Σκυλοκαυγάς.
Πιθανότατα να μην υπάρχει πιο ακριβής, μονολεκτική περιγραφή, για το συναπάντημα της περασμένης Πέμπτης στο ΣΕΦ ανάμεσα σε Ολυμπιακό & Axm Armani Milan (δεν ξέρω γιατί το έγραψα στα αγγλικά).
Για τρία δεκάλεπτα και τα δυο φιλόδοξα σύνολα καταπιάστηκαν σχεδόν αποκλειστικά με το πως θα αφήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα σημάδια στα κορμιά των αντιπάλων τους, αλλά και με το πως θα καταστρέψουν όσο περισσότερες επιθέσεις μπορούν.
Όχι κάτι αναπάντεχο αν με ρωτάτε.
Οι Messina και Μπαρτζώκας παρουσιάζουν από την αρχή της χρονιάς 2 ομάδες που προσπαθούν να επιβληθούν μέσα από την σκληράδα τους, να φθείρουν το κορμί και στη συνέχεια το μυαλό των αντιπάλων τους, μέσα από τις πολλές επαφές, και στην επίθεση με άξονα τις προσωπικότητες και το ταλέντο να τελειώσουν τη δουλειά.
Στο παιχνίδι του πρώτου γύρου στο Μιλάνο, δεν υπήρξε αμοιβαιότητα και η διαφορά ξέφυγε. Την Πέμπτη τα πράγματα ήταν πολύ πολύ διαφορετικά.
Το αποτέλεσμα ήταν μέχρι την έναρξη του 4ου δεκαλέπτου να έχουμε στα μάτια μας ένα σκορ βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα του Γιάννη του Ιωαννίδη και του Bozidar Malkovic.
O coach Messina, έχοντας στελεχώσει το roster του με αρκετούς ημίψηλους και με μοναδικό πραγματικά μεγάλο κορμί στην γραμμή ψηλών του τον Tarzewski, προσπάθησε και πέτυχε για 3 δεκάλεπτα να θωρακίσει την ρακέτα του και να μην πληγωθεί από τα διαρκή mismatch του Fall.
Αλλαγές σε κάθε screen και προσπάθεια είτε ο Melli (κυρίως),είτε ο Hines να μένουν μέσα και να παίζουν overplay τον «κροκόδειλο» του Ολυμπιακού. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις, όταν ο Datome μάρκαρε παίχτη στην αδύναμη πλευρά της μπάλας, γινόταν τριπλή αλλαγή, με τον Melli να μένει στο post και τον Datome να παίρνει τον κοντό. Με τον Tarzewski στην πεντάδα οι αλλαγές συνέχισαν να εφαρμόζονται σε όλα τα screens, εκτός από αυτά στα οποία εμπλεκόταν ο «πεζοναύτης».
Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές μέσα στο ’22, όποιος θέλει να ανακόψει την επιθετική ροή των Πειραιωτών πρέπει να τους κόψει τα handoffs, που ενεργοποιούν την κίνηση πριν την κύρια PnR δράση. Οι guards των Μιλανέζων, με τον Hall να ξεχωρίζει, το πέτυχαν απόλυτα. Το ίδιο φυσικά συνέβη και με όσους ανέλαβαν την επιτήρηση του Σάσα. Οι Μήτογλου και Melli αλλά πολλές φορές και ο Datome πίεσαν πολύ τον MVP του Φεβρουαρίου, πριν γίνει αποδέκτης της εισαγωγικής πάσας.
Η πίεση ήταν απαραίτητη, δούλεψε και έδωσε και πολύτιμους πόντους σε συνθήκες αιφνιδιασμού στους Μιλανέζους. Όμως η πίεση φέρνει κόπωση και για αυτό είδαμε ακόμα και τον Grant να παίρνει κάποια λεπτά.
Επιθετικά το Μιλάνο γευότανε το δικό του δηλητήριο. Οι γηπεδούχοι ήταν αποφασισμένοι να στραγγαλίσουν τους Ιταλούς και σε σημαντικό βαθμό το πέτυχαν. Ασφυκτική πίεση σε Delaney, Chacho, Hall, early show στα όρια της παγίδας από τη θέση 4 (Σάσα υποδειγματικός), over n shadow για να καλυφθεί το flat του Fall και αγώνας να δίνουν αποκλειστικά το διάδρομο στο κακό χέρι των χειριστών ή να τους απαγορεύσουν να πάρουν το screen στέλνοντας τους στο tag.
