Milan, ο ερυθρόλευκος

Μία προσωπικότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με τα ερυθρόλευκα του Ολυμπιακού. Αγαπήθηκε όσο λίγοι αλλά ταυτόχρονα αγάπησε την ομάδα όσο ακόμα λιγότεροι. Ήρθε απλά να δοκιμαστεί κι έμεινε (με εξαίρεση την τριετία 2005 – 2008) για 24 χρόνια. Διετέλεσε παίκτης, παίκτης – προπονητής, βοηθός προπονητή και υπηρεσιακός. Ήταν παρών στις πιο «μεγάλες» αλλά και στις πιο δύσκολες στιγμές του τμήματος. Έβαζε την ομάδα πάνω απ’ όλα, ακόμα κι όταν η ηγεσία ήταν κυριολεκτικά και μεταφορικά απούσα. Κυρίες και κύριοι…. o Milan Tomic.

Οι αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος για την Γιουγκοσλαβία. Ο εμφύλιος ταλάνιζε τη χώρα και οι περισσότεροι έψαχναν καταφύγιο σε γειτονικές χώρες. Κάπως έτσι βρέθηκε ένα, σχεδόν, καχεκτικό παιδί 18 χρονών από τη Radnicki να δοκιμάζεται στον Ολυμπιακό. Δεν είχε ποτέ τα αθλητικά προσόντα για να διαπρέψει και πιθανότατα ούτε το ταλέντο άλλων συμπατριωτών του. Αλλά όσο υστερούσε σε αυτά, τόσο περίσσευμα είχε σε θράσος και… κάκαλα. Μπορεί λοιπόν ο Milan να ήρθε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1991 αλλά μέλος του roster άρχισε να αποτελεί από την επόμενη αγωνιστική χρονιά και μετά, μιας και τότε εξασφάλισε ελληνικό διαβατήριο ως Μίλαν Γιαννακόπουλος.

Η χρονιά 1992 – 1993 είναι η χρόνια που ο Ολυμπιακός επιστρέφει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αλλά και στους τίτλους. Μία χρονιά που ενώ οι περισσότεροι περίμεναν ότι η επιστροφή στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό θα σημάνει μεταγραφές, παχυλούς μισθούς και όλα τα σχετικά, η διοίκηση και ο Γιάννης Ιωαννίδης προτιμούν να επενδύσουν σε νεαρά παιδιά, και να τους δώσουν αρκετό χρόνο συμμετοχής, με την προοπτική να χτίσουν τον βασικό κορμό των επόμενων χρόνων. Όπως κι έγινε. Tomic, Tarlac, Σιγάλας ήταν βασικά στελέχη εκείνη την χρονιά (19, 19 και 21 χρονών αντίστοιχα) ενώ και οι Nakic (19), Λημνιάτης (21) αγωνίστηκαν σε κάποια παιχνίδια. Οι 3 πρώτοι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Ο Tomic αγωνίστηκε κατά μέσο όρο 30’ (26 αγώνες) στην Ελλάδα (στην κανονική περίοδο), έχοντας 8 πόντους (70% στις ελεύθερες βολές, 45% στα δίποντα και 38% στα τρίποντα), 2.6 rebounds, 2.2 assists και 1.8 λάθη ανά ματς, και 32,5’ (18 αγώνες) στην Ευρώπη έχοντας 8.3 πόντους (61% στις βολές, 42% στα δίποντα και 27.6% στα τρίποντα), 2.5 rebounds, 1.9 assists και 1.1 λάθη. Ο Milan έχει την μπαγκέτα και αποδεικνύει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει, και με το παραπάνω, καθώς ο Ολυμπιακός επικρατεί του Άρη στον προημιτελικό, του πρωταθλητή την προηγούμενη χρονιά ΠΑΟΚ στον ημιτελικό και του Παναθηναϊκού στους τελικούς, με τους πράσινους να μην κατεβαίνουν στο 4ο ματς στο ΣΕΦ.

