“…Αποφάσισα λοιπόν να μοιραστώ το βάσανό μου με τα αδέρφια μου στο Red Point Guard τον ορισμό του Μπασκετογαυρου στο δικό τους μυαλό. Να δούμε που συμπίπτουμε, μήπως βγει κάποιο πόρισμα τελοσπάντων.
Μείνετε συντονισμένοι, η Αναζήτηση για τον Μπασκετόγαυρο μόλις άρχισε…”
Κάπως έτσι τελείωνε η δική μου απόπειρα να συλλάβω την ουσία του τι είναι επιτέλους ο Μπασκετόγαυρος. Συνειδητοποίησα ότι δεν είναι έργο του ενός. Ανταποκρίθηκαν πολλοί στο κάλεσμά μου, γράφοντας από καρδιάς, χωρίς να επηρεάζει ο ένας τον άλλον. Είναι συγκινητικό να βλέπεις ότι το ίδιο βασανάκι απασχολεί και άλλους και πόσο παρόμοια το συλλαμβάνουμε. Το ενδιαφέρον για μένα όμως ήταν αυτό το διαφορετικό που έφερε ο καθένας και η καθεμιά σε αυτή την Αναζήτηση. Ας δούμε κάποιες τις εξαιρετικές προσεγγίσεις, θα υποστείτε και τον σχολιασμό μου, καθώς μου ανατέθηκε ο συντονισμός αυτού του κοπιώδους και συναρπαστικού έργου. Πάμε.
Red n Gun
Μπασκετόγαυρος;;; Δεν μου αρέσει να διαχωρίζω τον λαό του Θρύλου. Θα πω τα πρώτα πράγματα που μου ήρθαν στο μυαλό, ούτε μεγάλοι ορισμοί ούτε τίποτα. Μπασκετόγαυρος είναι η κραυγή στο καλάθι του Πρίντεζη στην Πόλη και ο πόνος του Τελ Αβίβ. Τα τρίποντα του Σπανούλη στο Λονδίνο και το χαμένο του Παπαμακάριου με την Maccabi. Tα τρίποντα του Σπανούλη στο ΟΑΚΑ και η χαμένη ευκαιρία στον ημιτελικό του Βερολίνου. Τα μυγάκια που έδιωχνε ο Σχορτσιανίτης μετά από κάθε καλάθι και φάουλ και το μακρόσυρτο αχ στον τραυματισμό του Macijauskas. Μπασκετόγαυρος είναι αυτός που πιστεύει στη νίκη ακόμα κι όταν η ομάδα είναι 20 πόντους πίσω στην αρχή της 4ης περιόδου. Ο Μπασκετόγαυρος δεν “γεννήθηκε” στο ΣΕΦ, γεννήθηκε στον Κορυδαλλό και στην Γλυφάδα. Δεν είναι μόνο ο Σπανούλης και ο Tomic, είναι και ο Marque Perry με τον Robert Gulyas. Μπασκετόγαυρος είμαστε εγώ κι εσύ, και ο καθένας που ανυπομονεί να γυρίσει στο ΣΕΦ, σ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκεται.
Ατάραχο σχόλιο: Ωραία προσέγγιση! Οι διαχωρισμοί δεν αρέσουν σε κανέναν. Μου αρέσει που είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Χτύπησε ευαίσθητο σημείο η μεταφυσική πεποίθηση ότι «όλα τα γυρνάμε»! Εξαιρετικά εύστοχη η τοποθέτηση της γέννησης του Μπασκετόγαυρου στον Κορυδαλλό, χρονικά κ χωρικά. Με συγκινεί η σύλληψη του «γυρίσματος στο ΣΕΦ», ενός γηπεδικού Νόστου του Μπασκετόγαυρου. Αδερφέ Μπασκετόγαυρε Red ‘n’ Gun, αυτά είναι σίγουρα δύο-τρία κρατούμενα!
