Μπορεί τα τελευταία χρόνια οι μπασκετικοί Απρίληδες να μην έχουν χαρίσει συγκινήσεις σε εμάς, τους οπαδούς του Ολυμπιακού, όμως μέχρι πριν λίγο καιρό τα πράγματα δεν ήταν έτσι. H ομάδα μας συνήθιζε εώς προσφατα να δίνει κρίσιμες μάχες στα Ρ/Ο της Euroleague που μας καθήλωναν, αλλά και πιο παλιά, με τις πρώτες της συμμετοχές στα final 4, στη δεκαετία του ‘90!
Τη Δευτέρα, διαβάσατε <εδώ> στο Red Point Guard, για τον εμφύλιο ημιτελικό του Τελ Αβίβ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έφερε την ομάδα μας στην 1η της συμμετοχή σε Ευρωπαϊκό τελικό. Σήμερα, λοιπόν, παίρνει σειρά ένα παιχνίδι, που πολλοί από εμάς, τους μεγαλύτερους θα θέλαμε με κάποιο τρόπο να σβήσουμε από το μυαλό μας. Είναι προφανές ότι όλοι καταλάβατε για τι μιλάω…
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Αν και είμαι προληπτικός γενικά, η αλήθεια είναι ότι τελευταία (μέχρι να συμβεί κάτι φυσικά), δεν παίρνω πολύ στα σοβαρά τον περίφημο μύθο για την Τρίτη και 13! Βέβαια όταν τέτοια ημέρα, του … σωτήριου (not) έτους 2021, ο Red Emerald ζητάει από κάποιον να γράψει για την εφιαλτική βραδιά του τελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, της 21ης Απριλίου του 1994, ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Μπανταλόνα, δεν μπορεί παρά να ξυπνάνε άσχημες μνήμες.
Προσπάθησα να το αποφύγω, να μην έρθω αντιμέτωπος με το παρελθόν, να μην ανοίξω το σκονισμένο κιβώτιο με τις κακές αναμνήσεις, αλλά η ετυμηγορία ήταν διαφορετική. Το δύσκολο κομμάτι δεν είναι τόσο το γράψιμο, εξάλλου δεν πέρασαν και πολλά χρόνια, μόνο 27 (!), αλλά να παρακολουθήσω ξανά τον αγώνα, ολόκληρο και όχι μόνο στιγμιότυπα. Αφού εξοπλίστηκα με το απαραίτητο θάρρος, έκανα μια βουτιά στο Γιαντ Ελιάου και θα μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για εκείνο το δραματικό παιχνίδι, μετά την περσινή απόπειρα του μοναδικού Navaho, με την άκρως διεισδυτική ματιά!
Πριν μπούμε στα αμιγώς αγωνιστικά θέματα, να κάνω έναν εναλλακτικό πρόλογο. Στην εισαγωγική σκηνή του έργου Mission Impossible II, o επιστήμονας που έχει βρει το αντίδοτο για ένα θανατηφόρο φονικό χημικό όπλο, ξεκινάει λέγοντας: “Στην αναζήτηση κάθε ήρωα, πρέπει να δημιουργήσουμε αυτό που χρειάζεται ένας ήρωας, τον εχθρό του”. Και αν τα προηγούμενα χρόνια, για τον Ιωαννίδη και τον Paspalj, τους σύγχρονους (τότε) ήρωες του Ολυμπιακού, οι εχθροί ήταν ο McAdoo και η μαύρη γάτα στο οικόσημο του ξενοδοχείου στη Γάνδη και o Maghee και ο καβγάς του με το Γιαννάκη στο Μόναχο, ενώ για το Ζάρκο ήταν η πλάγια γραμμή του Μπο Μπλαν και ο Zdovc με το νικητήριο καλάθι του, μάλλον δεν ήξεραν τι τους περίμενε εκείνο το βράδυ στο Τελ Αβίβ..
