Το παιχνίδι με την Ρεάλ και η σπουδαία εμφάνιση του Ολυμπιακού είναι ένα από αυτά που σε κάνουν να νιώθεις περήφανος ως οπαδός της ομάδας. Δεν είναι τόσο η νίκη και η διαφορά όσο ο τρόπος, το πάθος και ο χαρακτήρας που έδειξε όλη η ομάδα σε ένα παιχνίδι χωρίς αύριο. Στο προηγούμενο post είχα αναφερθεί στο ζήτημα της ηγεσίας και πόσο σημαντικό να βγουν μπροστά οι ηγέτες της ομάδας – και όπως απεδείχθη ήταν όλοι εκεί.
Τακτικά ο Coach Σφαιρόπουλος που έχει δεχτεί τελευταία μεγάλη κριτική για τις επιλογές του- έκανε 3 σημαντικές αλλαγές στη φιλοσοφία της ομάδας:
- Άνοιξε το τέμπο (75 κατοχές – όπως και στο παιχνίδι με την Ζαλγκιρις 76 κατοχές)
- Άφησε για μεγάλο χρονικό διάστημα την 4αδα Μάντζαρη, Σπανούλη, Παπανικολάου και Πρίντεζη μέσα στο γήπεδο – από τους οποίους πήρε 62π. (αλλά κυρίως εμπειρία και σωστές επιλογές σε κρίσιμες φάσεις)
- Εμπιστεύτηκε για 2ο συνεχόμενο παιχνίδι το μακρινό σούτ (11/23)
- Και τέλος δικαιώθηκε στο πιο κρίσιμο σημείο της σαιζόν για την στήριξη του στον Μάντζαρη που σαν σεληνιασμένος έβαλε 6/6 τρίποντα όταν μέχρι το ΤΟΠ16 είχε 7/23 και 0/7 στα 6 τελευταία ματς
Αγωνιστικά οι «παλιοί» έδειξαν πως παραμένουν στο υψηλότερο επίπεδο και έχουν αυτή τη χημεία μεταξύ τους που βγάζει εμπιστοσύνη και ενέργεια και παρασύρει την υπόλοιπη ομάδα και την εξέδρα. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν σημαντική η προσφορά και των ψηλών (κυρίως του Warrick στο πρώτο ημίχρονο) που έδωσε λύσεις επιθετικά και με προσωπικές φάσεις αλλά και του Χάντερ που στο 2ο ημίχρονο ήταν ο Οθέλο των μεγάλων παιχνιδιών. Το δυναμό αυτής της ομάδας παραμένει ο Χάκετ ο οποίος όταν μπαίνει τους κάνει όλους να τρέχουν στο ρυθμό του σε επίθεση και άμυνα!
Τέλος σημαντική ήταν και η διοικητική παρουσία δίπλα στην ομάδα όλες αυτές τις ημέρες αλλά και διάφορες ενέργειες αποφόρτισης που έγιναν με τους Αφους να συμμετέχουν σε φιλανθρωπικό αγώνα και να έχουν για προπονητές τους Σπανούλη και Μάντζαρη.
Όλοι λοιπόν έκαναν ότι έπρεπε και η αισιοδοξία επέστρεψε αλλά παρόλα αυτά δεν έχει αλλάξει και τίποτα στον τελικό στόχο – του πλέον 2/2 . Αν δεν κερδίσουμε την Κίμκι οι πιθανότητες πρόκρισης θα είναι ελάχιστες. Έτσι λοιπόν περνάμε από τον τελικό στο ΣΕΦ στο τελικό στη Μόσχα όπου και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια ομάδα που αν κερδίζει παραμένει στο κόλπο της πρόκρισης. Η Κιμκι έχει καλό υλικό (το ακριβότερο ρόστερ στη Euroleague φέτος) και πρόσφατα άλλαξε προπονητή άρα δεν μπορείς εύκολα να την διαβάσεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι πως εμείς θα έρθουμε αντιμέτωποι με τις φετινές αδυναμίες μας (το επιθετικό μπλακ ουτ εκτός έδρας, και να περιορίσουμε το 3π του αντιπάλου) και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η ομάδα θα πάει πληγωμένη στο παιχνίδι αυτό αφού εκτός της γνωστής απουσίας του Λοτζέσκι ο Μιλουτίνοφ έμεινε εκτός λόγω γαστρεντερίτιδας και οι Χάκετ, Χάντερ έχουν προβλήματα τραυματισμών από τα τελευταία παιχνίδια με Ρεαλ και Αρη.
Οι περισσότεροι σκέφτονται τον περιορισμό των Σβεντ και Ραις αλλά εγώ ανησυχώ περισσότερο για την άμυνα στη θέση 3 & 4 (Χονεικατ και Μόνια) σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούμε καλή εμφάνιση αλλά και τύχη απόψε …
«Can we say we believe in something more than fate? ‘Cause the game, the one we play kills everything»
Painting of this post: Fortuna II
http://www.touchofart.eu/en/Karol-Bak/kba40-Fortuna-II/