Η επόμενη χρονιά είναι ακόμα μεγαλύτερη για τους ερυθρόλευκους. Ο κορμός έχει ήδη στηθεί και κάποιες πινελιές ποιότητας (και κάτι πολύ παραπάνω) δίνουν στον Ολυμπιακό τη δυνατότητα να κάνει το repeat σε ό,τι αφορά το πρωτάθλημα αλλά και να διεκδικήσει τον ευρωπαϊκό τίτλο, και να τον χάσει σε ένα ματς που θα δημιουργήσει πληγές για πολλά χρόνια στους φιλάθλους. Ο Tomic θα μοιραστεί την θέση «1» με τον άρτι αφιχθέντα από το Παγκράτι Ευθύμη Μπακατσιά. Τα νούμερα του Milan και πάλι δεν εντυπωσιάζουν αλλά η εμπιστοσύνη που του δείχνει ο «ξανθός» δείχνουν ότι δεν πρόκειται για έναν ακόμα παίκτη της σειράς. Ο Tomic αγωνίζεται για 36’ στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό και άλλα τόσα στον αξιομνημόνευτο (για τους λάθος λόγους) τελικό με την Juventut Badalona, έχοντας και 10 πόντους εναντίον των Ισπανών του Zeljko Obradovic.

Όλοι θυμόμαστε και το χαμένο τρίποντο στο τέλος του ματς από τα 10+ μέτρα, το rebound του Paspalj, το χαμένο jump shoot (ενώ είχε χάσει και τις βολές)….. όχι, όχι γυρνάμε στον Milan. Ο Tomic είχε επωμιστεί το set παιχνίδι των «ερυθρολεύκων» ενώ βοηθούσε και από τη γραμμή του τριπόντου. Στην κανονική διάρκεια του ελληνικού πρωταθλήματος έχει 39% από τη γραμμή του τριπόντου και στα ευρωπαϊκά ματς 31.9%, με 2.5 και 2.1 assists αντίστοιχα. Η χρονιά κλείνει με την αποτυχία στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος αλλά ο Ολυμπιακός κατακτά Κύπελλο και Πρωτάθλημα και όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν το τι συνέβη στο Tel Aviv.

Σε μία συνέντευξη που είχε δώσει το 1994 στο περιοδικό FIBA Basket είχε δηλώσει ότι ένα απραγματοποίητο όνειρό του ήταν «να γίνω ο παίκτης της τελευταίας στιγμής στο ματς της χρονιάς, πετυχαίνοντας το τελευταίο καλάθι και χαρίζοντας τη νίκη στην ομάδα μου». Ήταν κατά κάποιο τρόπο γραφτό να γίνει κάτι τέτοιο. Έρεε στο αίμα του Tomic η ιδέα και μόνο ότι θα πάρει το τελευταίο σουτ και θα ευστοχήσει, ξεσηκώνοντας τους φιλάθλους στις εξέδρες.

Το καλοκαίρι του 1994 ο Ολυμπιακός «έχασε» τους Paspalj και Tarpley, και ειδικά η 1η απώλεια πόνεσε πολύ τους φίλους του Ολυμπιακού, καθώς o Μαυροβούνιος επέλεξε να φορέσει τα «πράσινα» του αιώνιου αντιπάλου. Tην ακριβώς ανάποδη διαδρομή ακολούθησε ο Alexander Volkov, ενώ ο Ολυμπιακός «έφερε από την Αμερική τον Έντι το πιστόλι». Μπορεί ο Johnson να ήταν βετεράνος στο ΝΒΑ, στην Ευρώπη όμως μπορούσε να κάνει πλάκα με το δολοφονικό του σουτ. Ο Ολυμπιακός κατακτά ένα ακόμα πρωτάθλημα, επικρατώντας του Παναθηναϊκού στους τελικούς με 3-2 ενώ για μια ακόμα χρονιά ο Tomic είναι από τους βασικούς στην ομάδα. Εναντίον του αιωνίου αντιπάλου έχει 7.4 πόντους, όντας ιδιαίτερα άστοχος από το 3π. (3/22 και στα 5 ματς). Άλλο τρίποντο όμως έμελλε να πληγώσει τον Παναθηναϊκό εκείνη τη χρονιά, και να εκπληρώσει, εν μέρει, το «απραγματοποίητο» μέχρι τότε όνειρό του.

