Ήταν ένα βράδυ πριν 5 πάλι χρόνια, όπου η Ζαλγκίρις κέρδιζε στην τελευταία αγωνιστική του top16 τότε (με το προηγούμενο ακόμα format) τη Ρεάλ Μαδρίτης πίσω από τους 36 πόντους του Justin Dentmon για να στείλει τον back to back πρωταθλητή Ευρώπης πάνω στην βασίλισσα.
Χθες, υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες και με τους Λιθουανούς να κυνηγάνε την μέχρι πρότινος απίθανη πρόκριση, γράφτηκε μια παρόμοια σελίδα με τον Ολυμπιακό να είναι και πάλι το τρόπον τινά θύμα της ιστορίας…
Τότε, η αδιάφορη και πολύ μέτρια ομάδα της Ζαλγκίρις, κερδίζοντας τη Ρεάλ η οποία απλά έμενε να μάθει την ακριβή της θέση και τον επόμενο αντίπαλο, έστελνε τον Ολυμπιακό πάνω της και τον Παναθηναϊκό στην ΤΣΣΚΑ, με τις φήμες για “επιλογή αντιπάλου” από τους Ισπανούς να παίρνουν φωτιά.
Παρότι αυτή τη φορά το διακύβευμα φαντάζει πολύ πιο σοβαρό, με τους ερυθρόλευκους να χάνουν τις μαθηματικές ελπίδες τους για την πρόκριση και όχι απλά να πέφτουν σε διαφορετικό διασταύρωμα, η αλήθεια είναι ότι το what if είναι ανύπαρκτο και παραδόξως η πίκρα μικρότερη καθώς την αλήθεια έχει πει εδώ και καιρό ο καθρέφτης του παρκέ…
Ο Ολυμπιακός λοιπόν καλείται να κλείσει μια από τις πιο αποτυχημένες του χρονιές των τελευταίων χρόνων σε όλα τα επίπεδα απόψε το βράδυ στο ΣΕΦ απέναντι στη Νταρουσάφακα. Είναι το λιγότερο άχαρος ο ρόλος του να μιλήσεις αγωνιστικά για ένα παιχνίδι με μηδαμινό ενδιαφέρον και μια ομάδα που θέλει να σβήσει τα πάντα γύρω από τη φετινή χρονιά και όλα τα κακώς κείμενα.
Ένα ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος μπορεί να είναι ο στόχος ενός τέτοιου παιχνιδιού πριν μπεις στο παρκέ και σίγουρα το πρώτο που πρέπει να απαντήσεις για να το κάνεις. Σίγουρα, μια ομάδα που σέβεται τον εαυτό της και τον κόσμο της δεν χρειάζεται ιδιαίτερο λόγο για να παίξει αξιοπρεπώς, αλλά αλήθεια πόσο καιρό τώρα έχει δείξει έλλειψη σεβασμού στα παραπάνω ο φετινός Ολυμπιακός;
Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να επιχειρήσει κανείς είναι να στοιχειοθετήσει αυτή την κατακόρυφη βουτιά απόδοσης και αποτελεσμάτων που κατάφερε η ομάδα τη φετινή χρονιά. Αυτή είναι μια κουβέντα που σηκώνει πολύ σάλιο ή μελάνι, οπότε χωρίς να μακρηγορήσω θα την τοποθετούσα σε μια περίπου τέτοια σειρά:
–Αγωνιστική κάμψη και επιθετική κοιλιά σε μια φάση που το πρόγραμμα δυσκόλευε και άρχισε να σημαίνει ήττες.
H στελέχωση του Ολυμπιακού ίσως δεν ήταν η ιδανική και σίγουρα πιο προβληματική από όσο έμοιαζε στην αρχή, ενώ αδιαμφισβήτητα της έλειπε υψηλή κλάση ή καλές ταχύτητες-πολυμορφικές δράσεις για να σύρει το κάρο στην επίθεση. Μόλις οι άμυνες σκλήρυναν, οι αγώνες αυξήθηκαν, ο ενθουσιασμός μάζεψε και το πρόγραμμα βάρυνε, το πράγμα μπροστά δεν πολύ-τσούλαγε…
–Εσωτερικά προβλήματα ως διαφορετικά καρπούζια που έπρεπε να χωρέσουν κάτω από μια μασχάλη.
