Νομίζατε ότι ξεμπερδέψαμε; Όχι δα… Συνεχίζουμε δυνατά με περισσότερα κείμενα, επιπλέον προσεγγίσεις της έννοιας του «μπασκετόγαυρου». Συναίσθημα, χιούμορ, ψυχανάλυση και δύσκολες παραδοχές σε αυτές τις εξαιρετικές αποτυπώσεις των απόψεων εκλεκτών μελών της παρέας μας για το θέμα που μας απασχολεί. Πάμε να διαβάσουμε!
Desp1na
Μπασκετ • ο • γαυρος < μπάσκετ + γαύρος (adj), -ή, -ό
Στην ιατρική χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ομάδα αίματος οσφπ. Μια καθόλου σπάνια ομάδα όπου το αίμα έχει ανοιχτό κόκκινο, ενίοτε με κάποιες δώσεις λευκού. Η επιστημονική ιατρική κοινότητα έδωσε τον όρο «μπασκετογαυροι» από το γνωστό άθλημα με τα καλάθια καθώς είχε παρατηρηθεί ότι οι μπασκετογαυροι έλκονται από πορτοκαλί αντικείμενα φτιαγμένα από καουτσούκ. Επίσης η συγκεκριμένη ομάδα αίματος έχει την τάση να ανεβάζει θερμοκρασία για 40 περίπου λεπτά, όσο κρατάει δηλαδή ένας αγώνας μπάσκετ. Στο 4ο δεκάλεπτο ειδικά ξεπερνάει την θερμοκρασία βρασμού. Όσο για το δεύτερο συνθετικό του όρου «γαύρος» γνωστό παρατσούκλι για τους οπαδούς ερυθρόλευκης ομάδας του Πειραιά, οι ερευνητές το αποδίδουν στο γεγονός ότι οι περισσότεροι μπασκετογαυροι βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Η ιατρική κοινότητα έχει, επίσημα, αποφανθεί ότι οι μπασκετογαυροι είναι εκ γενετής και θεραπεία δεν υπάρχει.
Έτσι γεννήθηκε. Στην αρχή δεν το ήξερε, ούτε όταν είδε για πρώτη φορά τα ερυθρόλευκα, το κατάλαβε, ένιωσε ένα σκίρτημα και τίποτα παραπάνω. Όταν είδε τον δαφνοστεφανομενο, ένιωσε ένα σφίξιμο, και όταν άκουσε τον ύμνο μια ανατριχίλα. Όταν πήγε πρώτη φορά στο «σπίτι» του φορώντας το κόκκινο με λευκές ρίγες κασκόλ του δεν ήξερε τι σήμαινε. Στο βαγόνι του ηλεκτρικού το είχε περασμένο γύρο από τον λαιμό του και το χάιδευε λες και ήταν ότι πολυτιμότερο είχε. Δεν ήξερε ακόμα. Την ώρα του αγώνα το έσφιγγε με όλη την δύναμη. Είτε από στεναχώρια είτε από χαρά. Δεν τον ένοιαζε. Ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά. Είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός. Μπορεί να γεννήθηκε πριν από 70 χρόνια ή 50 ή πριν 10 μέρες. Να είναι 5 ή 95 ετών. Ο μπασκετόγαυρος είναι ένα είδος και μοναδικό
Ατάραχο σχόλιο: Ξεκινάμε με «τεχνικό» σχόλιο διανθισμένο με χιούμορ, που ενώ είναι εύστοχο αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου. Έρχεται όμως μετά ένας χείμαρρος συναισθηματισμού, που τα φέρνει όλα σε ισορροπία και δικαιώνει την αρχή. Έχουμε λοιπόν μια τρομερή ανατροπή, από αυτές που μας έχει συνηθίσει η ομάδα! Κάπως έτσι συνειδητοποιώ είναι και η δομή του δικού πονήματος! Είπαμε, συγκινητικό το πόσο συμπίπτουν οι προσεγγίσεις. Αυτήν την ανατροπή, την συνυφασμένη πλέον με το τμήμα, κρατάω αδερφή Μπασκετογαυρίνα Desp1na!