Kpapan
O Μπασκετόγαυρος δεν είναι ένα ξεχωριστό είδος Γαύρου, είναι μία από τις κύριες ταυτότητες του Γαύρου. Αποτελεί την πιο ιδιαίτερη ταυτότητα του Γαύρου, η πιο περήφανη και η πιο πικραμένη ταυτόχρονα. Ο Μπασκετόγαυρος έχει δει και έχει ζήσει τις περισσότερες ευρωπαϊκές διακρίσεις και τίτλους που έχει πετύχει αγωνιστικό τμήμα του ΟΣΦΠ, ταυτόχρονα τους λιγότερους εγχώριους τίτλους. Παρόλο που ο Μπασκετόγαυρος έχει αναπτύξει δικούς του κώδικες συμπεριφοράς, είναι μία αποτύπωση του Γαύρου στο συγκεκριμένο άθλημα έτσι όπως αυτό έχει αναπτυχθεί σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ο Μπασκετόγαυρος ήταν η πρώτη χρονικά ταυτότητα που αναδείχθηκε μετά τα ‘πέτρινα’ ποδοσφαιρικά χρόνια, αφού οι επιτυχίες του μπασκετικού τμήματος ανύψωσαν ξανά το ερυθρόλευκο αίσθημα αντιστρέφοντας την πίκρα που πρόσφερε το ποδοσφαιρικό τμήμα και η ανυποληψία. Οι ρόλοι αυτοί αντιστράφηκαν μετά την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου με αποτέλεσμα για μία 10ετία ο μπασκετόγαυρος να γίνει η πιο υποτιμημένη ταυτότητα του Γαύρου καταλαμβάνοντας μικρό χώρο στη σκέψη και την ψυχή του, τόσο που η έννοια Γαύρος να ταυτίζεται πια μόνο με το ποδόσφαιρο. Υπήρχαν βέβαια λίγοι Γαύροι που δεν ξέχασαν το μπασκετικό τμήμα παραμένοντας πιστοί μπασκετόγαυροι περιμένοντας ξανά την ανύψωση του αγωνιστικού τμήματος.
Η επιστροφή της ομάδας στην ελίτ της Ευρώπης και η κατάκτηση εγχώριων τίτλων ξανάφεραν στο προσκήνιο την μπασκετική ταυτότητα του γαύρου, με αποτέλεσμα αυτή να αρχίσει να καταλαμβάνει περίοπτη θέση κερδίζοντας ακόμη και κάποιους από τους Γαύρους που είχαν ξεχάσει εντελώς το μπασκετικό τμήμα. Η κατάκτηση ευρωπαϊκών τίτλων, η σταθερή παρουσία στα final 4 αλλά και το «φτιάξαμε ομάδα να κερδίζουμε το σύστημα Βασιλακόπουλου» έκαναν περήφανους όλους τους μπασκετόγαυρους.
H αγωνιστική και οικονομική πτώση του αγωνιστικού τμήματος τα τελευταία χρόνια ήταν ένα νέο εμπόδιο που ήρθε να κλονίσει τον μπασκετόγαυρο αλλά η ανταρσία ενάντια στο σύστημα Βασιλακόπουλο ήρθε να επιβεβαιώσει τα συστατικά στοιχεία από τα οποία είναι φτιαγμένος. Η επιστροφή του coach B. σε συνδυασμό με την απουσία από τις εγχώριες διοργανώσεις έφτιαξαν το μυαλό των μπασκετόγαυρων αφήνοντας τους να ασχολούνται με καθαρά αγωνιστικά θέματα ελπίζοντας να επιστρέψει η ομάδα στην ελίτ της Ευρώπης.
Μπασκετόγαυρος, veritas, fides & sapientia
Ατάραχο σχόλιο: Ωραία φιλοσοφική σύλληψη της ένταξης εν διαφοροποιήσει της Μπασκετογαύρικης ταυτότητας μέσα στην γενικότερη Γαύρικη ταυτότητα. Ίσως λέω ως “επιστήμονες” χρειάζεται να αναπτύξουμε μια Ειδική Θεωρία του Μπασκετόγαυρου που συμπληρώνει την Γενική Αρχή του Γαύρου, για να περιγράψει τι συμβαίνει έξω από τον άμεσης αντίληψης «κόσμο κυριαρχίας» του Ολυμπιακού μας, σε χαμηλότερες σταθερές επιτυχιών, όπου παρατηρούνται τα γαύρικα παράδοξα της συστολής των τίτλων και διαστολής της καύλας, εεεεε… αφοσίωσης εννοούσα, χεχεχε! Αυτό είναι που κρατάω από σένα αδερφέ Μπασκετόγαυρε Kpapan… Θα το παιδέψουμε και μαζί το θέμα, όλο θα πλησιάζουμε χωρίς να φτάνουμε στον ορισμό, όπως είπαμε, δημιουργώντας ίσως ένα νέο παράδοξο του Ζήνωνα!
