Ένα κείμενο του @mimis_pan.
Αυτό το άρθρο δεν είναι ένα κρυφολογοτέχνημα, δε θα παρομοιάσω τον Ολυμπιακό με το Σίσυφο, ούτε θα παραθέσω το μισό Διαφωτισμό, κόντρα στις τάσεις. Περιέχει κάποιες σκέψεις και προτάσεις, περισσότερο σε επίπεδο σκέψης και κατεύθυνσης, παρά προσώπων, για τη διαμόρφωση του -μόνο κατά τι- νέου Ολυμπιακού της νέας σεζόν. Αυτό είναι το ψητό, και σε αυτό θα περάσουμε αμέσως.
Δυο-τρεις αστερίσκους μόνο:
- Υπόψιν ότι το κείμενο ολοκληρώθηκε λίγο πολύ ήδη την επομένη του Φ4. Ως εκ τούτου κάποιες σκέψεις και προτάσεις έχουν ήδη εν πολλοίς ακυρωθεί από τις εξελίξεις ή την έντονη φημολογία. Δεν πειράζει, η ουσία εδώ είναι το σκεπτικό της στελέχωσης και η αναγνώριση των ζητούμενων της ομάδας, όχι τα πρόσωπα.
- Προσωπικά θεωρώ δεδομένο ότι ο Sasha θα αποχωρήσει για ΝΒΑ και ευσεβείς πόθους ότι θα πετάξει την ευκαιρία για να μείνει να “τελειώσει τη δουλειά” κλπ κλπ. Μακάρι να με εκπλήξει ευχάριστα, αλλά δε βλέπω πως, και δε θέλω να ξεκινήσω τη συζήτηση σε μια βάση μη ρεαλιστική. Πάμε να μιλήσουμε για έναν Ολυμπιακό χωρίς τον υπερ-efficient Ελληνοβούλγαρο λοιπόν.
- Επίσης θεωρώ άτοπο ρομαντισμό να μιλάμε για παραμονή Canaan. Ναι, ο Αμερικανός έδωσε διαπιστευτήρια προσωπικότητας και έκανε ένα εξαιρετικό φίνις, αλλά δεν ακυρώνεται η άοσμη, άχρωμη παρουσία του όλη τη σεζόν, αναπόφευκτα καθώς δεν είναι καλό fit, σαν μονάδα. Το roster έχει ανάγκη από έναν πιο πλήρη και πλήρως αυτόφωτο δημιουργό/σκόρερ στη θέση του και όχι δίπλα του, καθότι αναζητείται όχι βάθος, αλλά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά πάντα παρόντα στο παρκέ, ακόμα και σε στενό rotation κρίσιμων ματς.
— Frontcourt —
Στην προσπάθεια του να παραμείνει ο δυσκατάβλητος 2-way motherfucker των ευρωπαϊκών παρκέ και να αντικαταστήσει τον υπερπολύτιμο Sasha, ο Ολυμπιακός έχει 1-2 σημεία να προσέξει, αλλά και ένα ανέλπιστο προνόμιο που καθιστά τη δουλειά κάααααπως πιο βατή.
- Ο Sasha ακόμα περισσότερο και από efficient σκορ, πρόσφερε κατοχές και ροή. Η ομάδα καλείται να χτίσει ένα ρόστερ χωρίς εκπτώσεις σε iq και rebounding.
- Το σκορ του Sasha και η γενικότερη συμβολή του στην επίθεση είναι ανέφικτο να καλυφθεί με έναν παίχτη και σίγουρα αδύνατον με έναν power forward. Η ομάδα πρέπει να αλλάξει και να αναζητήσει, με όρους Money Ball, σε άλλες θέσεις και από διαφορετικούς παίχτες αυτά που έδινε ο Vezenkov.