Thymios
Μπασκετόγαυρος σημαίνει πρώτα λύπη. Ο Μπασκετόγαυρος για να φτάσει στο σήμερα έχει υπομείνει πολλά. Έζησε το Τελ Αβίβ, το Βερολίνο, το Παρίσι, έζησε σε στιγμές αυτοκρατορίας των τμημάτων του Ολυμπιακού να ζει ντροπιαστικές ήττες στο ΣΕΦ από τον αιώνιο αντίπαλο, έζησε τις ελπίδες του να διαλύονται από τραυματισμούς, τον Ματσιγιάουσκας, τον Βασιλόπουλο, το Λο και τόσους ακόμα, έζησε τον Σχορτσιανίτη να μην μπορεί να κάνει καλά τον Σοφοκλή, είδε επιστροφές όπως του Παπαλουκά να διαλύονται από χαμένες βολές, έζησε τα σκληρά χρόνια του Κορυδαλλού, έζησε την ήττα από την Ολύμπια Λουμπλιάνας που μετατράπηκε σε εφιάλτη Πασχαλιάτικα, έζησε τους τελικούς του Ελληνικού, είδε την ΑΕΚ να του γυρνάει σειρά που δεν γύρναγε, τον Άρη να του παίρνει κύπελλο στην Λαμία, τον Σαρας να πετάει κασκόλ και τον Παπανικολάου να του παίρνει πρωτάθλημα φορώντας τα πράσινα. Και όλα αυτά με μια ανάσα σε μία πρόταση, μόνο κόμματα που και που για να ξεφυσήξει. Και είναι και τόσα άλλα, από τον Γκριρ που δεν σούταρε, τον Ακερ που δεν κοίταξε πίσω, τον Πεν, τον Τεόντοσιτς που πήρε με το ζόρι ένα κύπελλο. Θα μπορούσα απλά να γράφω και να μην τελειώνω. Ποιος θα μπορούσε να τα υπομείνει αυτά και να μείνει πιστός Μπασκετικός και Ολυμπιακός; Για να καταλάβεις την αξία της νίκης πρέπει να περάσεις από την διαδικασία της αποτυχίας, πόσα άυπνα βράδια αντιστοιχούν για μία Πόλη, πόσες πίκρες για ένα Λονδίνο, πόσες καζούρες για ένα (καλά δύο ήταν) τρίποντο του Σπανούλη στο ΟΑΚΑ, ο Μπασκετόγαυρος λοιπόν ξέρει να εκτιμάει την νίκη γιατί αυτή ήρθε δύσκολα, δεν του χαρίστηκε ούτε την αγόρασε, αγαπάει την ομάδα του παραπάνω από ότι μισεί τον αντίπαλο και για αυτό τον λόγο δεν την αποχωρίστηκε ποτέ, γιατί Μπασκετόγαυρος είναι πρώτα τα δύσκολα και μετά τα εύκολα. Γιατί αυτή η ομάδα έτσι μας έχει μάθει να την αγαπάμε. Γιατί μεγάλωσε μέσα από τις δυσκολίες, απέναντι σε πολύ δυνατούς αντιπάλους όταν οι περισσότεροι δεν την πίστευαν. Γιατί χάνει όταν είναι προορισμένη να νικήσει και νικάει όταν είναι προορισμένη να χάσει. Εξάλλου αυτό που κάνει τον Μπασκετικό Ολυμπιακό να ξεχωρίζει, να αγαπιέται και να μισείτε ταυτόχρονα, είναι ότι έχτισε το μύθο του όχι πάνω στην κυριαρχία επί του αιώνιου αντιπάλου αλλά ξέχωρα από αυτήν, και αυτό μπορεί για κάποιους να αποτελεί καμάρι αλλά για άλλους ντροπή. Ο Μπασκετόγαυρος σίγουρα πάντως καμαρώνει.
