Ξεφυσάει ξεθεωμένος, αλλά έχει κάνει κάνει πάλι τα μαγικά του. Είναι απόλαυση να τον βλέπεις να χορεύει, σχεδόν πάνω στην καρότσα, δημιουργώντας χώρο εκεί που δεν τον βλέπει κανείς άλλος. Στοιβάζοντας μαεστρικά τα σακιά που τον «ταΐζαμε» από κάτω, όπως μας υποδείκνυε. Τριανταπέντε τσουβάλια όμορφα στερεωμένα στην διπλοκάμπινη, πάνω από 1.600 κιλά ελαιόκαρπο. Θα έβαζε κι άλλα, μα γονάτισε το αγροτικό. Δένει με δικής του εφεύρεσης κομπολογησιές τα σακιά στο αμάξωμα και αναψοκοκκινισμένος επιμένει ότι δεν πέφτουν έτσι που τα έχει μαγκώσει, αλλά για σιγουριά ας τα δέσει.
-Να σου πω, να μηνύσω στο Νώντα να ’ρθει να φορτώσουμε κ τ’ άλλα;
-Αυτός ήμουνα ‘Σάκο μου, απόκαμα πια.
Και άναψε τσιγάρο.
Ο Γιάννης ο Β., ο καλύτερος στο πόστιασμα* σε όλη την κοιλάδα. Στα καλά του τον περίμεναν όλοι να περάσει να τους τα ποστιάσει, αφού θα κέρδιζαν τον χρόνο. Πλεονέκτημα για όλο το χωριό να έχεις τέτοιον τεχνίτη.
Πέρασαν τα χρόνια κι εκεί που μπορούσε να ποστιάζει ολημερίς, μιλάμε για πολύ ζόρικη εργασία, πλέον κάνει βόλτες και χαρίζει ένα την ημέρα στις συμπάθειές του. Είμαι και στον κατάλογό του ευτυχώς και τυχερός, καθώς ήταν στο χωριό όταν μαζώναμε τις δικές μου.
Όπως λοιπόν μου συμβαίνει, ίσως ανησυχητικά συχνά, με ό,τι και αν ασχολούμαι σκέφτομαι στα κλεφτά τον Ολυμπιακό μας και δη το μεράκι μου, το μπασκετικό μας τμήμα. Να, τον Γιάννη τον Β. μου θυμίζει ο αγαπημένος Γιώργος ο Πρίντεζης, ο καλλιτέχνης του ποσταρίσματος, ο καλύτερος σε όλη την Ευρώπη. Είναι απόλαυση να τον βλέπεις να χορεύει σχεδόν κάτω από την ρακέτα, δημιουργώντας χώρο εκεί που δεν το περιμένει κανείς, στοιβάζοντας μαεστρικά τα καλάθια εκμεταλλευόμενος τις «μπάλες» που τον ταΐζει η υπόλοιπη ομάδα. Είναι σκληρή η θέση και επιβαρύνει ο τρόπος που παίζει, έχει φάει πολύ ξύλο.
Ο Γιώργος, αντίθετα με τον Γιάννη τον Β. που έκανε σύμφωνα με τα κοτσομπολιά του χωριού “έκλυτη” ζωή, κάθε χρόνο προπονούταν σκληρά τα καλοκαίρια, έβαζε νέα στοιχεία στο παιχνίδι του. Εντάξει, κουραζόταν στηρίζοντας με χαρά την Εθνική, αλλά στις αρχές των αγωνιστικών περιόδων εμφανιζόταν κάθε χρόνο και καλύτερος. Όμως χωρίς υποστήριξη έσκαγε… Παλιότερα, το 2016, έβλεπες να κουράζεται από τον Μάιο, το 2017 από τον Απρίλη, το 2018 από τον Μάρτη, πέρυσι από τον Φλεβάρη… συν το ηχητικό. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως τον οργανισμό και τις εσωτερικές του ισορροπίες, που δεν επέτρεψαν να υπάρχει από το 2015 κ μετά αξιόπιστο δεύτερο 4άρι πίσω του. Πέρασαν τα χρόνια, έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στα παρκέ.
Φέτος μου δίνει την εντύπωση ότι πλέον κουράζεται από την αρχή της χρονιάς, ακόμα και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι. Δεν φαίνεται να μπορεί να κάνει δύο συνεχόμενα καλά παιχνίδια σε ένταση. Δηλαδή αν δεν είχαμε το #ΜέχριΤέλους θα είχε φανεί ευκρινέστερα θεωρώ. Tο ένα βαριά δύο παιχνίδια την εβδομάδα έχει κάπως μετριάσει το φαινόμενο.
