Ψάχνοντας να βρω ένα τίτλο για το χθεσινό παιχνίδι, το μυαλό μου είχε κολλήσει σε εκείνο το γραφικό ποδοσφαιρικό…το οποίο ελαφρώς παραλλαγμένο θα μπορούσε να είναι: η EuroLeague είναι μια διοργάνωση που αγωνίζεται ενας βελτιωμένος Ολυμπιακός και στο τέλος κερδίζουν (πάντα;) οι Γερμανοί. Όπου Γερμανοί, βάλτε μια συγκεκριμένη 5αδα (Lo, Lucic, Barthel, Zipser, Monroe), οι οποίοι όχι μόνο μονοπώλησαν σε λεπτά συμμετοχής (περίπου 30 έκαστος) αλλά πέτυχαν και το 92% των πόντων των Βαυαρών (78 από τους 85!). Το συγκεκριμένο στατιστικό χαρακτηριστικό κάνει ακόμα πιο εξοργιστικό τον τρόπο με τον οποίο ήρθε το αποτέλεσμα, πνίγοντας στην ουσία οποιαδηποτε αισιόδοξη προσέγγιση μπορούσε να κανει κάποιος για τη χθεσινή εμφάνιση των ερυθρόλευκων του Πειραιά (η αλήθεια είναι πως αρχικά αυτήν την προδιάθεση είχα).
Για να είμαι δίκαιος, η ομάδα έδωσε αφορμές αναφοράς προόδου σε ορισμένα σημεία του 40λεπτου, κυρίως στα ενδιάμεσα δεκάλεπτα, 2ο & 3ο. Η αποκαρδιωτική όμως αντίδραση της στην τελευταία περίοδο, με το απαράδεκτο παθητικό των 30 πόντων, κατακρήμνισε κάθε ψήγμα επισήμανσης μιας σταθερά ανοδικής πορείας που άρχισε να αχνοφαίνεται από την προηγούμενη αγωνιστική στο ματς με τη Zalgiris. Επειδή όμως ακολουθεί απανωτά αγωνιστική και η ανάγνωση του χθεσινού παιχνιδιού είναι τόσο απλή που τελικά (για μας) προκαλεί θυμηδία, αφήνω την ενδελεχή τεχνική ανάλυση για μεθαύριο (Alba) στη χειρουργική ακρίβεια των ειδικών της σελίδας (βλ. Navaho) και θα επιχειρήσω μια πιο εύπεπτη προσέγγιση , επιλέγοντας τη λογική του φιλοσόφου του RPG Figure8. Τι είδαμε λοιπόν στο χθεσινό ματς;
Είδαμε τον Ολυμπιακό να ξεκινάει με τη γνωστή “ελληνική” 5αδα (Σπανούλη, Κόνιαρη, Παπανικολάου, Πρίντεζη, Milutinov) και να μένει από νωρίς πίσω στο σκορ, από μια Bayern που ακουμπούσε συνεχώς τη μπάλα στο χαμηλό post, προκαλώντας συνεχώς φθορά, με τον Monroe κυρίως, τη στιγμή που έπαιζε με ένα και μοναδικό χειριστή (Lo) και τους ερυθρολεύκους να δυσκολεύονται για ακόμα μια φορά να δημιουργήσουν ή να προκαλέσουν ρήγματα σε ένα δάσος από δίμετρα κορμιά (μ.ο πεντάδας 2.05μ) ,καθιστώντας το καλάθι την Γερμανών πιο απροσπέλαστο κι από τεθωρακισμένο Leopard. Και ξαφνικά εμφανίζεται από τον Kemzura μια φουλ αθλητική 5αδα, που δεν είχαμε ξαναδεί μέχρι τώρα, η οποία αποδείχτηκε όχι μόνο ορθολογικά λειτουργική αλλά και αποτελεσματική.
Με Rochestie σε ρόλο δημιουργού, αλλά και εκτελεστή (9π, 6 assists), Παπανικολάου με πολλή ενεργεια και γεμάτη στατιστική, Rubit καθιερωμένο στο 4, Reed στο 5 κι ένα διαστημικό(!) και θρασύ για πρώτη φορά Baldwin (σημείο αναφοράς με 19π, 2ριμπ, 2κλ, 1 ασσιστ, 17 PIR – πρωτος) όχι απλά ανέτρεψαν διψήφια διαφορά εις βάρος τους αλλά και με ορισμένες πινελιές στην επίθεση από Σπανούλη, Paul, Πρίντεζη, Milu, πέρασαν μπροστά μέχρι +12 (55-67 στο 31’). Και πάνω που λέγαμε ότι απλά αρκούσε μια νορμαλ διαχείριση αυτής της διαφοράς στα τελευταία λεπτά, τη στιγμή που έχεις και το momentum , ήρθε η καθίζηση, απόρροια της επιμονής διατήρησης από τον παγκο του συγκεκριμένου σχήματος που έπαιζε συνεχόμενα λεπτά (Baldwin έπαιξε σχεδόν σερί όλο το δεύτερο ημίχρονο) και προφανώς χρειάζονταν φρεσκάρισμα.
Επιπλεόν ανεξήγητο παραμένει για μένα το match up στο τέλος με τον αδυναμο αμυντικά Rochestie πάνω στο Lo, ο οποίος βρήκε χώρο να βάλει μεγάλα σουτ που έγειραν οριστικά τη διαφορά υπέρ της γερμανικής ομάδας, ενώ διάβασε ψύχραιμα και τα missmatch που προέκυψαν μετά τις αλλαγές στην αμυνα, που έπαιξε ο Ολυμπιακός, στα τελευταία λεπτά. Αποτέλεσμα όλου αυτού ένα επι μέρους 30-19 στην τελευταία περίοδο και…καπούτ! Εν περιληψει ο κόουτς Kemzura επέμεινε σε όλο το ματς σε σχήμα με 2 χειριστές (είτε Σπαν-Κονιαρης ή Rochestie-Baldwin), προφανώς για να εξασφαλίσει προϋποθέσεις ρυθμού και δημιουργίας, κάτι το οποιο τελικά δε του βγήκε (12 ασσιστ για 16 λάθη!) και παράλληλα έφερε και το πρώτο DNP του Kevin Punter (η λογική των σχημάτων λέει πως ήταν αγωνιστική επιλογή, αν ήταν κάποιου είδους μήνυμα δε το γνωρίζω).
Αν υπάρχει κάτι που έχω να τον ψέξω (προς τέρψιν των προπονητοφάγων της σελίδας) είναι η αδυναμία του να φθείρει και να κουράσει τον έναν και μοναδικό χειριστή των Βαυαρών (Lo), στέλνοντας του στο τέλος τον Rochestie, τη στιγμή που μπορούσε να δοκιμάσει ένα αντίστοιχο σχήμα με 1 χειριστή lockdown defender, όπως ο Baldwin, και τον Paul στο 2. Μπορεί να έχανε σε δημιουργία και κυκλοφορία αλλά σε κάθε περίπτωση θα απέτρεπε τέτοιο παθητικό. Επειδή όμως δε μου αρέσει να κλείνω κείμενα με ανθρωποφαγία αλλά πάντα με αισιοδοξία, ας ελπίσουμε τα κακως κείμενα να διορθωθούν αύριο και το διπλό που δεν ήρθε στο Μόναχο, δια χειρός Red Emerald, να έρθει στο Βερολίνο.