Ημιτελικός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, Zaragoza 1995. To ματς δεν διεκδικεί σε καμία περίπτωση δάφνες ποιότητας. Όπως και την περασμένη χρονιά οι 2 ομάδες έχουν αναλωθεί στη δική τους μάχη, που την θεωρούν πιο σημαντική ακόμα και από τον ίδιο τον τίτλο. Ο Ολυμπιακός την είχε πληρώσει την περασμένη χρονιά άλλωστε. Η αναμέτρηση βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να είναι μπροστά με ένα πόντο, αφού είχε βρεθεί να χάνει με 7, και σε γενικές γραμμές να είναι χειρότερος από τους «πράσινους». Με περίπου 1 λεπτό να απομένει ο Tomic, κάνει την επαναφορά, δίνει την πάσα στον Φασούλα, την ξαναπαίρνει και εκτελεί εκτός ισορροπίας, υπό την πίεση του Παταβούκα …. ΜΠΟΥΜ. Το 1ο τεράστιο σουτ του Milan είναι γεγονός. Οι «ερυθρόλευκοι» θα νικήσουν τον αιώνιο αντίπαλο σε δεύτερο συνεχόμενο ημιτελικό Final 4, και ο Ολυμπιακός στον τελικό θα αντιμετωπίσει την Real των Sabonis και Arlauckas, όπου θα υποταχθεί στην ανωτερότητα της Βασίλισσας.

Η επόμενη χρονιά (1995 – 1996) είναι η λιγότερη παραγωγική στην καριέρα του Milan Tomic. Στο μεγάλο λιμάνι έρχεται ο David Rivers, στον οποίο και ο Ιωαννίδης δίνει την μπαγκέτα. Ο Tomic αγωνίζεται στο πρωτάθλημα κατά μέσο όρο 12,5’ (34 αγώνες) με 3,8 πόντους (32,5% σε 2π. και 3π.), 1.4 assists και 0.5 λάθη, και στα ευρωπαϊκά ματς μόλις 9.3’ (16 ματς) με 2.3 πόντους (18.2% στα 2π., 33,3% στα 3π.), 0.3 assists και 0,4 λάθη. Είναι ξεκάθαρο ότι όσο κι αν ο Milan θεωρούνταν, και από τον ίδιο τον coach, master στο set παιχνίδι (μιας και δεν τον βοηθούσε και το κορμί του για κάτι διαφορετικό) η προσπάθεια να περάσει η μπάλα στα χέρια του Rivers επηρέασε πάρα πολύ την χρονιά του Tomic.

Ο Ολυμπιακός αποκλείεται στα play off από την Real, ο αιώνιος αντίπαλος με τον Dominic Wilkins στις τάξεις του κατακτά στο Παρίσι τον ευρωπαϊκό τίτλο και ο Ολυμπιακός, που έχει αποκλειστεί και στο Κύπελλο από τους «πράσινους», ψάχνει την εξιλέωση. Οι δυο τους έρχονται αντιμέτωποι και στους τελικούς του πρωταθλήματος. Τα 4 πρώτα ματς είναι πολύ κλειστά και τίποτα δεν προμηνύει το τι θα συμβεί στον 5ο τελικό. Ρεσιτάλ ευστοχίας από τους ερυθρόλευκους και το τελικό 73-38 εναντίον του αιώνιου αντιπάλου (ο οποίος «έψαχνε» τον Wilkins που είχε αναχωρήσει για την Αμερική) προκαλεί ντελίριο ενθουσιασμού. Ακόμα και σε εκείνο το ματς ο Tomic αγωνίζεται για μόλις 5:51, την ώρα που ο δεύτερος μικρότερος χρόνος συμμετοχής είναι του Μπακατσιά που έπαιξε 19:27.

Η επόμενη χρονιά αποτελεί μία χρονιά σταθμό στην ιστορία του τμήματος. Αλλαγή προπονητή και το τιμόνι περνάει στα χέρια του Dusan Ivkovic. Ο Rivers έμεινε μάλλον από σπόντα, ο ελληνικός κορμός διατηρήθηκε, παρέα με τους Tomic, Nakic και Tarlac. O Ολυμπιακός μπορεί να βγήκε πρώτος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, κάνοντας όμως 5 ήττες και μην αποδίδοντας τα αναμενόμενα. Στην Ευρώπη τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα, ο Ολυμπιακός περνάει στην 2η φάση χάρη στο σύστημα διεξαγωγής και… το τσιπάκι αλλάζει. Οι παλιοί μπαίνουν μπροστά. O Tomic έχει πιο ενεργό ρόλο και αρκετές φορές αγωνίζεται παρέα με τον Rivers για να μπαίνει ένα χαλινάρι στις επιθέσεις του Ολυμπιακού.