- Αγοράζεις πιο φτηνά την εξαιρετική άμυνα από την εξαιρετική επίθεση σε μια μονάδα, στην ευρωπαϊκή αγορά. Αλλά στο ζύγι μετρούν το ίδιο. Ο Ολυμπιακός ασφαλώς πρέπει να παραμείνει μια καλή 2-way ομάδα, αλλά να τοποθετήσει τα περιορισμένα χρήματα του με τρόπο έξυπνο, στην κατεύθυνση της αμυντικής αποτελεσματικότητας πρώτιστα.
- Το πλεονέκτημα: με όλη τη δυσκολία που έχει το εγχείρημα αναπλήρωσης του κενού του Sasha, ευτυχώς για μας είναι forward, και άρα η σημαντικότητα του δε θα φτάσει ποτέ αυτήν ενός εξαιρετικού περιφερειακού. Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ένας ταλαντούχος και πολυσχιδής guard θα είναι πάντα επιδραστικότερος ενός εξαιρετικού 4αριου.
O coach είναι στην προνομιακή θέση να μπορεί να υπολογίζει σε βάθος χρόνου στους Σλουκα, Walkup, Παπανικολαου και Fall, όπερ σημαίνει ότι οι βάσεις υπάρχουν για να παραμείνει ο Ολυμπιακός τα επόμενα χρόνια μια decision making machine, με συγκεκριμένα μίνιμουμ αμυντικής και επιθετικής αποτελεσματικότητας και γερά αποθέματα leadership.
Aν η ομάδα επιλέξει να επενδύσει ξανά στο Milutinov και επιτύχει μια καλή συμφωνία (δεν τον προκρίνω αλλά δε θα τα βάψω μαύρα), ας είναι αυτή η εξαίρεση στον κανόνα που λέει “τα λεφτά πάνε στην περιφέρεια”.
Το μέγεθος, η αντίληψη και πάσα του Σέρβου και η ασφάλεια που προσφέρει στο rebound ειναι καλοδεχούμενα, και αγωνιστικά θα υπαγορεύσουν μια πιο σταθερή κατεύθυνση στην επιθετική στόχευση του Ολυμπιακού, ασχέτως ποιο “5” είναι στο παρκέ. Μην περιμένετε το low post domination και το passing του Fall από τον Σέρβο, θα απογοητευτείτε.
Εναλλακτικά και οικονομικότερα, θα κοίταζα προς την κατεύθυνση του πιο άπειρου, αλλά ξεκάθαρα too much για το αμέσως χαμηλότερο επίπεδο, Bruno Caboclo, ο οποίος επ’ ουδενί δεν είναι 4αρι ή τουίνερ όπως πιστεύουν πολλοί. Ο φιλότιμος και coachable, οπός φημολογείται, Βραζιλιάνος φέρνει μέγεθος, προθυμία για banging χαμηλά, rim protection και αποζημιώνει για την έλλειψη touch και πάσας με ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με πρόσωπο και στρετς-5 προοπτική. Ερωτηματικό -σημαντικό- αν κάποια νωχελικά του διαστήματα θα εκλείψουν μόλις βρεθεί στο υψηλότερο επίπεδο.
Υποσημειωση #1: Ταύροι-σε-υαλοπωλείο τυπου Tyrique Jones δεν πιστεύω ότι έχουν θέση στον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα.
Κοιτώντας προς το 4, ας αρχίσουμε από τα απλά: Όποιος και να επιλεγεί στο 5 πίσω από τον Mous, ο Θρύλος πρέπει πάντα να επιδιώκει την ασφάλεια ενός τουίνερ στις τάξεις του, ενός αθλητικού ‘5ου’ ψηλού με ζόρικο μότορ που να μπορεί να αναλάβει αμυντικές κυρίως αποστολές για λιγοστά λεπτά απέναντι σε ευρύ φάσμα αντιπάλων και αγωνιστικών στυλ, αλλά και να εξυπηρετήσει τα βασικά και στις 2 θέσεις, σε περίπτωση απουσιών κλπ.
