Δυστυχώς η ομάδα μας δεν τα κατάφερε την Παρασκευή το βράδυ απέναντι στον Παναθηναϊκό και ηττήθηκε (77-88) σε μια κάκιστη εμφάνιση για το σύνολο του coach Μπαρτζώκα. Ουσιαστικά αυτή η ήττα εξαφάνισε τις όποιες ελάχιστες ελπίδες για πρόκριση στην οκτάδα της φετινής Euroleague και πολύ νωρίς για φέτος, μόλις αρχές Φλεβάρη, θέτει τους προέδρους, τον προπονητή και τους παίκτες προ των ευθυνών τους. Πάμε να δούμε τι ακριβώς συνέβη μέσα στο παρκέ και φτάσαμε σε αυτή την οδυνηρή ήττα.
A’ Περίοδος
Ο Μπαρτζώκας ξεκίνησε με τους Σλούκα-Jenkins-Harrison-Πρίντεζη-Ellis τη στιγμή που ο coach Kattash, εν τη απουσία του Nedovic, επέλεξε να κάνει all in στα ψηλά σχήματα της ομάδας του, έχοντας στο μυαλό του πολύ συγκεκριμένα πράγματα ,τα οποία εν τέλει είδε μετά χαράς να του βγαίνουν. Η αρχική πεντάδα του Παναθηναϊκού είχε μέσο όρο τα 2.06 μ (!), απαρτιζόμενη από τους Sant-Roos-Παπαπέτρου-White-Μήτογλου-Bentil. Οι πρώτες σκέψεις που έκανα βλέποντας τους starting 5 του αντιπάλου, πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι, ήταν αυτές που φαντάζομαι ότι λίγο πολύ όλοι έκαναν. Στην άμυνα αλλαγές παντού (ψηλοί αλλά ευέλικτοι παίκτες), ώστε να οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε παιχνίδι απομόνωσης στο οποίο δε διακρίνεται, διατηρώντας παράλληλα ψηλά κορμιά στην δεύτερη γραμμή άμυνας για το rebound και στο επιθετικό κομμάτι έμφαση στην ανανέωση κατοχών μιας και το καλύτερο επιθετικό όπλο του Παναθηναϊκού ήταν εκτός, με τη μπάλα να περνάει κατά βάση από τον Παπαπέτρου και στη συνέχεια από τον Sant-Roos.
Έτσι είδαμε τους πράσινους, από την πρώτη κιόλας κατοχή, να εκτελούν απλά και βασικά πράγματα στην άμυνα. Η πρώτη άμυνά τους στο παιχνίδι είναι η παρακάτω. Αλλαγές στα screens, έτοιμοι όλοι για βοήθεια στη μπάλα, το guard μας οδηγείται σε παιχνίδι 1vs1, πάντα πάνω σε πολυ ψηλότερο παίκτη, όπως εδώ ο Harrison πάνω στον Μήτογλου.
Ένα βασικό πρόβλημα ήταν ότι δεν περνούσαμε γρήγορα και με ασφάλεια την εισαγωγική πάσα προς όποιο <miss match> δημιουργούταν μετά τις αλλαγές (π.χ. White πάνω σε Ellis), διότι δεν υπήρχε σημείο αναφοράς στη ρακέτα, δυστυχώς ο Ellis δυσκολεύεται να κλειδώσει τη θέση του απέναντι ακόμη και σε ελαφρείς αντιπάλους (οδηγός για τη στελέχωση του μέλλοντος…). Ένα άλλο πρόβλημα ήταν, ξανά, η στατικότητα στην εκτέλεση του επιθετικού μας πλάνου. Παρακάτω θα δούμε μια δράση που μας βγαίνει ακριβώς επειδή ταυτόχρονα με το screen στη μπάλα γίνεται και ένα απλό παράλληλο screen μακριά από αυτή, ώστε να απενεργοποιηθεί η βοήθεια από την αδύνατη πλευρά.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη εκτελούσε ευλαβικά το πλάνο στην άμυνα, με τα ψηλά κορμιά παντού στο χώρο, ενώ στην επίθεση ξεκίνησε πολύ προβλέψιμα με τον Παπαπέτρου να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη διαφορά ύψους με τον Jenkins (!) που τον μάρκαρε, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, όμως τα επιθετικά rebs αποτελούσαν σταθερό σύμμαχο των πρασίνων, κάτι απόλυτα λογικό αφού σε κάθε κατοχή πηγαίνανε στη διεκδίκηση της μπάλας οι White/Μήτογλου με τους Harrison/Jenkins.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο -10 (7-17) ζώντας, κατοχή την κατοχή, τη μέρα της μαρμότας. Παρακάτω, άλλη μια η οποία καταλήγει σε isolation του Σλούκα πάνω στον Μήτογλου. Ξανά το ίδιο μοτίβο, αλλαγές παντού από τον Παναθηναϊκό, ίδια κατάληξη για εμάς. Παρατηρήστε πόσο σκληρά (δεν) δουλεύει ο Ellis για να κλειδώσει τον White, όπως και επίσης την έλλειψη οποιασδήποτε κίνησης από κάποιον παίχτη μας ώστε να γίνει σκαλοπάτι για την εισαγωγική πάσα.