Αυτά σκεφτόμουνα στο λιοτριβιό το βράδυ που έβγαζα το λάδι, πότε πότε άνοιγα να δω την μάλαξη της ελαιόμαζας και έκανα γκριμάτσες τάχα μου ότι καταλαβαίνω από αυτά που βλέπω**, ενώ ήθελα μόνο μια δυο τζούρες της απίθανης ευωδίας. Και επανήλθε στο μυαλό μου μια πρωτύτερη σκέψη που έκανα, κατά την διάρκεια της συγκομιδής.
Ήμουνα από τους πρόμαχους του παραδοσιακού ραβδίσματος με την τέμπλα*** και είχα γίνει σχετικά καλός σε αυτό, ενώ υπάρχουν αρκετοί πρωταθλητές της φάσης, που γνωρίζουν την τέχνη να ραβδίζεις δεξιοτεχνικά τα δέντρα και τις κλάρες. Πρέπει (όπως ίσως μπορεί να επιβεβαιώσει ή να συμπληρώσει ο πεπειραμένος ραβδιστής @Crimson Rebel) να μην τραυματίζεις κατά το δυνατόν το δέντρο και ιδιαίτερα τον καρπό, να είσαι ταχύς στο ξεκάρπισμα του δέντρου, να αφήνεις ελάχιστο καρπό αμάζωτο**** και να μπορείς να ραβδίζεις αλύπητα όλη μέρα για μέρες χωρίς να κουράζεσαι. Μέχρι να μάθω τα βασικά στην δεύτερη-τρίτη μέρα αχρήστευα το χέρι μου και ήμουν ικανός μόνο για να σύρω τα πανιά.
Πλέον όμως αν έχεις πάνω από 30-40 ρίζες ελιές, δε συμφέρει να μην έχεις, να μη νοικιάσεις έστω μαζί με τα μεροκάματα, ηλεκτρικά ραβδιστικά για τα ελαιόδεντρα και ραβδιστικό πάγκο για τις κλάρες. Είναι δυσθεώρητη η διαφορά ταχύτητας που επιτρέπουν οι νέες μέθοδοι. Ένας μάστορας ραβδιστής, θα ξεκινήσει με καλό ρυθμό κοιτώντας στα μάτια τα ραβδιστικά, αλλά γρήγορα θα μείνει πίσω, πολύ πίσω, ειδικά όταν μιλάμε για κλάρες. Ένας αληθινός γνώστης, με το που πάρει το κολλάι του εργαλείου, θα κάνει ποιοτική, εκτός από ταχύτατη, εργασία, καθώς ξέρει την ουσία, την φιλοσοφία με την οποία πρέπει να ραβδίσεις.
Έτσι λοιπόν κι ο μέγιστος Βασίλης Σπανούλης. Μιλάμε για πρωτομάστορα «ραβδιστή», με ικανότητα να ραβδοκοπά ταχύτατα τις αντίπαλες άμυνες, μέχρι να τις ξεκαρπίσει τελείως, παίρνοντας πόντους για τον ίδιο αλλά κι όλη την ομάδα μέσω των ασσίστ. Το έκανε ακούραστα και με συνέπεια για χρόνια, με πολλά ματς στη σεζόν. Χρησιμοποιούσε την παραδοσιακή τεχνική, το «κεντρικό πικενρολ» και λιάνιζε τις αντίπαλες ομάδες, θα λέγαμε τους έβγαζε το λάδι. Όμως δεν γίνεται να συνεχίσει έτσι πλέον, πρέπει να βρεθούν νέα εργαλεία και τεχνικές. Και αν υπάρχουν λίγες ακόμα άμυνες σαν 40ριζα λιοστάσια που εντάξει, τις κουμαντάρεις με την τέμπλα κι ό,τι έκανες τόσο καιρό, πλέον οι περισσότερες ομάδες διαθέτουν πολλή, πολύ περισσότερη βασικά, αθλητικότητα και δεν μπορείς πλέον να τις ραβδίζεις έτσι εύκολα με τα παραδοσιακά κόλπα. Άρα πρέπει να εξοπλιστείς με νέα εργαλεία, κάποια διαφορετικά συστήματα, μια άλλη ροή στην επίθεση.
