MoneyBall – The Movie
Η περίφημη πλέον ταινία, παραγωγής 2011, σε σκηνοθεσία Μπένετ Μίλερ και σε σενάριο των Στίβεν Ζαϊλίαν και Άρον Σόρκιν, «MoneyBall» περιγράφει την βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ιστορία του GM της ομάδας Baseball Oakland Athletics, Μπίλι Μπιν, τον οποίο υποδύεται ο Brad Pitt. Όποιοι δεν την έχουν δει, (που δεν νομίζω ότι είναι και πολλοί) να σπεύσουν άμεσα να την δουν. Δίνει μια πολύ καλή γεύση για την κατεύθυνση στην οποία πηγαίνει ο επαγγελματικός αθλητισμός, τα προηγμένα στατιστικά που χρησιμοποιούνται πλέον από τους GM και τις διοικήσεις και την αναγκαιότητα της ορθής χρήσης τους από τις ομάδες που θέλουν να πετύχουν στόχους χωρίς να έχουν στα ταμεία τους το … Fort Knox.
Περιληπτικά να αναφέρω ότι ο Μπίλι Μπιν, GM των Oakland Athletics, μην έχοντας αρκετά χρήματα για να φτιάξει μια ανταγωνιστική ομάδα, χρησιμοποιεί μια καινοτόμα μέθοδο η οποία στηρίζεται στα προαναφερόμενα sports analytics. Έτσι, με μικρότερο μπάτζετ καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα group παιχτών που καταφέρνει τελικά κάνοντας 20 σερί νίκες να κερδίσει τον τίτλο του American League West 2002. Η επιτυχία του αυτή αλλάζει κυριολεκτικά την ιστορία του μπέιζμπολ και μετέπειτα όλων των ομαδικών, επαγγελματικών αθλημάτων. Όλο αυτό δεν περνά απαρατήρητο από τον ιδιοκτήτη των Boston Red Sox, John W. Henry, ο οποίος καταλαβαίνει ότι βρίσκεται μπροστά στο μέλλον του αθλήματος και προσεγγίζει τον Μπίλι Μπιν κάνοντας του πρόταση συνεργασίας με απολαβές του ύψους των 12,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κάτι που θα τον έκανε τον γενικό διευθυντή με την υψηλότερη αμοιβή στην επαγγελματική ιστορία του αθλητισμού. Προς το τέλος της ταινίας και καθώς ο ήρωας μας προβληματίζεται με το αν θα δεχθεί ή όχι την πρόταση των Red Sox, τον ακούμε να αναρωτιέται «how can you not be romantic about baseball;». Πως μπορείς να μην είσαι ρομαντικός «συναισθηματικός» όσον αφορά το baseball;
Ρεαλισμός vs Συναίσθημα
Μετά το τέλος της αναμέτρησης του Ολυμπιακού με την Khimki για την τελευταία αγωνιστική της Ευρωλίγκας, ο Head Coach του Ολυμπιακού, Γιώργος Μπαρτζώκας, ερωτηθείς αν αξίζει σε έναν παίχτη του βεληνεκούς και της αξίας του Σπανούλη να τελειώσει την καριέρα του σε άδεια γήπεδα απάντησε «Και τι θα γίνει αν η πανδημία κρατήσει μέχρι το 2025 θα παίζει μέχρι τα 45;;;» ενώ σε άλλη αποστροφή του λόγου του είπε «εσείς βλέπετε το μπάσκετ συναισθηματικά ενώ εγώ είμαι υποχρεωμένος να το δω ρεαλιστικά, γιατί εμένα θα κράζετε όλο το χρόνο».
Είναι περιττό να σημειώσω τον χαμό που έγινε εξαιτίας της ατυχέστατης δήλωσης περί 45 ετών. Θα ήθελα όμως να σημειώσω το γιατί κατά τη γνώμη μου έγινε αυτός ο χαμός. Η εξήγηση βρίσκεται ακριβώς εκεί που καταδεικνύει ο ίδιος ο Μπαρτζώκας, αναφέροντας ότι όλοι εμείς βλέπουμε το μπάσκετ συναισθηματικά. Μας χτύπησε στο συναίσθημα και δόξα το Θεό όσον αφορά τον Σπανούλη, εμάς τους Ολυμπιακούς μας περισσεύει από δαύτο. Γιατί κατά τα άλλα δεν είπε κάτι που δεν λέμε όλοι στις μεταξύ μας συζητήσεις. Δεν νομίζω ότι υπάρχει νοήμων φίλαθλος ο οποίος να θεωρεί ότι ο Σπανούλης μπορεί να προσφέρει σε ένα τόσο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όπως η Ευρωλίγκα κάτι παραπάνω από μερικά – λίγα ποιοτικά λεπτά ως ρολίστας. Επίσης, είναι νομίζω κοινώς αποδεκτό ότι για να είναι χρήσιμος ένας ρολίστας θα πρέπει να συντρέχουν δύο απαραίτητες προϋποθέσεις. Πρώτον να έχεις καλύψει την θέση του με ποιοτικούς βασικούς παίκτες και δεύτερον να μην γκρινιάζει για το χρόνο που παίρνει ή δεν παίρνει. Αυτές οι δύο προϋποθέσεις υπάρχουν στον Ολυμπιακό; Η πρώτη σίγουρα όχι. Η δεύτερη, μόνο όσοι βρίσκονται στον πάγκο και στις προπονήσεις το ξέρουν.
