Η ανάβαση στον κοντινό λόφο είναι πάντα μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία διαδικασία που όμως σε αποζημιώνει. Βασική προϋπόθεση να ξεκινήσεις νωρίς το πρωί να διασχίσεις τα σοκάκια του οικισμού, να πεις 30 καλημέρες σε κάθε γιαγιά που σκουπίζει την αυλή της και έπειτα αργά να μπεις στο χωμάτινο δύσβατο μονοπάτι που θα σε ανεβάσει στην κορφή του λόφου. Μετά μένεις εντελώς μόνος. Εσύ, οι σκέψεις σου, ένας καφές, τσιγάρο και φυσικά η απέραντη θάλασσα. Από κάτω σου απλώνεται το Ικάριο πέλαγος και απέναντι ακριβώς το νησί που πήρε το όνομα του από τον νεαρό, έφηβο που πάντα ήθελε να πετάει ψηλά, να είναι ελεύθερος, πρωτοπόρος. Αγνοώντας βέβαια την λογική και τους φυσικούς περιορισμούς του σοφού πατέρα Δαίδαλου. Σε κάθε περίπτωση τελικά έμεινε στην ιστορία ο φιλόδοξος νεαρός Ίκαρος αποκτώντας και δικό του νησί και δική του θάλασσα. Πράγμα που δεν κατόρθωσε ο σοφός πατέρας αν και μέγας μάστορας με μεγαλύτερο δημιούργημα του τον θρυλικό Λαβύρινθο.
Ίκαρος και Δαίδαλος
Και αγαπητοί μου φίλοι, όταν σε μια ιστορία μπερδεύεται ένας περήφανος έφηβος και ένα θρυλικό δημιούργημα – τότε αυτή η ιστορία δεν μπορεί να είναι ένα ερυθρόλευκο παραμύθι. Ο Ίκαρος και ο Δαίδαλος αποτελούν συστατικά στοιχεία του ερυθρόλευκου μπασκετικού DNA μάλλον ορθότερα τα λεξικά, τα Thrilos translate. Ο Δαίδαλος συμβολίζει το παρελθόν, την ιστορία και τις καταβολές μας. Ο Ίκαρος μιλάει στα όνειρα, τις επιδιώξεις, τα ένστικτα και τα απωθημένα μας. Είναι θα λέγαμε ο Δαίδαλος (τα γεγονότα) και ο Ίκαρος (οι επιδιώξεις) το κατάλληλο εργαλείο σε κάθε περίπτωση, για να μπορέσει κανείς να μιλήσει ακόμα και για τον μπασκετικό Ολυμπιακό.
Καθώς, είναι αδύνατο να αντιληφθείς το παρόν χωρίς να ερμηνεύσεις την παρούσα του κατάσταση – ως δυναμικό γεγονός που έρχεται από το παρελθόν του – και ορίζεται από βαθιές δομικές διαδικασίες ετών. Είναι αδύνατο για παράδειγμα να μιλήσεις για την απόδοση του Σλούκα σε ένα παιχνίδι ή σε μια σειρά έστω πέντε παιχνιδιών, χωρίς να έχεις μιλήσει για το «όλον – Ολυμπιακός» και συγκεκριμένα για τον Λαβύρινθο – που βρίσκεται κάτω από το μεγαλειώδες παλάτι που δεσπόζει στα μάτια μας. Και είναι ο Λαβύρινθος του, δημιούργημα του Δαίδαλου. Και είναι ο Δαίδαλος η συλλογική πράξη της ομάδας, οι αποφάσεις κυρίως της διοίκησης. Και είναι ο Λαβύρινθος το αποτέλεσμα, το δημιούργημα και το πεπρωμένο της σημερινής ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού.