Σε εκείνο το σημείο ο Μπαρτζώκας πέρασε στο παρκέ τους Σπανούλη-Μartin,αντί των Σλούκα-Ellis, και καταφέραμε να μαζέψουμε τη διαφορά στον ένα πόντο και στους τρεις με το κλείσιμο του πρώτου δεκαλέπτου (18-21), χάρη στη δημιουργία του Σπανούλη και τα δύο τρίποντα του McKissic, μετά από μια κακή περιστροφή του αντιπάλου και μια αργή αντίδραση του McKissic στην αδύνατη πλευρά.
Β’ Περίοδος
Στο δεύτερο δεκάλεπτο δεν άλλαξαν πολλά πράγματα, ο Παναθηναϊκός έβρισκε σκορ μόνο χτυπώντας κυνικά με τον Μποχωρίδη (6 γρήγοροι πόντοι) πάνω στον Σπανούλη, διότι, κατά τα άλλα, έπαιζε και αυτός κακό μπάσκετ με πολλή απομόνωση σε Παπαπέτρου, ο οποίος εκβίαζε τα σουτ που έπαιρνε. Από την άλλη εμείς συνεχίζαμε να μην μπορούμε να ακουμπήσουμε τη μπάλα στο ζωγραφιστό, ενώ δεν κάναμε καμία κίνηση μακριά από τη μπάλα για να διασπάσουμε την άμυνά τους, ακόμη κι αν αυτό ήταν ξεκάθαρο. Δείτε στην παρακάτω φάση την αντίδραση μας απέναντι σε αυτό που καταλήγει να είναι κάτι σαν ζώνη 2-3. Υπάρχει ο χρόνος για να δοθεί είτε βοήθεια σαν σκαλοπάτι από τον Jean-Charles είτε για cut από τον Harrison, ώστε να εκμεταλλευτούμε το χώρο που δημιουργείται στην καρδιά της άμυνας. Δεν διαβάζουμε τίποτα και έτσι καταλήγει ο αρχηγός να παίρνει σκοτωμένο τρίποντο μπροστά στο απλωμένο χέρι του δεινόσαυρου Παπαγιάννη.
Για να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η κίνηση μακριά από τη μπάλα απλά δείχνουμε και μια φάση που ο Σλούκας κάνει αυτό ακριβώς, δημιουργώντας τη συνθήκη για το καλάθι του Martin. Απλή εκτέλεση των βασικών, έλειψε πολύ το IQ του Βεζένκοφ σε αυτό το παιχνίδι.
