RPG Radar: Anthony Brown Scouting Report

Τελείωσαν, λοιπόν, και επίσημα οι φετινές αγωνιστικές υποχρεώσεις του Ολυμπιακού και η off season ξεκίνησε νωρίς, με τη μεταγραφολογία να είναι στο επίκεντρο, παρόλο που σε όλες τις διοργανώσεις, οι «μάχες» μαίνονται! Για τους επόμενους 6 μήνες, μπορεί να μην έχουμε αγωνιστική δράση για τους ερυθρόλευκους, ωστόσο θα σας κρατήσουμε συντροφιά με ρετρό θέματα, με αναλύσεις και podcast και φυσικά με το RPG Radar, στο οποίο ήδη βρισκόμαστε στα μισά του δρόμου (μάλιστα κατόπιν παρότρυνσης του φίλου Αντώνη, ίσως υπάρξει κάποιο έκτακτο κείμενο με ένα μίνι έλεγχο της περσινής σοδειάς και ποιοι παίκτες έχουν ξεχωρίσει περισσότερο από αυτήν).

Μετά τη Γερμανία, συνεχίζουμε στη γειτονική Γαλλία, έχοντας στον προγραμματισμό μας και εδώ, μόλις 2 παίκτες, καθώς υπάρχουν αρκετά πρωταθλήματα ακόμη για ανάλυση και έτσι, με περίπου 15 – 16 αναρτήσεις να απομένουν για φέτος, εφαρμόζεται το απαραίτητο «φιλτράρισμα»! Η Γαλλία, λοιπόν, μετά την «άνοιξη» από τα μισά της προηγούμενης 10ετίας, που είδε στην Εθνική της ομάδα, με τους τρικολόρ να πρωταγωνιστούν σχεδόν σε κάθε διεθνή διοργάνωση, βιώνει μετά από πολλά χρόνια και μια ανάπτυξη των συλλόγων της, οι οποίοι μπορεί να μην ανταγωνίζονται τα μπάτζετ των ευρωπαϊκών powerhouses, ωστόσο με γνώμονα την άρτια οργάνωση και την πίστη στο πλάνο, έχουν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, όπως οι δύο «Ευρωλιγκάτες» πλέον, Villeurbanne και Monaco, αλλά και οι Levallois, Nanterre, Dijon συν τις ιστορικές Limoges, Orthez, Strasbourg!

Παραδοσιακά, εδώ και 20 περίπου έτη, το γαλλικό μπάσκετ «βγάζει» σπουδαίους παίκτες, οι οποίοι φθάνουν να πρωταγωνιστούν μέχρι το ΝΒΑ, ενώ παράλληλα αρκετοί από αυτούς στελεχώνουν μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, με σημαντικό ρόλο. Ωστόσο, την τελευταία 2ετία βλέπουμε clubs, όπως οι Villeurbanne και Monaco (με τους Yabusele, Howard και Inglis, Lessort αντίστοιχα), αλλά και οι Orthez (Cornelie), Nanterre (Cordinier) κ.α. να έχουν στις τάξεις τους γηγενείς παίκτες μεγάλης αξίας και προοπτικής. Παρόλα αυτά, σε τούτη εδώ τη γωνιά δε θα διαβάσετε για τέτοιες περιπτώσεις, καθώς είναι προφανές ότι το status τους είναι ήδη Euroleague level και αρκετοί εξ αυτών, όπως π.χ. ο «πυραυλοκίνητος» Isaia Cordinier, ήδη αποσχολούν μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Θα σας αναλύσουμε, λοιπόν, δύο Αμερικάνους παίκτες, με πολύ καλή παρουσία φέτος, που πρωταγωνιστούν με τις ομάδες τους σε Γαλλία και Eurocup.

Το παρελθόν

Ο πρώτος είναι ο «γυρολόγος» Anthony Brown, ο οποίος μετά το περσινό «μπαμ» στη Limoges στις αρχές της σεζόν και ένα μικρό πέρασμα από τη Fuenlabrada, φέτος φαίνεται να βρίσκει την … αγωνιστική Ιθάκη του στη Levallois του Zdovc! Ας δούμε, όμως, αναλυτικά την ιστορία του και το προφίλ του.

