28/01/2021
(Μερικές φορές η καθημερινότητα είναι τέτοια που δεν μας επιτρέπει να επεξεργαστούμε και να δημοσιεύσουμε αρκέτα κείμενα. Κάπως έτσι χάσαμε την ευκαιρία να δημοσιεύσουμε αυτό του κείμενο του φίλου Zero Cool την στιγμή που έπρεπε. Όμως η ουσία και το νόημα του κειμένου είναι μάλλον διαχρονικό. Ως εκ τούτου το δημοσιεύουμε σήμερα.)
“It ain’t over ’till the fat lady sings” δηλαδή «Τίποτα δεν έχει τελειώσει αν δεν τραγουδήσει η χοντρή κυρία».
Αυτή η φράση λέγεται ότι πρωτοειπώθηκε τον 19ο αιώνα, και αναφερόταν σε ένα μεγάλο σε έκταση έργο του Ρίχαρντ Βάγκνερ, το «Το λυκόφως των θεών», όπου στο φινάλε της όπερας ακούγεται η άρια της Βρουνχίλδης, την οποία συνήθως ενσάρκωνε μια ευτραφής σοπράνο με κερασφόρο κράνος και δόρυ. Η σημασία της ήταν ότι το μεγάλο σε διάρκεια έργο δεν θα τελείωνε αν δεν ακουγόταν η τελευταία άρια. Έκτοτε, την εν λόγω φράση, την συναντάμε τον 20ο αιώνα στα Αμερικανικά γήπεδα hockey, baseball, football και άλλων αθλημάτων, όπου συνηθιζόταν μετά το τέλος της αναμέτρησης η εύσωμη Αμερικανίδα τραγουδίστρια Κειτ Σμιθ να ερμηνεύει ζωντανά το «God Bless America». Οι Αμερικανοί αθλητικογράφοι, λέγοντας τη φράση αυτή ήθελαν να καταδείξουν ότι στον αθλητισμό κυριαρχούν οι ανατροπές, επομένως δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι κρίθηκε η νίκη σε ένα ματς, πριν το σφύριγμα της λήξης του, οπότε και θα βγει η σοπράνο να τραγουδήσει.
Πάμε όμως στα δικά μας. Ο Ολυμπιακός μας βρίσκεται στην 23η αγωνιστική της Euroleague, και το ρεκόρ του είναι 11/11. Μηδέν; Όχι ακριβώς, διότι με τις ομάδες που πιθανότατα θα ισοβαθμήσει αν καταφέρει να φτάσει στο μαγικό αριθμό νικών 18, έχει χάσει το πλεονέκτημα. Τι θέλουμε λοιπόν; Θέλουμε άλλες 7 νίκες για να φτάσουμε στο 18. Ακόμα και έτσι όμως πιθανότατα δεν θα περάσουμε στα play-offs, διότι εκεί θα ισοβαθμήσουμε με ομάδες χωρίς να έχουμε πλεονέκτημα. Άρα πρέπει να φτάσουμε στις 19 νίκες για να είμαστε σίγουροι.
Ας μην γελιόμαστε όμως, το να κάνουμε 8 νίκες από τώρα μέχρι το τέλος της σεζόν με τα παιχνίδια που απομένουν να είναι Barcelona, ΠΑΟ, CSKA, KK, Zenit, Fener, Khimki στο ΣΕΦ και Efes, Baskonia Alba, Valencia, Real εκτός έδρας δεν είναι και το πιο απλό πράγμα. Πρέπει δηλαδή να χάσουμε μόνο 3 παιχνίδια ακόμα, όταν έχουμε να παίξουμε με Barcelona, CSKA, Real, Efes, με τη Zenit που φέτος είναι σε πολύ καλή κατάσταση με τον Coach Pascual και τη Fener που διανύει δαιμονιώδη φορμάρισμα.
Άρα αποκλειστήκαμε;
ΟΧΙ.
Γιατί;
Μα θέλει και ερώτημα; Διότι δεν έχει τραγουδήσει ακόμα η χοντρή κυρία. Ακόμα την ψάχνουμε. Σε λίγες ώρες η ομάδα παίζει με την Barcelona στο ΣΕΦ. Μπορεί η κυρία αυτή να είναι εκεί και να τραγουδήσει. Μπορεί να έχει πάει εκεί και να έχει πιάσει ήδη θέση στα court seats έτοιμη να πεταχτεί μέσα στο παρκέ μετά τη λήξη του 40λέπτου και να αρχίσει να τραγουδάει το έχετε γεια βρυσούλες.