Τίμιο Joel ‘παίζω-πάνω-η-κάτω-απο-τη-στεφάνη, ποτέ-ΣΤΗ-στεφάνη’ Bolomboy δε θα ξαναπάρω, ευχαριστώ, ακόμα και πληρωμένο από τον ΟΑΕΔ…. Ήμαρτον, έλεος και νισάφι πια.
Ειδικά αν πάμε σε ένα ακόμα ‘μέγεθος’ στο 5 και ο Μπαρτζώκας δε ρισκάρει να στερηθεί το elite shooting και IQ του Alec Peters στο 4 στην προσεχή σεζόν, επιβάλλεται να γαρνίρουμε με έναν πεινασμένο, αμυντικής κατεύθυνσης παίχτη που θα ‘φορτώνει’ ωμή αθλητικότητα και physicality στο 4, ταχύτητα και χαμήλωμα απέναντι σε περιφερειακούς στο 5.
Ρίχνω ματιές προς το λυσσασμένο και πολύ consistent κελεπούρι που υπέγραψε, μόνο ως το καλοκαίρι, ο Trinchieri στη Bayern, τον Zylan Cheatham…
Με δεδομένο τον specialist Peters (ο Μπι μάλλον δε θα διακινδυνεύσει και άλλο πλήγμα στο επιθετικό spacing του σε μια offseason – αλλά ίσως είναι καλή ευκαιρία να συζητήσει παραμονή σε καλύτερη τιμή με τον Alec) και για να κλείσει η θέση 4…
…δε θα αναλωθώ σε εξαντλητική συζήτηση υποψηφίων. Δεν αναζητούμε κλώνο του Sasha εδώ (δεν υπάρχει), έναν κομπλέ παίχτη με καλό παιχνίδι με πρόσωπο, αντίληψη, ικανοποιητικό σουτ, μέγεθος, αθλητικότητα παρακαλώ. O prime Singleton ήταν και θα είναι πάντα το άπιαστο όνειρο.
Bonus points αν η ομάδα ρισκάρει λίγο εδώ, με παίχτη λιγότερο δοκιμασμένο στην Ευρώπη, με μεγαλύτερη προοπτική. Θα ρίξω απλά τα ονόματα των Semi Ojeleye, Jarrell Martin και Ben Bentil στο τραπέζι, σε θεωρητική βάση, για να πιάσετε το drift μου.
Υποσημειωση #2: Ξέρω, πολλοί λιμπιζόμαστε το επιθετικό πακέτο και τα πλείστα σερβικά fundamentals του Filip Petrusev, ειδικά την εντυπωσιακή του άνοδο ως help defender, αλλά ο Misko έχει σαφή πλάνα για την αντίπερα όχθη για τον πελάτη του, και δε μπλέκεις…
— Περιφέρεια —
Ο Ολυμπιακός δεν έχει κανένα περιθώριο, ούτε από την άποψη των θέσεων Ελλήνων για τα εγχώρια lineup, ούτε απο την προοπτική του ρόστερ του, να αγνοήσει την περίπτωση Ρογκαβόπουλου, ειδικά αφού σφύριξε αδιάφορα προς τους Καλαϊντζακηδες και τον Μαντζούκα πρόσφατα.
Αντίθετα, έχει σαφέστατα χρόνο και ρόλο για το παιδί, σε ποικίλα σχήματα, και ανάγκη το ιντριγκαδόρικο πακέτο του.
Χωρίς πολλά-πολλά, ας μιλήσουν με τον παίχτη, ας εξηγηθούν όσον αφορά τι μπορούν και τι όχι να του προσφέρουν αγωνιστικά στο παζλ του 2023-2024 και ας τον ικανοποιήσουν οικονομικά, μακροπρόθεσμα.
Έκτος αν προσκρούσουν σε καβαλημένο παίχτη / αδηφάγο ατζέντη, τι να πω πια. Δεν υπάρχει άλλη δικαιολογία, και οι δυο πλευρές έχουν μια γνήσια καλή προοπτική να προσφέρουν η μια στην άλλη, ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΠΌΜΕΝΗ ΉΔΗ ΣΕΖΌΝ.
