Μετά από τους PG, SG, SF, PF ώρα για το 5ο κείμενο της σειράς τους σημαντικότερους σε προσφορά στο επίπεδο της Euroleague ερυθρόλευκους Centers του Ολυμπιακού στον 21ο αιώνα. Η θέση του κατεξοχήν ψηλού ήταν, είναι και θα είναι νευραλγική στο μπάσκετ, ανεξάρτητα από τις αλλαγές που παρατηρούνται στο παιχνίδι στο διάβα του χρόνου. Βλέπετε, το ύψος είναι μια ικανότητα που δεν αναπτύσσεται αλλά είναι επίκτητη και όταν η πλειονότητα των μαχών δίνεται στα ύψη, σίγουρα σου δίνει σημαντικό πλεονέκτημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι ομάδες με παραδοσιακά καλούς ψηλούς παραμένουν ανταγωνιστικές διαχρονικά, ακόμα και αν δεχθούμε ότι στον ευρωπαϊκό τρόπο του παιχνιδιού οι κοντοί κερδίζουν τους μεγάλους αγώνες. Από τις αρχές του 2000 μέχρι και σήμερα παρατηρούμε ότι οι ψηλοί έχουν μεταλλαχθεί λόγω τακτικών και συνθηκών / δράσεων του παιχνιδιού. H παραδοσιακή μορφή του ψηλού “δεινοσαύρου” έχει δώσει την θέση της σε άλλου είδους σωματότυπο. Τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά επίσης έχουν αλλάξει και η ικανότητα για παιχνίδι με πλάτη έχει δώσει την θέση της στο σουτ από μακριά και στο παιχνίδι με πρόσωπο. Αμυντικά η ικανότητα να υποστηρίξει ο ψηλός άμυνα αλλαγών σημαίνει γρήγορα πόδια και ευλυγισία / αντίληψη. Παρόλα αυτά όμως ο Center παραμένει ο πιο δυνατός και σκληρός παίκτης στο ρόστερ και σημείο αναφοράς για κάθε ομάδα. Πάμε λοιπόν να δούμε όπως πάντοτε σε αντίστροφη μέτρηση τους καλύτερους ερυθρόλευκους ψηλούς.
Στην καταγραφή αυτή εξετάζουμε:
1. Ποιος είχε την υψηλότερη απόδοση σε μια χρονιά (PIR),
2. Ποιος είχε υψηλότερο PIR στην καριέρα του στον Ολυμπιακό (Avg PIR),
3. Ποιός συμμετείχε σε περισσότερους αγώνες (Career Games),
4. Ποιός είχε το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής (Avg Mins),
5. Ποιός είχε το υψηλότερο Avg USG% (δηλ. ολοκλήρωσε τα περισσότερα plays της ομάδας όσο αγωνιζόταν),
6. Ποιός παίκτης προσέφερε στατιστικά περισσότερες νίκες (Win Shares),
7. Και τέλος ποιος συμμετείχε περισσότερο στις επιτυχίες της ομάδας (Success). Για αυτό τον υπολογισμό δίνουμε 1 πόντο για παρουσία στην Regular Season, 2 pts για τα Play Off, 4 pts για το Final4, 8 pts για συμμετοχή σε τελικό και 16 pts για κατάκτηση τίτλου. Σε κάθε κατηγορία o αριθμός των αγώνων που ο κάθε παίκτης συμμετείχε υπολογίζεται ξεχωριστά. Έτσι πχ αν κάποιος αγωνίστηκε μόνο 1 χρονιά σε 15 αγώνες από τους 20 που έδωσε η ομάδα και έφτασε μέχρι το F4 υπολογίζουμε (4×15/20) = 3 success points. Αν αγωνίστηκε περισσότερα χρόνια υπολογίζουμε και αθροίζουμε για όλες χρονιές ξεχωριστά. Για το τέλος έχουμε ένα και μοναδικό φίλτρο και αυτό είναι ο παίκτης να έχει συμμετάσχει σε τουλάχιστον 10 αγώνες με τον Ολυμπιακό (και αυτό το κάναμε ώστε η λίστα να μην είναι ατελείωτη.
31. Juan Antonio Morales
Η πρώτη φορά που συναντήθηκαν οι δρόμοι του Ολυμπιακού και του Βάσκου σέντερ ήταν ως αντίπαλοι στον καταραμένο τελικό του Τελ Αβίβ, απέναντι στην Badalona όπου και αγωνίστηκε μόλις 7 λεπτά και βάζοντας 2 πόντους. Οι κακές αναμνήσεις μαζί του θα συνεχιστούν μετά από μερικά χρόνια όταν και θα αγωνιζόταν στον ΠΑΟΚ στον περιβόητο αγώνα Play Off με το τρίποντο του Stojakovic, που σηματοδότησε την πτώση του Ολυμπιακού από την κορυφή – τον λες λοιπόν και μαυρόγατα… Στον Ολυμπιακό αγωνίστηκε την περίοδο 2002-03 (προτελευταία χρονιά του Subotic), σε μια χρονιά “Κορυδαλλού” που ο Ολυμπιακός αποδεκατίστηκε ποιοτικά, χάνοντας Richaser, Ford, Παπαλουκα, Παπανικολάου, Forrest και Zevrasenko. Η φυγή του τελευταίου εν μέσω της χρονιάς ήταν και η αφορμή για την μεταγραφή Morales. Ο Βάσκος ήρθε στα τελειώματα της καριέρας του (34χρ.) και ως σωματοδομή ήταν ένας βαρύς – Old school – 7 footer με παιχνίδι στο post και rebound. Φυσιολογικά πέρασε και δεν ακούμπησε, αγωνίστηκε σε 13 ματς στην Euroleague με (2.6 pts) και (2.7 rebs). Θα τον θυμόμαστε για τα παιχνίδια του απέναντι στις ASVEL και Real Madrid.
30. Βασίλης Σούλης
Ο Σούλης είναι από τους λίγους αθλητές που μπορούν να περηφανεύονται ότι υπήρξαν γέννημα θρέμμα του Ολυμπιακού και κατόρθωσαν να κερδίσουν κάτι με την ομάδα. Αγωνίστηκε στην ομάδα την περίοδο (1995-2001) με ένα διάλειμμα για δανεισμό στον Απόλλωνα Πάτρας και κέρδισε 2 Πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο και την Euroleague με τον Ολυμπιακό. Προφανώς αφού εξετάζουμε μόνο την τελευταία χρονιά του στον Ολυμπιακό η αξιολόγηση ενδεχομένως να τον αδικεί, αλλά οι κανόνες είναι για να τηρούνται. Ο Σούλης ήταν ένας μαχητής με τρομερή διάθεση για να παίξει άμυνα όμως το μέγεθος του 204cm δεν του επέτρεπε να κοντραριστεί με τα θηρία της εποχής. Στον Ολυμπιακό βρήκε μπροστά του ιερά τέρατα στους ψηλούς και ίσως αν αγωνιζόταν σε άλλη περίοδο να είχε καλύτερη τύχη και να έβρισκε περισσότερο χρόνο. Την περίοδο (2000-01) αγωνίστηκε σε 13 αγώνες για 7 λεπτά και είχε 2.5 pts και 2.3 rebs.
29. Γιώργος Μπόγρης
Άλλος ένας δηλωμένος γαύρος στην λίστα των ερυθρόλευκων Center είναι δίχως αμφιβολία ο Γιώργος Μπόγρης. Αγωνίστηκε στην ομάδα επί David Blatt, σε μια περίοδο όπου η ομάδα προσπάθησε να αλλάξει μια πετυχημένη συνταγή, εισαγάγοντας ένα διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού. Ο Μπόγρης είναι ένας Pick ‘n’ Pop και Short Roll ψηλός, ένας παίκτης με καλό διάβασμα του παιχνιδιού και που σταδιακά έχτισε αυτή του την αντίληψη αγωνιζόμενος σε ομάδες του εξωτερικού. Με τον Ολυμπιακό αγωνίστηκε 40 αγώνες στην Euroleague με μόνο 6′ μέσο όρο με 1.3 pts και 1.2 rebs. Προσέφερε κυρίως αμυντικά και βοήθησε στην ροή της κυκλοφορίας της μπάλας, αλλά και με σωστά screens, ώστε να δημιουργηθούν αμυντικές ανισορροπίες, οι οποίες όμως λόγω έλλειψης καλών συνεργασιών και ομοιογένειας της ομάδας δεν αξιοποιήθηκαν πάντοτε ικανοποιητικά. Βρέθηκε σε κακό φεγγάρι για την ομάδα μάλλον αδικήθηκε στο χρόνο συμμετοχής που πήρε.
28. Βασίλης Καββαδάς
Διαβάζοντας το όνομα του Καββαδά το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η σκουπίτσα με την οποία μπήκε μέσα μετά τον 3ο τελικό του 2015 όπου και ο Ολυμπιακός σκούπισε τον ΠΑΟ με 3-0. Βέβαια αυτή η επιτυχία της ομάδας δεν συμμετέχει στην αξιολόγηση μας καθώς μας απασχολεί η απόδοση στο υψηλότερο επίπεδο, δηλαδή στην Euroleague. Ο δυναμικός Center αγωνίστηκε ελάχιστα την περίοδο (2013-15) για μόνο 5′ μ.ο. δίνοντας μόλις 1.4 pts και 1.4 rebs. Το κορμί του ήταν τέτοιο που θα μπορούσε να του διασφαλίσει ίσως περισσότερες ευκαιρίες, γιατί επεδίωκε την επαφή και μπορούσε να φθείρει τον αμυντικό του ακόμα και όταν δεν σκόραρε. Δυστυχώς όμως στην άμυνα δεν μπορούσε να προσφέρει το ίδιο (παρότι έδερνε μπασκετικά), διότι τα 204cm του δεν υποστηρίζονταν από γρήγορα πόδια και αλτικότητα. Στην συνέχεια της καριέρας του βελτιώθηκε και πλέον ως free agent ακούγεται ως στόχος του ΠΑΟ.