Με τον Fall να βγαίνει στην περιφέρεια μόνο σε συνθήκες λήξης χρόνου επίθεσης και με τα παιδιά με τα κόκκινα να υποστηρίζουν άριστα την crowd the ball προσέγγιση του προπονητή τους, οδήγησαν σε περισσότερα λάθη από όσα έχουν συνηθίσει τους Μιλανέζους.
Λύσεις έδινε σταθερά ο Hall, η μαχητικότητα των Melli, Hines, Μήτογλου και η ικανότητα του Datome να εκτελεί πίσω από τα screens. Φυσικά όπως ανέφερα κι παραπάνω και η άμυνα τους στο 1ο ημίχρονο.
Ο Ολυμπιακός για 34 λεπτά περνούσε δύσκολα επιθετικά. Έψαξε με μανία τον Fall, αλλά πήρε λιγότερα από όσα ήθελε, Σλούκας, Dorsey, Walkup αισθάνονταν πνιγμένοι στην τοποθεσία Νέο Φάληρο και έτσι έμενε ο υπέροχος Σάσα να διαβάζει άριστα κάθε άρνηση προς το πρόσωπο του και να μετατρέπεται σε cutter τελειώνοντας φάσεις αλλά και δημιουργώντας.
Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη και για αυτό τον τελευταίο μήνα περίπου ο Mckissic έρχεται από τον πάγκο και βάζει σε κίνηση τα μπλοκαρισμένα γρανάζια της μηχανής του Μπαρτζώκα.
Ο Shaquielle με περισσότερη μπάλα στα χέρια, πλαισιωμένος από δύο ακόμα χειριστές, φέρνει έκρηξη, ενέργεια (κινείται διαρκώς και χωρίς την μπάλα) και κυρίως αναγκάζει την άμυνα να αλλάξει την γεωμετρία της. Όταν μετά από rebound αναλάβει την μεταφορά της μπάλας, αναγκαστικά η άμυνα θα προσπαθήσει να προσανατολιστεί πάνω του, για να μην βρει διάδρομο. Ο εκάστοτε αμυντικός που τον έχει υπ’ ευθύνη του ξέρει πως δεν μπορεί να κολλήσει πάνω του, ούτε όμως να του αφήσει χώρο, γιατί θα τον χάσει στο πρώτο βήμα. Μέσα σ’ όλα αυτά όμως κυρίως ο ίδιος ο Σακίλ και ο προπονητής του, έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν μια ακόμα πηγή δημιουργίας που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τα screens.
Όταν οι δυο παραπάνω υποστηρίζονται απόλυτα από τον Σλούκα, τότε ο Ολυμπιακός μάλλον δύσκολα μπορεί να χάσει, όταν μάλιστα παίζει άμυνα με ένταση και συνέπεια. Αυτό συνέβη στο 2ο μισό του 4ου δεκαλέπτου. Η Αρμάνι εξουθενωμένη από τον σκυλοκαυγά, με τον Hall που ήταν ο μοναδικός επιθετικός παράγοντας αισιοδοξίας στο 2ο ημίχρονο να κυνηγιέται παντού από Dorsey (deny σε όλα τα μήκη και πλάτη του παρκέ) και να βγαίνει από το ρυθμό, με τον Mckissic να τραβάει περισσότερες βοήθειες από όσες ήθελε ο Έκτορας να στείλει και με το Σλούκα να τιμωρεί την επιλογή των Ιταλών να μην αλλάξουν πάνω του, έχασε την επαφή με το σκορ και δεν είχε δυνάμεις για να προσπαθήσει να ξαναμπεί στο παιχνίδι.
Αν και το κείμενο φαίνεται ετεροχρονισμένο κι κάπως μπαγιάτικο, θα υπεραμυνθώ την επιλογή μας να το δημοσιεύσουμε, λέγοντας πως το αυριανό παιχνίδι στο Μόναχο έχει πανομοιότυπες απαιτήσεις. Ο Τρινκιερι θα έχει ανάλογη προσέγγιση στο κομμάτι της άμυνας, άλλωστε κι αυτός ίδια μεγέθη με τον Μεσίνα διαθέτει, σκληρά θα παίξει και θα πιέσει πολύ, μπάλα και handoffs, και επιθετικά εξαρτάται πολύ από τη βραδιά των Lucic, Walden, Thomas/ Rubit και λιγότερο από τις συνεργασίες.
Θα κλείσω λέγοντας πως μακάρι τα προβλήματα μας να αφορούσαν μόνο τα αθλητικά δρώμενα και όλο αυτό το σκοτάδι του πολέμου και του φόβου που μας σκεπάζει να ήταν απλά μια κακή σκέψη.