Petteri
Αν αποσυνθέσεις τον μπασκετογαυρο, θα βρεις ένα σουτ του Κορνήλιου, ένα πεταχτάρι, κι ένα παράπονο… που σημαίνει με άλλα τόσα τον ξαναφτιάχνεις. Πάντως ο μπασκετογαυρος θα είναι πάντα το αποπαίδι του γαυροσύμπαντος, ένας ρομαντικός αλλά και θυμωμένος χαρακτήρας, που θέλει την επιτυχία της ομάδας και την καμαρώνει όταν αυτή έρχεται, αλλά ταυτόχρονα πάντα φοβάται μην γίνει κάτι και χαλάσει… από σφύριγμα, μέχρι τραυματισμός, μέχρι το πάτημα μιας γραμμής. Φόβος, στεναχώρια, αισιοδοξία και ελπίδα, αυτό είναι η ζωή του μπασκετόγαυρου.
Ατάραχο σχόλιο: Μάλλον η αγαπημένη μου προσέγγιση! Από τις παγωμένες λίμνες της Φινλανδίας, όπου οι άνθρωποι μιλάνε λιγότερο για να μην σπαταλάνε ενέργεια, διατρέχεις όλη την ήπειρο για να έρθεις λακωνικά να χαρίσεις τον λυρισμό του Ελύτη στην μπασκετογαύρικη ψυχή και έτσι να την απελευθερώσεις να εκφραστεί. Το κρατάω όλο αδερφέ Μπασκετόγαυρε Petteri, 5-6 αράδες αντικαθιστούν επάξια τις χιλιάδες λέξεις που γράψαμε οι υπόλοιποι!
Manolo77
Δευτέρα πρωί, εβδομάδα Χριστουγέννων και ημέρα άδειας! Ενώ έχω «λιώσει» όλο το ΣΚ να βλέπω αγώνες του, φερόμενου ως υποψήφιου μεταγραφικού στόχου του Ολυμπιακού, Chad Brown, το πρώτο πράγμα που αντικρύζω, ανοίγοντας το twitter, είναι ένα μήνυμα του φίλτατου Red Emerald, στο οποίο με καλεί, ως εκλεκτό της Επιτροπής των Γαυροπρυτάνεων, να απαντήσω στο ερώτημα «τι είναι ο μπασκετόγαυρος»;
Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη είναι «φτου, θα καθυστερήσω να ετοιμάσω scouting video για τον Brown»… Όμως, αφού το ξανασκέφτομαι, αλήθεια θα υπάρξει άραγε καλύτερη χρονική στιγμή να γράψω για ένα τέτοιο θέμα; Μάλλον όχι, οι μέρες σηκώνουν ένα τέτοιο κείμενο, καθώς πολλή κουβέντα γίνεται γύρω από τον Ολυμπιακό, τις «σημαίες» του, το μέλλον του και γενικά την προοπτική της ομάδας.
Εξάλλου ο ορισμός του μπασκετόγαυρου, θα μπορούσα να είμαι και εγώ, στα 43 μου, που αντί στον ελεύθερο μου χρόνο να βλέπω χαλαρός σειρές στο Netflix, να παίζω video games, κάθομαι και ψάχνω παίκτες, βλέπω αγώνες από κάθε λογής πρωτάθλημα και παίρνω θέση μαζί με τους γιους μου (μπροστά από την τηλεόραση πλέον) για να δούμε τα παιχνίδια της αγαπημένης μας ομάδας!
Κυριολεκτικά, υπάρχουν στιγμές που κοιμάμαι και ξυπνάω με τη σκέψη του Ολυμπιακού, αρκεί να σας πω ότι το περασμένο καλοκαίρι, σε μια μεσημεριανή μου σιέστα, πριν καν ακουστεί το όνομα του Rubit για τους ερυθρόλευκους, τον είχα δει στον ύπνο μου (!!!), ενώ φέτος την άνοιξη, ξύπνησα ένα πρωί με τη σκέψη του Tyler Stone της Brindisi και ας μην ήρθε ποτέ τελικά στο λιμάνι… This is spoooooky!