27. Ιάκωβος Τσακαλίδης
O Alexey Lentkov, όπως είναι το πραγματικό του όνομα (και όχι Τσακαλίδης όπως μας τον παρουσίασε ο Γ. Ιωαννίδης στην ΑΕΚ), ήταν ένα θαύμα της φύσης με τα 218cm και τα τεράστια χέρια. Αγωνίστηκε για 4 χρόνια στην ΑΕΚ πριν ακολουθήσει 7ετή καριέρα στο ΝΒΑ σε Phoenix, Memphis και Houston. To 2007 o Π. Γιαννάκης του έδωσε μια ευκαιρία να επιστρέψει στα ευρωπαϊκά παρκέ με τον Ολυμπιακό, όπου και αγωνίστηκε για 13 ματς στην Euroleague με 4 pts και 2.5 rebs. Όμως, δεν ήταν ο ίδιος παίκτης που βλέπαμε πριν φύγει για το ΝΒΑ. Επέστρεψε βαρύς και δυσκίνητος… έτσι αγωνιζόταν μόλις 11′ μ.ο., ακόμα και έτσι όμως, αν τον τροφοδοτούσες σωστά στο post, μπορούσε να προσφέρει σκορ και στην άμυνα ήταν σκιάχτρο. Τελικά, θα τον θυμόμαστε για 2 καλά ματς με Olimpija και Virtus και για την καλή προσπάθεια που έκανε στην σειρά με την CSKA, όπου ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε με 2-1.
26. Mirza Begic
Ο Σλοβένος center υπήρξε επιλογή του Γ. Μπαρτζώκα το 2014 και, σε συνδυασμό με τον G. Shermandini (θα τον βρούμε παρακάτω στην λίστα), σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς, σύμφωνα με τους “ειδικούς”, το μπάσκετ Μπαρτζώκα δεν υποστηρίζεται από 7 footer. Παρόλη την παραφιλολογία μετά τον τραυματισμό Martin, η προσθήκη Κ. Κουφού ήταν προς αυτή την κατεύθυνση. Τέλος πάντων, o Begic ήρθε με 7 χρόνια εμπειρία στην Euroleague (Union Olimpja, Zalgiris, Real Madrid) και ουσιαστικά ήρθε ως rim protector, για να ματσάρει αντίστοιχα κορμιά στην άμυνα και να αξιοποιηθεί από τον Σπανούλη στην επίθεση. Εν τέλει ο Mirza δεν έδεσε με την ομάδα, παρότι είχε παρόμοιο USG% με ό,τι του έδινε η Real Madrid και έπαιζε μόλις 8′, προσφέροντας 3.6 pts, 2 rebs και 0.8 blk. Το μεγάλο του μειονέκτημα ήταν η έλλειψη εκρηκτικότητας, που μεταφραζόταν σε καθυστερημένες αντιδράσεις. Η ομάδα τον ενημέρωσε πως δεν τον υπολογίζει αυτός έκατσε πάνω στο συμβόλαιο του (μέχρι το τέλος της περιόδου) και εν τέλει το μόνο για το οποίο θα τον θυμόμαστε είναι το επεισόδιο με τον Mensa Bonsou στο παιχνίδι με την Galatasaray, που ευτυχώς που ήταν ο Πρίντεζης εκεί γιατί ακόμα θα τις έτρωγε.
25. Centric Simmons
Την ίδια χρονιά που δεν “διέπρεπε” ο Begic, ο Ολυμπιακός προσέθεσε και ένα “προιόν” του North Carolina στο ρόστερ του. Ο Simmons, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από ΝΒΑ (Chicago 2008), ACB (Estudiantes 2011) και Basket Lega A (Brindisi 2012) έγινε γνωστός στα ελληνικά γήπεδα από την παρουσία του στην Καβάλα (2010). Ο παίκτης ήταν ο κλασσικός μονοδιάστατος ψηλός, που έδινε άμυνα και rebound χάρη στην αθλητικότητα και το εξαιρετικό του wingspan και στην επίθεση, αν δεν τον αξιοποιούσε το P’n’R, ήταν καθαρά παίκτης για το put back. Φιλότιμος, αλλά τακτικά δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Σε 22 αγώνες προσέφερε 3.8 pts και 3 rebs σε 11 αγωνιστικά λεπτά. Το καλύτερο του παιχνίδι το έκανε με την πολωνική Zielona Gora, στο εξωτικό Centrum Rekreacyino Spottowe, όμως οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι στην σειρά με την Real Madrid, ειδικά στο 1ο παιχνίδι, ήταν τρομερός με 8 pts, 7 rebs και 2 bls. Τελευταία φορά που άκουσα για αυτόν έπαιζε στην Ιαπωνία – sayonara λοιπόν και προχωράμε.
24. Willie Reed
Τι να γράψεις τώρα για αυτό το παλικάρι που ήρθε και έφυγε και κανείς δεν τον πήρε είδηση ή καν στα σοβαρά. Με τον Ολυμπιακό σε 11 αγώνες πέτυχε 6.5 pts και 2.8 rebs σε 11 λεπτά συμμετοχής και έφυγε σαν προβληματικός μέσα σε ένα βράδυ. Βέβαια αν διάβαζε κάποιος προσεκτικά το scouting report του Manolo77 για τον κύριο Reed τα έλεγε όλα:
– Προβληματικός χαρακτήρας, με μεταπτώσεις στη διάθεση του. Ιστορικό που περιλαμβάνει βίαιες αντιδράσεις και τάσεις φυγής.
– Ελλιπές tactical awareness σε άμυνα και επίθεση, αρέσκεται να παίζει κυρίως με τα φυσικά του προσόντα και όχι με το μυαλό του.
– Δεν είναι εργατικός, ούτε δουλεύει για να βελτιωθεί στις αδυναμίες του, όπως στις βολές.
Τώρα αν δεν τον έχετε δει και σας πω ότι δεν έπιασε θα εκπλαγείτε; Όχι εε; Λοιπόν ο Reed ήταν όλα αυτά και ίσως αρκετά περισσότερα όμως η κριτική σε αυτόν είναι μάλλον άδικη, καθώς αγωνίστηκε στην 2η χειρότερη ομάδα που έχει παρουσιάσει ο Ολυμπιακός στην Euroleague (η χειρότερη ήταν το 2005). Θα τον θυμόμαστε για τις 2 εμφανίσεις του με Real Madrid (11pts, 6reb) και Barcelona (15pts, 4rebs) ενώ δεν είναι απίθανο να τον βρούμε αντίπαλο του χρόνου αφού ακούγεται το όνομα του για τον Ερυθρό Αστέρα και την Maccabi.
23. Ανδρέας Γλυνιαδάκης
Ο Γλυνιαδάκης έκανε σπουδαία καριέρα κατακτώντας 2 φορές την EL, αλλά και εγχώριους τίτλους, ενώ έφτασε να αγωνιστεί μέχρι και στους Seattle Supersonics (για μόλις 13 αγώνες) την περίοδο (2006-07). Στον Ολυμπιακό ήρθε μαζί με τον Π. Γιαννάκη (2009-10) και θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη, όμως βρήκε μπροστά του τους Vujcic, Μπουρούση, Σκορτσιανίτη και Μαυροκεφαλίδη. Αγωνίστηκε ελάχιστα στην 3ετία του στους Ερυθρόλευκους (16 αγώνες, 3pts, 1 reb), όμως ήταν εκεί όποτε του ζητήθηκε για να βοηθήσει στην άμυνα και στο rebound. Το κορμί του ήταν 215cm και ήταν πολύ ικανός rim protector. Είχε καλές κινήσεις στο post και τελειώματα και με τα δύο χέρια, όμως ήταν αργός και έπεσε στην εποχή ο Ολυμπιακός είχε πολλές επιλογές στην θέση του. Τέτοιου είδους παίκτες για να φανούν θέλουν χρόνο και μπάλες που ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να του διαθέσει. Τίμιος ψηλός ο Ανδρέας!
22. Λάζαρος Αγαδάκος
Ένας από τους πιο αδικημένους, παρεξηγημένους και άτυχους ψηλούς (είχε 9!! τραυματισμούς στα γόνατα) που φόρεσαν την ερυθρόλευκη. Με ύψος 207cm και πολύ γερό κορμό κυριαρχούσε με ισοϋψείς του στο post, ενώ σταδιακά ανέπτυξε και ένα συμπαθητικό σουτάκι από το midrange. Ο Αγαδάκος ήταν ένας μέτριος αθλητικά, αλλά καλός τεχνικά, ψηλός που βρέθηκε στον χειρότερο Ολυμπιακό που παρουσιάστηκε στην Euroleague. Έδωσε μάχες και βοήθησε την ομάδα όσο περισσότερο μπορούσε, όμως αντιμετωπίστηκε ως υπαίτιος της κακής της εικόνας από τον κόσμο. Πολύ άδικο όταν αναφερόμαστε σε ένα ρόστερ που ο καλύτερος παίκτης του ήταν ο Marque Perry… Συνολικά αγωνίστηκε σε 23 παιχνίδια και είχε 4.7 pts και 2 reb σε 15λ συμμετοχής. Κανονικά θα έπρεπε να τον θυμόμαστε για την εμφάνιση του απέναντι στην Partizan στο Βελιγράδι, όταν και πέτυχε 16 pts και 5 rebs, όμως είναι συνδεδεμένος με το βαρύ (59-110) από την Efes μέσα στο ΣΕΦ σε ένα ματς που ο προσωπικός του αντίπαλος του (Prckacin) έβαλε (24 pts), οπότε ό,τι και να γράψω η κατάσταση δεν βελτιώνεται… Προχωράμε.
