«..Είναι ένα νησί πολύ μακρινό στα νοτιοδυτικά. Δεν υπάρχει σε κανένα χάρτη ∙ οι αληθινοί τόποι δεν υπάρχουν ποτέ…» Χ.Μέλβιλ
Αυτή η νύχτα είναι δικιά μου. Δεν έχει φαντάσματα ή κανένα πορνείο… Μόνο την ελαφριά ανατριχίλα από το δροσερό καλοκαιρινό αεράκι. Είμαι μόνος, καλοκαίρι, νύχτα, στην αγαπημένη μου παραλία. Κρεβάτι μου η υγρή άμμος, μαξιλάρι μου τα νεκρά φύκια και νανούρισμα η βουή της θάλασσας… μόνος… ανοίγω τα μάτια και αναρίθμητα αστέρια φεγγοβολούν μέσα στην ήσυχη γαλήνη της νύχτας. Λατρεύω τις καλοκαιρινές νύχτες να παρατηρώ τον ουρανό, μακριά από φώτα και θορύβους. Ποιος δεν πέρασε ώρες και ώρες, ιδιαίτερα τις καλοκαιρινές νύχτες, «Κοιτάζοντας τα αστέρια»;
Αναζητώ τους αστερισμούς. Την μικρή Άρκτο με τον πολικό αστέρα. Και πιο εκεί η μεγάλη Άρκτος. Και ναι επιτέλους νιώθω ελεύθερος. Γίνομαι καράβι που ταξιδεύω με πυξίδα μου τα φωτεινά σημάδια του ουρανού και… και… Μα τι συμβαίνει; Δεν είμαι εγώ το πλοίο; Δεν είμαι ελεύθερος; Κοιτώ γύρω μου και μέσα μου. Κλείνω τα μάτια ξανά. Μα ναι, βρίσκομαι στο κατάστρωμα του «Μέγα Ολυμπιακού»… Ο θρυλικός «Μέγας Ολυμπιακός»!
Το πλοίο μου, η φυλακή μου και ο συνταξιδευτής μου. Πάντα θα στοιχειώνει τις σκέψεις και τις νύχτες μου, βλέποντας τον να ταξιδεύει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αφήνομαι να με συντροφεύσει για άλλη μια φορά, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πυξίδα μας τα αστέρια με πορεία άλλοτε προς την δύση ή τον ψυχρό βορρά και άλλοτε προς τον ζεστό νότο και την φωτεινή ανατολή..
Ο ΒΟΡΡΑΣ
Πλέουμε βόρεια στις κρύες θάλασσες. Ο αέρας πάνω στο κατάστρωμα γίνεται πιο ψυχρός ώρα με την ώρα. Παραδόξως μου αρέσει ο κρύος αέρας. Ξυπνάει τις αισθήσεις, σε ζωντανεύει, σε κρατάει σε εγρήγορση. Από την άλλη τα κύματα είχαν αγριέψει τις τελευταίες ώρες. Και δείγματα ζωής πουθενά στον ορίζοντα παρά την προσπάθεια του καπετάνιου. Σχεδόν όλοι έχουν εξαφανιστεί από το κατάστρωμα. Όχι όλοι… ο έμπειρος Σέρβος καπετάνιος μαζί με τον θαρραλέο Λαρισαίο λοστρόμο και λίγους νεαρούς ναύτες ήταν εκεί..
Μόνοι, τριγυρισμένοι από φουρτουνιασμένα κύματα και φονικά παγόβουνα δίνουν την μάχη τους να βρουν την πορεία τους μέσα από τα πυκνά σύννεφα. Όσο έντονη ήταν όλη η σκηνή, άγνωστο πώς, τόσο πολύ προμηνούσε πως κάτι έμελλε να συμβεί, τέτοια ονειρική μαγεία κρυβόταν στον αέρα, που κάθε σιωπηλός ναύτης έμοιαζε να είναι μια διαφορετική μορφή… Του Σπανούλη, του Πρίντεζη του Παπανικολάου… Μα να ο ήλιος. Και η στεριά. Σωθήκαμε. Η γη της επαγγελίας! Ρίχνουμε πεταχτάρι στο λιμάνι και πανηγυρίζουμε..