Υποσημειωση #3: ο Ρόγκα δείχνει αυτή τη στιγμή, όχι να καταλήγει στη Baskonia όπως γράφτηκε, αλλά να έχει σε απόλυτη προτεραιότητα το draft και να είναι διαθέσιμος για τα πλάνα όποιας ομάδας επενδύσει πάνω του. Αν συμβεί αυτό, ελπίζω ότι ο Ολυμπιακός θα μπορέσει να εξασφαλίσει όποιον εκ των δυο Καλαϊτζακηδων ο ΠΑΟ αφήσει εκτός πλάνων (ελπίζω τον Παναγιώτη)… Είναι προκλητική η σιγουριά με την οποία ο Ολυ αφήνει να χάσκει ένα κενό πίσω από τον Παπανικολάου στο roster των τελευταίων ετών.
Στα αμιγή guards τώρα, και με δεδομένους τον off-guard Λαρεντζάκη (“οff” υπό πολλές έννοιες..), τον πιστοποιημένο power-guard McKissic (γαμιά) και τον Walkup.
Για τον Μιχάλη Λούντζη ισχύει ένα ιδιότυπο up-or-out τη νέα σεζόν, πρέπει να δείξει ότι μπορεί περισσότερα από αμυντικές αποστολές στον άσσο, και η ομάδα να του δώσει ρόλο υβριδίου του Thomas, αλλιώς τον έχασε. Παρά το εξαιρετικό φυσικό του πακέτο για Έλληνα, δε βλέπω τις δεξιότητες για άλλο ρόλο. Αντίθετα, η περίπτωση Νετζήπογλου, αν και ο SG του Άρη δεν έκανε φέτος αντίστοιχη πρόοδο αλλά σταθεροποιήθηκε στο rotation της Α1, συνεχίζει να απασχολεί τον οργανισμό. Η νέα σεζόν θα τον βρει σε ένα νέο, προσεκτικό βήμα εμπρός, στην ΑΕΚ, και ίσως αυτό να είναι το καλύτερο για όλους. Αναβάλλουμε τη συζήτηση για του χρόνου που λήγει το συμβόλαιο του Λάρυ.
…. Χρειάζεται να εξηγήσω ότι χωρίς το Σλούκα και τον Παπανικολάου δεν υφίσταται Ολυμπιακός, όπως τον ξέρουμε και τον λατρέψαμε..; Αν ναι, τότε μιλάμε διαφορετική γλώσσα και η όποια επιχειρηματολογία θα πέσει στο κενό.
Η ομάδα ας προβάλλει την ηλικία τους, το συναίσθημα, την προοπτική του ρόστερ και τον απολογισμό του Φ4 ως διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στο οποίο οικονομικό παζάρι, αλλα ως εκεί, και με σεβασμό στους δικούς μας Llull και Rudy (δεν περιμένω κάτι λιγότερο απο Αφούς και Μπαρτζώκα).
2 + 1 έτη θα πρότεινα, δε θα παίξουν όσο ο Σπανούλης αυτοί.
— H make or break προσθήκη —
Για τελευταίο, το κομβικότερο. Ο Ολυμπιακός της νέας σεζόν, με Σλούκα και Fall ένα χρόνο μεγαλύτερους, με τον Walkup να έχει πιάσει ένα αξιοζήλευτο ταβάνι μεν, που δεν περιλαμβάνει καθόλου προσωπική φάση και σταθερό pull-up δε, χωρίς το instant scoring του Sasha και με ένα ρόστερ κατά τα άλλα γεμάτο ετερόφωτους σπεσιαλίστες, αναζητεί έναν ακόμα ικανό πόλο δημιουργίας και άμεσης απειλής, και δε μπορεό να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από έναν σταρ περιφερειακό αν στοχεύει πάλι σε μια πορεία σαν τη φετινή.
