Πλήρωμα επιστράτευσης, με μεγάλο, καλοζυγισμένο αλλά γέρικο σκαρί, επιστρέφαμε για το δεύτερο σκέλος του αγώνα από τον Πόρο, στο πρώτο της πρώτης μέρας έχουμε μείνει πίσω. Μπροστά όλοι βορειοανατολικά μια ωραία κλειστή πλαγιοδρομία, ο (βετεράνος, αλλά έμπειρος κ μάγκας, είχε κάνει κ Ατλαντικό) καπετάνιος λέει δεν τους πιάνουμε έτσι και το κόβουμε από την άλλη δευτερόπρυμα. Δεν έχουμε καλό άνεμο, βλέπουμε ότι μένουμε κι άλλο πίσω, έχουμε αποθαρρυνθεί αλλά με τα καντήλια του μας κρατάει σε εγρήγορση.
Φουσκώνει μια σπηλιάδα, κάνουμε το τακ για Καλαμάκι για να την “πάρουμε”, έχουμε χάσει κι άλλες θέσεις από ό,τι μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά καπάκια μας φρεσκάρει ένας πουνεντομαΐστρος από το μπουγάζι, αρχίζουμε και κόβουμε γερά.
Απέναντι όλα τα σκαριά κόβει ο ένας τον αέρα του άλλου και επιπλέον φαίνεται να τους πιάνει μπουνάτσα, φανερά πια κερδίζουμε θέσεις. Το ηθικό στα ύψη, η συγκέντρωση στα κόκκινα, μπροστά στην τζένοα εγώ να το βλέπω να ‘ρχεται το μετάλλιο! “Σκάσε!” μου γρυλίζει ο καπετάνιος όταν του το φωνάζω, κι όμως πλέον είμαστε οκτάδα και απέναντι δεν έχουν αέρηδες, όποιος διαβάζει τα νερά καταλαβαίνει. Επειδή ήδη τα πολυλογώ, το σκέλος το τερματίσαμε πρώτοι, καβαλώντας στο τέλος έναν γαρμπή τρελό που έσκασε από το πουθενά, περνώντας με στυλ, πλέοντας σοφράνο τους τελικά, μπροστά από όλους τους με τα πανάκριβα και με γερά πληρώματα σκαριά. Στην τελική βαθμολογία είμαστε τρίτοι, ανέλπιστα για όλους και το γλεντήσαμε σαν πρωταθλητές.
Αλλά τι δουλειά έχουν οι ιστιοπλοϊκές αγωνιστικές μου αναμνήσεις με το RPG και τον μπασκετικό Θρύλο; Μου ήρθε μια επιφοίτηση λοιπόν και νομίζω ότι ο φετινός Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα ( που αναμένεται τρο-με-ρη!) είναι αρκετά κοντά στον αγώνα, στο σκαρί και στο πλήρωμα εκείνου του διημέρου. Ο ανταγωνισμός γενικά έχει χώσει φράγκα και έχει κάνει πολύ ωραία στελέχωση, με έμφαση στις τάσεις της εποχής, ballers με φοβερό επιθετικό ταμπεραμέντο και εκτελεστικά και δημιουργικά στην περιφέρεια, αθλητικότητα και ποιότητα στην ρακέτα, με αμυντικά εργαλεία και ποικίλα στοιχεία απλωμένα στο μήκος του ρόστερ.
Εμείς, το έχουμε εντοπίσει και παραδεχθεί εγκαίρως εδώ, έχουμε μείνει πίσω, πολύ πίσω από την εποχή, όπως και στο πρώτο σκέλος, στην πρώτη μέρα εκείνου του αγώνα.
«Δεν τους πιάνουμε έτσι», νομίζω ότι σκέφτηκε ο έμπειρος και μάγκας, που έχει κάνει και Ατλαντικό (δεν είναι βετεράνος βέβαια, χεχεχε) προπονητής μας, ο αιμοδιψής ραββίνος κ. Μπλατ. Δεν τους πιάνουμε έτσι, διότι το «σκαρί» μας, ο Μπίλαρος και ο Γιώργαρος, είναι μεγάλοι, μέγιστοι παικτικά, καλοζυγισμένοι στο έπαρκο βέβαια, αλλά «γέρικοι». Δεν τους πιάνουμε γιατί μια το #Mexritelous και η Α2, δύο το πρόβλημα ρευστότητας, τρία ίσως (ή μάλλον) η δυσκοιλιότητα στον εντοπισμό και στην προσέλκυση κατάλληλων παικτών, δεν μας επιτρέπει να μεταγράψουμε την ποιότητα που χρειάζεται η ομάδα.