Ξεκινήσαμε με ένα ηχητικό όπου ο 2ος εμβληματικότερος παίκτης της ομάδας φερόταν να ανακοινώνει μεσούσης της χρονιάς στους συμπαίκτες του πως θέτει εαυτόν εκτός. Βέβαια για να βγει στον αέρα κάποιος ευθύνεται και για τη διαρροή. Και βέβαια για να έχουμε καθυστέρηση πληρωμών σε έναν, μάλλον σημαίνει ότι συμβαίνει και σε άλλους. Too much.
Άλλα μάλλον δεν έφταναν αυτά. Οι Αγγελόπουλοι τραβάνε το σχοινί στα άκρα όσον αφορά την κόντρα στην Ελλάδα και αποφασίζουν να αποχωρήσουν στη μέση του αγώνα κυπέλλου παίρνοντας μια απόφαση που εξαγγέλλεται ως σκέψη χρόνων. Σωστή ή λάθος δε θα το εξετάσω τώρα, πάντως το timing ούτε καλό το λέμε, ούτε υπεράνω πάσης υποψίας έτσι;
–Διαχείριση κρίσεων από το προπονητικό team.
Δεν γίνεται να απομονώσεις κάποιο κομμάτι από τον γενικό καμβά, μιας και χρωματίστηκε από πολλές μικρές καταστάσεις. Ο Μπλατ φέρει φυσικά σημαντικές ευθύνες . Όταν η ομάδα έφτασε σε σημείο που ακροβατούσε σε λεπτό σχοινί κλήθηκε να πάρει σημαντικές αποφάσεις που είτε δεν πήρε ποτέ ή δεν κατάφερε να τις μεταδώσει. Η ομάδα έδειχνε λίγο λίγο να εκτελεί όλο και χειρότερα, πιο ράθυμα, εκείνα τα μικρά πράγματα που σε κάνουν καλό, ενώ επέμενε σε άλλα που δεν μπορούσε να βρει λύσεις. Αφού είχε φάει την κρυάδα σχεδόν ολόκληρης σεζόν για να τον εντάξει, αποφασίζει να ξεφορτωθεί τον γλυκανάλατο Τίμα ενώ φέρνει ένα νέο παίκτη στον άσσο ποντάροντας σε ένα στάδιο αφομοίωσης του παρά τη θετική ανταπόκριση του ίδιου.
–Απώλειες που γονάτισαν το ρόστερ.
Μοιάζει γραφικό το να τους επικαλείσαι, αλλά οι τραυματισμοί του Στρέλνιεκς και του Σπανούλη ισοπέδωσαν κάθε σπιθαμή ηθικού στην ομάδα. Όσο προβληματικά κι αν είχε σχηματιστεί η κατάσταση, ο Ολυμπιακός έχει μάθει να απορροφά τριγμούς και να σηκώνεται από τα σχοινιά αυτά τα χρόνια. Πέρασε το δύσκολο πρόγραμμα και το όλο στοίχημα έμοιαζε να είναι η έγκαιρη ανασύνταξη πριν να είναι αργά. Η απώλεια των 2 πιο ποιοτικών του περιφερειακών και του φυσικού ηγέτη του όμως σε ένα σημείο που ήδη ήταν καράβι σε τρικυμία, πότισε πιο βαθιά το χώμα των προβλημάτων και ξερίζωσε τις αδυναμίες που μπορεί να έκρυβε το έμψυχο δυναμικό πετώντας το μπαλάκι σε παίκτες που δεν έχουν τα μπασκετικά χαρακτηριστικά να βγουν μπροστά.
Ποιος είναι λοιπόν ο αποψινός Ολυμπιακός; Μια ομάδα με προβληματικό backcourt χωρίς δημιουργικές ικανότητες, ειδικά στην παρούσα κατάσταση του Goss, που στηρίζει τα πάντα στην σωστή εισαγωγή της μπάλας σε περιοχές του low post, πνίγεται αν δεν λάβει βοήθεια από το -σπάνιο- facilitating των Τουπάν και Παπανικολάου ενώ με την ελάχιστη περιφερειακή της απειλή ζητά από τον Μιλουτίνοφ και τον Πρίντεζη να κάνουν τα πάντα στην επίθεση.
Εν ολίγοις μια ομάδα που αν δε βγάλει τεράστια ένταση στην άμυνα (μπορούμε να πούμε ότι το προσπάθησε με τη Ζαλγκίρις) και δεν πετύχει δύσκολα σουτ στην επίθεση, είναι πολύ ευάλωτη στην κατάρρευση.