Όλοι σας, ακόμη και όσοι δεν έχετε ζήσει αυτό το παιχνίδι λόγω ηλικίας, γνωρίζετε λίγο-πολύ την παραφιλολογία και την ιστορία πίσω από αυτό το παιχνίδι. Από τη μία πλευρά, το απόλυτο φαβορί, ο Ολυμπιακός που εκείνη τη σεζόν «τρομοκρατούσε» όλη την Ευρώπη, με την πιο … εκκωφαντική 5αδα της ιστορίας του, έχοντας την ψυχολογία με το μέρος του, μετά τη νίκη στον ημιτελικό επί του ΠΑΟ με (77–72), από την άλλη το outsider, η Badalona, που πριν από 2 χρόνια έχασε ένα «δικό της» τελικό, απέναντι στο τότε underdog Partizan, του νυν (πλέον) προπονητή της Z. Obradovic. Αυτή η μεγάλη ομάδα, στα τελευταία καλά της χρόνια, έμπαινε στο παρκέ ως «πρόβατο επί σφαγή», όπως νομίζαμε οι περισσότεροι, κάτι που τελικά αποδείχθηκε λανθασμένο…
Με τον ίδιο κορμό της περασμένης σεζόν, με μόνη ουσιαστική αλλαγή τον πιο «εργάτη» Mike Smith, αντί του all around και ντελικάτου forward, Harrold Pressley, η Penya είχε να αντιπαραβάλει στο «βαρύ πυροβολικό» του Ολυμπιακού, τους αδελφούς Jofresa, τον «πολύ» Villacampa και τους Corney Thompson, Ferran Martinez και Juan Antonio Morales στη front line. Θεωρητικά ένα σύνολο υποδεέστερο του Ολυμπιακού, αλλά με παίκτες με αμυντικές αρετές σε όλες τις θέσεις και το κυριότερο, δύο ψηλούς που είχαν σουτ από μέση και μακρινή απόσταση (πρωτόγνωρο για εκείνα τα χρόνια). Αλλά το σίγουρο και αυτό που καταλάβαμε μετά καλά, είναι ότι αυτή η ομάδα μπήκε στο παρκέ «πατώντας καλύτερα στα πόδια» της από τους ερυθρόλευκους.
Ο Ολυμπιακός, μεθυσμένος από το νέκταρ (ή μήπως την μπύρα;) της νίκης στον εμφύλιο ημιτελικό, αλλά και με μια ιστορία που δεν έχει διαψευστεί από κανέναν, τον καβγά μεταξύ Tarpley και Παπαδάκη, παρά το γεγονός ότι δε φαινόταν με γυμνό μάτι, εμφανίστηκε στον τελικό με άγχος και χωρίς να επιβληθεί του αντιπάλου του, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Τι σήμαινε, όμως, εκείνα τα χρόνια επιβολή ρυθμού και έλεγχος του αγώνα; Ειδικά για τους ερυθρόλευκους της τρομακτικής front line με Tarpley, Φασούλα που μπορούσαν να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο, συν τον Tarlac, που μόλις είχε επιστρέψει από τον τραυματισμό του, σήμαινε έλεγχος των ριμπάουντ και η μπάλα σε Μπακατσιά ή Paspalj για αιφνιδιασμό!
Αλλά και σε set παιχνίδι, το πολυσύνθετο παιχνίδι των twin towers, μαζί με το ταλέντο του Σέρβου super star, σε drive και σκορ από μέση απόσταση, ήταν αρκετά για την ομάδα μας να νικήσει ακόμη και σε κακές βραδιές της. Ήταν τέτοιο το bullying που ασκούσαν εκείνη τη σεζόν οι ψηλοί του Ολυμπιακού, που καμία front line, δεν κατάφερε να τους κοιτάξει στα μάτια, ούτε η Virtus (Buckler) του Μπινέλι και του Levingston, ούτε ο ΠΑΟ του Vrankovic, ούτε καν η Real Madrid του Sabonis, μέσα στη σεζόν… Και η δύναμη μέσα στη ρακέτα ήταν αυτή που ουσιαστικά «έκρυβε» την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας και που τελικά την «πλήγωσε», την αδυναμία να απειλήσει με συνέπεια από το τρίποντο, τομέα στον οποίο οι μόνοι που συνεισέφεραν συστηματικά και σταθερά ήταν οι Σιγάλας και Tomic.
Αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τη βραδιά της 21ης Απριλίου, δε σήκωνε απαισιοδοξία, ούτε βαθιές μπασκετικές συζητήσεις, ήταν εορταστική στις τάξεις όλων μας. Η ομάδα μας, σημαντικά ενισχυμένη σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, με τον Tarpley αντί του Berry, με τον Μπακατσιά, μεταγραφική προσθήκη από το Παγκράτι, τον Paspalj για 3η σεζόν στο λιμάνι και όλο το βασικό κορμό, που την είχε «βγάλει στον αφρό», με την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Α1, στα μάτια μας απλά δε γινόταν να χάσει αυτό το παιχνίδι, απέναντι σε έναν αντίπαλο, που όλοι πίστευαν ότι είχε «τρυπήσει το ταβάνι του» εκείνη τη χρονιά.