21. Λάζαρος Παπαδόπουλος
Ένα βήμα πριν την 20άδα βρίσκουμε έναν ακόμα Λάζαρο. Ο Παπαδόπουλος αγωνίστηκε σε 9 επαγγελματικές ομάδες και κατέκτησε πολλούς τους συλλογικούς τίτλους και 2 φορές την Euroleague. Με ύψος 213cm και τεράστια χέρια ήταν σημείο αναφοράς σε επίθεση και άμυνα – όντας ικανότατος επιθετικά (είχε πληθώρα κινήσεων στο post με πιο γνωστή το αγαπημένο του χουκ). Ο Dusan Ivkovic που τον γνώριζε πολύ καλά από την συνεργασία τους στην Dynamo Moscow ήθελε να βάλει σε δίλημμα στις αντίπαλες άμυνες “τον αντιμετωπίζουμε με double team ή όχι;”. Με πλάτη 1on1 o Λάζος ήταν ασταμάτητος, όμως αν έδινες βοήθεια ήταν πολύ ικανός δημιουργικά ειδικά για παιχνίδι inside out, όπου και έβλεπε σχεδόν πάντοτε τον ελεύθερο συμπαίκτη. (Σημ: Αν δούμε 10 χρόνια μετά το πόσο πολύπλευρη και πολυδιάστατη ήταν η frontline του θαύματος της Πόλης με Hines, Dorsey Παπαδόπουλο και για 4ο τον Γλυνιαδάκη – αντιλαμβάνεται ότι αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που η ομάδα πήγε τόσο μακριά). Ο Παπαδόπουλος συμμετείχε σε 13 αγώνες με μ.ο. τα 14′, 4.2 pts, 2.8 rebs, 2 asts και το απίστευτο 17.6% στις βολές. Ήρθε, πήρε την 2η του Euroleague και έφυγε. Ήξερε πολύ μπάσκετ ο Λάζαρος!
20. Joe Dorsey
Μπήκαμε στην 20άδα και στην θέση 20 βρίσκουμε τον Joe Dorsey. Αν ρωτήσετε τον μέσο μπασκετόγαυρο θα σας πει ότι ο Joe ήταν ο ορισμός του ΜΑΠ (μαύρος α(θ)ληταράς παιχταράς), ένας παίκτης ορισμός του Mobile Center – δυστυχώς όμως χωρίς την ανάλογη συγκρότηση. Αποφοίτησε από το Memphis το 2008, έγινε Draft στο #33 από τους Portland Trail Blazers και σύντομα έγινε αντικείμενο ανταλλαγών Houston, Sacramento και Toronto. Τον Νοέμβριο του 2011 ο “δαιμόνιος” Kerecheta έκανε την κίνηση και τον έφερε στην Baskonia με την οποία και έκανε το ντεμπούτο του στην Euroleague, κόντρα στον Ολυμπιακό, αγωνιζόμενος μόλις 3 λεπτά και χωρίς να φανεί καθόλου. Εντέλει θα κλείσει την Regular season με την Baskonia και ο θρύλος λέει ότι ο Αγγέλου, ως βοηθός του, ήταν αυτός που έπεισε τον Duda να τον φέρει στο λιμάνι. Με την έλευση Dorsey, αλλά και Law, ο Ολυμπιακός μεταμορφώνεται σε μια ομάδα αξιώσεων. Ο Joe προσφέρει 4.9 pts, 5.1 rebs και 0.9 blk σε λιγότερα από 17′ συμμετοχής. Και κυρίως δέρνει ανελέητα οτιδήποτε μπαίνει στο ζωγραφιστό. Η ικανότητα του στο above the rim παιχνίδι δίνει νέες προοπτικές στον Σπανούλη και το PnR του Ολυμπιακού φέρνει νίκες και αυτοπεποίθηση. Όμως ο Joe μαζί με Hines είναι ταυτόχρονα οι 2 πυλώνες ενέργειας, που κρατάνε την ομάδα αμυντικά όταν χρειάζεται. Η συνέχεια γνωστή – το θαύμα της Πόλης, κατάκτηση πρωταθλήματος και την επόμενη περίοδο ο κυκλοθυμικός Joe τρώγεται με τα ρούχα του, κάνει κριτική στην ομάδα και σύντομα βρίσκεται εκτός Ολυμπιακού. Θα τον θυμόμαστε για την προσφορά του στον ημιτελικό με την Barcelona και τα highlight καρφώματα σε Ελλάδα και Ευρώπη, που ξεσήκωναν τις εξέδρες.
19. Josh Powell
Ο αντικαταστάτης του Dorsey υπήρξε ένας γυρολόγος των ευρωπαϊκών, ασιατικών και αμερικανικών γηπέδων. Ένας παίκτης που η καριέρα του θα τρέλαινε μέχρι και τον Manolo77, καθώς έπαιξε σε 11 χώρες σε όλες τις ηπείρουςμ εκτός της Αφρικής. Ο Powell όμως δεν ήταν μόνο ταξιδιάρα ψυχή αλλά και ένας ικανότατος Pick ‘n’ Pop ψηλός των 206cm, που παρότι δεν επιλέχθηκε στα draft κατόρθωσε να πάρει και 2 δαχτυλίδια πρωταθλητή στο ΝΒΑ με τους Los Angeles Lakers. Το χαρακτηριστικό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η αθλητικότητα (μεγάλα χέρια που κέρδιζαν μπάλες), το πολύ καλό του mid range σουτ και η ικανότητα του να δίνει αποτελεσματικά βοήθεια στην άμυνα, διότι ήταν πολύ γρήγορος, είτε στην βοήθεια στο double team είτε στο να μαρκάρει το σουτ ψηλά. Στην επίθεση είχε παιχνίδι κυρίως με πρόσωπο και κέρδιζε φάουλ σχετικά εύκολα, με αποτέλεσμα να σκοράρει από την γραμμή. Εντάχθηκε στον Ολυμπιακό που προερχόταν από την μεγάλη επιτυχία της Πόλης, είχε τεράστια αυτοπεποίθηση και αποτέλεσε γρανάζι της ομάδας του Γ. Μπαρτζώκα, που έπαιξε το πιο κυριαρχικό και αποτελεσματικό μπάσκετ της τελευταίας 20ετίας. Ο Powell αγωνίστηκε σε 25 αγώνες και είχε 5 pts και 2.7 rebs σε λιγότερα από 13′ συμμετοχής. Θα τον θυμόμαστε ως μέρος της ομάδας όμως, μεταξύ μας, δεν ξεχώρισε όπως θα έπρεπε.
18. Dalibor Bagaric
O Κροάτης Center εντάχθηκε στον Ολυμπιακό το 2004, υπό τον Slobodan Subotic, προερχόμενος από μια 3ετία στους Chicago Bulls (2000 Draft #24). Στο ΝΒΑ δεν έβγαλε μάτια και σε 95 αγώνες είχε κυρίως ρόλο στο garbage time και στα μόλις 10′ που έπαιρνε είχε 2 pts και 2.5 rebs. Νομοτελειακά η επιστροφή στην Ευρώπη ήταν μονόδρομος. Ο Ολυμπιακός του έδωσε την ευκαιρία να πάρει χρόνο και USG%, σε μια ομάδα που ως frontline αποτελείτο από τον ίδιο, τους Wolkowysky, Jurak, Σκλάβο και τον 19χρονο Γιώργο Πρίντεζη. Θεωρητικά ο Bagaric ήταν ο αστέρας της frontline και όχι ο Ruben Wolkowysky, που είχε παίξει ελάχιστα σε CSKA και Tau Ceramica. Άλλο όμως η θεωρία και άλλο η πράξη. Εκεί ο Bagaric απεδείχθη κατώτερος των περιστάσεων ή μάλλον για να είμαι πιο δίκαιος – πάρα πολύ ασταθής. Στην καλή του βραδιά έκανε εύκολα double double π.χ. εναντίον των Tau Ceramica (12pts, 10rebs) και Alba Berlin (11pts, 10rebs), αλλά τις πιο πολλές ήταν εκτός κλίματος αγώνων, φορτωνόταν γρήγορα με φάουλ και κατέληγε στόχος των αντίπαλων προπονητών, που ήξεραν ότι αν τον εκνεύριζαν δεν θα αποτελούσε παράγοντα στους αγώνες. O Bagaric αγωνίστηκε σε 20 αγώνες, 21.5′, 7 pts, 3.8 rebs, 0.9 blk. Θα τον θυμόμαστε για το πάθος του και το ότι δέθηκε με την κερκίδα, αλλά εντός των 4 γραμμών δεν παρουσίασε κάτι το αξιομνημόνευτο. Σημαντική δικαιολογία ότι η ομάδα της περιόδου 2003-04 ήταν πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων.