Το σημερινό κείμενο του παρατηρητή κάλλιστα θα μπορούσε να τιτλοφορείται:
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι θα έβγαινε πολύ μεγάλος και επίσης αποτελούν και οι ίδιοι πλέον κομμάτι του Λαβύρινθου. Εξάλλου δεν χρειάζεται και κανείς να σκοτώσει τον Μινώταυρο. Ή μήπως πρέπει κατά μία έννοια; Αλλά ας μιλήσουμε για τον Λαβύρινθο λίγο και τα πλάσματα που φιλοξενεί. Δεν ξέρω η Ρώμη σε πόσες μέρες χτίστηκε αλλά ο Ερυθρόλευκος Λαβύρινθος μετράει σχεδόν 15 χρόνια ζωής όσο και οι βασιλείς Αφοί που τον κατασκεύασαν. Σε καμιά περίπτωση δεν έχει αρνητική έννοια. Μια σειρά γεγονότων και καταστάσεων, που συνθέτουν τον Δαίδαλο δημιούργησαν το πολύπλοκο αυτό κατασκεύασμα που αποτελεί ενίοτε φόβο και τρόμο για τους αντιπάλους και άλλοτε δημιουργεί πρόβλημα και στο ίδιο το παλάτι.
Είναι η ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού, υπό την ηγεσία των Αδελφών Αγγελόπουλων. Θα μας ακολουθεί όσο υπάρχουν στην ομάδα και θα αποτελεί το σήμα κατατεθέν της εποχής τους. Ο δικός μας λαβύρινθος δεν κατασκευάστηκε απαραίτητα για να φιλοξενήσει τον Μινώταυρο αλλά εν τέλει κατέληξε σε αυτό. Στο τεράστιο, πολύπλοκο, τρομακτικό βασίλειο του Θρυλικού τέρατος του Βασίλη Σπανούλη. Του ιερού πλάσματος, της σύγχρονης δαιδαλώδους εποχής της ομάδας. Δίπλα σε αυτόν χτίστηκε ο λαβύρινθος της ομάδας από τον οποίο ούτε και ο Δαίδαλος καλά καλά δεν ξέρει πώς να ξεφύγει. Ο Λαβύρινθος μας και ο Μινώταυρος κατάπιε πολλές φορές όλη την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια, εξαφάνισε τους καλύτερους αντιπάλους. Σημάδεψε και την μοίρα της ομάδας μας όμως. Πώς να δημιουργήσεις κάτι άλλο από Λαβύρινθο όταν βρίσκεται στην κατοχή σου ένας Μινώταυρος;
Ο Λαβύρινθος
Και ερχόμαστε σιγά σιγά στο τώρα στην φετινή πολύπλοκη ομάδα μας. Το φετινό εγχείρημα είναι το δυσκολότερο των τελευταίων δέκα ετών. Είμαι σίγουρος, δεν έχω αμφιβολία. Θα ήταν εξίσου δύσκολο ακόμα και αν δαπανούσαμε περισσότερα χρήματα και πληρώναμε ακριβότερα συμβόλαια. Ο λαβύρινθος ακόμα και αν τον στόλιζες με τα ακριβότερα σκεύη, λαβύρινθος θα έμενε. Πράγμα όχι απαραίτητα κακό. Το καλοκαίρι σε κάθε περίπτωση έγιναν λογικότατες επιλογές παικτών. Άλλωστε για τους περισσότερους έχουμε ήδη εικόνα και η όποια γκρίνια για την επιλογή τους έχει μειωθεί. O Hassan δείχνει ότι μπορεί να εξελιχτεί σε έναν από τους καλύτερους ψηλούς της διοργάνωσης. Είναι εξαιρετικός στο μισό του γηπέδου και βρίσκεται σε μια μακρά διαδικασία μάθησης να αποδίδει και στην ομαδική άμυνα. Είναι θέμα χρόνου να βελτιωθεί σε όποιο κομμάτι του παιχνιδιού εμφανίζει προβλήματα. Είχα γράψει το καλοκαίρι ότι θα κλάψουμε δύο φορές με δαύτονα, μια φορά με την υπογραφή του και μια φορά όταν θα μας αφήσει για την CSKA. Ο Ellis είναι αυτό που είναι – δηλαδή μια πολύ τίμια λύση στο 5. Έχει όλα τα φόντα να προσφέρει στην ομάδα χωρίς να δημιουργεί προβλήματα. Όπως θα έλεγε και ο Laso σημασία έχει ότι παίζει ΓΙΑ τον Ολυμπιακό. Μεγάλη προσθήκη αποτελεί o Jean Charles Livio. Διαθέτει μάκρος και αποτελεί τον ιδανικό παρτενέρ των παιδιών που παίζουν στο 5 ενώ βοηθά πολύ και τα σχήματα που ξεκινάνε με Σλούκα. Στα θετικά σε ότι αφορά την front line η συνεχής βελτίωση του Vezenkov που φέτος βοηθάει και στο αμυντικό κομμάτι αρκετά. Στα αρνητικά η αδυναμία του Πρίντεζη να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε αμυντική λειτουργία με συνέπεια εκτός ίσως των ριμπάουντ.