Εκείνο που δεν είχαμε υπολογίσει, ήταν ότι η Badalona δε θα παρέδιδε τόσο εύκολα τα όπλα, ούτε θα κατέβαινε για να κάνει τον κομπάρσο, αλλά αντίθετα ήταν έτοιμη να δώσει τη δική της μάχη με κάθε μέσο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον κανείς από εμάς, που ήμασταν … έξω από το χορό, δεν είχαμε προετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και μια πιθανή ήττα, ίσως σε αντιστοιχία να θύμιζε το παιχνίδι της Βραζιλίας με την Ουρουγουάη στο Μουντιάλ του 1950. Και ίσως τελικά ούτε η ίδια η ομάδα, όπως αποδείχθηκε αργότερα, δεν εμφανίστηκε έτοιμη στο 100%, νόμιζε ότι το ταλέντο και η ποιότητα θα αρκούσε για να φέρει τοv 1ο Ευρωπαϊκό τίτλο. Κάτι που το περίμενε πως και πως ο Ιωαννίδης, ο οποίος στις προηγούμενες απόπειρες του με το μεγάλο Άρη δεν τα είχε καταφέρει.
Ας περάσουμε όμως στον τόπο του δράματος, στο Γιαντ Ελιάου, το οποίο ήταν γεμάτο με ερυθρόλευκους (και όχι μόνο) οπαδούς, προσπαθώντας να αναλύσουμε το παιχνίδι σε αγωνιστικό επίπεδο.
Καταρχήν, μη νομίζετε ότι σε εκείνες τις εποχές υπήρχε εκτεταμένο rotation στις ομάδες, εξεζητημένα προπονητικά τρικ ή τακτική στο βαθμό που βλέπουμε σήμερα. Τα match ups ήταν συνήθως μεταξύ παικτών ίδιων θέσεων, υπήρχε πολύ παιχνίδι στο post και γενικά οι περισσότερες προσπάθειες γίνονταν μέσα από τη γραμμή των 6.25 μ., ενώ οι άμυνες ζώνης, είτε σε απλή διάταξη, είτε με προσαρμογές ήταν στην ημερησία διάταξη. Μια ματιά λοιπόν, στις 5αδες των δύο ομάδων αρκούσε για να χρίσει τον Ολυμπιακό απόλυτο φαβορί.
Από τη μία οι ερυθρόλευκοι με τη γνωστή «ψηλή» 5αδα των Μπακατσιά, Σιγάλα, Paspalj, Tarpley και Φασούλα, χωρίς κανένα παίκτη κάτω από 1.96 μ. και από την άλλη η Penya με τον πιο «κοντρολαρισμένο» (σε σχέση με τον αδελφό του) Rafa Jofresa, το αστέρι της Jordi Villacampa, το Mike Smith και τους Corney Thompson και Ferran Martinez στη front line.
Όπως βλέπετε στο παραπάνω video, στα πρώτα λεπτά, ήταν εμφανής η προσπάθεια των ερυθρόλευκων να περάσουν την μπάλα κοντά στο καλάθι με τον Tarpley να πασάρει από το high post σε Φασούλα και Paspalj (απέναντι στον πολύ κοντύτερο Smith) για να παίξουν με πλάτη. Ωστόσο, αφενός το κακό ξεκίνημα του Έλληνα σέντερ στην επίθεση και αφετέρου οι βοήθειες που έδινε ο Thompson στο Σέρβο forward, έφεραν την ομάδα μας να μη μπορεί να βρει εύκολα το δρόμο προς το καλάθι (το πρώτο δίποντο το πέτυχε ο Μπακατσιάς με drive).
Στον αντίποδα, το σύνολο του Obradovic είχε ξεκάθαρο στόχο στην επίθεση, να κουράσει και να φθείρει τον Tarpley, τραβώντας τον μακριά από το καλάθι και κόβοντας ταυτόχρονα το εύκολο αμυντικό ριμπάουντ και το γρήγορο παιχνίδι των ερυθρόλευκων. Ο Thompson θα πάρει τρία σουτ μέσης και μακρινής απόστασης νωρίς, θα ευστοχήσει σε 2 από αυτά (η επόμενη εύστοχη του προσπάθεια εντός παιδιάς, ξέρουμε όλοι ποια είναι) και θα πετύχει το ζητούμενο για την ομάδα του… Καλό ξεκίνημα πάνω στο πλάνο που έχει σχεδιαστεί.