Αλήθεια πόσες χιλιάδες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν το «σχέδιο 2012» έτυχε ή πέτυχε; Ίσως και να είναι ένα ψευδοδίλλημα. Αν έτυχε, σίγουρα δεν αποτελεί σχέδιο ενώ αν πέτυχε, αφορά το παρελθόν της ομάδας. Και το παρελθόν ακόμα και αν είναι επιτυχημένο αποτελεί οδηγό, όχι όταν καταλήγει σκονάκι για αντιγραφή, αλλά μόνο στο βαθμό που παράγει ΝΕΕΣ ιδέες η μελέτη του. Το κλειδί για μένα υπήρξε η συνειδητοποίηση των Αδελφών Αγγελόπουλων ότι αυτό που έκαναν μέχρι τότε δεν οδηγούσε πουθενά.
Η διαπίστωση αυτή από μέρους τους ήταν από μόνο του κέρδος γιατί οδήγησε σε αλλαγές.
Άσχετα αν αυτό που ακολούθησε ήταν «τυχαίο». Και το «τυχαίο» έφερε τις μεγαλύτερες στιγμές στην σύγχρονη μπασκετική μας Ιστορία. Πόλη, Λονδίνο και τελικό στη Μαδρίτη. Η αποδοχή λοιπόν, σωστά φίλε Κάρολε, οδηγεί σε υγεία και αποτελεί το βασικό εφόδιο για να προχωρήσουμε μπροστά.
Στο σαλόνι του «Μέγα Ολυμπιακού» τα φώτα άναψαν, το πάρτυ για τις επιτυχίες κράτησε 4 χρόνια. Όλο το πλοίο πλημμύρισε από μουσικές και αλκοόλ. Οι ιδιοκτήτες καμάρωναν το στολίδι τους. Το πλήρωμα έγινε περιζήτητο. Οι επιβάτες αφεθήκαμε στο μεθύσι των επιτυχιών. Το αγαπημένο μας υπερωκεάνιο έγινε το καμάρι των θαλασσών. Το αστέρι του Βορρά άστραφτε ΜΟΝΟ για ΕΜΑΣ.. Όλοι ανεβήκαμε στο κατάστρωμα πάλι. Είναι απίστευτος ο νυχτερινός ουρανός. Τα αστέρια είχαν γίνει τόσο λαμπερά που αντανακλούσαν το φως στο πρόσωπο μας σαν προβολείς. Μα τύφλωναν… Μα για μισό λεπτό! Νομίζω ξεφεύγουμε από την πορεία… Ποιος παρακολουθεί την πυξίδα;
Η ΔΥΣΗ
Η γιορτή σιγά σιγά καταλαγιάζει. Οι μηχανές του πλοίου δουλεύουν στο ρελαντί. Το πλήρωμα πάει και έρχεται διεκπεραιώνοντας νωχελικά τις εργασίες του άλλοτε σιωπηλό και κάποιες φορές μουρμουρώντας. Η πυξίδα σιγά δείχνει πορεία προς τη δύση. Ακουμπώ στην κουπαστή και ακούω τους ήχους των κυμάτων σκεπτικός. Από το σαλόνι ακούγεται μουσική. Αναγνωρίζω αμέσως την φωνή του Frank Sinatra να τραγουδάει το “my way”..
Είναι ήδη απόγευμα και ο ήλιος δίνει μάχη να παραμείνει έξω από τα όλο και πυκνότερα σύννεφα. Κάποιες φορές τα καταφέρνει να βρει μια χαραμάδα ανάμεσα τους, λούζοντας το πλοίο με το ερυθρόλευκο σχεδόν χρώμα του προτού χάσει τη μάχη και βυθιστεί για πάντα στα κύματα…
Δεν μπορώ να οριοθετήσω μέσα μου την απαρχή της δύσης. Πιθανότατα αυτή βρίσκεται στο τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη στο ΟΑΚΑ.