17. Alexey Savrasenko
Την περίοδο των αθρόων ελληνοποιήσεων παικτών στο ελληνικό μπάσκετ – κυρίως από την πρώην Γιουγκοσλαβία – ο Γ. Ιωαννίδης (λάτρης των ψηλών) έφερε και μας σύστησε τον Alexey Savrasenko (ως Αλέξη Αμανατίδη). Ο νεαρός Ρώσος ελληνοποιήθηκε σχετικά εύκολα αφού, σε αντίθεση με τον Τσακαλίδη, είχε όντως ελληνικές ρίζες από την πλευρά της μητέρας του. Αλλά είπαμε εκείνη την εποχή έπαιζε μέχρι και ο Stojakovic ως Έλληνας. Ο Savarasenko ήρθε στον Ολυμπιακό σε ηλικία 16 ετών και έμεινε 7 χρόνια στην ομάδα (1995-2002). Ο νεαρός Alexey όταν πρωτοήρθε ήταν άτεχνος και μάλλον δεν είχε και πολύ επαφή με τα βασικά του αθλήματος. Σταδιακά βελτιώθηκε και όταν μετακινήθηκε στην CSKA έφτασε να πάρει 2 φορές την Euroleague αλλά και χρυσό μετάλλιο στο Eurobasket του 2007 (Σημ.: Στην καριέρα του κατέκτησε 19 τίτλους!). Για τις ανάγκες αυτής της λίστας ο Savrasenko συμμετέχει μόνο με τις 2 τελευταίες του χρονιές στην ομάδα (2001-03). Ως προφίλ παίκτη ήταν ένας old school δεινόσαυρος, με 218cm και παιχνίδι στο post, ικανότατος rebounder και rim protector. Την περίοδο (2001-02) αγωνίστηκε σε 20 αγώνες (5.8 pts, 6.3 rebs και 1.1 blks). Σύντομα η CSKA τον προσέγγισε (είχαν κακές συνήθειες να μας παίρνουν ψηλούς από τότε..) και τον απέκτησε. Έτσι ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιδί που για 7 χρόνια τον εξέλιξε, χωρίς να κερδίσει όσα θα μπορούσε από αυτόν. Θα τον θυμόμαστε για τα 13 rebounds που πήρε στις 02/07/2002 απέναντι στην Maccabi και ως μια χαμένη ευκαιρία να έχουμε για τα ποιοτικά του χρόνια ένα παιδί που βγήκε από το πρόγραμμα της ομάδας.
16. Patrick Femerling
Ο Γερμανός σέντερ ήρθε στον Ολυμπιακό από την Alba Berlin το 2000, προερχόμενος από ένα καλό κολεγιακό πρόγραμμα των Washington Huskies – υπό τον Robert Bender την περίοδο 1995-98. Ο Patrick των 213cm ήταν ένα μεγάλο κορμί που μέσα στο ζωγραφιστό έδινε πόντους (4.6 pts), είτε, κυρίως, ρολάροντας στο pivot απέναντι στον αντίπαλο του είτε τροφοδοτούμενος από τους περιφερειακούς σε καταστάσεις, ας τις πούμε, διότι τότε η ρακέτα ήταν λόγω τακτικής γεμάτη κορμιά, traffic. Σε πολλές περιπτώσεις κέρδιζε φάουλ στις επαφές και εκεί ήταν επίσης αρκετά αποτελεσματικός με FT 87% (στην περίοδο του στον Ολυμπιακό) (Σημ: #1 επίδοση στους Center). Ταυτόχρονα καθάριζε τα αμυντικά rebounds (3.5 rebs) με DRB% (17.2%) και έδινε μέγεθος στην άμυνα. Στην 1η του χρονιά ήταν το back up του Dino Radja (9.5′ συμμετοχής) και την 2η του Savrasenko (17.7′) και μάλλον ήταν αρκετά “ψαρωμένος”, γιατί δεν μπόρεσε να πείσει για την αξία του, παρότι στο μέλλον έδειξε ότι είναι για αυτό το επίπεδο. Χαρακτηριστικά δέχθηκε bullying από τον ίδιο του τον συμπαίκτη (Dino Radja) μέσα στο γήπεδο του Αμαρουσίου γιατί δεν έπαιζε όπως έπρεπε… (ασχολιάστο). Ενώ την 2η χρονιά του έγινε το back up του κατά 4 χρόνια μικρότερου του Sevrasenko. Στην συνέχεια πήγε στην Barcelona των Saras, Navaro και Bodiroga και στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης και μετά στον ΠAO (όπου και διαγράφεται οριστικά από την οπαδική μου μνήμη – είναι σαν να εξαφανίστηκε!) Θα τον θυμόμαστε για την απίστευτη εμφάνιση του κόντρα στον Παναθηναϊκό όταν και πέτυχε double double με (18 pts) και (12 reb).
15. Patrick Young
Στο #15 και βρίσκουμε τον Patrick Young, ένα προιόν του Florida State στο οποίο αγωνίστηκε μαζί με τον Scottie Wilbekin. Ο παίκτης ως σωματοδομή έμοιαζε πολύ σφικτός μυϊκά για μπασκετμπολίστας, με κακή λαβή και μικρά χέρια για το ύψος του, όμως είχε τέτοια αποθέματα ενέργειας που νόμιζες ότι θα περνούσε μέσα από τοίχο, αν χρειαζόταν. Δυστυχώς αυτή η εξαιρετική ακατέργαστη πρώτη ύλη δεν αξιοποιήθηκε όπως θα έπρεπε από τον Ολυμπιακό λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στο γόνατο σε παιχνίδι με την Anadolu Efes. Ο παίκτης και οι γιατροί της ομάδας δεν αξιολόγησαν σωστά την κατάσταση… ξαναμπήκε στο γήπεδο και διέλυσε το γόνατο του. Μέχρι να τραυματιστεί ο Young είχε 10.8 pts και 5 rebs σε 9 λεπτά συμμετοχής! Εκείνη την περίοδο όλοι λέγαμε ότι ο Σπανούλης θα τον στείλει στο ΝΒΑ… όμως όσα φέρνει μια στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Την 2η χρονιά του εμφανώς επηρεασμένος, (σε ίδιο χρόνο συμμετοχής) έπεσε στους 2.7 pts και (2.4 rebs) και στο Final-4 της Πόλης το 2017 δεν μπόρεσε να βοηθήσει καθόλου την ομάδα. Τεχνικά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως αθλητικά ο Young ήταν θαύμα της φύσης και είναι πραγματικά άδικο το πως εξελίχθηκε η καριέρα του, καθώς τραυματισμοί και μια μόλυνση σε φάση αποθεραπείας έθεσαν ακόμα και την ζωή του σε κίνδυνο. Πρόσφατα διάβασα ότι προσπάθησε να επανέλθει με κάποιο συμβόλαιο στο Ισραήλ, όμως λόγω Covid και αυτή του η προσπάθεια δεν προχώρησε. Άτυχος…
14. Georgi Shermadini
Πλησιάζουμε σιγά σιγά στην κορυφή της λίστας και στους παίκτες που είχαν την σημαντικότερη θετική επίδραση στην ομάδα. Στο #14 βρίσκεται ο Γεωργιανός Georgi Shermandini, ένας λεπτοκαμωμένος ψηλός 2.17cm που μας συστήθηκε μέσω του ΠΑΟ, που τον ανακάλυψε στην Maccabi Tbilisi. Ο Giorgi ήταν ο 3ος ψηλός που κάθε προπονητής θα ήθελε να έχει στην ομάδα του, αφού έδινε μέγεθος στην άμυνα, καθάριζε τα rebounds και σκόραρε έστω και λίγο αλλά με συνέπεια. Δεν ήταν αργός για το ύψος του και παρότι δεν είχε όγκο στο κορμό του για να σπρώχνει, σκέπαζε το καλάθι με τα τεράστια χέρια του. Ήρθε στον Ολυμπιακό με 5 χρόνια εμπειρίας στην Euroleague (ΠΑΟ, Olimpja, Cantu, Maccabi) για να ολοκληρώσει την γραμμή ψηλών του Μπαρτζώκα με Hines και Powell. Έτσι ο Ολυμπιακός είχε Mobile center, PnP και 7Ft. O Giorgi έδεσε αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο και σε μόλις 10 λεπτά συμμετοχής έδωσε 4.5 pts και 2.7 rebs. Στην RS ξεκίνησε διστακτικά όμως στο Top 16 έκανε καλά παιχνίδια με Barcelona, Siena και Maccabi. Στην σειρά με την Efes είχε μικρή συμμετοχή, όμως στο F4 του Λονδίνου έδωσε μάχες και βοήθησε σε καθοριστικά σημεία και των 2 αγώνων, όπου ο Ολυμπιακός έκανε το back 2 back. Στην 2η θητεία του το (2013-14) ήρθε να καλύψει το κενό της αλλαγής του Begic. Έκανε τρομερές εμφανίσεις στο Top16, όμως στην σειρά με την Real Madrid βοήθησε ελάχιστα. Εν τέλει αποχώρησε για την Ισπανία, όπου και αγωνίστηκε σε σειρά ομάδων με μεγάλη επιτυχία. Από τους πιο best value for money ψηλούς που αγωνίστηκαν με τα ερυθρόλευκα.
13. Hassan Martin
Μας πήρε λίγο χρόνο αλλά τελικά βρήκαμε ένα παίκτη από το περυσινό μας ρόστερ. Ο Hassan Martin είναι ένας Mobile center 201cm, που ήρθε με εξαιρετικές συστάσεις και προερχόμενος από καλές εμφανίσεις με την Buducnost. Με δεδομένο ότι η περίοδος 2020/21 δεν ήταν από τις καλές για την ομάδα, το γεγονός ότι βρίσκεται τόσο ψηλά στην κατάταξη εξηγείται κυρίως από την επιθετική του συνεισφορά (9 pts, 4.6 reb, 10.9 PIR) σε 23′ συμμετοχής (3η καλύτερη επίδοση στην EL για τους Center του Ολυμπιακού). Εν τέλει ένας τραυματισμός (ρήξη έξω μηνίσκου δεξιού γόνατος) τον έθεσε εκτός δράσης και έτσι δεν ολοκλήρωσε την χρονιά. Από την εικόνα των 24 αγώνων ο Martin έδειξε τρομερή επαφή με το καλάθι στην επίθεση (από τους πιο ικανούς που έχουμε δει), με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα ειδικά στο να ξεφύγει από τον αντίπαλο του, ενώ χρησιμοποιεί πολύ καλά τις επαφές για να κερδίσει χώρο και φάουλ. Όσο καλός είναι όμως επιθετικά, τόσο προβληματίζει στην άμυνα. Τακτικά δείχνει ανέτοιμος για το επίπεδο της Euroleague, δεν επιδιώκει τις επαφές στην άμυνα, σπρώχνεται εύκολα, δεν προστατεύει το καλάθι (Face up), παρά μόνο αν πάρει τα βήματα του επιτιθέμενου και είναι επιρρεπής στα φάουλ. Συνήθως οι mobile center στην Euroleague βγάζουν το παντεσπάνι τους μέσα από την αμυντική σκληράδα και την άμυνα, ο Martin όμως είναι μάλλον διαφορετικό κράμα. Στην 2η του χρονιά θα μπορέσουμε να διαπιστώσουμε πόσο θα βελτιωθεί στον αμυντικό τομέα, αλλιώς το καλοκαίρι εκτιμώ ότι θα μας αποχαιρετήσει.