Και ερχόμαστε στα δυσκολότερα σιγά – σιγά. Θα ξεκινήσω με την περίπτωση του Παπανικολάου. Νιώθω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε στην ομάδα μας και αξίζει κάθε ευρώ που παίρνει. Σαφώς και υπάρχουν πιο «δανδελένιοι φοργουορντ». Αλλά το μπάσκετ δεν είναι μια αλληλουχία 1vs1. Είναι ομαδικό άθλημα και δεν ψάχνουμε σούπερ παίκτες αλλά κάτι ακόμα σημαντικότερο. Παίκτες πρωταθλητές. Είναι αυτή η σπάνια και περίεργη πάστα αθλητών που μπορούν να βγάλουν το μπάσκετ που ξέρουν σε ένα τελικό ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΈΝΑ. Και αυτό πληρώνεται αδρά. Ο μακαρίτης ο Σάββας Θεοδωρίδης έλεγε ότι δεν θα πήγαινε ποτέ στην Τούμπα να παίξει χωρίς Ανατολάκη.. Εγώ λέω ότι σε F4 θα προτιμούσα έναν Παπανικολάου παρά τους Simon όλου του κόσμου. Δεν μου αρκεί να φτάσω εκεί αλλά πρέπει να μπορώ να κερδίσω εκεί. Άλλωστε έτσι κι αλλιώς παρά τη γκρίνια μας ο Κώστας είναι ένα από τα τελευταία καθαρόαιμα και καλύτερα τριάρια του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Στο να διαμορφωθεί ο φετινός λαβύρινθος, μεγάλη συνεισφορά έχει ο φοβερός και τρομερός Mckissic. Μεγάλη ενέργεια, θέληση στην άμυνα, μέτριο σουτ, δυσκολία με την πολυπρόσωπη άμυνα, αλλά και οργή θεού όταν βρει μισό πήχη διάδρομο. Η άποψη μου για τον παίκτη είναι αρκετά αντιδημοφιλής.
Σε κάποιες στιγμές η παρουσία του είναι απαραίτητη και σε κάποιες καταστροφική. Δεν υπάρχει η λέξη «σχεδόν» για τον Σακιλ ούτε ναι μεν αλλά. Δεν είναι παίκτης των γκρι αποχρώσεων και η παρουσία του στο παρκέ ποτέ δεν είναι ουδέτερη. Ή βοηθάει πολύ την ομάδα ή της κάνει ζημιά. Για αυτό το πώς θα χρησιμοποιηθεί, σε τι χρόνους, καταστάσεις και σχήματα πιστεύω ότι είναι από τις δυσκολότερες αποφάσεις που λαμβάνει ο Μπαρτζώκας φέτος. Φέτος αποτελεί μέλος του πιο επαναχρησιμοποιημένου και κατ’ εμέ αμφιλεγόμενου σχήματος. Δηλαδή αυτό με την παρουσία του ιδίου, του Σλούκα, του Παπανικολάου, του Πρίντεζη και πχ του Hassan. Πολύ κακοραμμένο κουστούμι δείχνει αυτό το σχήμα που τις περισσότερες φορές οδηγεί σε ποστάρισμα από τον Πρίντεζη βγαλμένο από τους πιο σκοτεινούς και υγρούς διαδρόμους του Ερυθρόλευκου Λαβύρινθου. Ακόμα και αν σε αυτό το σχήμα προσθέσουμε ένα άλλο 4αρι ή τον Σπανούλη αντί του Σλούκα δεν αλλάζουν πολλά. Η μπάλα κολλάει, ο αντίπαλος οχυρώνει την ρακέτα, αξιοποιεί τα δυναμικά hedge out, μας δίνει το σουτ αλλά … κυρίως από αυτό το σχήμα λείπει παίκτης μας που να απαγορεύει τη βοήθεια θα πω εγώ. Ο χρόνος θα δείξει και ίσως σε 2-3 μήνες να έχουμε την συνολική εικόνα.