Αυτό λοιπόν που μας πείραξε είναι ότι ο Μπαρτζώκας μίλησε για όλα αυτά δημόσια. Σωστά μας πείραξε δε λέω, αν όμως θέλουμε έναν προπονητή απλώς να κάθεται στον πάγκο για να κάνει το last dance ο Αρχηγός μας, ίσως αυτός να μην είναι ο Μπαρτζώκας. Επίσης αν ο Μπαρτζώκας ήθελε να αναλάβει μια ομάδα σε επίπεδο Ευρωλίγκας την οποία θα γκρεμίσει και θα την χτίσει από την αρχή, ίσως αυτή η ομάδα να μην είναι ο Ολυμπιακός. Σε κάθε περίπτωση, το club έχει διοίκηση και αυτή είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για να λύνει τέτοια θέματα. Πάντως αυτά πρέπει να λυθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πριν ξεκινήσει η επόμενη σεζόν διότι το να υποβόσκουν συνιστά αιτία σίγουρης αποτυχίας.
Αντιφάσεις
Πέραν όλων των παραπάνω θα ήθελα να καταγράψω και δύο αντιφάσεις που εντοπίζω και ο καθένας από εσάς είναι φυσικά ελεύθερος να τις ερμηνεύσει όπως νομίζει.
Πρώτον, γιατί ρε Coach κάνεις τέτοια δήλωση όταν μόνος σου το λες ότι όλοι θα δούμε το θέμα συναισθηματικά και θα σε κρεμάσουμε στα μανταλάκια; Πραγματικά θέλεις να μας φέρεις όλους απέναντι; Είναι απορίας άξιο. Θα μπορούσες με μια δήλωση τύπου «αυτά είναι θέματα που θα συζητήσει ο αθλητής με τη διοίκηση» να αποφύγεις όλον αυτό το χαμό. Μετά, στις μεταξύ σας συνομιλίες θα μπορούσες να πεις ότι ήθελες και με τον τρόπο που ήθελες. Αλλά, εσύ επιλέγεις να το κάνεις δημόσια. Ή μήπως δεν το επιλέγεις και το έκανες εν βρασμώ ψυχής; Πράγμα που αν ισχύει με φέρνει στη δεύτερη αντίφαση.
Εσύ Coach το βλέπεις το μπάσκετ ρεαλιστικά; Πόσες τεχνικές ποινές έφαγες φέτος; Πόσες φορές σε είδαμε να χτυπιέσαι στον πάγκο; Ρεαλισμός είναι αυτός ή συναισθηματισμός; Πόσες φορές έκανες δηλώσεις για την ανικανότητα των παικτών; Εγώ θα έλεγα ότι ρεαλισμός είναι να παραδεχθείς μέσα σου ότι έκανες λάθος στελέχωση και τα παιδιά τόσο μπορούν τόσο παίζουν. Όχι να τους κράζεις δημοσίως. Μάλλον ο Μπαρτζώκας (ο οποίος παρόλα αυτά χαίρει της εκτίμησης και της στήριξής μου) πρέπει να ακούσει ο ίδιος τον εαυτό του, να δει το μπάσκετ ρεαλιστικά, γιατί όντως αυτό επιβάλλεται από αυτόν και δεν χρειάζεται να μας το λέει, μας αρκεί να το κάνει.
Το συναίσθημα ως λόγος ύπαρξης
Θα κλείσω το παρόν κείμενο με μια καθαρά προσωπική άποψη η οποία όμως αποτελεί και τροφή για σκέψη. Όλοι οι τεχνοκράτες όλων των λεγόμενων επαγγελματικών αθλημάτων είναι φυσικά υποχρεωμένοι να κοιτούν τα ζητήματα που αφορούν στις ομάδες τους με όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικό τρόπο. Έτσι, διατηρούν ψυχραιμία και ευθυκρισία για να λύνουν τα προβλήματα που τους παρουσιάζονται αλλά και για να σχεδιάζουν και να υλοποιούν επιτυχημένα σύνολα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούν ότι ο λόγος που υπάρχουν είναι η αγάπη του κόσμου για το εκάστοτε άθλημα και την εκάστοτε ομάδα. Και η αγάπη είναι συναίσθημα. Επομένως, αν εμείς πάψουμε να βλέπουμε το κάθε άθλημα συναισθηματικά, θα πάψει να έχει λόγο ύπαρξης και μαζί με αυτό δεν θα υπάρχει λόγος ύπαρξης και για κανέναν από όλους όσοι το υπηρετούν.