Η συμφωνική ορχήστρα του Μπαρτζώκα θα απηχεί και του χρόνου μια αψεγάδιαστη αρμονία, αλλά το αργότερο στην post-season θα χρειαστεί ακόμα έναν trademark σολίστ. Μια αλλέγκρα ιδιοφυΐα που θα είναι “εκεί” κάθε βραδιά και που κανείς αντίπαλος δε θα έχει την πολυτέλεια να τον αφήσει εκτός της τακτικής του στόχευσης, όποια και αν είναι αυτή. ΣΗΜΕΊΟ ΑΝΑΦΟΡΆΣ σε όλες τις παραμέτρους που κρίνουν αγώνες.
Δε βλέπω πως αυτό δε θα είναι ένα combo guard ή ένας εξαιρετικά προικισμένος wing, μια μονάδα τόσο πλήρης και ποιοτική που δε θα σηκώνει ετικέτες “άσσος”, “δυάρι” κλπ. Που θα μπορεί να συνυπάρξει στο παρκέ με όλους τους άλλους περιφερειακούς, που θα έχει την ωριμότητα να μην ανακόπτει τη ροή του συνόλου αλλά που θα μπορεί να λειτουργήσει παραγωγικά και εκτός αυτής, ή να τη φτιάξει εκ του μηδενός, αν αυτό χρειαστεί (Hint: θα χρειαστεί).
Σουτ, μέγεθος, στιβαρή προσωπική άμυνα, προσωπική φάση*, εν γένει τακτική ωριμότητα (δηλαδή εμπειρία σε καλά προγράμματα) και τεχνική αρτιότητα, ταλέντο, μπρίο, προσωπικότητα, genius, πολλά κιλά @@δια.
*πολύ παρεξηγημένη έννοια, δε συμπίπτει με το πόσες σταυρωτές σε στάση μπορεί να ολοκληρώσει σε 500ms ένας from the ‘hood μαυρούλης με κορδέλα και περιβραχιόνιο.
Τα όνειρα είναι τσάμπα
Αυτό που δεν είναι τσάμπα είναι οι 3-4 διαθέσιμοι τέτοιοι περιφερειακοί στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χρηματιστήριο.
Μπορούμε -και πρέπει- να ψωνίσουμε έναν Kevin Punter ή έναν Luca Vildoza; Ισως.
Αξίζει άλλη μια προσπάθεια για επιστροφή του όλο και πιο πλήρη και ώριμου Tyler Dorsey, αν από κάποιο θαύμα η Fener επιλέξει να τον αποδεσμεύσει από το -νωπό ακόμα- πολυετές του συμβόλαιο; Μάλλον.
Αν όχι, όποιος δεν έχει λεφτά έχει φαντασία και παίρνει ρίσκα, παρακολουθεί στενά την αγορά και το γενικότερο μπασκετικό νταραβέρι και ορμάει αποφασιστικά στην ευκαιρία, πάντα βέβαια εντός κάποιων ποιοτικών στάνταρ, αρχών του οργανισμού και ενός σχεδιασμού.
Ο Ολυμπιακός δε μπορεί να πληρώσει όσο η Fener και η Barca τα κέφια του Ιτούδη και του Saras. Αντίστοιχα δε μπορεί να περιμένει όπως ο Παναθηναϊκός του DPG μέχρι τον Οκτώβρη την όποια παιχτάρα από τα αζήτητα, μπας και τονώσει το καταβαραθρωμένο ηθικό των νοσταλγών-οπαδών του με ένα ακόμα vintage εξώφυλλο απόκτησης του νέου Πράσινου Μεσσία.
Ο οργανισμός πρέπει αργά ή γρήγορα να κοιτάξει ξανά πολύ σοβαρά την παραγωγική του διαδικασία, τόσο όσον αφορά τις ακαδημίες, αλλά κρισιμότερα όσον αφορά το να συστήνει σταρ στο κορυφαίο επίπεδο, να ωθεί αξιόλογες undervalued μονάδες στο τελευταίο τους βήμα προς την ελίτ. Αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι είναι που κάνει τη διάφορα ανάμεσα στον παίχτη των 700 χιλ. και των 2 εκατομμυρίων, ανάμεσα στο βάτο και στο άβατο.