12. Octavius Ellis
Στο #12 βρίσκεται το συμπλήρωμα του Martin στο φετινό ρόστερ. Ο Octavius Ellis ήρθε από τον Προμηθέα έχοντας μόνο μια μικρή εμπειρία από το Eurocup. Στην 1η του χρονιά ήταν πολύ αποτελεσματικός και βοήθησε πολύ την ομάδα. Φέτος όμως η εικόνα του εν πολλοίς ήταν μέτρια και όχι πειστική. Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική, καθώς ο Ellis αδικείται από την γενικότερη απογοητευτική εικόνα της ομάδας σε πολλούς αγώνες. Σε 33 αγώνες είχε 5.9 pts, 4.1 rebs σε μόλις 14′. Στον χρόνο και στον ρόλο που αξιοποιήθηκε ο Οκτάβιος ήταν εξαιρετικός. Για την ακρίβεια βρίσκεται σε αρκετές στατιστικές κατηγορίες στην πρώτη πεντάδα των καλύτερων επιδόσεων των Center του Ολυμπιακού για την περίοδο 2000-2021. (2ος στο FG% 72.6%, 3ος σε FT% 79.3%, 4ος σε DRB 4.3, 3ος σε ORB% 16.6%) Όλες αυτές οι επιδόσεις αποδεικνύουν ότι ο Ellis ήταν ένας καθόλα ικανός Center, που σε ατομικό επίπεδο υπήρξε εκ των κορυφαίων που φόρεσαν την ερυθρόλευκη. ‘Όμως η κακή συνολικά εικόνα του Ολυμπιακού τον εξέθεσε και η κοινή γνώμη, που κρίνει με συναισθηματικά κριτήρια, τον απαξίωσε. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο να βρει ρόλο σε ομάδα της Euroleague και να τρίβουμε τα μάτια μας, όπως έγινε με αρκετούς ξένους που πέρασαν από την ομάδα τα τελευταία χρόνια.
11. Khem Birch
Πριν ξεκινήσω την ανάλυση για τους Center θεωρούσα ότι ο Καναδός θα ήταν σίγουρα μέσα στην πρώτη δεκάδα. Τελικά έφτασε κοντά και βρέθηκε στο #11, λόγω χαμηλού USG%. O Khem Birch πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη μεταγραφή Σφαιρόπουλου στον Ολυμπιακό. Όχι τόσο γιατί ήταν καλύτερος παίκτης από τους άλλους που έφερε αλλά γιατί έδωσε άμεσα αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η ομάδα τότε, αθλητικότητα – ταχύτητα και rebound. Ένα Center 206cm, που υποστήριζε άμυνα αλλαγών, έκοβε στα ίσα όποιον πήγαινε κατά πάνω του και δεν σπρωχνόταν στο Post. Στην επίθεση σκρίναρε και βούταγε γρήγορα στην ρακέτα για να πάρει την μπάλα και πάλι και να τελειώσει την φάση. Μπορούσε και above the rim και υπό προϋποθέσεις να παίξει με πλάτη. Γενικά ήταν από τους πιο πλήρης 2-way center που αγωνίστηκαν στον Ολυμπιακό. Αγωνίστηκε σε 37 αγώνες και με εξαίρεση κάποιους αγώνες στο τέλος της Regular Season, ήταν πάντοτε εκεί σε ό,τι του ζητούσε η ομάδα. Πρόσφερε 7.3 pts, 5.6 rebσ και 1 blk ανά αγώνα και φυσιολογικά βρέθηκε στο NBA, αρχικά στους Orlando Magic και πλέον στο Toronto για τους Raptors. Δυστυχώς με τα νέα μας οικονομικά δεδομένα τέτοιοι παίκτες είναι πλέον όνειρα θερινής νυκτός και σε μερικά χρόνια αν συνεχίσουμε έτσι ονόματα όπως του Birch θα αποκτήσουν μυθικές διαστάσεις. Πφφφ… συνεχίζουμε.
10. Rasho Nesterovic
Όταν ο σπουδαίος Duda έφερε τον Rasho Nesterovic σε ηλικία 35 ετών πίσω στην Ευρώπη πολλοί αναρωτηθήκαμε τι νόημα έχει αυτή η κίνηση; Φυσικά ο “σοφός” ήξερε τι έκανε και για 20 αγώνες την περίοδο (2010-11) παρακολουθήσαμε ένα σεμινάριο για το πως πρέπει να κινείται ένας Sevenfooter και πως γίνεται να παίξει το P’n’R απέναντι σε οποιονδήποτε, με κύριο όπλο το μυαλό του. Ο Nesterovic ήταν πραγματικά απολαυστικός και με 10.9 pts, 5.4 rebs και 1 blk ανά αγώνα βοήθησε τους νεαρούς τότε Μπουρούση, Μαυροκεφαλίδη και Γλυνιαδάκη να μάθουν πως παίζεται η θέση. Ο Rasho σκόραρε σε 4.7 προσπάθειες ανά αγώνα, 4η καλύτερη επίδοση για Center του Ολυμπιακού στην Euroleague. Τώρα κάποιος κακεντρεχής θα πει, κάτσε ρε φίλε, οι Παπαλουκάς, Σπανούλης και Teodosic στα guards θα σε βγάλουν μόνο σου, αρκεί να κινείσαι σωστά. Εν μέρει ορθό το επιχείρημα, όμως ο Σλοβένος έκανε πολύ περισσότερα από το να βρίσκεται εκεί που έπρεπε. Σκόραρε με πλάτη, με put back από side P’n’R, με hook και γενικά αξιοποιούσε ό,τι πάσα και αν του έδιναν με ένα λίγο αναχρονιστικό (old school) αλλά πολύ αποδοτικό στυλ. Στην άμυνα παρότι αργός, έπαιζε κυρίως drop αλλά αντιλαμβανόταν πολύ γρήγορα που έπρεπε να δώσει βοήθεια και σπάνια γινόταν αντικείμενο miss match. Με λίγα λόγια ήταν ο τύπος του εγκεφαλικού δεινόσαυρου που έμοιαζε και κινούνταν πάντοτε εκεί ακριβώς που έπρεπε σε άμυνα και επίθεση. Χωρίς αμφιβολία ο Nesterovic ήταν ο πιο ποιοτικός πνευματικά ψηλός που αγωνίστηκε στην ομάδα την περίοδο που εξετάζουμε.
9. Othello Hunter
Αν υπήρχε κάποια λίστα ξένων που δέθηκαν με την κερκίδα περισσότερο από άλλους σίγουρα εκεί στην κορυφή θα είχε και το όνομα του Othello Hunter. Ο Othello είναι παιδί του Ohio State (έφτασε μέχρι τον τελικό του NCAA 2007 όπου και ηττήθηκε από τους Florida Gators), δεν έγινε Draft όμως αγωνίστηκε για 23 παιχνίδια με τους Atlanta Hawks πριν ξεκινήσει να υπογράφει συμβόλαια σε Ιταλία και Κίνα. Έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό από ένα σύντομο πέρασμα του από τον Ηλυσιακό και περισσότερο από την παρουσία του στην Siena. Ο Hunter καθιερώθηκε στην Ευρώπη ως undersized center, παρότι άρχισε να αγωνίζεται σε θέση Power Forward. Με ύψος 203cm και wingspan 219cm μπορούσε να υποστηρίξει τον ρόλο με συνέπεια. Ο coach Σφαιρόπουλος τον πίστεψε και τον έφερε στον Ολυμπιακό για να καλύψει, μαζί με τον Dunston, την ρακέτα ως glass protector και να δώσει επιλογές στις άμυνες αλλαγών. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει όμως την κατακόρυφη βελτίωση του στο κομμάτι της επίθεσης και στην ανανέωση επιθέσεων μέσα από τα επιθετικά rebounds (2.9), ή αλλιώς η 3η καλύτερη επίδοση για τους Center του Ολυμπιακού στην Euroleague. Ο Hunter κόλλησε με την ομάδα και την φιλοσοφία της και έγινε μέρος και εκφραστής της. Στην άμυνα χάρη στα γρήγορα πόδια του και το wingspan μάρκαρε ακόμα και κοντύτερους παίκτες ενώ στην επίθεση νομίζω ότι μετά τον Hines είναι ο καλύτερος screener που έχω δει. Άλλαζε γωνία και μετά με 2-3 βήματα βρισκόταν στον αέρα για να υποδεχθεί την μπάλα για ένα εντυπωσιακό κάρφωμα. Οι συνεργασίες του με τον Σπανούλη στο P’n’R ήταν trademark για την διοργάνωση ενώ οι μάχες που έδινε για το επιθετικό rebound ζόριζαν μέχρι και τον σκληρό Kyle Hines. Με 8.7 pts και 5.3 rebs σε 20 λεπτά καριέρας στον Ολυμπιακό, βοήθησε την ομάδα να φτάσει μέχρι τον τελικό της Μαδρίτης, αλλά κυρίως να χτίσει ένα profile ομάδας που κανείς αντίπαλος δεν ένιωθε άνετα να αντιμετωπίσει. Η συνέχεια της καριέρας του σε Real Madrid, CSKA (Πρωταθλητής Euroleague το 2019) και Maccabi απέδειξαν ότι ο Othello ήταν όχι μόνο EL material αλλά και ένας από τους καλύτερους ψηλούς της τελευταίας δεκαετίας στην Euroleague.