Αυτό που έχει όμως μεγαλύτερη σημασία είναι να εντοπίσουμε τα χαρακτηριστικά και τις αιτίες της. Ξεκάθαρα ο Ολυμπιακός Σπανουλοποιείται αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Μετατρέπεται πλέον ολοκληρωτικά σχεδόν σε ομάδα του Σπανούλη. Το ότι παρέμεινε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης εντός παρκέ δεν είναι φυσικά το πρόβλημα. Η ομάδα όμως για να διατηρήσει την παρουσία της στο κορυφαίο επίπεδο την περίοδο μάλιστα που τα χρήματα που διατίθεντο ήταν ικανοποιητικά χρειαζόταν άσκηση ηγεσίας και από τον πάγκο και από την ιδιοκτησία.
Ηγεσία είναι η τέχνη δια της οποίας ο Ηγέτης καθοδηγεί την ομάδα του, το προσωπικό του, στον κοινό σκοπό.
Την Ηγεσία και τον Ηγέτη τον χαρακτηρίζει η ανάληψη της ευθύνης, το όραμα και οι στόχοι, ενώ εμπνέει εμπιστοσύνη στους υφισταμένους με τις ικανότητες και το παράδειγμα του. Καλό είναι να μη ξεχνάμε ότι, η ηγεσία είναι η τέχνη για την καθοδήγηση των ανθρώπων ενώ η διοίκηση είναι ή δοτή εξουσία, να διατάσεις ανθρώπους. Καταλήξαμε έτσι να έχουμε ηγεσία μόνο στο παρκέ και ΟΧΙ σε διοίκηση, στον πάγκο ή στην ΚΑΕ. Κάπου κάπου λοξοπερπατούσε ο ήλιος και φτάναμε σε τελικό όπως στην Κωνσταντινούπολη το 2017. Αλλά ναι, μπορούμε να το πούμε καθαρά νομίζω. Οι Αφοί Αγγελόπουλοι δεν διαθέτουν ηγετικά χαρακτηριστικά..
Μα να! Τους βλέπω να στέκονται δίπλα μου τώρα στο κατάστρωμα του «Μέγα Ολυμπιακού». Δείχνουν να τους έχει τόσο αποκλεισμένους, τριγυρισμένους από παντού, από παντού πολιορκημένους και ολότελα απομονωμένους ο ωκεανός. Θέλω να τους ρωτήσω ΓΙΑΤΙ; Γιατί χάσαμε την ευκαιρία να κυριαρχήσουμε; Γιατί έφυγε ο Σλούκας, ο Hines, ο Dunston; Γιατί άφησαν μόνο τον Αρχηγό; Είμαι θυμωμένος. Γιατί δεν πρόσεχαν την πυξίδα; Το βλέμμα τους με σταματάει. Βλέπω δάκρυα στα μάτια τους… Πονάνε περισσότερο από εμένα. Και η νύχτα σκεπάζει το καράβι… το βλέμμα τους γίνεται πιο σκοτεινό… Μένουν αμίλητοι και αυτοί κι εγώ. Και τα αστέρια φαίνεται να περιστρέφονται; Όχι, το πλοίο γυρίζει. Μα τι δείχνει πάλι η πυξίδα; Γράφω ένα σημείωμα γρήγορα, το σφραγίζω σε ένα αδειανό μπουκάλι και το πετάω στη θάλασσα.
Ο αέρας αρχίζει να γίνεται καυτός θαρρώ. Αποκοιμήθηκα…
Ο ΝΟΤΟΣ
Μα τι φασαρία είναι αυτή; Ανοίγω τα μάτια… πόσες ώρες άραγε κοιμάμαι; Βρίσκομαι ακόμα πάνω στο καράβι. Φυσάει καθαρός βόρειος άνεμος. Κοιτάω την πυξίδα. Ταξιδεύουμε νότια ολοταχώς. Στους ωκεανούς τους μακρινούς, στις θάλασσες τις απάτητες. Μα πόσο καυτερός είναι αυτός ο ήλιος; Και τι είναι όλες αυτές οι φωνές; Πλήρωμα και επιβάτες τρέχουν, συνωστίζονται φωνάζουν, χειρονομούν. Άλλοι τρέχουν προς τις βάρκες να σωθούν. Η νευρικότητα όλων είναι φανερή. Από τον μεγαλύτερο αξιωματικό μέχρι τον τελευταίο επιβάτη όλοι αναρωτιούνται τι συμβαίνει, που βρισκόμαστε και που πάμε.