Ατάραχο σχόλιο: Αδερφέ Μπασκετόγαυρε Θύμιο. Ανατριχιαστικό. Δεν αλλάζω κουβέντα. Το κρατάω όλο!
Sober
Μου ζητήθηκε να γράψω τι σημαίνει μπασκετόγαυρος για μένα. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι ανήμερα Χριστουγέννων θα έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα πάνω σε αυτό. Δεν το έχω ψυχολογήσει ποτέ το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ενός Ολυμπιακού οπαδού. Πάμε κι ότι βγει.
Δεν μου αρέσει αυτή η ταμπέλα αλλά τη δέχομαι. Θεωρώ πως μπασκετόγαυροι είναι όλοι οι Ολυμπιακοί. Σε διάφορες μορφές. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Άλλοι το δείχνουν, άλλοι το κρύβουν.
Νομίζω πως το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό Ολυμπιακού οπαδού, δημιουργήθηκε στις αρχές των ’90s και πλέον συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το τμήμα μπάσκετ του μεγαλύτερου συλλόγου της Ελλάδας, αποτελεί για τους οπαδούς του αδυναμία. Για δύο λόγους. Γιατί μας έχει δώσει τις μεγαλύτερες χαρές (προσωπική εκτίμηση), αλλά ταυτόχρονα είναι το τμήμα που έρχεται δεύτερο σε συγκομιδή τίτλων πίσω από τον αιώνιο αντίπαλο μας. Αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτό. Είναι απίστευτα δύσκολο έως ακατόρθωτο βάση αριθμών ο Ολυμπιακός να ξεπεράσει κάποια στιγμή σε τίτλους τον αιώνιο, ίσως να γίνει μετά από πάρα πολλά χρόνια που θα το ζήσουν τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας, ή να μη συμβεί ποτέ, άρα πλέον μπορούμε να πούμε πως πάντα θα υπάρχει εκεί έξω ο μπασκετόγαυρος. Θεωρώ πως αν είχαμε τα πρωτεία, δε θα υπήρχε το χαρακτηριστικό “μπασκετόγαυρος” και δε θα υπήρχε τέτοια πόλωση και αγάπη από τον κόσμο. Ωραία αλλά και περίεργη αλυσίδα.
Αφού μπήκα πλέον σε αυτή την (ψυχ)ανάλυση και οι σκέψεις και τα συναισθήματα ολοένα και δυναμώνουν μετά από κάθε λέξη, ήρθε η στιγμή να εξηγήσω τι σημαίνει για μένα “μπασκετόγαυρος” και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του.
Ο μπασκετόγαυρος είναι ο πιο δύσκολος οπαδός του κοσμου. Αυτός που δεν ευχαριστείται με τίποτα. Μπορεί να μιλάμε για οπαδούς της ίδιας ομάδας, ακόμα και για ίδιους ανθρώπους, αλλά είναι εντελώς διαφορετικός στην ψυχολογία και στον χαρακτήρα από τον ποδοσφαιρόγαυρο, τον βολεϊόγαυρο ή τον πολόγαυρο κλπ. Την εξήγηση την έδωσα λίγο πριν. Γιατί το τμήμα μπάσκετ, είναι το πιο δύσκολο παιδί, κάθε χρόνο ανεβαίνει ανηφόρα, επομένως θέλει την ανάλογη στήριξη, συμπεριφορά, αντίδραση.
Ο μπασκετόγαυρος είναι ο ανυπόμονος, ο ανικανοποίητος. Αυτός, που ένα βράδυ Απριλίου του 1997 πετυχαίνει το όνειρο και το αμέσως επόμενο πρωί σκέφτεται πότε και πως θα το ξανά πετύχει. Αυτός, που ένα βράδυ του Μαΐου το 2012 πετυχαίνει το ακατόρθωτο και το αμέσως επόμενο πρωί σκέφτεται πότε και πως θα το ξανά κάνει. Αυτός, που μετά από μεγάλες νίκες ή μεγάλους τίτλους, αφήνει την ομάδα μόνη της, γιατί δεν του φτάνει καθώς έχει ήδη οριοθετήσει τον επόμενο στόχο και πάει λέγοντας προς τον τεράστιο στόχο ζωής που είναι η πρωτοκαθεδρία. Αυτός, που μετά από μεγάλες ήττες ή χαμένους τίτλους, δεν ξενερώνει αλλά δυναμώνει και ψάχνεται να κλείσει το επόμενο εισιτήριο γιατί το τμήμα τον χρειάζεται.