Γεννημένος στις 10/10/1992, στην California, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τις εγκαταστάσεις των LA Lakers και με τη μητέρα του απόφοιτη του UCLA, o Brown μεγάλωσε με το μπάσκετ στις … φλέβες του, βλέποντας αγώνες της αγαπημένης του ομάδας στο Channel 9 και όπως πολλοί άλλοι συνομήλικοι του, παίζοντας με τον πατέρα του στο parking του σπιτιού τους!

Να κάνουμε μια παρένθεση προκειμένου να αναφέρουμε, ότι ο Quentin Brown, πατέρας του Anthony, ήταν παίκτης στο Κολέγιο UC Irvine, χωρίς να κάνει μετέπειτα επαγγελματική καριέρα. Ωστόσο, στο Γυμνάσιο είχε την τύχη να αγωνιστεί σε ένα τοπικό All Star Game μαζί με το «μεγάλο» Magic Johnson, για τον οποίο έχει να αφηγείται μια ιστορία, ότι την πρώτη πάσα που του έδωσε, δεν την κατάλαβε και έτσι κατέληξε να χτυπήσει το κεφάλι του!

Ο Anthony, λοιπόν, έχοντας είδωλο τον Kobe Bryant, είχε ως όνειρο να γίνει επαγγελματίας παίκτης του μπάσκετ και να αγωνιστεί μια ημέρα στους Λιμνάνθρωπους! Η πρώτη του εμπειρία ήταν στο γυμνάσιο Ocean View στο Huntington Beach της California. Εκεί, από την αρχή έδειξε το ταλέντο του και παρέα με το συμπαίκτη του Avery Johnson Jr. (γιος του άλλοτε παίκτη των Spurs, Avery Johnson), οδήγησαν στην junior season του την ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος CIF Southern Section με τον ίδιο να ανακηρύσσεται παίκτης της χρονιάς, έχοντας 14 pts και 6 rebs μ.ο..

Για να καταλάβετε την επίδραση του στο High School, λίγα χρόνια αργότερα μπήκε στο HoF του γυμνασίου, ενώ και η φανέλα του αποσύρθηκε ως ένδειξη αναγνώρισης της αξίας και συνεισφοράς του! Το καλοκαίρι του 2010 ο Brown ήταν ένας 4-star recruit, ο 7ος καλύτερος SF στη χώρα και 41ος ανεξαρτήτως θέσης.

Ενώ πολλά Κολέγια του προσέφεραν υποτροφία, εκείνος επέλεξε το φημισμένο (κυρίως για ακαδημαϊκούς λόγους) Stanford, για να συνδυάσει το μπάσκετ με τις σπουδές. Να πούμε ότι εκείνη την εποχή, προπονητής στους Cardinals, ήταν o Johnny Dawkins, πατέρας του Aubrey, τον οποίο είδαμε στο προηγούμενο Radar! Ο Brown ξεκίνησε ως freshman να έχει ρόλο σε μια ομάδα με μέτριο υλικό, από πλευράς ταλέντου, που μεταξύ των κορυφαίων της παικτών, ήταν ο γνωστός μας (από το πέρασμα του από την ΑΕΚ), Josh Owens. Το τέλος της χρονιάς τον βρήκε μέλος της καλύτερης 5αδας freshmen για την Pac-12. Αγωνίστηκε σε 30 παιχνίδια (12 ως βασικός), έχοντας 24’ μ.ο. χρόνο συμμετοχής και 8.7 pts (70.9% στις βολές, 41.7% στα σουτ εντός παιδιάς και 35.3% στα 3ποντα), 3.2 rebs, 0.7 asts, 0.5 κλεψίματα και 1 λάθος ανά αγώνα. Μάλιστα το καλοκαίρι ήταν στο ρόστερ της U-19 USA Team, η οποία συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, καταλαμβάνοντας την 5η θέση.