Στην Ευρώπη αγωνίζεται κατά μέσο όρο 15.5’ (21 αγώνες) με 5 πόντους και βελτιωμένη ευστοχία. Κάνει μυθικό ματς εναντίον του Παναθηναϊκού για τα προημιτελικά της Euroleague στο Σ.Ε.Φ. Οι ερυθρόλευκοι έχουν κάνει διπλό στο Ο.Α.Κ.Α. (69-49) και με νίκη εξασφαλίζουν την πρόκριση σε ένα ακόμα Final 4. To ματς είναι πολύ πιο κλειστό σε σχέση με το προαναφερθέν αλλά…. ο Milan είναι εκεί. 35 λεπτά συμμετοχής, 17 πόντοι, 4/7 δίποντα, 3/7 τρίποντα, ένα εκ των οποίων στη λήξη της επίθεσης λίγο πριν το τέλος του ματς που έφερε τη διαφορά στους 6 πόντους.

Ο Ολυμπιακός πηγαίνει στο final 4, κατακτάει τον πολυπόθητο ευρωπαϊκό τίτλο και στην συνέχεια κατακτά και το πρωτάθλημα, έχοντας μάλιστα και μειονέκτημα έδρας στους τελικούς με την ΑΕΚ. Ο Milan σε αντίθεση με την περασμένη χρονιά και έναν σχετικό παραγκωνισμό που δέχτηκε, είναι παρών. Ίσως και με το παραπάνω. Στο final 4 της Ρώμης αγωνίζεται 20 λεπτά στον ημιτελικό εναντίον της Union Olimpija και 31 στον τελικό εναντίον της Barcelona έχοντας 8 και 9 πόντους αντίστοιχα, και οργανώνοντας εξαιρετικά το παιχνίδι. Εντάξει, έστω κι αν καμιά φορά ο Duda ήθελε να τρέχουμε λίγο παραπάνω.

Η σεζόν 1997-1998 είναι ίσως μια από τις πιο άτυχες με την ομάδα να ταλανίζεται (περίεργο ε;) από τραυματισμούς. Ο Σιγάλας αποχωρεί κυρίως για οικονομικούς λόγους και ο Tomic αποκτά το ρόλο που του ταιριάζει, αυτόν του αρχηγού. Παρά την αποτυχία της ομάδας να συνεχίσει στο δρόμο της κατάκτησης τίτλων, ο ίδιος βγαίνει μπροστά σε δύσκολες συνθήκες. Έχει στην Ευρώπη 8.7 πόντους σε 25.3’ (18 αγώνες) με 59.3% στα δίποντα,40.4% στα τρίποντα. 1.4 assists, 1.3 λάθη και 0.9 κλεψίματα. Έχει κάνει εξαιρετικά παιχνίδια στα play off, στον αποκλεισμό από την Partizan έχοντας στα 2 ματς 20 και 14 πόντους αντίστοιχα. Στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός αποκλείεται από τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά, ενώ αξέχαστο παραμένει το ματς εναντίον της ΑΕΚ στην κανονική περίοδο στο οποίο είχε 7/7 τρίποντα.

Παρά την αποτυχία ο Ολυμπιακός διατηρεί τον κορμό του για την χρονιά 1998-1999 και καταφέρει να κάνει εξαιρετική σεζόν και να προκριθεί στο final 4 του Μονάχου. Ο Tomic και πάλι έχοντας δίπλα του έναν εξαιρετικό Αμερικάνο κάνει πολύ καλή χρονιά, η οποία πιστοποιείται και από τους αριθμούς. 9.2 πόντοι μ.ο. στην Ευρώπη με 42.9% στα τρίποντα (μόλις 13 προσπάθειες 2 πόντων σε 16 ματς), 1.8 assists, 1.1 λάθη και 1.4 κλεψίματα, ενώ εντός των τειχών έχει 9.2 πόντους με 42.3% στα 3π. και 43.8% στα 2π. (και πάλι με σχετικά λίγες προσπάθειες μόλις 66 σε 31 ματς). Ο Ολυμπιακός στον ημιτελικό απέναντι στους Λιθουανούς της Zalgiris Kaunas χάνει εύκολα και η επαναφορά στον ευρωπαϊκό θρόνο δεν υλοποιείται.