Συνεχίζοντας, βλέπουμε ότι ο Ολυμπιακός επιχειρεί να «πληρώσει» την αντίπαλο του με το ίδιο νόμισμα, με τον Tarpley να παίρνει προσπάθειες μακριά από το καλάθι, χωρίς επιτυχία. Τα επιθετικά ριμπάουντ και οι βολές από κερδισμένα φάουλ είναι εκείνα που δίνουν σκορ στην ομάδα μας, την ίδια ώρα που η Badalona συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, με μακρινά σουτ και τους Rafa Jofresa και Ferran, να παίρνουν τη σκυτάλη από τον Thompson. Μετά τα πρώτα λεπτά οι δύο ομάδες είναι ισόπαλες (12-12) και είναι ξεκάθαρο ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να βρει επιθετικό ρυθμό, εγκλωβισμένος σε αργές επιθέσεις και χωρίς ευκαιρίες για αιφνιδιασμό, ενώ η αντίπαλος του έχει οδηγήσει το παιχνίδι εκεί που τη βόλευε, βάσει πλάνου.
Ο Ιωαννίδης βλέπει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και προχωράει σε 2 γρήγορες αλλαγές (κάτι όχι τόσο συνηθισμένο για τα δεδομένα της εποχής). Τόμιτς στη θέση του Μπακατσιά, που δεν τον ευνοεί ο ρυθμός του αγώνα και Tarlac αντί του αρνητικού επιθετικά Φασούλα. Ο Obradovic απαντάει με τον Morales αντί του Thompson και τους δικούς του δίδυμους πύργους! Ο Ολυμπιακός βρίσκει λύσεις επιθετικά από το Σιγάλα και τον Paspalj, ο οποίος «παίρνει μπροστά» σιγά, σιγά, ενώ τα επιθετικά ριμπάουντ, εκτός από πολύτιμους πόντους του δίνουν και ψυχολογία. Ωστόσο, τα 3 γρήγορα φάουλ του Tarlac είναι κακός οιωνός για τη συνέχεια, καθώς πρόκειται για έναν παίκτη που θα μπορούσε να ματσάρει καλά τους αντίπαλους ψηλούς.
Η Badalona επιθετικά συνεχίζει να είναι εύστοχη, με το Martinez πρωταγωνιστή (ακόμη και σε φάσεις pick ‘n’ pop) να σκοράρει 8 πόντους και τις δύο ομάδες να βαδίζουν χέρι – χέρι. Στο παραπάνω βίντεο βλέπουμε τις συνεργασίες που έβγαζε η Ισπανική ομάδα με plays πρωτοποριακά για εκείνα τα χρόνια (Morales screen για το Ferran που βγαίνει στο τρίποντο και εκτελεί ως περιφερειακός).
Κάτι πολύ σημαντικό επίσης, είναι ότι η Penya συνεχίζει την εξαιρετική αμυντική δουλειά, μη αφήνοντας την μπάλα να ακουμπήσει στο post και τους Smith, Morales να βγαίνουν μπροστά από τους Paspalj και Φασούλα αντίστοιχα. Παρόλα αυτά, ο Ολυμπιακός θα βρει λύσεις από τρίποντο του Tomic, δίποντα και βολές του Paspalj, ενώ και ο Tarpley φαίνεται να «ξυπνάει» με το πρώτο εύστοχο σουτ από μέση απόσταση.
Την ίδια ώρα, η Badalona έχει τον Tomas Jofresa στον άσο, ενώ σταδιακά «μπαίνει» στον αγώνα και ο Villacampa. Παρόλο που η ομάδα μας φαίνεται να έχει τον έλεγχο για μικρό διάστημα και θα πάει στα αποδυτήρια προηγούμενη στο σκορ, ένα εύστοχο τρίποντο του Smith, σχεδόν με τη λήξη του ημιχρόνου, θα φέρει τις ομάδες ισόπαλες με (39–39). Ενώ το σκορ είναι αρκετά υψηλό για τα δεδομένα της εποχής, κάτι που θεωρητικά θα ευνοούσε τον Ολυμπιακό, η εικόνα του παιχνιδιού, δείχνει ότι και στο 2ο ημίχρονο θα γίνει μάχη…
Παρά το γεγονός ότι ο Paspalj συνεισφέρει επιθετικά, ενώ η ομάδα παίρνει βοήθειες και από τους κλασικούς «ήρωες» των μεγάλων αγώνων, Σιγάλα και Tomic, είναι προφανές ότι οι Φασούλας και Tarpley είναι εκτός κλίματος στην επίθεση, ενώ και αμυντικά δε βρίσκουν λύσεις απέναντι στο περιφερειακό παιχνίδι των αντιπάλων τους. Όλοι μας στην ανάπαυλα είμαστε πια προβληματισμένοι, αλλά ακόμη και έτσι περιμέναμε κάποιο ξέσπασμα!