Η επόμενη περίοδος βρήκε το Stanford να ενισχύεται με τον πρωτοετή Chasson Randle (ex-Real) και τον Brown να μοιράζεται τη θέση 3 με τον Josh Huestis (ex-Bayern). Παρόλο που οι Cardinals αποκλείστηκαν στα προημιτελικά του τουρνουά της περιφέρειας Pac-12, δίχως να καταφέρουν να πάρουν εισιτήριο για το NCAA Tournament, δέχθηκαν πρόσκληση για το National Invitational Tournament (χαμηλότερης σημασίας, όπου συμμετέχουν 32 ομάδες, που δεν κατάφεραν να μπουν στις 64 καλύτερες), το οποίο κατέκτησαν, νικώντας εύκολα τη Minnesota στον τελικό, με 75 – 51, στο MSG. Ο Brown ως sophomore δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει, μένοντας στα στάνταρ της freshman season του. Αγωνίστηκε σε 37 παιχνίδια (17 ως βασικός), με 24’ χρόνο συμμετοχής μ.ο. και «μετρώντας» 8 pts (62.5% στις βολές, 39.7% στα σουτ εντός παιδιάς και 35.3% στα τρίποντα), 3.9 rebs, 1 ast, 0.6 κλεψίματα και 1.3 λάθη ανά αγώνα.

Και ενώ η junior season του, αναμενόταν με ανυπομονησία, για έναν παίκτη, ο οποίος ήθελε ένα «κλικ» για να πάρει … τα πάνω του, ο Brown στάθηκε άτυχος, εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού στο γοφό. Αναγκάστηκε να περάσει την πόρτα του χειρουργείου και να δηλώσει εκείνη τη χρονιά ως red shirt. Ευτυχώς για τον ίδιο, η αποκατάσταση πήγε καλά και από τη στιγμή που ήταν υγιής, δούλεψε σκληρά, αντί να τα παρατήσει και έτσι θα εμφανιζόταν αναγεννημένος την περίοδο 2013 – 14.

Το Stanford, που είχε στερηθεί τις υπηρεσίες ενός σημαντικού παίκτη, όπως ο Brown, την προηγούμενη σεζόν, είχε την ευτυχία πλέον να διαθέτει ποιοτικό ρόστερ, όπου υπήρχαν επίσης οι έμπειροι Chasson Randle, Josh Huestis και ο μελλοντικός ΝΒΑ-er, Dwight Powell! Ο Brown μπήκε στα παρκέ … άλλος παίκτης, αποτελώντας τον ηγέτη των Cardinals και καταφέρνοντας στο τέλος της σεζόν να ανακηρυχθεί ως ο πιο βελτιωμένος παίκτης για την περιφέρεια. Όμως το σημαντικό ήταν ότι η ομάδα, αποκτώντας ρυθμό, κατάφερε (παρά την ήττα στον ημιτελικό της Pac-12 από το UCLA) να φθάσει μέχρι το Sweet Sixteen του NCAA Tournament, αποκλείοντας το New Mexico και το Kansas στους δύο πρώτους γύρους.

Όμως το εμπόδιο του Dayton στάθηκε ανυπέρβλητο και μετά την ήττα με 72 – 82, η πορεία του Stanford έλαβε τέλος. Πάντως ο Brown έδειξε μεγάλη βελτίωση σε όλους τους τομείς, έχοντας τα καλύτερα νούμερα της καριέρας του μέχρι τότε! Αγωνίστηκε σε 36 παιχνίδια (35 ως βασικός) με 33.5’ χρόνο συμμετοχής μ.ο., «μετρώντας» 12.3 pts (78.5% στις βολές, 47.5 % στα σουτ εντός παιδιάς και 45.3% στα τρίποντα), 5 rebs, 0.8 κλεψίματα και 2.1 asts για 1.9 λάθη ανά αγώνα.

Μπαίνοντας στη red shirt senior season του και έχοντας ήδη πάρει το πτυχίο του στον κλάδο της Επικοινωνίας, συνέχισε τις σπουδές του με Master στα Media, δείγμα ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που «διψούσε» και για παιδεία. Παρόλα αυτά, η χρονιά δε θα ήταν το ίδιο καλή για τους Cardinals, οι οποίοι έχοντας χάσει τους Huestis και Powell, είδαν τη front line τους να αποδυναμώνεται (παρά την παρουσία του freshman Reid Travis – περσινό RPG Radar). Για άλλη μια χρονιά η ομάδα θα είχε μέτρια παρουσία στην Pac-12, μένοντας εκτός στα προημιτελικά από την Utah, γνωρίζοντας βαριά ήττα, ενώ το χάπι θα «χρυσωνόταν» με την κατάκτηση του ΝΙΤ, αυτή τη φορά απέναντι στο Miami (νίκη στην παράταση με 66 – 64).