Για τον Harrison δεν θα πω πολλά ούτε για τον Jenkins για διαφορετικούς λόγους. O Jenkins κάνει αυτό που πρέπει να κάνει, μέχρι εκεί που μπορεί και μέχρι εκεί που πρέπει με ότι συνεπάγεται αυτό. Για μένα είναι ένας Παπανικολάου της περιφέρειας. Παίζει ΓΙΑ την ομάδα και στην πορεία της σεζόν αυτό μπορεί να κάνε την θετική διαφορά. Ο Harrison δεν έχει προλάβει να προσαρμοστεί εμφανώς. Βεβαία όπως και ο Jenkins έχουν το μειονέκτημα να βρίσκονται σε κατάσταση τεράστιας βαρυτικής έλξης, αυτή που δημιουργεί η τεράστια μάζα των αστρικών σωμάτων με το όνομα Βασίλης Σπανούλης και Κώστας Σλούκας. Στην υπόθεση ότι ένας τεράστιος πλανήτης πλησίαζε τον δικό μας η βαρύτητα του θα ήταν ικανή να μας αφαιρέσει την ατμόσφαιρα δυσκολεύοντα πολύ την αναπνοή μας. Έτσι και οι συμπαθείς Αμερικάνοι δυσκολεύονται να αναπνεύσουν ίσως δίπλα στους δύο Έλληνες της περιφέρειας. Μένει να δούμε αν έχουν το ειδικό βάρος για να επιβιώσουν σε μία περιφέρεια που μετά τον Law δεν μακροημέρευσε ουδείς Αμερικάνος παρά μόνο η «κατσαρίδα» Βαγγέλης Μαντζαρης. Το παραπάνω ερώτημα ισχύει ειδικά για Harrison ο οποίος τα κάνει σχεδόν όλα σωστά αλλά τα κάνει λίγο και τα κάνει όλα μισό sec πιο αργά. Σαν να σκέφτεται περισσότερο από όσο πρέπει. Και όταν λέω «σκέφτεται περισσότερο από όσο πρέπει» θυμάμαι ακριβώς που πρέπει να καταλήξω.
Στον Σλούκα!!!