Το ημίχρονο έκλεισε στο -3 (35-38) με τον McKissic να σκοράρει στο transition, μετά από δικό του κλέψιμο, και τον Harrison να βρίσκει το δρόμο προς το καλάθι με ένα drive. Εδώ να πούμε και κάτι για τον Harrison. Ο Μπαρτζώκας έδωσε στον Harrison το μεγαλύτερο συμβόλαιο στους ξένους, με τη λογική ότι θα λειτουργήσει ως χειριστής, όμως δεν έγινε σωστή εκτίμηση των ικανοτήτων του. Προσωπικά είχα εκφράσει τις ενστάσεις μου για το ρόλο του όταν αποκτήθηκε, διότι, έχοντας παρακολουθήσει τον παίκτη αρκετά στη Galatasaray, φαινόταν ξεκάθαρα ότι σε επίπεδο Euroleague θα αφομοιωθεί καλύτερα ως <shooting wing>, τύπου Nunnally. Προφανώς και θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως τέτοιος, αν υπήρχαν τα σωστά εργαλεία στο ρόστερ. Για παράδειγμα, ένα σημείο αναφοράς στους center θα μας έδινε τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούμε το παιχνίδι μέσα-έξω, ώστε να βρεθούν περισσότερα και πιο καθαρά σουτ για τον Harrison. Επίσης, η απουσία ενός (τουλάχιστον) ακόμη combo guard επιπέδου (πλην Σλούκα) θα ευνοούσε την δημιουργία προυποθέσεων για την αποτελεσματικότερη μεταφορά της μπάλας, αλλά αυτά θα αναλυθούν και στο μέλλον. Η ουσία είναι ότι ο Harrison έδωσε λίγα πράγματα φέτος ως χειριστής.
Γ’ Περίοδος
Στο 3ο δεκάλεπτο επανήλθε στο παρκέ η αρχική πεντάδα, αλλά δυστυχώς η εικόνα δεν άλλαξε. Εδώ αξίζει να πούμε ότι ο Παναθηναϊκός έκανε πολύ καλή δουλειά, όχι μόνο στις αλλαγές αλλά και, στο πως αμυνόταν στην αδύνατη πλευρά, με τους Sant-Roos και White να κινούνται σωστά, καλύπτοντας τις αποστάσεις σε αυτή τη φάση. Ξανά, δεν νοείται ο center σου να μην μπορεί καν να σηκωθεί να τελειώσει τη φάση εκεί που παίρνει τη μπάλα.
Οι Σλούκας και Harrison μετά από πολύ κόπο και ατομικές ενέργειες βρήκαν κάποια καθαρά σουτ, στα οποία αστόχησαν. Γενικά, δε βρίσκαμε ρυθμό στην επίθεση και οι πράσινοι, κάνοντας τα απολύτως βασικά και απαραίτητα, έχτισαν μια διαφορά 11 πόντων (37-48) στο 23’, με μπροστάρη τον Sant–Roos (13 pts) σε εκείνο το σημείο, ο οποίος με δύο εύστοχα τρίποντα-μαχαιριές, τιμώρησε την επιλογή μας να του δίνουμε ελεύθερα σουτ, είτε γεμίζοντας τη ρακέτα από την αδύνατη πλευρά είτε παίζοντάς τον under στα screen στη μπάλα.
Εδώ να δείξουμε και μια φάση που τελειώνει όμορφα ο Harrison, όντας aggressive κάτι που δεν κάναμε στο πρώτο ημίχρονο όπως τόνισε και ο coach στην ανάπαυλα.
Τα τελείωματα του Harrison σε τέτοιες καταστάσεις ήταν επιεικώς μέτρια φέτος, όμως γενικά φέτος υπήρχε μια φύσει αδυναμία από τα guards μας να είναι πραγματικά aggressive, αν εξαιρέσουμε τον McKissic o οποίος, και αυτός, παίζοντας μόνιμα σε attacking mode δυσκολεύεται να διαβάσει την άμυνα σε ικανοποιητικό βαθμό. Φέτος έχουμε ακουμπήσει πολλές φορές στον McKissic ώστε να βρούμε 1vs1 παιχνίδι (πραγματικά τίμιος σε κάτι που ΔΕΝ όφειλε να κάνει σε τέτοιο βαθμό), δείγμα αυτού