Μεγάλο του εμπόδιο, κακά τα ψέμματα, ο ίδιος του ο οπαδικός κόσμος, που παρά τη σπουδαία τρέχουσα σεζόν που εμπνέει αθλητικό πολιτισμό και αισιοδοξία, δε φημίζεται στην πλειοψηφία του για την αρετή της υπομονής.
Αν υπάρχει όμως μια εγγυημένη συνταγή για τη νίκη, αυτή ΕΊΝΑΙ η υπομονή, και αν δε σας το δίδαξε αυτό ο Θρύλος, μάθετε το τώρα από τη Real με το άγριο.
Ξεκινάμε λοιπών:
Thomas Heurtel
(…)
Πλακίτσα. ΧΑ ΧΑ ΧΑ.
Στα σοβαρά, μια τέτοια ευκαιρία και ένας παίχτης με εγνωσμένη πολυσχιδή ποιότητα, ηγετικά χαρακτηριστικά, σε καλή ηλικία και με σπουδαίο ήδη βιογραφικό που περιμένει στη βάση του σκαλοπατιού, είναι ο Gabriel “Iffe” Lundberg της Μπολόνια. Δεν τον μάθατε από μένα, και δεν είναι τυπικά ελεύθερος, έχει έναν ακόμα χρόνο λαμβάνειν τον παχυλό franchise-player μισθό που του έταξε πέρσι η Virtus, αλλά έχει κάνει φέτος ένα παραγωγικό limit down για διάφορους λόγους που δεν αφορούν μόνο τον ίδιο, και που η ομάδα του, εν μέσω ανασφάλειας για τη θέση της στη διοργάνωση, θα σκεφτεί σοβαρά να του εγγυηθεί και για το 2024. Ήδη τον έχουν αφήσει εκτός Ιταλικών play-off και σε μερικές μέρες η σεζόν του στην Ιταλία θα έχει και επίσημα λήξει. Ανοιχτός ο δρόμος.
Ο Δανός, ακριβώς 2 χρόνια νεότερος του Walkup, έχοντας ήδη περάσει επιτυχώς από ένα Final 4 caliber σύνολο και δοκιμάσει αξιοπρεπέστατα στο ΝΒΑ μπορεί να κουμπώσει ιδανικά με το σκεπτόμενο, απέριττο και πληρέστατο παιχνίδι του στην ορχήστρα μας, προσφέροντας εξαιρετικό shooting από κάθε κατάσταση, πλήρες PnR ρεπερτόριο, μέγεθος και δύναμη στο ποστ και την περιφερειακή άμυνα. Γαρνίρετε με τα intangibles ενός επιβεβαιωμένου ηγέτη της εθνικής ομάδας της χώρας του και τις διθυραμβικές συστάσεις κάθε προπονητή με τον οποίο έχει συνεργαστεί.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα και προσβάσιμη μονάδα, αν η ευρωπαϊκή εμπειρία συνεχίσει να είναι αδιαπραγμάτευτο προσόν, είναι ο πολύ γνωστός μας Nigel Williams-Goss. Στην ίδια ακριβώς φάση με τον Lundberg ατομικά, αλλά πλέον πρωταθλητής με τη Ρεαλ, ο αμερικανικός πρώην Gonzaga Bulldog είναι μάλλον καταπιεσμένος από τον τωρινό ρόλο και τον προπονητή του, αλλά πέρα από τη στόφα που έδειξε και στο πέρασμά του από την ομάδα μας, που εμένα με είχε ικανοποιήσει πλήρως, έχει δείξει και ένα αξιοπρόσεκτο 2-way προφίλ στη Μαδρίτη. Στα + του, ότι στον περιορισμένο και πολύ συγκεκριμένο ρόλο του στο rotation της Βασίλισσας (σταδιάλα), κράτησε αρκετά υψηλούς όρους efficiency, κι αυτό λέει πολλά για την πάστα του παίχτη.