Ο μπασκετόγαυρος είναι ο γκρινιάρης, ο απαισιόδοξος. Δύο χαρακτηριστικά που έρχονται σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, αλλά είπαμε, ότι ο ίδιος άνθρωπος αλλάζει όταν ασχολείται με το μπάσκετ. Η μοναδική φορά που ένας Ολυμπιακός ένιωσε σίγουρος και αισιόδοξος, ήταν στον τελικό του Τελ Αβίβ με την Μπανταλόνα. Όταν, μικρό παιδάκι, έχεις δει έναν Κορνίλιους Τόμπσον να σου στερεί το όνειρο και από τότε δε τον ξανά άκουσες, πως μπορεί αυτό το παιδάκι με τέτοια πληγή στην καρδιά του, μεγαλώνοντας να είναι αισιόδοξο και ικανοποιημένο; Μιλάμε για τόσο μεγάλη πληγή, που ούτε η Ρώμη ή τα ακατόρθωτα b2b ήταν ικανά να την επουλώσουν μια και καλή. Δε θυμάμαι τον εαυτό μου από τότε να παίζει η ομάδα σε τελικό και να πιστεύω ότι θα κερδίσουμε. Ούτε μια φορά για δείγμα. Πάντα περιμένω έναν νέο Κορνίλιους, μια χαμένη βολή, έναν τραυματισμό, ένα (μη) σφύριγμα.
Ο μπασκετόγαυρος είναι ο αυστηρός και αυτός που τηρεί ευλαβικά το “η ομάδα και το σήμα πάνω απ’ όλους και όλα”. Σε αντίθεση με τα άλλα αθλήματα, όπου υπάρχουν εμβληματικές μορφές που χρόνια μετά ακόμα υπάρχουν στη σκέψη μας, στις φανέλες μας, στα συνθήματα μας, ακόμα και μέσα στην ομάδα ή στα αποδυτήρια, στο μπάσκετ δε συμβαίνει αυτό. Ο μπασκετόγαυρος δεν δένεται εύκολα. Και με τους λίγους που το έκανε, υπάρχει το αλλά. Είτε γιατί δεν έφεραν τίτλους, είτε γιατί έφυγαν, είτε γιατί δε γούσταραν και πολύ, είτε γιατί απλά έτσι. Μπορεί να είσαι παικταράς και να σε αγαπάμε αλλά θα σε βρίσουμε. Και θα σκύψεις το κεφάλι, θα το δεχτείς και θα το σεβαστείς. Αν μας έφερες τίτλους και σε βρίζουμε, είναι γιατί δε μας έφερες περισσότερους. Αν έφυγες και ήρθες ως αντίπαλος, σε βρίζουμε γιατί δε δεχόμαστε να βγάζεις τη φανέλα τόσο εύκολα αφού μπορεί να είσαι επαγγελματίας, αλλά εδώ είχαμε έναν κοινό στόχο. Να ξέρετε πως πάντα θα σας αγαπάμε και μπορεί να είμαστε αυστηροί και σκληροί, αλλά συγχωρούμε. Ο μπασκετόγαυρος είναι παντού. Ακόμα και τα μέλη της ομάδας είναι μπασκετόγαυροι και λειτουργούν με αυτή τη νοοτροπία. Νομίζω είμαστε η μοναδική ομάδα στον κόσμο που στο σπίτι μας δεν υπάρχει η φανέλα κάποιου στο ταβάνι ή ακόμα και μέσα στη διοικητική ηγεσία. Όλοι ήρθαν, πρόσφεραν, μάτωσαν, έκλαψαν, πέτυχαν ή απέτυχαν, προσπάθησαν, αλλά στο τέλος έφυγαν. Γιατί η ομάδα πάνω απ’ όλους και όλα.