Γίνονται συσκέψεις επί συσκέψεων και καμμιά τους δεν καταλήγει πουθενά. Ο καπετάνιος δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί τον προδίδουν οι γνώσεις του, και οι ναύτες κοιτούν ο ένας τον άλλο με αμοιβαία καχυποψία. Οι πλοιοκτήτες άφαντοι και αυτοί… Μα πόσο ζέστη κάνει; Είναι αφόρητη. Οι επιβάτες; Οι επιβάτες… τους έχει αλαλιάσει η ζέστα; Χορεύουν, γελούν, τσακώνονται, τραγουδούν και κλαίνε ταυτόχρονα. Ο «Μέγας Ολυμπιακός» «ξέπεσε» τόσο; Και η βελόνα της πυξίδας καρφωμένη στο νότο.
Πραγματικά δεν γνωρίζω αν το φετινό καλοκαίρι είναι το «νοτιότερο» στίγμα της ομάδας. Παράλληλα με το θέμα ηγεσίας και την φυσική φθορά οπωσδήποτε των φυσικών μας Αρχηγών, την τελευταία διετία η ομάδα επλήγη από μεγάλα οικονομικά προβλήματα και την εξωαγωνιστική θεσμική πραγματικότητα και αστάθεια.
Πριν από 25 χρόνια είχε δημοσιευτεί στα «Νέα» μία αγγελία.
«Χάθηκε πορτοφόλι που περιείχε χρήματα και προσωπικά αντικείμενα. Παρακαλείται ο ευρών να κρατήσει τα προσωπικά αντικείμενα και να επιστρέψει τα χρήματα που έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία».
Αυτή την αγγελία που θα μπορούσε να την έχει καταχωρίσει και ο αγαπητός κ. Σκινδήλιας στις μέρες μας, νομίζω περιγράφει πραγματικά την άσχημη οικονομική μας κατάσταση. Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρνεις να βρίσκεσαι σε ψηλό επίπεδο χωρίς να μπορείς να διαθέσεις τα ποσά που δαπανούν οι ανταγωνιστές σου. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ματώνουν πολύ οικονομικά, ακόμα και τώρα, και μόνο ευχαριστώ τους αξίζουν. Δεν απέφυγαν όμως δυστυχώς και τα λάθη. Και λάθη που γίνονται στο ψηλότερο επίπεδο δεν διορθώνονται με καλή απόδοση στο χαμηλότερο. Έτσι καλή απόδοση παικτών δεν διορθώνει λάθη πχ προπονητικά, καλό κοουτσάρισμα δεν διορθώνει λάθος στελέχωση και γενικά σωστή προσπάθεια στο παρκέ δεν σώζει τα διοικητικά λάθη.
Και μια που φτάσαμε στα διοικητικά μια αναφορά στο #mexritelous. Μπορεί να αποδειχτεί σωστή η προσέγγιση των Αφων, μπορεί και όχι. Ο χρόνος θα δείξει.
Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα και το νοσηρό κλίμα δεν προέρχεται ούτε από του Αδελφούς Αγγελόπουλους, ούτε από τον Ολυμπιακό.
Το πρόβλημα είναι ένα, έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Η «ιδιόρρυθμη» αυτή φιγούρα του ελληνικού αθλητισμού κατά τη γνώμη μου έχει ξεφτιλίσει την έννοια του fair play, με τους αρμόδιους θεσμικούς φορείς (ΕΟΚ, ΕΣΑΚΕ) και ένα κομμάτι του δημοσιογραφικού κόσμου, είτε από φόβο είτε από συμφέρον να μην αντιδρούν.