που λέγαμε πιο πάνω σχετικά με την έλλειψη κάθετου παιχνιδιού από τα guards μας. Ίσως σε αυτό να οφειλεται και το γεγονός ότι δεν βλέπουμε και πολλά <drive and kick> φέτος στα παιχνίδια μας, ώστε να έχουμε την άμυνα του αντιπάλου στις μύτες των ποδιών της. Ο coach στην ανάπαυλα στάθηκε και στην έλλειψη γρήγορης μεταφοράς της μπάλας. Ναι, αλλά όταν έχεις διαρκώς ένα παίχτη μπροστά σου, ακόμη και αν μεταφέρεις γρήγορα τη μπάλα, δε θα καταφέρεις και πολλά, ειδικά αν δεν έχεις αναπτύξει <off ball> δράσεις. Αν δεν αναγκάσεις την άμυνα να πάει σε βοήθειες ώστε να χτυπήσεις την ανισορροπία και μετά τις περιστροφές θα έχεις ένα χέρι συνεχώς απλωμένο μπροστά σου. Βέβαια, η καλή μεταφορά της μπάλας δεν είναι μόνο θέμα aggressiveness των guards αλλά και πραγματικά καλών δημιουργών, σε ένα ρόστερ, από όλες τις θέσεις αλλά και άλλων χαρακτηριστικών που εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, που καλύτερα να αναλυθεί εκτενέστερα κάποια άλλη στιγμή.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν συνέχιζε να διατηρεί τη διαφορά κοντά στο +10 ,ανανεώνοντας πολλές κατοχές στο παιχνίδι, χτυπώντας στην αχίλλειο πτέρνα μας, φέτος που είναι τα αμυντικά rebs (14οι στην Euroleague). Η ασυνέπεια μας σε αυτό το κομμάτι μας έχει πληγώσει τρομερά φέτος, και στο παιχνίδι της Παρασκευής είδαμε το ίδιο έργο, με τους πράσινους να ανανέωνους την επίθεσή τους 16 (!!!) φορές! Στην παρακάτω φάση αποτυπώνεται συνολικά το πρόβλημά μας, με τον Παναθηναϊκό να ανανεώνει 2 φορές την επίθεσή του ελλείψει μεγέθους στη ρακέτα μας, αλλά και αθλητικότητας/σκληράδας και βασικών πραγμάτων, όπως τα δυναμικά <box-outs>.
Το τρίτο δεκάλεπτο έκλεισε στο -7 (54-61) και όλα έδειχναν ότι το πιθανότερο ήταν να συνεχιστεί το ίδιο μοτίβο και στην τελευταία περίοδο, κάτι που δυστυχώς συνέβη.
Δ’ Περίοδος
Στο ξεκίνημα του 4ου δεκαλέπτου μαζέψαμε γρήγορα τη διαφορά στους 2 (59-61), όμως κάποια λάθη και άστοχα σουτ του Σπανούλη σε παιχνίδι απομόνωσης έδωσαν την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να βρεί πόντους στο <transition> και μετά το αντιαθλητικό που κέρδισε ο White, η διαφορά ανέβηκε και πάλι στους 9 (59-68) σε ένα πάρα πολύ κρίσιμο σημείο του αγώνα. Ο Μπαρτζώκας επανέφερε τον Σλούκα στα 7.5 λεπτά πριν τη λήξη, όμως οι πράσινοι δεν φαινόντουσαν διατεθιμένοι να χάσουν το παιχνίδι μέσα από τα χέρια τους. Εδω να δείξουμε και μια φάση στην οποία γίνεται αυτο που προαναφέραμε πιο πάνω, ότι δηλαδή δεν γινόταν κίνηση μακριά από τη μπάλα. Μετά την αλλαγή στο sceen του Ellis στον Mckissic υπάρχει αδυναμία να ακουμπήσουμε στο low post (Ellis παίρνει πολύ χαμηλό βαθμό σε αυτό). Έτσι ο Jean–Charles με μια απλή κίνηση στο χώρο σπάει τη στατικότητα, δημιουργώντας διάδρομο για τον Σλούκα κλειδώνοντας τον Παπαγιάννη. Απλά πράγματα, τα οποία όμως θέλουν και μπασκετική αντίληψη από τους παίκτες.