Στους τελικούς, ο Ολυμπιακός χάνει τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό παρά το γεγονός ότι είχε πλεονέκτημα έδρας. Εκείνη την χρονιά έχει βάλει 2 σουτ από αυτά που ονειρευόταν. Ένα εναντίον της Teamsystem Fortitudo Bologna τον Ιανουάριο του 1999, όπου με ένα buzzer beater από τα 9 μέτρα έδωσε τη νίκη στον Ολυμπιακό, κι ένα εναντίον του Παναθηναϊκού στον πρώτο τελικό όπου 40 δεύτερα πριν το τέλος ισοφάρισε το ματς και τελικά το έστειλε στην παράταση, όπου ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη.

Από το 1999 και μετά δεν ξέρω αν έχει καν νόημα να αναλύσουμε το τι έχει συμβεί χρονιά χρονιά, τι μεταγραφές έχουν γίνει. Πρόκειται για μία πολύ άσχημη περίοδο για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Ο Tomic από την πλευρά του κάνει εξαιρετικές χρονιές και προσπαθεί να βοηθήσει όσο περισσότερο μπορεί. Είναι σταθερά εύστοχος από τη γραμμή του τριπόντου με ποσοστά άνω του 35%, κάνει χρονιές με διψήφιους μέσους όρους στους πόντους, κάτι που δεν είχε καταφέρει καμία χρονιά στην μέχρι τότε καριέρα του.

Ο απολογισμός όμως λέει μόλις ένα κύπελλο, αυτό του 2002, μία χρονιά που για όλη την ομάδα θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Κι ενώ εκείνη η χρονιά θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για τις επόμενες, ξεκινάει μία κατάρρευση η οποία οφείλεται ξεκάθαρα στη διοίκηση. Ο Milan όμως είναι εκεί. Όπως πάντα άλλωστε. Το Απρίλιο του 2004 κι ενώ ο Ολυμπιακός ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί, κινδυνεύει να μείνει εκτός play off στην Ελλάδα και στην Ευρώπη να έχει προ πολλού το τρένο της διάκρισης, αναλαμβάνει την ομάδα σαν παίκτης – προπονητής. Οι «ερυθρόλευκοι» μετά κόπων και βασάνων περνάνε σαν 8οι και στον 1ο γύρο αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό. Το 1ο ματς στο γήπεδο του Σπόρτινγκ, στα Πατήσια, συνδυάζεται με «εκπληκτικού επιπέδου» διαιτησία, οι «πράσινοι» κάνουν το 1-0 ενώ και στο 2ο ματς το πράγμα δεν διαφοροποιείται και πολύ και ο αποκλεισμός είναι γεγονός.

Ακολουθεί ένα πολύ περίεργο καλοκαίρι και μία ακόμα πιο περίεργη αρχή πρωταθλήματος σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του Tomic με την διοίκηση της ομάδας. Ο Milan προ πολλού είχε μπει στις καρδιές των φιλάθλων και δυστυχώς φαίνεται ότι αυτό δεν άρεσε καθόλου, σε μία διοίκηση που έτσι κι αλλιώς δεν έδινε πλέον καμία σημασία. Ο Tomic αρχικά ήταν να μείνει σαν προπονητής, διαφώνησε με τους διοικούντες, στη θέση του μπήκε ο βοηθός του Milan Minic, ο ίδιος ξανάγινε παίκτης και τελικά το Δεκέμβρη του 2004 ανακοινώθηκε η λύση της συνεργασίας με τον εμβληματικό αρχηγό. Ο Milan αγωνίστηκε για λίγο στην Ιταλία και στον Κολοσσό Ρόδου και κάπως έτσι έκλεισε την αγωνιστική του καριέρα.

Ο Tomic δεν μπορούμε να πούμε ότι ξεχώριζε για τα μπασκετικά του προσόντα. Το σώμα του δεν τον βοηθούσε. Δεν ήταν ποτέ ο μεγάλος σκόρερ που θα πάρει 10 συνεχόμενες επιθέσεις και θα βάλει τις 7. Δεν το διεκδίκησε ποτέ. Γνώριζε και ο ίδιος τα όριά του. Όμως δεν έμεινε τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό γι αυτούς τους λόγους. Όσοι προπονητές κι αν πέρασαν, τον ήθελαν εκεί (με εξαίρεση το Ζούρο). Ήταν εκεί για το impact του στα αποδυτήρια, ήταν εκεί για τις δύσκολες στιγμές, για τα μεγάλα σουτ, για να βγει μπροστά όταν οι άλλοι κρυβόντουσαν. Ήταν εκεί γιατί ήταν ένας από τους ελάχιστους που μπορούσαν στα χέρια τους και στα πόδια τους να κρατήσουν τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, την αγάπη και την τρέλα όλης της ομάδας και των φιλάθλων της. Οι συμπαίκτες του έλεγαν πως αν είναι να πας στον πόλεμο θέλεις να έχεις δίπλα σου άτομα όπως ο Μίλαν ο οποίος ζούσε για δύσκολες καταστάσεις και μεγάλες προκλήσεις.

