Έκανα τα πάντα για να μην γράψω ακόμα ένα κείμενο που να αφορά τις φετινές αναμετρήσεις του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό και το αντίστροφο. Ό,τι και αν έκανα όμως δεν πέτυχε και έτσι φτάσαμε σήμερα, Σάββατο του Λαζάρου, να καταπιάνομαι με το πρόσφατο ντέρμπι του ΟAKA που εν πολλοίς έκρινε το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στα Ελληνικά play offs.
Ο Παναθηναϊκός είχε επενδύσει σχεδόν όλη τη χρονιά του σε αυτό το παιχνίδι, έβγαλε σκληράδα και μαχητικότητα, πήρε ενέργεια από την κερκίδα, αλλά όλα αυτά δεν αρκούσαν για να τον βγάλουν στον αφρό και για 4ο συνεχόμενο ραντεβού μετά την επικράτηση στο ΣΕΦ, έφυγε ηττημένος και απογοητευμένος.
Μάλιστα, στα δικά μου απαίδευτα μάτια ίσως αυτή η ήττα να ήταν και η πιο επώδυνη, γιατί εκτός από την απώλεια του πλεονεκτήματος που ανεβάζει τον πήχη δυσκολίας στο κυνήγι του μοναδικού στόχου που τους έχει απομείνει, συνέβη και απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που έπαιξε τόσο-όσο, απλά για να κερδίσει.
Τολμώ να πω πως ήταν η πιο διαδικαστική από τις φετινές νίκες του Ολυμπιακού, απέναντο στον μεγάλο του αντίπαλο.
Όμως όλα αυτά τα έχετε διαβάσει αναλυτικά, από αρμοδιότερους εμού, εδώ και πολλές μέρες και για αυτό θα καταπιαστώ με όσα πιστεύω ότι, μέσα από το ντέρμπι του ΟΑΚΑ, μας έδωσαν μια κατεύθυνση για τα όσα πιθανά θα δούμε στη σειρά απέναντι στη Monaco.
1η Περίοδος
Με τον coach Πρίφτη να επιλέγει από την αρχή του αγώνα αλλαγές σε κάθε σκριν, τοποθετώντας μάλιστα αρχικά πάνω στον Dorsey ψηλό αμυντικό, η επίθεση του Ολυμπιακού έγινε στατική, αργή και οι χειριστές του αργούσαν να μοιράσουν την μπάλα.
Αυτός όμως είναι ο στόχος μιας τέτοιας άμυνας και ειδικά όταν με την επιστροφή του Παπαπέτρου εφαρμόζεται από big σχήματα. Τέτοια θα παρουσιάσει και η Monaco, οπότε το κρατάμε.
Σε αυτή τη συνθήκη με τη δημιουργία από τους κοντούς απενεργοποιημένη, τα close outs ανενεργά αφού ο ΠΑΟ δεν έστελνε βοήθειες επενδύοντας στο μέγεθος, ο coach Μπαρτζώκας επένδυσε στον “κροκόδειλο”. Έψαξε με διάφορους τρόπους (είτε με high lows μετά από Flash, είτε με 4 out 1 in διατάξεις, είτε μετά από stacked screens) να δημιουργήσει τρίγωνα με σκοπό η μπάλα να φτάνει στον Fall, είτε για να τελειώσει φάσεις, είτε για να δημιουργήσει συνθήκες εκτέλεσης από μέσα προς τα έξω για τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας του.
Την ίδια στιγμή ο coach Πρίφτης προσπάθησε στο επιθετικό κομμάτι, τοποθετώντας τον Nedovic μακριά από την μπάλα, να δημιουργήσει χώρους στο post για τον Παπαγιάννη, αλλά και ευκαιρίες για το Σέρβο σκόρερ χωρίς να τον ταλαιπωρεί με αρκετή πίεση στην μπάλα. Ο coach Μπι έχει το αντίδοτο το όμως σε αυτή την συνθήκη. “Hi in the gap” αμυνα του Walkup, σκιά του Nedovic σε κάθε του κίνηση. Βέβαια ο Σέρβος ξέρει να διαβάζει καταστάσεις και να αλλάζει την πορεία του γύρω από τα screens. Σημαντική σημείωση και ιδιαίτερη αναφορά στον τρόπο που τόσο ο Παπανικολάου (κυρίως), αλλά και οι Mckissic – Walkup όταν ήταν low men (ο τελευταιος παίχτης της αδύνατης πλευράς χαμηλά στο ποστ) έκλειναν δυνατά παρενοχλώντας διαρκώς τον Παπαγιάννη αλλά και τον Evans, καλύπτοντας είτε το deep show του Fall σε κάποιο drive, είτε την αλλαγή. Την ίδια στιγμή, βασικός κανόνας της αμυντικής προσέγγισης των φιλοξενούμενων ήταν το deny the middle, δηλαδή η άμεση βοήθεια στο drive των πράσινων χειριστών προς τον κεντρικό διάδρομο, κυρίως με nail/tag από τον παίχτη που μάρκαρε τον λιγότερο απειλητικό σουτέρ. Το κρατάμε κι αυτό εν όψει Monaco, θα φανεί χρήσιμο απέναντι σε James, Bakon, Lee, Diallo.