Παρόλα αυτά, ο Brown συνέχισε τις «υψηλές πτήσεις» του, εδραιώνοντας τον εαυτό του ως έναν από τους καλύτερους 3&D small forwards στις ΗΠΑ, χάρις στην ικανότητα του στο σκορ και στο μακρινό σουτ, μη παραβλέποντας παράλληλα τα αμυντικά του καθήκοντα (μάλιστα συνήθως μάρκαρε τον καλύτερο περιφερειακό παίκτη της αντίπαλης ομάδας). Σε 37 παιχνίδια (36 ως βασικός) είχε 35.7’ μ.ο. χρόνο συμμετοχής με 14.8 pts (79.5% στις βολές, 43.1% στα σουτ εντός παιδιάς και 44.1% στα τρίποντα), 6.9 rebs (career high), 0.8 κλεψίματα και 2.5 asts για 1.9 λάθη ανά αγώνα.

Ήταν πια προφανές ότι έβαζε ισχυρή υποψηφιότητα για μια θέση στο draft, με ομάδες όπως οι Celtics, που έψαχναν καλό μακρινό σουτ από τον πάγκο, να τον έχουν στα υπόψιν τους! Ωστόσο, αυτή τη φορά η τύχη θα του χαμογελούσε διάπλατα, καθώς τη βραδιά της διαδικασίας του draft, θα άκουγε το όνομα του στις αρχές του 2ου γύρου (#34), χωρίς καν να το περιμένει (τον έψαχναν εκείνη την ώρα για να ανέβει στο pontium, καθώς μιλούσε στο κινητό τηλέφωνο), από τους αγαπημένους του Lakers! Ένα όνειρο ζωής θα γινόταν αληθινό, με τον Brown να είναι πάνω από παίκτες όπως ο Richaun Holmes, o Joe Young και o Josh Richardson, σε ένα draft με ερυθρόλευκη απόχρωση (στο 59 ο Δημήτρης Αγραβάνης)!

Ο Walton δήλωνε ενθουσιασμένος με την επιλογή για την ομάδα του και σε ένα ρόστερ μέτριο (η επικείμενη σεζόν 2015 – 16 θα ήταν η τελευταία του Kobe) με εμφανή τη διάθεση για rebuilding, σκόπευε να δώσει στον Brown το ρόλο του πλάγιου, που θα έρχεται από τον πάγκο να δίνει λύσεις με το καλό μακρινό του σουτ και να ανοίγει το γήπεδο, έχοντας στο πλάι του έναν άλλο ελπιδοφόρο rookie, τον D’Angelo Russell! Εξάλλου οι Lakers είχαν … μπουχτίσει τα προηγούμενα χρόνια από βετεράνους «παγκίτες» όπως ο Wesley Johnson (ex-Παναθηναϊκός), οι οποίοι προσέφεραν ελάχιστα.

Ο Brown θα ξεκινούσε ενθουσιασμένος για τη νέα του εμπειρία, έστω και αν τα βρήκε στην αρχή δύσκολα από τις laser πάσες του Russell, θυμίζοντας τον πατέρα του, ως συμπαίκτη κάποτε με τον Magic! Ωστόσο η σεζόν θα εξελισσόταν ακόμη χειρότερα… Παρά τη στήριξη και εμπιστοσύνη που έλαβε στην αρχή της περιόδου, η αστάθεια του και η αδυναμία να μεταφράσει στο ΝΒΑ αυτά που έκανε καλά στο Κολέγιο (σουτ, άμυνα, ριμπάουντ), σιγά, σιγά του στέρησε χρόνο, ενώ θα κατέληγε στην D-League στη θυγατρική των Lakers, τους D-Fenders. Σε 29 παιχνίδια στο ΝΒΑ (11 ως βασικός!) είχε 4 pts (85% στις βολές, 31% στα σουτ εντός παιδιάς και 28.6% στα τρίποντα), 2.4 rebs, 0.5 κλεψίματα και 0.6 ast για 0.5 λάθη μ.ο. Στην τότε D-League αγωνίστηκε σε λίγα παιχνίδια (7) έχοντας 14.6 pts και 4 rebs μ.ο.