Το 2008 έμελλε να είναι η χρονιά που θα επιστρέψει ως βοηθός προπονητή. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον επέλεξε ενώ ανέλαβε την ομάδα στα μέσα της σεζόν. Ήξερε ότι με τον Σέρβο να ξέρει τα κατατόπια θα ήταν πιο εύκολη η προσαρμογή του, αλλά και η αποδοχή του μιας και λόγω του πράσινου παρελθόντος, το όνομα του coach Γιαννάκη ίσως να μην αντηχούσε και πολύ καλά στους φιλάθλους της ομάδας. Μετά τον Γιαννάκη, ανέλαβε ο Ivkovic στο πλάι του οποίου ξαναέζησε μεγάλες στιγμές με την ομάδα της καρδιάς του. Μετά την αποχώρηση του Duda, στο πόστο του τον κράτησε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Το πιο ισχυρό δέσιμο μάλλον το είχε με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, του οποίου ήταν ο πιο άμεσος συνεργάτης για 4 ολόκληρα χρόνια, και που μαζί κατάφεραν να ξαναοδηγήσουν τους «ερυθρόλευκους» σε back to back πρωταθλήματα.

Ανάμεσα στην περίοδο Μπαρτζώκα – Σφαιρόπουλου υπήρξε μία ακόμα δύσκολη στιγμή. Είναι τότε που μετά από μία επώδυνη ήττα από τον Παναθηναϊκό (ξεκίνημα αγωνιστικής περιόδου 2014-15) για το κύπελλο, κάποιοι αχαρακτήριστοι περίμεναν την ομάδα στο parking του ΣΕΦ και εξώθησαν τον coach Μπαρτζώκα στην παραίτηση. Ο Tomic έδειξε για μία ακόμα την αγάπη του, δεν φοβήθηκε να βγει μπροστά και ανέλαβε για λίγο καιρό, και μέχρι να βρεθεί αντικαταστάτης, τα ηνία της ομάδας. Ήταν τότε που έκανε μία δήλωση που θα συντροφεύει για πάντα τον Ολυμπιακό:

«Ο Ολυμπιακός τελειώνει; Δεν τελειώνει ποτέ»

Ο Μίλαν κατέκτησε 9 τίτλους ως παίκτης με τον Ολυμπιακό:

5 Πρωταθλήματα Ελλάδας: (1993, 1994, 1995, 1996, 1997)
3 Κύπελλα Ελλάδας: (1994, 1997, 2002)
1 Ευρωλίγκα: (1997)

Τα ρεκόρ του απλά καταγράφουν το μέγεθος της προσφοράς του στον σύλλογο:

1ος σε συμμετοχές στο Ελληνικό Πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό – 383
2ος σε συμμετοχές στην Ευρωλίγκα (πίσω από τον Πρίντεζη) – 214
2ος σε πόντους στην Α1 (πίσω από τον Πρίντεζη) – 2911
3ος σε πόντους στην Ευρωλίγκα (πίσω από Πρίντεζη και Σπανούλη) – 1482
2ος σε assist με τον Ολυμπιακό στην Α1 (πίσω από Σπανούλη) – 801
3ος σε assist με στην Ευρωλίγκα (πίσω από Σπανούλη και Μάντζαρη) – 341
1ος σε κλεψίματα με τον Ολυμπιακό στην Α1 – 287
1ος σε κλεψίματα με τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα – 152

(Πηγή: Wikipedia)