Ο Ολυμπιακός μας λοιπόν, εδώ και κάποια χρόνια, έβγαζε σε ικανές ποσότητες σταθερά υψηλής ποιότητας ελαιόλαδο, εξαιρετικά παρθένο, με χαμηλή οξύτητα και μάλιστα με εξαιρετικά υψηλή απόδοση, καθώς το πετύχαινε με λίγο σχετικά ελαιόκαρπο (μπάτζετ). Κάποιες σοδειές μάλιστα είχαμε παγκόσμιας (νταξ’, εκτός ΝΒΑ) κλάσης αποτέλεσμα, με εξαιρετικά χαμηλά οξέα (αντίστοιχα θα λέγαμε Drt), υψηλές φαινόλες και στερόλες (π.χ. Οrt) και άρωμα βοτάνων και φρούτων (ας πούμε τίτλοι και τελικοί EL). Όσο όμως χαμηλά και να ήταν τα υπεροξείδια (η φθορά στον χρόνο) όλο αυτό το διάστημα, έχει έρθει το πλήρωμα των καιρών.
Οι πρωτομάστορες Ραβδιστής Σπανούλαρος και Ποστιαστής Πριντέζαρος δεν είναι πια οι με διαφορά καλύτεροι της EL. Έχουν ακόμα την δυνατότητα να ντροπιάσουν οποιονδήποτε στη μέρα τους, αλλά οι μέρες αυτές θα είναι μετρημένες και δεν φτάνουν για να μαζώσουμε όλη την σοδειά, γρήγορα και σωστά, ώστε να συνεχίσουμε να παράγουμε το απαράμιλλο ελαιόλαδό μας. Χρειαζόμαστε και νέους να τραβήξουν το ζόρι του μεροκάματου και, έστω, κάποιες από τις νέες τεχνικές που έχουν πλέον υιοθετήσει όλοι οι πρωτοπόροι, αφήνοντάς μας πίσω. Οι πρωτομάστορές μας μπορούν να έρχονται, σχηματικά, με τον φραπέ στο χέρι φρέσκοι, όπως ο Γιάννης ο Β., όταν έχουμε φτάσει στο τέλος, στο όριο ή όταν απλά χρειαζόμαστε το κάτι διαφορετικό από έναν μάστορα του είδους. Να σπέρνουν τον τρόμο στους αντιπάλους για όσο αντέχουν, ένα πόστιασμα ασήκωτο για την αντίπαλη άμυνα, ένα ράβδισμα με το ηλεκτρικό που να ξεγυμνώνει τον αντίπαλο.
Η ομάδα έχει να δώσει, και αυτό φαίνεται με την βελτίωση που έχει δείξει το τελευταίο διάστημα. Το λιοστάσι είναι καλό, πρέπει να το καλλιεργήσουμε σωστά για να πάρουμε το λαδάκι μας στην ποιότητα (εμφανίσεις) που του αξίζει και στην ποσότητα (νίκες) που μπορεί. Το ελαιόλαδο που είναι η βάση της διατροφής μας. Οι νίκες είναι η βάση της διάκρισης του Θρύλου μας. Ας ξαναφτάσουμε στα πρότυπα που έχουμε εμείς οι ίδιοι συνηθίσει. Δεν θα γίνει άμεσα, αλλά όσο πάμε προς την σωστή κατεύθυνση, αργά ή γρήγορα θα έχουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε.
Σημειώσεις
*Πόστιασμα: Η διαδικασία, ή η τέχνη στην περίπτωση του Γιάννη Β., της τοποθέτησης των σακιών με τον ελαιόκαρπο, μετά την συγκομιδή, στο μεταφορικό μέσο ώστε να μεταφερθεί στο ελαιοτριβείο. Ο καλός ποστιαστής κερδίζει από ένα εώς περισσότερα αγώγια σε κάθε λιοστάσι, πολύτιμη εξοικονόμηση χρημάτων και κυρίως χρόνου, ώστε να πάρεις καλή προτεραιότητα στο λιοτριβειό. Το να μικρύνεις, όσο γίνεται. το χρονικό διάστημα μεταξύ της συγκομιδής και της έκθλιψης του ελαιόκαρπου, είναι κρίσιμο για την ποιότητα του ελαιολάδου.
** Πλέον βέβαια από το σχετικό χρώμα υπολογίζω εμπειρικά την απόδοση. Υπολόγιζα 17%, ήρθε 16,8%, όχι άσχημα για αρχές Νοέμβρη.
*** Ραβδί που χρησιμοποιείται για το χειρωνακτικό ράβδισμα των ελαιόδεντρων. Πρέπει να είναι λεπτό, ανθεκτικό, ελαφρύ, ιδανικά ελάχιστα κυρτό κ σχετικά ελαστικό. Ανάλογα την περιοχή διαλέγουν και άλλο δέντρο από το οποίο το κόβουν.
**** Αν και η παράδοση λέει ότι πρέπει να αφήσεις ικανό καρπό για να «φάει κι ο κόσσυφας»