Ενώ την επόμενη περίοδο, ο Brown υπολογιζόταν κανονικά, στα τέλη του Οκτώβρη και λίγο πριν την έναρξη της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ, ο Walton κλήθηκε να πάρει μια δύσκολη «επαγγελματική» απόφαση, όπως χαρακτήρισε σε συνεντέυξεις του αργότερα. Οι Lakers χωρίς τον Kobe, μετά από πολλά χρόνια, με αρκετούς νεαρούς παίκτες, ήταν απαραίτητο να προσθέσουν veteran leadership στα αποδυτήρια και το «μάρμαρο το πλήρωσε» ο Brown, χάνοντας τη θέση του από τον Metta World Peace ή Artest, πείτε τον όπως θέλετε.

Παρά την πίκρα του, ο ίδιος δήλωσε ότι κατανοούσε τους λόγους της απόφασης και δεν κράταγε κακία σε κανέναν. Μάλιστα επελέγη στο νούμερο 1 του draft της G League, από τους Erie Bayhawks, που στο πρόσωπο του έβλεπαν τον ηγέτη τους! Ο Brown δε διέψευσε τις προσδοκίες, ξεκινώντας «αφιονισμένος» τη χρονιά και σκοράροντας κατά ριπάς (29 pts μ.ο. στους πρώτους αγώνες)! Δεν άργησε να βρει βραχυπρόθεσμο συμβόλαιο στο ΝΒΑ, με τους ΝΟ Pelicans να του δίνουν την ευκαιρία να αγωνιστεί σε 9 παιχνίδια με 3.8 pts και 2.9 rebs μ.ο. Ωστόσο, έκλεισε τη χρονιά ξανά στην G League, έχοντας συμμετοχή συνολικά σε 24 παιχνίδια με 20.3 pts (80.8% στις βολές, 46.6% στα σουτ εντός παιδιάς και 46.7% στα 3ποντα), 5.4 rebs, 1 κλέψιμο και 3.1 asts για ισάριθμα λάθη μ.ο.

Όπως παρατηρείτε από τα νούμερα, ο Brown κατάφερε ξανά, μετά τις 2 τελευταίες του χρονιές στο Κολέγιο, να είναι αποτελεσματικός πίσω από τα 7.25 μ., ενώ παράλληλα θα προσέθετε νέα στοιχεία στο παιχνίδι του, σε μια προσπάθεια να εξελιχθεί σε ένα είδους point forward, με μέτρια πάντως επιτυχία, καθώς φάνηκε επιρρεπής και στο λάθος. Την επόμενη σεζόν (2017 – 18) θα υπέγραφε 2-way contract με τους Timberwolves, οι οποίοι στο πρόσωπο του έβλεπαν ένα καλό back up των Muhammad και Jimmy Butler. Ωστόσο, ο Βrown θα αγωνιζόταν μόλις σε 1 παιχνίδι στο ΝΒΑ και θα πέρναγε όλη τη χρονιά στους Iowa Wolves, με συμμετοχή σε 45 παιχνίδια, στα οποία είχε 19 pts (79.7% στις βολές, 46% στα σουτ εντός παιδιάς και 40.4% στα τρίποντα), 4.8 rebs, 0.7 κλεψίματα και 3.6 asts για 2.8 λάθη μ.ο. (βελτιώνοντας το δείκτη ασίστ / λαθών).

Την επόμενη σεζόν, αφού δεν κατάφερε να βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ (ήταν στην Pre season με τους Sixers), θα έπαιρνε την απόφαση να περάσει τον Ατλαντικό, για λογαριασμό της Partizan, με την οποία όμως αγωνίστηκε λίγο, για άγνωστους λόγους. Τελικά αποχώρησε νωρίς και θα κατέληγε ξανά στην G League, αυτή τη φορά για τους Lakeland Magic, με τους οποίους σε 27 παιχνίδια είχε 12.9 pts (81.1% στις βολές, 41.3% στα σουτ εντός παιδιάς και 34.4% στα τρίποντα), 5.4 rebs, 0.9 κλεψίματα και 2.3 asts για 2.2 λάθη μ.ο.