Θα κλείσω εδώ. Ο μπασκετόγαυρος είναι στιγμές και εικόνες. Που συνεχώς αυξάνονται. Μέρα με τη μέρα, αγώνα με αγώνα. Θα σταματήσει να υπάρχει όταν φτάσει στο στόχο του.
Χρόνια πολλά με υγεία σε όλο τον κόσμο!
Ατάραχο σχόλιο: Πολύ δυνατό! Ανατέμνεις χειρουργικά δύο πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά του μπασκετόγαυρου. Την γενεσιουργό πληγή του Τελ-Αβίβ, που δημιουργεί την παραλυτική ανασφάλεια του φαβορί και το μανιασμένο πιστεύω του αουσάιντερ που θέλει να επικρατήσει against all odds και κάποτε να κυριαρχήσει. Για αυτό νιώθουμε συνεχώς έναν ανικανοποίητο οίστρο, έναν απροσδιόριστο φόβο και έχουμε μια αδιαπραγμάτευτη αποφασιστικότητα. Αδερφέ Μπασκετόγαυρε Sober, χτύπησες διάνα! Κρατούμενος ολόκληρος!
Penny
Μπασκετόγαυρος ή αλλιώς μπασκετικός Ολυμπιακός. Αλήθεια πως μπορεί να τον ορίσει κανείς; Είναι αυτός που παρακολουθεί την ομάδα σε συστηματική βάση; Μήπως είναι αυτός που θυμάται την ομάδα όταν σαρώνει ή όταν νικάει τον Παναθηναικό ώστε να κάνει την καζούρα του; Εγώ θα πω ότι ο μπασκετόγαυρος είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο στην ομάδα και την πονάει πραγματικά. Είναι αυτός που ουσιαστικά δεν βλέπει απλά ένα αγώνα αλλά είναι σαν να ζει από μέσα ολόκληρη τη διαδικασία και θέλει να βρεθεί σε μια άκρη του πάγκου ή των αποδυτηρίων για να ηρεμήσει τα πνεύματα όταν αυτά οξύνονται ή να φωνάξει ζντο στις νίκες και να μοιραστεί τη χαρά των παικτών μας. Είναι αυτός που θα αφιερώσει χρόνο σχεδόν κάθε μέρα ώστε να ενημερωθεί για το τι συμβαίνει στην ομάδα, ποιοι παίκτες είναι τραυματίες και πως αυτό θα επηρεάσει τα πλάνα του προπονητή ή που θα κάτσει να σκεφτεί ποιοί παίχτες δεν αποδίδουν και γιατί συμβαίνει αυτό.
Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι ο μπασκετόγαυρος δεν σταμάτησε ποτέ να ακολουθεί πραγματικά την ομάδα και κυρίως όταν αυτή δεν πρωταγωνιστούσε. Μπορεί να απογοητευόταν από τις σφαλιάρες κυρίως εκεί κοντά στα μέσα της δεκαετίας του 2000 αλλά είχε πάντα την πίστη ότι η ομάδα θα επανέλθει πιο δυνατή. Ο μπασκετόγαυρος δεν ήταν ποτέ πανηγυρτζής ή αλαζόνας, τουναντίον. Εκτιμούσε πάντα την προσπάθεια, σαν άνθρωπος και αυτός κάποιες φορές τσαντιζόταν ή πάνω στα νεύρα του έλεγε και κάποια λόγια που βαθιά μέσα του δεν τα πίστευε επουδενί, όμως η σχέση του με το μπασκετικό τμήμα ήταν πάντα μια σχέση αφοσίωσης και λατρείας. Ο μπασκετόγαυρος δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να είναι πάντα πρώτος με οποιονδήποτε τρόπο ακόμη και με τη χρήση αθέμιτων μέσων, δεν τον έτρεφε η πρωτιά αλλά η μπασκετική υγεία και η προσπάθεια για το καλύτερο και η ελπίδα ότι μια μέρα θα έρθει και η πρωτιά. Ήταν πάντα αυτός ο τύπος που δεν έβγαινε να μηδενίσει στην πρώτη στραβή ή όταν έβλεπε ότι το ταβάνι της ομάδας είναι συγκεκριμένο. Είναι αυτός που παρέμενε αισιόδοξος ακόμη και όταν οι περισσότεροι έψαχναν ανθρώπους για να στήσουν στον τοίχο λες και υπάρχει συμβόλαιο με την επιτυχία.
