Ο Έλληνας σπανίως αντιμετωπίζει την ζωή με λογική, αντιθέτως προτιμά να κρίνει και να αντιδρά στα πάντα με το θυμικό και τις επιθυμίες του. Και εάν αυτό σας ακούγεται ως γενίκευση – και ίσως αφορισμός – μπορείτε απλά να παρατηρήσετε τους γύρω σας. Είμαι βέβαιος πως με λίγη υπομονή και παρατήρηση θα καταλάβετε αν αυτό που ισχυρίζομαι είναι αληθές ή όχι. Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Ο Πλάτωνας που ασχολήθηκε με το ζήτημα της ψυχής (τον 4ο αιώνα π.χ.) κατέληξε πως η ψυχή αποτελείται από τρία μέρη: Το Λογιστικό, το Θυμοειδές και το Επιθυμητικό.
- Το Λογιστικό αφορά στις λογικές λειτουργίες του ανθρώπου.
- Το Θυμοειδές αφορά στον συναισθηματικό του κόσμο (δηλαδή στον χώρο της θρησκευτικής πίστης, της ηθικής, των συναισθημάτων και των ιδεολογιών του).
- Ενώ το Επιθυμητικό αφορά στις επιθυμίες του.
Η ψυχή για τον Πλάτωνα ήταν σαν ένα άρμα όπου στην θέση του οδηγού βρισκόταν η λογική (Λογιστικό) με την μορφή ανθρώπου (Ηνίοχος) και το άρμα το έσερναν 2 εντυπωσιακά άλογα (Θυμικό και Επιθυμητικό). Ο Πλάτων πίστευε ότι το Θυμικό (παρότι ά-λογο) υπακούει και συνοδοιπορεί με τον νου, ώστε να μπορεί να δαμάσει το Επιθυμητικό που είναι πιο άγριο και ατίθασο. Και όταν συμβαίνει αυτό τότε η Ψυχή απολαμβάνει αρμονία. Και προφανώς όπως δεν ήταν τυχαία η επιλογή των ρόλων στον μύθο του Πλάτωνος έτσι και δεν είναι τυχαία και η ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα.
Το κείμενο αυτό δεν αποσκοπεί να καταδικάσει τον Έλληνα ούτε να τον κατατάξει ως υποδεέστερο έναντι άλλων λαών. Έχουμε ως λαός προτερήματα όπως και ελαττώματα αλλά δυστυχώς μια κύρια αδυναμία μας είναι η έλλειψη σύγχρονης κουλτούρας. Και με τον όρο κουλτούρα αναφερόμαστε στην πνευματική αλλά και υλική καλλιέργεια – δηλαδή σε ένα μεγάλο υποσύνολο του πολιτισμού μας.
Ό σύγχρονος Έλληνας επιθυμεί να ζεί με τις δόξες του παρελθόντος κοιτάει προς τα πίσω και σπανίως προς τα μπροστά. Είναι βαθιά συντηρητικός (ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις) και απεχθάνεται την καινοτομία. Δεν θέλει να σκέφτεται αλλά αναζητά κάποιον να του ψιθυρίζει όμορφα δόγματα και απόλυτες λύσεις για όλα του τα προβλήματα – όχι τώρα αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Και όταν τα δόγματα δεν καλύπτουν τις ανάγκες του καταφεύγει στους μύθους. Γιατί οι μύθοι είναι πάντοτε απελευθερωτικοί σύμφωνα με τον Στέλιο Ράμφο. «Μεγαλώνει ο άνθρωπος με το παραμύθι. Πεθαίνει με την ιδεολογία. Η ιδεολογία σού απαγορεύει να έχεις σχέση με την πραγματικότητα, σου επιβάλλει ένα ατελείωτο κλωθογύρισμα σε τετελεσμένες αλήθειες».
Αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει και τον χώρο του αθλητισμού και της καλαθοσφαίρισης. Τους τελευταίους μήνες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας τραγελαφικής εικόνας για το Ελληνικό μπάσκετ. Από την μία οι ομάδες συσκέπτονται για να βρουν λύσεις στα προβλήματα τους και από την άλλη αποφασίζουν να μην αλλάξουν τίποτα. Υποκρίνονται πως όλα βαίνουν καλώς γιατί φοβούνται την αλλαγή! Ο μέσος παράγοντας κάνει αυτό που έμαθε να κάνει τόσα χρόνια – δηλαδή τίποτα περισσότερο από το να είναι αρεστός στα κέντρα των αποφάσεων. Πρωτίστως στην ΕΟΚ και ακολούθως στον Παναθηναϊκό. Και μην πει κανείς πως δεν είναι έτσι – γιατί πως αλλιώς μπορεί κάποιος να εξηγήσει το γεγονός πως όλες οι ομάδες ψήφισαν αρνητικά στην πρόταση του Ολυμπιακού – η οποία συνοπτικά πρότεινε:
- Kεντρικό τηλεοπτικό συμβόλαιο
- Αναβάθμιση του προϊόντος με αλλαγή στο τρόπο διεξαγωγής του πρωταθλήματος
- Δημιουργία επαγγελματικής διαιτησίας
Αφού λοιπόν απέρριψαν μια πρόταση που θα βελτίωνε την κατάσταση, μερικές εβδομάδες αργότερα τσακώνονται, ποιος θα πρωτοπουλήσει το ΑΦΜ του σε υποψήφιους αγοραστές (ώστε να ρίξει την ομάδα του σε κατώτερες κατηγορίες) καθώς η βασική ιδέα είναι να φορτώσουν τα χρέη από την κακοδιαχείριση τους σε άλλους. Αλλά αυτός είναι Έλληνας μπασκετικός παράγοντας, αυτό ξέρει να κάνει.
«You can’t teach an old dog new tricks»
Τόσα χρόνια δεν τον απασχόλησε η ανάπτυξη του αθλήματος ούτε η δημιουργία εσόδων όσο το να παίζει παιχνίδια προσεταιριζόμενος το άρμα των ισχυρών και πουλώντας εκδουλεύσεις. Άντε στο τσακίρ κέφι να πουλήσει και κανένα παραμύθι σε καμία τηλεοπτική κάμερα για το πόσο έχει θυσιαστεί και πόσο νοιάζεται για το καλό του Ελληνικού μπάσκετ. Και με την πρώτη ευκαιρία, και αφού φεσώσει όποιον άτυχο πιάσει κορόιδο, πουλάει το ΑΦΜ της ομάδας του λές και είναι ένα μικρό-αντικείμενο που απέκτησε από το Ebay. Αστείοι παράγοντες και αστείο πρωτάθλημα σε μια αστεία χώρα.
Η απαξίωση και ο εξευτελισμός του αθλήματος δεν απασχολεί κανέναν – ούτε φυσικά τους θεματοφύλακες. Αν και κάποιοι αρχίζουν να ξυπνάνε σιγά σιγά αλλά δυστυχώς η κατάσταση μοιάζει πλέον μη αναστρέψιμη.
Η πιάτσα βουίζει πως σύντομα θα ανακοινωθεί η απόφαση από το ΑΣΕΑΔ και κάποιοι έχουν αρχίσει να νιώθουν άβολα και ίσως να συμβουλεύονται και τους δικηγόρους τους όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Ο Ολυμπιακός θα πορευτεί στον δρόμο που ο ίδιος επέλεξε. Όμως όσες νομικές λύσεις και αν προσπαθήσουν να δημιουργήσουν οι πολιτικοί – η ουσία παραμένει η ίδια, το Ελληνικό μπάσκετ έχει εκραγεί. Το μόνο που απομένει είναι να ακούσουμε τον κρότο γιατί την λάμψη την έχουμε ήδη δει.
Μέσα σε όλη αυτή την παράλογη κατάσταση ο Ολυμπιακός οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιμείνει Μέχρι Τέλους στην ολική κάθαρση του χώρου.
O Ολυμπιακός οφείλει να χαλιναγωγήσει τόσο το θυμικό όσο και τις επιθυμίες του (ως οργανισμός).
Γιατί εάν δεν το κάνει σε μερικά χρόνια δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο,ακόμα και αν αποφασίσει να επιστρέψει.
Ταυτόχρονα όμως δεν έχει την παραμικρή λογική η επιλογή της συμμετοχής στην Basket League όσο τα υπόλοιπα μέλη του συνεταιρισμού δεν έχουν όραμα και ούτε επιθυμούν καλύτερο μπάσκετ.
Το καλοκαίρι του 2019 θα το θυμόμαστε για χρόνια, και όχι για τα μεταγραφικά αλλά γιατί θα σηματοδοτήσει μια καινούργια αρχή ή το τέλος του επαγγελματικού μπάσκετ στην Ελλάδα.
Και οι ζέστες μόλις ξεκίνησαν..