8. Marc Jackson
Αλήθεια πόσοι τον θυμάστε τον ΝΒΑer Marc Jackson; Ως κολεγιόπαιδο είχε αντικειμενικά καλή παρουσία με VCU (1993-94) και στην συνέχεια στο Temple (1995-97) όταν και πετύχαινε πάνω από 15 πόντους ανά αγώνα. Το 1997 θα δηλώσει συμμετοχή στο draft και θα επιλεγεί στο #38 από τους Golden State Warriors. Όμως δεν θα αγωνιστεί στο ΝΒΑ μέχρι το 2000, αφού επέλεξε να κάνει 3 συμβόλαια με τις Tofas (1997-98) Caja Cantabria (1998-99) και Efes (1999-2000), με την οποία θα αγωνιστεί και στην Euroleague για πρώτη φορά στην καριέρα του. Το 2000 όμως οι Golden State θα κάνουν χρήση των δικαιωμάτων του και έτσι θα αγωνιστεί με την φανέλα των Warriors {2000-01), πριν μεταγραφεί σε Timberwolves (2002-03), 76ers (2003-05), Nets (2005-06) και Hornets (2006-07), οπότε και θα ολοκληρώσει την καριέρα του στο ΝΒΑ. Σε αυτα τα 7 χρόνια μέτρησε πάνω από 3000 pts και 1500 rebs. Το 2007 θα μεταγραφεί στον Ολυμπιακό (2007-08), στον οποίο θα μείνει μέχρι τον Μάρτιο του 2008. O Jackson με ύψος 208cm και πολύ γερό κορμό ένιωθε άνετα να παίξει με πλάτη αλλά και με πρόσωπο. Εκμεταλλευόμενος τον μεγάλο του όγκο και την δύναμή του μπορούσε να σπρώξει τον αμυντικό και με ένα μικρό fade away να σκοράρει από κοντά. Ενώ και σε face up παιχνίδι είχε καλό midrange και σούταρε στο τρίποντο με (42%). Είναι ο πρώτος σκόρερ σε μ.ο. με (15.1 pts) σε ότι αφορά τους Center για τον Ολυμπιακό στην Euroleague. (2ος σε λεπτά συμμετοχής, 2ος σε FT%, 5ος σε DRB, 4ος σε Assist, 3ος σε PIR και 3ος σε USG%). Καλά όλα αυτά θα αναρωτηθεί ο νεαρός φίλος του Ολυμπιακού και τότε γιατί έφυγε εν μέσω της περιόδου; Η απάντηση ήταν γιατί είχε θέματα στην άμυνα και γιατί ο Ολυμπιακός είχε ήδη 3 Center πρώτης γραμμής. Ο Marc Jackson έλυσε την συνεργασία του με τον Ολυμπιακό πήγε στην Unics Kazan και αντικαταστάθηκε από τον Quintel Woods. Θα τον θυμόμαστε για την 2η καλύτερη Regular Season που έχει κάνει Center στον Ολυμπιακό με 15.9 pts, 6.7 rebs, 19.1 PIR.
7. Dino Radja
Αν η αξιολόγηση γινόταν βάση αξίας και προσωπικότητας τότε η 1η θέση ασυζητητί θα πήγαινε στο σπουδαίο Dino Radja. Από όπου και αν το πιάσεις ο Κροάτης ήταν ο πιο ποιοτικός ψηλός που φόρεσε ποτέ την ερυθρόλευκη. Τεχνικά, αθλητικά αλλά και πνευματικά βρισκόταν σε άλλο επίπεδο και αυτό δεν ήταν τυχαίο, γιατί ήταν ένα εκπληκτικό ταλέντο που εξελίχθηκε στην Jugoplastika δίπλα σε εξίσου σπουδαίους άσσους της εποχής και του παγκόσμιου μπάσκετ. Δυστυχώς για εμάς ο Dino ήρθε στον Ολυμπιακό στα τελειώματα του και αφού είχε προηγηθεί λαμπρή καριέρα με κατακτήσεις τίτλων στην Ευρώπη με την Jugoplastika, 4ετή παρουσία στο NBA με τους Celtics (16.7 pts, 8.4 rebs) και το σπάσιμο της ερυθρόλευκης κυριαρχίας εντός Ελλάδος με τον Παναθηναϊκό. Ταυτόχρονα ήρθε σε μια ομάδα με μέτριο ρόστερ και έναν ταλαντούχο προπονητή (Η. Ζούρο) στο ξεκίνημα της καριέρας του. Όπως ήταν αναμενόμενο ο Radja πήρε την ομάδα από το χεράκι και με μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ Regular Season (14.2 pts, 10.1 rebs, 19.7 PIR) (σε ηλικία 34 ετών!) οδήγησε τον Ολυμπιακό στα Play Off, όπου απέκλεισε την Muller Verona πριν αποκλειστεί από την, πανίσχυρη τότε, Tau Ceramica. Ό,τι και να γράψω για τον Radja θα αδικήσει το ταλέντο του… θα έλεγα ότι μαζί με τους Arvydas Sabonis, Krešimir Ćosić και Pau Gasol ό,τι καλύτερο έχει βγάλει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Για όποιον δεν τον έχει δει live δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί το πόσο σπουδαίος ήταν και δεν είναι τυχαίο ότι έγινε μέλος του Hall of Fame το 2018.
6. Σοφοκλής Σκορτσιανίτης
Ο Σοφοκλής Σκορτσιανίτης δεν ήταν ένας συνηθισμένος ψηλός με 206cm και βάρος μη ελέγξιμο, ήταν ένα θαύμα της φύσης εξού και το παρωνύμιο “Baby Shaq”. Το παιχνίδι του στο post και η τρομακτική του δύναμη τον έβαλαν για τα καλά στο στόχαστρο ομάδων και scouting από το ΝΒΑ σε ηλικία 20 ετών. Όμως ο ίδιος δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την πίεση της κατάστασης πνευματικά και μετά την 1η, και καλύτερη, χρονιά του με τον Ολυμπιακό (2005/06) (10.7 pts, 4.9 rebs, 12 PIR) βυθίστηκε στα προσωπικά του προβλήματα και σταδιακά έγινε σκιά του εαυτού του. Η διοίκηση των Αγγελόπουλων προσπάθησε να τον βοηθήσει στέλνοντας τον ακόμα και σε ειδικές κλινικές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο big Sofo θα εκνευρίζει τον ένα προπονητή μετά τον άλλον και στο τέλος θα φύγει για την Maccabi (2010-12), τον Παναθηναϊκό (2012-13) και πάλι την Maccabi (2013-15) όπου και θα κατακτήσει την Euroleague το 2014. Θα μείνει στην ιστορία ως ένα μοναδικό What If και θα τον θυμόμαστε για όσα φανταστήκαμε ότι θα μπορούσε να προσφέρει και λιγότερο για τα όσα πέτυχε στην 4ετία του στην ομάδα (7.6 pts, 3.0 rebs). Το σύνολο των αγώνων που αγωνίστηκε (71) τον φέρνουν στην 3η υψηλότερη επίδοση για Center στον Ολυμπιακό, ενώ το USG% (27.6%) τον κατατάσσει στη 1η θέση της αντίστοιχης λίστας. Η προσφορά του ήταν σημαντική στην αναγέννηση του Ολυμπιακού, όμως ο τρόπος που φέρθηκε στην ομάδα και στον εαυτό του σπίλωσαν τα όσα πέτυχε με τους Ερυθρόλευκους.
5. Nikola Milutinov
Ο Nikola Milutinov ήρθε στον Ολυμπιακό το 2015 σε ηλικία 21 χρ. από την Partizan, σε μια φαινομενικά κίνηση για γέμισμα στο ρόστερ. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει εκείνη την στιγμή ότι ο Nikola θα έμενε 5 χρόνια στο λιμάνι και ότι θα εξελισσόταν σε έναν εκ των σημαντικότερων ψηλών στην Euroleague. Με ύψος 213cm και τεράστια χέρια, εκ πρώτης όψεως έμοιαζε με έναν κλασσικό δεινόσαυρο center παλαιάς κοπής. Όμως σύντομα οι φίλοι της ομάδας διαπίστωσαν ότι ο ψηλόλιγνος Σέρβος, εκτός από ικανότητα στο block, μπορούσε να σκοράρει αξιοπρεπώς αλλά κυρίως να καθαρίσει τα rebound, όπως μόνο ο Dino Radja μπορούσε! Χαρακτηριστικά o Milutinov είναι 1ος σε μ.ο. ORB 2.5 και σε ORB%, 3ος σε DRB 3.1 και 2ος σε TRB 5.6 στην συγκριτική λίστα όλων των Center του Ολυμπιακού στην Euroleague. Και η συνεισφορά του στην ομάδα δεν σταματάει εκεί, αφού με 5 χρόνια στην ομάδα αγωνίστηκε σε 135 αγώνες στην Euroleague και έχει την #1 επίδοση σε Win Shares (13.1), μεταξύ των υπόλοιπων ψηλών του Θρύλου. Έχει το 2ο καλύτερο PIR σε μια περίοδο (19.9, το 2019), την 3η καλύτερη επίδοση σε μ.ο. πόντων στην επίθεση (11.7 pts, 2019) ενώ ταυτόχρονα έβλεπε την πάσα (1.5 assists, 2019) και αξιοποιούσε τους συμπαίκτες του. Το επιθετικό του πακέτο συμπλήρωνε ένα αξιόπιστο σουτάκι από το High post και υψηλό ποσοστό από τις ελεύθερες βολές. Αμυντικά ψηλά ήταν επιβλητικός και έκοβε ή αλλοίωνε σουτ, ενώ το μεγάλο του μειονέκτημα ήταν η άμυνα αλλαγών στην οποία προσπαθούσε, αλλά δεν μπορούσε λόγω σωματοδομής να ανταποκριθεί. Δέθηκε με την ομάδα και την κερκίδα όσο λίγοι. Όμως πολλοί αγάπησαν την δόξα αλλά περισσότεροι το χρήμα. Και όπως και αρκετοί ακόμα που διακρίθηκαν με τον Ολυμπιακό, ακολούθησε τον δρόμο με τα ρούβλια και βρέθηκε στην Μόσχα για την CSKA. Θα τον θυμόμαστε γιατί έκανε το step up βοηθώντας την ομάδα να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο, από την στιγμή που τα χαμηλά budget και η πτώση των Σπανούλη και Πρίντεζη μας έβαλαν σε αγωνιστική ένδεια.