Οπότε βλέποντας το ρόστερ, έχει κανείς την αίσθηση ότι πάμε με «πλήρωμα επιστράτευσης». Ειδικά στην περιφέρεια, όπου ένας ηγέτης κόμπο ή άσος που να την κάνει κομπολόι δημιουργώντας για τον εαυτό του και τους άλλους, κρατώντας την αντίπαλη άμυνα στις μύτες της είναι πλέον περισσότερο από απαραίτητος. Αλλά και στην ρακέτα, όπου κάθε ομάδα έχει τουλάχιστον έναν υαλοκαθαριστή-φόβητρο και γενικότερη αθλητικότητα, όπως και στο σύνολο του ρόστερ.
Οπότε πάμε σε αλλαγή ρότας. Αντί να έχουμε αστραφτερό, πολυδιάστατο επιθετικό ταλέντο στην περιφέρεια πάμε με ειδικών δυνατοτήτων επιθετικά παίκτες, ο Baldwin μπούκα και τρανζίσιον, ο Πάντερ iso και pull-up, ο Πωλ τρίποντο ξέρωγω και λίγο κλόουζ άουτ, ο Τσέρυ καλό twitter, ο Παπ τα γνωστά, μην τα ξαναγράφω και εκνευριστώ. Πικενρολ δεν φαίνεται να έχει κανένας τους, όχι ότι υπάρχουν και οι ταιριαστοί ψηλοί για αυτό, ενώ ματιές στην αδύναμη πλευρά και τέτοια μερακλήδικα μάλλον μόνο από τον Μπίλαρο φέτος.
Όλοι αυτοί όμως τρώνε (ή μπορούν να φάνε) παιδάκια στην άμυνα, είναι ικανοί να σηκώσουν ένα τείχος στην περιφέρεια και να πιέσουν τους παικταράδες των δυνατών αντιπάλων στα όρια της ασφυξίας, να παράγουν το λιγότερο deflections (μεγάλε Πιτίνο!) αποδιοργανώνοντας της αντίπαλη επίθεση και το περισσότερο λάθη και κλεψίματα που θα μας επιτρέψουν να ξεχυθούμε στον αιφνιδιασμό. Στην περιφέρεια υπάρχει βέβαια, δεν ξέρω για πόσα λεπτά βέβαια, και ο Κουζμίνσκας, που επιθετικά θα είναι όαση εκτιμώ ενώ στο 3 είναι υπερεπαρκής αμυντικός.
Στην ρακέτα τώρα, υπάρχει έλλειμα αθλητικότητας και απουσιάζει ο τυπικός υαλοκαθαριστής, το θεριό αυτό που θα κλείνει τα φώτα σε όποιον τολμάει να διεισδύσει (αν ξεφύγει από τις τανάλιες της περιφέρειας!) και θα μαζεύει τα ριμπάουντ σα στραγάλια. Όμως έχουμε 2 πύργους με πληθωρικό επιθετικό ταλέντο στο ποστ και ανεπτυγμένες δυνατότητες δημιουργίας. Τον Μίλου που είναι εγνωσμένης αξίας και στην πεντάδα των καλύτερων ψηλών της ΕΛ μάλλον και τον Χαπ που έχει δείξει φοβερά στοιχεία στο κολλέγιο αλλά θα ήταν έκπληξη να τα μεταφράσει επιτυχώς στην Ευρωλίγκα. Από κοντά ο Γιώργαρος που ελπίζουμε να προσφέρει έναν τελευταίο ζαλιστικό χορό στους αντιπάλους, ο Γιώργος που πλέον δεν μπορεί να ανοίξει την ρακέτα όπως έκανε για 3 χρόνια από το ’14 και έπειτα.
Κάτι αντίστοιχο αλλά με περισσότερο παιχνίδι με πρόσωπο και σουτάκι από μέση είναι και ο Ρούμπιτ, ενώ το γήπεδο θα στρετσάρει ο Κουζμίνσκας. Όλοι αυτοί για μένα, εκτός του Μίλου και με συγκεκριμένη χρήση, είναι αμφίβολο το πως θα αμυνθούν απέναντι στις απαιτήσεις του εποχής, και στους αντιπάλους τους αλλά και συνολικά. Ειδικά ο Κουζμίνσκας στο 4 και (λιγότερο) ο Ρούμπιτ στο 5 με ανησυχούν πολύ.