Είναι άραγε ο Κώστας ο σύγχρονος Θησέας του μπασκετικού μας Λαβυρίνθου; Θα πρέπει να «σκοτώσει» τον θρυλικό αρχηγό Μινώταυρο;
Ο Θησέας
Βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι ο κόουτς δεν επιθυμεί να αντικαταστήσει τον Μινώταυρο Σπανούλη με έναν άλλον, τον Κώστα Σλούκα. Όλη η φετινή ομάδα όμως ευελπιστεί να αποτελέσει τον πολυπόθητο μίτο της Αριάδνης. Την προσθήκη του Κώστα Σλούκα πρέπει να την δούμε αρχικά σαν αυτό που ακριβώς είναι: Ήρθε στην περιφέρεια μας ένας από τους 2-3 καλύτερους guard της διοργάνωσης. Αυτό ακριβώς. Ναι αλλά ο Σλούκας δεν πατάει καλά στο ξεκίνημα και πάντως δεν αποδίδει σε καμιά περίπτωση ως «κορυφαίος». Υπάρχουν για μένα δύο και μόνο λόγοι, ούτε ένας ούτε τρεις. Ο Κώστας έρχεται από ένα τεράστιο σχολείο. Ουσιαστικά αν και φαίνεται παράδοξο ΤΩΡΑ για πρώτη φορά στα 30 του καλείται να λειτουργήσει ως δάσκαλος και όχι ως μαθητής. Έπαιξε και γενικά λειτούργησε κάτω από την προστασία ενός μεγάλου προπονητή και κλήθηκε να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο μπάσκετ σε μια ομάδα με συγκεκριμένη στελέχωση και συγκεκριμένους ρόλους. Δεν υπάρχει φέτος Vesely ούτε καν πλαϊνός τύπου Datome ούτε καν «δυάρι» τύπου Βogdanovic κλπ. Άλλο ρεπερτόριο άλλοι μουσικοί άλλος μαέστρος. Όταν μιλάμε όμως για τον Κώστα Σλούκα όλα αυτά στην πορεία θα «δέσουν» είναι καθαρά θέμα χρόνου. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι ο Larkin – ο οποίος δεν έπρεπε να ενταχθεί και σε κάνα λαβύρινθο περιωπής – έκανε 12 (ολογράφως ΔΩΔΕΚΑ) μήνες σε EFES να μεταλλαχθεί σε αυτό το κακό συναπάντημα που πλέον βλέπουμε (καλά φέτος μόνο σε μας τράκαρε anyway). Απλά να θυμίσω ότι στον πρώτο του χρόνο ο Ataman ψαχνόταν να τον αντικαταστήσει με τον Teodocic!!! Σε μια έμπνευση βγαλμένη μόνο από τίποτα υγρά όνειρα του Μάνου aka Filman..
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει καθαρά με τον «Μινώταυρο». Δεν υπάρχει τίποτα πιο βέβαιο ότι η Παρουσία (Π κεφαλαίο για έμφαση) του Αρχηγού δυσκολεύει τα πράγματα. Είναι αυτό που ανέφερα νωρίτερα. Ακόμα και o Lebron μαζί με Harden να ερχόταν θα έδειχναν πιο χαμένοι στην αρχή και από αναγνώστη που διαβάζει report του Manolo77 για πρωτάθλημα Κορέας!!. Υπάρχει ΕΝΑΣ λαβύρινθος και ΕΝΑΣ Mινώταυρος. Προφανώς και η προσαρμογή του Σλούκα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να φτάσουμε ψηλά φέτος. Ναι αλλά θα μπορέσει να βρεθεί ένα modus Vivendi στα υπόγεια του Λαβύρινθου; ΟΧΙ δεν θα βρεθεί. Σας λέω αλήθεια. Και τότε; Έχω μια παράξενη θεωρία. Όπως η προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων τείνει να οδηγεί σε λύσεις έτσι και οι λύσεις προκαλούν νέα προβλήματα. Ειδικά για τις ομάδες και το άθλημα ποτέ δεν υπάρχει στατικότατα και ηρεμία. Το μπάσκετ «κινείται». Η εγρήγορση φέρνει δουλεία και η δουλεία φέρνει ιδέες και τρόπους.
Θα βρισκόμαστε πάντα φέτος σε μια κατάσταση αεροδυναμικής αστάθειας με άλλο κέντρο βάρους και άλλο κέντρο άντωσης. Αλλά μαντέψτε! αυτό είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των κορυφαίων μαχητικών αεροσκαφών. Αυτή η ανισορροπία τους προσδίδει την τεράστια δυνατότητα ελιγμών. Θα είμαστε ένας πιθανότατα ελαφρώς μπερδεμένος αλλά επικίνδυνος αντίπαλος και ένα δύσκολο αίνιγμα. Κρατήστε το αυτό για τα play off .. αν φτάσουμε – που θα φτάσουμε εκεί μπορεί και αυτή η «δημιουργική ασάφεια» της φετινής ομάδας να μας βγει σε καλό.