Ήταν ένας στρατιώτης του Ολυμπιακού που μεταμορφωνόταν σε ηγέτη όποτε η ομάδα του είχε ανάγκη. Έμεινε γνωστός για το πάθος του, την μπασκετική του αντίληψη και το κρύο αίμα που είχε στις δύσκολες στιγμές. Ήταν floor general μοίραζε την μπάλα και οργάνωνε με άνεση κάνοντας την ομάδα του και τους συμπαίκτες του να δείχνουν καλύτεροι. Δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος παίκτης που πέρασε από τον Ολυμπιακό αλλά είχε την μεγαλύτερη ψυχή και παλικαριά. Τα έδινε όλα και παθιαζόταν για την νίκη ακόμα και όταν τα πράγματα έδειχναν χαμένα, ο Μίλαν ήταν πάντα εκεί να δώσει την μάχη του, να βγει μπροστά και να τιμήσει τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας. Όπως είπε και ο Mark Twain

It’s not the size of the dog in the fight, it’s the size of the fight in the dog

Η ιστορία έδειξε πως αυτός ο λεπτοκαμωμένος πιτσιρικάς διέθετε μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Δέθηκε με την ομάδα και ανδρώθηκε κυριολεκτικά μέσα στον Ολυμπιακό. Αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσουν ποτέ οι φίλοι της ομάδας είναι πως έμεινε και πάλεψε να βοηθήσει την ομάδα να ανακάμψει από τα “πέτρινα χρόνια” που ακολούθησαν όταν ο Σ. Κόκκαλης την εγκατάλειψε και αφοσιώθηκε στο ποδόσφαιρο. Όπως ο εμβληματικός ποδοσφαιρικός αρχηγός Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, ο Μίλαν έγινε με τον μπασκετικό Ολυμπιακό έννοια ταυτόσημη. Και αυτό ελάχιστοι αθλητές μπόρεσαν να το επιτύχουν τόσο στον Ολυμπιακό όσο και σε άλλες ομάδες.

Το καλοκαίρι του 2018 μετά από 24 χρόνια κοινής πορείας οι δρόμοι του Σέρβου / Έλληνα (πήρε την υπηκοότητα το 1992) τεχνικού με τους «ερυθρόλευκους» χώρισαν καθώς ο 44χρονος αποδέχθηκε την πρόταση του Ερυθρού Αστέρα για τη θέση του 1ου προπονητή. Η διοίκηση τον αποχαιρέτησε με το ακόλουθο μήνυμα:

«Σ´ ένα μοναδικά ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό, αυτό του Μίλαν Τόμιτς, μπήκε άνω τελεία. Ύστερα από δέκα χρόνια κοινής πορείας, ήρθε η στιγμή να χωρίσουμε τους δρόμους μας με έναν άνθρωπο-έμβλημα για τον σύλλογο.

Λένε πως όποιος θέλει να θυμάται τις αναμνήσεις του, θα πρέπει πρώτα να τις ζήσει και με τον Μίλαν ζήσαμε τα πάντα. Κατακτήσαμε την κορυφή σε Ευρώπη και Ελλάδα, ζήσαμε στιγμές που δεν θα ξεχαστούν ποτέ, γράψαμε ολόχρυσες σελίδες στη βίβλο της ιστορίας του Συλλόγου και ο Μίλαν ήταν πάντα εκεί. Τον ευχαριστούμε για όλα και του ευχόμαστε καλή συνέχεια και κάθε επιτυχία!»

Ο Μίλαν πριν από λίγες ημέρες κατέκτησε και τον 1ο του τίτλο στην Αδριατική λίγκα. Κάτι μας λέει πως δεν θα είναι ο τελευταίος τίτλος που κατακτά ως προπονητής και πως κάποια στιγμή θα επιστρέψει στο λιμάνι του.

Σημείωση Red Emerald:

Κάθε φορά που ακουμπάμε ένα αφιέρωμα νομοτελειακά καταλήγουμε σε κάποια σελίδα του redbasketzone.blogspot.com

Μια σελίδα που έχει καταγράψει την σύγχρονη ιστορία του Μπασκετικού Ολυμπιακουύ όπως καμμία άλλη. Η δουλειά του Αντώνη και των υπολοίπων παιδιών που συνεργάστηκαν εκεί θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη αναγνώριση. Τους διάβαζα σε διάφορες στιγμές και πάντοτε εκτιμούσα την ποιότητα και το αγνό πάθος των κειμένων τους.

Αν δεν υπήρχε το Red Zone πιθανότατα δεν θα υπήρχαμε ως Red Point Guard σήμερα.

Πηγές