Μια – μικρή- μερίδα των φιλάθλων του Παναθηναϊκού στοιχίζονται πίσω από τις συμπεριφορές νομίζοντας ότι στηρίζουν την ομάδα τους και προστατεύουν τα πρωτεία.
Ο Παναθηναϊκός όμως όπως και ο Ολυμπιακός είναι τεράστια μεγέθη. Πόσο μικρή παρανυχίδα στην λαμπρή ιστορία τους είναι οι εκάστοτε διοικήσεις;
Πολύ μικροί και ανόητοι αν πιστεύουν ότι η σκιά τους καλύπτει τα αθλητικά μεγέθη που διοικούν. Και πόσο αστείοι είμαστε εμείς οι οπαδοί αν αφήνουμε αρρωστημένες συμπεριφορές να ορίζουν τον χαρακτήρα των ομάδων μας;
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Εμείς είμαστε το DNA των ομάδων μας.
Και κυρίως να θυμόμαστε ότι είμαστε αυτό που ανεχόμαστε, αυτό που ξεστομίζουμε και αυτό που χειροκροτούμε. Για μένα αυτό πρέπει να αφορά το #mexritelous. Αντίσταση μέχρι τέλους απέναντι σε κάθε τοξικότητα, που βλάπτει τις ομάδες και το άθλημα.
Το υπερωκεάνιο μας δείχνει πλέον στάσιμο στα τροπικά αφιλόξενα νερά. Γεμάτα υφάλους, ξαφνικούς κυκλώνες και βάρβαρους ιθαγενείς. Στο κατάστρωμα δεν είμαι πλέον μόνος. Πιστοί φίλοι που γνώρισα σε αυτό το ταξίδι στέκονται δίπλα μου και παρατηρούν την αλλόκοτη τούτη κατάσταση. Ο Νικ, ο Navaho, ο Κάρολος, o Aταραξίας, o Thimios, o Manolito, o Teo, ο Θάνος και ο Penny και ο Γιώργος μαζί με τον Μάνο, τον Αναστάση και τον Φίλιππο. Η γλώσσα μας μπορεί να έχει αλλοιωθεί και να μην μιλάμε ακριβώς πλέον την ίδια διάλεκτο, μπορεί και να μην κοιτάμε καν και στο ίδιο σημείο του ορίζοντα.
Παγιδευμένοι όμως στο υπερωκεάνιο «Μέγας Ολυμπιακός» ζούμε την κάθε μέρα του μαζί, το κάθε του ταξίδι και μοιραζόμαστε την κάθε ελπίδα, χαρά ή απογοήτευση. Κατεβαίνουμε στο σκοτεινό μπαρ του πλοίου. Τα πρόσωπά μας φωτίζονται από το λιγοστό – χλωμό – φως. Την πνιγηρή ατμόσφαιρα την σχίζει ο ήχος από μία πένθιμη μουσική. Κοιτάμε όλοι την πυξίδα με την ελπίδα να ξεκολλήσει… Αχ! «η πίστη… αυτή η πίστη, σαν το τσακάλι, βόσκει ανάμεσα στα μνήματα». Ξαφνικά νιώθουμε το πλοίο να κινείται. Αχνό φως που μπαίνει μέσα από τα φινιστρίνια μας λούζει.
Η ΑΝΑΤΟΛΗ
Είναι όμως ωραία η ώρα της ανατολής… Θα λάμψουν πάλι τάχα τα ματάκια μας; Αποβιβάστηκα στην ακτή. Το πλοίο συνεχίζει πλέον το ταξίδι του πιστεύω προς την εξωτική και μαγική Ανατολή. Πάντα εκεί θα καταλήγει να σημαδεύει η πυξίδα. Η ομάδα στοίχειωσε ακόμα έναν ύπνο και σημάδεψε άλλο ένα όνειρο μου. Πάντα θα κλείνω τα μάτια και θα την περιμένω. Φωνάζω για τελευταία φορά από μακριά στους επιβάτες του «Μέγα Ολυμπιακού»:
Αφήστε την ομάδα να ταξιδεύει στα όνειρα σας.