Στο 2ο ημίχρονο υπεισέρχεται και ο παράγοντας «κόπωση», με τις δυο ομάδες να είναι πολύ άστοχες. Ο Ολυμπιακός ξεκάθαρα έχει σφίξει την άμυνα του, τόσο στην περιφέρεια με τους Σιγάλα και Tomic, όσο και κοντά στο καλάθι. Πλέον η Badalona δυσκολεύεται να φθάσει στο καλάθι, κάτι που όμως δεν το εκμεταλλεύεται η ομάδα μας. Ο Tarpley συνεχίζει να μην μπορεί να σκοράρει από μακριά και αντικαθίσταται από τον … φορτωμένο με φάουλ, Tarlac. Οι Σιγάλας και Tomic εξακολουθούν να δίνουν ανάσες επιθετικά, ωστόσο η ομάδα δεν μπορεί να βρει εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό και το άγχος αρχίζει σιγά, σιγά να την «πνίγει», όπως φαίνεται και από τη σωρεία χαμένων ελεύθερων βολών.
Ο Ιωαννίδης έχει «κλείσει» το rotation, o Μπακατσιάς δεν έχει αγωνιστεί μετά τα πρώτα λεπτά, ο Paspalj δε βρίσκει πια διαδρόμους προς το καλάθι και όλα δείχνουν ότι ο αγώνας θα οδηγηθεί στη «ρώσικη ρουλέτα», παρά το γεγονός ότι η ομάδα μας προηγείται με (54–50) στα μισά περίπου του 2ου ημιχρόνου. Παρόλα αυτά, το θετικό στην υπόθεση είναι ότι και η Badalona δε βρίσκει λύσεις απέναντι στην άμυνα των ερυθρόλευκων και έχει σκοράρει μόνο 11 πόντους σε αυτό το διάστημα.
Και κάπως έτσι, φθάσαμε στο «δράμα» των τελευταίων λεπτών… Οι δύο ομάδες σκόραραν με το σταγονόμετρο και περίπου 6 λεπτά πριν τη λήξη οι ερυθρόλευκοι προηγούνταν με (57–53). Παρά το ότι είχαμε καταφέρει να κρατήσουμε τους αντιπάλους χαμηλά στο σκορ (μόλις 14 πόντοι σε ισάριθμα λεπτά), δεν μπορέσαμε να αυξήσουμε τη συγκομιδή μας στην επίθεση, παίρνοντας μεγαλύτερο προβάδισμα και έτσι ο αγώνας ήταν στην … κόψη του ξυραφιού!
Οι άστοχες προσπάθειες διαδέχονταν η μία την άλλη, ακόμη και από τη γραμμή των βολών (ο τελευταίος πόντους των ερυθρόλευκων προήλθε από 1/2 βολές του Tomic), ενώ πλέον κάθε τακτική και ψύχραιμη σκέψη (τουλάχιστον στο δικό μας στρατόπεδο), φαίνεται ότι «πήγαινε περίπατο». Ατομικές και βιαστικές ενέργειες στην επίθεση, άγχος σε κάθε κίνηση των παικτών, χωρίς ο πάγκος να μπορεί να ηρεμήσει το παιχνίδι. Ο Ιωαννίδης «θυμήθηκε» ξαφνικά τον Μπακατσιά (σε μια προσπάθεια να ξεκουράσει τον Σιγάλα) και χωρίς καθαρό μυαλό, είχε αφήσει την ομάδα στον αυτόματο πιλότο (χωρίς καμία μομφή φυσικά σε έναν εκ των αναγεννητών του Ολυμπιακού, απλά σχολιάζω την εικόνα του στο συγκεκριμένο αγώνα).