Τι είναι λοιπόν ο μπασκετόγαυρος; Μπορεί να γίνει διαχωρισμός για ένα φίλαθλο της ομάδας ανάμεσα σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο; Παρόλο που κάτι τέτοιο δε μου αρέσει και ως οπαδός δε θα μπορούσα να κάνω διακρίσεις, η αλήθεια είναι πως προσωπικά βλέπω την ενασχόληση μου με αυτά τα δύο τμήματα, σα να έχω δύο παιδιά και ενστικτωδώς να έχω μεγαλύτερη «αδυναμία» στο πιο ιδιαίτερο, όχι το πιο αδύναμο απαραίτητα, αλλά σε εκείνο που στη ζωή του αντιμετωπίζει μεγαλύτερες δυσκολίες, δεν τα βρίσκει όλα έτοιμα και πρέπει να μοχθήσει για να αποκτήσει κάτι.
Ο μπασκετόγαυρος, δεν μπορεί, παρά να είναι μια περίεργη πάστα ανθρώπου… Έχω φίλους που δεν άντεξαν τα χρόνια ατιτλίας (sic) απέναντι στον Παναθηναϊκό και απομακρύνθηκαν σταδιακά από την ομάδα, άλλοι που για τον ίδιο λόγο έστρεψαν το ενδιαφέρον τους σε άλλα αθλήματα. Εγώ όμως, όπως και πολλοί από εσάς που βράζουμε στο ίδιο καζάνι, ακολούθησα τον άλλο δρόμο, ένα άτυπο “my way”, συνέχισα ακόμη πιο έντονα την ενασχόληση μου με το μπάσκετ, ανεξαρτήτως του τι θα γίνει στο μέλλον, χωρίς να με ενδιαφέρουν τόσο οι τίτλοι και οι νίκες, αλλά η αγάπη για την ομάδα πιο πολύ.
Και όπως είπε ο Τρινκέρι, τα τρόπαια μπορεί να πιάσουν σκόνη, ωστόσο οι αναμνήσεις ποτέ! Αλήθεια, πόσες αναμνήσεις ως μπασκετόγαυρος… Αν κλείσω τα μάτια μου και δω την ταινία της ζωής μου, του μπασκετικού Ολυμπιακού, θα θυμηθώ τα μεσημέρια του Σαββάτου στη δεκαετία του 80, όταν συντονιζόμουν στο σπίτι του παππού μου, γέννημα θρέμμα γαύρου, στην ΕΡΤ, για να παρακολουθήσω τα παιχνίδια της Α1, τον Ολυμπιακό του Μανιάτη, του Καμπούρη, του Παραγιού και του Καρκαμπάση, σε μια εποχή όπου τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τον Άρη!
Ο χαμένος τελικός Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ (το 1987 νομίζω), ο θρίαμβος στην Τιφλίδα, που έγινε θρίλερ στη Γλυφάδα και μια πρόκριση σε ομίλους του Κυπέλλου Κόρατς την περίοδο 1988 – 89, που πανηγυρίστηκε έξαλλα. Τα τετράδια που είχα με το φίλο μου τον Αντώνη στο σχολείο και γράφαμε πληροφορίες για τους ξένους παίκτες, από ποιο κολέγιο αποφοίτησε ο Todd Mitchell, τα στατιστικά του Paspalj, τα σκορ του Ολυμπιακού, με οδηγό πάντα το Τρίποντο!
Η έλευση του Ιωαννίδη ήταν η σπίθα εκείνη που άναψε τη φλόγα και ξεκίνησε να δημιουργεί ένα μπασκετικό κοινό για τον Ολυμπιακό, που κακά τα ψέματα, μέχρι τότε κινούταν σε ρυθμούς ποδοσφαίρου. Πόσο έντονα θυμάμαι εκείνα τα χρόνια, το κατάμεστο ΣΕΦ με τις πτυσσόμενες κερκίδες, όλα τα παιχνίδια, τις μεγάλες Ευρωπαϊκές μάχες, τις νίκες με Ρεάλ, Εστουντιάντες, Ορτέζ, αλλά και τα play off με τη Limoges, το περίφημο πάτημα γραμμής του Ζάρκο, το νικητήριο καλάθι του Zdovc και την πρώτη χαμένη ευκαιρία για τον … παρθενικό Ευρωπαϊκό τίτλο!
