοφερμένος Αμερικάνος ψηλός βέβαια όταν παρακολουθούσε την κίνηση των αντίπαλων κοντών με τα μακριά του άκρα μοίρασε κοψίματα προσδίδοντας στον Ολυμπιακό μετά από καιρό μια αντιαεροπορική κάλυψη.
Στην επίθεση όλα κινήθηκαν γύρω από το PnR αλλά αυτή τη φορά είδαμε σαφή προσπάθεια αυτό να εκτελεστεί και πιο γρήγορα, αλλά και με άλλες γωνίες και αποστάσεις.
Εδώ ο Σπανούλης παίρνει το pindown κάθετα στη βασική, αλλά όταν γίνεται παραλήπτης στην κορυφή άμεσα παίζει το PnR με το Reed χωρίς να δίνει χρόνο στη Λιθουανική άμυνα να προσαρμοστεί. Σε άλλες περιπτώσεις είδαμε να γίνεται προσπάθεια να ακολουθεί την πορεία του Σπανούλη μετά το screen, ο έτερος χειριστής ή ο Paul, με σκοπό να γίνουν παραλήπτες της μπάλας και να χτυπήσουν στο close out.
Χτες είδαμε μια μεγαλύτερη ροπή της ομάδας να κινηθεί προς το πλάι για να εκτελέσει τα PnR της, αλλά και να εφαρμόσει μια πιο απλωμένη διάταξη πριν από αυτά.
Δεν μπορεί να πει κανείς πως και χτες το PnR based πλάνο της ομάδας δούλεψε στην εντέλεια. Οι Baldwin και Rochestie δεν κατάφεραν να βγάλουν τέτοιου είδους συνεργασίες. Ο πρώτος παραμένει εξαιρετικά διστακτικός με την μπάλα στα χέρια, δεν βγάζει επιθετικότητα και προσωπικά μου θυμίζει ένα Μάντζαρη με χειρότερο τρίποντο. Ο Taylor, δεν ψάχνει την πάσα προς τη ρακέτα, παρά μονάχα το Kick out με αποτέλεσμα όταν ξεκινάει διείσδυση και δεν του δίνεται η δυνατότητα να το πετύχει ή να σκοράρει να πουλάει μπάλες.
Όμως χτες υπήρξαν δυο εναλλακτικές πηγές σκοραρίσματος. Η μία φυσικά ήταν το post παιχνίδι των Milutinov και Πριντεζη. Οι Ερυθρόλευκοι έψαξαν με υπομονή την κατάλληλη πάσα στο ζωγραφιστό, αφού πρώτα είχαν φροντίσει να απομακρύνουν πιθανές βοήθειες από την περιοχή δράσης όπως φαίνεται παρακάτω.
Η άλλη πηγή πόντων ήταν ο, για ακόμη μια φορά καταπληκτικός Paul. Ο Αμερικανός πλάγιος με την ενέργεια που βγάζει ήταν αναμενόμενο πως θα δυσκόλευε τους αντιπάλους του. Ο Ολυμπιακός απέναντι στην packline άμυνα του Σάρας χρειαζόταν κάποιον να μπορεί να την τρυπήσει.
Ο Brandon το έκανε είτε επιτιθέμενος στο close out από τις 45 μοίρες, είτε κόβοντας προς το καλάθι. Φυσικά δεν έλειψαν και τα τρίποντα του.
Δε γίνεται να μην κλείσω το κείμενο κάνοντας αναφορά στη πρώτη πραγματικά μεστή εμφάνιση του Βασίλη Σπανούλη.
Πέρα από τους 16 πόντους και τι 7 ασσίστ ο αρχηγός δεν εκβίασε προσπάθειες, δεν καταχράστηκε την ντρίμπλα και κυρίως δεν επέτρεψε στο Σάρας να τον παγιδεύσει αφού μοίραζε γρήγορα την μπάλα.
Τη διαφορά όμως την έκανε με την μαχητικότητα και τη σκληράδα που έβγαλε στην άμυνα αφού μετά το νωθρό ξεκίνημα δεν επέτρεψε σε κανενα miss match που τον στόχευε να βγάλει αποτέλεσμα, είτε βάζοντας άψογα και αποφασιστικά το κορμί του, είτε καθοδηγώντας τους συμπαίκτες τους για βοήθεια.
Μετά από καιρό ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε διαβασμένος, αποφασιστικός και κυρίως σκληρός. Δε λύγισε όταν το παιχνίδι πήγε να του στραβώσει και είχε το καθαρό μυαλό να χτυπήσει πάνω σε όσα του έδινε η άμυνα της Zalgiris.
Δε χρειάζεται ενθουσιασμός, η εικόνα μπορεί να είναι βελτιωμένη αλλά πρέπει να διορθωθούν πολλά και κυρίως να δείξει το σύνολο συνέπεια. Η διπλή αγωνιστική που ακολουθεί δίνει τη δυνατότητα στον Ολυμπιακό να ξαναβρεί το σκοπό του και το κέφι του. Alba και Bayern είναι καλές ομάδες, αλλά ούτε και αυτές έχουν τα στοιχεία που πληγώνουν τον Ολυμπιακό.
Αλλά ας μη βιάζομαι, αυτά θα τα πούμε εν καιρώ.
Τώρα απλά ας χαμογελάσουμε μετά από καιρό και ας ελπίσουμε η ομάδα να μας δώσει περισσότερες αφορμές για χαμόγελα στο μέλλον.
