#despOLYtion
“Toυ vόου ας μπετε”
Γεια! Είναι κανείς εδώ; Xελοου; Όταν είναι η σειρά μου… μου λέτε; Α ήρθε; Ωραία!
(καθάρισμα λαιμού)
Λογικά αναρωτιέστε τι θέλω εγώ εδώ.. λογικό! Ποιά είμαι και γιατί να με διαβάσετε;
Είμαι μια Δέσποινα! Γεννήθηκα κάπου μέσα στο ‘92 στην Καστέλλα από γαύρο μπαμπά και ΑΕΚτζου μαμά.
Ένα βράδυ του ’97, ναι έλα κατάλαβες ποιο βράδυ λέω εκείνο στην Ρώμη… την πρώτη μας φορά… Α γεια σου! Εκείνο το βράδυ λοιπόν, είχαμε βραδιά μπάσκετ στο σπίτι, φίλοι σύγαυροι είχαν έρθει για να δούμε τον τελικό. Ο μπαμπάς φώναζε: «Με μια κόρη για γούρι ποτέ δεν έχασε κανείς» όλο το απόγευμα και μου έκανε «σεμινάριο» για το τι πρόκειται να γίνει το βράδυ. Δεν καταλάβαινα πολλά, αλλά από τον παθιασμένο τρόπο που μου μίλαγε ο μπαμπάς καταλάβαινα πως κάτι σπουδαίο θα γινόταν. Από το σφύριγμα της έναρξης μέχρι και τον ήχο της κόρνας δεν με άφησε από τα χέρια του. Υπήρχαν στιγμές που με έσφιγγε τόσο δυνατά από την αγωνία του που πονούσα. Ο αγώνας ολοκληρώθηκε. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρώτο του ευρωπαϊκό.
Έξω στην πλατεία γινόταν χαμός! Εγώ στους ώμους του μπαμπά μου να χοροπηδάμε. Στο είπα όμως, δεν καταλάβαινα πολλά. Ήμουν 5 χρονών. Τα θυμάμαι όμως όλα. Ήμουν τρελαμένη, χαιρόμουν τόσο πολύ, χωρίς να ξέρω το γιατί. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι κάτι «γεννήθηκε» μέσα μου, κάτι που όσο περνούσαν τα χρόνια γιγαντώνονταν. Αυτό το «κάτι», με το πέρασμα του χρόνου, μεγάλωνε. Από το στόμα του μπαμπά μου ποτέ δεν ακούστηκε «αυτά δεν είναι για κορίτσια». Όποτε είχε αγώνα με φώναζε να τον δούμε μαζί, πολλές φορές με έπαιρνε μαζί του όταν πήγαινε έξω να δει κάποιο ματς. Μου μίλαγε κατά τη διάρκειά του αγώνα και μου εξηγούσε τα πάντα. Από μωρό ακόμα θυμάμαι να μου τραγουδάει για την θάλασσα του Πειραιά.
Ήμουν 10 χρόνων, είχε έρθει η ώρα για το γηπεδικο μου ντεμπούτο! Θύρα 9, θέσεις 34-35. Είχαμε αγοράσει και κασκόλ. Από τότε αγόρασα κι άλλα κασκόλ, πιο καινούργια, και ωραία, με πιο έντονα χρώματα. Στους κρίσιμους αγώνες, είτε στο γήπεδο είτε από την τηλεόραση, στις μεγάλες νίκες, στις επίπονες ήττες και στις επικές ανατροπές είχα περασμένο στον λαιμό μου εκείνο το παλιό κασκόλ, το πρώτο μου. Αυτό που, τότε, μου έφτανε μέχρι τα γόνατα και τώρα, 18 χρόνια μετά, μου φτάνει λίγο πιο κάτω από το στήθος.
«Το αγοροκόριτσο που δεν υπήρξα ποτέ»
Μισώ τα στερεότυπα, τα θεωρώ βαρίδια στη διαδικασία της εξέλιξης των ανθρώπων.
Όχι δεν υπήρξα ποτέ αγοροκόριτσο. Είχα σακατεμένα γόνατα, όχι από το ποδόσφαιρο αλλά από το ποδήλατο. Έκανα παρέα το ίδιο και με αγόρια και κορίτσια. Περνούσα ατελείωτες ώρες παίζοντας με τις barbie μου, μπροστά από την τηλεόραση, την ώρα που είχε αγώνες. Δεν ασχολήθηκα ποτέ σοβαρά με κάποιο άθλημα, ό,τι και αν δοκίμασα ήταν πάντα μια καταστροφή, δεν «το ‘χω» βρε παιδί μου, πως να το κάνουμε! Όσο για το μπάσκετ; Δυο φορές έπαιξα στη ζωή μου. Την πρώτη φορά με έβαλαν στην ομάδα λόγω ύψους και την άλλη βρέθηκα με δυο ραγισμένα δάχτυλα. Το δωμάτιο μου ήταν γεμάτο με αφίσες από ηθοποιούς και ταινίες, ενώ παράλληλα διάβαζα αθλητικές εφημερίδες. Λάτρευα το πόσο οι γονείς με ενθάρρυναν για όλα αυτά!