Η εξιλέωση ήρθε αρχικά με την κατάκτηση του πρωταθλήματος την ίδια περίοδο (1992 – 93), αποκλείοντας κατά σειρά τον Άρη του Tarpley στα προημιτελικά, τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά (με μειονέκτημα έδρας) και νικώντας στους τελικούς (ξανά με μειονέκτημα) τον αιώνιο αντίπαλο, σε μια σειρά που οι Paspalj και Berry, μαζί με τον αφανή ήρωα Αντώνη Σταμάτη, έφεραν το πρώτο πρωτάθλημα στον Πειραιά μετά από πολλά χρόνια…
Παρόλα αυτά οι Ευρωπαϊκές πίκρες (όσο και αν μετριάζονταν από τις νίκες επί του ΠΑΟ) διαδέχονταν η μία την άλλη, Τελ Αβίβ, Σαραγόσα… Μέχρι που έφθασε η στιγμή του triple crown και ανεβήκαμε στο Έβερεστ, σε ένα κυριαρχικό final 4, όπου ο Ολυμπιακός του Duda δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στους αντιπάλους του. Το παιχνίδι με τους Bulls για το τουρνουά McDonalds ήταν ίσως το κλείσιμο αυτής της χρυσής σελίδας για την ομάδα των 90ς, μέχρις ότου, 10 χρόνια αργότερα, ανατείλει το άστρο του Σπανούλη και των συνοδοιπόρων του, με συνδετικό κρίκο τον Ivkovic, για να μας οδηγήσει και πάλι στην μπασκετική μας Γη της Επαγγελίας!
Τόσες και τόσες αναμνήσεις, που όπως λέει και ο Τρινκέρι, δε θα μαζέψουν ποτέ σκόνη, θα είναι πάντα εκεί να μας συντροφεύουν, όλους εμάς τους μπασκετόγαυρους… Ε ναι λοιπόν, αυτοί είμαστε, κάτι ρομαντικοί τύποι με τρέλα για την ομάδα μας και το άθλημα, που θα γελάσουμε, θα δακρύσουμε, θα φωνάξουμε, θα βρίσουμε, αλλά πάντα με σεβασμό στον κάθε αντίπαλο, όταν το παιχνίδι γίνεται επί ίσοις όροις. Θα γκρινιάξουμε, θα απαιτήσουμε, θα στηρίξουμε και θα ζήσουμε την κάθε στιγμή έντονα…
Κάθε στιγμή λέω και τώρα μου έρχονται οι εικόνες στο μυαλό, από εκείνο το πρωινό που εξόρμησα με ένα φίλο μου, για να προμηθευθώ ονομαστικό μαγικό χαρτάκι, για να μπορέσω να παρακολουθήσω μέσα στο ΟΑΚΑ, τον πρώτο προημιτελικό για την Ευρωλίγκα του 1996 – 97! Ήμουν γουρλής τότε ο άτιμος, όχι όμως και το 2010 που με την παρέα μου ταξιδέψαμε στο Παρίσι και εγώ σκασμένος μετά τον τελικό κοίταζα με απλανές βλέμμα για μία ώρα, ενώ ένας φίλος μου έβγαζε αμέριμνος φωτογραφίες με το Ναβάρο…
Εκείνη που δεν ήταν αμέριμνη, πάντως, ήταν η μητέρα μου, όταν έσπασα ένα πορτατίφ – κειμήλιο μεγάλης αξίας, μετά το χαμένο τελικό με την Μπανταλόνα. Βέβαια πήρε την εκδίκηση της μερικά χρόνια αργότερα, με όλα τα περιοδικά Τρίποντα, που φύλαγα ως κόρη οφθαλμού, να καταλήγουν σε μία χωματερή. Αλλά στην τελική, who cares; Είπαμε αυτά πιάνουν σκόνη, οι αναμνήσεις όχι…
Και για να επανέλθω σε αυτά που έγραφα νωρίτερα: Ο μπασκετόγαυρος, μεταξύ άλλων, έχει ένα είδος, καλώς εννοούμενου, μαζοχισμού, ειδικά εμείς οι παλαιότεροι είμαστε δίπλα στην ομάδα, ανεξάρτητα αν τα πηγαίνει καλά ή όχι. Να είναι κατάλοιπο από τα πέτρινα χρόνια του ποδοσφαίρου; Πολύ πιθανό! Πάντως ποτέ δε μετάνιωσα για όλους αυτούς τους αγώνες στο ΣΕΦ που βίωσα, τη συντριβή από την Εφές, το τρίωρο γκραν – γκινιόλ με τη Ρεάλ την ίδια περίοδο (2004 – 05), με τον ηλεκτρονικό πίνακα να χαλάει κάθε τρεις και λίγο και τον Κορωνιό να θυμίζει το μεγάλο παίκτη του 90.
Και σιγά, σιγά την ανάκαμψη, το ξημέρωμα της νέας εποχής, που όσο και αν δεν έφερε τους τίτλους που άξιζε αυτή η ομάδα, προσωπικά με «γέμισε». Γιατί αξία, εκτός από τα κύπελλα, έχει και ο τρόπος που τα κατακτάς! Πιστεύετε ότι θα άλλαζε κανείς μας, την ανατροπή της Πόλης με 3, 4 ή 5 τρόπαια; Είμαι σίγουρος πως η απάντηση από όλους σας θα ήταν ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ! Γιατί αυτοί είμαστε εμείς οι μπασκετόγαυροι, δε μας νοιάζει μόνο η νίκη, αλλά και το πώς θα έρθει. Μάθαμε μέσα από τις δυσκολίες να ατσαλώνουμε και να μην τα παρατάμε, μέχρις ότου πέσει η αυλαία… Και είμαι βέβαιος πως η αυλαία για αυτή την ομάδα σύντομα θα ανοίξει ξανά και ξανά, για να χειροκροτήσουμε τους πρωταγωνιστές της.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό το κείμενο μου, θα μπορούσε να τιτλοφορείται, ως το «Ημερολόγιο ενός τρελού μπασκετόγαυρου», αλλά όλοι εμείς τέτοιοι δεν είμαστε; Όλοι εμείς δεν ονειρευόμαστε επιτυχίες, buzzer beater και μαχητικό πνεύμα; Μέχρι, λοιπόν, να ζήσουμε ξανά τέτοιες στιγμές (όπως το νικητήριο τρίποντο του Harrison και το χορευτικό του Πρίντεζη) για να γεμίσουμε και τις υπόλοιπες σελίδες του τα επόμενα χρόνια, so long fellas and Merry, merry Christmas!
Ατάραχο σχόλιο: Εκ των ων ουκ άνευ η επιλογή σου Μανώλο από το Πρυτανείο (τρομάρα μας, χαχαχαχα) και δεν λάθεψε! Είναι συγκινητικό να βλέπεις τόσο κοινή προσέγγιση, όπως αυτή με τα τμήματα του Συνδέσμου ως παιδιά μας και το πώς παίρνει την θέση του στην Ολυμπιακή Οικογένεια για εμάς τους Μπασκετόγαυρους το μπασκετικό τμήμα. Απολαυστική αναδρομή, άλλωστε δεν έχεις τυχαία το προσωνύμιο «Παπαρηγόπουλος του Ολυμπιακού», ζούμε όλοι και μέσω εσού ξανά την μπασκετογαύρικη ζωή μας. Κρατάω το πόσο συνυφασμένη είναι με την υπόλοιπη! «Πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνήσω… και τελευταία πριν κοιμηθώ… απ’ το σημάδι σου ποτέ μη γιατρευτώ», αφιερωμένο στην ομάδα! Και στέκομαι κυρίως στο «my way», «Γιατί αξία, εκτός από τα κύπελλα, έχει και ο τρόπος που τα κατακτάς!». Να τα κρατούμενα από σένα αδερφέ Μπασκετόγαυρε Μανώλο!