4. Niκola Vujcic
Οποιοσδήποτε ασχολείται με το ευρωπαϊκό μπάσκετ γνωρίζει ότι ο Niκola Vujcic ήταν ένας από τους κορυφαίους σέντερ όλων των εποχών. Κατέκτησε δύο φορές την Euroleague, υπήρξε τρεις φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας και έχει θέση ανάμεσα στους κορυφαίους παίκτες του θεσμού. Μετά από 8 χρόνια στην Maccabi ο Vujcic πείστηκε από το Project του Ολυμπιακού και τον Παναγιώτη Γιαννάκη και ήρθε στην Ελλάδα. Εδώ θα βοηθήσει τους νέους και πολύ ελπιδοφόρους τότε Σχορτσιανίτη και Μπουρούση να μάθουν από έναν δάσκαλο της θέσης. Και μπορεί ο Κροάτης να ήταν αθλητικά σε πτώση, σε σύγκριση με την περίοδο που έκανε πλάκα στους αντιπάλους του, όμως πνευματικά παρέμενε top. Έβλεπε την πάσα όπως κανείς άλλος (δεν είναι τυχαία στην 1η θέση σε μ.ο. Assist των Center του Ολυμπιακού) σκόραρε και δημιουργούσε με συνέπεια (9.3 pts, 2.1 asts), βοηθούσε στην διασφάλιση κατοχών με (3.2 rebs) και συνολικά πρόσφερε την ποιότητα που απαιτείται σε μια ομάδα που διεκδικεί προκρίσεις σε Play Off και το Final 4. Σε συνδυασμό με το υπόλοιπο γκρουπ των παικτών της χρυσής από άποψη μπάτζετ περιόδου της ομάδας, οδήγησε τον Ολυμπιακό σε 2 Final-4 back 2 back και στον τελικό απέναντι στην Barcelona το 2010. O Vujcic με ύψος 211cm ήταν σχετικά αργός στα πόδια όμως είχε αντίληψη και διορατικότητα που λίγοι παίκτες ανέπτυξαν. Έπαιζε κυρίως με το μυαλό αλλά και με το μυαλό των αντιπάλων του. Η ειδικότητα του Vujcic ήταν το low post. Eκεί χάρη στο εξαιρετικό του footwork και την πληθώρα κινήσεων και προσποιήσεων ήταν διαρκής πονοκέφαλος για την αντίπαλη άμυνα. Είχε ένα αξιοπρεπές mid range σουτ από τα 4 μέτρα (κυρίως τις γωνίες) και αν τον άφηνες χωρίς βοήθεια μπορούσε να σε βάλει στο καλάθι με παιχνίδι με πλάτη, ξεκινώντας ακόμα και από τα 4-5 μέτρα γιατί είχε φοβερή αντίληψη στο τι συμβαίνει γύρω του. Αν πάλι του έδινες βοήθεια έβλεπε πάντοτε την πάσα με αποτέλεσμα να έχει σε αρκετούς αγώνες περισσότερες από 4 assists – φοβερή επίδοση ακόμα και guard πόσο μάλλον για ψηλό. Ειδικά την πρώτη του χρονιά στην ομάδα έκανε ένα τρομερό TOP16 σκοράροντας 20άρες και στα Play Off με την Real Madrid τους έβαλε στα καλάθια. Τελικά και χάρη στην παρουσία του ο Ολυμπιακός επανήλθε στην κορυφογραμμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και πιστεύω ότι με την συνεισφορά του βοήθησε τον Μπουρούση να εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους ψηλούς που φόρεσαν τα ερυθρόλευκα. Θα τον θυμόμαστε ως ένα Θρύλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ που μας ξαναέβαλε στην σκακιέρα.
3. Bryant Dunston
Όταν το καλοκαίρι του 2013 ο coach B μας σύστησε τον Bryant Dunston όλοι εντυπωσιαστήκαμε από την πρόοδο που είχε επιδείξει από το πρώτο πέρασμα του από την Ελλάδα για τον Άρη (2011) μέχρι και την χρονιά που έκανε το step up και ξεχώρισε με την Varese. Όμως, όσο και αν το βιογραφικό του και οι συστάσεις ήταν πολύ ενθαρρυντικές, το γεγονός της απώλειας του Kyle Hines μας είχε όλους βάλει σε σκέψεις. Ο Dunston έφερνε μαζί του ένα τρομερό πακέτο αθλητικότητας, σκορ και αμυντικής προσήλωσης. Τα 203cm και η σωματοδομή του σε ηλικία 27 ετών έλεγαν ότι ήταν στο όριο να ξεχωρίσει είτε να μπει στην κατηγορία των παικτών που για διάφορους λόγους έχασαν το window of opportunity να περάσουν στο επόμενο επίπεδο. Ο Dunston δεν το έχασε. Για 2 χρόνια υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των αντίπαλων center σε άμυνα και επίθεση. Ένα πραγματικό τανκ που δεν χάριζε ούτε φάση και έπαιζε συνέχεια στα κόκκινα. Με 8.7 pts, 4.8 rebs, 1.2 blks – (3η καλύτερη επίδοση στους Center του Ολυμπιακού) έφτασε με τον Ολυμπιακό μέχρι τον τελικό της Μαδρίτης (2015) όπου και οι ερυθρόλευκοι έχασαν από την Real Madrid. Όσοι τον βλέπαμε να τελειώνει τις φάσεις από τις πάσες των Σπανούλη, Σλούκα και των λοιπών λέγαμε ότι είχαμε βρει ένα άξιο αντικαταστάτη του Hines και σκεφτόμασταν ποιός θα ήταν το ιδανικό του συμπλήρωμα. Ο Dunston ήταν κατεξοχήν P’n’R ψηλός όμως είχε τέτοια δύναμη που έπαιζε ακόμα και με πλάτη την πλειονότητα των αντιπάλων του. Ήταν τέτοια η άνεση και η αυτοπεποίθηση που έβγαζε στο παιχνίδι του που, όσο και αν ακούγεται ως υπερβολή, μας έκανε να ξεχάσουμε τον Hines. Η περίοδος της διετίας μετά το Back2Back έκανε τον Ολυμπιακό να μοιάζει ως λερναία ύδρα, που του έπαιρνες ένα παίκτη αλλά έβγαζε 2 από το πουθενά. Και ίσως αυτό ως γεγονός να υποβάθμισε επικοινωνιακά την αξία του Dunston. Και αυτό ενισχύθηκε από την προσθήκη του Othello Hunter την 2η χρονιά. Κάπως έτσι ο κόσμος πίστεψε ότι μπορούμε να βρίσκουμε και να εντάσσουμε τέτοιας αξίας και ικανότητας παίκτες όποτε το θέλουμε. Κάτι που όπως αποδείχθηκε στο μέλλον δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση. Τελικά ο Dunston ένιωσε πως μπορούσε να βρει καλύτερες προϋποθέσεις και συμβόλαιο και, χωρίς να το καταλάβει κανείς, βρέθηκε στην Anadolu Efes, στην οποία και ρίζωσε για 6 χρόνια και φέτος αναδείχθηκε και πρωταθλητής Euroleague. Κρίνοντας τώρα τον παίκτη μετά από χρόνια και βλέποντας την προσφορά του σε αριθμό αγώνων, χρόνο συμμετοχής, PIR και επιτυχίες της ομάδας καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν ένας παίκτης που αναδείχθηκε μόνο από την απαράμιλλη ικανότητα του Σπανούλη να αναδεικνύει ψηλούς με τις πάσες του. Αλλά ότι ήταν ένας κυρίαρχος ψηλός που συνέχισε για σειρά ετών να βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο της διοργάνωσης. Θα τον θυμόμαστε για το πάθος την δύναμη και την αποτελεσματικότητα του κοντά στο καλάθι.