Μπαίνοντας στο τελευταίο πεντάλεπτο, ο Jean–Charles έδωσε λύσεις παίζοντας καλή προσωπική άμυνα μετά τις αλλαγές στα screens και ίσως έπρεπε να αγωνιστεί περισσότερο (14 λεπτά έναντι 26 του Πρίντεζη), λόγω της φύσης του αγώνα. Ο McKιssic συνέχιζε να μας κρατάει ζωντανούς με ανορθόδοξους τρόπους (4 εύστοχα τρίποντα σε 8 προσπάθειες) και έτσι φτάσαμε στο τελευταίο τρίλεπτο με το σκορ στο 69-75. Εκεί ο Μποχωρίδης πέτυχε ένα πολύ μεγάλο καλάθι, με σουτ εκτός ισορροπίας, ο Σλούκας απάντησε με τρίποντο (72-77) αλλά ο White έκανε το 72-80 με τον ίδιο τρόπο, μετά από κακή αντίδραση του McKissic στην αδύνατη πλευρά, σε μια χαλαρή άμυνά μας στην οποία για πολλοστή φορά δώσαμε εύκολη αλλαγή στο screen. Στα τελευταία λεπτά δεν άλλαξε κάτι και έτσι οδηγηθήκαμε στο τελικό 77-88.
Συμπερασματικά, η χθεσινή εμφάνιση του Παναθηναϊκού τόνισε σχεδόν όλες μας τις αδυναμίες φέτος σε άμυνα και επίθεση. Αυτο το παιχνίδι θα πρέπει να είναι οδηγός για το μέλλον για τον coach Μπαρτζώκα. Η ουσία είναι ότι φέτος τα βρήκαμε πολύ σκούρα με ομάδες που μπορούν να παίξουν επιθετική άμυνα ή άμυνα με αλλαγές κάνοντας χρήση πολλών ψηλών παικτών ταυτόχρονα. Και μιλάμε για ομάδες που επένδυσαν στο μέγεθος και την αθλητικότητα ,χωρίς να έχουν απαραίτητα λεφτά για πέταμα (Παναθηναϊκός–Villeurbanne).
Τα προβλήματα
Αυτό που μας λείπει πρωτίστως φέτος είναι η ισορροπία στο παιχνίδι μας. Είτε θα παίζουμε με σχήματα που θα αμύνονται επαρκώς, αλλά επιθετικά θα δυσκολεύονται να αποδώσουν, είτε θα παίζουμε με τους πιο ταλαντούχους παίκτες μας στην επίθεση αλλα στην άμυνα θα γίνεται πάρτι. Αν προσθέσουμε σε αυτά την έλλειψη ενός πραγματικά καλού center και την το γεγονός ότι, πλην Σλούκα, υπάρχει έλλειμμα πραγματικών combo guards το πράγμα δυσκολεύει πολύ. Η έλλειψη ισορροπίας οφείλεται, εν μέρει, στο ότι δεν υπάρχουν 2-way παίκτες στο ρόστερ, κάτι που πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά στο μέλλον, και θα μιλήσουμε για αυτό αλλά και για τις λοιπές αστοχίες σε μεταγενέστερα κείμενα όταν ο χρόνος θα είναι πιο κατάλληλος.
Όμως όταν μιλάμε για σωστή κρίση σχετικά με το τι δεν πήγε καλά φέτος θα πρέπει οι ευθύνες να αποδοθούν σωστά, και αυτό αφορά κατά κύριο λόγο τους Προέδρους. Παρά τις δεδομένες αστοχίες του coach στη στελέχωση, οι οποίες για άγνωστο λόγο δεν διορθωθηκαν, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την ελλειψη ποιότητας στο ρόστερ. Η λογικη Σλούκας, παλιοσειρές και ξένοι με 300 χιλιάρικα δεν είναι αρκετή για να σε βάλει στην οκτάδα, νομίζω ότι το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Η οκτάδα, με το παρών format, έχει γίνει πολύ δύσκολος στόχος, το επίπεδο έχει ανέβει και οργανισμοί που ήταν χρόνια στην αφάνεια επενδύουν σημαντικά ποσά. Στο άμεσο μέλλον θα χρειαστούν γενναίες αποφάσεις, και το τονίζω αυτό, αν θέλουμε να είμαστε καλύτεροι, διότι το μπάσκετ αλλάζει και η φετινή λογική πάνω στην οποία δομήθηκε το ρόστερ αποδείχθηκε ανεπαρκής ως προς την επίτευξη του στόχου μας, ο οποίος θα πρέπει να είναι η είσοδος στην οκτάδα. Καθόλου εύκολος στόχος και στην περίπτωσή μας απαιτεί να αλλάξουμε δέρμα, μια καθόλου εύκολη διαδικασία.