Για μένα το θέμα είναι ο Σλούκας να σταματήσει να σκέφτεται τόσο πολύ και ο Μπαρτζώκας να ΜΗ σταματήσει να σκέφτεται. Ο Μινώταυρος δεν «θα πέσει» και δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος τον Θησέα ούτε υπάρχουν μαγικές λύσεις όπως υπερατού τύπου μίτοι Αριάδνης. Ο Σλούκας να αφήσει το ένστικτο του ελεύθερο και να παίξει όπως νιώθει. Το ένστικτο δεν είναι τίποτα άλλο στην τελική εκτός του ταλέντου και της γνώσης που έχει τόνους και από τα δύο. Ο Μινώταυρος «μυρίζει» τον φόβο των άλλων είτε αντιπάλων είτε φίλων. Μόνο αν σταματήσουμε να τον σκεφτόμαστε ως πρόβλημα θα προχωρήσουμε και θα γίνουμε φίλοι με τον σκοτεινό Λαβύρινθο μας. Η φετινή χρονιά μπορεί να εξελιχθεί σε μια φωτεινή χρονιά.
Αντι επιλόγου – Μινώταυρος
Βρίσκομαι ακόμα στο λόφο και κοιτάζω τον ορίζοντα. Μερικές φορές νομίζω ότι διακρίνω ένα κατάρτι. Βλέπω να κινούνται τα πανιά και προσπαθώ να διακρίνω το χρώμα.. Άσπρα! Δεν θανατώθηκε ο Μινώταυρος ζει ακόμα. Κάθε φορά θα σηκώνω το κεφάλι και θα βλέπω αυτό τον ορίζοντα και κάθε φορά θα περιμένω να βλέπω λευκά πανιά. Πάντα θέλω να ζει ο Μινώταυρος, και στο τέλος να κερδίζει. Να μην υπάρχει Θησέας ούτε μίτος Αριάδνης.. Συνεχίζω να κοιτάω το πέλαγος. Κάνω μια σκέψη ..
Όσο ζει ο Μινώταυρος θα ζει και ο Ίκαρος… Δεν θα είχε φύγει από τον Λαβύρινθο με τον Πατέρα του… Δεν θα είχε πετάξει υπερβολικά ψηλά. Μαζί με τον Ίκαρο θα είναι πάντα ζωντανά τα όνειρα και οι εικόνες μας. Τα βιώματα μας. Το ίδιο το μπάσκετ. Πάντα θα ζει ο Μινώταυρος και πάντα θα κερδίζει. Ουφ! Να και πάλι για άλλη μια φορά ακόμα ένα καράβι με λευκά πανιά.. Σκέφτομαι για μια στιγμή πως βρίσκομαι στο βάθος του Λαβύρινθου. Κοιτάω καλύτερα δεν είναι ένα σκοτεινό υγρό, βρωμερό μέρος. Μοιάζει φιλόξενο παντού έχει κάδρα με κομμάτια από τις ζωές μας. Βλέπω στους τοίχους αγαπημένα πρόσωπα, στιγμές από την ζωή μου. Βλέπω στην άκρη ένα μυθικό πλάσμα. Μα ναι, βλέπω τον «Μινώταυρο»! Δεν φαίνεται καθόλου άγριος ή επικίνδυνος. Πιστός φύλακας στρατιώτης αυτού του τεράστιου οικοδομήματος που έμελε η μοίρα να τον συνδέσει. Δεν δείχνει κουρασμένος, δεν φοβάται, δεν αγριεύει.
Αυτό που είναι ένα κομμάτι ΓΕΝΙΚΑ της ζωής μας. Ο λαβύρινθος που μας μπερδεύει είναι το τεράστιο δώρο από αυτόν για εμάς. Ένα καταφύγιο που όταν το σκάμε από τα υπόλοιπα ΠΑΝΤΑ θα κερδίζουμε. Πάντα θα φροντίζει ΑΥΤΟΣ να κερδίζουμε. Δεν θέλω να τον χάσω ποτέ τον Μινώταυρο. ΘΕΛΩ να ζει για πάντα. Τον πλησιάζω και μου κλείνει το μάτι. Ξέρει!!! Τα πάντα ξέρει πως πρέπει να γίνουν…