2η Περίοδος
Με τα guard του πιεσμένα από τα αντίπαλα μεγάλα κορμιά, ο coach Μπι συνέχισε να ανακατεύει την τράπουλα και να αναζητά εναλλακτικές διαδρομές προς το καλάθι του Παναθηναϊκού. Πέρασε στο παρκέ τον Mckissick και του έδωσε την μπάλα. Αυτός, με τον Παπανικολάου σε επικουρικό ρόλο, ανέλαβαν το κατέβασμα της μπάλας στο μισό του αντιπάλου, αποφορτίζοντας τον Σλούκα (θα το ζήσει πάλι κυρίως με αντίπαλο τον Lee) ο οποίος σε μερικές περιπτώσεις έγινε screener, ψάχνοντας την αλλαγή ή δημιουργώντας μέσα από ghost screens διάδρομο/ χώρο για τους συμπαίκτες του. Επίσης σε αυτό τo σημείο το επιθετικό κέντρο βάρους έγινε η έκρηξη στο πρώτο βήμα του Mckissic με τους συμπαίκτες και τον προπονητή του να δουλεύουν αρκετά ώστε να του δώσουν έστω και ένα βήμα έξτρα απόσταση από τον προσωπικό του αντίπαλο. Τα υπόλοιπα τ’ αναλάμβανε αυτός…
Στο αμυντικό κομμάτι, παρότι τα iso του Macon κυριως απέναντι στον Πρίντεζη δημιούργησαν μια κάποια ταραχή (θα έχει πολλά τέτοια στη σειρά των P.Ο.s), ο Ολυμπιακός βρήκε λύση στο post mismatch του Παπαπέτρου, στέλνοντας στο double team τον Sasha ή γενικά τον παίχτη που μαρκάρει τον λιγότερο καλό εκτελεστή. Διατηρούσε έτσι τον ψηλό του στο post, χρησιμοποιώντας τον σαν μια κορυφή ενός τριγώνου που μαρκάρει χώρο στην πλάτη της μπάλας. Δούλεψε με αρκετή επιτυχία, χωρίς να λείψουν βέβαια και οι ασυνενοησιες. Σημειωτέον, Diallo & Bacon τρέχουν πολλά τέτοια plays. Η κεντρική διαδρομή προς το καλάθι συνέχισε να είναι δύσβατη με πολλά χέρια και κορμιά να απλώνονται στο δρόμο οποιουδήποτε πήγαινε να επιτεθεί από εκεί.
3η Περίοδος
Μετά την ανάπαυλα ο Ολυμπιακός βγήκε αποφασισμένος να ανεβάσει και άλλο την αμυντική του ένταση. Ο Nedovic ταλαιπωρήθηκε από τον Walkup, τα tag ερχόταν από τον Sasha με το Fall να έχει το ρόλο σκιάχτρου που δεν το κουνάει από το ημικύκλιο κάτω από το καλάθι, ο ΠΑΟ έχασε ακόμα περισσότερο τον, έτσι και αλλιώς, όχι σταθερά καλό επιθετικό του ρυθμό και το παιχνίδι άλλαξε. Η διατήρηση του 5αριου αυστηρά κοντά στο καλάθι και η προσέγγιση στο ποιος βγαίνει στη βοήθεια στο drive, χωρίς να είμαι ειδικός, μου μοιάζει σαν πρόβα για σχήματα με James και Hall.
4η περίοδος
Οπως και στον τελικό Κυπέλλου, έτσι και στο ματς τη προηγούμενης Δευτέρας, ο Ολυμπιακός έκλεισε το ντέρμπι με την αμυντική ένταση στο κόκκινο. Νέο δεδομένο η τοποθέτηση του Παπανικολάου πάνω στον Nedovic (γκουχ γκουχ Mike James), όταν δεν υπήρχε Walkup στο παρκέ (το κυνήγι συνεχίστηκε αμείωτο), και η συνέχεια της προσπάθειας τους διαδρόμους στο drive να τους καλύπτει σαν βοήθεια ο αμυντικός της μικρότερης απειλης. Στο video παρακάτω o Hassan το κάνει καταπληκτικα, σε ένα παράδειγμα που συνδυάζει post ψηλού forward (Παπαπέτρου), drive και γενικά μια απαιτητική αμυντική κατοχή με δεδομένα που θα δουμε αρκετά συχνά τις επόμενες 10 μέρες απέναντι στους Μονεγασκους. Άλλωστε το ματς τελειώνει στο follow του Sasha που είναι αποτέλεσμα μιας τέτοιας άμυνας που οδήγησε (χωρίς καλή χρήση των lanes βέβαια) σε αιφνιδιασμο.
Στο επιθετικό μισό δε θα μπορούσα να κλείσω με οτιδήποτε άλλο πλην Shaquielle. Ο Σλούκας πάλι σε ρόλο ghost screener, δημιουργεί τον απαραίτητο χώρο για να τελειώσει ο σταθερότατος Mckissic ακόμα μια φάση. Επιμένω στην αναφορά στους χώρους του Shaquielle, γιατί στη σειρά που ακολουθεί είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει μια αμφιβολία στη ατομική άμυνα των παικτών του coach Obradovic και να τους αναγκάσει να σκεφτούν τη λέξη “βοήθεια”.
Αλλά δεν λέω περισσότερα για τη Monaco, θα τα συγκεντρώσω και θα τα παρουσιάσουμε την Μεγάλη Τρίτη.
Μέχρι τότε να είστε καλά, να προσέχετε και να ανυπομονείτε για την ωραιότερη εποχή του χρόνου που δν είναι άλλη από αυτή των Play offs .