Το καλοκαίρι του 2019 δεν κατάφερε να βρει ομάδα και θεώρησε ότι η G League δεν είχε πλέον κάτι να του προσφέρει. Ενώ, λοιπόν, ήταν ελεύθερος και ξεκίνησε να εξετάζει προτάσεις ανά τον κόσμο, ένα καλό (για αυτόν) timing άλλαξε το ρου της καριέρας του… Ο απρόσμενος τραυματισμός του Ginyard στη Limoges, σήμαινε ότι η γαλλική ομάδα έπρεπε να «βγει στην αγορά» για 3αρι σκόρερ και κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Βrown! Δίχως να το πολυσκεφθεί, υπέγραψε στη γαλλική ομάδα 2μηνο συμβόλαιο, καταφέρνοντας σε αυτό το μικρό διάστημα να δείξει την κλάση του. Σε 10 αγώνες στο γαλλικό πρωτάθλημα είχε 13.1 pts (88.9% στις βολές, 50.5% στα σουτ εντός παιδιάς και 46.3% στα τρίποντα), 5 rebs, 0.9 κλεψίματα και 2.5 asts για 1.3 λάθη μ.ο., ενώ πρόλαβε να αγωνιστεί και σε 6 παιχνίδια του Eurocup με 8.2 pts (42.9% στα τρίποντα) και 3.2 rebs μ.ο.

Παρόλο που η Limoges επεδίωξε να επεκτείνει το συμβόλαιο του, το ενδιαφέρον για το πρόσωπο του ήταν έντονο και προτίμησε ένα πιο δυνατό πρωτάθλημα, το ισπανικό και τη Fuenlabrada! Ωστόσο, μέχρι να βρει το ρόλο του και να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον, η έξαρση του κορωνοϊού σήμανε και το τέλος της περιπέτειας του στην Ιβηρική, όπου αγωνίστηκε σε μόλις 8 παιχνίδια με 7.4 pts και 3.4 rebs μ.ο. Το περασμένο καλοκαίρι, το όνομα του δεν πέρασε απαρατήρητο και ο Zdovc, προπονητής της γαλλικής Levallois του εμπιστεύθηκε μια θέση στο ρόστερ της ομάδας και ο Βrown τον δικαιώνει, όντας μαζί με τους Michineau, Chikoko και Ginat (ο Rob Gray αποχώρησε νωρίς, με το Σλοβένο προπονητή να μην «τακιμιάζει» μαζί του) οι πρωτεργάτες της καλής πορείας της Levallois μέχρι τους 8 του Eurocup! Σε 33 παιχνίδια μέχρι τώρα για όλες τις διοργανώσεις έχει πολύ καλά νούμερα και συγκεκριμένα 13.5 pts (83.3% στις βολές, 46.6% στα σουτ εντός παιδιάς και 44.7% στα τρίποντα), 4.4 rebs, 0.6 κλεψίματα και 2.8 asts για 2.2 λάθη μ.ο.

Το προφίλ

Μετά, λοιπόν, το ταξίδι στο πλούσιο παρελθόν του Βrown, ας δούμε συνοπτικά, πριν το scouting video, τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του και τη φετινή παρουσία του στη γαλλική ομάδα. Καταρχήν μιλάμε για έναν παίκτη – ορισμό του 3&D wing, με καλό φυσικό πακέτο (άνοιγμα χεριών περίπου 2.10 μ.) και αθλητικότητα σε ανεκτό επίπεδο για την Ευρώπη. Το μεγάλο του προσόν είναι το σουτ εν στάσει (άψογη μηχανική στο jump shot), στο οποίο στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, εμφανίζει σταθερότητα και αποτελεσματικότητα (με μικρές εξαιρέσεις).

Με τη βοήθεια του site Overbasket, αναφορικά με τη φετινή σεζόν του Eurocup (πηγή: http://www.overbasket.com/rsplayers.php?tab=9&year=2020&pcode=009025&cmp=EC ), βλέπουμε ότι η πλειοψηφία των σουτ που παίρνει ο Βrown (46 στα 105 συνολικά) είναι για τρίποντο, με TS% 47.8%! Αντίθετα, είναι παίκτης που πλησιάζει κοντά στο καλάθι για να απειλήσει με drive, αν βρει χώρο και δεν είναι τυχαίο ότι μόνο ποσοστό 18% των πόντων του προέρχεται από κοντινή απόσταση (<1.5 μ.). Σε κάθε περίπτωση ο Brown είναι ένας κλασικός σουτέρ, όπως π.χ. ο Lojeski, ο οποίος ωστόσο έχει παιχνίδι και με την μπάλα στα χέρια, δημιουργώντας κυρίως για τον εαυτό του και λιγότερο για τους συμπαίκτες του, καθώς παραμένει αρκετά επηρρεπής στο λάθος.