Πάμε λίγο στο σήμερα…
Ποια είμαι λοιπόν; Μην τρελαίνεσαι, με έχεις ξαναδεί. Εχεις συναναστραφεί μαζί μου, είτε είσαι γυναίκα είτε άντρας. Είμαι αυτή η κοπέλα που στο σχολείο σου έκανε εντύπωσή που, ενώ ήταν όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της, ήξερε ομάδες, παίκτες και προπονητές. Ήμουν εκείνη που έκανε ό,τι έκανε κάθε φοιτήτρια, συν του ότι πήγαινε και γήπεδο τις Παρασκευές γιατί είχε Euroleague. Είμαι αυτή που μέχρι και τώρα σε διάφορες συζητήσεις μου έχεις πει «τι δουλειά έχεις εσύ στα γήπεδα;», «έλα ρε, ξέρεις από μπάλα;». Που αναρωτιόταν “γιατί συγχύζεστε οι γυναίκες όταν τα αγόρια σας θέλουν να πάνε γήπεδο ή να δουν αγώνα στην τηλεόραση;”. Είμαι όμως και αυτή που ενθουσιάστηκες όταν έμαθες ότι έχουμε μια κοινή αγάπη, κι ας ήταν κάποιές φορές διαφορετικής απόχρωσης.
Love is love!
Είμαι αυτή που σε έναν «χαλαρό» αγώνα με την ΑΕΚ με είδες να κάθομαι στις κερκίδες με ένα laptop στα πόδια και πίνοντας καφέ να γράφω την πτυχιακή μου. Είμαι αυτή που με κοίταζες περίεργα όταν, μετά από συνέδριο, ήρθα κατευθείαν στο ΣΕΦ με αυστηρά επαγγελματικό ντύσιμο… Ήταν τελικοί.. δεν μπορούσα να μην είμαι εκεί! Είμαι αυτή που στο time line μου στα social media, την προηγουμένη μέρα, είχα φωτογραφίες από ομιλία μου στο ευρωκοινοβούλιο και την επόμενη μέσα από το ΣΕΦ. Άλλοι το διασκεδάζουν και λένε για μια τρελή φίλη που έχουν, άλλοι βρήκαν την αδελφή ψυχή τους και οι γονείς μου το χαίρονται.
Είμαι όμως και αυτή που, πριν από 2 χρόνια, ο Ολυμπιακός και το ΣΕΦ είχαν γίνει το καταφύγιο που έψαχνα. Δύσκολα εκείνα τα δυο χρόνια παιδιά, ήταν εκείνη η περίοδος που τρως χαστούκια και δεν ξέρεις από που σου έρχονται. Ήταν εκείνη η στιγμή που λένε ότι «δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι που έρχεται η στιγμή που το να είσαι δυνατός είναι η μόνη λύση». Έτσι και έγινε! Νοσοκομείο, σχολή, δουλειά, διάβασμα στο repeat. Κάπου μεταξύ ηλεκτρικού και ΣΕΦ συναντάω μια «γηπεδόφιλη». Χειρουργήθηκε ο μπαμπάς μου το πρωί, της είπα. «Και τι κάνεις εδώ;» με ρωτάει. «Αν πάω σπίτι θα μου «στρίψει», της λέω. «Και εδώ μην νομίζεις» μου λέει, «σέρνεται η ομάδα». Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πάω ένα σινεμά, να δω μια φίλη, να πάω για μια μπύρα, μια βόλτα να ακούσω λίγη μουσική ή ακόμα καλύτερα να πάω σπίτι να κοιμηθώ για να μαζέψω δυνάμεις. Και όμως ήμουν εκεί, χωρίς δεύτερη σκέψη, έκανα ότι έκανα και στους άλλους αγώνες. Καφές στο χέρι μέχρι να φτάσω στο ΣΕΦ και μετα το βρώμικο, «κερασμένο» από τον μπαμπά. Σαν να μην είχαν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή μου τότε. Εκείνη την περίοδο, κάθε φορά που έβλεπα την ομάδα να βγαίνει στο παρκέ τα ξεχνούσα όλα. Από τις μεγάλες νίκες μέχρι τις βαριές ήττες είχε τον τρόπο να με αποφορτίζει.
Αντί επιλόγου
Ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνο ένας τρόπος ζωής, αλλά και το καταφύγιό μου. Θα είμαι εκεί για αυτόν όταν με χρειαστεί, θα είναι εκεί για εμένα όταν τον χρειαστώ.
Για να χαρώ, για να κλάψω, για να πανηγυρίσω, να συγκινηθώ και για να αντλήσω ταυτόχρονα δύναμη για τη συνέχεια.
Αυτό σημαίνει Ολυμπιακός μέσα από τα δικά μου μάτια.