Ωστόσο και η Badalona έχοντας στις πλάτες της μεγάλη κόπωση (και αυτή προερχόταν από εμφύλιο ημιτελικό με την Barca, με ένα επίσης πολύ «κλειστό» rotation 7 παικτών) ήταν άστοχη κοντά στο καλάθι και δεν έβρισκε λύσεις. Ώσπου τα τρίποντα «ξεκλείδωσαν» την άμυνα του Ολυμπιακού…
Κάνοντας ένα flash back πίσω, ομολογώ ότι δε θυμόμουν τόσο καλά δύο καθοριστικές, για την εξέλιξη του παιχνιδιού φάσεις: Η μία, στα 2 περίπου λεπτά πριν τη λήξη, όταν ο Rafa Jofresa, απλώνει το χέρι του και ρίχνει κάτω τον Tomic, δημιουργώντας ανισορροπία στην άμυνα του Ολυμπιακού και κακές περιστροφές και η άλλη λίγο πριν το τέλος, όταν ο Ferran αστοχεί από κοντά και ενώ φαινομενικά η ομάδα μας έχει ένα εύκολο αμυντικό ριμπάουντ και την επίθεση δική της, σε μια αναμπουμπούλα μέσα στη ρακέτα, χάνεται η κατοχή και ανανεώνεται η επίθεση για την Badalona, οδηγώντας στο εύστοχο τρίποντο του Thompson.
Στην πρώτη φάση, λοιπόν, όπως παρατηρείτε στο video, o Σιγάλας σωστά σπεύδει να καλύψει τον Φασούλα, ο οποίος βγαίνει στην περιφέρεια να μαρκάρει τον Jofresa. Στη συνέχεια, όμως, ο Villacampa βρίσκει την ευκαιρία να κινηθεί ανενόχλητος προς τα έξω, την ίδια ώρα που ο Tarpley «κλείνει» στη ρακέτα και ο Paspalj μένει με 2 αντιπάλους (Smith και Villacampa). Η μπάλα θα φθάσει στο τρίποντο και ο Ισπανός SG θα ευστοχήσει, μειώνοντας σε (57–56). Στην αμέσως επόμενη επίθεση, επιλέγεται η λύση του «κρύου» Φασούλα, που αστοχεί και έτσι ο Ολυμπιακός είναι πλέον με την πλάτη στον τοίχο…
Παρόλα αυτά ο Ferran, με λιγότερο από 1 λεπτό για τη λήξη, αστοχεί από κοντά και ενώ όλα δείχνουν ότι το αμυντικό ριμπάουντ καταλήγει σε ερυθρόλευκα χέρια, η μπάλα τελικά είναι ξανά για την Badalona με νέα επίθεση των 30”. Και εδώ ο Tarpley, σωστά αρχικά, βγαίνει σε βοήθεια στον Jofresa, «κρύβοντας» του το οπτικό πεδίο με το καλάθι, αλλά στη συνέχεια για κλάσματα του δευτερολέπτου, αντί να γυρίσει προς τις 450, όπου βρίσκεται ο προσωπικός του αντίπαλος, Thompson, ενστικτωδώς πάει πρώτα να γυρίσει προς το high post, προτού τελικά απλώσει το χέρι του για να ανακόψει ανεπιτυχώς την προσπάθεια του Αμερικάνου PF. O Thompson βρήκε για ελάχιστα κλάσματα ένα σουτ με καλές προϋποθέσεις και δε λάθεψε, στέλνοντας μας όλους από τον παράδεισο στην κόλαση!
Για τα τελευταία δευτερόλεπτα, πραγματικά, τι να πρωτοσχολιάσω; Όταν συμβαίνουν τόσα “μεταφυσικά” (με τον Paspalj να τελειώνει με 3/10 βολές), όταν δεν υπάρχει ηρεμία μέσα και έξω από τις 4 γραμμές του γηπέδου, όταν δε σε θέλει και η μπάλα, στο τέλος θα πάρεις αυτό που αξίζεις. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, επειδή τα τελευταία 33 χρόνια οι Ευρωπαϊκοί τίτλοι στην ανώτερη διασυλλογική διοργάνωση κρίνονται σε ένα παιχνίδι, ο Ολυμπιακός εκείνη τη βραδιά, πήρε αυτό που άξιζε για εκείνη του την εμφάνιση. Μπορεί να πήγαινε «τρένο» όλη τη χρονιά, αλλά όταν έπρεπε έδειξε ίσως το χειρότερο του πρόσωπο, με το άγχος της επιτυχίας να τον κυριεύει.