Βέβαια, απέναντι της βρίσκεται η ουραγός της βαθμολογίας, Νταρουσάφακα. Οι Τούρκοι ίσως αποτελούν την πιο άνοστη ομάδα της φετινής διοργάνωσης όντας το βαρίδι που μετέφερε στο θεσμό η περσινή one–and–done πετυχημένη εκδοχή του Μπλατ από το Eurocup.
Άλλαξαν προπονητή μέσα στη σεζόν, με τον Ernak να διαδέχεται τον Ahmet Caki. Η αλήθεια είναι ότι βελτιώθηκαν και πολύ τους βοήθησε η έλευση του Toney Douglas του οποίου το ρεπερτόριο στην επίθεση ήταν αναβάθμιση σε σχέση με τον Mccallum (αρτίστας στα τρανζίσιον τελειώματα), ενώ η άνοδος του Evans τους έχει βοηθήσει στο κομμάτι της ενέργειας. Φυσικά δεν ξεχνάμε τη νίκη τους στο τελευταίο ματς του 1ου γύρου απέναντι στους ερυθρόλευκους. Εκεί που τα καμπανάκια της πτώσης, ή της χαλαρότητας αν θέλετε, είχαν αρχίσει να χτυπάνε.
Η Νταρουσάφακα λοιπόν είναι μια ομάδα που πιέζει αρκετά καλά τη μπάλα και το ίδιο μπορεί να κάνει με διάθεση στο ΣΕΦ με προπονητική οδηγία μάλιστα, ενώ ακόμη προσπαθεί να τρέξει αν της δοθεί η ευκαιρία για να καλύψει μέρος της ελλιπούς παραγωγικότητας της στην επίθεση. Δεν έχει συνεργασίες(παίζει πολύ 1 με 1) και είναι μέτρια στην περιφερειακή εκτέλεση, κάτι που ταβανιάζει ένα σύνολο χωρίς πολλή ποιότητα. Παρόλα αυτά, όπως έκανε και στο πρώτο παιχνίδι, αν μυριστεί αίμα θα βάλει χέρια πάνω στη μπάλα και την μεταφορά της στο μισό γήπεδο βάζοντας αμφιβολία στον αντίπαλο ακόμα κι αν δεν έχει καλή ομαδική συμπεριφορά στα μετόπισθεν.
Ο Ολυμπιακός αν θέλει να νικήσει και να σεβαστεί τον εαυτό του, καλείται να βγάλει παραπάνω ενέργεια στο παιχνίδι, να μεταφέρει με ασφάλεια τη μπάλα στις ζώνες του post και από εκεί, με τη βοήθεια των passing abilities των ψηλών του να ψάξει τις καλύτερες συνθήκες εκτέλεσης, με το ποσοστό στα τρίποντα να είναι πολύ σημαντικό. Διαφορετικά, αν βάλει το λάθος στην υπόθεση, ή δε σουτάρει καθόλου καλά θα αφήσει τους φιλοξενούμενους να ρουφήξουν την όποια δική του διάθεση και να τον τιμωρήσουν και στην επίθεση σκοράροντας. Το μπάσκετ δεν παύει να είναι game of inches…
Υ.Γ1 Μετά το πέρας της προηγούμενης χρονιάς, είχα βάλει ως minimum στόχο για το club να ξανακερδίσει τον κόσμο του. Μόνο και μόνο η έλευση Μπλατ έμοιαζε να είναι κίνηση προς κάτι τέτοιο, όμως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική παρότι φουσκώσαμε με προσδοκίες. Αν υπάρχει κάτι που είναι αδιαπραγμάτευτο ως ζητούμενο είναι η ομάδα να βγάλει υγεία που θα μεταφερθεί και στο παρκέ… Στη σημερινή άβολη, ξινή, μελαγχολική εικόνα το μόνο που πρέπει να διαπιστωθεί είναι αν υπάρχουν ένστικτα και θέληση για αλλαγή προς μια πιο υγιή κατάσταση. Και ο Ολυμπιακός, ή αυτοί οι παίκτες και ο προπονητής να ξεκινήσουν τη μάχη για να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη και τη στήριξη του κόσμου τους.
Υ.Γ.2 Περαστικά μεγάλε Βασίλη Σπανούλη. Κάντο ξανά, σπάσε και πάλι τα όρια…μόνο εσύ ξέρεις.