Αν κάνεις κουβέντα με έναν μπασκετόγαυρο θα ακούσεις για τις στοιχειωμένες βραδιές του Τελ Αβιβ και τη Σαραγόσα, για τις ονειρικές βραδιές σε Ρώμη, Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο, θα ακούσεις όμως και για τις σεζόν όπου η ομάδα δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες ή και για τις χρονιές που η ομάδα έμεινε πολύ μακριά από τους στόχους της όμως το προσπάθησε και τρύπησε το ταβάνι της παίζοντας όμορφο μπάσκετ.
Ο μπασκετόγαυρος δεν έζησε τις χρυσές εποχές του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού με τους συνεχόμενους τίτλους εντός των συνόρων, για την ακρίβεια περίμενε στωικά 15 χρόνια από το 1997 μέχρι το 2012 για να πανηγυρίσει έναν σοβαρό τίτλο. Μάλλον εν τέλει ο μπασκετόγαυρος γούσταρε τρελά και το άθλημα στο σύνολό του, είχε μεγαλώσει με μπασκετικά πρότυπα και κατά πάσα πιθανότητα είχε λιώσει τα παπούτσια του σε γηπεδάκια με σκουριασμένες μπασκέτες χωρίς διχτάκια και με χαλασμένα φώτα που τον ανάγκαζαν να παίζει μέχρι μια συγκεκριμένη ώρα.
Ουσιαστικά αυτό που χαρακτηρίζει κάθε μπασκετικό Ολυμπιακό πέραν της αγάπης για την ομάδα, είναι η πραγματική αγάπη για το άθλημα και όχι απλά για τη νίκη ή τις διακρίσεις. Και αυτός είναι ο λόγος που και στην παρέα μας στο Red Point Guard το ψάχνουμε λίγο παραπάνω, είτε ασχολούμαστε με την ανάλυση του παιχνιδιού, είτε με τα στατιστικά είτε με το να ψάχνουμε νέα ταλέντα, είτε με το να την ψάχνουμε ακόμη και φιλοσοφικά ή χιουμοριστικά.
Ατάραχο σχόλιο: Ωραία προσέγγιση, είναι όμορφο να έχουμε την επιβεβαίωση πολλών πτυχών, για παράδειγμα της έλλειψης αλαζονείας ή «πανηγυριτζισμού». Μου αρέσει που βάζεις την έννοια της παίδευσης, του ψαξίματος για να καταλάβουμε το άθλημα, που πολλές φορές μας βοηθάει να εκτιμήσουμε την προσπάθεια ακόμα και αν δεν είχε αποτέλεσμα σε τίτλους ή ανάποδα να μην είμαστε ενδεχομένως ευχαριστημένοι μετά από τυχαίες επιτυχίες. Και αυτό κρατάω από σένα, αδερφέ μπασκετόγαυρε Πέννυ!
Λοιπόν, πως είμαστε; Αδικούνται λίγο αυτά κείμενα, καθώς σχεδόν νομοτελειακά επαναλαμβάνονται κάποια πράγματα. Όμως εμένα αυτά τα εξαιρετικά κομμάτια, επιβεβαιώνουν τον τόνο, τον παλμό του μπασκετόγαυρου και φωτίζουν και νέες πτυχές! Ετοιμαστείτε όμως για πιο δύσκολες και επικίνδυνες προσεγγίσεις. Είπαμε, υπομονή και όρεξη!