Από την άλλη, ο Ολυμπιακός μας έχει αποδείξει ότι είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Προτιμώ να σκέφτομαι και να ελπίζω για το καλύτερο. Προτιμώ να φαντάζομαι τους παίχτες μας να μπαίνουν στο παρκέ για ζέσταμα με σφιγμένο πηγούνι και μάτια που γυαλίζουν. Αποφασισμένοι να κερδίσουν ή να πεθάνουν μέσα στο σπίτι τους. Φαντάζομαι τον Αρχηγό να πλησιάζει στα court seats, εκεί που κάθεται η χοντρή κυρία και να της λέει με παγωμένο βλέμμα «σήμερα δεν έχει τραγούδια και μ@λ@&ιες, εδώ είναι το σπίτι μου και όσο ακόμα φοράω αυτή τη φανέλα, εσύ δεν θα τραγουδήσεις». Και η κυρία να τον πιστεύει και να φεύγει. Και από μακριά να παρακολουθεί εξεταστικά ο Σλούκας. Και τότε ο Σπαν να πηγαίνει και να τον παίρνει μια αγκαλιά και να του λέει στο αυτί «μη φοβάσαι τίποτα, μπροστά εσύ θα μας οδηγείς και πίσω εγώ να καλύπτω τα νώτα σου και όπου μας βγάλει». Και τότε με χαμόγελο να πηγαίνει κοντά ο Πρίντεζης και να τους λέει «τι λέτε εκεί ρε αλάνια; Μη μασάτε θα κερδίσουμε, μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια» και να τους κλείνει το μάτι πριν πάει να πιάσει την ψιλή κουβέντα με τον Σάσα.
Αυτά φαντάζομαι εγώ. Είμαι ένας φαντασιόπληκτος ονειροπόλος ή απλά είμαι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ; Μάλλον το δεύτερο. Θάρρος Αδέρφια. Μη λυγάτε. Το βράδυ που θα στηθούμε όλοι μπροστά στην τηλεόραση (μακάρι να αντί για αυτό να έγραφα «το βράδυ που θα συναντηθούμε στις κερκίδες του ΣΕΦ»), θυμηθείτε όλοι γιατί είμαστε Ολυμπιακοί.
Θυμάμαι το εαυτό μου 15 παιδάκι στο κλειστό γήπεδο της Δραπετσώνας να παρακολουθώ το δεύτερο παιχνίδι της σειράς play off στο Βόλεϊ μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Έχουμε χάσει τον πρώτο αγώνα στην έδρα του ΠΑΟ και αν χάσουμε και αυτόν χάνουμε και το πρωτάθλημα. Τα σετ είναι 2-0 υπέρ του ΠΑΟ και πάμε να χάσουμε και το τρίτο. Εκείνη τη στιγμή ο Ντράγκοβιτς (διαγώνιος) αποφασίζει να μας δώσει ένα μάθημα σε όσους τυχερούς βρεθήκαμε να παρακολουθούμε εκείνο ματς. Ξεκινάει ένα κρεσέντο με κερδισμένα plays (δεν γράφω πόντους γιατί τότε παίζανε με αλλαγές και όχι τάι-μπρέικ) και επί ένα 15λεπτο παίζει μόνος του εναντίον όλου του ΠΑΟ. Ο πασαδόρος μας (νομίζω ότι ήταν ο Μουστακίδης), παίζει αποκλειστικά Ντράγκοβιτς, μπροστά αλλά και πίσω από τα τρία μέτρα και ο τύπος τρομοκρατεί μόνος του όλη την ομάδα του ΠΑΟ. Κυριολεκτικά μπορούσες να δεις την απόγνωση στα πρόσωπά τους όταν σηκώνονταν στο μπλοκ.
Τελικά, χάθηκε και το σετ και το παιχνίδι και το πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟ κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια. Ο Ολυμπιακός δεν είχε τίποτα να αποδείξει σε εκείνο το ματς. Είχε κατακτήσει τα 8 τελευταία πρωταθλήματα στην Ελλάδα, εκείνη τη χρονιά είχε συμμετάσχει στο final – 4 του Champions League και είχε τερματίσει τρίτος. Ο Ντράγκοβιτς όμως είχε άλλη άποψη, ήταν refuse to loose από τότε και σε άλλο άθλημα. Γιατί αυτό είναι ο Ολυμπιακός μάγκες μην το ξεχνάτε ποτέ. Ο Θρύλος δεν είναι οι τίτλοι ούτε οι νίκες. Είναι η άρνηση του να είμαι δεύτερος ακόμα και στη σειρά για τα εισιτήρια του σινεμά.
Καταλήγοντας, δεν ξέρω αν τελικά θα περάσουμε στην οκτάδα της Euroleague ή όχι, ξέρω όμως ότι μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία εγώ θα το πιστεύω και θα το περιμένω.