Όταν μια ομάδα που στηρίζεται στη γραμμή ψηλών της και στην υπεροπλία στη ρακέτα, έχοντας παράλληλα στο 3 έναν παίκτη σαν τον Paspalj και τελειώνει τον αγώνα με 18/57 δίποντα (και 12/23 βολές θα προσθέσω) τι άλλο μπορεί να περιμένει; Θα μου πείτε και με το δίκιο σας ότι τότε τέτοια νούμερα ήταν συνηθισμένα σε τελικούς… Ναι αλλά όχι από ομάδες με τέτοιο ταλέντο και τέτοια ποιότητα. Και η Badalona είχε αντίστοιχα στατιστικά (κατιτίς καλύτερα), αλλά είχε και ένα πλάνο, ήταν πνευματικά πιο έτοιμη από έναν αφελή Ολυμπιακό, ο οποιος προτίμησε την πεπατημένη και όταν είδε ότι δεν του «βγαίνει», δεν πήγε σε ένα Plan B.
Στατιστικά στοιχεία του αγώνα.
<ΠΗΓΗ>
Τις πταίει τελικά; Δύσκολο να αποδωθούν ευθύνες μεμονωμένα, καθώς ήταν τόσοι πολλοί οι αρνητικοί πρωταγωνιστές. Τα εξιλαστήρια θύματα μοιάζουν να βρέθηκαν στα πρόσωπα των Ιωαννίδη (στη χειρότερη ίσως προπονητική βραδιά της καριέρας του, ως φαβορί), Tarpley (εκτός από την ιστορία με τον Παπαδάκη, τον βαραίνουν η αστοχία στην επίθεση και η κακή αμυντική του συμπεριφορά στο φινάλε) και στον Paspalj, που από ήρωας έγινε μοιραίος με σωρεία χαμένων βολών.
Οι μόνοι που διασώθηκαν ήταν οι συνήθεις ύποπτοι Σιγάλας και Tomic, σε ένα παιχνίδι που ξαναβλέποντας το, με πιο καθαρή ματιά και ωριμότητα, καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν μας «πήγε» από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ο αντίπαλος ήταν διαβασμένος, δεν καταφέραμε να του «βάλουμε δύσκολα» και να εφαρμόσουμε κάτι καινοτόμο (όπως είχε αναφέρει και στο περσινό του κείμενο ο Navaho με τον Paspalj στη θέση 4), ενώ συνολικά βάσει απόδοσης, η ομάδα δεν άξιζε τη νίκη…
Παρόλα αυτά, η ιστορία «έγραψε» ότι ο Ολυμπιακός, μετά τη Maccabi, την Barcelona, την Partizan και την Benneton θα «έπεφτε» και εκείνος θύμα της κατάρας των final 4, σε μια βραδιά που για χρόνια μας στοίχειωνε. Και μπορεί 3 χρόνια αργότερα να στήναμε αδριάντα θριάμβου στη Ρώμη, αλλά η πραγματική εξιλέωση ήρθε πολύ αργότερα, το 2012, όταν στη θέση του Ολυμπιακού του 1994, μπήκε η CSKA και έζησε μια ακόμη πιο σκληρή ήττα, με … ακόμη μεγαλύτερες μεταφυσικές προεκτάσεις!
Αλλά αυτό είναι το μπάσκετ και για αυτό μας αρέσει, γιατί τα πάντα μπορεί να συμβούν, γιατί μπορεί το απίθανο να γίνει πιθανό και τα καλύτερα όνειρα να μετατραπούν σε λίγα λεπτά σε εφιάλτες και το αντίστροφο! Πραγματικά, μετά από 35 συναπτά έτη εντατικής παρακολούθησης μπάσκετ, είναι τόσες φορές που η πραγματικότητα ξεπερνάει σενάρια έργων και που η λογική καταργείται, που απλά σε κάνει να πιστεύεις στην ψυχική δύναμη και στα «υπεράνθρωπα» όρια κάποιων από τους πρωταγωνιστές του, γιατί τελικά αυτοί είναι που ορίζουν τη μοίρα των παιχνιδιών και γράφουν ιστορία… Και τελικά, ίσως εκείνη τη βραδιά, απλά να ήταν «γραφτό» να λάμψει το άστρο του Thompson.