2. Kyle Hines
Με αυτά και με τα άλλα φτάσαμε στο #2 και στον Kyle Hines, τον παίκτη μύθο. Έναν ψηλό 198cm, με wingspan όμως 218cm, που κανείς δεν ήθελε να αντιμετωπίσει την τελευταία δεκαετία. Μιλάμε για τον mobile center που άλλαξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ για πάντα. Έκανε παίκτες και προπονητές να αναθεωρήσουν πολλά γύρω από την θεώρηση τους για το παιχνίδι και στο τέλος να αναρωτιούνται πως καταφέρνει να διακρίνεται για σειρά ετών. Το μυστικό του Hines ήταν ότι έκανε το θεωρητικά μειονέκτημα του για την θέση (το ύψος) – το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα. Επιθετικά είχε άνω του μετρίου χειρισμό μπάλας και έτσι μπορούσε να περάσει τον αντίπαλο του είτε ξεκινώντας απ’ έξω είτε να κουβαλήσει την μπάλα στο Transition. Ήταν τόσο γρήγορος που, όταν έκοβε στην πλάτη των αντιπάλων και γινόταν δέκτης όσων από τις πάσες των guard τον έβλεπαν να κινείται, τελείωνε πολλές φορές πριν προφτάσει ο αντίπαλος ψηλός καν να σηκωθεί! Η δύναμη του ήταν απίστευτη για το μέγεθος του και είχε ισορροπία στις κινήσεις του διατηρώντας με συνέπεια μια αμυντική στάση πίεσης – προτάσσοντας το πάνω μέρος του κορμού με τρόπο που κράταγε πιο ψηλούς από αυτόν παίκτες μακριά από το καλάθι. Αν πάλι υπήρχε πολύ μεγάλη υψομετρική διαφορά έπαιζε άμυνα από μπροστά και με την αλτικότητα και τα μεγάλα του χέρια περιόριζε τις lob πάσες ή θα έκλεβε μπάλες. Δεν συζητάμε τι γινόταν αν υπήρχε διεκδικίσιμη μπάλα… με χέρια τανάλιες την άρπαζε με αποφασιστικότητα. Τέλος είχε εξαιρετικό timing και έκοβε με τρομερό επιτόπιο άλμα παίκτες πολύ ψηλότερους από αυτόν και απαγορεύοντας παιχνίδι πάνω από την στεφάνη. Ήταν ένας πάρα πολύ σκληρός και ευέλικτος αμυντικός με τρομερή αντίληψη των φάσεων που καθάριζε rebounds επιθετικά (4η καλύτερη επίδοση) και αμυντικά (5.4 rebs στην καριέρα του στον Ολυμπιακό). Στην επίθεση αυτό που τον έκανε πολύτιμο ήταν ότι ήταν ο καλύτερος screener που πέρασε από την ομάδα στην θέση. Έδινε γρήγορα το Pick και με διαφορετικές γωνίες και αμέσως βούταγε στην ρακέτα για να πάρει την πάσα και να τελειώσει γρήγορα την φάση. Αν πάλι έπαιρνε την μπάλα στο post γύρναγε να παίξει με πρόσωπο για να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα του και αν δεχόταν double team έβλεπε άμεσα την πάσα (5η καλύτερη επίδοση στους Centers). Τέλος, είχε τελειοποιήσει το 1-on-1 παιχνίδι του και μια γρήγορη προσποίηση ξεγελούσε τον αμυντικό ώστε να πάρει την επαφή και να τον περάσει στα πόδια είτε να κερδίσει τον ελάχιστο απαιτούμενο χώρο για να τελειώσει τις φάσεις κοντά στο καλάθι είτε από την baseline. Αυτός ο μικροκαμωμένος λοιπόν Center τσέπης ήταν ο πιο σκληρός και ευφυής μάγκας που έπαιξε την θέση για τον Ολυμπιακό και το Back 2 Back έχει σε μεγάλο βαθμό την υπογραφή και την προσωπικότητα του. Σε 53 αγώνες είχε 9.6 pts, 5.4 rebs, 1.1 blk (3η καλύτερη επίδοση) και PIR 11.5. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν έμενε περισσότερα χρόνια στην ομάδα θα ήταν στο #1 της λίστας – όμως είπαμε η CSKA και τα ρούβλια της ήταν μεγάλο εμπόδιο για εμάς διαχρονικά. Σε κάθε περίπτωση ο Hines, ο οποίος βρίσκεται στα τελειώματα του πλέον στην Armani, θα αφήσει ένα τεράστιο legacy στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και ίσως οι υπόλοιποι Mobile centers που αγωνίζονται από 2010 και έπειτα να του οφείλουν και μέρος του συμβολαίου τους. Θα τον θυμόμαστε για την συνολική παρουσία του την σειρά με την Siena (2011/12), που τους κατάπιε, και το Final 4 του Λονδίνου που έκανε πάρτι σε επίθεση και άμυνα.
1. Γιάννης Μπουρούσης
Περίπου 8000 λέξεις μετά φτάσαμε το #1 και ήδη νιώθω την οργή και την απογοήτευση ορισμένων. Μα είναι δυνατόν στο νούμερο ένα να είναι ο Γιάννης Μπουρούσης; Κάποιοι θα μονολογούν.. και όμως είναι. Βλέπεται η μεθοδολογία μας ήταν να βρούμε αυτούς που προσέφεραν συνολικά και όχι αποσπασματικά μόνο σε μια χρονιά. (Βέβαια ακόμα και έτσι πάλι ο Μπουρούσης θα ήταν στις κορυφαίες θέσεις της λίστας). Ο Μπουρούσης ήρθε στον Ολυμπιακό από την ΑΕΚ, επί Pini Gerhson το καλοκαίρι του 2006, όταν ο Ολυμπιακός ήταν ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων. Η ομάδα είχε ξεκίνησε ένα παιδομάζωμα με Σκορτσιανίτη και Βασιλόπουλο, από την προηγούμενη χρονιά, που θα συνεχιζόταν και στο μέλλον ως εκ τούτου ό,τι γυάλιζε από Έλληνες παίκτες έμπαινε αμέσως στο πλάνο. Κάπως έτσι ήρθε και ο Μπουρούσης, ένα Center 215cm με έφεση στο block και στο rebound, o οποίος είχε ήδη 3ετή εμπειρία Euroleague με την ΑΕΚ. Με το καλημέρα ο Μπουρούσης έδειξε την προοπτική του, αφού στην 1η του χρονιά πρόσφερε (8.6 pts, 5.7 rebs, 1 stl, 12.7 PIR). Η ομάδα έφτασε μέχρι τα Play Off, όπου και αποκλείστηκε από την Tau Ceramica, με τον Μπουρούση όμως να προσπαθεί και στο 2ο ματς είχε 5 pts, 13 rebs και 4 asts. Mε τον ίδιο τρόπο συνεχίστηκε η καριέρα του στον Ολυμπιακό με τρομερές επιδόσεις στο rebound, block, πόντους και συνολική αξιολόγηση (2ος σε DRB, 1ος σε DRB%, 2ος σε BLK και BLK%, 3ος σε πόντους και FG/G και 5ος σε PIR). Αυτή η πολυδιάστατη προσφορά του Καρδιτσιώτη center ήταν και ο λόγος που έπαιρνε ευκαιρίες και χρόνο από όλους τους προπονητές που συνεργάστηκε. Και ανεξάρτητα με το πως εξελίχθηκε η σχέση του με τους ερυθρόλευκους οπαδούς και διοίκηση λόγω συμπεριφορών, δηλώσεων και πράξεων, αν μείνουμε καθαρά στο αγωνιστικό μέρος ο Μπουρούσης ήταν και είναι διαχρονικά ό,τι καλύτερο έχουμε δει στον Ολυμπιακό. Καταρχάς είχε συνεισφορά και στις 2 πλευρές του παρκέ, στην άμυνα έκοβε και σκέπαζε τα καλάθια, δεν σπρωχνόταν και καθάριζε τα rebounds. Στην δε επίθεση είχε παιχνίδι με πλάτη και με πρόσωπο και μάλιστα καλό τρίποντο για το ύψος του (34.5% καριέρα στην Euroleague). Το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα ήταν ότι όσο μεγάλωνε καταλάβαινε (και λόγω παραστάσεων) το παιχνίδι καλύτερα, με αποκορύφωμα την χρονιά του στην Baskonia που ήταν από τις καλύτερες παραστάσεις που έδωσε ποτέ ψηλός στην Euroleague. Δυστυχώς για εμάς αλλά και για τον ίδιο, το Final 4 του Βερολίνου το 2009 χάθηκε στις λεπτομέρειες απέναντι ίσως στον καλύτερο Παναθηναϊκό όλων των εποχών. Στο Παρίσι δε, η ομάδα φάνηκε ανέτοιμη για να κερδίσει την Barcelona του Pasqual (από τις καλύτερες ομάδες εκείνη των Καταλανών, συνολικά στην διοργάνωση). Αυτές οι αποτυχίες σε συνδυασμό με το τι γινόταν εντός των τειχών απέναντι στον ΠΑΟ απαξίωσαν την προσπάθεια πολλών, ανάμεσα τους και του Μπουρούση. Στα 5 χρόνια του στον Ολυμπιακό ο Μπουρούσης αγωνίστηκε σε 97 αγώνες στην Euroleague με μ.ο. 9.3 pts, 5.6 rebs, 3P 38.4% και PIR 12.7. Πήγε με τον Ολυμπιακό σε 2 Final-4 και έπαιξε ένα τελικό, ενώ σε όλες τις χρονιές βρέθηκε με την ομάδα στα Play Off. Μπορεί ο χαρακτήρας του και οι δηλώσεις του να δημιούργησαν κατά καιρούς θέματα στην ομάδα και να έφυγε με ασχημο τρόπο, όμως μέσα στις 4 γραμμές του παρκέ ήταν κυρίαρχος σε βάθος χρόνου με διαφορετικές ομάδες και προπονητές! Αν δηλαδή θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι, οφείλουμε να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και να δεχθούμε ότι ο Γιάννης Μπουρούσης ήταν ο καλύτερος Center της ομάδας για την περίοδο 2000-21.
Αναλυτικά η λίστα με τους 31 Ερυθρόλευκους Center:
