Θυμάμαι ένα εξώφυλλο του θρυλικού πλέον Τρίποντου.
Ήταν την εβδομάδα μετά το Final 4 της Σαραγόσα, τον Απρίλη του μακρινού 1990.
Στο εξώφυλλο οι παίχτες του Άρη σκυθρωποί. Τρίτο συνεχόμενο Final 4, τρίτη συνεχόμενη αποτυχία, μετά τη Γάνδη και το Μόναχο.
«Και τώρα, που πάμε;» ήταν ο οκτάστηλος τίτλος του περιοδικού.
Η μεγάλη ομάδα του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Ιωαννίδη έμοιαζε να μπαίνει σε ένα σκοτεινό τούνελ και η χρυσή εποχή της να οδηγείται προς το άδοξο φινάλε.
Την αμέσως επόμενη σεζόν, το ’90-’91, με τον Ιωαννίδη να έχει πλέον αποχωρήσει από το πάγκο, δεν κατάφερε να φτάσει στο Final 4 και το ’91-’92 έμεινε πάρα πολύ χαμηλά, στην 7η θέση (από τις 8) του δεύτερου γκρουπ με ρεκόρ 3-11, πίσω ακόμα και από την Βελγική Μαες Πιλς, που υποστήριζαν τύποι με άσπρες κελεμπίες στις κερκίδες και τα προηγούμενα χρόνια γελούσαμε μαζί τους.
Θυμάμαι εκείνη τη σκοτεινή σεζόν, το κανάλι που είχε τα δικαιώματα των αγώνων να ανακοινώνει το επερχόμενο παιχνίδι του Άρη λέγοντας: «η προσπάθεια του Άρη για μια νίκη στο κύπελλο πρωταθλητριών…»
Τόσο θλιβερό και συνάμα άθλιο φινάλε για την εποχή του μεγάλου Άρη.
Ένα φινάλε που το Τρίποντο είχε μάλλον προβλέψει 1,5 χρόνο νωρίτερα, μετά την αποτυχία στη Σαραγόσα, με εκείνο το αλησμόνητο, τουλάχιστον για τα δικά μου μάτια, εξώφυλλο.
Θυμάστε πως κατέρρευσε ο μεγάλος Άρης;
Οι ηγέτες γερνούσαν ή αποχωρούσαν και τα οικονομικά προβλήματα άρχιζαν να κάνουν την εμφάνιση τους στον ορίζοντα. Ο Ιωαννίδης έφυγε το 90. Το καλοκαίρι του 92 ο Γκάλης αποφάσισε να κατηφορίσει στην Αθήνα. Λίγα χρόνια αργότερα την ίδια διαδρομή ακολούθησε και ο Γιαννάκης.
Δε θα ήταν εντελώς άδικο να πούμε πως από το κουφάρι του Άρη, χτίστηκε το μπάσκετ της Αθήνας, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Ή μήπως όχι;
Πόσες ομάδες έχουν χτιστεί ως σήμερα από το κουφάρι του Ολυμπιακού;
Και αν η αναφορά μου στο άδοξο τέλος του Άρη σας φαίνεται άσχετη, σαν σε σενάριο από ταινία του Ταραντίνο, έρχεται η στιγμή που οι ιστορίες και οι μοίρες των ηρώων ενώνονται προς ένα κοινό φινάλε.
Όπως ο Άρης, έτσι και ο Ολυμπιακός, έχτισαν τον μύθο τους πάνω στις πλάτες των ηρώων που τάχθηκαν να τον υπηρετήσουν.
Τι θα ήταν ο Άρης χωρίς τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τον Ιωαννίδη, τι θα ήταν ο Ολυμπιακός χωρίς το Βασίλη, το Πρίντεζη και τον Ίβκοβιτς. (Γιατί, ναι, ο Ντουντα είναι ακόμα μέρος του μύθου).
Δε θα καθόμουν να γράψω ένα ακόμα άρθρο για τους παίχτες που έχουν βαρεθεί (ή βολευτεί) στο ΣΕΦ, τους ανεπαρκείς ξένους, τον Βασίλη που στα 37 του τραβάει ακόμα μονάχος το κουπί, τους προέδρους και τα λάθη τους.
Αυτά τα έχουν γράψει ήδη πολλοί και θα τα γράψουν στο (άμεσο) μέλλον ακόμα περισσότεροι.
Ήθελα να γράψω για αυτά που έφυγαν και για αυτά που έρχονται. Για την ερώτηση που είχε κάνει τότε το Τρίποντο. Για τη στιγμή που ένας κύκλος φτάνει στο τέλος του και για τα όσα έγιναν νωρίτερα, όσα δεν θα πρέπει να λησμονηθούν.
Σαν μπασκετικός Ολυμπιακός περάσαμε μια περίοδο πρώτης ακμής, μετά σκοτάδι, μετά πλούτος, μετά ξανά ακμή και τώρα οδεύουμε ξανά προς το σκοτάδι.
Ή για να το θέσω λιγότερο ποιητικά, οδεύουμε προς μια περίοδο εσωστρέφειας.
Η ιστορία έδειξε πως, εν αντιθέσει με τον Άρη, ο Ολυμπιακός έχει ήδη κατορθώσει μια φορά να βγει από τη λήθη και μάλιστα να βγει δυνατότερος από ποτέ.
Όσο τα λάθη γίνονται γνώση, τόσο σου δίνεται και η ευκαιρία να επιστρέψεις ισχυρότερος.
Και τώρα που πάμε λοιπόν;
Πάμε όπου θα μας επιτρέψουν οι γνώσεις μας να πάμε (και το πορτοφόλι μας ενδεχομένως).
Τι μάθαμε ως οργανισμός;
Τι ψάχνουμε ως οργανισμός;
Ελιξίριο της νεότητας δεν υπάρχει και ο Βασίλης, θα κρεμάσει τα παπούτσια του, (ελπίζω) όπως του αξίζει, φορώντας την κόκκινη φανέλα.
Η εσωστρέφεια δεν είναι κακό πράγμα, ιδίως όταν συνοδεύεται από σχέδιο και από διάθεση για αυτοκριτική.
Μπορείς να κάνεις ένα βήμα πίσω, ώστε μετά να κάνεις ένα άλμα μπροστά, αρκεί να ξέρεις τι θες να κάνεις και πως θα το κάνεις.
Ανασύνταξη δυνάμεων, ξαράχνιασμα, νοικοκύρεμα, reset/reboot, νέο σχέδιο, χαμηλά το κεφάλι και προχωράμε.
Δε χρειάζονται βιασύνες. Χρειάζεται καθαρό σχέδιο και νέες ιδέες, χωρίς να ξεχνάμε όλα όσα κάναμε σωστά και όλα όσα κάναμε λάθος τις προηγούμενες δυο φορές. Το παρελθόν μας οφείλει να είναι ο θησαυρός μας.
Και για τον οργανισμό και για εμάς τους απλούς φιλάθλους.
Όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, κρεμάστε τη φανέλα του Βασίλη ψηλά στη οροφή του ΣΕΦ και βάλτε τα νέα παιδιά που θα είναι τότε στην ομάδα να κοιτάξουν τα λάβαρα και τη φανέλα με το 7 και να καταλάβουν που πρέπει να φτάσει και η δική τους φανέλα μια μέρα.
Όποιος δε θέλει να σηκωθεί λάβαρο μια μέρα για τη δική του ομάδα, δε κάνει για τη δική μας ομάδα.
Ποτίστε το μέλλον της ομάδας με την ιστορία της. Μάθετε τους να κυνηγούν κάθε νίκη με λύσσα, όπως ο Βασίλης στα 37 του. Μάθετε τους να κλαίνε στις χαρές και στις λύπες όλοι μαζί. Μάθετε τους ότι η ομάδα αυτή δεν είναι 15 παίχτες και 5 προπονητές, αλλά ένας ολόκληρος λαός που περιμένει να πανηγυρίσει μαζί τους. Κάντε τους νέους παίχτες κομμάτι της ιστορίας και της κληρονομιάς που αφήνει η ομάδα αυτή πίσω και ο κόσμος θα είναι εκεί, να αγκαλιάσει και να κλάψει μαζί τους.
Τότε θα ξέρουμε ότι κάπου πάμε.
