Η εικόνα που έχω για τον Μπαρτζώκα είναι να βρίσκεται ξαπλωμένος σε ένα σαλόνι σε εκκωφαντική ησυχία, ασάλευτος, κι ένα κουνούπι να διαταράσσει την ψυχική του ισορροπία, να βουίζει στα αυτιά του, να τον αποτρελαίνει ολοσχερώς μέχρις ότου σηκώνεται και με ρομποτικές κινήσεις προσπαθεί να το εξοντώσει, αλλά μάταια, καθότι το κουνούπι δεν υφίσταται, είναι απλά ένα βασανιστικό αποκύημα του μυαλού του.
Την αντίστοιχη εικόνα για τον Σφαιρόπουλο την έχω περιγράψει σε παλαιότερο post. Εντάξει, ίσως όχι τόσο γλαφυρά. Φταίει που στα μάτια μου ο ΓΣ δεν είναι τόσο μυθιστορηματικός σαν περσόνα.
Για τον Ivkovic είχα πάντα σεβασμό, από πολύ μικρός – πριν καν αρχίζω να καταλαβαίνω τα βασικά, χωρίς να ξέρω τότε το γιατί. Ίσως επειδή ήξερα πως με αυτόν είχαμε πάρει το μοναδικό ευρωπαϊκό της ιστορίας μας. Ίσως πάλι λόγω παρουσιαστικού: Ο Ivkovic είναι λες και ήταν πάντα παππούς, λες και γεννήθηκε έτσι. Κανένας δεν τον θυμάται νέο, ούτε καν όταν πρωτοήρθε.
Για να είμαι ειλικρινής, για τον Ivkovic δε νιώθω όπως ίσως νιώθει ο μέσος Παναθηναϊκός για τον Obradovic. Όχι γιατί με χαλάει κάτι σε αυτόν, μιλάμε για τον μακράν πιο επιτυχημένο προπονητή που πέρασε από τον σύλλογο (σε συνολικά 5 χρόνια – 3 πρωταθλήματα & 2 Euroleagues, beat that). Ίσως φταίει ότι προπόνησε κάπου στις 13 διαφορετικές ομάδες ή κάτι τέτοιο (τον λες και γυρολόγο). Ίσως πάλι φταίει ότι τα συνολικά 5 χρόνια -κι αυτά “σπαστά”- που βρέθηκε στον Ολυμπιακό, είναι σχετικά μικρό χρονικό διάστημα συγκριτικά με το lifespan της καριέρας του ώστε να τον ταυτίσεις ξεκάθαρα με τον Ολυμπιακό. Στην πραγματικότητα έχει προπονήσει άλλες 4 ελληνικές ομάδες. Ωστόσο νομίζω πως οι πιο επιτυχημένες στιγμές της καριέρας του ήταν στην δική μας ομάδα & κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο πιστεύει κι εκείνος.
Εν πάση περιπτώσει, η ιδέα της ΚΑΕ να τον τιμήσει με αυτόν τον τρόπο (πρωτόγνωρος για τα ελληνικά δεδομένα, εδώ δεν είμαστε fans της παρασημοφόρησης ανθρώπων που πρόσφεραν) κατά τη γνώμη μου ήταν εξαιρετική, ουσιαστικά με αυτήν την γιορτή (που είχε απ’όλους τους καλεσμένους: εχθρούς, φίλους, μεγάλες προσωπικότητες του αθλητισμού) η ΚΑΕ “ταυτίζει” τον Ivkovic & την καριέρα του με το brand του Ολυμπιακού στη συνείδηση της μπασκετικής Ευρώπης. Και τι καλύτερο απ’το να ταυτίζεις έναν απ’τους πιο εμβληματικούς προπονητές που έβγαλε ποτέ η ήπειρος με την δική σου ιστορία, με τον δικό σου σύλλογο & τις επιτυχίες του. Οι ομάδες “διαστέλλονται” μέσω των λαμπρών μονάδων και το αντίστροφο. Kudos στην ΚΑΕ, μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες εκδηλώσεις.
Κατά τα άλλα, η χρονική περίοδος που βρισκόμαστε είναι οικτρά στείρα για κάθε σχόλιο σχετικά με την ομάδα. Οι προσθήκες τύπου Tillie & Strelnieks μου φαίνονται πολύ δυνατές (ειδικά του δεύτερου, με ενθουσίασε ως νοερός fan της Brose του Trinchieri που είμαι) και απ’όσο τους έχω παρακολουθήσει έχω διακρίνει μια σταθερότητα στο παιχνίδι τους, οπότε έχω την αίσθηση πως τα βαρόμετρα της ομάδας θα είναι οι Αμερικανοί (για τους οποίους δεν έχω ιδέα) και ουσιαστικά θα καθορίσουν το ταβάνι της ομάδας. Ελπίζω τουλάχιστον για μια χρονιά να βάλουμε στο συρτάρι το Κολοκοτρωναίϊκο μπάσκετ των ηρωισμών & να δούμε κάτι ελαφρώς πιο ορθολογικό. Οι ρόλοι που θα έχει η κάθε μονάδα στην ομάδα είναι το Α & το Ω, αλλά καλώς ή κακώς δύσκολα θα δούμε κάτι διαφορετικό σε αυτό το κομμάτι. Εν πάση περιπτώσει, δεν πρόκειται να κρίνω κανέναν προπονητή με μόνο κριτήριο το αποτέλεσμα, μου φαίνεται άδικο που οι προπονητές κρίνονται για το μόνο που δεν μπορούν να ελέγξουν (τα αποτελέσματα). Το internet άλλωστε είναι τόσο αχανές που οι γνώμεις/κριτικές έχουν καταντήσει λόγια πεταμένα σαν σερπαντίνες στον αέρα, πολύχρωμος χαρτοπόλεμος στα ατομικά parties του καθενός.
Ωστόσο για κάποιους είναι ασήμαντη η θέση του προπονητή, το σημαντικό είναι “μια ομάδα να έχει παίκτες, από εκεί ξεκινάνε όλα”. Μπορεί να ‘ναι κι έτσι, γιατί όχι.