Μετά το τέλος του αγώνα ο Ζάρκο δεν μπορούσε να πιστέψει το τι έγινε μέσα στο γήπεδο. Ο ίδιος μονολογούσε ότι έκανε το χειρότερο παιχνίδι της καριέρας του. Μάλιστα ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του και την ομάδα πριν από το ματς που είχε διαπραγματευτεί την ανανέωση του συμβολαίου του με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Τελικά μετά από μερικούς μήνες θα αποτελούσε παρελθόν από την ομάδα. Ενώ το μυστήριο σχετικά με την παροιμιώδη αστοχία τους στις ελεύθερες βολές εκείνους του τελευταίους μήνες δεν λύθηκε πότε. Σύμφωνα και μια θεωρία συνωμοσίας λίγες μέρες πριν από το φάιναλ φορ άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο σούταρε τις ελεύθερες βολές. Βεβαίως αυτό το σενάριο είναι κάτι που δεν έχει επιβεβαιωθεί από τον ίδιο. Σίγουρα όμως αυτό το 3 στις 10 στον τελικό τον σημάδεψε για πάντα και έβαλε τέλος στο prime του!
Η υπόλοιπη ομάδα, διοίκηση, φίλαθλοι και μέσα που κάλυπταν τις δραματικές εκείνες στιγμές μετά το τέλος του αγώνα τελούσαν όλοι υπό καθεστώς ΣΟΚ. Μέσα σε ένα περιβάλον απόλυτης κατάρρευσης ο Γιάννης Ιωαννίδης συντετριμένος ρουφούσε ένα τσιγάρο στα αποδυτήρια όταν ο Γιώργος Σιγάλας φώναξε τους συμπάικτες του για ένα ζντο “Ολυμπιακός” με την πρόθεση να κρατήσει την ομάδα ενωμένη για την συνέχεια της περιόδου. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες ο Ιωαννίδης τον κοίταξε και του είπε «Τι ζντο ρε… μ@#$%^& Σιγάλα; Δεν έχεις καταλάβει ότι τελειώσαμε;» Ενώ σε δηλώσεις αργότερα όταν και συνήλθε είπε «αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά, αλλά άμα σκηνοθετήσει κάτι ο Θεός, δεν μπορείς να αλλάξεις το σενάριο»…
Τα πρωτοσέλιδα της εποχής μίλησαν για αυτοκτονία και ότι η ομάδα προδόθηκε από τους μεγάλους της άσσους. Το πρόβλημα όμως ήταν βαθύτερο καθώς συνολικά ο οργανισμός φάνηκε άπειρος να διαχειριστεί τον τίτλο του φαβορί και την πίεση ενός τόσο μεγάλου αγώνα. Και μπορεί να υπήρξαν δηλώσεις παρηγοριάς ακόμα και από τον μεγάλο μας αντίπαλο τον Π. Γιαννακόπουλο ο οποίος είπε “Η ήττα του Ολυμπιακού είναι η μεγαλύτερη αδικία που έχω δει στα γήπεδα” αλλά τίποτα δεν μπορούσε να γιατρέψει αυτή την πληγή. Από τους νικητές ο μεγάλος θριαμβευτής Z. Obradovic είπε “Είχαμε πολύ μεγάλη τύχη στο τέλος του αγώνα απέναντι σε έναν πολύ μεγάλο αντίπαλο”. Ενώ ευχαρίστησε τον δάσκαλο και μέντορα του Aca Nikolic που όπως είπε “πάντοτε συμβουλεύομαι”. Πίσω στην Ελλάδα οι φίλοι του Ολυμπιακού που μαζεύτηκαν να παρακολουθήσουν στην πλατεία Κοραή τον τελικό σε γιγαντοοθόνη ξέσπασαν μετά το τέλος του αγώνα ενώ τα ίδια έγιναν και στην πλατεία Ομονοίας. Οι μόνοι που πανηγύρισαν έξαλα την ήττα “φαρμάκι” ήταν οι 1000 οπαδοί του Παοκ που μαζεύτηκαν παραδοσιακά έξω από τον Λευκό Πύργο..
Εν τέλει η ομάδα συνέχισε κατέκτησε το Πρωτάθλημα άλλαξε τους ξένους και την επόμενη χρονιά ξαναβρέθηκε σε τελικό στην Σαραγόσα απέναντι στην Real Madrid. Όμως ο καταραμένος τελικός άφησε μια βαθιά πληγή στην μνήμη των φίλων του Ολυμπιακού που ακόμα και σήμερα θα ήθελαν να διαγράψουν αυτό το παιχνίδι αναμνήσεις τους.