Υποσημείωση #4: Αν ο Ολυμπιακός δε βρει ή δεν εξασφαλίσει αυτό που θέλει, δεν πείσει τον must Ρογκαβόπουλο για τη θέση “3″ και ο κόουτς νιώθει ρέντα, ίσως ο οργανισμός να κοιτάξει προς έναν παίχτη που τελευταία εδρεύει στη θέση 3 αλλά που είναι γνήσιο wing, στα πρότυπα του Rodrigue Beaubois, με μια βατή περίπτωση να ειναι ο Elijah Βryant, τον οποίον να ξέρετε συνοδεύουν από τα νιάτα του περγαμηνές σπουδαίου efficient scorer, που ακόμα δεν εχει ξεδιπλώσει στα παρκέ της Euroleague. Όπως και να χει, το ότι ο παίχτης επιλέγει να παίζει σε καλά σύνολα και όχι να ψάχνει την κατάσταση που θα του δώσει volume κατοχών, είναι μάλλον παράσημο νοοτροπίας.
Σημείωση: μεσολάβησαν οι ημιτελικοί TBL και κατάλαβαν και οι πέτρες από τι πάστα είναι φτιαγμένος ο παίχτης… Πέταξε το πουλάκι, θα πληρωθεί. Πάμε παρακάτω.
Υποσημειωση #5: Αν ο κόουτς θέλει να παίξει τα ρέστα του, ίσως ο Ολυμπιακός να θέλει να δοκιμάσει να βάλει μπασκετικό μυαλό στον άσωτο αλλά υπερταλαντούχο Dwayne Bacon, και να καλουπώσει το σπάνιο skillset του σε σχήμα efficient shot maker. Αν όχι τώρα, με τον παίχτη ταπεινωμένο και διωγμένο νύχτα από τον αιώνιο, την καριέρα του σε ασυνέχεια και αδιέξοδο, και με τον Ολυμπιακό να απολαμβάνει την ευρεία αποδοχή ως η θεαματικότερη ομάδα της Ευρώπης με τον πιο καπάτσο και έντιμο απέναντι στους Αμερικάνους κόουτς, πότε…; Υψηλό ρίσκο – υψηλό περιθώριο κέρδους, σε ένα πρότζεκτ από το οποίο πρέπει η ομάδα να αναλάβει περισσότερα αν είναι να στρογγυλοκάτσει για χρόνια στα Final 4 με το τωρινό της μεγαλομεσαίο βαλάντιο.
—
Καλή τύχη στην ομάδα στον εναπομείναντα στόχο (τα αίσχη του ΟΑΚΑ δε θα επαναληφθούν και εύκολα ή δύσκολα θα λήξει θετικά το πρωτάθλημα), και ίσως τα ξαναπούμε μέσα στο καλοκαίρι για να συζητήσουμε πιο χειροπιαστές εξελίξεις.
Ελπίζω ότι η ομάδα θα κινηθεί σωστά στην off-season, στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αποφασιστικότητα και τη σύνεση, για να φτιαχτεί ένα αξιόμαχο και υψηλού επιπέδου σύνολο, ικανό να μεταφέρει πάλι στο παρκέ τη μεγαλόπνοη αγωνιστική κατεύθυνση του προπονητή της. Στον Ολυμπιακό και τους στόχους του δεν ταιριάζουν ούτε φτηνές, αλλά ούτε και one-and-done ύφους κινήσεις. Ελπίζω πως θα δω περισσότερες ψαγμένες επενδύσεις τύπου Walkup και Fall και λιγότερες εκ του ασφαλούς καταναλωτικές εξάρσεις τύπου Milutinov.
Μην ξεχνάτε πως, ασχέτως αποτελέσματος, ήμασταν η μακράν καλύτερη ομάδα των ευρωπαϊκών παρκέ φέτος. Ας προσμένουμε με αγνή φίλαθλη λαχτάρα και ευγνωμοσύνη το show της σεζόν 2023-24.
Μίμης