Red Finisher
Τι είναι ο Μπασκετόγαυρος; Ο Μπασκετόγαυρος σίγουρα είναι ένας άνθρωπος που οι κακουχίες διαγράφονται στο πρόσωπο του. Είναι ένας φίλαθλος που στις καλύτερες μέρες θα σκέφτεται πάντα το χειρότερο και που στις χειρότερες μέρες θα ψάξει να βρει οποιαδήποτε αχτίδα φωτός. Τον διακρίνει μια απαισιοδοξία, η οποία χρησιμεύει ως δικλείδα ασφαλείας γιατί ξέρει πως οπότε ήταν αισιόδοξος έφαγε τα μούτρα του. Ο Μπασκετόγαυρος θα φάει τα νύχια του για το επόμενο ματς περισσότερα μετά από ήττα παρά μετά από νίκη. Ο Μπασκετόγαυρος όμως είναι και αθεράπευτα ρομαντικός. Θα προτιμήσει να λάβει την δόξα και τα τρόπαια με το δύσκολο τρόπο. Το ‘my way’ των προέδρων το ασπάζεται βαθιά, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές το επικρίνει. Τέλος, ο Μπασκετόγαυρος μπορεί να περάσει μια εβδομάδα μέσα στην γκρίνια επειδή έχασε η ομάδα, αλλά μπορεί να γκρινιάζει για ακόμα περισσότερο χρόνο ακόμα και στις νίκες. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς πως δεν είναι καθόλου εύκολο του να είσαι Μπασκετόγαυρος. Καλά Χριστούγεννα με υγεία και τύχη σε όλους!
Ατάραχο σχόλιο: Πολύ ωραίο! Είναι και λίγο (πολύ) φιλοσοφική η στάση στα δύσκολα να αισιοδοξείς και στα εύκολα να προετοιμάζεσαι για την αναποδιά. Είναι ίσως και ένα πρώτο βήμα για την… Αταραξία, χεχεχε! Η γκρίνια ακόμα και μετά από νίκες και (επανεμφάνιση!) ο ρομαντισμός του «my way» τα κρατούμενα από σένα αδερφέ Μπασκετόγαυρε Red Finisher!
Aggela
Μπασκετογαυρος,ο(ουσ): Μπάσκετ+γαύρος(και οχι γάββρος..ή ακομη χειρότερα γαβρος). Εκείνος ο οποίος παρακολουθεί ανελλιπώς,με πάθος το εν λόγω άθλημα και έχει άκρως Ολυμπιακά (συν)αισθήματα. Στα όρια της…”αρρώστιας”.
Ατάραχο σχόλιο: Πάθος, (Συν)αίσθημα, «Αρρώστια». Σαφές; Σαφέστατο! Σαφέστατα κρατούμενα αδελφή Μπασκετογαυρίνα Aggela!
Red Label
Μπασκετόγαυρος είναι εκείνο το πλάσμα το οποίο κάθε καλοκαίρι σηκώνει τη σημαία της αισιοδοξίας, κάθε χειμώνα τη σημαία της απογοήτευσης και περιμένει ταμείο στο τέλος της σεζόν! Παρόλα αυτά πάντα είναι δίπλα στην ομάδα και του αρέσει να ασχολείται με την ομάδα συνέχεια και έχει διαπαιδαγωγηθεί σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από τις σημερινές. Σίγουρα το αγαπημένο του άθλημα είναι το μπάσκετ, για τα άλλα δεν πολυνοιάζεται, αλλά όταν βλέπει τον δαφνοστεφανωμένο φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί για να υποστηρίξει τους παίχτες…
Ατάραχο σχόλιο: Από Αύγουστο χειμώνα κ από Μάρτη καλοκαίρι ο Μπασκετόγαυρος, χεχεχε! Αγαπημένο άθλημα το μπάσκετ και την απαραίτητα δυνατή φωνή για τον Δαφνοστεφανωμένο, κρατάω αδερφέ Μπασκετόγαυρε Red Label!
Δεν ξέρω για σας, αλλά γέμισα μπασκετογαυροσύνη, διαβάζοντας τα κείμενα. Όμως, δεν έχουμε φτάσει ούτε στα μισά. Όρεξη και υπομονή να έχουμε, να συνεχίσουμε αυτό το όμορφο, ελπίζω να συμφωνείτε, ταξίδι. Η Αναζήτηση για τον Μπασκετόγαυρο συνεχίζεται…