Παρόλα αυτά, μιλάμε για ηγετική φυσιογνωμία εντός παρκέ, που δε διστάζει να εκτελεί με επιτυχία προσπάθειες στην crunch time (βλ. απέναντι σε Trento, Buducnost, Partizan), ενώ αποτελεί και «λίρα εκατό» από τη γραμμή του φάουλ. Επίσης, προσφέρει σημαντική βοήθεια στον τομέα των rebs, όπου για παράδειγμα ο Ολυμπιακός τα τελευταία έτη, πλην Παπανικολάου, δεν παίρνει πολλά από τους περιφερειακούς του. Η αδυναμία του, για να μπορέσει να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο, έγκειται κυρίως στην 1on1 άμυνα απέναντι σε εκρηκτικούς αντιπάλους. Ο Zdovc προτιμά σχήματα με τον Chikoko στη θέση του σέντερ και τον Michineau (που δίνει μέγεθος στον άσο), όσο βρίσκεται ο Brown στο γήπεδο, δίνοντας του το μαρκάρισμα ενός Off ball παίκτη συνήθως.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για έναν αρκετά πολυσύνθετο παίκτη επιθετικά, ο οποίος μπορεί να μην είναι point forward (σε ένα τέτοιo σενάριο ίσως να «καεί» στην Euroleague, όπως συνέβη π.χ. με τον Harrison), ωστόσο μπορεί να βοηθήσει σε περισσότερους τομείς από ό,τι ένας τυπικός Off ball shooter. Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο συνδυασμός μεγέθους – μάκρους, συνεισφοράς στα rebs, ικανότητας στο μακρινό σουτ και η ανεκτή του συμπεριφορά στα μετόπισθεν, αποτελούν διαβατήριο για το υψηλότερο επίπεδο και γιατί όχι για μια ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός που, ειδικά αν αποκτήσει τον Dorsey στα guard, ίσως «ψαχτεί» για έναν ξένο back up SF.

Θεωρώ ότι ο Brown αλληλοσυμπληρώνεται ιδανικά σε σχήματα με το McKissic στο 2 και με το Σλούκα στην καθοδήγηση, είτε κάποιον άλλο PG στη 2^nd unit. Σίγουρα είναι νωρίς ακόμη για να γνωρίζουμε την υπόλοιπη στελέχωση, αλλά δεδομένου ότι η ομάδα αναμένεται να κινηθεί για 2 καλούς guards και έναν ψηλό, που θα πλαισιώσει το Martin, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο κομμάτι του μπάτζετ να αναλωθεί σε αυτές τις θέσεις, αν αποφασιστεί και μια έξτρα προσθήκη στο 3 (ανάλογα και της κατάστασης του Παπανικολάου), τότε αυτή η κίνηση θα πρέπει να είναι value for money και με στοιχεία σαν του Brown. Mια αντίστοιχη περίπτωση είναι και ο Daulton Hommes, που είδαμε στην αρχή του φετινού RPG Radar, ο οποίος ακουμπάει και στο 4.

Έχουν πει γι αυτόν

Tim Walsh (Ocean View Athletic Director – after 2015 NBA draft): “Ο Brown είναι ένας «μαθητής» του μπάσκετ. Από το γυμνάσιο μελετούσε το ΝΒΑ και ξέραμε ότι κάποτε θα φθάσει να αγωνίζεται σε αυτό. Ο ενθουσιασμός με την επιλογή του από τους Lakers είναι μεγάλος. Είναι ένας πολύ καλός και ταπεινός άνθρωπος, αξίζει κάθε επιτυχία.”

Johnny Dawkins (Former Stanford Head Coach – after team’s victory against USC in 2014): “Nα σκοράρει κάποιος 30 πόντους σε εκτός έδρας παιχνίδι της Pac-12 – δεν ξέρω πολλούς που το έχουν καταφέρει. Και μην παραγνωρίζουμε την καλή του άμυνα, είναι ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός μας και σήμερα σταμάτησε τον Lacy.”

Luke Walton (Former LA Lakers Head Coach): “Έχω εμπιστοσύνη στον Brown. Του έχω πει, είτε ευστοχήσει σε 50 σουτ, είτε αστοχήσει σε άλλα τόσα, να συνεχίσει να σουτάρει.”