Είναι όμως ωραία η ώρα της ανατολής… Αποχαιρετώ σιγά σιγά τα αστέρια που χάνονται στον ουρανό. Σκέφτομαι τις τροχιές που έχουν διανύσει. Σκέφτομαι και τις τροχιές που έχουν διαγράψει οι μπάλες από τα χέρια του αρχηγού είτε σαν πάσες στους συμπαίκτες του είτε για να καταλήξουν στα αντίπαλα καλάθια. Όλες αυτές οι τροχιές, όλο το μπασκετικό μας αστρικό στερέωμα και σύμπαν μεγάλε Βασίλη Σπανούλη..
Είναι όμως ωραία η ώρα της ανατολής… Θυμάμαι τα λόγια του Μιλαν Τόμιτς. «Τελειώνει ο Ολυμπιακός;» Η ομάδα θα τον βρει τον δρόμο της. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο. Ο « Μέγας Ολυμπιακός» έχει τέτοιο μέγεθος που από μόνος του δεν σε αφήνει να συνεχίσεις να κάνεις λάθη. Δεν έχει ανάγκη κανένα πρόεδρο, παράγοντα, παίκτη, ή οπαδό να τον σώσει. Αυτός αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί το σημείο αναφοράς και την σανίδα σωτηρίας.
Η συλλογική μνήμη που κουβαλάει στο DNA του αυτός ο σύλλογος τον οδηγεί από μόνο του νομοτελειακά στη κορυφή. Η δύναμη της αδράνειας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μεταφυσικά τον οδηγεί προς την δόξα.
Είναι ωραία όμως η ώρα της ανατολής… Κλείνω για μια τελευταία φορά τα μάτια. Φαντάζομαι τον «Μέγα Ολυμπιακό» να διασχίζει μεγαλοπρεπής την θάλασσα πλέοντας ανατολικά σε εξωτικά μέρη. Όλους πάνω στο πλοίο να συμμετέχουν σε μια μεγάλη γιορτή. Τα αδέλφια είναι πλέον χαμογελαστά, οι παίκτες ευτυχισμένοι, ο Βασίλης να καμαρώνει υπομειδιώντας και οι φίλαθλοι να χουν στήσει τρελό πανηγύρι.
Είναι ωραία όμως η ώρα της ανατολής… Βρίσκομαι πάλι στην αγαπημένη μου καλοκαιρινή παραλία. Ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά από την θάλασσα και αρχίζει να μου χαμογελάει. Καταλαβαίνει κι αυτός το παιχνίδισμα του μυαλού και της ψυχής που προκαλεί η απόκοσμη αγάπη γι αυτή την ομάδα.
Μάλλον τώρα που το σκέφτομαι ίσως η ομάδα τελικά να μας αγαπά περισσότερο απ’ ότι την αγαπάμε. Μάλλον της χρωστάμε και δεν μας χρωστάει.
Είναι ωραία όμως η ώρα της ανατολής… μα τι είναι αυτό που λάμπει στην άκρη της θάλασσας; Ένα μπουκάλι. Το ίδιο με αυτό που έριξα στη θάλασσα μέσα στο όνειρο μου την δύσκολη στιγμή. Μα δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό. Το ανοίγω, έχει ένα μήνυμα προς εμένα. Έρχεται κατευθείαν από την Ανατολή και τον «Μέγα Ολυμπιακό»! Έχει μέσα μία πυξίδα με το βέλος στην ανατολή και ένα γράμμα με μόνο τέσσερις λέξεις: «Σε αγαπώ ρε Φιγουρίνι»… Και εγώ σ’ αγαπώ ρε Θρύλε, κι εγώ….
« .. Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια, στα μάτια μια Ινδής που θα χορεύει, γυμνή, στα δεκαεπτά στιλέτα ανάμεσα, θα δείτε τον ΘΡΥΛΟ να επιστρέφει..»
Αφιερωμένο σε όλο το RED POINT GUARD…