Στην επίθεση θα δυσκολευτούμε να βρούμε σταθερές και παραγωγική ροή. Αυτό μπορεί να μας κοστίσει και ήττες με τυπικά πιο αδύναμες ομάδες, αν και στα χαρτιά είναι πλέον λίγες αυτές. Άρα δεν θα έχουμε άνεμο στην αρχή και θα βλέπουμε να χάνουμε θέσεις. Όμως έτσι και μας κουνήσει η σπηλιάδα της πίεσης και όπως θεωρώ κυνηγήσουμε τον αιφνιδιασμό, πρωτεύοντα και δευτερεύοντα, θα πάρουμε το πρώτο μπουστ. Στην συνέχεια μετά από πολλή δουλειά στην κίνηση και τις αποστάσεις, εκτιμώ ότι στο σετ είτε θα πηγαίνουμε στο iso, είτε την ευθύνη της ροής και στην δημιουργίας μετά τα 10-12’’ θα την έχουν οι ψηλοί. Αυτό θα είναι, αν λειτουργήσει σωστά, ο πουνεντομαΐστρος που θα μας φουσκώσει τα πανιά.
Η ομάδα εκτιμώ θα πιέζει πολύ, ασφυκτικά, στην περιφέρεια με σκοπό αν όχι το λάθος, τότε την αποδιοργάνωση της αντίπαλης επίθεσης και την εξουδετέρωση των οπλοπολυβόλων που κυκλοφορούν. Θα σκοπεύει να έχει κάνει πολύ δύσκολο και χρονοβόρο να φτάσουν η μπάλα και οι παίκτες του αντιπάλου στην ρακέτα, ώστε να ανταπεξέλθουν καλύτερα οι ψηλοί μας. Με αυτόν το τρόπο θα «παίρνουμε τον αέρα» των πανιών από τα ακριβά και ταλαντούχα επιθετικά ρόστερ των κορυφαίων ομάδων, εμείς στα χαρτιά δεν είμαστε και καλύτερα να το συνειδητοποιήσουμε πλέον.
Ενώ αν όντως δέσει η άμυνα και παράγει το τρομακτικό αποτέλεσμα που ονειρεύομαι, τότε θα μιλάμε ότι θα επιβάλλουμε τις καιρικές συνθήκες και μια μπουνάτσα, μια νηνεμία που θα κάνει δύσκολη και την αναπνοή τους. Η ομάδα είναι φτιαγμένη για να αντιμετωπίσει τα θωρηκτά, σαν ένα μπουρλοτιέρικο, αλλά για να τα στείλει στον πάτο πρέπει πρώτα να τα προσεγγίσει, να μπει οκτάδα απλά και δηλαδή.
Έτσι και μπούμε στην οκτάδα, καθόλου εύκολο και λίγο πιθανό, η διαφορά θα είναι ότι εκεί, στην οκτάδα και κατ’ευχήν στο Φ4, δεν μετράνε πλέον τα αποτελέσματα του πρώτου σκέλους, της κανονικής περιόδου. Τότε μαζί με όλα τα άλλα θα έχουμε και ξεκούραστο τον Μπίλαρο, που θα είναι λέω η φρεσκαδούρα του γαρμπή που θα μας κάνει να περάσουμε από πάνω τους, σοφράνο, από όλα τα χρυσοποίκιλτα σκαριά αυτής της Ευρωλίγκας!
«Σκάσε!» ακούω τον καπετάνιο να γρυλίζει. Με αυτό το όνειρο λοιπόν σας αφήνω. Όλα μένουν να φανούν.
Εμείς έχουμε χρέος απέναντι στους εαυτούς μας και την αγάπη για τον Σύνδεσμο, το άθλημα και το τμήμα να στηρίξουμε την ομάδα με την παρουσία στο γήπεδο, τα συνθήματα, την φωνή και την ηχητική τρομοκρατία στον αντίπαλο.
Τα καντήλια ας τα κρατάμε μέσα μας, όσο μπορούμε, άλλωστε είναι δουλειά των καπετάνιων.
